Συνεχίζεται από Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2014
Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ DE TRINITATE ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
του Werner Beierwaltes
11. Το κείμενο των Εξηγήσεων (Enarrationes) των Ψαλμών.
12. Εν' αρχή, εσύ, Κύριε, θεμελίωσες την γή! Γνωρίζω την αιωνιότητα σου λόγω τής οποίας είσαι εσύ πρίν από όλα τα πράγματα που δημιούργησες. Στην αρχή εσύ, ώ Κύριε, θεμελίωσες την γή, και έργο των χειρών (;) σου είναι οι ουρανοί. Αυτά θα σβύσουν ενώ εσύ παραμένεις, όλα θα παλιώσουν σαν ένα ρούχο και εσύ θα τα αλλάξεις σαν ένα ένδυμα και όλα θα αλλάξουν. Εσύ όμως είσαι πάντα ο ίδιος. [Αυτό σημαίνει εμμενής Χριστός. Στο βάθος του παντός, στην ουσία του είναι ο Χριστός δημιουργός. Μόνον ο άνθρωπος όμως είναι τα έργα των χειρών Του. Κρύβεται ένας πανθεϊσμός εδώ οπωσδήποτε]. Ποιός είσαι εσύ; Είσαι πάντοτε ο ίδιος Εσύ που είπες: Εγώ ειμί ο ών, είσαι πάντοτε ο ίδιος. [Ο Αυγουστίνος και μαζί του όλη η Δύση, ταυτίζει την πίστη με τον Κύριο. Μόνον αυτή η ταύτιση οδηγεί στην σύγχρονη ανθρωπολογία και στην σημερινή ταύτιση προσώπου και υποστάσεως. Στην οποία θεμελιώνεται ο Οικουμενισμός]. Ακόμη δέ και αν ειναι αλήθεια πώς και τα πλάσματα δέν θα υπήρχαν παρά μόνον απο σένα και για σένα και σε σένα, αυτά δέν είναι εκείνο που είσαι εσύ: διότι μόνον εσύ είσαι πάντοτε ο ίδιος. [ο χρόνος. Η ουσία του χρόνου και επομένως η ζωή σαν χρονικότης. Αυτός ο εμμενής Χριστός, ο κοσμικός, συμπαντικός Χριστός σήμερα, βρίσκεται στην βάση του υπαρξισμού του Χάϊντεγκερ. Αυτός που είναι πάντα ίδιος σε σχέση με την δημιουργία Του, που αλλάζει. Η έλλειψη τής αλήθειας των ακτίστων ενεργειών σήμερα αποκαλύπτεται σε όλη της την τραγικότητα]. Και τα χρόνια σου δέν θα λιγοστέψουν ποτέ. [Άρχισε ήδη να ταυτίζει την ουσία του Θεού με τον χρόνο]. Εκείνοι οι χρόνοι σου οι οποίοι θα είναι στην γενεά των γενεών, δέν θα λιγοστέψουν ποτέ. Γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα λοιπόν, θα σου ζητούσα να γνωρίσω την ελαχιστότητα των ημερών μου, εάν δέν γνώριζα πώς όλες οι ημέρες αυτού εδώ του κόσμου, απο την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου, είναι τόσο ελάχιστες, εάν συγκριθούν με την δική σου αιωνιότητα. [Εδώ βασίζεται και η διαλεκτική κτιστού και ακτίστου του Ζηζιούλα. Η σχολή του Φλωρόφσκι ταύτισε το άκτιστο με το αιώνιο. Η σύγχρονη πλάνη περί προσώπου λοιπόν, που έδωσε την εικονική Θεολογία του Ζηζιούλα στηρίζεται στην διάκριση τού προσώπου και υποστάσεως που δίδαξαν οι Πατέρες, θέλοντας να διακρίνουν την Οικονομική απο την Θεολογική, την καθαυτή Τριάδα, και περιγράφοντας τήν υπόσταση του Κυρίου που ενανθρώπισε σαν πρόσωπο, να