ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ.

Μέχρι σήμερα η διαμάχη έχει παραμείνει μέσα σε ποιμαντικά όρια. Μέσα στα όρια στα οποία ο Πρεβέζης μπορεί να ψεύδεται εις εαυτόν και αλλήλους πώς το ενδιαφέρον του είναι ποιμαντικό, η αγάπη του πρός τον λαό του, που του έχει αναθέσει ο Κύριος. Ανταποκρίνεται στην ευθύνη του κατά κάποιο τρόπο, πετυχαίνει και την κατήχηση του λαού, στην οποία όλη η Ελληνική Εκκλησία έχει αποτύχει ολοκληρωτικώς. Έχει δοθεί όπως έπρεπε μεγάλη σημασία στην κατανόηση του Μυστηρίου. Και την κατανόηση αυτή αντιπαραθέταμε συνήθως στο Μέγα Μυστήριο της σωτηρίας μας. Και όμως όλα αυτά είναι μισές αλήθειες. Διότι οι πρωτοβουλίες αυτές ανταποκρίνονται στις προκλήσεις της Ιστορίας, όπως λέγεται. Στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται στη Δύση να μετατοπίσει το κέντρο της πίστεως από το ΕΙΝΑΙ στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Μια προσπάθεια που συμπορεύεται και με τις φιλοσοφίες του προσώπου, οι οποίες διαφημίζουν την αυτοσυνειδησία.

Στην προσπάθεια να αντικατασταθεί η ομολογία πίστεως με το ΕΓΩ. Με προσωπικές σκέψεις περί πίστεως. Με αποδείξεις περί πίστεως. Να εκτοπιστεί παντελώς ο Θεός από τον ανθρώπινο τρόπο ζωής!

Τελευταίοι αγωνίζονται για την προσαρμογή οι καθολικοί οι οποίοι επινόησαν και ταύτισαν το είναι με την πίστη. Την γνώση με την πίστη ! Η πιο εύχρηστη θεωρία της συνειδήσεως προέρχεται από τον σχολαστικισμό : Διακρίνει ανάμεσα στη συνείδηση « in acto siguato» μια συνείδηση ταυτότητος και στην συνείδηση « in acto exercito» μια συνείδηση πράξεως. Η πρώτη είναι η εσωτερική εμπειρία με την οποία το υποκείμενο γνωρίζει τον εαυτό του και τις πράξεις του σαν ένα δικό του αντικείμενο. Η δεύτερη είναι η εσωτερική εμπειρία με την οποία το υποκείμενο, γνωρίζοντας ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, βρίσκεται σε σχέση συνύπαρξης, έχοντας συνείδηση τού εαυτού του, των πράξεων του και, επι πλέον τού αντικειμένου που γνωρίζει. ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟΝ ΝΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν.

Εφόσον το πρωτότυπο αμαυρώθηκε και χρειάζεται πολύ κόπο και υπακοή για την ηγεμονία του.

Εμείς λοιπόν όχι μόνον γνωρίζουμε κάτι γνωρίζοντας ότι το γνωρίσαμε, αλλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας με μια τέτοια αμεσότητα που μας κάνει το αντικείμενο αυτής της ίδιας της δικής μας γνώσεως(Ακινάτης).

Η ενεργεία ταυτότης του υποκειμένου και του αντικειμένου.

Αυτή η Ακινατική επινόηση και διαστρέβλωση του Αριστοτέλη, εισήχθη και στην Ορθοδοξία μέσω της θεολογίας των Ρώσων και της ερμηνείας των ακτίστων ενεργειών, όπου μιλούν για την θεοποιό άκτιστο ενέργεια.

Υπάρχει όμως ένα τραγικό προηγούμενο, στην τραγική μας Ορθοδοξία, που αξίζει να του δώσουμε λίγη προσοχή. Η ζωή του Δημ. ΠΑΛΛΑ γραμμένη στο βιβλίο του «Ορθοδοξία και παράδοση»!

Ο οποίος προσπαθώντας να γίνει συνειδητός Χριστιανός έχασε την πίστη του. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Πραγματικά προφητικά τραγικό. Θα σημειώσω ορισμένα σημεία του βιβλίου!

