Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις...
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα...
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν...
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω...
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω...
Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα...
πηγή: Μικροί μεγάλοι
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις...
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα...
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν...
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω...
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω...
Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα...
πηγή: Μικροί μεγάλοι
13 σχόλια:
Αρνητική συμπεριφορά με μια κλίμακα που φτάνει μέχρι ασύλληπτες και άρρωστες καταστάσεις.Όλοι οι λογικοί άνθρωποι την καταδικάζουμε.
Η σύγχρονη ψυχολογία περιγράφει την ιδανική κατάσταση αγάπης, σεβασμού, στήριξης, ενίσχυσης αυτοπεποίθησης. Όλοι προσπαθούμε να τα εφαρμόσουμε, νιώθοντας μάλιστα τύψεις αν αποκλίνουμε...
Κάποιοι για να γίνουν ιδανικοί γονείς φτάνουν στο άλλο άκρο, σε μοντεσσοριανές μεθόδους προσαρμογής του περιβάλλοντος στα μέτρα του παιδιού, κάνοντάς το ένα μικρό τύρρανο.
Θέλω όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις από την αληθινή ζωή.Γιατί η Βιολογία μας έλεγε ότι ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά ενός ανθρώπου, καθορίζεται κατά 50% από το DNA και 50% από το περιβάλλον.Τα πιο πρόσφατα δεδομένα ανεβάζουν πολύ περισσότερο το DNA.
Oμως η Βιολογία σαν επιστήμη δεν λαμβάνει υπ΄όψιν καθόλου την έννοια του Θεού και της ανθρώπινης ψυχής.
Παρατηρούμε λοιπόν παιδιά από την ίδια οικογένεια με τους ίδιους γονείς να έχουν ένα εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα ως προς τα βασικά στοιχεία, δύναμη, αυτοπεποίθηση, ευαισθησία, εγωισμός, ωριμότητα, ανωριμότητα κτλ..
Παιδιά που δέχτηκαν μεγάλη αγάπη, σεβασμό, ενίσχυση αυτοπεποίθησης (ιδιαίτερα αν δεν είχαν αδέλφια) να γίνονται μεγάλοι εγωιστές και ανυπόφοροι σαν άνθρωποι.
Παιδιά με κακομεταχείριση και υποτιμητική συμπεριφορά και γενικά άσχημα παιδικά χρόνια, να γίνονται πολύ καλοί άνθρωποι με μεγάλη ικανότητα αντίληψης, ευαισθησία, ευσπλαχνία,κατανόηση, δύναμη και αντοχή σε δύσκολες καταστάσεις.
Εννοείται ότι ΔΕΝ υποστηρίζω την κακομεταχείριση.Μόνο τα ζώα βγάζουν τη δύναμή τους στον πιο αδύναμο.
Απλά θέλω να πω ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα μεγάλο μυστήριο που το Γνωρίζει μόνο ο Θεός.Αυτός επιτρέπει κάποια πράγματα για κάποιο λόγο, και το κατανοούμε όσο περνούν τα χρόνια.Αυτά που μας έκαναν να υποφέρουμε (γενικά στη ζωή μας) μπορεί αργότερα να κατανοήσουμε ότι έγιναν για να δημιουργήσουν την "πρώτη ύλη" ώστε να "εργαστεί" ο Θεός στη ζωή του ανθρώπου.
Ακόμα και "οι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι".Ενα στρουθιον δεν πέφτει στη γη άνευ του θελήματος του Πατρός.
"Πάντα συνεργούσιν προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν.."
Μ.
Ολα ειναι ζητημα εσωτερικης δεκτικοτητος των του θελεται αγαθος ειναι!
Υπαρχουν παιδια κληρικων που ειναι τοσο αντιδραστικα ..ακομα και με την εξωτερικη εμφανιση βλεπεις πως υπαρχει διαφορα απο τα παιδια των ιερεων των παλαιοτερων χρονων ,οπου ηταν υποδειγμα τεκνων Θεου στην πραγματικοτητα.Φταει και η συνολικη διαβρωσις του κοσμου.
Μου ελεγε καποιος ιερεας που μιλαμε πολυ συχνα ''Τα παιδια των ιερεων π ,δεν κανουν παρεα με αλλα παιδια ιερεων....ετσι μενουν μονα και αναγκαστικα παρασυρρονται και αυτα με τα αλλα''..Το λεγω αυτο ,επειδη οχι οτι επειδη ειναι στην ιεραρχικη ταξη δεν εχουν και αυτοι προβληματα με τα παιδια τους.Απο μια μανα μπορουν να βγουν 5 παιδια...θα δεις τη διαφορα πνευματικοτητοςαπο παιδι σε παιδι εαν αυτη η οικογενεια ειναι της εκκλησιας.διοτι τη σημερον μπορει να λες πω εισαι της εκκλησιας,ομως η εκκοσμικευσις και ο κοσμος ,η τηλεοραση και τα λοιπα σε παρασυρρουν ,ποσο μαλλον τα παιδια.
