Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Ο καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος για τη Μεγάλη Σύνοδο


Ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης με νέα επιστολή του προς τους Ιεράρχες της Εκκλησίας μας εντοπίζει και αναδεικνύει τα προβληματικά σημεία του Κανονισμού λειτουργίας της Μεγάλης Συνόδου, καθώς και άλλων κειμένων της.
Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε ­γι­ε Πρό­ε­δρε,
Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ­γιοι ρ­χι­ε­ρες,
ν ­ψει τς μελ­λού­σης νά συ­νέλ­θει ­γί­ας καί Με­γά­λης Συ­νό­δου, θά ­θε­λα νά θέ­σω γιά ­κό­μη μί­α φο­ρά, ε­λα­βς, ­νώ­πιόν Σας κά­ποι­ες θε­ο­λο­γι­κο χα­ρα­κτή­ρα σκέ­ψεις μου, πού λ­πί­ζω νά Σς φα­νον ­ξι­ο­ποι­ή­σι­μες.
­πό μί­α ­ρευ­να, πού πραγ­μα­το­ποί­η­σα, δι­α­πί­στω­σα μέ δυ­σά­ρε­στη κ­πλη­ξη, ­τι κ­κλη­σί­α τς λ­λά­δος -­πό τό 1961 πού ρ­χι­σαν ο Πα­νορ­θό­δο­ξες Προ­συ­νο­δι­κές Δι­α­σκέ­ψεις γιά τήν πα­ρα­πά­νω Με­γά­λη Σύ­νο­δο- δέν ­σχο­λή­θη­κε μέ τίς ­πο­φά­σεις τν Δι­α­σκέ­ψε­ων α­τν σέ ­πί­πε­δο Συ­νό­δου τς ­ε­ραρ­χί­ας. Το­το ε­χε ς συ­νέ­πεια, νά φτά­σου­με στήν δυ­σχε­ρ ση­με­ρι­νή κ­κλη­σι­α­στι­κή κα­τά­στα­ση. Νά ­χου­με δη­λα­δή κ­κλη­σι­α­στι­κές ­πο­φά­σεις γιά τά κρί­σι­μα θέ­μα­τα μις Με­γά­λης Πα­νορ­θο­δό­ξου Συ­νό­δου, γιά τίς ­πο­ες, ­μως, ­πάρ­χει σο­βα­ρό λ­λειμ­μα συ­νο­δι­κς κα­λύ­ψε­ώς τους ­πό τήν Το­πι­κή Σύ­νο­δο τς ­ε­ραρ­χί­ας, ­πως προ­βλέ­πε­ται, λ­λω­στε, ­πό τίς Προ­συ­νο­δι­κές Δι­α­σκέ­ψεις.
Α­τήν τή στιγ­μή βρι­σκό­μα­στε κ­κλη­σι­α­στι­κς στό προ­τε­λευ­τα­ο στά­διο τν ­ρι­στι­κν ­πο­φά­σε­ων τς Με­γά­λης Πα­νορ­θο­δό­ξου Συ­νό­δου. Φρο­ν, ­τι τά πράγ­μα­τα –πα­ρά τήν ­ξαι­ρε­τι­κή σο­βα­ρό­τη­τά τους– ε­ναι ­κό­μη ­ά­σι­μα. ς γνω­στόν, τό Συ­νο­δι­κό Σύ­στη­μα τς ρ­θο­δό­ξου κ­κλη­σί­ας μας ­πο­τε­λε ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή κ­κλη­σι­α­στι­κή λει­τουρ­γί­α, ­χι μό­νο γιά τά θέ­μα­τα τς δι­οι­κή­σε­ως καί τς ζω­ς της, λ­λά καί γιά τήν ­κρι­β δι­α­τύ­πω­ση τς δογ­μα­τι­κς δι­δα­σκα­λί­ας της. Ε­δι­κό­τε­ρα, φρο­ν, ­τι τό συ­νο­δι­κό λ­λειμ­μα τν πα­ρελ­θόν­των 55 ­τν μπο­ρε σί­γου­ρα νά θε­ρα­πευ­θε τώ­ρα, ­φό­σον ο ­πο­φά­σεις τς ­πι­κει­μέ­νης Συ­νό­δου τς ­ε­ραρ­χί­ας, σχε­τι­κά μέ τά θέ­μα­τα τς μελ­λού­σης Με­γά­λης Συ­νό­δου τς ρ­θο­δο­ξί­ας, θά ε­ναι σύμ­φω­νες μέ τήν α­το­συ­νει­δη­σί­α τς κ­κλη­σί­ας καί τήν ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή μ­πει­ρί­α τς ­ε­ρς Πα­ρα­δό­σε­ώς της.
Καί κά­τι λ­λο, συ­να­φές, καί ­ξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρό. Δι­ά­βα­σα, προ­σε­κτι­κά, τόν δη­μο­σι­ευ­μέ­νο προ­σφά­τως «Κα­νο­νι­σμό ρ­γα­νώ­σε­ως καί Λει­τουρ­γί­ας τς ­γί­ας καί Με­γά­λης Συ­νό­δου» καί­ ­χω νά Σς κα­τα­θέ­σω μί­α θε­ο­λο­γι­κο-δογ­μα­τι­κο χα­ρα­κτή­ρα πα­ρα­τή­ρη­σή μου.
Συγ­κε­κρι­μέ­να, στό ρ­θρο 12, μέ θέ­μα «ΨΗ­ΦΟ­ΦΟ­ΡΙΑ ΚΑΙ ΕΓ­ΚΡΙ­ΣΙΣ ΤΩΝ ΚΕΙ­ΜΕ­ΝΩΝ», ση­μει­ώ­νον­ται τά ­ξς ση­μαν­τι­κά: « ψη­φο­φο­ρί­α ­πί τν συ­ζη­τη­θέν­των καί ­να­θε­ω­ρη­θέν­των ­πό τς Συ­νό­δου κει­μέ­νων ­πί τν θε­μά­των τς ­με­ρη­σί­ας δι­α­τά­ξε­ως,


1. συν­δέ­ε­ται πρός τάς α­το­κε­φά­λους ρ­θο­δό­ξους κ­κλη­σί­ας καί ­χι πρός τά κα­θ’ ­κα­στον μέ­λη τν ν τ Συ­νό­δ ν­τι­προ­σω­πει­ν α­τν, συμ­φώ­νως πρός τήν ­μό­φω­νον σχε­τι­κήν ­πό­φα­σιν τς ­ε­ρς Συ­νά­ξε­ως τν Προ­κα­θη­μέ­νων τν ρ­θο­δό­ξων κ­κλη­σι­ν, 
2. κα­τά κ­κλη­σί­ας καί ­χι κα­τά τά μέ­λη α­τν ψή­φι­σις ν τ Συ­νό­δ τν κει­μέ­νων δέν ­πο­κλεί­ει τήν ρ­νη­τι­κήν θέ­σιν ­νός καί πλει­ό­νων ρ­χι­ε­ρέ­ων μις ν­τι­προ­σω­πεί­ας α­το­κε­φά­λου τι­νός ρ­θο­δό­ξου κ­κλη­σί­ας ­πί τν γε­νο­μέ­νων τρο­πο­λο­γι­ν καί ­πί ­νός κει­μέ­νου γε­νι­κώ­τε­ρον, δι­α­φω­νί­α τν ­ποί­ων κα­τα­χω­ρί­ζε­ται ες τά Πρα­κτι­κά τς Συ­νό­δου, καί 
3. ­ξι­ο­λό­γη­σις τν δι­α­φω­νι­ν α­τν ε­ναι πλέ­ον ­σω­τε­ρι­κόν ζή­τη­μα τς ες ν ­νή­κουν α­το­κε­φά­λου κ­κλη­σί­ας, ­ποί­α δύ­να­ται νά ­πο­στη­ρί­ξ τήν θε­τι­κήν ψ­φον α­τς ­πί τ βά­σει τς ρ­χς τς ­σω­τε­ρι­κς πλει­ο­νο­ψη­φί­ας, κ­φρά­ζε­ται δέ ­πό το Προ­κα­θη­μέ­νου α­τς, διό καί δέ­ον ­πως προ­βλε­φθ ες α­τήν ­ναγ­κα­ος χ­ρος καί χρό­νος δι ­σω­τε­ρι­κήν συ­ζή­τη­σιν π α­το».
Στό ρ­θρο α­τό βλέ­που­με, ­τι ­μο­φω­νί­α τς Με­γά­λης Συ­νό­δου πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στή μί­α ψ­φο κά­θε Το­πι­κς Α­το­κε­φά­λου κ­κλη­σί­ας. Ο ­πι­μέ­ρους δι­α­φω­νί­ες -­φό­σον α­τές συμ­βαί­νει νά ­πο­τε­λον μει­ο­ψη­φί­α, στό πλαί­σιο τν Το­πι­κν κ­κλη­σι­ν- ­φή­νον­ται ς «­σω­τε­ρι­κή ­πό­θε­σή τους», πργ­μα πού ε­ναι κ­κλη­σι­ο­λο­γι­κς ­πα­ρά­δε­κτο γιά τήν συγ­κε­κρι­μέ­νη Πα­νορ­θό­δο­ξη Σύ­νο­δο, ­ταν μά­λι­στα συμ­βαί­νει τό θέ­μα τς