διατηρήσουν το ομοούσιο προσώπου και υποστάσεως. Η προτεσταντική Θεολογία λοιπόν, στηριζόμενη στο persona Dei, στην ιδέα του Θεού, η οποία ενσαρκώνεται πλήρως στην ιστορία, εφόσον ο Κύριος της οικονομίας, είναι η δεύτερη υπόσταση της Αγίας Τριάδος, υπερβαίνει τον Πλάτωνα ο οποίος δίδαξε την διαφορά ανάμεσα στην ιδέα και την εφαρμογή της, γεννώντας την φαινομενολογία και τον υπαρξισμό. Τα φαινόμενα, όπως απέδειξε η ενσάρκωση, δέν απατούν. Αυτό είναι το μήνυμα του Χριστιανισμού κατά τήν ερμηνεία τους, καταργείται η πτώση, τα αισθητήρια προσφέρουν την αλήθεια, η εσωτερικότης του αισθητού κόσμου, το νόημα, και μόνη η ύπαρξη πλέον Είναι. Όπως είναι, αυτό που είναι. Η υπέρβαση αυτής της οντολογικής διαφοράς ανάμεσα στην ιδέα και την εικόνα της στα φαινόμενα λόγω της γεννήσεως του Χριστού, γεννά μία νέα οντολογία. Η διαφορά είναι και ταυτότης, του ενσαρκωμένου Χριστού με τον προαιώνιο, μιά κατάσταση πού υπάρχει και μέσα στην ίδια την Αγία Τριάδα, διότι η διαφορά, που σημαίνει χρόνο, υπάρχει και στην Αγία Τριάδα, ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός και παίρνει την θέση της δυάδος του συστήματος του Πλάτωνος, δηλαδή της πολλαπλότητος και ετερότητος. Αυτή η ιδεαλιστική φαντασίωση οδήγησε στον θάνατο του Θεού, εφόσον κατήργησαν τον Πλάτωνα, και σχεδόν τον Αριστοτέλη. Η ταραχή του Παλαιού Αδάμ, ο οποίος ένοιωσε να καταργείται με την γέννηση του Χριστού, αποκαθίσταται, η "πλάνη" διορθώνεται, το Εγώ σώζεται, το Εγώ υπάρχει!]
12. Εν' αρχή, εσύ, Κύριε, θεμελίωσες την γή! Γνωρίζω την αιωνιότητα σου λόγω τής οποίας είσαι εσύ πρίν από όλα τα πράγματα που δημιούργησες. Στην αρχή εσύ, ώ Κύριε, θεμελίωσες την γή, και έργο των χειρών (;) σου είναι οι ουρανοί. Αυτά θα σβύσουν ενώ εσύ παραμένεις, όλα θα παλιώσουν σαν ένα ρούχο και εσύ θα τα αλλάξεις σαν ένα ένδυμα και όλα θα αλλάξουν. Εσύ όμως είσαι πάντα ο ίδιος. [Αυτό σημαίνει εμμενής Χριστός. Στο βάθος του παντός, στην ουσία του είναι ο Χριστός δημιουργός. Μόνον ο άνθρωπος όμως είναι τα έργα των χειρών Του. Κρύβεται ένας πανθεϊσμός εδώ οπωσδήποτε]. Ποιός είσαι εσύ; Είσαι πάντοτε ο ίδιος Εσύ που είπες: Εγώ ειμί ο ών, είσαι πάντοτε ο ίδιος. [Ο Αυγουστίνος και μαζί του όλη η Δύση, ταυτίζει την πίστη με τον Κύριο. Μόνον αυτή η ταύτιση οδηγεί στην σύγχρονη ανθρωπολογία και στην σημερινή ταύτιση προσώπου και υποστάσεως. Στην οποία θεμελιώνεται ο Οικουμενισμός]. Ακόμη δέ και αν ειναι αλήθεια πώς και τα πλάσματα δέν θα υπήρχαν παρά μόνον απο σένα και για σένα και σε σένα, αυτά δέν είναι εκείνο που είσαι εσύ: διότι μόνον εσύ είσαι πάντοτε ο ίδιος. [ο χρόνος. Η ουσία του χρόνου και επομένως η ζωή σαν χρονικότης. Αυτός ο εμμενής Χριστός, ο κοσμικός, συμπαντικός Χριστός σήμερα, βρίσκεται στην βάση του υπαρξισμού του Χάϊντεγκερ. Αυτός που είναι πάντα ίδιος σε σχέση με την δημιουργία Του, που αλλάζει. Η έλλειψη τής αλήθειας των ακτίστων ενεργειών σήμερα αποκαλύπτεται σε όλη της την τραγικότητα]. Και τα χρόνια σου δέν θα λιγοστέψουν ποτέ. [Άρχισε ήδη να ταυτίζει την ουσία του Θεού με τον χρόνο]. Εκείνοι οι χρόνοι σου οι οποίοι θα είναι στην γενεά των γενεών, δέν θα λιγοστέψουν ποτέ. Γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα λοιπόν, θα σου ζητούσα να γνωρίσω την ελαχιστότητα των ημερών μου, εάν δέν γνώριζα πώς όλες οι ημέρες αυτού εδώ του κόσμου, απο την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου, είναι τόσο ελάχιστες, εάν συγκριθούν με την δική σου αιωνιότητα. [Εδώ βασίζεται και η διαλεκτική κτιστού και ακτίστου του Ζηζιούλα. Η σχολή του Φλωρόφσκι ταύτισε το άκτιστο με το αιώνιο. Η σύγχρονη πλάνη περί προσώπου λοιπόν, που έδωσε την εικονική Θεολογία του Ζηζιούλα στηρίζεται στην διάκριση τού προσώπου και υποστάσεως που δίδαξαν οι Πατέρες, θέλοντας να διακρίνουν την Οικονομική απο την Θεολογική, την καθαυτή Τριάδα, και περιγράφοντας τήν υπόσταση του Κυρίου που ενανθρώπισε σαν πρόσωπο, να διατηρήσουν το ομοούσιο προσώπου και υποστάσεως. Η προτεσταντική Θεολογία λοιπόν, στηριζόμενη στο persona Dei, στην ιδέα του Θεού, η οποία ενσαρκώνεται πλήρως στην ιστορία, εφόσον ο Κύριος της οικονομίας, είναι η δεύτερη υπόσταση της Αγίας Τριάδος, υπερβαίνει τον Πλάτωνα ο οποίος δίδαξε την διαφορά ανάμεσα στην ιδέα και την εφαρμογή της, γεννώντας την φαινομενολογία και τον υπαρξισμό. Τα φαινόμενα, όπως απέδειξε η ενσάρκωση, δέν απατούν. Αυτό είναι το μήνυμα του Χριστιανισμού κατά τήν ερμηνεία τους, καταργείται η πτώση, τα αισθητήρια προσφέρουν την αλήθεια, η εσωτερικότης του αισθητού κόσμου, το νόημα, και μόνη η ύπαρξη πλέον Είναι. Όπως είναι, αυτό που είναι. Η υπέρβαση αυτής της οντολογικής διαφοράς ανάμεσα στην ιδέα και την εικόνα της στα φαινόμενα λόγω της γεννήσεως του Χριστού, γεννά μία νέα οντολογία. Η διαφορά είναι και ταυτότης, του ενσαρκωμένου Χριστού με τον προαιώνιο, μιά κατάσταση πού υπάρχει και μέσα στην ίδια την Αγία Τριάδα, διότι η διαφορά, που σημαίνει χρόνο, υπάρχει και στην Αγία Τριάδα, ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός και παίρνει την θέση της δυάδος του συστήματος του Πλάτωνος, δηλαδή της πολλαπλότητος και ετερότητος. Αυτή η ιδεαλιστική φαντασίωση οδήγησε στον θάνατο του Θεού, εφόσον κατήργησαν τον Πλάτωνα, και σχεδόν τον Αριστοτέλη. Η ταραχή του Παλαιού Αδάμ, ο οποίος ένοιωσε να καταργείται με την γέννηση του Χριστού, αποκαθίσταται, η "πλάνη" διορθώνεται, το Εγώ σώζεται, το Εγώ υπάρχει!]