Απλως,κανουμε ο,τι μπορουμε με το λογο με εργα αγαπης,με ομιλια και καμμια φωνη καπου καπου,με συνεχη προσευχη ολη μερα και τη νυχτα καποιες λιγες ωρες κλπ και ο,τι ζυμωθει μεσα στην ψυχη τους.Αυτο μπορει να συμβει και σε μοναστικο καθεστως.Το κακο ειναι πως δεν σωνωμαστε ολοι..που μακαρι να γινοταν!Ομως ,Ο Θεος εργαζεται και αυτος για τη σωτηρια μας.ερχεται μια στιγμη,μα με εναν καρκινο...μα με μια τραγωδια και ζητα να σε καθαρισει ....γι αυτο και ο γερων Παισιος ελεγε ''ο αγιος καρκινος'''π
Ξεχωρίζω 2 πράγματα που είπες και μου άρεσαν: "όλα είναι ζήτημα εσωτερικής δεκτικότητας της ψυχής" και "χρειάζεται συνεχής προσευχή".Απλά το δεύτερο δεν ξέρω πόσοι έχουν βρει ένα τρόπο να το καταφέρουν.. Μ.
Ναι,για εμας τους αρχαριους καπως ετσι γινεται λογω των μερημνων και της κοινωνικοτητος.
Γι αυτο η νυχτα ειναι η προσευχη εστω και λιγο ,προσευχη οπωσδηποτε εχει αξια με κοσμποσχοινι,το κομποσχοινι στα σιγουρα εχει αξια [κομπος και σταυρος] και ...την ημερα να μη φευγει η μνημη Του Θεου και η διαθεσις ολο επανω.Θυμηθηκα τον γεροντα Σωφρονιο στο Εσσεξ ...που ειχε χαθει στο Λιβερπουλ οταν ειχε παει για μια δουλεια ,ειχε χαθει μες στην ευχη,γιατι οχι και εμεις;Μη κοιτας που μιλαμε,το μυαλο μας να ειναι παλι εκει ...στον Θεο.π
Σ΄ευχαριστώ..Η μνήμη του Θεού δεν φεύγει, απλά δεν μπορούμε να μαζέψουμε εύκολα το μυαλό μας, ίσως γιατί το έχουμε "παραφορτώσει" με "άχρηστα" πράγματα..Πρέπει να ξεφορτωθούμε μερικά.Το κακό είναι ότι δεν σε αφήνουν και οι άλλοι.Τα σημαντικά γι αυτούς πρέπει να είναι και για σένα. Οτι είναι καθολικά αποδεκτό και σημαντικό είναι δεδομένο και μη αμφισβητήσιμο..Μ.
Α,...καταλαβα!
Ναι,ετσι ειναι δυστυχως...σκεψου ομως οτι εσυ μπορεις να πηγαινεις με αυτοκινητο και ο αλλος τρεχει με πατινι απο πισω...τι κανεις για να σε φθασει;
1)γυριζεις λιγο πισω να δεις...
2)χαμηλωνεις την ταχυτητα και περιμενεις να ρθει..
Και εαν ο αλλος ,εχει σταματησει και εχει κατσει σε μια πετρα ...
Κανεις διαδρομες.Θεσσαλονικη -Αθηνα σε μια ημερα καθημερινα.
Μιλαμε για αθλους!π
Δέν τά αφήνουμε στόν Κύριο καί είμαστε αναγκασμένοι νά επινοούμε μεθόδους. Η Εκκλησία δέν είναι μόνον πολιτισμός.
Ωραίο το παράδειγμά σου, έτσι είναι... ο ένας πηγαίνει γρήγορα, ο άλλος αργά, ο άλλος δεν πηγαίνει καθόλου, έχει καθίσει κάτω και αρνείται να σηκωθεί όσο κι αν τον τραβάς, και κάποιος άλλος πηγαίνει πίσω..και επιπλέον ο δρόμος είναι ανήφορος..
Εσύ τώρα ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?
