Σάββατο 21 Μαΐου 2016

H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (14) - ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ - Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ


Ο αγαπητός λοιπόν κ.Ζηζιούλας μάς αποκαλύπτει και αυτός ο ίδιος πολύ γρήγορα τους σκοπούς του και τους εχθρούς του. Γράφει λοιπόν : «Στην ανατολή κατά την πατερική περίοδο η ευχαριστιακή Εκκλησιολογία παραμένει ζώσα και ενεργός δια του Αγίου Μαξίμου και άλλων Πατέρων, παρά το γεγονός ότι ωριγενιστικά κινήματα μέσω του Ευαγρίου του Ποντικού και του ανατολικού μοναχισμού τείνουν να προσδώσουν βάρος στην ατομική άσκηση και στην επιδίωξη εξατομικευμένης αγιότητος».[ Ο Θεός όπως γνωρίζουμε αγιάζει. Είναι δυνατόν ο Σωτήρ νά δημιουργεί αιώνια άτομα; Αυτός ο ίδιος νά προσφέρει τόν καρπό ένεκεν τού οποίου μάς έδιωξε από τόν παράδεισο; Ποιός θεός είναι αυτός; Πάντως δέν είναι ο δικός μας!]

ΕΧΕΙ  ΞΑΝΑΑΚΟΥΣΤΕΙ  ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ  ΑΝΟΗΣΙΑ ;

Το πρόβλημα είναι ο μοναχισμός λοιπόν. Επειδή δεν εξουσιάζεται. Δηλ. το Άγιο Πνεύμα. Διότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι δυνατόν να θεσμοθετηθεί. Διότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και αναπαύεται στον Υιό. Αυτή είναι όλη η κίνηση της Αγίας Τριάδος. Γι αυτό και ο Απ. Παύλος μας κάνει γνωστό πώς το Άγιο Πνεύμα μορφώνει μέσα μας Χριστό. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να ενσαρκώνει ο κλήρος τον Κύριο ή ο επίσκοπος να εικονίζει τον Χριστό ή τον Πατέρα ή η Θεία Ευχαριστία και η Σύναξη να εικονίζουν την Αγία Τριάδα. Η μάχη λοιπόν γίνεται ανάμεσα στον κλήρο και στον μοναχισμό. Τον Ωριγένη π.χ. καταδίκασε η Εκκλησία με την πρωτοβουλία ενός γνωστού Επισκόπου ο οποίος δεν μπορούσε να ανεχθεί άλλη εξουσία εκτός αυτού. Ο Ωριγένης ήταν ο πρώτος θεολόγος ο οποίος κατάλαβε το μεγάλο πρόβλημα και πολέμησε την διοίκηση της Εκκλησίας. Η θανάσιμη μάχη κρατά μέχρι σήμερα.

Ας δούμε λίγο την ομολογία του Ζηζιούλα ότι ο Ανατολικός μοναχισμός επιδόθηκε σε ατομική άσκηση. Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο Γιανναράς όπως γνωρίζουμε. Αυτή την ίδια ιδέα εκμεταλλεύεται και ο Ράμφος λέγοντας πώς η ασκητική υπήρξε μια αποτυχημένη εξατομίκευση.

Όλοι αυτοί θέλουν δηλαδή να μας πούν πώς πιστεύουμε σε έναν θεό ο οποίος μπορεί να συνάψει ατομικές σχέσεις με ανθρώπους; Σάν τον Δία του Ολύμπου, χωρίς να ενδιαφέρεται για την οικοδομή της Εκκλησίας, της Εκκλησίας του. Και εμφανίζεται τώρα ο Κληρικαλισμός τύπου Ζηζιούλα να του χαλάσει την παστάδα; Πρέπει να επινοήσουμε καινούργιες λέξεις για να χαρακτηρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Και γιατί επιδίωξη Αγιότητος; Δεν έχουμε μοναχούς Αγίους; Πολύ περισσότερους δέ απο τις τάξεις του κλήρου; Ποιόν Άγιο έφτιαξε μέχρι τώρα η Σύναξη; Εκτός από τον Παπαθανασίου και τον Καλαϊτζίδη βεβαίως;

Οι νέοι θεολόγοι προσπάθησαν να διαγράψουν τον όρο ουσία απο την Αγία Τριάδα ακολουθώντας την πολεμική της Δύσεως στον σχολαστικισμό ο οποίος από την εποχή του Αυγουστίνου δήλωνε πώς μπορούμε να γνωρίσουμε την ουσία του Θεού. Και αναγκάζονται να επινοήσουν την ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και την Σωτηρία μέσω της κοινωνίας των προσώπων. Και όμως το Βυζάντιο αντιμετώπισε τον σχολαστικισμό με όλα του τα μέσα, αλλά η μάχη που έδωσε παραμένει άγνωστη. Έχουμε μεταφράσει στη Νεοελληνική το τελευταίο κείμενο του Βυζαντίου εναντίον του Ακινάτη γραμμένο απο τον μεγάλο Ησυχαστή Κάλλιστο Αγγελικούδη αλλά απ’ ότι βλέπουμε η πατερική θεολογία δεν κατοικεί πλέον στην Ορθοδοξία.

Η Ορθοδοξία που επικρατεί σήμερα στηρίζεται ώς επι το πλείστον στους κανόνες που θεσπίστηκαν απο τις Ιερές συνόδους μετά την αντιμετώπιση τών αιρέσεων και οι οποίοι είχαν σκοπό να προστατεύσουν την Εκκλησία από την επανάληψη των αιρέσεων και έχει δημιουργηθεί μια τέτοια τραγική κατάσταση που για να είσαι πλέον Ορθόδοξος πρέπει να τηρείς τους κανόνες με τους οποίους πολεμάς κάποιες αιρέσεις. Χριστιανική ζωή δέν υπάρχει πλέον.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

«...Ο Ωριγένης ήταν ο πρώτος θεολόγος ο οποίος κατάλαβε το μεγάλο πρόβλημα και πολέμησε την διοίκηση της Εκκλησίας...» Υποθέτω καλώς πράττων (υποννοείται).
Μάλιστα. Συγχαίρουμε τους καταδιακασθέντες επί αιρέσει (τον Ωριγένη) και καταφερόμαστε εναντίον των αγίων του Θεού (Αγ. Αυγουστίνου). Και μετά κατηγορούμε άλλους για αιρετικούς! Σκότος μέγα!

Ν.

amethystos είπε...

Δέν καταδικάστηκε ποτέ ο Ωριγένης. Αλλά ο ωριγενισμός. Ο Αυγουστίνος μέ μιά πρώτη ματιά μοιάζει χριστιανός αληθινός πράγματι. Αυτή τήν σαθρή αγιότητα μάς τήν φόρτωσε σήμερα ο Καντιώτης.

χαλαρωσε είπε...

συγκεκριμενα καταδικαστικαν οι Ωριγενιστικες εριδες. Αλλα αυτο δεν σημαινε οτι ο Ωριγενης δεν εισεπραξε την κριτικη του. Ο δε Αυγουστινος εχει παρα πολλα προβληματα αγαπητε. Πολλα απο αυτα που λεει ο Αυγουστινος τα εχει καταδικασει η Εκκλησια απεριφραστα. Τον εσωσε το γεγονος οτι δεν ειχαν γινει γνωστες οι αποψεις του καθως και το γεγονος οτι νομιζε οτι ακολουθει κατα γραμμα τους Ανατολικους Πατερες. Ο Αυγουστινος ηταν μεγαλο θυμα του εαυτου του και των ιστορικων συγκυριων. Επρεπε οπωσδηποτε να υπαρχει ενας μεγαλος πατερας για την αυτοκρατορια των ατιμων φραγκων.Θα ελεγα οτι δεν εχει καμμια σχεση με την αγιοτητα των Πατερων. Η Εκκλησια εχει τους τροπους της και διασωζει την κατασταση. ΚΥΡΙΟΣ ΟΙΔΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ.

Ανώνυμος είπε...

Κάνετε σαν η αγιοκατάταξη να είναι μια γραφειοκρατική διαδικασία από υπαλλήλους, που ενδεχομένως έκαναν και λάθη. Πολύ μακριά από την ορθόδοξη αντίληψη. Ακόμη και εάν η αγιοκατάτξη έγινε αργά, ποια ήταν η πεποίθηση της Εκκλησίας περί του Αγ. Αυγουστίνου;
Αντιγράφω από το διαδίκτυο:
« ...και ει τις μη φρονεί και λέγει τον Αυγουστίνον μακάριον και άγιον είναι, ανάθεμα", Γεννάδιος Σχολάριος, PG 160,199.
Στη Φιλοκαλία ο πατριάρχης Κάλλιστος χαρακτηρίζει τον ιερό Αυγουστίνο άγιο ,τεύχος Δ , σελ.337.
Η ίδια η Ε Οικουμενική Σύνοδος βεβαιώνει την αγιότητα του αγίου Αυγουστίνου (πρακτικά Οικουμενικων Συνόδων Mansi, τ.9,σελ. 260,261,262).
Ο μέγας Φώτιος σαφέστατα τον ονομάζει άγιο: "Έγραψε δε ο αυτός (ο Κελεστίνος) τοις εν Γαλλία επισκόποις περί τε της του ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ πίστεως και κατά των αλαζονευομένων επί τη της αιρέσεως εξουσία", (P.G. 103,93)....»
Είναι ψευδή τα ανωτέρω; Υπάρχουν άλλα στοιχεία; Ευχαρίστως να τα διαβάσουμε.

Ν.

amethystos είπε...

Σήμερα είναι γνωστά όλα του τά κείμενα, όπως καί ο βίος του.

χαλαρωσε είπε...

Πολλα απο αυτα που λεει ο Αυγουστινος τα εχει καταδικασει η Εκκλησια απεριφραστα. Τον εσωσε το γεγονος οτι δεν ειχαν γινει γνωστες οι αποψεις του καθως και το γεγονος οτι νομιζε οτι ακολουθει κατα γραμμα τους Ανατολικους Πατερες.

ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ Η ΟΧΙ.

Ο Μεγας Φωτιος δεν ειχε τα κειμενα υποψιν του.

Περι αγιοκαταταξης.

Η Εκκλησια εχει τους τροπους της και διασωζει την κατασταση. ΚΥΡΙΟΣ ΟΙΔΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ.
Διαβαζε ειπαμε.


Τι να διαβασεις καυμενε τα κειμενα του ειναι τραγικα. Εχει ξεκαθαρα αιρετικες αποψεις, αλλα φοβασαι φαινεται μην και ξεκρεμασεις τον τρεμπελα απο τον τοιχο.

Ενδεικτικα θα αναφερουμε οτι θεωρειται απο τους βρωμοφραγκους ο μεγαλυτερος ερμηνευτης του Αποστολου Παυλου, και εχει ερμηνευσει μονον την προς Ρωμαιους, αν δεν απατωμαι. Καταλαβαινεις ποιος δουλευει ποιον;

amethystos είπε...

Φίλε Χαλάρωσε διαβάσαμε στό Ρωμαίικο Οδοιπορικό αυτό. Πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνὸς «Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶναι ὁ μεγαλύτερος Ρωμηὸς τῆς ἱστορίας. Εἶναι ὁ πρῶτος οὐσιαστικὰ Ρωμηός. Τύπος εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ὁ Κωνσταντῖνος ἐπιστημονικὰ εἶναι ὁ πρῶτος Ρωμηός, Ὀρθόδοξος Ἕλληνας. Στέκει; Τί θά πεί Τύπος είναι ο Απ. Παύλος!

χαλαρωσε είπε...

αμεθυστε μαλλον ο π. Μεταλληνος ανακαλυψε και την προτυπωση του Ορθοδοξου Ελληνα Ρωμηου στην Καινη Διαθηκη. Υπηρχε ενα ελλειμα στο συγκεκριμενο κομματι.
Περαν τουτου μυριζει την παλια διαμαχη περι πετρειας και παυλειας εκκλησιας.

Ανώνυμος είπε...

Ο άνθρωπος μιλάει επιστημονικά Αμέθυστε δεν βλέπεις; Εδώ μιλάμε για επιστήμη.
Και μετά λένε - Ρωμανιδικοί. Ο Ρωμανίδης πολεμούσε την νεορθοδοξία. Εδω;

Μαρία Π. είπε...

Oι πρώτοι χριστιανοί όπως βλέπουμε στις Πράξεις των Αποστόλων "ενέμεναν στην κοινωνία
μετ΄αλλήλων, στην διδαχή του Λόγου, στην κλάση του άρτου και στις προσευχές". Ήταν πάντοτε "ομού προσευχόμενοι" είχαν τα πάντα κοινά, έτρωγαν μαζί, άκουγαν την διδασκαλία των Αποστόλων και λάμβαναν θεία κοινωνία.. Ήταν ένα σώμα και μια ψυχή, η ενότητα ήταν ουσιαστική και πλήρης.
Ο Απ. Παύλος λέει "μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς" επιπλήτοντας όσους δεν πήγαιναν στις λατρευτικές συνάξεις. Ο Κύριος λέει "όπου δύο ή τρείς συνηγμένοι στο όνομά μου εκεί είμαι κι Εγώ εν τω μέσω αυτών".Ο Δαβίδ λέει "εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν"..
Το φαινόμενο του μοναχισμού εμφανίζεται μετά το τέλος των διωγμών, κυρίως επειδή πολλοί έγιναν χριστιανοί για κοσμικούς λόγους και είχαν υλιστική σκέψη και ζωή, τυπική λατρεία κτλ.. Οι πρώτοι αναχωρητές όπως ο Μέγας Αντώνιος έφυγαν από ένα τέτοιο περιβάλλον για να ενωθούν με τον Θεό. Οι διηγήσεις από το γεροντικό κάνουν λόγο για απομόνωση των ασκητών, και επαφή με τον "κόσμο" μόνο περιστασιακά (για να πουλήσουν εργόχειρα) και πάντα "μετά φόβου και τρόμου" για να μην παρασυρθούν. Αυτό δείχνει ότι οι κοινωνίες της εποχής παρότι χριστιανικές ήταν αναμικτες όπως και αργότερα (όλοι βαπτισμένοι αλλά όχι όλοι πιστοί).
Φυσικά, και στους πρώτους χριστιανούς των διωγμών υπήρχαν πνευματικά στάδια, διάφορες τάξεις πιστών και καταστάσεις. Ο Απ. Παύλος μιλάει αναλυτικά για το θέμα του γάμου ή μη, διακονίας στην εκκλησία, χαρισμάτων κτλ.. Λέει ότι θα προτιμούσε να έχουν όλοι την δική του πλήρη αφιέρωση στον Θεό, πλήρη απαλλαγή από κοσμικά ζητήματα, και βιωτικές υποθέσεις. Όμως ανεξάρτητα από χαμηλή ή ψηλή πνευματική κατάσταση η πίστη υπήρχε σε όλους. Εξάλλου κόστιζε το να είσαι χριστιανός, αυτή ήταν και η αληθινή απόδειξη.
Οι λατρευτικές συνάξεις, με ευλάβεια και κατάνυξη, είναι "ο ουρανός πάνω στη γη".Η ζωή των μοναχών είναι ατομική προσευχή αλλά και συνεχείς λειτουργίες, παρακλήσεις, ολονύχτιες αγρυπνίες κτλ..
Άγγελοι έρχονται στο άγιο θυσιαστήριο, γίνεται επίκληση να καταπέμψει ο Θεός το Άγιο Πνεύμα "εφ΄ημάς και επί τα Τίμια Δώρα", γίνεται η μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, τελούνται φοβερά πράγματα, φοβερά μυστήρια!
Κάποιες φορές, δυστυχώς, η λατρευτική σύναξη μετατρέπεται σε κοσμική "κοινωνική εκδήλωση" (όπως βλέπουμε π.χ. σε γάμους και βαπτίσεις με την γνωστή κοσμικότητα, σε μεγάλες γιορτές κτλ..) και χάνει το περιεχόμενό της.

Μαρία Π. είπε...