14. Θα καταστραφούν λοιπόν αυτοί οι ουρανοί, αλλά όχι στην αιωνιότητα: θα καταστραφούν για να μεταμορφωθούν [ακριβώς όπως στην φιλοσοφία των Στωϊκών η εκπύρωση]. Αυτό δέν λέει και ο ψαλμός; Διάβασε τις λέξεις που ακολουθούν! Και όλοι θα φθαρούν σαν ένα ρούχο, και εσύ θα τους αλλάξεις σαν ένα ένδυμα και αυτοί θα αλλάξουν. Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος και οι χρόνοι σου δέν θα λιγοστέψουν ποτέ ! [Όπως ακριβώς ο αγιασμός των τιμίων δώρων, η μετουσίωση των Λατίνων, είναι το σώμα του Χριστού το οποίο προσφέρεται αιωνίως χωρίς να καταναλίσκεται. Η Θ.Ευχαριστία μεταμορφώνεται σε κοσμολογία και σαν κοσμολογία επιβάλλεται απο την ερμηνεία του Μπαλτάσαρ].
Ακούς να γίνεται λόγος για ένδυμα, για ρούχο που χρησιμεύει για σκέπασμα, και εννοείς κάτι διαφορετικό απο το σώμα; Ελπίζουμε επίσης και στην ανάσταση του σώματος μας. Μία μεταμόρφωση όμως που μας έρχεται απο αυτόν ο οποίος υπήρχε πρίν απο μας, και παραμένει μετά απο μας, αυτόν χάρει στόν οποίο είμαστε αυτό που είμαστε [αγαπημένη έκφραση του Ζηζιούλα] και στον οποίο θα φθάσουμε μετά την μεταμόρφωση μας. Αυτός μεταμορφώνει αλλά δέν μεταμορφώνεται, δημιουργεί αλλά δέν δημιουργήθηκε, αυτός κινεί αλλά παραμένει [το κινητό ακίνητο του Αριστοτέλη αποκτά πρόσωπο]. Μ'αυτόν τον τρόπο μπορεί να γίνει κατανοητός και απο την σάρκα και απο το αίμα. "Εγώ είμαι ο ών, αυτός που είμαι. Εσύ, πάντοτε ο ίδιος και οι χρόνοι σου δέν θα λείψουν ποτέ". Αλλά σε σχέση με εκείνα τα χρόνια τί είμαστε εμείς, μ'αυτά τα κουρελιασμένα χρόνια; Και τί είναι εκείνοι οι χρόνοι; Δέν πρέπει να απελπιζόμαστε όμως, ο Θεός στην μεγαλωσύνη του, στην κυρίαρχη αξιοπρέπεια της σοφίας του είχε ήδη πεί: Εγώ είμαι αυτός που είμαι και παρ'όλα αυτά για την πνευματική μας ανάπαυση, προσθέτει: Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ. Έτσι λοιπόν είμαστε εμείς οι απόγονοι του Αβραάμ, έτσι ώστε, παρότι μίζεροι και δυστυχείς, παρότι στάχτη και χώμα, ελπίζουμε σ'αυτόν. Δέν είμαστε παρά δούλοι, και όμως για μας ο Κύριός μας έλαβε μορφήν δούλου. Για μας τους θνητούς, αυτος που ήταν αθάνατος, θέλησε να πεθάνει, για μας θέλησε να φανερώσει αυτό το παράδειγμα της αναστάσεως. Αλλά ελπίζουμε πολύ γρήγορα να φτάσουμε σ'εκείνα τα σταθερά χρόνια που διαρκούν, στα οποία οι ημέρες δέν σχηματίζονται σύμφωνα με την περιφορά του ήλιου, αλλά αυτό που είναι παραμένει όπως είναι, καθότι μόνον αυτό αληθινά είναι!
[Ο Αυγουστίνος έγραψε την τραγωδία του μύθου του Χριστού και σήμερα ο Χάιντεγκερ, με το χέρι του Νίτσε, γράφει την απαραίτητη σάτυρα].
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου