Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ - ΠΕΡΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

πηγή : πύλη

ΑΡΙΣΤ Ρητ 1389b13–1390b13

Ο χαρακτήρας των ηλικιωμένων – Ο χαρακτήρας των ανθρώπων της ώριμης ηλικίας

Τέτοιος λοιπόν είναι ο χαρακτήρας των νέων. Οι ηλικιωμένοι, από την άλλη, αυτοί δηλαδή που έχουν περάσει την ηλικία της ωριμότητας, έχουν τα περισσότερα σχεδόν από τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα τους αντίθετα με τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα των νέων. (15) Καθώς, πράγματι, έχουν ζήσει πολλά χρόνια, καθώς ―επομένως― έχουν πέσει περισσότερες φορές θύματα απάτης και έχουν σφάλει περισσότερες φορές, τέλος καθώς τα περισσότερα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, όχι μόνο δεν βεβαιώνουν οτιδήποτε με σιγουριά, αλλά και ό,τι βεβαιώνουν, το βεβαιώνουν με πολύ λιγότερη από την απαιτούμενη σιγουριά. Και πάντοτε «νομίζουν», ποτέ δεν «ξέρουν», και σε περίπτωση αμφιβολιών προσθέτουν πάντοτε ένα «ίσως» ή ένα «μπορεί»: (20) οι εκφράσεις τους είναι πάντοτε αυτού του τύπου και για τίποτε δεν εκφράζονται δίχως επιφυλάξεις. Τους διακρίνει, επίσης, μια «κακοήθεια» ― γιατί είναι, βέβαια, «κακοήθεια» να δίνεις σε όλα τη χειρότερη ερμηνεία. Λόγω της δυσπιστίας που τους διακρίνει είναι και καχύποπτοι ― δύσπιστοι, βέβαια, είναι λόγω της πείρας που απέκτησαν. Για τους λόγους αυτούς ούτε αγαπούν ούτε μισούν σφοδρά, αλλά ―ακολουθώντας τη συμβουλή του Βίαντα― αγαπούν σαν να πρόκειται κάποια στιγμή στο μέλλον να μισήσουν και μισούν σαν να πρόκειται κάποια στιγμή στο μέλλον να αγαπήσουν. (25) Είναι επίσης μικρόψυχοι, γιατί η ζωή τούς έχει ταπεινώσει: δεν ζητούν για τον εαυτό τους τίποτε το μεγάλο, τίποτε το έξω από τα συνήθη, παρά μόνο ό,τι είναι απαραίτητο για τη ζωή. Είναι επίσης φιλοχρήματοι και τσιγκούνηδες, πρώτον γιατί η περιουσία είναι ένα από τα απαραίτητα για τη ζωή πράγματα, και δεύτερον γιατί από την πείρα τους γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο πράγμα η απόκτηση περιουσίας και ότι είναι εύκολο το χάσιμό της. (30) Είναι επίσης δειλοί και φοβούνται κάθε είδους κακό εκ των προτέρων· ο λόγος είναι ότι η γενικότερη κατάστασή τους είναι αντίθετη με την κατάσταση των νέων: οι ηλικιωμένοι είναι κρύοι παγωμένοι, ενώ οι νέοι είναι θερμοί· τα γηρατειά, επομένως, είναι που άνοιξαν το δρόμο για τη δειλία· γιατί ο φόβος είναι ένα είδος παγώματος. Δείχνουν επίσης υπερβολική αγάπη για τη ζωή (ιδίως στις τελευταίες τους μέρες)· γιατί η επιθυμία αναφέρεται πάντοτε σ' αυτό που δεν έχουμε και γιατί αυτό που επιθυμούμε είναι κατά κύριο λόγο αυτό που μας λείπει. (35) Είναι, επίσης, φίλαυτοι περισσότερο από ό,τι πρέπει ― είναι και αυτό ένα είδος μικροψυχίας. Ζουν, περισσότερο από ό,τι πρέπει, για το συμφέρο τους παρά για το ωραίο ― ακριβώς γιατί είναι φίλαυτοι· [1390a] γιατί το συμφέρον είναι καλό για το επιμέρους άτομο, ενώ το ωραίο είναι ένα απόλυτο αγαθό. Και είναι μάλλον αναίσχυντοι παρά ντροπαλοί· γιατί καθώς δεν νοιάζονται για το ωραίο στον βαθμό που νοιάζονται για το συμφέρον, αδιαφορούν για την εντύπωση που δημιουργούν στους άλλους για το άτομό τους. Λόγω της πείρας τους από τη ζωή, περιμένουν πάντοτε το χειρότερο (γιατί τα περισσότερα από τα πράγματα που συμβαίνουν δεν είναι και τόσο καλά (5) ― τις πιο πολλές φορές η έκβασή τους είναι προς το χειρότερο) ― μαζί όμως και λόγω της δειλίας τους. Ζουν πιο πολύ με τη μνήμη παρά με την ελπίδα· γιατί η ζωή που τους μένει να ζήσουν είναι λίγη, ενώ αυτή που πέρασε είναι πολλή, και βέβαια η ελπίδα σχετίζεται με το μέλλον, ενώ η μνήμη με τα περασμένα· εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αιτία της φλυαρίας τους· (10) δεν σταματούν, πράγματι, να μιλούν για τα παλιά γιατί η ανάμνηση τους προκαλεί ευχαρίστηση. Τα ξεσπάσματα του θυμού τους είναι βίαια, όμως ασθενικά. Από τις επιθυμίες άλλες έχουν πια λείψει τελείως και άλλες είναι αδύναμες, με αποτέλεσμα οι ηλικιωμένοι είτε να μην έχουν επιθυμίες είτε να μη μπορούν να ενεργήσουν κατά τις επιθυμίες τους παρά μόνο για κέρδος· αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας μοιάζουν μετριοπαθείς και νηφάλιοι· (15) γιατί από τη μια οι επιθυμίες τους έχουν χάσει την έντασή τους και από την άλλη είναι δούλοι του κέρδους. Τη ζωή τους τη ρυθμίζει πιο πολύ ο υπολογισμός παρά οι κανόνες του ηθικού χαρακτήρα: ο υπολογισμός σχετίζεται με το συμφέρον, ενώ ο ηθικός χαρακτήρας με την αρετή. Οι αδικίες που κάνουν έχουν σχέση με τη διάθεσή τους να κάνουν κακό, όχι με τη διάθεσή τους να προσβάλουν. Οίκτο αισθάνονται και οι γέροι, όχι όμως για τους ίδιους λόγους με τους νέους: οι νέοι αισθάνονται οίκτο από αγάπη για τον άνθρωπο, (20) οι γέροι από αδυναμία· γιατί οι γέροι πιστεύουν πως η πιθανότητα να πάθουν όλα τα κακά βρίσκεται κοντά τους ― αυτό δεν λέγαμε πως είναι το να αισθάνεται κανείς οίκτο; Γιαυτό και είναι μεμψίμοιροι και δεν τους αρέσουν ούτε οι αστεϊσμοί ούτε τα γέλια γιατί το να είναι κανείς μεμψίμοιρος είναι το αντίθετο του να του αρέσουν τα γέλια.

Αυτά είναι λοιπόν τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα των νέων και των ηλικιωμένων. (25) Αποτέλεσμα: Δεδομένου ότι όλοι οι άνθρωποι ακούν ευχαρίστως λόγους που αντιστοιχούν στον δικό τους χαρακτήρα, λόγους που τον αποδίδουν με απόλυτη ακρίβεια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς θα μπορούν οι ρήτορες να προσδίδουν με τον λόγο τους αυτού του είδους την εικόνα και στον ίδιο τον εαυτό τους και στα λόγια τους.

Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι της ώριμης ηλικίας θα βρίσκονται, από την πλευρά του χαρακτήρα τους, ανάμεσα στις δύο άλλες κατηγορίες, απομακρύνοντας ό,τι είναι υπερβολικό στην καθεμιά τους. (30) Άρα: ούτε υπερβολικά θαρραλέοι είναι (γιατί αυτό καταντάει αποκοτιά) ούτε υπερβολικά δειλοί, αλλά κρατούν μια σωστή στάση ανάμεσα στις δύο αυτές ιδιότητες· δεν δείχνουν εμπιστοσύνη σε όλους ούτε δυσπιστούν σε όλους, αλλά κρίνουν μάλλον με κριτήριο τα ίδια τα πράγματα· δεν ρυθμίζουν τη ζωή τους με βάση μόνο το ωραίο ούτε με βάση μόνο το συμφέρον, [1390b] αλλά με βάση και τα δύο αυτά· δεν ζουν ούτε φειδωλά ούτε σπάταλα, αλλά ακολουθώντας το σωστό μέτρο· ίδια είναι η στάση τους και απέναντι στις παρορμήσεις και τις επιθυμίες· συνδυάζουν τη φρόνηση με το θάρρος και το θάρρος με τη φρόνηση ― στους νέους και στους γέρους οι ιδιότητες αυτές παρουσιάζονται χωρισμένες: (5) οι νέοι είναι θαρραλέοι και ασυγκράτητοι, οι γέροι συγκρατημένοι και δειλοί. Γενικά, όλες τις ωφέλιμες ιδιότητες που η νεανική και η γεροντική ηλικία τις έχουν μοιρασμένες μεταξύ τους, αυτές οι άνθρωποι της ώριμης ηλικίας τις έχουν ενωμένες στο πρόσωπό τους· σε όσες, πάλι, εκείνοι παρουσιάζουν υπερβολή ή έλλειψη, αυτοί τις έχουν στο σωστό μέτρο: σ' αυτό που ταιριάζει στους ανθρώπους. Η ακμή του ανθρώπινου σώματος τοποθετείται (10) από τα τριάντα ως τα τριανταπέντε χρόνια, ενώ της ψυχής γύρω στα σαρανταεννιά χρόνια.

ΑΡΙΣΤ Ρητ 1390b14–1390b31.  Ο χαρακτήρας των ανθρώπων ευγενικής καταγωγής

Ας μιλήσουμε στη συνέχεια για τα αγαθά που οφείλονται στην τύχη, (15) για εκείνα από αυτά που συντελούν επίσης στο να διαμορφωθεί με έναν ορισμένο τρόπο ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Λέγοντας «χαρακτήρας που προσιδιάζει στην ευγένεια καταγωγής» εννοούμε ότι ο κάτοχός της επιδιώκει ακόμη περισσότερες τιμές γιατί όλοι οι άνθρωποι, όταν έχουν ένα αγαθό, συνηθίζουν να επιδιώκουν την αύξησή του ― και «ευγένεια καταγωγής» θα πει «τιμημένοι πρόγονοι».Η ευγένεια, επίσης, της καταγωγής τους τούς κάνει να περιφρονούν ακόμη και αυτούς που είναι όμοιοι με τους δικούς τους προγόνους, (20) γιατί τα ίδια πράγματα, όταν ανήκουν σε χρόνο απομακρυσμένο στο παρελθόν, είναι σε μεγαλύτερη τιμή από τα κοντινά, και είναι πιο εύκολο να παινευτεί κανείς γι' αυτά. Με τη λέξη ευγενής γίνεται αναφορά στην αρετή της γενιάς, ενώ με τη λέξη γενναίος η αναφορά γίνεται στο ότι δεν υπάρχει στο μεταξύ εκφυλισμός από την αρχική φύση ― κάτι που τις περισσότερες φορές δεν συμβαίνει στα άτομα ευγενικής καταγωγής, δεδομένου ότι οι περισσότεροί τους είναι άτομα άνευ αξίας· συμβαίνει, πράγματι, (25) και στις γενιές των ανθρώπων ό,τι συμβαίνει με τη σοδειά των προϊόντων της γης: μερικές φορές, αν η γενιά είναι καλή, γεννιούνται για ένα διάστημα έξοχοι άνδρες, ύστερα όμως παρατηρείται μια οπισθοχωρητική πορεία. Οι πολύ προικισμένες οικογένειες εκφυλίζονται σε μορφές παραφροσύνης, (30) όπως έγινε π.χ. με τα παιδιά του Αλκιβιάδη και του Διονύσιου του πρώτου· οι μετρημένες, από την άλλη, οικογένειες καταντούν σε άνοια και σε νωθρότητα, όπως έγινε π.χ. με τα παιδιά του Κίμωνα, του Περικλή και του Σωκράτη.


Αμέθυστος

Ο Σωκράτης ήταν κορόιδο!

Πηγη: Σαντορινιός

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

Νομίζω ότι έχει πια καταστεί εξαιρετικά επείγουσα η ανάγκη να παύσει να απασχολεί τη σκέψη των μαθητών μας ο Σωκράτης και το παράδειγμά του. Μολονότι καταδικασμένος σε θάνατο με βάση διαστρεβλωμένες και παραπλανητικές μαρτυρίες, κι ενώ μπορούσε να φυγαδευθεί από τις φυλακές, προτίμησε να πιει το κώνειο και να πεθάνει, παρά να ασεβήσει απέναντι στους θεσμούς και τη δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία - ια όσους το ξεχνούν- είναι ο σεβασμός των νόμων απ΄ όλους, άρχοντες και αρχομένους. Ο Σωκράτης δικάστηκε από τη νόμιμη δικαστική αρχή, οι αποφάσεις της οποίας - ακόμη κι αν κρίνονται από κάποιους άδικες θα πρέπει να είναι σεβαστές απ΄ όλους. Ομως τι σχέση μπορεί να έχει το σωκρατικό πρότυπο με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

Ο κάθε αδικημένος από όργανα της Πολιτείας έλληνας πολίτης, που προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, γνωρίζει ότι, κι αν ακόμη δικαιωθεί, συνήθως το κράτος δεν σέβεται τις αποφάσεις του ανώτατου αυτού διοικητικού δικαστηρίου.

Από την άλλη, για να διεκδικήσουν λ.χ. η ΓΣΕΕ ή η ΟΛΜΕ ή η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ τον σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων, θα έπρεπε να είναι πρόθυμες να σέβονται και εκείνες τις δικαστικές αποφάσεις, όταν αποφαίνονται ότι κάποιες απεργίες τους είναι παράνομες και καταχρηστικές. Από παλαιότερη έρευνα του «Βήματος» προέκυψε ότι καμία από αυτές τις δικαστικές αποφάσεις δεν έγινε σεβαστή από τους καταδικασθέντες, ούτε επεβλήθη η εφαρμογή τους από τις αρμόδιες κρατικές αρχές. Και οι δύο πλευρές αγνοούν εξίσου τη νομιμότητα και τις αποφάσεις των δικαστηρίων.

Αλλά μήπως με τις καταλήψεις σχολείων και ΑΕΙ δεν γίνονται τα ίδια και χειρότερα; Μολονότι οι μαθητές και φοιτητές καθώς και οι συνεργαζόμενοι με τους καταληψίες καθηγητές και γονείς παραβιάζουν τουλάχιστον 20 άρθρα του ποινικού νόμου και ποιος ξέρει πόσες άλλες ειδικές διατάξεις, εν τούτοις ούτε το κράτος επιβάλλει τη νομιμότητα ούτε οι δικαστικές αρχές. Αντίθετα, όταν κάποτε επενέβη ο αρμόδιος εισαγγελέας για να επιβάλει τον νόμο και την τάξη, βγήκε ο τότε υπουργός Παιδείας και με τρομακτική ανευθυνότητα υποστήριξε ότι κακώς έπραξε και ότι δεν θα δοθούν στοιχεία για την αποκάλυψη και τιμωρία των παρανομούντων. Τι στην ουσία υπέδειξε ο κ. υπουργός; Παιδιά, μπορείτε ελεύθερα να παραβιάζετε τους νόμους, να σταματάτε τη λειτουργία των σχολείων σας, να γελοιοποιείτε και να χλευάζετε τους νόμους και την τάξη, να μετατρέπετε τις αίθουσες διδασκαλίας σε χαμαιτυπεία.

Αλλωστε η Βουλή μας τι άλλο διδάσκει; Ο κανονισμός της είναι νόμος του κράτους. Κι όμως τον παραβιάζουν καθημερινά όλοι σχεδόν οι βουλευτές μας, μη προσερχόμενοι στις συνεδριάσεις, μη αίροντας την ασυλία των συναδέλφων τους, ακόμη και αν έχουν διαπράξει κακουργήματα, ή όταν καταργούν δικαστικές αποφάσεις εις βάρος συναδέλφων τους ή αναστέλλουν διώξεις άλλων.

Αυτό το αντισωκρατικό πρότυπο φυσικά συνιστούν και οι καθημερινές σχεδόν καταστροφές βιτρινών, αυτοκινήτων, του ταλαίπωρου Πολυτεχνείου και κάθε δημόσιας περιουσίας από τους ασύδοτους και ανενοχλήτως κινούμενους κουκουλοφόρους, που και όταν ακόμη συλλαμβάνονται επ΄ αυτοφώρω παραδίδονται λευκοί στην κοινωνία για να συνεχίσουν την ηροστράτεια δράση τους με τις ευλογίες ακόμη και της ενίοτε όντως τυφλής Δικαιοσύνης. Αλλωστε ποιος ενοχλήθηκε που με ειδικό νόμο απαλλάχθηκαν οι πρώην «ήρωες» της ΕΑΣ και ήδη καλοβολεμένοι του ΟΑΣΑ και για τις καταστροφές των λεωφορείων των ΣΕΠ και για τα δημόσια ξεβρακώματα των συναδέλφων τους;

Θα το πιστέψετε ότι τα προαναφερθέντα δημοσιεύθηκαν στη στήλη αυτή πριν από 16 χρόνια (29.1.1995); Δεν περιγράφει αυτό που συμβαίνει και σήμερα και που είναι εκτός ελέγχου πια; Βλέπετε, βγήκε και ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης και έδωσε «πράσινο φως» στην αναρχία και στην ανυπακοή εν ονόματι της κοινωνικής πραγματικότητας!