δι­α­φω­νί­ας νά ε­ναι γιά δογ­μα­τι­κή ­πό­θε­ση. Καί πε­ρί­πτω­ση α­τή ε­ναι πά­ρα πο­λύ πι­θα­νή. Λό­γου χά­ρη, τό θέ­μα τς α­το­συ­νει­δη­σί­ας καί τς ταυ­τό­τη­τας τς κ­κλη­σί­ας, πού πραγ­μα­τεύ­ε­ται τό Κεί­με­νο: «ΣΧΕ­ΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΟΥ ΕΚ­ΚΛΗ­ΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙ­ΠΟΝ ΧΡΙ­ΣΤΙ­Α­ΝΙ­ΚΟΝ ΚΟ­ΣΜΟΝ», ε­ναι θέ­μα κ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό, δη­λα­δή κα­τε­ξο­χήν δογ­μα­τι­κό. Κα­τά συ­νέ­πεια, δέν ε­ναι θε­ο­λο­γι­κά ­πι­τρε­πτό, ­να Κεί­με­νο πού προ­ω­θε­ται πρός γ­κρι­ση, ­πό τή μί­α με­ριά νά ε­ση­γε­ται ο­σι­α­στι­κά τήν Προ­τε­σταν­τι­κή θε­ω­ρί­α τν «κλά­δων» -νο­μι­μο­ποι­ών­τας μέ τήν ­πο­δο­χή του τήν ­παρ­ξη πολ­λν κ­κλη­σι­ν μέ πο­λύ δι­α­φο­ρε­τι­κά δόγ­μα­τα- καί ­πό τήν λ­λη «Κα­νο­νι­σμός ρ­γα­νώ­σε­ως καί Λει­τουρ­γί­ας τς Συ­νό­δου» α­τς νά ­γνο­ε στήν πρά­ξη τούς ν­δε­χό­με­νους μει­ο­ψη­φον­τες ­ε­ράρ­χες τν ­πι­μέ­ρους Το­πι­κν κ­κλη­σι­ν καί νά μήν λαμ­βά­νει σο­βα­ρώ­τα­τα ­πό­ψη τίς θε­ο­λο­γι­κές το­πο­θε­τή­σεις τς ­πι­σκο­πι­κς συ­νει­δή­σε­ώς τους.
Καί ­δ γεν­ν­ται τό ε­λο­γο θε­ο­λο­γι­κό-δογ­μα­τι­κό ­ρώ­τη­μα: Πς θά ­μο­λο­γη­θε στήν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μί­α πί­στη τς κ­κλη­σί­ας, «ν ­νί στό­μα­τι καί μι καρ­δί­»; Πς θά μπο­ρέ­σουν ο Συ­νο­δι­κοί Πα­τέ­ρες νά πον: «­δο­ξε τ ­γί­ Πνεύ­μα­τι καί ­μν»; Πς θά ­πο­δεί­ξουν ­τι ­χουν «νον Χρι­στο», ­πως ­πο­στη­ρί­ζουν ο θε­ο­φό­ροι Πα­τέ­ρες τν Ο­κου­με­νι­κν Συ­νό­δων τς κ­κλη­σί­ας;

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε,

Στά δογ­μα­τι­κά θέ­μα­τα, ς γνω­στόν, ­λή­θεια δέν βρί­σκε­ται στήν πλει­ο­νο­ψη­φί­α τν Συ­νο­δι­κν ρ­χι­ε­ρέ­ων. ­λή­θεια κα­θε­αυ­τήν ε­ναι πλει­ο­ψη­φι­κή, για­τί στήν κ­κλη­σί­α ­λή­θεια ε­ναι ­πο­στα­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Γι’ α­τό, καί ­σοι δι­α­φω­νον μέ α­τήν, ­πο­κό­πτον­ται ­πό τήν κ­κλη­σί­α, ­φο κα­θαι­ρον­ται καί ­φο­ρί­ζον­ται κα­τά πε­ρί­πτω­ση. ­γί­α καί Με­γά­λη Σύ­νο­δος δέν ­πι­τρέ­πε­ται νά ­φή­σει σέ κα­τώ­τε­ρα συ­νο­δι­κά σώ­μα­τα τό ­ξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρό θέ­μα τς ν­δε­χό­με­νης δι­α­φω­νί­ας τν μει­ο­ψη­φούν­των ­πι­σκό­πων σέ δογ­μα­τι­κά θέ­μα­τα. ­πι­βάλ­λε­ται, ς ­νώ­τα­το συ­νο­δι­κό σ­μα, νά ­πι­λη­φθε α­το το θέ­μα­τος ­με­σα, για­τί δι­α­φο­ρε­τι­κά ­πάρ­χει ­ρα­τός κίν­δυ­νος το Σχί­σμα­τος στήν κ­κλη­σί­α, τήν στιγ­μή ­κρι­βς, πού Με­γά­λη α­τή Σύ­νο­δος φι­λο­δο­ξε νά ­πα­να­βε­βαι­ώ­σει τήν ­ρα­τή ­νό­τη­τα τς κ­κλη­σί­ας μας.
Μέ βα­θύ­τα­το σε­βα­σμό
ἀ­σπά­ζο­μαι τήν δε­ξιάν Σας

Δη­μή­τριος Τσε­λεγ­γί­δης
Κα­θη­γη­τής τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Α.Π.Θ.



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μόνιμη απασχόληση του κ. Τσελεγγίδη η εκκλησιολογία. Σύμφωνα με αυτόν -και αρκετούς άλλους- ο Οικουμενισμός είναι κατεξοχήν εκκλησιολογική αίρεση. Και χειρότερη από όλες μέχρι τώρα. Ίσως να το ξέρει καλύτερα και ο αδελφός χαλάρωσε. Η εκκλησιολογία σύγχρόνη μάστιγα της Ορθοδοξίας. Τόσο για τους οικουμενιστές όσο και για τους αντιοικουμενιστές η εκκλησιολογία αποβαίνει το κυριότερο ζήτημα. Και ακολουθεί κατά πόδας, ο κ. καθηγητής, σ΄ αυτή την θεώρηση τους σύγχρονους μεγάλους ορθοδόξους θεολόγους - τον Φλωρόφσκυ, κατ΄ αρχάς, και άλλους ομοίους. Η εκκλησιολογία ωστόσο αποτελεί βάσικο γνώρισμα της νεορθοδοξίας, κ.ο.κ.

Ανώνυμος είπε...

Η αυτοσυνειδησία, ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα της Εκκλησίας, όπως την βλέπουν σήμερα οι αντιοικουμενιστές.
Βλ. ειδικά στο άρθρο ενός άλλου καθηγητού - http://aktines.blogspot.gr/2016/03/blog-post_88.html

amethystos είπε...

Η αυτοσυνειδησία είναι τό νικητήριο σάλπισμα τού προτεσταντισμού. Χωρίς τήν ύπαρξη τού πάπα δέν έχει άλλο νόημα. Στήν Ελλάδα οι ταγοί στολίζονται καί μέ τά αλάθητα πρωτεία τού παπισμού καί μέ τά αστέρια τής αυτοσυνειδησίας τού προτεσταντισμού.Η συνείδηση καί η αυτοσυνειδησία δέ αλληλοαντικαθίστανται. Οσον αφορά τόν Ζήση θολώνει τά νερά μέ ιερές ιστορίες διότι η "θεολογία" του μόνο ορθόδοξη δέν είναι.

Ανώνυμος είπε...

Παίζουμε με μεγάλες έννοιες - "ἔλλειμμα συνοδικότητος καί ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας"
Στην καινούρια του συνέντευξη - http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/03/blog-post_71.html
Τελευταία δεν βγάζει λόγο (όπως και άλλα ονόματα στο χώρο του αντιοικουμενισμού) χωρίς να αναφερθεί στην αυτοσυνειδησία.

Ανώνυμος είπε...

Η Εκκλησία με την αυτοσυνειδησία καταλήγει να είναι πρόσωπο, δεν είναι έτσι Αμέθυστε;
Οπότε φτάνουμε και σε άλλη κακοδοξία. Είναι ένας αδόκιμος όρος. Δεν υπάρχει τέτοια διδασκαλία στην Παράδοση. Σήμερα όμως άρχισε να αλωνίζει στην Ορθοδοξία.
Οι αντιοικουμενιστές τελικά εμφορούνται από πολλές νεορθόδοξες δοξασίες. Με αυτόν τον τρόπο πώς θα πολεμήσουν (αποτελεσματικά) τον Οικουμενισμό; Δεν βγαίνουν τελικά από τον ίδιο σάκο;
Ο Ρωμανίδης τουλάχιστον δεν έφθασε στο σημείο να μιλάει για την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας. Του ήταν (εντελώς) ξένη μια τέτοια δοξασία. Ο Τσελεγγίδης άλλωστε συμμετείχε στη δίωξη του Ρωμανίδη, και κατηγορήθηκε μαζί με τον όλοκληρο Τομέα της Δογματικής για αίρεση. Λες και αυτό ήταν τυχαίο; Δεν είχαν αντίλογο.
Ο περί αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας λόγος τελικά θυμίζει την περί ικανοποιήσεως της θείας δικαοσύνης θεωρία. Νεοτερισμοί.

amethystos είπε...

Η αυτοσυνειδησία είναι τό σύγχρονο όνομα τού θελήματός μας. Η εξέλιξη τής βουλήσεως γιά δύναμη. Μέ τήν αυτοσυνειδησία διαλύεται καί τό Πάτερ Ημών μετά τήν διάλυση τού Συμβόλου τής Πίστεως. Τώρα ενδόμυχα λέμε: Γεννηθήτω τό θέλημά μου ώς επί τής γής καί εν τώ ουρανώ. Σημαίνει δράση, πρωτο-βουλία. Δέν μιλάει στήν πράξη μας πλέον ο Κύριος. Είναι τό ΕΓΩ, τό οποίο αντικατέστησε τό αρχαίο ΟΝ. Δέν σπουδάζεται στίς ακαδημίες η Θεολογία. Αλλά ακονίζεται ο νούς μέ τήν σπουδή τού Αριστοτέλη όπως είχε καθορίσει η παράδοση τού Βυζαντίου. Ο παπισμός κυριαρχεί άνετα σήμερα διότι κράτησε στήν εκπαίδευσή του τόν σχολαστικισμό τού Ακινάτη παρότι είναι ένας κωμικός αριστοτελικός καί ένας παιδαριώδης θεολόγος.