Στις σελίδες 69-70-71, ας πούμε, μας εξομολογείται πώς διαβάζοντας τα πρώτα Ιστορικά βιβλία περί του Ιησού, της ίδιας σχολής που αντιπροσώπευσε αργότερα ο Αγουρίδης, εισάγεται στην ψυχή του η αμφιβολία, καταστατικό στοιχείο της Δύσεως, από τον Αυγουστίνο και τον Ντεκάρτ, μέχρι τον Γιανναρά και τον Ράμφο. Ανακαλύπτει όμως για παρηγοριά ότι «μπορεί κανείς να διανοείται σχετικά προς τα Θεία με εσωτερική διάθεση όμοια προς εκείνη με την οποία διανοείται κανείς σχετικά με τα πράγματα του κόσμου».

«Υπήρχαν άνθρωποι που τολμούσαν να ελέγξουν και να αμφισβητήσουν κάτι το δοσμένο, το κείμενο, το πέρα από την ανθρώπινη γνώση. Κάτι το τεθειμένο, το απαραβίαστο, γινόταν αντικείμενο ελέγχου και αμφιβολίας. Κάτι το άτρεπτο, το αναλλοίωτο, όπως είναι τα πράγματα της θρησκείας (ο κληρικαλισμός και η ουσιοκρατία) έγινε μέσα μου τρεπτό, αντικείμενο παρατήρησης.

Άρχισα να αναζητώ στόχους.

Την αποκατάσταση μιας προσωπικής επικοινωνίας με το Θεό. Την προσπάθεια από παραδοσιακός Χριστιανός που ήμουν, να γίνω συνειδητός!

Πλησίαζα τώρα στη Θεία μετάληψη με το νόημα ότι πρόκειται για ένα γεγονός υπερβατικό. Αλλά δέν ζούσα την υπέρβαση, ο Θεός δέν μου απαντούσε, μέσα μου δέν διαμορφωνόταν μια συναίσθηση ενοχής και πτώσης, δέν με συνάρπασε. Σιγά σιγά αποκόπηκα και από την εξομολόγηση και απαλλάχτηκα απο τη βούληση να είμαι Χριστιανός......σ.93. Άλλαξε όμως εσωτερικά και η Μητέρα μου. Συχνά έλεγε τί ανοησίες έκανα και σας νήστευα τότε που ήσαστε μικρά. Διάβαζε ωστόσο διάφορα θρησκευτικά περιοδικά και διαμόρφωνε δική της σκέψη. Έφτανε σε υπαρξιακές συλλήψεις. Η παραδοσιακή στάση απέναντι στα θρησκευτικά ζητήματα πήγαινε μέσα της να πάρει προσωπική απόχρωση»!

ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ.

Ας το επαναλάβουμε άλλη μια φορά : Η σημερινή Εκκλησία, η οποία σιγά-σιγά οικειοποιείται τις θέσεις του κ.Παλλα, η οποία έχει διαβρωθεί πλήρως από τον Οικουμενισμό, είναι η Εκκλησία η οποία κυνήγησε, σκότωσε και καταδίκασε τους Κολλυβάδες. Μια διαστροφή! Αυτή η Εκκλησία έχει ταυτιστεί με τον κλήρο και δικαίως επιδιώκει την ενότητα του Χριστιανισμού και την ενότητα των Εκκλησιών. Όχι την ένωση. Η οποία υπεγράφη στην Φλωρεντία και απέτυχε.

Διότι κανείς λαός δέν μπορεί να αρνηθεί την Ιστορία του! Η ενότης αυτή λοιπόν θα επιτευχθεί και για την Ορθοδοξία θα σημαίνει ένωση, διότι η σύγχρονη Ορθοδοξία δέν είναι Εκκλησία, και δέν έχει ούτε κάποια Ιστορία να υπερασπιστεί. Ευχόμαστε να αντισταθεί η Ρώσικη Ορθοδοξία, διαφορετικά όλα τελειώνουν.

Aμέθυστος