πηγή:Βήμα

Αμέθυστος.

Ο Δημητροκάλης ...κεντάει στο στημόνι του Μίκη

Πηγή: Ρεσάλτο

Τα γεγονότα και οι καταγγελίες έρχονται χιονοστιβάδα
Και ακόμα υπάρχουν τυφλοί!!!
Γιατί αλήθεια ΣΙΩΠΟΥΝ πολλά ιστολόγια μπροστά σε όλα αυτά;
Διαβάστε από τη Φιλονόη:
http://filonohpontou.wordpress.com/2011/02/27/8-38/














Δημητροκάλλης: «μόνον ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιβάλλουμε τὶς ἀπόψεις μας»!

Βρὲ τὶ ἔχουμε πάθει!!! Ἀφεντικά δὲν εἴχαμε κι ἀφεντικά ἀποκτήσαμε!!! Θὰ φταίῃ μᾶλλον τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς!

Ἐπιλέγεις (ποὺ λέει ὁ λόγος) κυβέρνησι, καὶ σοῦ προκύπτει τὸ ΔΝΤ.

Ἐπιλέγεις κόμμα (κίνησι τό λένε τώρα) καὶ σοῦ προκύπτει ὁ Δημητροκάλλης!!!!

Ἀλλὰ ἂς τὰ πάρω ἀπό τὴν ἀρχή!!!

Πρὸ ἡμερῶν ἔγραψα γιὰ τὸν πολύτιμο κύριο Δημητροκάλλη ποὺ εἶναι δεξί χέρι τοῦ ἄλλου πολυτίμου κυρίου Μητσοτάκη (τοῦ γηραιοῦ), ὀργανωτής τοῦ κόμματος τῆς κυρίας Ντόρας (θυγατρὸς γηραιοῦ), ὀργανωτής τοῦ κινήματος «δὲν πληρώνω» (γενικῶς) καὶ ὀργανωτής τοῦ κινήματος Σπίθα τοῦ Μίκη.

Πολυθεσίτης ὁ κύριος Δημητροκάλλης καὶ ἄκρως δραστήριος!!! Ὅλα τὰ προλαμβάνει καὶ σὲ ὅλα συνεπής!!! Κι ὄχι μόνον συνεπής ἀλλά καὶ ἀπαιτητικός!!! Ἐὰν δὲν πράξουν ὅλοι ὅσα ὁ κύριος Δημητροκάλλης ὁρίζει, τοὺς μαλώνει καὶ τοὺς τὰ χώνει!!!

Πρὸ ἡμερῶν λοιπὸν ὁ κύριος Δημητροκάλλης ΑΠῌΤΗΣΕ, ναὶ, πολύ καλά διαβάσατε, ΑΠῌΤΗΣΕ ἀπό ὅλα τὰ μέλη-Σπιθιστὲς νὰ «καταγραφοῦν» μὲ ὅλα τους τὰ στοιχεῖα καὶ νὰ ἀποσταλλοῦν οἱ λίστες στὸν ὀργανωτή. Δῆλαδή στὸν κύριο Δημητροκάλλη!!! (Πῶς τὰ προλαμβάνει δὲν ξέρω. Πρέπει νὰ τὸν ῥωτήσω!!!!)

Ὅμως, ἡ Σπίθα Βορείων Προαστίων δὲν τὸ ἐδέχθη!!!

«Ποιὸς εἶσαι ἐσύ κύριε Δημητροκάλλη μου ποὺ θὰ μᾶς φακελώσῃς;» Ῥωτοῦν ἐν ὁλίγοις οἱ νεοφώτιστοι σπιθιστές!!! «Ἐμεῖς δὲν καταγράφουμε τὰ μέλη μας.»

Ἀκολουθοῦμε τὶς ἀρχὲς τοῦ κινήματος (ἄμεσος δημοκρατία) κι ἀποφασίζουμε πὼς δὲν θέλουμε!

Διαβάζει ὁ κύριος Δημητροκάλλης τὴν ἀπάντησι καὶ γυρίζει τό μάτι του!!! Ἄστραψε καὶ βρόντηξε!!! Τολμοῦν καὶ τὸν ἀγνοοῦν; Ξέρουν ποιὸς εἶναι αὐτός; Τολμοῦν καὶ δὲν ὑπακούουν; Θὰ τοὺς …(βοηθήσῃ νὰ ἐξέλθουν ἴσως

Μετά ἀπό τὴν ἀπάντησι Δημητροκάλλη δὲν ἔμαθα τὶ ἔπραξαν οἱ συμπολίτες μας. Ἀλλὰ ἐγὼ θὰ τοῦ ἔστελνα τὰ δέοντα γιὰ τὴν κυρία του καὶ μετά θά πήγαινα νὰ φτιάξω μίαν δική μου σπίθα. Λιγότερο ….Δημητροκαλλική….

Οἱ ἐπιστολές (μὲ τὴν δική τους ἰδιαιτέρα ὀρθογραφία! Κυρίως τοῦ κου Δημητροκάλλη ποὺ ἀκροβατεῖ μεταξὺ ἀτονισμοῦ, πολυτονισμοῦ καὶ μονοτονισμοῦ!!! Ἀπορῶ!!! Ὅταν κάποιος δὲν ἔχει καταλήξει στό ἁπλούστατον τοῦ τρόπου γραφῆς του, τότε μὲ ποιὰ προσόντα θὰ ἀναλάβῃ σημαντικοτέρους ῥόλους:

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΠΙΘΩΝ προαστίων

Φιλοι και Φίλες Σπιθιστές/στριες,

μετά την πρόσφατη πρόσκληση της Οργανωτικής Επιτροπής για την εκ νέου επίσημη καταγραφή και επανορισμό των ΣΠιθών και των μελών τους εμείς σαν Σπίθα Β. Προαστίων υποβάλλαμε θέσεις και ερωτήματα στον κ. Δημητροκάλλη.

Πήραμε την απάντηση του και προς ενημέρωση σας την παραθέτουμε παρακάτω μετά από την επιστολή που εμείς στείλαμε.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο spitha.vorionproastion@gmail.com ή στο 6980834934 – Θωμάς Σλάμαρης.

Στις 21 Φεβρουαρίου 2011 3:48 μ.μ., ο χρήστης Εκαστοτε Συντονιστης έγραψε:

Αξιότιμοι κύριοι της οργανωτικής επιτροπής,

Εχθές εντελώς ξαφνικά μας ανακοινώσατε ότι πρέπει να εισάγουμε τα στοιχεία μας ώστε να καταχωρίσουμε τη Σπίθα μας αλλά και τα ονόματα των μελών μας με στοιχεία τους.
Θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ότι δεν μας βρίσκει συμφώνους η διαδικτυακή αποστολή τέτοιων στοιχείων ειδικά από σελίδα που δεν είναι ασφαλής, αλλά και γενικά η καταγραφή των μελών της κάθε Σπίθας χρειάζεται προσοχή και φυσικά καλή επικοινωνία με όλους τους Σπιθιστές /στριες για να γίνει κατανοητός ο σκοπός αλλά και η γενικότερη κατεύθυνση της κίνησης. Υπενθυμίζουμε ότι πολλές Σπίθες , και η δική μας, λειτουργούν ήδη εδώ και αρκετές εβδομάδες και έχουν αναπτύξει δράσεις και εσωτερική οργάνωση σύμφωνα με τις προτροπές του Μίκη.
Επιθυμούμε ακόμα την εφαρμογή των αρχών της άμεσης δημοκρατίας για την οργάνωση του κινήματος όπως και εμείς τις εφαρμόζουμε, σύμφωνα με τις οδηγίες του Μίκη μας. Κλήρωση στα αξιώματα και ψηφοφορία στις αποφάσεις.
«…πιστεύω ότι μόνο η Δημοκρατία και ειδικά η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να καταστήσει βιώσιμο ένα οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης της χώρας»
«Θεωρώ ότι η βάση για την πρόοδο της Κοινωνίας πρέπει να είναι η θεσμοθετημένη κατάκτηση της Άμεσης Δημοκρατίας.»
Θεωρούμε λοιπόν ότι η διαφάνεια στη λήψη των αποφάσεων της κίνησης αλλά και η ξεκάθαρη οργανωτική δομή θα μας βοηθούσε να αποκτήσουμε και να χτίσουμε δεσμούς εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Επίσης η ανάγκη επικοινωνίας μεταξύ μας είναι πιο επιτακτική από ποτέ και πρέπει να ενισχυθεί άμεσα.
Ενημερώστε μας για την ισχύουσα οργανωτική επιτροπή, το ρόλο της , την σύνθεσή της και τον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό σας ώστε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας το ταχύτερον δυνατόν. Το παρόν συντάχθηκε μετά από συζήτηση και ψηφοφορία στην συγκέντρωση της 20/2/2011.

Είμαστε πάντα στη διάθεση σας.
Με πατριωτικούς χαιρετισμούς.
Θωμάς Σλάμαρης από τη Σπίθα Β.Προαστίων
Από: Οργανωτική Επιτροπή Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών
Ημερομηνία: 21 Φεβρουαρίου 2011 8:42 μ.μ.
Θέμα: Re: Συγκρότηση και λειτουργία Σπιθών
Προς: Εκαστοτε Συντονιστης

Απο τους προβληματισμούς σας γίνεται σαφές οτι το κείμενο που εστάλει και χαροποίησε τούς άλλους Σπιθιστές, διότι ξεκίνησε μια πρώτη προσπάθεια οργανωτικής δομής, σάς ξάφνιασε και σάς δυσσαρέστησε.
Κι όμως στοχεύει στο να μας βοηθείσει να αποκτήσουμε και να χτισουμε δεσμους εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης όπως σωστά προτείνετε.
Οσον αφορά στο μη σύφωνο τής γνώμης σας, για την δκτυακή αποστολή στοιχείων τών μελών σας, υπάρχουν απαντήσεις απο δύο ξεχωριστές οπτικές γωνίες.
Η μια είναι όσον αφορά στην διαφωνία, η οποία αποτελεί βασικό στοιχείο τού δημοκρατικού διαλόγου, αλλά μεταξύ τών αρμοδίων που συζητούν για να ληφθεί μια απόφαση. Οι οδηγίες, όμως, στις οποίες αναφέρεστε είναι αποτελέσματα προβληματισμού και διαλόγου τών πρωτοστατούντων τού Κινήματος και εστάλησαν για εφαρμογή, ώστε να υπάρξουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για κοινό τρόπο λειτουργίας και δυνατότητα ενιαίας δράσης.
Η δεύτερη αφορά στην ουσία τής επισήμανσής σας. Υποθέτω οτι συμφωνείτε στο οτι το Κίνημά μας είναι Λαϊκό και θα εξαπλώνεται κάθε μέρα, με φανερούς και ψυχωμένους αγωνιστές και οχι μιά ανατρεπτική ομάδα που δρά στο σκοτάδι με φοβισμένους υπηκόους. Οσοι, λοιπόν, νοιώθουν οτι το λέει η φυχή τους και πιστεύουν στο Κίνημά μας, άς έρθουν φανερά κοντά μας. Σ αυτούς απευθύνονται οι οδηγίες συγκρότησης και λειτουργίας.
Οσοι διαφωνούν και φοβούνται ας καθίσουν ήσυχοι στα σπίτια τους. Η Πολιτεία που θα γεννήσει αυτό το Κίνημα θα τούς αγκαλιάσει όλους με την στοργή της.
Είστε απο τούς πρώτους που δραστηριοποιήθηκαν σ αυτό το Κίνημα και είναι βέβαιον οτι μπορείτε και να πρωτοστατήσετε στην ένωση τών δυνάμεων που θα καταστήσουν αυτην την ρευστή λαϊκή δύναμη σε ένα συγκροτημενο σώμα, με την ίδρυση όλο και περισσότερων Σπιθών. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επιβάλουμε τα πιστεύω όλων μας που εκφράσθηκαν αγωνιστικά απο τον Μίκη Θεοδωράκη,
«…πιστεύω ότι μόνο η Δημοκρατία και ειδικά η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να καταστήσει βιώσιμο ένα οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης της χώρας» «Θεωρώ ότι η βάση για την πρόοδο της Κοινωνίας πρέπει να είναι η θεσμοθετημένη κατάκτηση της Άμεσης Δημοκρατίας.»
Τις σκέψεις αυτές ανταλλάσσω μαζί σας ως υπεύθυνος τών Οργανώσεων, ρόλο τον οποίο μού εμπιστευθηκε η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, τού Μίκη Θεοδωράκη.
Με πατριωτικους χαιρετισμούς (Παρακαλώ επιτρέψτε μου να το χρησιμοποιώ κι εγω )

Ι.Γ.Δημητροκάλλης

Ἐκεῖνο τὸ «μὲ πατριωτικούς χαιρετισμούς» τί τό θὲς κύριε Δημητροκάλλη μας; Γιατί δὲν ἔγραφες μὲ «ἐπαγγελματικούς χαιρετισμούς» ἤ μὲ «μητσοτακικοὺς χαιρετισμοὺς» ἤ μὲ «καταστροφικοὺς χαιρετισμούς» …. Γιατί καπηλεύεσαι κάτι ποὺ δὲν σοῦ ἀνήκει; Γιατί τὸ παίζεις κάτι ποὺ δὲν εἶσαι; Ὁ Μίκης ξέρει τὰ τῆς δράσεώς σου ἤ σὲ ἔχει ἐξουσιοδοτήσει ἐν λευκῷ; Γενικῶς, γνωρίζουν κάποιοι γιὰ τὸ εἶδος τῆς σκέψεώς σου; Ξέρεις τὶ σημαίνει ἄμεσος δημοκρατία; Ἤ ἐκεῖ ποὺ γυρνοῦσες τόσα χρόνια κάνατε τὸ πάν γιὰ νὰ μήν μάθῃ κανεῖς τήν ὕπαρξί της; Ξέρεις τὶ σημαίνει φακέλωμα; Ἤ ἐπεί δή τό ξέρεις κατέλαβες τὴν συγκεκριμένη θέσι; Πάντως ἐγώ δὲν σοῦ ἐπιτρέπω νὰ τὸ χρησιμοποιῇς!!! Μὲ θίγεις! Γιατί Πατριώτης δὲν εἶσαι!
Κι ἐκεῖνο τὸ «μόνον ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιβάλλουμε τὶς ἀπόψεις μας» δὲν μοῦ ἄρεσε ἐπίσης κύριε Δημητροκάλλη μου!!!
Ἐπιβάλλω ἀπόψεις σημαίνει πώς θεωρῶ ἑαυτόν ἀλάνθαστον κι ὅλους τοὺς ἄλλους λανθασμένους. Ἀκυρώνω κάθε δημοκρατία καὶ φυσικά οὖτε λόγος γιὰ ἄμεσο δημοκρατία. Αὐτό πῆγες νὰ κάνῃς στὴν Σπίθα κύριε Δημητροκάλλη; Νὰ ἐπιβάλλης; Μᾶλλον;
Ἐπίσης κύριε Δημητροκάλλη, διαβλέπω ἕναν ἐκνευρισμό σου στὶς ἀντιρρήσεις ποὺ ἐξέφρασαν κάποιοι συμπολίτες μας… Τίποτα… Τίποτα… Μὴν ἀνησυχεῖς! Μίαν ἁπλῆ διαστάυρωσι ἔκανα γιὰ τὸ ποιόν σου!!!
Ἄν τε στὸ καλό σου κύριε Δημητροκάλλη μας… Μᾶς ἔκανες καὶ γελάσαμε σήμερα…. Τήν ἄλλην φορά νὰ μᾶς πῇς κάτι μὲ τὸν Τοτό!!! Νὰ μὴν ξεφεύγῃς κι ἀπὸ τὰ γνωστά σου μονοπάτια!!! Γιατὶ ἐσὺ στὴν Σπίθα γιὰ καλό δὲν πῆγες… Κι ἐὰν δὲν τὴν διαλύσῃς, τοὐλάχιστον πασχίζεις νὰ τὴν καπελώσῃς…

Φιλονόη.

Λεπτομέρειες καὶ στὴν σελίδα τοπικῶν σπιθῶν (;;;;;)
Σχετικά θέματα:
Ἔως ἐδῶ Μίκη! Ἀπό ἐδῶ καὶ πέρα ΜΟΝΟΙ μας!
Πλάκωσαν νέοι «φιλέλληνες»! Καλυφθῆτε!

Αμέθυστος

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Μέρος Τρίτο . Κεφάλαιο 3ον. 1)«Νά εντοπίζουμε και νά χτυπάμε τον εχθρό» 2)«Νά καθρεφτίζουμε τόν εαυτό μας στους άλλους»

Λόγοι Γ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Ή παρακολούθηση και ή γνώση του εαυτού μας

«Νά εντοπίζουμε και νά χτυπάμε τον εχθρό»

- Γέροντα, δέν έχω αγαπήσει τήν ταπείνωση, τήν θυσία, τό νά δέχωμαι τήν αδικία…

- Δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες. Εγώ δεν ανησυχώ, γιατί βλέπω ότι έχει μπή μέσα σου ή καλή ανησυχία. Γρήγορα Θά απαλλαγής από τά πάθη, γιατί έχεις αρχίσει νά πιάνης τον εαυτό σου. Αυτό βοηθάει περισσότερο από κάθε άλλον αγώνα.

Όποιος πιάνει τον εαυτό του, αφήνει τον παλαιό εαυτό του και μπαίνει σέ σωστό πνευματικό δρόμο. Ό παλαιός εαυτός μας κλέβει ό,τι κάνει δ καινούργιος. Όταν μάθουμε νά τόν πιάνουμε, πιάνουμε όλους τους κλέφτες πού μάς κλέβουν ό,τι καλό μας δίνει ό Θεός, και μάς μένει ό πνευματικός πλούτος.

- Γέροντα, όταν λυπηθώ πολύ γιά ένα σφάλμα μου, λ.χ. γιατί μίλησα άσχημα σέ μιά αδελφή, αυτό μέ βοηθάει;

- Βοηθάει, αλλά νά προσέξης νά μήν ξεπεράσης και τά όρια. Νά λυπηθής, αλλά νά χαρής κιόλας, γιατί σου δόθηκε ή ευκαιρία νά εκδηλωθή ή αρρώστια σου και νά την θεραπεύσης. Νά σκεφθής: «Γιά νά μιλήσω άσχημα και νά φερθώ έτσι, κάποιο πάθος υπήρχε μέσα μου και δόθηκε αύτη ή ευκαιρία νά βγή, γιά νά τό δώ και νά τό διορθώσω».

Θά ζήτησης φυσικά και συγχώρεση από τήν αδελφή. Οί πτώσεις σέ βοηθούν νά γνωρίσης τόν εαυτό σου. Βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και σιγά-σιγά γίνεται ή καλή εργασία. Βλέπεις, και οί γιατροί μερικές φορές δίνουν στους άρρωστους διάφορες ουσίες, γιά νά εκδηλωθούν τά συμπτώματα τής αρρώστιας και νά κάνουν καλή διάγνωση. Δίνουν π.χ. ζάχαρη και κάνουν μετά εξέταση αίματος, γιά νά δούν αν άνεβή τό ζάχαρο.

Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται νά επισημαίνουμε τά αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τά ελαττώματα μας, και ύστερα νά προσπαθούμε νά χτυπάμε εκεί. Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιάς περιοχής, επισημαίνουμε τά σημεία, όπου είναι ό εχθρός ή άπ' όπου μπορεί νά χτυπήση, και έχουμε τόν νου μας εκεί.

Γιατί, όταν ξέρης σέ ποιά συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ό εχθρός, κινείσαι μέ σιγουριά. Βάζεις τόν χάρτη κάτω και λες: «Ό εχθρός είναι εδώ κι εδώ¾ εμείς πρέπει νά προλάβουμε νά πιάσουμε εκείνα κι εκείνα τά σημεία. Από εκεί θά ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τά όπλα» κ.λπ. Μπορείς δηλαδή νά κατάστρωσης ένα σχέδιο. Αλλά, γιά νά μάθης που βρίσκεται ό εχθρός, πρέπει νά ανήσυχης καί νά έρευνας· δέν μπορείς νά κοιμάσαι.

- Γέροντα, είναι καλύτερα νά βρίσκη κανείς μόνος του τά ελαττώματα του ή νά του τά λένε οί άλλοι;

- Καλό είναι νά ψάχνη νά τά βρίσκη μόνος του, αλλά καί, όταν του τά λένε, νά μην αντιδρά· νά τό δέχεται μέ χαρά. Γιατί μπορεί νά νομίζη ότι βλέπει τον εαυτό του, αλλά νά τον βλέπη όπως θά ήθελε νά είναι καί όχι όπως είναι στήν πραγματικότητα.

- Γέροντα, οί άλλοι τον βλέπουν καλύτερα τον εαυτό μου;

- Μόνος του κανείς μπορεί, αν θέλη, νά δη καλύτερα τον εαυτό του. Δηλαδή, μπορεί νά εντόπιση καλύτερα μιά αντίδραση του, ένα σφάλμα του κ.λπ. καί νά βρή από ποιά αιτία προήλθε, ενώ ό άλλος βγάζει συμπεράσματα άπό υποθέσεις πού κάνει.

- Μπορεί, Γέροντα, νά προσπαθή κανείς νά δη τόν εαυτό του όπως είναι καί νά μήν τόν βλέπη;

- Ναί, αν μέσα στήν προσπάθεια του αυτή υπάρχη υπερηφάνεια, δέν μπορεί νά δη τόν πραγματικό του εαυτό.

«Νά καθρεφτίζουμε τόν εαυτό μας στους άλλους»

Ό άνθρωπος βλέπει καλύτερα τόν εαυτό του, όταν τόν καθρεφτίζη στους άλλους. Ό Θεός στον κάθε άνθρωπο δίνει τό χάρισμα πού τοϋ χρειάζεται, γιά νά βοηθηθή, άσχετα αν τό αξιοποίηση ή όχι. Αν τό αξιοποίηση, θά φθάση στήν τελειότητα. Τά ελαττώματα πάλι είναι δικά μας· είτε τά αποκτήσαμε από δική μας απροσεξία είτε τά κληρονομήσαμε από τούς γονείς μας, ό καθένας μας πρέπει νά κάνη τον ανάλογο αγώνα, για να απαλλαγή από αυτά.

Μέχρι νά απαλλαγούμε, πρέπει νά καθρεφτίζουμε τον εαυτό μας στά κουσούρια του άλλου και νά εξετάζουμε που βρισκόμαστε εμείς. Αν δούμε λ.χ. στον άλλον ένα ελάττωμα, αμέσως νά πούμε: «γιά νά δω, μήπως τό έχω κι εγώ;» καί, αν τό έχουμε, νά αγωνισθούμε νά τό κόψουμε.

- Καί αν, Γέροντα, μου λέη ό λογισμός ότι δεν έχω αυτό τό ελάττωμα, τί νά λέω;

- Νά λές:«Έγώ έχω άλλα μεγαλύτερα· αυτό είναι πολύ μικρό σε σχέση με τά δικά μου». Γιατί μπορεί καμμιά φορά νά είναι μικρότερα τά δικά σου ελαττώματα, αλλά νά εχης λιγώτερα ελαφρυντικά. Αν εξετάζη κανείς έτσι τον εαυτό του, βλέπει ότι αυτός έχει μεγαλύτερα κουσούρια από τον άλλον. Ύστερα βλέπει καί τις αρετές του άλλου. «Γιά νά δώ, λέει, υπάρχει σ' εμένα αύτη ή αρετή; Όχι. Πώ πώ! πόσο μακριά είμαι από εκεί πού έπρεπε νά βρίσκωμαι!». Όποιος εργάζεται έτσι, από όλα βοηθιέται, αλλοιώνεται μέ την καλή έννοια καί τελειοποιείται. Ωφελείται από τούς Άγιους, ωφελείται από τούς αγωνιστές, ωφελείται ακόμη καί από τούς κοσμικούς. Γιατί, αν δη έναν κοσμικό λ.χ. νά μήν ύπολογίζη τον εαυτό του, νά θυσιάζεται, λέει: «αυτό τό φιλότιμο τό έχω εγώ; δέν τό έχω, καί είμαι καί πνευματικός άνθρωπος!», οπότε προσπαθεί νά τον μιμηθή. Όλοι οί άνθρωποι έχουμε νά κάνουμε πολλή δουλειά. Ό Καλός Θεός όλα τά οικονομάει γιά τό καλό μας μέ σοφό τρόπο.

Απόσπασμα από τις σελίδες 141-143 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Αναρτήθηκε από ΔΣΑ στις 10:22 μ.μ.
Ετικέτες γέροντας Παΐσιος, Λόγοι Γ΄

Πηγή: Αναβάσεις

Αμέθυστος

Κατουνάκια 14/27 Φεβρουαρίου 1998, επιστολή προς ετοιμοθάνατο

πηγή : misha

 Σαν σημερα πριν 13 χρόνια έφυγε για τους ουρανούς ο παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο τελευταίος μεγάλος γέροντας της ερήμου του ιερού Άθωνα. Η ταπεινή αρκουδοπαράγκα φυλά σαν πολύτιμους θησαυρούς, στις πιο μυστικές γωνιές της, τις ώρες της συναναστροφής με αυτό τον γίγαντα της ρωμαίικης ησυχαστικής παραδόσεως. Η επιστολή που ακολουθεί δημοσιεύθηκε από τη συνοδεία του γέροντος στη βιογραφία του πoυ εκδόθηκε από το Περιβόλι της Παναγίας το 2000, και απευθύνεται σε ετοιμοθάνατο καρκινοπαθή μοναχό.
Ας έχουμε την αγία ευχή τού παπα Εφραίμ. Ο καλός Θεός ας τον έχει αναπαυμένο στη Βασιλεία Του που πόθησε από μικρό παιδί...

Κατουνάκια 4-2-1993

Eν Χριστώ αγαπητέ αδελφέ π.Ιερεμία

Με πολλήν αγάπη σε ασπάζομαι αδελφικά , ευχόμενος όπως Κύριος ο Θεός εξαποστείλη τον Αγγελον Αυτού και σού χαρίση πνεύμα υπομονής , πνεύμα πίστεως και εμπιστοσύνης προς τον Θεόν.

Χθες έλαβα το γράμμα σου και σήμερα πρωΐ έρχομαι να σου απαντήσω. Προ τριών μηνών κατέβηκα στην Αθηνα και έκανα εγχείρηση καταρράκτου στα μάτια και δεν έχει αποκατασταθή ακόμα η όρασις μου και δεν βλέπω καλά, και βάζω τον Ν. να σου γράψη ό,τι υπαγορεύω εγώ. Γενού άξιος της κλήσεως σου της «Θεοκλήτου». Μετά αγίων η κλήσις σου, μετά μαρτύρων η μερίς σου.

Να σου πω και την αλήθεια, και σε μακαρίζω και σε ζηλεύω, αποβλέποντας τον καρπόν αυτής σου της δοκιμασίας. Η πολλή αγάπη του Θεού προς εσένα εκεί σε οδήγησε, εις αυτό τον Γολγοθά. Ο άγιος Χρυσόστομος πλέκει δύο εγκωμιαστικούς λόγους προς τον πολύαθλο Ιώβ. Δεν τον επαινεί εις το πρότερον του βίον, προ της δοκιμασίας που ήτο θεοσεβής-φιλόξενος-απεχόμενος παντός κακού, αλλά τον εγκωμιάζει εις την υπομονήν όπου έκαμε εις αυτή την δοκιμασίαν όπου του έστειλε ο Θεός. Στον καιρό της κατοχής ένας πατέρας πτωχός, παπουτσής, έκανε πολλά παπούτσια, και τα έδινε στην κόρη του να τα πουλήση στα γύρω χωριά. Το κοριτσάκι με διαφόρους καιρούς και ξυπόλυτο πήγαινε στα χωριά και τα πωλούσε. Πότε πεινασμένο, πότε ξυπόλυτο, πότε ημέρα και πότε νύκτα, με αποτέλεσμα το κοριτσακι να χτικιάση (να πάρη φυματίωσιν).

Προτού να πεθάνη πρόλαβαν και το έκαμαν καλογριούλα και το ονόμασαν Ανυσία μοναχή.

Όταν της έκαμαν ανακομιδή, ευωδίαζαν τα λείψανα της. Να, λοιπόν, τι αποτέλεσμα έφερε η υπομονή εις τας θλίψεις.

Στο χωριό μου μια όμοια ψυχή, Βασιλική την ονόμαζαν, επειδή ήταν γερό κοριτσάκι, την έπαιρνε ο πατέρας της στις εξωτερικές δουλειές μαζί του. Από τις πολλές κακουχίες κλονίστηκε σοβαρά η υγεία της και στο τέλος απέθανε. Ένας γείτονας της, πολύ ευλαβής άνθρωπος, προσευχόμενος μια φορά είδε πέντε έξι αγγέλους και υμνολογούσαν τον Θεόν. Και μέσα στη μέση ήταν και αυτή η ψυχή. Να, λοιπόν, η υπομονή τι την αξίωσε.

Και ο Γέροντας μας, ο παππούς σας, ο γέροντας Ιωσήφ, μάς έλεγε συχνά ότι όλος ο βίος του ένα μαρτύριο ήταν και να τι τον αξίωσε ο Θεός να ευωδιάσουν τα λείψανα του.

Σού ευχόμεθα δι ευχών τού αγίου Γέροντος μας και σ΄εσένα «τα ίδια».

Με αδελφική αγάπη

παπα Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Aμέθυστος

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Δεδομένα τα οποία δεν θα ακουστούν ποτέ από τα κατεστημένα ΜΜΕ.

Posted by Περίοπας

Mια ανάλυση του Πολ Τζ. Γουάτσον, που θίγει δεδομένα τα οποία δεν θα ακουστούν ποτέ από τα κατεστημένα ΜΜΕ. Βασικα πρεπει να θυμόμαστε ολοι οτι οι Αμερικανοι ΣΚΟΤΩΣΑΝ ενα παιδι του Κανταφι με βομβαρδισμους παλιοτερα. Επίσης οσες κελεμπιες και να φορουσε ο Κανταφι δεν θα ηταν δυνατον να θαψει το γεγονος οτι ηταν γεννημενος στρατιωτικος και φοιτησε σε στρατιωτικες σχολες της Ελλαδος σε εποχες που αυτες εβγαζαν ΑΞΙΟΥΣ ανδρες.

•Ο πολεμος ομως αυτος ειναι ΚΑΙ επικοινωνιακος – οποτε οτι ακουμε να συμβαινει εκει μπορει να απεχει πολυ απο την πραγματικοτητα. Αποδειξη ειναι και το συγκεκριμενο βιντεο…



Πηγή : www.olympia.gr.

Αμέθυστος

Μακελειό απόψε στο Κόντρα…

Posted by olympiada
Μιλάμε βέβαια για την εκπομπή του Στέφανου Χίου που έχει σπάσει τα κοντέρ, κατακτώντας την πρώτη θέση στην Αττική τόσο το Σάββατο όσο και την Κυριακή. Οι σημερινές αποκαλύψεις:

-ΟΛΟ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΓΙΟΥΧΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
-ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΓΕΣ ΤΟΥ 1980 ΣΤΙΣ ΜΚΟ ΤΟΥ 2011
-ΣΟΥΖΑΝ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ: ΟΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
-ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ

Δείτε το και μέσω διαδικτύου, εδώ: http://www.live24.gr/webtv/kontrachannel/

Αμέθυστος

Ο Μίκης με τη "Σπίθα" σήμερα στη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη, με την οποία πάντα είχε ιδιαίτερους δεσμούς από την εποχή των Λαμπράκηδων, επανέρχεται ο Μίκης Θεοδωράκης, ως ιδρυτής πλέον της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών, και σήμερα Κυριακή στις 6μ.μ. μιλάει σε ανοιχτή συγκέντρωση στο Βελλίδειο Ίδρυμα. Στη συγκέντρωση θα μετέχουν και "Σπίθες" από όλη την Ελλάδα. Εκτός από τον Μίκη Θεοδωράκη, που είναι ο κεντρικός ομιλητής, θα μιλήσουν επίσης από την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή, ο Γιώργος Κασιμάτης, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Κώστας Ζουράρις, πολιτειολόγος, ο Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, και ο Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος.

Στο μεταξύ η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών δημοσιοποίησε τους πρώτους φίλους της από τον χώρο του πολιτισμού, των τεχνών, του πνεύματος και της πολιτικής, οι οποίοι δηλώνουν "Φίλοι της Κίνησης" και συμφωνούν με τις βασικές αρχές έτσι όπως τις διατύπωσε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Οι πρώτοι «Φίλοι της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών» είναι οι: Άννα Βαγενά (ηθοποιός), Ευθύμιος Βαρλάμης (ζωγράφος), Παντελής Βούλγαρης (σκηνοθέτης), Κώστας Γεωργουσόπουλος (κριτικός, συγγραφέας), Χρήστος Γιανναράς (ομ. καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας), Σπύρος Ευαγγελάτος (ακαδημαϊκός, σκηνοθέτης), Μιχάλης Κακογιάννης (σκηνοθέτης), Νέδα Κανελλοπούλου (καθηγήτρια πανεπιστημίου), Ερατοσθένης Καψωμένος (ομ. καθ. Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων), Λουκιανός Κηλαϊδόνης (συνθέτης), Περικλής Νεάρχου (πρέσβης επί τιμή), Βούλα Πατουλίδου (ολυμπιονίκης), Σάκης Πεπονής (τ. Υπουργός), Δημήτριος Ρόκκος (ομ. καθηγητής του ΕΜΠ), Παναγιώτης Σγουρίδης (τ. αντιπρόεδρος της Βουλής), Σωτήρης Σόρογκας (ζωγράφος, ομ. καθηγ. Αρχιτεκτονικής Αθηνών), Αλέκος Φασιανός (ζωγράφος) και Διονύσης Χαριτόπουλος (συγγραφέας).

Πηγή : Η Αυγή -Ρεσάλτο
 
Σχόλιο : Ο γνωστός θίασος ο οποίος εδώ καί 40 χρόνια βρίσκεται στή διανοητικη πρωτοπορία τής χώρας μας καί δέν έχει κατορθώσει τίποτα. Ίσως μάλιστα νά είναι καί συνυπεύθυνος γιά τήν καθολική νίκη τού αριστερισμού.

ΤΊ ΕΛΠΊΖΟΥΝ ΣΉΜΕΡΑ; Νά φέρουν τήν άνοιξη; Ή νά αποκτήσουν επιτέλους τήν εξουσία πού ποθούσαν τόσα χρόνια. Δέν ντρέπονται τήν ηλικία τους; Μπορεί νά αλλάξει ένας γέρος;

Αμέθυστος

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ - ΠΕΡΙ ΠΑΘΩΝ

πηγή : πύλη

ΑΡΙΣΤ Ρητ 1388a31–1388b30

Ολοκλήρωση του λόγου περὶ παθῶν: η ζηλοτυπία

Σε ποια γενικότερη κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι που αισθάνονται ζηλοτυπία, τι λογής πράγματα την προκαλούν και κάτω από ποιες συνθήκες, όλα αυτά θα γίνουν φανερά στη συνέχεια. Γιατί αν η ζηλοτυπία είναι η λύπη που αισθάνεται κανείς όταν βλέπει ότι άλλοι άνθρωποι, όμοιοί του εκ φύσεως, έχουν αποχτήσει κάποια μεγάλης ―κατά την κοινή παραδοχή― αξίας αγαθά, που είναι δυνατό να τα αποκτήσει και αυτός ― λύπη όχι γιατί τα αγαθά αυτά τα έχει κάποιος άλλος, αλλά γιατί δεν τα έχει και ο ίδιος (35) (γιαυτό, άλλωστε, και η ζηλοτυπία είναι καλό πράγμα και χαρακτηρίζει τους καλούς ανθρώπους, ενώ ο φθόνος δεν είναι καλό πράγμα και χαρακτηρίζει ανθρώπους κατώτερης αξίας: στην πρώτη περίπτωση το άτομο κοιτάζει, με τη ζηλοτυπία του, να αποκτήσει τα αγαθά αυτά, ενώ στη δεύτερη περίπτωση το άτομο κοιτάζει, εξαιτίας του φθόνου του, να μην τα έχει ο άλλος), οδηγούμαστε στο υποχρεωτικό συμπέρασμα ότι ζηλοτυπία αισθάνονται [1388b] αυτοί που θεωρούν ότι τους αξίζουν κάποια αγαθά που δεν τα έχουν, που μπορούν όμως να τα αποκτήσουν γιατί κανένας δεν επιδιώκει για τον εαυτό του πράγματα που μοιάζουν αδύνατα. Αυτός είναι ο λόγος που είναι ζηλότυποι οι νέοι και οι μεγαλόψυχοι. Επίσης αυτοί που έχουν τα αγαθά που αξίζουν σε σπουδαίους και τιμημένους ανθρώπους· τέτοια αγαθά είναι (5) ο πλούτος, οι πολλοί φίλοι, τα δημόσια αξιώματα κτό.· γιατί, καθώς θεωρούν πως είναι χρέος τους να είναι αγαθοί, οι άνθρωποι διεκδικούν για τον εαυτό τους αυτού του είδους τα αγαθά, επειδή αυτά θα ήταν σωστό να ανήκουν στους αγαθούς. Επίσης αυτοί που οι άλλοι άνθρωποι τους θεωρούν άξιους γι' αυτά τα αγαθά. Επίσης αυτοί που οι πρόγονοί τους, οι συγγενείς τους, οι δικοί τους άνθρωποι, το έθνος ή η πόλη τους τιμήθηκαν για κάποια πράγματα, αισθάνονται ζηλοτυπία ενσχέσει με αυτά τα πράγματα· γιατί πιστεύουν ότι αυτά τους ανήκουν (10) και ότι οι ίδιοι είναι άξιοι γι' αυτά. Αν, τώρα, αντικείμενο ζηλοτυπίας είναι τα μεγάλης ―κατά την κοινή παραδοχή― αξίας αγαθά, δεν μπορεί παρά τέτοια να είναι και οι αρετές, καθώς και καθετί που είναι ωφέλιμο και ευεργετικό στους άλλους· γιατί οι άνθρωποι τιμούν τους ενάρετους ανθρώπους και αυτούς που κάνουν ευεργεσίες. Αντικείμενο ζηλοτυπίας είναι και τα αγαθά που στην ευχαρίστηση που προκαλούν μπορούν να έχουνσυμμετοχή και οι πλησίον· τέτοια είναι ο πλούτος και η ομορφιά μάλλον παρά η υγεία.

(15) Είναι επίσης φανερό ποια είναι τα πρόσωπα που προκαλούν τη ζηλοτυπία: είναι τα πρόσωπα που έχουν αυτά και τα παρόμοια αγαθά, τα αγαθά δηλαδή που αναφέραμε, π.χ. ανδρεία, σοφία, δημόσια αξιώματα· γιατί αυτοί που έχουν δημόσιο αξίωμα, οι στρατηγοί ας πούμε, οι πολιτικοί και όλοι αυτοί που διαθέτουν μια τέτοια δύναμη, μπορούν να ευεργετούν πολύν κόσμο. Επίσης αυτοί που πολλοί άνθρωποι θέλουν να τους μοιάσουν, ή επιθυμούν τη γνωριμία ή τη φιλία τους. (20) Επίσης αυτοί που τους θαυμάζουν πολλοί ή που τους θαυμάζουν οι ίδιοι. Επίσης αυτοί που τους επαινούν και τους εγκωμιάζουν ποιητές ή πεζογράφοι. Αυτούς που έχουν τις αντίθετες ιδιότητες οι άνθρωποι τους περιφρονούν γιατί η περιφρόνηση είναι το αντίθετο της ζηλοτυπίας, και το να αισθάνεται κανείς περιφρόνηση είναι το αντίθετο του να αισθάνεται ζηλοτυπία. Αυτοί που βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση ώστε να αισθάνονται ή να προκαλούν τη ζηλοτυπία των άλλων δεν μπορεί παρά (25) να περιφρονούν αυτούς που έχουν τις κακές ιδιότητες οι οποίες είναι αντίθετες των καλών εκείνων ιδιοτήτων που προκαλούν τη ζηλοτυπία ― και εξαιτίας αυτών των κακών ιδιοτήτων. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές οι άνθρωποι περιφρονούν τους ευνοημένους από την τύχη, που η καλή τους όμως αυτή τύχη δεν συνοδεύεται από τα μεγάλης ―κατά την κοινή παραδοχή― αξίας αγαθά.

(30) Είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε για το θέμα «με ποια μέσα διεγείρονται τα πάθη και με ποια μέσα διαλύονται ― μέσα που αποτελούν τις πηγές από τις οποίες αντλείται το σχετικό αποδεικτικό υλικό».


ΑΡΙΣΤ Ρητ 1388b31–1390b13: Ο χαρακτήρας των νέων

Ύστερα από αυτά ας πραγματευθούμε τώρα το θέμα «Τι λογής είναι οι άνθρωποι από πλευράς χαρακτήρα ενσχέσει με τα πάθη, τις έξεις, την ηλικία και τις τύχες της ζωής». Πάθη ονομάζω την οργή, την επιθυμία και τα παρόμοια (έχουμε ήδη μιλήσει γι' αυτά), ενώ έξεις ονομάζω τις αρετές και τις κακίες (κάναμε και γι' αυτές λόγο, (35) κάνοντας επίσης αναφορά στα πράγματα που το κάθε επιμέρους άτομο επιλέγει και προτιμάει, καθώς και σ' αυτά που πράττει). Οι ηλικίες είναι η νεανική, η ώριμη και η γεροντική. Τύχες της ζωής ονομάζω την ευγενική καταγωγή, τον πλούτο, την ισχύ στις διάφορες μορφές της, καθώς και τα αντίθετά τους ― γενικά τις καλές και τις κακές τύχες.

Οι νέοι λοιπόν ―για να μιλήσουμε για τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα τους― έχουν έντονες επιθυμίες και είναι άξιοι να κάνουν αυτά που επιθυμούν. Από τις επιθυμίες που σχετίζονται με το σώμα (5) κυνηγούν κατά κύριο λόγο την ερωτική, και δεν έχουν τη δύναμη να ελέγξουν τον εαυτό τους ενσχέσει με αυτήν. Αλλάζουν εύκολα επιθυμίες και τις χορταίνουν γρήγορα: οι επιθυμίες τους είναι σφοδρές, ξεθυμαίνουν όμως γρήγορα γιατί η όρεξή τους για κάτι είναι έντονη, διαρκεί όμως λίγο, όπως ακριβώς η δίψα και η πείνα ―κάθε λίγο και λιγάκι― των αρρώστων. Παραφέρονται εύκολα, είναι ευέξαπτοι και ρέπουν στο να αφήνονται να παρασυρθούν από το θυμό τους. (10) Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στις παρορμήσεις τους· γιατί η αγάπη τους για την τιμή τούς κάνει να μη μπορούν να ανεχθούν την περιφρόνηση, αλλά αγανακτούν όταν πιστεύουν ότι αδικούνται. Αγαπούν τις τιμές, πιο πολύ όμως αγαπούν τη νίκη· γιατί οι νέοι θέλουν να υπερέχουν, και η νίκη είναι μια περίπτωση υπεροχής. Η αγάπη τους για τα δύο αυτά είναι μεγαλύτερη από την αγάπη τους για το χρήμα: η αγάπη τους για το χρήμα είναι πολύ μικρή, επειδή δεν έχουν ακόμη δοκιμάσει στέρηση και φτώχεια, (15) όπως λέει και ο λόγος του Πιττακού για τον Αμφιάραο. Ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος που να μη βλέπουν την κακή όψη των πραγμάτων, αλλά την καλή· ο λόγος είναι ότι τα μάτια τους δεν έχουν ακόμη δει πολλές κακίες. Είναι, επίσης, ευκολόπιστοι, γιατί δεν ήταν πολλές ως τώρα οι φορές που έπεσαν θύματα απάτης. Αντιμετωπίζουν, επίσης, τη ζωή με αισιοδοξία· γιατί όπως αυτοί που έχουν πιει πολύ κρασί, έτσι ακριβώς και οι νέοι έχουν μέσα τους, από την ίδια τους τη φύση, μια θέρμη ― την ίδια, βέβαια, στιγμή και γιατί δεν έχουν ακόμη γνωρίσει πολλές αποτυχίες. (20) Ζουν κυρίως με την ελπίδα· ο λόγος είναι ότι η ελπίδα σχετίζεται με το μέλλον, ενώ η μνήμη με το παρελθόν, και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό· στην αρχή, πράγματι, της ζωής του δεν έχει κανείς να θυμάται τίποτε, έχει όμως περιθώριο να ελπίζει τα πάντα. Για τον λόγο αυτό είναι και ευεξαπάτητοι, (25) επειδή εύκολα δημιουργούν μέσα τους ελπίδες. Έχουν, επίσης, θάρρος ― περισσότερο αυτοί από τους άλλους· ο λόγος είναι ότι παραφέρονται εύκολα και είναι γεμάτοι από ελπίδες· η πρώτη από τις ιδιότητες αυτές τους κάνει να μη φοβούνται, ενώ η δεύτερη τους κάνει θαρραλέους: κανένας δεν αισθάνεται φόβο όσο κατέχεται από οργή, και η ελπίδα για κάτι καλό δίνει στον άνθρωπο θάρρος. Είναι, επίσης, συνεσταλμένοι και ντροπαλοί: έχοντας ανατραφεί αποκλειστικά με βάση τους καθιερωμένους κανόνες του κοινωνικού τους περιβάλλοντος δεν φαντάζονται ακόμη ότι υπάρχουν και άλλα όμορφα πράγματα. (30) Είναι, επίσης, μεγαλόψυχοι· γιατί η ζωή δεν τους ταπείνωσε ακόμη, ούτε και δοκίμασαν τη δύναμη της ανάγκης, και το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων είναι μεγαλοψυχία ― αυτό πάλι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που είναι γεμάτος μέσα του από ελπίδες. Προτιμούν, επίσης, να κάνουν όμορφα μάλλον πράγματα παρά πράγματα που τους συμφέρουν· ο λόγος είναι ότι τη ζωή τους τη ρυθμίζουν πιο πολύ οι κανόνες του ηθικού χαρακτήρα παρά ο υπολογισμός: ο υπολογισμός σχετίζεται με το συμφέρον, ενώ η αρετή με το ωραίο. (35) Αγαπούν, επίσης, τους φίλους τους και τους συντρόφους τους περισσότερο [1389b] από ό,τι αυτοί που βρίσκονται σε άλλες ηλικίες, για τον λόγο ότι είναι μια ευχαρίστηση γι' αυτούς να ζουν συντροφιά με άλλους, αλλά και γιατί δεν υπάρχει ακόμη τίποτε που να το κρίνουν με βάση το συμφέρον ― άρα ούτε και τους φίλους τους. Όλα τους τα σφάλματα έχουν την αρχή τους στην υπερβολή και στη σφοδρότητά τους ― κατά παράβαση, βέβαια, του λόγου του Χίλωνα· πραγματικά, ό,τι κάνουν, το κάνουν σε υπερβολικό βαθμό: αγαπούν σε υπερβολικό βαθμό, (5) μισούν σε υπερβολικό βαθμό, το ίδιο και όλα τα άλλα. Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα, και είναι βέβαιοι για όλα πεισματικά αυτό είναι και η αιτία που ό,τι κάνουν το κάνουν σε βαθμό υπερβολικό. Και οι αδικίες που κάνουν έχουν σχέση με τη διάθεσή τους να προσβάλουν, όχι με τη διάθεσή τους να κάνουν κακό. Αισθάνονται, επίσης, εύκολα οίκτο, για τον λόγο ότι θεωρούν όλους τους ανθρώπους καλούς ή καλύτερους από αυτό που πράγματι είναι: μετρώντας τους πλησίον τους με μέτρο τη δική τους α–κακία (10) καταλήγουν να θεωρήσουν πως ό,τι παθαίνει ο άλλος, το παθαίνει δίχως να το αξίζει. Τους αρέσουν επίσης τα γέλια και οι χαρές, γιαυτό και είναι πειραχτήρια· γιατί ο αστεϊσμός είναι μια εξευγενισμένη μορφή προσβολής.

Περί φθόνου

Οι άνθρωποι φθονούν βλέποντας τήν ευτυχία τήν οποία παρέχουν στούς ομοίους τους τά αγαθά, εκείνες δηλ. οι πράξεις καί τά αποκτήματα διά τών οποίων οι άνθρωποι αποβλέπουν στήν δόξα καί στίς τιμές καί επιθυμούν τήν φήμη καί όσα φέρουν τήν ευτυχία. Όλα αυτά τά αγαθά γεννούν τόν φθόνο. Φθονούμε δέ εκείνους όσοι είναι κοντά μας κατά τόν χρόνο, κατά τόν τόπον, κατά τήν ηλικίαν, κατά τήν φήμην. Καί έχει λεχθεί : Η ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ.
Φθονούμε επίσης εκείνους πρός τούς οποίους είμεθα ανταγωνιστές καί είμαστε ανταγωνιστές μόνο πρός όσους είναι όμοιοί μας.
Επειδή δέ διεξάγουμε αγώνα επικρατήσεως πρός τούς ανταγωνιστάς μας καί γενικώς πρός όσους επιθυμούν τά ίδια μέ εμάς, γιαυτό καί λέγεται : καί ο κανατάς τού κανατά είναι εχθρός του.

Σχόλιο : Αυτός είναι ο λόγος πού βλέπουμε τόν φθόνο νά φυτρώνει καί νά αναπτύσσεται ανάμεσα σέ διανοουμένους, σέ καλλιτέχνες, ακόμη καί ανάμεσα σέ μοναχούς. Ιδίως δέ ανάμεσα σέ μοναχούς, διότι τά αδέλφια υποφέρουν περισσότερο από τόν φθόνο. Βλέπουμε δέ νά υπάρχει τρομερός φθόνος καί εναντίόν τών Αγίων. Κάι δυστυχώς ο φθόνος γεννά τήν συκοφαντία. Κάι είμαστε ανοχύρωτοι απέναντι σέ κάθε είδους συκοφαντίες, διότι δέν γνωρίζουμε ότι η συγγένεια γνωρίζει τόν φθόνο. Ο όμοιος. Αυτός πού έχει πετύχει πρώτος τίς φιλοδοξίες μας. Πνευματικά ο φθόνος μετρά τά περισσότερα θύματα στήν παράδοσή μας. Όπως η ζήλεια στήν κοινωνία μας.
Αμέθυστος

Ή παρακολούθηση και ή γνώση του εαυτού μας

πηγή : Αναβάσεις

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Μέρος Τρίτο . Κεφάλαιο 3ον. 1)«Ή μελέτη του εαυτού μας» 2) «Ή πείρα από τις πτώσεις μας»

Λόγοι Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ


«Ή μελέτη του εαυτού μας»

Στον τόν στρατό, στις Διαβιβάσεις, είχαμε δίκτυο παρακολουθήσεως και πίνακα αναγνωρίσεως. Παρακολουθούσαμε και καταλαβαίναμε ποιος σταθμός ήταν ξένος και ποιος δικός μας, γιατί μερικές φορές έμπαιναν ενδιάμεσα και ξένοι σταθμοί.

Έτσι και ό άνθρωπος πρέπει νά παρακολουθή τους λογισμούς του και τις ενέργειες του, για νά βλέπη αν συμφωνούν μέ τίς εντολές τού Ευαγγελίου, νά πιάνη τά σφάλματα του και νά αγωνίζεται νά τά διορθώνη. Γιατί, αν αφήνη ένα σφάλμα του νά περνά απαρατήρητο ή, όταν τού λέη ό άλλος κάποιο ελάττωμα του, δέν κάθεται νά τό σκεφθή, δεν μπορεί νά προκόψη πνευματικά.

Ή μελέτη του εαυτού μας είναι ή πιο ωφέλιμη από όλες τίς μελέτες. Μπορεί κανείς νά μελετάη πολλά βιβλία, αλλά, αν δέν παρακολουθη τόν εαυτό του, όλα όσα διαβάζει πάνε χαμένα. Ενώ, αν παρακολουθη τόν εαυτό του, και λίγο νά μελετάη, πολύ ωφελείται.

Τότε ή συμπεριφορά του γίνεται λεπτή σέ όλες τίς εκδηλώσεις, αλλιώς κάνει χονδρά σφάλματα και δέν τό καταλαβαίνει. Παρατηρώ εκεί στο Καλύβι: Μέ βλέπουν νά κουβαλώ τά κούτσουρα[1] πέρα από την άλλη άκρη, για νά καθησουν, καί, όταν σηκώνωνται νά φύγουν, δεν σκέφτονται ποιος θά τά πάη στην θέση τους.

Ή βλέπουν ότι φέρνω ένα κούτσουρο καί δεν έχει άλλα, γιά νά καθησουν, καί περιμένουν νά τους τά κουβαλήσω εγώ. Αν σκέφτονταν λίγο, θά έλεγαν: «καλά, είμαστε πέντε-εξι άνθρωποι· θά κουβαλήση μόνος του τόσα κούτσουρα από την άλλη μεριά;», καί τάκ-τάκ θά πήγαιναν νά τά φέρουν.

- Γέροντα, μέ ρώτησε μιά μικρή αδελφή: «Ό Γέροντας, όταν ήταν αρχάριος μοναχός, δεν είχε πτώσεις στον αγώνα του; Δεν του περνούσε κανένας αριστερός λογισμός; Δεν έπεφτε στήν κατάκριση;».

- Εγώ, όταν συνέβαινε κάτι στον αγώνα μου ή μου έλεγαν μιά κουβέντα, δεν τά περνούσα «αφορολόγητα».

- Τί σημαίνει, Γέροντα, «αφορολόγητα»;

- Τό νά περνάη κανείς τά σφάλματα του μέ αδιαφορία. Νά μήν τον αγγίζουν· νά περνάνε άπ' εξω. Όπως ή γη, όταν σκληρυνθη, όση βροχή καί νά πέση, δεν ρουφάει νερό μέσα της, ένα τέτοιο πράγμα συμβαίνει καί σ' αυτήν την περίπτωση· σκληρύνεται τό χωράφι της καρδιάς από την αδιαφορία καί, ό,τι κι αν του πουν, ό,τι κι αν συμβή, δέν τον αγγίζει, γιά νά αίσθανθη την ενοχή του καί νά μετανοήση. Εγώ, αν έλεγε λ.χ. κάποιος ότι είμαι υποκριτής, δέν έλεγα: «κακό χρόνο νάχη αυτός πού τό είπε», αλλά έψαχνα νά βρώ τί ήταν αυτό πού τον ανάγκασε νά πή αυτήν τήν κουβέντα. «Κάτι συμβαίνει, έλεγα. Δέν φταίει ό άλλος.

Κάτι δέν πρόσεξα, κάποια αφορμή έδωσα καί παρεξήγησε τήν συμπεριφορά μου. Δέν μπορεί στά καλά καθούμενα νά τό είπε αυτό. Αν πρόσεχα καί είχα κινηθή μέ σύνεση, δέν θά μέ παρεξηγούσε. Τόν έβλαψα τον άλλον καί θά δώσω λόγο στον Θεό», καί προσπαθούσα αμέσως νά βρω τό σφάλμα μου και νά τό διορθώσω.

Δεν εξέταζα δηλαδή πώς τό είπε ό άλλος· αν τό είπε από ζήλεια, από φθόνο ή αν τό άκουσε από άλλον και τό κατάλαβε αλλιώς. Δέν με απασχολούσε αυτό. Και τώρα, σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι κάνω. Αν μου πή λ.χ. κάποιος μιά κουβέντα, ούτε κοιμάμαι. Και αν είναι έτσι όπως τά λέει εκείνος, θά στενοχωρηθώ και θά κοιτάξω νά διορθωθώ.

Και αν δέν είναι έτσι, πάλι θά στενοχωρηθώ, γιατί σκέφτομαι ότι εγώ έφταιξα σέ κάτι· κάπου δέν πρόσεξα και τον σκανδάλισα. Δέν ρίχνω τό βάρος στον άλλον εξετάζω πώς θά κρίνη ό Θεός αυτό πού έκανα, όχι πώς θά με δουν οί άνθρωποι.

Αν δέν εξετάζη ό άνθρωπος έτσι τά πράγματα, δέν ωφελείται από τίποτε. Γι' αυτό πολλές φορές λέμε γιά κάποιον: «Αυτός έχει χάσει τόν έλεγχο». Ξέρετε πότε χάνεται ό έλεγχος; Όταν δέν παρακολουθή ό άνθρωπος τόν εαυτό του. Και όταν κάποιος πάσχη στό μυαλό και δέν ελέγχη τόν εαυτό του, έχει ελαφρυντικά. Αλλά ένας πού έχει μυαλό καί δέν ελέγχει τις πράξεις του, επειδή δέν παρακολουθεί τόν εαυτό του, αυτός δέν έχει ελαφρυντικά.

«Ή πείρα από τις πτώσεις μας»
Όταν εξετάζετε τόν εαυτό σας, πολύ βοηθάει νά παίρνετε μερικές φορές τήν ζωή σας μέ την σειρά, από την παιδική ηλικία, γιά νά βλέπετε πού βρισκόσασταν, που βρίσκεστε καί που έπρεπε νά βρίσκεστε.

Αν δέν συγκρίνετε τό παρελθόν μέ τό παρόν, δέν καταλαβαίνετε ότι μπορεί μεν νά είστε κάπως σέ καλή κατάσταση, αλλά δέν βρίσκεστε εκεί πού έπρεπε νά βρίσκεστε καί στενοχωρείτε τόν Θεό. Όταν είναι κανείς νέος καί βρίσκεται σέ μιά κατάσταση όχι πολύ καλή, δικαιολογείται· αλλά, όταν μεγαλώση, αν παραμένη στήν ίδια κατάσταση ή έχη διορθωθη λίγο, δέν δικαιολογείται.

Όσο περνούν τά χρόνια, τόσο ωριμάζει ό άνθρωπος πνευματικά καί, αν αξιοποίηση την πείρα από τό παρελθόν, προχωρεί πιο σταθερό καί πιο ταπεινά.

Πολλές φορές καί τά ανεβοκατεβάσματα στον αγώνα βοηθούν για μια θετική καί σταθερή πνευματική πορεία προς τα άνω.

Τό μικρό παιδί, όταν αρχίση νά περπατάη, επόμενο είναι νά πάρη καί καμμιά κουτρουβάλα από την σκάλα, νά χτυπήση καί τό κεφάλι στήν κουπαστή, νά ανεβή καί στήν καρέκλα καί νά πέση. Δέν καταλαβαίνει ότι, αν ανεβή στήν καρέκλα καί πατήση στήν άκρη, θά τουμπάρη. Όσο όμως μεγαλώνει, αποκτάει πείρα, ωριμάζει καί αρχίζει νά προσεχή.«Τήν άλλη φορά, σκέφτεται, ανέβηκα εκεί πέρα καί τουμπάρισα. Δέν θά ανεβώ τώρα».

Έτσι καί στον αγώνα μας, όταν όλα τά παρακολουθούμε καί τά αξιοποιούμε γιά τό καλό, αποκτούμε πείρα, καί, αν τήν χρησιμοποιούμε, πολύ μάς βοηθάει.

Θυμάμαι, στο σπίτι, στήν Κόνιτσα, είχαμε έξι άλογα, μεγάλα καί μικρά. Μιά μέρα πού τά περνούσα άπό ένα γεφυράκι φτιαγμένο μέ κορμούς δένδρων καί σανίδια, ένας σαπισμένος κορμός υποχώρησε καί τό πόδι του πιο μικρού άλογου, πού ήταν τεσσάρων χρόνων, πιάσθηκε ανάμεσα στά ξύλα.

Από τότε, αν καί έφτιαξα μεγαλύτερο τό γεφυράκι καί έβαλα γερά ξύλα, έν τούτοις, όταν φθάναμε εκεί, τό αλογάκι αντιστεκόταν, κουνούσε τό κεφάλι πέρα-δωθε καί ή έσπαζε τό καπίστρι καί έφευγε ή έδινε μιά καί πηδούσε απέναντι.

Αν τό άλογο των τεσσάρων χρόνων, πού είναι άλογο, χρησιμοποίησε τήν πείρα καί δέν ξαναπάτησε τό πόδι του στό γεφύρι, πόσο μάλλον ό άνθρωπος πρέπει νά χρησιμοποιή τήν πείρα από τις πτώσεις του!

1. Ό Γέροντας στό Καλύβι της Παναγούδας δεχόταν τούς επισκέπτες, εκτός από τούς χειμερινούς μήνες, στην αυλή, όπου χρησιμοποιούσε γιά καθίσματα κούτσουρα, τά όποια μετακινούσε ανάλογα μέ τις περιστάσεις.

Απόσπασμα από τις σελίδες 137-140 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σχόλιο : Ίσως από εδώ ξεκινάει καί η οικονομική μας κρίση, από τά πνευματικά αφορολόγητα.

Γνήσιες & νόθες εμπειρίες


πηγή : sapfiros

Όταν κάποιος αφήσει τον εαυτό του να οδηγηθεί από προσωπικές εμπειρίες μπορεί να καταλήξει σε πλάνη. Μια τέτοια περίπτωση αναφέρει ο π. Σωφρόνιος κάνοντας λόγο για τους "θεολόγους-φιλοσόφους" που κινούνται στο χώρο του ορθολογισμού. Στην προσπάθειά τους να βρουν την αλήθεια, ανεβαίνουν σε μια σφαίρα υπέρ-λογική που όμως κινείται στο χώρο της διανόησης. Η σφαίρα αυτή δεν είναι βέβαια ο θείος κόσμος, περικλείεται στα όρια της ανθρωπινής κτιστής φύσεως και αυτή της η ιδιότητα την κάνει εφικτή στο λογικό, σύμφωνα με τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Αναμφιβόλως η υπέρβαση του στενού ορθολογισμού, που υπόκειται σε νόμους, αποτελεί ένδειξη διανοητικής καλλιέργειας. Όμως δεν είναι ακόμα η "αληθινή πίστη" και η αυθεντική θεωρία του Θεού.

Υπάρχει ένα φυσικό φως του νου του ανθρώπου, ο οποίος κτίστηκε "κατ' εικόνα" του Θεού. Ο άνθρωπος που συγκεντρώνει όλη του την προσοχή στο "νου", απομακρύνοντας τις σκέψεις του τελείως από τον εξωτερικό κόσμο με οποιεσδήποτε τεχνικές, αποκτά επίγνωση ότι είναι αδύνατο να αντιληφθεί ολόκληρο το είναι στα περιορισμένα πλαίσια των λογικών συλλογισμών, ανεβάζει τη "θεωρία" πάνω από την τυπική λογική και βλέπει την ωραιότητα του νου, που κτίστηκε "κατ εικόνα Θεού". Αισθάνεται τότε ένα «μυστικιστικό δέος» και νομίζει πως αποκτά εμπειρία μυστικής κοινωνίας με τον Θεό, ενώ στην πραγματικότητα μένει στα όρια της κτιστής ανθρωπινής φύσεως.

«Οι κατηγορίες που χρησιμοποιεί ο νους-λογικό σε παρόμοιες καταστάσεις βγαίνουν έξω από τα όρια των χωροχρονικών διαστάσεων και δίνουν στον θεατή τους το αίσθημα μιας αιώνιας σοφίας. Αυτό είναι το τελευταίο όριο που μπορεί να φθάση ο Διανοούμενος νους μέσα από το δρόμο της φυσικής αναπτύξεως και αυτογνωσίας του, που είναι δυνατό να πάρη τη μορφή μιας φωτόμορφης αυτοθεωρίας. Αυτή η εμπειρία, ανεξάρτητα από το πως θα ερμηνευθή και ποια δογματική διατύπωση θα λάβη, είναι ουσιαστικά εμπειρία πανθεϊστικής τάξεως» (π. Σωφρόνιος)

Υπάρχει Λοιπόν στον άνθρωπο και ένα "φυσικό φως" του νου, που κτίστηκε "κατ' εικόνα του Θεού", που όμως μπορεί να χαρακτηρισθεί και σαν "σκότος", γιατί εκεί δεν υπάρχει αληθινή εμπειρία του Θεού. Γι' αυτό και ο άνθρωπος λαμβάνει την προειδοποίηση να προσέξει μήπως το "φως" που είναι μέσα του γίνει σκότος (Λουκ. ια' 35)

«Πράγματι η πρώτη κοσμική προϊστορική καταστροφή, η πτώση του Εωσφόρου, που έγινε άρχοντας του σκότους, ήταν αποτέλεσμα αυτοερωτικής θεωρίας της ωραιότητάς του, θεωρίας που κατέληξε σε αυτοθέωση» (π. Σωφρόνιος)

Όλα τα συστήματα και οι ομάδες, που προπαγανδίζουν διάφορες τεχνικές αυτογνωσίας και αυτοεξελίξεως, και υπόσχονται υπερβατικές και "εξωσωματικές" εμπειρίες, κινούνται στο ίδιο επίπεδο της πλάνης. Μ' αυτές τις τεχνικές ο άνθρωπος εισέρχεται στο "γνόφο" της απεκδύσεως από καθετί ορατό και νοητό. Τότε ο νους δοκιμάζει μια ιδιόμορφη ευχαρίστηση και αν στρέψει το βλέμμα του στον εαυτό του, μπορεί να αισθανθεί κάτι που μοιάζει με φως. "Αυτό όμως δεν είναι το άκτιστο φως της Θεότητας, αλλά ένα φυσικό ιδίωμα του νου, που κτίστηκε κατ' εικόνα του Πρώτου νου, δηλαδή του Θεού" (π. Σωφρόνιος)

Γίνεται φανερό πως ο άνθρωπος οδηγείται μ' αυτό τον τρόπο σε ακραίες νοητικές καταστάσεις, οι οποίες περικλείουν κινδύνους για την ψυχική υγεία και πνευματική ισορροπία του ανθρώπου. Ψυχίατροι που μελέτησαν το θέμα με βάση κλινικές καταστάσεις, στις οποίες κατέληξαν νεαρά κυρίως μέλη τέτοιων ομάδων, βεβαιώνουν πως ο κίνδυνος είναι όχι απλώς υπαρκτός αλλά και μεγάλος. Όμως αφήνουμε αυτή την πλευρά του ζητήματος να εξετασθεί από άλλους, ειδικούς, και υπενθυμίζουμε πως η Γραφή δεν αποκλείει και την περίπτωση δαιμονικών καταστάσεων (Β' Κορ. ια' 14).

Πρέπει εδώ να θυμηθούμε πως και στην περίπτωση των Πρωτοπλάστων ο αντίδικος υποσχέθηκε "γνώση" και πνευματικές εμπειρίες που θα αποκτούσε ο άνθρωπος με αυτονομημένες διαδικασίες, ανεξάρτητα από τη θεία βούληση. Αλλά εκτός από τις εμπειρίες που είναι κτιστής τάξεως ή και δαιμονικής φύσεως, υπάρχουν ακόμη και οι καταστάσεις υποκειμενικής μορφής. Πρόκειται για "πνευματικές εμπειρίες", που κατασκευάζονται σε διάφορες ομάδες, που χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές.

