Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΕΛΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΩΣ (5) ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Συνέχεια από Παρασκευή 15 Μαρτίου

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΛΑΝΗ

Για να προετοιμασθούμε για την συνέχεια ας σημειώσουμε λίγες λεπτομέρειες απο την Ορθόδοξη διδασκαλία σχετικώς με την διάκριση ουσίας και ενέργειας. Θα βρούμε πολλές εξηγήσεις και της σημερινής ελλείψεως αληθινής πίστης.

Η άρνηση πραγματικής διαφοράς μεταξύ ουσίας και ενέργειας στη Δύση, αμαυρώνει την διάκριση μεταξύ γεννήσεως και δημιουργίας, αφού και οι δύο θεωρούνται πράξεις της ουσίας. Και η διαφορά μεταξύ προγνώσεως και δημιουργίας χάνεται και η κτίσις εμφανίζεται ως συναΐδιος του Θεού. (Γρ. Παλαμά κεφάλαια Φιλοκαλία Δ, 169,178). Η ουσία είναι η εσωτερική αυθυπαρξία του Θεού,ενώ η ενέργεια η πρός έτερον σχέσις του. Η διάκριση ουσίας και ενέργειας,γίνεται κατανοητή σαν η διάκρισις φύσεως και χάριτος! Οι ενέργειες είναι ο Θεός ο ίδιος, όχι όμως η υπερούσιος ουσία του, αλλά η θέλησις του. Η αιτία της δημιουργίας του κόσμου βρίσκεται αποκλειστικώς στην Θεία ελευθερία, δηλαδή στην ελευθερία της αγάπης του Θεού. 

Εδώ όμως ακριβώς αρχίζει και το μαρτύριο της ασάφειας της συγχρόνου Ορθοδόξου Θεολογίας που την οδηγεί σε κρίση πίστεως. Οι υποστάσεις της Αγίας Τριάδος δέν είναι άκτιστες ενέργειες. Η χάρις του Θεού δέν είναι η Σωτηρία της υιοθεσίας. Λέει ο Φλωρόφσκι, στο κείμενο «η κτίσις και το κτιστόν», παρότι δέν κατορθώνει τελικώς να διακρίνει σαφώς την ενσάρκωση του Κυρίου, απο την δημιουργία του κόσμου. «Όλη η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της θεότητος του Χριστου, οδηγεί σε μία συνεπή αφαίρεσιν όλων των κατηγορημάτων, που αναφέρονται στην Θεία Του συγκατάβαση και τον χαρακτηρίζουν ώς δημιουργό και λυτρωτή, ώς κτίστην και σωτήρα, για να κατανοήσουμε την θεότητα του στο φώς της εσωτερικής ζωής της θείας φύσεως και ουσίας». 

«Καμμία απο τις ενέργειες δέν είναι ενυπόστατος ή αυθυπόστατος. Το αναρίθμητον πλήθος τους δέν εισάγει καμμία σύνθεση στο Είναι (στην ουσία) του Θεού. Στο σύνολο τους οι θείες ενέργειες αποτελούν την προαιώνιον θέλησιν του, το περί του ετέρου θέλημα του, σχέδιον του, την προαιώνιον δημιουργικήν του βουλή». 

Εδώ όμως βρίσκεται και η αρχή της απομακρύνσεως μας απο τους Πατέρες της Εκκλησίας. Δέν υπάρχει σαφής διάκριση δημιουργίας του κόσμου,υπάρξεως του κόσμου και οικονομίας της Σωτηρίας. Γράφει ο Φλωρόφσκι στο ίδιο κείμενο, βάσει του οποίου επηρέασε όλη την μοντέρνα θεολογία και την έρριξε στα χέρια του προτεσταντισμού. «Το περί κόσμου σχέδιο-βουλή είναι μία δημιουργική πράξις, μία ενέργεια της βουλήσεως, μία υπερβολή θείας αγάπης, μία δωρεά, μία χάρις. Η διαφορά των θείων ονομάτων βάσει των οποίων ο Θεός ονομάζεται «Θεός» καθ’εαυτόν, και ο Ων, και Θεός αποκαλυπτόμενος, Θεός οικονομών, Θεός ενεργών, δέν είναι μία υποκειμενική διάκριση, που γίνεται δυνάμει της «εικόνος» μας, η οποία «εικόνα» ανατέμνει (βλέπει, γνωρίζει και κατατάσσει), τις ιδέες μας, αλλά έχει σημασία αντικειμενική και οντολογική και εκφράζει την απεριόριστη ελευθερία του Θεού πρός δημιουργία και δράση. ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΟΜΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ. Η βουλή του Θεού περί σωτηρίας και απολυτρώσεως είναι βουλή αιώνια και αΐδιος, πρόθεσις των αιώνων». 