Συνέχεια

Το ζητούμενο τώρα είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Αν αποκόψουμε την ευχαριστιακή σύναξη από την υπόλοιπη πνευματική ζωή, και την θεωρήσουμε ως το μόνο στοιχείο επαφής με το Θεό, και το μόνο μέσο σωτηρίας με μια έννοια "μαγική", ενός τελετουργικού το οποίο απλά παρακολουθούμε, αντί για μυστήριο που το ζούμε στα πλαίσια πίστης, και πνευματικής ζωής, τότε είμαστε σε λάθος δρόμο.
Η πνευματική ζωή είναι ακριβώς αυτά τα τέσσερα πράγματα στα οποία "ενέμεναν οι πρώτοι χριστιανοί": Διδαχή του Λόγου (το λογικό άδολο γάλα, το ουράνιο μάννα που μας αυξάνει πνευματικά), Κοινωνία μετ΄αλλήλων, Κλάση του άρτου (Θεία Κοινωνία) και Προσευχή.
Η κοινωνία μετ΄αλλήλων είναι πηγή ενίσχυσης δύναμης χαράς και "παρηγορίας" όπως λέει ο Απ. Παύλος των πιστών που ζουν εν μέσω γενεάς πονηράς και διεστραμμένης. Η επιθυμία του Κυρίου είναι το "ινα ώσιν εν". Με μεγάλη αγωνία προσευχήθηκε γι΄αυτό στην Γεθσημανή.
Όταν αποκόβονται όμως τα υπόλοιπα δηλ. η μελέτη του Λόγου και η ζωή της προσευχής, και μένει μια τυπική συμμετοχή στην θεία Λατρεία, δεν υπάρχει ουσιαστική πνευματική ζωή.
Επομένως πιστεύω ότι τα δύο (ησυχασμός και λατρευτική σύναξη) δεν είναι αντίθετα αλλά αλληλοσυμπληρούμενα. Η πνευματική ζωή τα περιλαμβάνει όλα. Αρκεί να έχουν το σωστό νόημα και περιεχόμενο όπως το βίωσαν όλοι οι άγιοι και πιστοί άνθρωποι. Η ευχαριστιακή σύναξη δεν είναι από μόνη της, μέσο σωτηρίας, είναι όμως ένα μέρος της πνευματικής ζωής, βασικό, απαραίτητο και καθοριστικό και λόγω της μετάδοσης των Αγίων Μυστηρίων (ακόμα και αν βλέπουμε μέσα κάποιους ανθρώπους τυπικούς χλιαρούς ή κοσμικούς και αυτό μπορεί να μην μας αρέσει)..

χαλαρωσε είπε...

Τὰ δύ­ο αὐ­τὰ με­γέ­θη, ἡ Ἑλ­λά­δα καὶ ἡ Ρώ­μη, ἑ­νώ­θη­καν ἄρ­ρη­κτα ἀ­πὸ τὴν ἑ­νο­ποι­ὸ δύ­να­μη τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ καὶ οἰ­κο­δό­μη­σαν τὸ λαμ­πρὸ μνη­μεῖ­ο τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, ποὺ ἰ­σχύ­ει μέ­χρι σή­με­ρα. Ἡ Δύ­ση ἦ­ταν σχε­δὸν πε­θα­μέ­νη, ὅ­ταν τὸ Βυ­ζάν­τιο ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νὰ προ­σφέ­ρει στὸν πο­λι­τι­σμό. Θὰ ἀ­να­κάμ­ψει ἡ Δύ­ση μό­νο, ὅ­ταν ἡ Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, ἡ Ρω­μη­ο­σύ­νη θὰ ἐν­τα­φια­στεῖ στὴν ὀ­θω­μα­νι­κὴ τέ­φρα καὶ οἱ φο­ρεῖς τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, οἱ Λό­γιοι τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου θά με­τα­κο­μί­σουν στή Δύ­ση. ..... Ἔ­πε­σε τὸ Βυ­ζάν­τιο καὶ τὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ με­τα­κό­μι­σαν πά­λι στὴν Δύ­ση μὲ τοὺς Λο­γί­ους, γιὰ νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν στα­θε­ρὴ βά­ση καὶ θε­μέ­λιο τοῦ σύγ­χρονου πο­λι­τι­σμοῦ.

Του συγχρονου μας λεει. Αντε και παπισσα.

Αυτα στην προηγουμενη αναρτηση στο ιδιο μπλογκ αμεθυστε, απο μια γεροντισσα Ολυμπιάδα Ντιτορα.

Τι να πεις. Οσοι μεινουν ορθιοι. Η μυθολογια της αναγέννησης. Και το αιωνιο ξεπλυμα ολων των εγκληματων των ανθρωποφαγων και δολοπλοκων φραγκων.

Αυγουστίνος Ν. είπε...

''Δεν καταδικάστηκε ποτέ ο Ωριγένης,αλλά ο ωριγενισμός''.

Ο Ωριγένης καταδικάστηκε από 4 Οικουμενικές Συνόδους(5,6,5-6,7).

amethystos είπε...

Καταλαβαίνεις τήν διαφορά ελπίζω!! Μιά γρήγορη αναφορά είναι η εξής:Το έτος 553 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός συγκάλεσε την Ε΄ οικουμενική σύνοδο με σκοπό να εξετάσει ένα άλλο θέμα (τα λεγόμενα «Τρία Κεφάλαια»), το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τον Ωριγένη. Μετά την έκδοση της απόφασης για τα «Τρία Κεφάλαια», ο Ιουστινιανός έστειλε ένα γράμμα στη σύνοδο, με το οποίο ζητούσε κατηγορηματικά να καταδικάσουν και την διδασκαλία του Ωριγένη. [8]. Ο σκοπός αυτής της ενέργειας του Ιουστινιανού ήταν να σταματήσουν οι ωριγενιστικές έριδες, όπως πράγματι σταμάτησαν μετά την απόφαση αυτή. Αρκετά από τα μέλη της συνόδου ήσαν ωριγενιστές και αντέδρασαν έντονα στην λήψη τέτοιας απόφασης. Όμως η πλειοψηφία των μελών ήσαν αντιωριγενιστές και με την υποστήριξη της ισχυρής αυτοκρατορικής εξουσίας εξέδωσαν 15 «αναθεματισμούς» κατά της διδασκαλίας του Ωριγένη.

ΠΑΛΑΙΟΣ(Ι.Ζ.) είπε...

Σας ερωτώμεν.

Ανοίξατε ποτέ το Πηδάλιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας δια να διαβάσετε τους Όρους της Πέμπτης αγίας Οικ.Συνόδου;Η μήπως λαλείτε εκ φαντασίας;;Ο Ωριγένης υπήρξε ο μεγαλύτερος Αιρετικός όλων των αιώνων και πατήρ και γεννήτωρ όλων των Αιρέσεων που παρουσιάσθηκαν εις την Εκκλησίαν;;;

Μερικά εκ των Αιρετικών φρονημάτων του,είναι τα εξής:
Ότι,ο Υιός και Λόγος του Θεού ο Ιησούς Χριστός είναι Κτίσμα και όχι Θεός.
Ότι,οι ψυχές προΰπήρχον(η μετεμψύχωσις των Βουδδιστών).
Ότι,οι δαίμονες μπορούν αν θέλουν να καλυτερεύσουν την θέσιν των και να καταταγούν εις την φύσιν των ανθρώπων.
Ότι,ο Ήλιος,η σελήνη και οι αστέρες έχουν ψυχήν.
Ότι,ο Πατήρ είναι πολύ ανώτερος του Υιού,το δε Άγιον Πνεύμα πολύ κατώτερον του Υιού.
Ότι,η δύναμης και η Πανσοφία του Θεού και η ικανότης είναι μετρημένη.Άλλα εξ όσων εποίησεν,δεν δύναται να ποιήση.
Ότι ο Χριστός θα αναστηθή δια δευτέραν φοράν χάριν των δαιμόνων.

Αυτές είναι λίγες εκ των πολλών βλασφημιών του δυσσεβεστάτου Ωριγένους.

Πέμπτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος:

''...αναθεμάτισε και αυτόν τον Ωριγένην,και Δίδυμον και Ευάγριον και τα μυσαρά αυτών δόγματα,οίτινες ΕΦΛΥΑΡΟΥΝ,ότι αι ψυχαί είναι πρωτήτερα από τα σώματα και ότι αυταί εμβαίνουν μετά τον θάνατον του ενός σώματος εις άλλον σώμα.ΟΤΙ Η ΚΌΛΑΣΙΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ''(βλ.Ε' αγία Οικ.Σύνοδος,Πηδάλιον εκδ.1886,σελ.176).

amethystos είπε...

Οτι είσαι παλαιός στό μυαλό καί ότι αποφάσισες νά παραμείνεις τό καταλαβαίνουμε. Οτι πρέπει νά βρίσκεις σέ τακτά διαστήματα έναν απόπατο γιά νά πετάς τίς βρωμιές τού μυαλού σου, δέν τό καταλαβαίνουμε. Χωρίς τόν Ωριγένη δέν θά υπήρχε θεολογία, ούτε σέ Ανατολή ούτε σέ Δύση. Ηταν ο πρωτοπόρος. Καί πολλά χρειάστηκαν διόρθωση. Οπως καί στόν Διονύσιο Αρεοπαγίτη. Ο Ωριγένης δέν είναι ο Αρειος. Δέν είναι εύκολο νά μιλήσουμε γιά τό άρρητο καί η υπεράνθρωπη προσπάθεια κράτησε μέχρι τόν Αγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά. Η μαμά καλά;!

Ανώνυμος είπε...

ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης ήταν παλαιός στο μυαλό;

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις ...
«...Σήμερα είναι γνωστά όλα του τά κείμενα, όπως καί ο βίος του....»
Σε μας μπορεί να είναι έτσι. Οι άγιοι όμως είχαν νουν Χριστού και η Εκκλησία είναι του Χριστού. Ξαναρωτώ λοιπόν. Ποια ήταν η πεποίθηση της Εκκλησίας και των αγίων πατέρων διά μέσου των αιώνων περί του Αγ. Αυγουστίνου; Όχι αόριστα, αλλά με μαρτυρίες που μπορούν να ελεγχθούν.

Ν.

amethystos είπε...

O Αγιος Νικόδημος δέν έγραψε τό πέμπτο Ευαγγέλιο πού θάπρεπε νά καταργήσει τά άλλα τέσσερα. Βεβαίως δέν ενέταξε τό πηδάλιο στήν εν Χριστω Ζωή. Αυτή είναι η δουλειά τών Μυστηρίων. Δηλ. η πρόθεσή του δέν ήταν νά ανακεφαλαιώσει τήν πίστη φυλακίζοντάς την σέ κανόνες. Η πίστη μας είναι αοράτων υπόστασις. Οπως η Γραμματική τού Τζάρτζανου δέν γεννά τήν γλώσσα αλλά είναι η φροντίδα μιάς ήδη πλήρους Μητρικής γλώσσας, μητρικής διότι μπορεί νά γεννήσει εκφράσεις καί λέξεις καί εικόνες πού πλουτίζουν τήν γλώσσα , όπως συμβαίνει στήν ποίηση, έτσι καί τό πηδάλιο απαιτεί μιά ήδη υπάρχουσα πατρική πίστη τήν οποία θέλει νά κρατήσει στόν ορθό δρόμο τού Κυρίου. Δέν γεννά τήν πίστη. Ακριβώς δέ όπως ο υπολογιστής σήμερα δέν μπορεί νά γράψει ποίηση, έτσι καί οι λάτρεις τού Πηδαλίου στήν θέση τού Κυρίου, δέν μπορούν νά δώσουν έργα τής πίστεως, ύμνους, Αγιότητα, θεολογία παρά μόνον νά αρνηθούν τά έργα της, υποδουλωμένοι στήν συγχρονη πράξη, πού είναι σκέψη, τό θέλημά μας.

amethystos είπε...

9.37 Εφοριακός είσαι φίλε; Θά κάνεις διασταύρωση αποδείξεων γιά νά βάλεις πρόστιμα; Δέν είναι όλοι οι Αγιοι θεολόγοι Τό σώμα Χριστού δέν είναι σώμα εξωγήινου, ένα υδροκέφαλο πού ξέρει τά πάντα, αλάθητα, μιά πρώιμη εγκυκλοπαίδεια ή ένα Ιντερνετ παντογνώστης. Οι Αγιοι δέν έχουν εγώ, διάνοια, δέν σκέφτονται. Αυτό πούχεις στό μυαλό σου δέν είναι ο νούς.

Ανώνυμος είπε...

Δεν απαντάς, αλλά εγώ ξαναρωτώ. Ποια ήταν η πεποίθηση της Εκκλησίας και των αγίων πατέρων διά μέσου των αιώνων περί του Αγ. Αυγουστίνου; Συγκεκριμένα, με μαρτυρίες από τα γραπτά τους.

Ν.

amethystos είπε...

Η Εκκλησία είναι μιά αυτονομημένη υπόσταση, μιά τέταρτη υπόσταση δίπλα στήν Αγία Τριάδα;

amethystos είπε...

Τί θάλεγες νά έρριχνες μιά ματιά στήν διαμάχη τού Βαρλαάμ, οπαδού τού Αυγουστίνου, μέ τόν Αγιο Γρηγόριο Παλαμά, η οποία καθόρισε καί τήν ταυτότητα καί τήν διαφορά τής ορθοδοξίας γιά πάντα.