Μέσα σε ατμόσφαιρα υποβολής δημιουργείται η σφοδρά επιθυμία αποκτήσεως τέτοιων εμπειριών. Ταυτόχρονα ασκείται ισχυρή ψυχολογική πίεση που προέρχεται από την "πεποίθηση" πως οι εμπειρίες αυτές αποτελούν απαραίτητο εξωτερικό σημείο της "σωτηρίας" και επομένως η έλλειψη των αποτελεί απόδειξη ανωριμότητας και πνευματικής πτώχειας. Με αυτό τον τρόπο τα άτομα οδηγούνται αναγκαστικά σε παρόμοιες υποκειμενικές καταστάσεις, αντίστοιχες με τις "εμπειρίες", που υπόσχεται η κάθε ομάδα. Και σ' αυτή την περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος το άτομο να πέσει σε υπέρμετρη υπερηφάνεια και να γίνει θύμα δαιμονικών επιρροών. Είναι λοιπόν ανάγκη να εξετάσουμε κατά πόσον υπάρχουν κριτήρια, που να μας βοηθούν να κρίνουμε αν μια εμπειρία αποτελεί καρπό της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος και είναι συνεπώς γνήσια ή αν δεν έχει σχέση με το Πνεύμα του Θεού.

Η Γραφή μας παρακινεί να είμαστε προσεκτικοί στα διάφορα "πνεύματα" και στις "εμπειρίες" που προκαλούν, και να μην πιστεύουμε "παντί πνεύματι", αλλά να δοκιμάζουμε τα πνεύματα "ει εκ του Θεού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον" (Α' Ιω. δ' 1). Ποιο είναι το "μέτρο" γνησιότητος ενός "πνεύματος"; "Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεου, παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησουν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστί και παν πνεύμα ο μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού ουκ εστί και τούτο εστί το πνεύμα του αντίχριστου ο ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη" (Α' Ιω. δ' 2-3).

Η διαχωριστική γραμμή είναι το πρόσωπο του Χριστού, όχι η "κατάσταση Χριστού" η "χριστική κατάσταση", αλλά το μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Έξω από το πρόσωπο αυτό δεν υπάρχει σωτηρία και γνήσια πνευματική εμπειρία (Ματθ. α' 21. Πράξ. δ' 12. Γ 43. Α' Τϊμ. β' 5-6). Όσοι τοποθετούν τον Χριστό δίπλα σε άλλα ονόματα εξωχριστιανικής θρησκευτικής προελεύσεως, δεν κινούνται στο χώρο της χριστιανικής πίστεως και επομένως οι εμπειρίες τους δεν έχουν αξία για τον χριστιανό.

Ένα δεύτερο "μέτρο" της γνησιότητος των πνευματικών εμπειριών είναι για το χριστιανό η διδαχή του Χριστού, η οποία δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με τη διδαχή οποιωνδήποτε "Δασκάλων", γιατί είναι όντως "καινή" (Μαρκ. α' 27) και οδηγεί τους πιστούς στην κυριότητα του Χριστού (Α' Κορ. ιβ' 3) και στην υιοθεσία (Ρωμ. η' 14-17. Γαλ. γ' 26-27), δηλαδή στη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. "Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει' ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιόν έχει. Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν..." (Β' Ιω. 9-10).

Πηγή της θεολογίας είναι το Άγιο Πνεύμα και κριτήριο της γνησιότητος της εμπειρίας του Αγίου Πνεύματος είναι η συμφωνία της διδαχής των "παλαιών θεοφόρων Πατέρων", διδάσκει η Εκκλησία, γιατί η χριστιανική πίστη παρεδόθη "άπαξ τοις αγίοις" (Ιούδα 3), δηλαδή στην Εκκλησία (Ματθ. ιστ' 18. Ιω. ιδ' 16.26. ιστ' 13), που είναι "στύλος και εδραίωμα της αληθείας" (Α' Τιμ. γ' 15)

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν θεολογούσαν, δεν παρουσίαζαν ατομικά τους βιώματα, ξεχωριστά από τη ζωή του σώματος της Εκκλησίας, τα βιώματά τους εταυτίζοντο με την εμπειρία της Καθολικής Εκκλησίας και θεολογούσαν εκφράζοντας την εμπειρία της Εκκλησίας. Γι' αυτό και οι εμπειρίες των ανθρώπων που δεν φρονούν "τα του Θεού" (Ματθ. ιστ' 23), δηλαδή δεν έχουν το ίδιο φρόνημα "μετά πάντων των αγίων", το οποιο υπήρχε και "εν Χριστώ Ιησού" (Φιλ. β' 5), δεν είναι γνήσιες χριστιανικές εμπειρίες.

Δεν είναι μόνο το να δέχεται κανείς τη διδαχή του Χριστού και την όλη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά πρέπει να μένει "εν τη διδαχή του Χριστού" (Β' Ίω. 9-10). Στη διδαχή του Χριστού ανήκει και η βασική διάκριση μεταξύ κτιστού και Ακτίστου, δημιουργήματος και Δημιουργού. Ο άνθρωπος και ο κόσμος δεν είναι "απόρροια" της ουσίας του Θεού, αλλά δημιούργημά Του. Στο Θεό έχουν την πηγή τους όλες οι αληθινές πνευματικές εμπειρίες, δεν είναι αποτέλεσμα "αυτογνωσίας" ή οποιωνδήποτε "τεχνικών".

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως ο π. Σωφρόνιος γράφει ότι: "Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα του Θεού Δημιουργού. Η κτιστή αυτή εικόνα του Θεού δεν μπορεί να γίνη κοινωνός της Θείας ουσίας που είναι απολύτως άμέθεκτη, είναι όμως επιδεκτική να μετάσχη στην άκτιστη θεότητα με την κοινωνία της χάρης. Και παρ' όλο που ο άνθρωπος δεν μετέχει στη Θεία ουσία, όμως με τη χάρη γίνεται κοινωνός Θείας ζωής. Η χάρη-Θεότητα αγιάζει τον άνθρωπο, τον θεώνει, δηλαδή τον κάνει Θεό" (π. Σωφρόνιος, βλ. και Β' Πέτρ. α' 4).

"Όποιος πιστεύει πως μπορεί να οδηγηθεί σε γνήσιες πνευματικές εμπειρίες σαν αποτέλεσμα δικών του προσπαθειών, δεν ακολουθεί τη διδαχή του Χριστού. Οι ανθρώπινες προσπάθειες αξιολογούνται μόνο σαν έκφραση της ελευθέρας προαιρέσεως του άνθρωπου, σαν "συνεργία" του ανθρώπου στην συνειδητή αποδοχή της χάριτος του Θεού. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος είναι εκείνη που καρποφορεί, γιατί το "Άγιο Πνεύμα οδηγεί στη βασιλεία του Χριστού (Α' Κορ. ιβ' 3). "Όπου είναι παρών ο βασιλεύς, βέβαια εκεί είναι και σημεία βασιλικά. Και σημεία του Θεού οπού πρέπει να έχη η ψυχή εκείνη οπού βασιλεύεται από τον Θεόν, είναι η ευθύτης, η πραότης, η αλήθεια, η ταπεινοφροσύνη, η αγαθωσύνη, η δικαιοσύνη και κάθε ευλάβεια, ακόμη και η ανεξικακία, η φιλανθρωπία, η συμπάθεια, η αγάπη η ανυπόκριτος, η μακροθυμία, η καρτερία, η υπομονή. Διατί τα ενάντια τούτων φαίνονται εις εκείνους όπου δεν βασιλεύει ο Θεός" (Συμεών ο Νέος Θεολόγος).

Όπου δεν υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί δεν υπάρχουν γνήσιες πνευματικές εμπειρίες. Όπου υπάρχει υπεροψία, εκεί βασιλεύει το πνεύμα της πλάνης, όχι το πνεύμα της αληθείας (Ιακ. δ' 6. Α' Πέτρ. ε' 5). Το πνεύμα της πλάνης είναι υπερήφανο. Η ταπεινή ψυχή παρακαλεί τον Θεό να της δώσει κατάνυξη και συναίσθηση της αμαρτωλότητός της, ακόμη και εάν ο Κύριος την ανεβάζει καθημερινά και της δείχνει ποικιλοτρόπως την αγάπη Του.

"Ποία είναι τα σημεία όπου φανερώνουν εκείνον όπου έλαβε την χάριν του Θεού;" ερωτά ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και απαντά: "Το να είναι τινάς αόργητος, αμόλυντος από σαρκικας ηδονάς, να είναι πράος, και ήμερος, το να έχη την ταπείνωσιν, μαζί με την ανεξικακίαν, την συμπάθειαν την αγάπην εις τον πλησίον σταθεράν και την πίστιν εις τον Θεόν αδίστακτον και σταθεράν".

Οι άνθρωποι του Θεού διέθεταν φρόνημα ταπεινό. Ο Δαβίδ λέγει για τον εαυτό του: "εγώ δε ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού" (Ψαλμ. κα' 7/κβ' 6), "λυπήσου την αμαρτία μου διότι είναι πολλή" (Ψαλμ. κδ'/κε' 11). Ο απόστολος Παύλος είχε θαυμαστές πνευματικές εμπειρίες (Β' Κορ. ιβ' 1-6) και όμως έλεγε για τον εαυτό του πως ήταν ο πρώτος μεταξύ των αμαρτωλών (Α' Τιμ. α' 15) και "έκτρωμα" (Α' Κορ. ιε'). Οι θείες εμπειρίες δίδονται στον άνθρωπο όχι όταν τις επιδιώκει ή όταν έχει αυτές κυρίως σαν στόχο του, αλλά όταν η ψυχή του κατεβαίνει "στον "Άδη της μετανοίας" και αισθάνεται αληθινά πως είναι "έκτρωμα", χειρότερη από όλη την κτίση. Εμπειρίες που κατακτώνται με τη βία της διανοίας ή με τη χρησιμοποίηση οποιωνδήποτε τεχνικών διαλογισμού, δεν είναι αληθινές πνευματικές εμπειρίες, δεν είναι θείας προελεύσεως, αλλά "κατά το δοκούν". Και όταν αυτό το "δοκούν" εκλαμβάνεται σαν αλήθεια, δημιουργείται στην ψυχή του άνθρωπου μια κατάσταση που παρεμποδίζει ακόμα και τη δυνατότητα να ενεργήσει η χάρη, αποκλείει δηλαδή τη δυνατότητα της αληθινής πνευματικής εμπειρίας.

Όποιος, λοιπόν, λέγει ο Ισαάκ ο Σύρος, δουλωμένος από τα πάθη, τρέχει "αναζητώντας δια της διανοίας" πνευματικές εμπειρίες, θα κατακλεισθεί από "ψευδή σχήματα της πλάνης", που θα φαίνονται αληθινά, όμως θα αποτελούν ανακάτεμα "σχημάτων αληθείας" με "σχήματα πλάνης".

Τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος, δηλαδή οι αληθινές πνευματικές εμπειρίες, δεν είναι αποτελέσματα εξαναγκασμού. Ο Θεός μπορεί να εμφανισθεί στον άνθρωπο σε κάθε χρονική στιγμή και με κάθε πνευματικό ή φυσικό τρόπο, λέγει ο π. Σωφρόνιος."Ο ίδιος όμως, πέρα από κάθε εξαναγκασμό ευρισκόμενος, ποτέ δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο της εικόνος Του. "Αν όμως η κτιστή ελευθερία στρέφεται αυτοερωτικά προς τον εαυτό της, θεωρεί τον εαυτό της σαν την άκτιστη θεία αρχή, παρ' όλο το φαινομενικό ύψος αυτής της θεωρίας, που περιγράψαμε παραπάνω, ο άνθρωπος παραμένει κλειστός για την ενέργεια της θείας χάρης".

Το Πνεύμα "όπου θέλει πνεί και την φωνήν αυτού ακούεις, άλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει, ούτως εστί πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος" (Ίω. γ') διανέμει στον καθένα τις δωρεές Του "καθώς βούλεται" (Α' Κορ. ιβ' 11. Εβρ. β' 4). Δεν μπορεί ο άνθρωπος να λάβει τις δωρεές του Θεού εξαναγκαστικά, χρησιμοποιώντας οποιεσδήποτε τεχνικές. Οι εμπειρίες που είναι αποτέλεσμα ανθρωπίνων διαδικασιών είναι καρποί "αυτοερωπκής στροφής" του ανθρώπου προς τον εαυτό του. Είναι το είδωλο του άνθρωπου που εκλαμβάνεται σαν θεός.

Κλείνοντες το κεφάλαιο για τη θεογνωσία υπογραμμίζουμε πως εδώ δεν πρόκειται για διανοητική γνώση, αλλά για μετοχή στη ζωή του Τριαδικού Θεού, μέσω του Ιησού Χριστού. Αυτό δεν αποτελεί κοινωνία "κατ' ουσίαν", αλλά "κατά χάρη", είναι κοινωνία με τη θεία ενέργεια, που όμως προέρχεται από τον ίδιο τον Θεό. Πρόκειται για ανεξιχνίαστο μυστήριο που μόνο με τη δημιουργία του κόσμου από το μηδέν μπορεί να παρομοιασθεί, όπως δηλαδή ο τρόπος αυτής της δημιουργίας είναι απρόσιτος στη διάνοια του άνθρωπου, έτσι και η κοινωνία ανάμεσα στο κτιστό και στον Άκτιστο μένει ακατανόητο μυστήριο για τον άνθρωπο. Αυτό που ό άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται, επειδή διέσπασε την κοινωνία με τον Θεό, του αποκαλύπτεται σαν καρπός αγάπης και πρόνοιας του Θεού για τον αποστάτη άνθρωπο. Με τον αποκαλυμμένο νόμο του Θεού ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό και να πάρει το δρόμο της επιστροφής προς την αληθινή θεογνωσία.

Ο γραπτός λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, αποτελεί πραγματικό φάρμακο για τον άνθρωπο και τον προφυλάσσει από την πνευματική ασθένεια της αίρεσης, που οδηγεί στην απώλεια. Αυτή η θεία αποκάλυψη παραδόθηκε "άπαξ" στην Εκκλησία και διατηρείται σαν μοναδικός θησαυρός μέσα στην Εκκλησία. Η Αγία Γραφή δεν μας προσφέρει απλώς κάποιες αλήθειες της θείας αποκάλυψης, αλλά προβάλλει και συγκεκριμένα παραδείγματα θεοπτίας. Αυτές οι πνευματικές εμπειρίες δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας, αλλά δωρεά του Θεού. Δεν είναι το αποτέλεσμα της αναζητήσεως του Θεού από μέρους του άνθρωπου, αλλά αντίθετα το αποτέλεσμα της αναζητήσεως του άνθρωπου από μέρους του Θεού.

Οι γνήσιες πνευματικές εμπειρίες δεν είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού, με τη βοήθεια οποιωνδήποτε τεχνικών. Εκείνο που ο άνθρωπος πρέπει να κάνει, είναι να καθαρίσει τον "τόπο", δηλαδή ολόκληρη την ύπαρξή του, από κάθε μολυσμό. Ο μολυσμένος νους δεν μπορεί να γίνει δέκτης των δωρεών του Θεου. Η αμαρτία είναι σκότος και εμποδίζει τον άνθρωπο να οδηγηθεί στη γνώση της αληθείας, στη θεογνωσία. Απαραίτητη προϋπόθεση της θεολογίας είναι η κάθαρση από τα πάθη, η ταπείνωση και η άσκηση της αρετής. Η έπαρση, η υπερηφάνεια, ακυρώνει κάθε προσπάθεια για αληθινή θεογνωσία. Η ταπείνωση πρέπει να είναι διαρκής κατάσταση για όποιον αναζητάει την αληθινή θεογνωσία και την κοινωνία με τον Θεό. Αυτή η κοινωνία, το μυστήριο δηλαδή της σωτηρίας, συντελέσθηκε αμετάκλητα σε ότι αφορά τον Θεό. Όμως ο άνθρωπος μένει τρεπτός και επομένως πρέπει ν' αγωνίζεται ολόκληρη τη ζωή του να κρατήσει τη χάρη του Θεού. Ο Θεός δέχεται αυτόν τον αγώνα κάθε ταπεινής ψυχής και προσφέρει τη χάρη Του.

Αν ο πιστός σταματήσει αυτόν τον αγώνα ή θεωρήσει πως η εμπειρία της παρουσίας του Θεού είναι αποτέλεσμα δικών του και μόνον προσπαθειών, οδηγείται στην πλάνη.

Τότε θα θεωρήσει καταστάσεις που κινούνται στη διανοητική σφαίρα ή στο χώρο της κτιστής πραγματικότητας ως υπερβατικές εμπειρίες. Αυτό περικλείει μεγάλους κινδύνους για την ψυχική ισορροπία του άνθρωπου και "ανοίγουν" την πόρτα για δαιμονικές επιδράσεις. Γι' αυτό και ο χριστιανός δεν πρέπει να απολυτοποιεί οποιεσδήποτε πνευματικές εμπειρίες και να αγρυπνεί, ώστε να μένει ενωμένος με τη διδαχή του Χριστού και με την εν Χριστώ ζωή, διατηρώντας πάντοτε το ταπεινό φρόνημα, που προσελκύει τη χάρη του Κυρίου.

π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

από το βιβλίο (Το νόημα της ζωής στο φως της Ορθοδοξίας)

ΠΗΓΗ:http://www.egolpion.com/                                       
 
Aμέθυστος

Τουρκοκρατία: Το Αντίβαρο αντικρούει τους γραικύλους του ΣΚΑΙ

πηγή: Σαντορινιός





http://santo-rinios.blogspot.com/2011/02/2.html

πηγή : http://www.antibaro.gr/

 Σχόλιο : Υπάρχει στή «γλώσσα τού σώματος» σημείο πού νά δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι λένε ψέματα καί ότι τό γνωρίζουν;

Η εκφορά τού λόγου τού Βερέμη, σφυρίζει ανεπαίσθητα, σάν φίδι. Μέ απέραντη αυταρέσκεια.
Τού Τατσόπουλου φουσκώνουν οι φλέβες του στό λαιμό όταν προσποιείται τόν αγανακτισμένο από τίς παραποιήσεις τής μυθολογίας τήν οποία καταγγέλλει.

Αμέθυστος

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗ - ΠΕΡΙ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΥΣ


Πηγή: πυλή

Τι είδους πράγματα φοβούνται οι άνθρωποι, ποιους φοβούνται και ποια είναι η γενικότερη κατάστασή τους όταν φοβούνται, όλα αυτά θα γίνουν φανερά στη συνέχεια. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι ο φόβος είναι εκείνη η λύπη ή ταραχή που γεννιέται από το ότι έχουμε ζωντανή μέσα μας την παρουσία ενός επικείμενου κακού, που έχει τη δύναμη να προκαλέσει καταστροφή ή λύπη. Δεν φοβούνται, πράγματι, όλα τα κακά οι άνθρωποι (κανείς π.χ. δεν φοβάται το ενδεχόμενο να γίνει άδικος ή βραδύνους), αλλά μόνο αυτά που έχουν την ιδιότητα να μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες λύπες ή καταστροφές ― και αυτά μόνο (25) αν φαίνονται ότι δεν είναι μακρινά, αλλά κοντινά, τόσο που να είναι επικείμενα. Πραγματικά, τα πολύ μακρινά οι άνθρωποι δεν τα φοβούνται: όλοι ξέρουν ότι θα πεθάνουν, επειδή όμως αυτό δεν είναι κάτι κοντινό, τους αφήνει τελείως αδιάφορους. Αν λοιπόν αυτό είναι ο φόβος, τότε πράγματα που προκαλούν φόβο δεν μπορεί παρά να είναι όσα φαίνεται να έχουν μεγάλη δύναμη να προξενούν καταστροφές ή βλάβες που επιφέρουν μεγάλη λύπη. (30) Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και τα σημάδια που προαναγγέλλουν τέτοιου είδους πράγματα προκαλούν και αυτά φόβο· γιατί το πράγμα που προκαλεί τον φόβο μοιάζει πολύ κοντινό ― αυτό δεν είναι ο κίνδυνος, να έρχονται δηλαδή κοντά μας τα πράγματα που μας προκαλούν φόβο; Τέτοια είναι η έχθρα και η οργή αυτών που έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι κακό (ότι το θέλουν είναι φανερό, άρα βρίσκονται πολύ κοντά στο να το κάνουν). Είναι επίσης η άδικη πρόθεση, αν συνοδεύεται από δύναμη γιατί ο άδικος είναι άδικος εξαιτίας μιας προτίμησης και τάσης του. [1382b] Αλλά και η αρετή, όταν δέχεται προσβολές ― με τον όρο, βέβαια, ότι έχει δύναμη. Γιατί είναι φανερό ότι ένα πρόσωπο που η αρετή του δέχεται προσβολές έχει πάντοτε την τάση να αντιδράσει ― τώρα έχει και τη δύναμη. Επίσης ο φόβος αυτών που έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι κακό· γιατί ένα τέτοιο πρόσωπο δεν μπορεί παρά να είναι πάντοτε έτοιμο και αυτό να δράσει. Και καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μάλλον κακοί παρά καλοί, (5) δέσμιοι του κέρδους και δειλοί στους κινδύνους, η εξάρτηση από κάποιον άλλον είναι συνήθως κάτι που προκαλεί φόβο· αποτέλεσμα: αυτοί που έκαναν κάτι κακό φοβούνται ότι οι συνεργοί τους σ' αυτό ή θα τους καταδώσουν ή θα τους εγκαταλείψουν. Επίσης αυτοί που μπορούν να διαπράξουν αδικία προκαλούν φόβο σ' αυτούς που υπόκεινται σε αδικίες γιατί συνήθως, όταν μπορούν οι άνθρωποι, αδικούν. Προκαλούν επίσης φόβο οι άνθρωποι που έχουν αδικηθεί ή πιστεύουν πως έχουν αδικηθεί: (10) οι άνθρωποι αυτοί καραδοκούν πάντοτε να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Φόβο όμως προκαλούν, επίσης, και αυτοί που έχουν διαπράξει μια αδικία ―αν έχουν δύναμη―, επειδή φοβούνται τα αντίποινα ― δεν το δεχτήκαμε ήδη ως κάτι που προκαλεί φόβο; Φόβο, επίσης, προκαλούν ο ένας στον άλλον όσοι διεκδικούν τα ίδια πράγματα ― στην περίπτωση, φυσικά, που δεν είναι δυνατό να τα έχουν συγχρόνως και οι δύο γιατί με αυτού του είδους τους ανταγωνιστές οι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιάλειπτη μάχη. Φοβούνται, επίσης, οι άνθρωποι όσους προκαλούν φόβο σε άτομα που είναι πιο δυνατά από αυτούς: (15) από τη στιγμή που μπορούν να βλάψουν άτομα πιο δυνατά από αυτούς, μπορούν, φυσικά, να βλάψουν και αυτούς ακόμη περισσότερο. Όσους, επίσης, φοβούνται οι πιο δυνατοί από αυτούς ― για τον ίδιο λόγο. Αυτούς, επίσης, που εξουθένωσαν άτομα πιο δυνατά από αυτούς. Αλλά και όσους επιτίθενται σε άτομα πιο αδύναμα από αυτούς· γιατί οι άνθρωποι αυτοί ή είναι ήδη από τώρα επικίνδυνοι ή θα γίνουν επικίνδυνοι μόλις αυξηθεί η δύναμή τους. Μεταξύ, επίσης, αυτών που έχουν αδικηθεί από τους ίδιους και είναι εχθροί ή αντίπαλοί τους οι άνθρωποι φοβούνται πιο πολύ όχι τους οξύθυμους και αυτούς που έχουν το θάρρος να πουν ανοιχτά τις σκέψεις τους, (20) αλλά τους μαλακούς, αυτούς που κρύβουν τις σκέψεις τους, τους ύπουλους· γιατί με τους ανθρώπους αυτούς δεν μπορείς να είσαι βέβαιος αν είναι κοντά η στιγμή που θα δράσουν και, επομένως, ποτέ δεν είναι φανερό ότι αυτό είναι κάτι το απομακρυσμένο.

Όλα τα πράγματα που προκαλούν φόβο γίνονται ακόμη πιο φοβερά όταν οφείλονται σε σφάλματα που δεν επιδέχονται επανόρθωση, είτε γιατί αυτή είναι τελείως αδύνατη είτε γιατί δεν είναι πια στο χέρι αυτών που τα διέπραξαν αλλά στο χέρι των αντιπάλων τους. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που δεν υπάρχει καμιά βοήθεια ή η βοήθεια δεν είναι εύκολη. (25) Με δυο λόγια: φόβο προκαλούν τα πράγματα που προκαλούν τον οίκτο όταν συμβαίνουν ή είναι να συμβούν σε κάποιον άλλον.

Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα πιο σημαντικά από τα πράγματα που προξενούν φόβο και τα φοβούνται οι άνθρωποι. Ας μιλήσουμε λοιπόν τώρα για τη γενικότερη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι που φοβούνται. Αν ο φόβος συνοδεύεται, όπως είπαμε, από την προσδοκία κάποιου καταστρεπτικού κακού, (30) είναι φανερό ότι κανείς δεν φοβάται όταν πιστεύει πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει οτιδήποτε: δεν φοβάται ούτε πράγματα για τα οποία πιστεύει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάθει, ούτε πρόσωπα από τα οποία θεωρεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει οτιδήποτε, ούτε χρονικές στιγμές κατά τις οποίες πιστεύει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει οτιδήποτε. Κατανάγκην λοιπόν φοβούνται εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί να πάθουν κάτι, και μάλιστα από συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα πράγματα και σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Δεν πιστεύουν ότι μπορεί να πάθουν κάτι [1383a] α) όσοι βρίσκονται ή θεωρούν ότι βρίσκονται σε περίοδο μεγάλης εύνοιας της τύχης (αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αυτοί είναι αναιδείς και προσβλητικοί, περιφρονητές και θρασείς ― έτσι τους κάνει ο πλούτος, η σωματική δύναμη, ο μεγάλος αριθμός φίλων, η δύναμη), β) αυτοί που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πράγμα που να μη το έχουν πάθει και, γιαυτό, το μέλλον τούς αφήνει ψυχρά αδιάφορους, ακριβώς όπως αυτούς που υφίστανται το μαρτύριο της μαστίγωσης μέχρι θανάτου: (5) για να εξακολουθήσει να υπάρχει φόβος χρειάζεται να υπάρχει κάποια ελπίδα σωτηρίας από αυτό που προκαλεί την αγωνία· ιδού και το σημάδι: ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να μελετούν τα πράγματα με προσοχή, και φυσικά κανείς δεν σκέφτεται προσεκτικά ούτε συζητάει με επιμονή πράγματα για τα οποία δεν υπάρχει ελπίδα.

Συμπέρασμα: Όταν είναι προτιμότερο οι ακροατές να αισθανθούν φόβο, ο ρήτορας πρέπει να τους κάνει να πιστέψουν πως είναι πολύ πιθανό να πάθουν κάποιο κακό (αφού και άλλοι, ανώτεροί τους, το έπαθαν)· (10) να τους δείξει, επίσης, καθαρά ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς παθαίνουν αυτή τη στιγμή κάποιο κακό ή ότι το έχουν ήδη πάθει, προσθέτοντας ότι το κακό αυτό το έπαθαν από ανθρώπους από τους οποίους δεν το περίμεναν, με έναν τρόπο και σε μια χρονική στιγμή που επίσης δεν το περίμεναν.

Αφού έγινε φανερό τι είναι ο φόβος, ποια είναι τα πράγματα που τον προκαλούν και ποια είναι η γενικότερη κατάσταση του κάθε επιμέρους ατόμου που αισθάνεται φόβο, γίνεται τώρα, από όλα αυτά, φανερό τι είναι, επίσης, το θάρρος, (15) τι λογής πράγματα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με θάρρος και ακόμη ποια είναι η γενικότερη κατάστασή τους όταν έχουν θάρρος· γιατί και το θάρρος είναι το αντίθετο του φόβου, και αυτό που προκαλεί θάρρος είναι το αντίθετο αυτού που προκαλεί φόβο. Λογική συνέπεια: η ελπίδα για τα πράγματα που μπορεί να μας σώσουν συνοδεύεται από την ιδέα ότι αυτά βρίσκονται πολύ κοντά μας και ότι τα πράγματα που προκαλούν φόβο ή δεν υπάρχουν ή βρίσκονται μακριά μας. Θάρρος μας δίνουν και τα φοβερά πράγματα, αν βρίσκονται μακριά μας, (20) και τα σωτήρια, αν είναι κοντά μας. Επίσης αν υπάρχουν τρόποι θεραπείας και διάφορες βοήθειες ― πολλές ή μεγάλες ή και τα δύο μαζί. Επίσης αν δεν έχουμε υποστεί ούτε έχουμε κάνει αδικία. Επίσης αν δεν έχουμε καθόλου ανταγωνιστές, ή αν έχουμε ανταγωνιστές, δίχως όμως καμιά δύναμη, ή αν οι ανταγωνιστές μας έχουν δύναμη, είναι όμως φίλοι μας, είτε γιατί μας έχουν ευεργετήσει είτε γιατί τους έχουμε ευεργετήσει, ή αν αυτοί που έχουν το ίδιο με εμάς συμφέρον είναι πιο πολλοί ή πιο δυνατοί ή και τα δύο μαζί.

(25) Θάρρος έχουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στην ακόλουθη, γενικά, κατάσταση: Αν πιστεύουν ότι πέτυχαν πολλά και δεν έπαθαν τίποτε, ή αν βρέθηκαν πολλές φορές μπροστά στον κίνδυνο και όμως τον ξέφυγαν· γιατί οι άνθρωποι γίνονται άφοβοι με δύο τρόπους: είτε γιατί δεν έχουν ποτέ δοκιμάσει κίνδυνο είτε γιατί έχουν την αναγκαία βοήθεια, (30) ακριβώς όπως στους κινδύνους της θάλασσας αντιμετωπίζουν με θάρρος την έκβαση των πραγμάτων από τη μια όσοι ποτέ ως τότε δεν είχαν ζήσει μια μεγάλη φουρτούνα και από την άλλη όσοι, λόγω πείρας, κατέχουν τρόπους αντιμετώπισής της. Επίσης αν πρόκειται για πράγμα που δεν προκαλεί φόβο ούτε στους ομοίους τους ούτε στους κατωτέρους τους ούτε σ' αυτούς από τους οποίουςθεωρούν πως είναι ανώτεροι (θεωρούν πως είναι ανώτεροι από αυτούς που οι ίδιοι τούς έχουν νικήσει ― ή αυτούς τους ίδιους ή τους ανωτέρους τους ή τους ομοίους τους). (35) Επίσης αν πιστεύουν ότι έχουν πιο πολλά και πιο μεγάλα πλεονεκτήματα: η υπεροχή που τα πλεονεκτήματα αυτά τους προσφέρουν τους κάνει να προκαλούν τον φόβο· [1383b] αυτά είναι η αφθονία του χρήματος, η σωματική δύναμη, η δύναμη των φίλων, η ισχύς της χώρας και η υπεροχή της πολεμικής προπαρασκευής (στο σύνολό της ή στα βασικότερα μέρη της). Επίσης όσοι δεν έχουν αδικήσει κανέναν, ή όχι πολλούς, ή όχι αυτούς τους οποίους φοβούνται. (5) Γενικά, θάρρος έχουν όσοι έχουν καλές σχέσεις με τους θεούς, από κάθε βέβαια άποψη, ιδίως όμως σε ό,τι αφορά στους οιωνούς και τους χρησμούς: η οργή είναι κάτι που δίνει θάρρος· το να μην κάνει λοιπόν κανείς αδικίες, να υφίσταται όμως αδικίες είναι κάτι που προκαλεί οργή, και το θείον θεωρείται ότι βοηθάει τους αδικούμενους. Έχουν επίσης θάρρος όσοι πιστεύουν ότι σε ό,τι επιχειρήσουν δεν υπάρχει πιθανότητα να αποτύχουν, ή ότι σίγουρα δεν θα αποτύχουν, ή ότι θα πετύχουν.

(10) Είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε για τα πράγματα που προκαλούν φόβο και γι' αυτά που προκαλούν θάρρος.

Αμέθυστος

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

300 000 ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΝΤΟΥ ΕΔΩ …ΜΙΛΑΜΕ ΠΙΑ,ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

πηγή : olympia .gr



Το βρήκαμε : εδώ καί εδώ

Αμέθυστος

"Αφήστε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει!"

Πηγή: Δίολκος

Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση φαίνεται ότι έχει περιέλθει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, που εμφανίζεται στους συνομιλητές του με «κομμένα τα φτερά» μετά από την τριήμερη περιοδεία του σε Βερολίνο και Ελσίνκι.

Είναι γεγονός ότι τα ταξίδια του πρωθυπουργού, στα οποία συνοδεύονταν από τον υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, δεν πήγαν όσο καλά ήθελαν στην κυβέρνηση και το κλίμα γίνεται ολοένα και πιο βαρύ για τη χώρα μας, ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου που θα ασχοληθεί ιδιαιτέρως με το ελληνικό ζήτημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τέσσερα εικοσιτετράωρα μετά τη συνάντηση Παπανδρέου – Μέρκελ, η γερμανίδα καγκελάριος δέχτηκε την παραίνεση 200 κορυφαίων γερμανών οικονομολόγων που με κοινή δήλωσή τους την καλούν να απορρίψει τους μηχανισμούς διάσωσης, ουσιαστικά δηλαδή να αφήσει την Ελλάδα και όσες άλλες χώρες έχουν πρόβλημα να πτωχεύσουν. Οι συγκεκριμένοι επισημαίνουν ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν οι γερμανοί φορολογούμενοι το χρέος υπερχρεωμένων κρατών, όπως της Ελλάδας, κάτι που πρώτος ζήτησε και ο πρόεδρος της Bundesbank Αξελ Βέμπερ.

Η πίεση προς την Μέρκελ να ρίξει στα τάρταρα τη χώρα μας ενισχύεται όμως και από την αρθρογραφία του γερμανικού Τύπου, με αφορμή το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωρά το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών όσο γρήγορα θα έπρεπε αλλά και τις σφοδρές αντιδράσεις που υπάρχουν στις μεταρρυθμίσεις από την ελληνική αντιπολίτευση και τα συνδικάτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα Suddeutsche Zeitung έχει άρθρο με τίτλο «Πού είναι οι μεταρρυθμίσεις;» και τον υπότιτλο ότι «η Ε.Ε. σιωπά όσον αφορά την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το σχέδιο διάσωσης μπορεί να αποτύχει».

Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα, «πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι το σχέδιο διάσωσης μπορεί να αποτύχει. (...) Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της κυβέρνησης δεν επαρκεί και οι Έλληνες διαμαρτύρονται για τις περικοπές που έχουν υποστεί στις αποδοχές τους. Οι υποσχέσεις για αποπληρωμή των δανείων είναι κενές. Μόνο για να αποτρέψει αύξηση των χρεών, η Αθήνα θα πρέπει σε ετήσια βάση να έχει πλεονασματικό προϋπολογισμό της τάξης του 10%. Αυτό δεν το καταφέρνουν ούτε τα κράτη με παράδοση σταθερών οικονομιών. Ελλοχεύει ο κίνδυνος οι πολιτικοί της Ευρώπης να αποκρύπτουν την πραγματικότητα από τους πολίτες τους μέχρις ότου αυτή δεν θα είναι πλέον υποφερτή και τότε θα αποφασίσουν άμεσα νέα χορήγηση βοήθειας. Με τον τρόπο αυτό θα προκύψει ένας μόνιμος μηχανισμός στήριξης, με τον οποίο τα πλούσια κράτη της Ευρωζώνης θα “διατρέφουν” τους εταίρους που ζουν πέραν των δυνατοτήτων τους. Καμία γερμανική κυβέρνηση δεν πρέπει να το επιτρέψει αυτό».

Με άλλα λόγια, σκούρα τα πράγματα για την όμορφη πατρίδα μας. Ειδικά από τη στιγμή που η Μέρκελ γνωρίζει τη μία μετά την άλλη τις συντριβές στις τοπικές γερμανικές εκλογές και αντιλαμβάνεται ότι εφόσον συναινέσει στην σωτηρία της Ελλάδας, θα δεχτεί επιπλέον σκληρή κριτική από την αντιπολίτευση, με κίνδυνο την περαιτέρω καταβαράθρωση των ποσοστών της...

πηγή:Madata news

Αμέθυστος

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ - ΠΕΡΙ ΠΑΘΩΝ

πηγή : πύλη

Στο δεύτερο βιβλίο ο Αριστοτέλης προσπαθεί να εφοδιάσει τους ρήτορες με τα εργαλεία πειθούς που απευθύνονται στο θυμικό του ακροατηρίου τους. Ο ρήτορας οφείλει να γνωρίζει πώς θα διεγείρει ή θα κατευνάσει στην ψυχή των ακροατών του τα λεγόμενα πάθη (ως πάθη θεωρεί ο φιλόσοφος όσα προκαλούν μεταβολές στην ψυχική, σωματική και νοητική κατάσταση των ανθρώπων και συνοδεύονται από ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια). Μετά την οργή και την πραότητα εξετάζονται η φιλία και το μσος .
Ας πούμε τώρα ποιους αγαπούν οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν, καθώς και για ποιον λόγο ― αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι αγαπώ κάποιον και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι' αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· [1381a] κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος. Φίλος είναι το πρόσωπο που αγαπά με τον τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια ―υποχρεωτικά― στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του (5) ― και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου. Αλήθεια, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη χαίρεται όταν πραγματοποιούνται όλα όσα επιθυμεί και να μη λυπάται όταν του συμβαίνουν τα αντίθετα· αυτό θα πει ότι σημάδι αυτού που επιθυμούμε είναι, κάθε φορά, οι λύπες και οι χαρές μας. Φίλοι γίνονται επίσης αυτοί που ό,τι θεωρεί καλό ο ένας, το θεωρεί καλό και ο άλλος· και ό,τι θεωρεί κακό ο ένας, το θεωρεί κακό και ο άλλος. Επίσης αυτοί που έχουν τους ίδιους φίλους και τους ίδιους εχθρούς· ο λόγος είναι ότι αναγκαστικά οι άνθρωποι αυτοί έχουν τις ίδιες επιθυμίες, (10) και φυσικά όποιος επιθυμεί για τον άλλο αυτά που επιθυμεί για τον ίδιο τον εαυτό του, δεν μπορεί παρά να είναι φίλος αυτού του ανθρώπου. Αγαπούν επίσης οι άνθρωποι και κάνουν φίλους τους αυτούς από τους οποίους έχουν ευεργετηθεί, ή οι ίδιοι ή αυτοί για τους οποίους οι ίδιοι ενδιαφέρονται, και αν το καλό που τους έγινε ήταν μεγάλο, ή έγινε με προθυμία, ή κάτω από ορισμένες συνθήκες, και πάντως αποκλειστικά για χάρη τους ― και αυτούς όμως για τους οποίους πιστεύουν πως έχουν τη θέληση να τους ευεργετήσουν. Φίλους τους κάνουν επίσης οι άνθρωποι τους φίλους των φίλων τους, καθώς και αυτούς που αγαπούν όσους αγαπούν και οι ίδιοι· (15) επίσης όσους έχουν κερδίσει την αγάπη εκείνων που έχουν κερδίσει τη δική τους αγάπη. Με τον ίδιο τρόπο: φίλους τους κάνουν αυτούς που έχουν γίνει μισητοί σ' αυτούς στους οποίους έγιναν μισητοί και οι ίδιοι, αυτούς που μισούν όσους μισούν και οι ίδιοι, τέλος αυτούς που μισούνται από αυτούς που μισούν οι ίδιοι: είναι φανερό ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι καλά είναι τα ίδια ακριβώς που θεωρούν καλά και οι ίδιοι, και έτσι επιθυμούν αυτά που είναι καλά για τους ίδιους· αυτό δεν ήταν το κύριο γνώρισμα του φίλου; Αγαπούν επίσης οι άνθρωποι και κάνουν φίλους τους αυτούς που έχουν τη θέληση και τη δύναμη να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους άλλους, είτε σε χρήμα είτε για να τους σώσουν· (20) αυτός είναι ο λόγος που τιμούν τους γενναιόδωρους, τους ανδρείους και τους δίκαιους (δίκαιους θεωρούν οι άνθρωποι αυτούς που δεν ζουν σε βάρος άλλων· τέτοιοι είναι όσοι κερδίζουν τη ζωή τους από τη δουλειά τους· αυτή είναι, κατά κύριο λόγο, η περίπτωση των γεωργών και, από όλους τους άλλους, η περίπτωση αυτών που ασκούν χειρωνακτικά επαγγέλματα). Αυτούς, επίσης, που μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους ― γιατί αυτοί δεν μπορούν να είναι άδικοι. Για τον ίδιο λόγο και αυτούς που δεν ανακατεύονται στις ξένες υποθέσεις. (25) Αγαπούμε επίσης και κάνουμε φίλους μας αυτούς με τους οποίους επιθυμούμε να γίνουμε φίλοι (αν δείχνουν καθαρά ότι το επιθυμούν και αυτοί)· τέτοιοι είναι οι ενάρετοι άνθρωποι και αυτοί που έχουνκαλό όνομα ― είτε ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, είτε ανάμεσα στους πιο διαλεχτούς, είτε ανάμεσα σε αυτούς που θαυμάζουμε, είτε ανάμεσα σε αυτούς που μας θαυμάζουν. Επίσης αυτούς που είναι μια ευχαρίστηση να περνάς παρέα τη μέρα σου μαζί τους· (30) τέτοιοι είναι οι βολικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν ζητούν να ελέγχουν τα σφάλματα των άλλων, αυτοί που δεν τα βάζουν με όλους και δεν τσακώνονται με όλους (όσοι τα κάνουν όλα αυτά είναι άνθρωποι εριστικοί, και οι εριστικοί άνθρωποι φαίνεται να έχουν επιθυμίες αντίθετες με τις δικές μας)· τέτοιοι είναι επίσης οι άνθρωποι που ξέρουν να πειράζουν, αλλά και να δέχονται το πείραγμα: και των δύο αυτών κατηγοριών τα άτομα στοχεύουν στο ίδιο πράγμα, αφού έχουν τη δύναμη και να δέχονται το πείραγμα και να πειράζουν τους άλλους με χάρη. (35) Αγαπούμε επίσης και κάνουμε φίλους μας αυτούς που επαινούν τις καλές μας ιδιότητες, ιδίως εκείνες που φοβούμαστε πως δεν τις έχουμε. [1381b] Όπως και αυτούς που έχουν καθαρή εξωτερική εμφάνιση, καθαρά ρούχα, καθαρό γενικά τρόπο ζωής. Αυτούς, επίσης, που δεν σπεύδουν να κάνουν τα σφάλματά μας ή τις ευεργεσίες που μας έχουν κάνει αφορμή για να μας ψέξουν: και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ανθρώπους που τους αρέσει να ελέγχουν και να επικρίνουν τους άλλους. Αγαπούν, επίσης, οι άνθρωποι και κάνουν φίλους τους αυτούς που δεν μνησικακούν και δεν φυλάγουν μέσα τους παράπονα για το κακό που τους έχει γίνει, (5) αλλά έχουν εύκολη τη συμφιλίωση: όπως τους βλέπουν να συμπεριφέρονται στους άλλους, ίδιοι, λένε, θα είναι και σ' αυτούς. Επίσης αυτούς που δεν κακολογούν ούτε καταγράφουν τις ελλείψεις ―των αλλωνών ή των φίλων τους― αλλά μόνο τα καλά τους: έτσι κάνουν οι καλοί άνθρωποι. Επίσης αυτούς που δεν αντιμιλούν στον θυμωμένο ή στον σοβαρά απασχολημένο με κάτι: (10) όσοι δεν συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο είναι άνθρωποι εριστικοί. Επίσης αυτούς που τους δείχνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αισθήματα σεβασμού και ευλάβειας· που τους θαυμάζουν, λ.χ., ή τους θεωρούν καλούς ανθρώπους και ευχαριστιούνται μαζί τους και μάλιστα όταν τους δείχνουν τέτοια αισθήματα για πράγματα για τα οποία οι ίδιοι επιθυμούν να τους θαυμάζουν οι άλλοι ή να τους θεωρούν καλούς ή ευχάριστους ανθρώπους. (15) Κάνουν επίσης φίλους τους αυτούς που τους μοιάζουν και έχουν τις ίδιες με αυτούς ασχολίες ― φτάνει να μη γίνονται ενοχλητικοί στους ίδιους και να μη κερδίζουν με τον ίδιο τρόπο τη ζωή τους γιατί τότε γίνεται αυτό που λέμε «ο κανατάς μισεί τον κανατά». Επίσης αυτούς με τους οποίους έχουν τις ίδιες επιθυμίες ― με τον όρο, βέβαια, ότι μπορούν να τις ικανοποιήσουν και οι δύο· αλλιώς θα συμβεί ό,τι και στην προηγούμενη περίπτωση. Επίσης αυτούς με τους οποίους έχουν τέτοιου είδους σχέσεις, ώστε να μη ντρέπονται να κάνουν μπροστά τους πράγματα που δεν συνάδουν με το καλό όνομα (20) ― με τον όρο, φυσικά, ότι η διαγωγή αυτή δεν οφείλεται σε περιφρόνηση. Επίσης αυτούς μπροστά στους οποίους ντρέπονται να κάνουν πράγματα που είναι πράγματι κακά. Αυτούς επίσης με τους οποίους έχουν τη φιλοδοξία να αναμετριούνται, ή αυτούς των οποίων θέλουν να προκαλούν τη ζηλοτυπία, όχι όμως τον φθόνο: όλους αυτούς ή τους αγαπούν ή θέλουν να τους έχουν φίλους τους. Επίσης αυτούς που οι ίδιοι είναι πρόθυμοι να τους βοηθήσουν να πετύχουν κάτι καλό ― φτάνει να μη προκύψουν για τους ίδιους κακά μεγαλύτερα από το καλό που θα κερδίσουν εκείνοι. Επίσης αυτούς που όποιον αγαπούν, (25) τον αγαπούν το ίδιο παρόντα ή απόντα· να γιατί όλοι αγαπούν και θέλουν φίλους τους αυτούς που δείχνουν τέτοιου είδους αισθήματα απέναντι σε πρόσωπα που έχουν πια πεθάνει. Γενικά αυτούς που αγαπούν πάρα πολύ τους φίλους τους και δεν τους εγκαταλείπουν στις δύσκολες στιγμές τους· ο λόγος είναι ότι από όλους τους καλούς οι άνθρωποι αγαπούν πολύ περισσότερο αυτούς που είναι καλοί φίλοι. Επίσης αυτούς που δεν υποκρίνονται μπροστά τους· τέτοιοι είναι οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να τους μιλούν και για τα ελαττώματά τους· (30) το είπαμε πιο πριν: μπροστά στους φίλους μας δεν ντρεπόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν συνάδουν με το καλό όνομα· αν λοιπόν αυτός που ντρέπεται δεν είναι φίλος, θα πρέπει λογικά να είναι φίλος αυτός που δεν ντρέπεται. Επίσης αυτούς που δεν μας προκαλούν κανέναν φόβο, αλλ', ίσα ίσα, ένα αίσθημα ασφάλειας· ποιος, αλήθεια, αγαπάει και θέλει για φίλο του έναν άνθρωπο που του προκαλεί φόβο;

Είδη φιλίας: η φιλία των συντρόφων, η φιλία των μελών μιας οικογένειας, η φιλία των συγγενών, και άλλα παρόμοια.

(35) Τη φιλία τη γεννάει το να κάνει κανείς μια χάρη, το να την κάνει δίχως να του τη ζητήσουν, και αφού την κάνει να μη την κοινολογήσει· γιατί τότε φαίνεται ότι έγινε για τον φίλο και όχι για κάποιον άλλο λόγο.

[1382a] Όσο για την έχθρα και το μίσος, είναι φανερό ότι μπορούμε να τα αναλύσουμε ως αντίθετα προς όσα είπαμε. Την έχθρα τη γεννούν η οργή, η κακεντρεχής εναντίωση στη θέλησή μας, η διαβολή. Η οργή γεννιέται από πράγματα που στρέφονται προσωπικά εναντίον μας, ενώ μίσος υπάρχει και όταν τα πράγματα δεν στρέφονται προσωπικά εναντίον μας: μόλις σχηματίσουμε τη γνώμη πως ένας άνθρωπος έχει τον τάδε χαρακτήρα, (5) τον μισούμε. Έπειτα η οργή στρέφεται εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, του τάδε ή του τάδε, π.χ. εναντίον του Καλλία ή εναντίον του Σωκράτη, ενώ το μίσος το αισθανόμαστε και για κατηγορίες ανθρώπων: όλοι μας μισούμε τους κλέφτες ή τους συκοφάντες. Την οργή τη θεραπεύει ο χρόνος, ενώ το μίσος δεν έχει γιατρειά. Η οργή επιθυμεί να προξενήσει προσωρινή στενοχώρια, ενώ το μίσος μόνιμη βλάβη: ο θυμωμένος θέλει να γίνει αντιληπτός από τον άλλον, ενώ αυτός που μισεί δεν δίνει καμιά σημασία σ' αυτό. (10) Τα οδυνηρά πράγματα γίνονται αντιληπτά με τις αισθήσεις, ενώ τα μέγιστα κακά (η αδικία, ας πούμε, ή η παραφροσύνη) ελάχιστα γίνονται αντιληπτά με τις αισθήσεις· πραγματικά, η παρουσία της κακίας δεν προκαλεί καμία λύπη. Η οργή συνοδεύεται από λύπη, το μίσος όχι: όλοι το ξέρουμε πως ο θυμωμένος είναι στενοχωρημένος, ενώ δεν είναι εκείνος που μισεί. Εκτός αυτού, ο θυμωμένος μπορεί κάποτε, ύστερα από πολλά, να νιώσει συμπόνια γι' αυτόν με τον οποίο ήταν θυμωμένος· ο άλλος σε καμιά περίπτωση· (15) ο θυμωμένος ένα μόνο θέλει: να υποφέρει με τη σειρά του και αυτός με τον οποίο ο ίδιος είναι θυμωμένος, ενώ αυτός που μισεί επιθυμεί να πάψει να υπάρχει ο άλλος.

Είναι λοιπόν ―από αυτά που είπαμε― φανερό ότι είναι δυνατό από τη μια να αποδείξει ο ρήτορας ότι τα τάδε άτομα είναι πράγματι εχθροί μεταξύ τους ή φίλοι, και αν δεν είναι, να τους παρουσιάσει ως εχθρούς ή φίλους, και αν οι ίδιοι ισχυρίζονται πως είναι, να ανατρέψει τους ισχυρισμούς τους, και από την άλλη, σ' αυτούς που από θυμό ή έχθρα παίρνουν αντίπαλη θέση, να αναγάγει την αντίπαλη θέση τους σε όποιον από τους δύο λόγους προτιμήσει.

Αμέθυστος