Είναι βουλή όμως η Σωτηρία; Ανήκει στην δημιουργία του κόσμου;

Λέει ο Φλωρόφσκι, πάντοτε! «Ο Θεός είχε πάντοτε, αΐδίως εν εαυτώ την εικόνα του κόσμου. Η ελευθέρα αυτή θέλησις του ήτο μία βουλή προαιώνιος. Η βουλή του Θεού είναι αναλλοίωτος, επειδή ακριβώς ερείδεται επί της ελευθερίας Του, που είναι υψίστου βαθμού και διά τούτο δέν δεσμεύει ούτε της κτίσεως την ελευθερίαν (όπως είδαμε ήδη, ο Άγιος Συμεών αλλά διδάσκει). [Αυτός είναι ο Immanent Θεός της Δυτικής Θεολογίας, ο οποίος ταυτίζεται με τον Φυσικό Θεό και έδωσε το δικαίωμα στον Γιανναρά να λέει πώς ο Πατήρ με την θέλησι του γέννησε τον Υιό ή στον Ζηζιούλα να λέει πώς ο Υιός είναι δεύτερος Θεός], οι Σχολαστικοί είχαν επινοήσει τον όρο Potenzia absoluta και Potenzia ordinatα. (Για τους Δυτικούς λοιπόν δέν υπάρχει ουσιαστικώς Θεός πρίν την Δημιουργία). 

Με αφετηρία την εν χρόνω γένεσιν της η κτίσις οφείλει με την ελευθέραν της πορεία πρός τα άνω να φθάση στο μέτρο του προαιωνίου σχεδίου Του και του προορισμού Του δι’ αυτήν. Το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο μένει πάντοτε υπερβατικό και άρρητο. Και διά της δυνάμεως συνδέεται με το αντίθετο του! (Απορία). Διότι διά της δυνάμεως του Θεού εδημιουργήθη η κτίσις και συνέχεται».

Ο Θεός είναι αντίθετος πρός την κτίση, ίσως, αλλά το σχέδιο, γιατί είναι αντίθετο, επειδή απέτυχε και ο άνθρωπος έπεσε; Αυτό εξηγεί ο Άγιος Συμεών λέγοντας πώς ο Κύριος σταμάτησε την ορμή της κτίσεως. Έχουμε ένα αποτυχημένο Θεό, για τους Θεολόγους μας;

«Στην «εικόνα», αυτή η «βουλή» του Θεού περικλείεται η κτίσις ολόκληρος δηλαδή η κάθε επι μέρους κτιστή υπόστασις με την ανεπανάληπτον και ακατάλυτον ιδιοτυπίαν της. (Εδώ οι Θεολόγοι συμπεριλαμβάνουν και τον άνθρωπο, δυστυχώς). «Η αδιαίρετος διαίρεσις της Χάριτος ή ενεργείας του Θεού είναι «μυριουπόστατος», αφού κατά την ελευθέραν αυτού θέλησιν διαιρείται είς τας χιλιάδας και μυριάδας χιλιάδας υποστάσεις». 

Ο Θεός λοιπόν είχε αΐδίως, εν εαυτώ, την εικόνα του κόσμου ταυτοχρόνως όμως και ο Κύριος μας δίδαξε ότι είναι η εικών του Πατρός του αοράτου. Αυτές οι δύο εικόνες είναι ίδιες; Ίδιες λέει ο Φλωρόφσκι, και μας ρίχνει στα τάρταρα! 

«Η Δημιουργική σχέσις του Λόγου πρός τον κόσμον ομολογείται στο Σύμβολον της Νικαίας: «δι’ ου τα πάντα εγένετο». Και δέν εγένετο μόνον επειδή ο Λόγος είναι Θεός, αλλά επειδή ο Λόγος είναι ο Λόγος του Θεού, ο Θεός Λόγος, η γέννησις του Λόγου δέν προϋποθέτει ούτε την ύπαρξη του κόσμου,ούτε και το περί αυτού σχέδιο». Μ.Αθανάσιος, Κατά Αρειανών Β, 31!