Το βασικό είναι να μην σταματήσεις ακόμα κι αν νομίζεις ότι αποκόβεσαι ψυχικά από ανθρώπους. Αυτό δεν είναι μόνο για σένα καλό αλλά και γι αυτούς μακροπρόθεσμα, για να υπάρχει έστω ένας να "φωτίζει" αν όχι με τις αρετές του, τουλάχιστον μεταφέροντας απλά κάποιες αλήθειες στους καλοπροαίρετους (οι οποίοι μπορεί να σωθούν κι εσύ τελικά να μην σωθείς...μπορεί να συμβεί ακόμα και αυτό).
Τώρα το πισωγύρισμα συνέχεια δεν ξέρω πόσο θα το αντέξεις κι εσύ ο ίδιος αν η "απόσταση" είναι μεγάλη (αν είναι μικρή το παλεύεις). Καλύτερα να "κρυώνει" η ανθρώπινη σχέση παρά η σχέση με τον Κύριο..Πάντως "πόλεμο" (όχι με κακή πρόθεση αλλά για το "καλό μας") νομίζω ότι λίγο-πολύ, δέχονται πλέον οι πάντες με πολλούς τρόπους..αλλά με τον καιρό όλα τα συνηθίζεις και τα αντιμετωπίζεις πιο εύκολα..Μ.
Πολυ ωραια ,ας μας συγχωρεσει ο διαχειριστης του ιστιχωρου που μας φιλοξενει!
Τελεια τα ειπες!
Η σχεση με Τον Χριστο πληρει ΟΛα!
Συνεχη Θεια Ευχαριστια,συνεχης εξωμολογηση,κλπ,Μελετη Αγιας Γραφης και αλλων Πατερικων.
Το βασικοτερο ειναι να δεις να συνειδητοποιησεις του ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ,
και αναλογα να ενεργεις,με υπομονη.Αυτο πρεπει να συμβαινει και στις συγγενικες σχεσεις..
Σε ο,τι ειπες συμφωνω!Μπραβο!π
Αυτό είναι το σημαντικό, να συνειδητοποιήσεις τι είναι ο άλλος.Γι αυτό ο Κύριος ως Παντογνώστης που είναι έχει τόση Υπομονή και Μακροθυμία με όλους, ενώ εμείς δεν έχουμε τίποτα. Μ.
Θέλω να συμπληρώσω κάποια πράγματα στο πρώτο σχόλιο.Η κακομεταχείριση μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα, να δημιουργήσει ένα κατεστραμένο συναισθηματικά άνθρωπο, απροσάρμοστο, και ανίκανο κυριολεκτικά να αγαπήσει ή να κάνει οτιδήποτε καλό. Αν δούμε κλασσικά μυθιστορήματα όπως τους άθλιους του Ουγκώ που περιγράφεται η εποχή αυτή και διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων αλλά και σύγχρονες όπως ο κακοποιός Πάσσαρης και πολλοί άλλοι..φαίνεται πολύ καθαρά.
Ίσως αυτό να είναι ο κανόνας.Όμως βλέπουμε και ανθρώπινα ερείπια, θύματα πολέμων και άλλων καταστάσεων να γίνονται στην πορεία της ζωής τους πολύ δυνατοί και ευσπλαχνικοί άνθρωποι.Βλέπουμε μαρτυρικούς ανθρώπους να γίνονται μέχρι και άγιοι.
Είναι συγκλονιστική π.χ. η ζωή του αγίου Λουκά του ιατρού.Πέρασε τα πάνδεινα, εξορίστηκε στη σιβηρία σε θερμοκρασίες -50 β. σε άθλιες συνθήκες, κυνηγήθηκε από το άθεο κομμουνιστικό καθεστώς κυρίως από τοπικούς κομπλεξικούς κοματάρχες μικρο-δικτάτορες (κάποια φορά τον ανέκριναν συνεχώς επί 20 μέρες άϋπνο και σχεδόν νηστικό και έλεγε ότι κόντευε να του σαλέψει το μυαλό, είχε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, ώστε αναγκάστηκε να επιτεθεί και να αυτοτραυματιστεί ΄για να πάει στο νοσοκομείο και να μην τρελαθεί)... έβλεπε τα παιδιά του θύματα της άθεης προπαγάνδας, στο τέλος από τις πολλές κακουχίες έχασε ακόμα και την όρασή του.
Όμως τι είπε αυτός ο άγιος άνθρωπος.."αγάπησα το Μαρτύριο, το οποίο κατά ένα περίεργο τρόπο έχει τη δύναμη να καθαρίζει την ψυχή".. Μ.
Eίχε ήδη αποκτήσει θέληση καί Χριστό.
Ναι, ήταν ήδη Ετοιμος για το Μαρτύριο. Ισως αυτό τελικά να είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις διάφορες περιπτώσεις. Μ.
Δημοσίευση σχολίου