Τα κτίσματα εγένοντο όλα υπό του Λόγου και διά του Λόγου (σε αυτό το διά και στην σύγχυση δημιουργίας και Σωτηρίας, εντάξεως της ενανθρωπήσεως στο σχέδιο της βουλήσεως του Θεού, στηρίζεται και το Φιλιόκβε), κατ’ εικόνα λέει ο Άγιος Μεθόδιος ο Ολύμπου. (Όχι και καθ’ ομοίωσιν). Εδώ λοιπόν περιέργως δέν τονίζεται η διαφορά της δημιουργίας του ανθρώπου, ο οποίος δέν είναι απλώς έργο του Λόγου, αλλά έργο των χειρών του. 

Και πώς έγινε η καταστροφή, που ξεκινά απο τον Φλωρόφσκι και μέσω του Ρωμανίδη φτάνει στον Γιανναρά και τον Ζηζιούλα; Κατ’αρχάς ταυτίζοντας τις δύο εικόνες. Της κτίσεως και του Πατρός. Στην συνέχεια ταυτίζοντας τις άκτιστες ενέργειες με την υπόσταση του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Στην συνέχεια ταυτίζοντας την χάρη του Θεού, των ακτίστων ενεργειών, με το πνεύμα Άγιο του Κυρίου και με το Άγιο Πνεύμα. Καταργώντας την Θεοτόκο, η οποία σήμανε το τέλος του χρόνου και την αρχή της δευτέρας παρουσίας. Ταυτίζοντας λοιπόν τις άκτιστες ενέργειες με την Σωτηρία και την Υιοθεσία, την Εκκλησία. Δίνοντας το δικαίωμα στους Δυτικούς Θεολόγους να συνεννοούνται μαζί μας, διότι ομιλούν και αυτοί για την σταθερή (immanent) Αγία Τριάδα, εννοώντας την Φυσική Αγία Τριάδα. 

Οδηγώντας την πίστη πίσω, στον πανθεϊσμό και την ειδωλολατρία! Ας το πούμε ξεκάθαρα! Η δημιουργία έγινε διά του Υιού, αλλά η Σωτηρία του ανθρώπου γίνεται μετά(μαζί μέ) του Υιού! 

Εδώ κρύβεται και το Μυστήριο του κληρικαλισμού, που διέλυσε την εκκλησία του Κυρίου. Στην ταύτιση άκτιστης ενέργειας και προσώπου,η οποία προϋποθέτει την ταύτιση της ενανθρωπήσεως με την χάρη του Θεού. Λέει ο Φλωρόφσκι: «Η αποκάλυψις είναι έργον αγάπης και ελευθερίας, και δέν επιφέρει καμμίαν μεταβολήν εις την Θείαν φύσιν». Έτσι ακριβώς και η σημερινή Εκκλησία η οποία ενεργεί την συντήρηση τής Φύσεως και της κοινωνίας και του ανθρώπου μιμούμενη την δράση των ενεργειών του Θεού, δέν μπορεί να οδηγήσει τους Χριστιανούς στην Σωτηρία, στην ένωση με τον Κύριο, διότι οι ενέργειες των ανθρώπων, όπως και οι άκτιστες ενέργειες στήν φύση, τού Θεού, δέν επιφέρουν καμία μεταβολή στην ανθρώπινη φύση. Και γι’αυτό δέν έχουμε πλέον Χριστιανούς και η εξομολόγηση των αμαρτιών αντικατέστησε την Μετάνοια.

Γι’αυτό και οι Χριστιανοί αντιμάχονται σήμερα, το μόνο σωστό πράγμα, που εισήγαγαν οι Θεολόγοι μας απο τον προτεσταντισμό. Η Εκκλησία δέν είναι θρησκεία. Και δέν είναι δυνατόν να ενωθεί με τις άλλες θρησκείες. Και όμως η ένωσις των θρησκειών φέρνει ναυτία, αλλά η αλήθεια πώς η Εκκλησία δέν είναι θρησκεία, καταπολεμείται. 

Το κείμενο του Φλωρόφσκι στο οποίο αναφερόμαστε περιέχεται στον τόμο, "Ανατομία προβλημάτων της πίστεως", των εκδόσεων Ρηγοπούλου. 

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος