Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΕΛΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΩΣ (10)-επανάληψη

Πρωτογονη Σκέψη. 

Διάλογος του Πλάτωνος. Σοφιστής : 248 d6-249 a2.

ΞΕΝΟΣ: Μα για το Θεό! Θα πιστέψουμε πραγματικά τόσο εύκολα πώς το Καθολικό όν (Παντελώς όντι) δέν έχει ούτε κίνηση, ούτε ζωή, ούτε ψυχή, ούτε φρόνηση, ούτε ζεί, ούτε στοχάζεται,παρά στέκεται ακίνητο, σεβαστό κι’ άγιο χωρίς να’χει νού;

ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ: Δεινόν ω ξένε θα ήταν να παραδεχθούμε τέτοια θεωρία.

ΞΕ: Μα τότε θα δεχθούμε πώς έχει νού, μά δέν έχει ζωή;

ΘΕΑΙ: Και πώς;

ΞΕ: Τότε να πούμε πώς έχει μέσα του και τα δύο, αλλά να αρνηθούμε πώς τα έχει μέσα σε ψυχή;

ΘΕΑΙ: Και με ποιόν άλλον τρόπο θα μπορούσε να τα έχει;

ΞΕ: Να πούμε τότε πώς έχει και νού και ζωή και ψυχή, παρ’όλα αυτά όμως, αν και είναι έμψυχο, στέκεται ολότελα ακίνητο;

ΘΕΑΙ: Όλα παράλογα φαίνονται.

ΞΕ: Τότε λοιπόν πρέπει να παραδεχθούμε πώς και το κινούμενο και η κίνηση είναι όντα.

ΘΕΑΙ: Βεβαίως.

ΞΕ: Το συμπέραμα λοιπον είναι πώς αν και τα όντα είναι ακίνητα, σε κανένα, πουθενά, για τίποτε, δέν υπάρχει νούς. (Ακινήτων τε όντων νούν μηδενί περί μηδενός είναι μηδαμού).

ΘΕΑΙ: Βεβαιότατα.

ΞΕ: Κι’άν όμως απο την άλλη μεριά συμφωνήσουμε πώς όλα αλλάζουν θέση και κινούνται πάλι θα βγάλουμε έξω απο τα όντα τον νού!

ΘΕΑΙ: Πώς;

ΞΕ: Είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ διατήρηση στην ίδια κατάσταση και στις ίδιες ιδιότητες και στο ίδιο πράγμα, αν δέν υπάρχει ακινησία;

ΘΕΑΙ: Με κανένα τρόπο.

ΞΕ: Τότε λοιπόν; Χωρίς αυτά πώς μπορεί να υπάρχει ή να δημιουργήθηκε πουθενά και οπουδήποτε νούς;

Στο τέλος του πρώϊμου διαλόγου Κρατύλος, ο Πλάτων είχε θέσει ώς εξής τα πράγματα: Εάν όλα αλλάζουν πώς είναι δυνατόν να μιλήσουμε για γνώση; Η ουσία της γνώσεως είναι η σταθερότης. Εάν και η μορφή της γνώσεως άλλαζε διαρκώς, θα μεταλλάσσοταν ταυτοχρόνως με τα όντα που κυλούν και ρέουν, και δέν θα είχαμε γνώση. Έτσι λοιπόν δέν θα υπήρχε ποτέ ούτε κάποιο όν που γνωρίζει, κάτι που γνωρίζει, ούτε κάτι  που γνωρίζεται.

Για να υπάρχει όμως ο θαυμασμός του ωραίου και του αγαθού. Πρέπει το κάλλος να είναι καθεαυτό. Να μήν υπόκειται στην ροή. Εάν λοιπόν υπάρχει το κάλλος αυτό καθαυτό τότε θα υπάρχει αναγκαίως η γνώση και αυτό που γνωρίζει (Ο ΝΟΥΣ).

Επιστρέφοντας στον Σοφιστή ο Πλάτων δηλώνει πώς ο νούς είναι σαν τα παιδιά, που τα θέλουν όλα και ακίνητα και κινητά (να παίζουν χωρίς να καταστέφονται τα πράγματα). Τα οποία θέλουν το όν και το πάν, ακίνητα και κεκινημένα, επιθυμούν και λέγουν ξυναμορφότερα!

Στον Σοφιστή ο Πλάτων αποδεικνύει, ενάντια στον Παρμενίδη, πώς το μή-όν κατά κάποιο τρόπο είναι. Σαν διαφορετικό. Και ο νούς συλλαμβάνει την ταυτότητα στην διαφορά. Την ενότητα στην πολλαπλότητα!

Ο Βουδισμός με υπέρτατη αρχή του το Νιρβάνα, την ακινησία, ανταποκρίνεται στην Φιλοσοφία του Παρμενίδη, στην αυγή της σκέψης. Που δέν είναι ακόμη σκέψη. Όπως το Φώς της αυγής αναγγέλει τον ήλιο, δέν είναι ο ήλιος. Δέν είναι νόηση λοιπόν. Δέν είναι γνώση. Το Νιρβάνα είναι ακινησία.

Είναι το μηδέν του Παρμενίδη, το οποίο εκμεταλλεύθηκε ο υπαρξισμός του Χάϊντεγκερ. Ο Παρμενίδης είχε πεί: έστι γάρ είναι, μηδέν δ’ούκ έστιν.

Όπως είπαμε η νόηση είναι φώς και αυτό το φώς είναι το όν της φιλοσοφίας η οποία βλέπει την ουσία των πραγμάτων, το φώς τους. Και η γνώση μπορούμε να πούμε είναι η συνάντηση δύο φώτων.

Ο νοητός κόσμος όμως δέν είναι ταυτόσημος με την ύπαρξη. Η ύπαρξη υπακούει στην ανάγκη ή στους νόμους της Φυσικής, της μηχανικής. Της βαρύτητος. Όπως λέει η Οπτική αντιστρέφουμε το είδωλο για να το δούμε! Την εικόνα της πραγματικότητος. Την αντιστροφή αυτή επιτυγχάνει το γνωστό υποκείμενο. Ο υπαρξισμός λοιπόν ο οποίος αρνήθηκε τον νοητό κόσμο ή τον δεύτερο πλού ή την αγέννητο ψυχή του Σωκράτη, για να βρεί μία κάποια πραγματικότητα αντιστρέφει ξανά το είδωλο που συνέλαβε ο εγκέφαλος, το φαινόμενο, για να βρεθεί στην ύπαρξη, στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα την ανθρώπινη, την πολύ ανθρώπινη. Η οποία έχει σαν κέντρο της το Εγώ. Η οποία πορεύεται πρός τον θάνατο. Ο υπαρξισμός είναι η αντιστροφή του νοητού κόσμου. Με την καταστροφή όλων των αξιών του νοητού, διά της διάνοιας, ο υπαρξιστής προσπαθεί να βρεί κάποιο νόημα στα πράγματα! Αυτό το νόημα το ονομάζει ανάσταση των πραγμάτων και σώζει τον κόσμο και τα πράγματα! Το νόημα αυτό και ο νοήμων είναι το σύγχρονο πρόσωπο.

Το μηδέν του Παρμενίδη όμως στην ύπαρξη, η οποία οργανώνεται απο το καλό και το κακό, είναι το κακό. Ο Άλλος. Ο θάνατος του Εγώ.

Σ’αυτή την βάση λοιπόν οργανώνεται η λογική της ετερότητος, η αποδοχή του άλλου. Στην πραγματικότητα η νίκη του φόβου του θανάτου. Όχι του θανάτου. Όλη αυτή την ερήμωση και την σκοτεινιά, οι μεταμοντέρνοι την ντύνουν με Χριστιανικό ένδυμα και προσφέρουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε εκκοσμίκευση.

Κρατάμε λοιπόν τον λόγο του Θεού, χωρίς τον Θεό, την ακινησία χωρίς την κίνηση (την ενυπάρχουσα αμετάβλητη Τριάδα, την οποία ταυτίζουν με την Θεολογική, άκτιστη Τριάδα και στην συνέχεια με την Οικονομική), το Νιρβάνα με την επιθυμία και γράφουμε Ιστορία.

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.

Διότι διαθέτουμε πλέον νεοορθοδοξία, νεοκαθολικισμό (Βατικάνειος σύνοδος), νεοβουδισμό, νεομωαμεθανισμό και νεολουθηρανισμό που μιλά γι’αγάπη κι’αυτός. Και τους εχθρούς του νέου: παλαιο Ορθόδοξους(Ταλιμπάν), παλαιοκαθολικούς  (συντηρητικούς), παλαιοπροτεστάντες (οργανωσιακούς), και παλαιομωαμεθανούς(Τζιχάντ).

Ξεχάσαμε όλοι μας την κυριαρχία του νέου μέσω των επαναστάσεων οι οποίες έπρεπε να αλλάξουν τον κόσμο και την επανάσταση των νέων, μέσω της σεξουαλικής απελευθερώσεως. Πώς το Χόλλυγουντ, εγκατεστημένο και αυτό στην Καλιφόρνια, που σημαίνει Άγιο Ξύλο, επαναλαμβάνει την κατήχηση του Εωσφόρου που παγίδεψε τον Αδάμ στον Παράδεισο. Με την η-δονή θα γίνουμε σαν Θεοί.

Ξεχάσαμε όλοι μας ότι ο Κύριος καινά ποιεί πάντα. Και τα νέα και τα παλαιά. Σήμερα έχουμε πλέον αποδεχθεί τον πόλεμο του νέου με το παλαιό, των παιδιών με τους γονείς και έχουμε ταυτίσει την παράδοση με το παλαιό, με το συντηρητικό. Και έχουμε ταυτίσει ακόμη και την Εκκλησία με το παλαιό. Για παράδειγμα, πώς αντιμετωπίζει η διοίκηση της Εκκλησίας την σεξουαλική απελευθέρωση που σήμερα εξελίχθηκε σε γενική εκπόρνευση του πολιτισμού; Επινοώντας έναν αγιασμένο Εκκλησιαστικό γάμο και μία υγιή σεξουαλικότητα! Κοροϊδεύοντας τον εαυτό της και λησμονώντας ότι οι Χριστιανοί πιστοί, οι αληθινοί αδελφοί του Κυρίου είναι οι άσωτοι και οι τελώνες. Οι μετανοούντες. Και δυστυχώς όλοι μας ακολουθούμε την διοίκηση στην αυθαιρεσία της. Και χανόμαστε. Λησμονώντας ότι από τόν καρπό φαίνεται τό δέντρο καί ότι η χριστιανική συζυγική σχέση δέν κρίνεται από τούς κανόνες πού τηρεί αλλά από τόν καρπό της. Άν δηλαδή προσφέρει τά παιδιά της στόν Κύριο, στήν εκκλησία. 
Καί αναδεικνύοντας τόν παπά σέ θεό τής εκκλησίας μας φτάσαμε στήν γελοιότητα τών ημερών μας νά εκθειάζουμε τήν εορτή τής ορθοδοξίας καί νά εγκωμιάζουμε τόν Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ενώ γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι ο Βαρθολομαίος στήν στέψη τού νέου πάπα, κατήργησε τήν ορθοδοξία καί αχρήστευσε τήν αγιότητα τού Αγίου Γρηγορίου. Γιά πρώτη φορά στήν ιστορία καταργείται ένας μεγάλος θεολόγος τής εκκλησίας τού Κυρίου, γιά νά μπεί στή θέση του ένας ασθενής ανθρωπάκος σάν τόν Ζηζιούλα.
Κύριε καί Δέσποτα τής ζωής μου πνεύμα, σωφροσύνης ταπεινοφροσύνης, υπομονής καί αγάπης μή μοι δώς, αλλά πνεύμα αργίας περιεργίας φιλαρχίας καί αργολογίας δώσε στόν δούλο σου. Χάρισέ μοι τήν μοντέρνα αγαπολογία φιλάνθρωπε.

Ψυχή Αγέννητος- Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής.

“Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:


«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.

Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.

Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»

Mετάφραση :

H ψυχή πού είναι νούς κατά τήν δύναμή της, έχει οπωσδήποτε ως αγέννητο τόν εαυτό της πού γεννά νοητά γιά τόν εαυτό του, ώστε νά  υπάρχει ο λόγος πού είναι μέσα στό νού καί από αυτόν νά γεννιέται άλλος, [κι έτσι ο πρώτος είναι ο νούς πού γεννά καί ο νούς πού γεννιέται ο δεύτερος], έχοντας τήν ιδιότητα πού συνοδεύει τή γέννηση πού μέ κανένα τρόπο δέν επιδέχεται αντιστροφή.

Διότι τίποτε δέν είναι απόλυτο (ανεξάρτητο από τά άλλα) καί απλό στήν ουσία, παρά μόνο τό Θείο, ενώ τά άλλα όσα είναι έπειτα από τόν Θεό καί παίρνουν τήν ύπαρξή τους από τό Θεό, αποτελούνται από ουσία καί ποιό ήτοι δύναμη, δηλαδή από ουσία καί συμβεβηκότα.

Αυτός λοιπόν ο λόγος, αυτός πού έτσι είναι καί γεννιέται, παίρνοντας  τή φωνή τής υπηρέτριας φύσης, προφέρεται καί γεννά λόγο σέ άλλο νού καθώς παραπέμπεται μέ τήν ακοή εκείνου πού τόν δέχεται στό νού.

Αμέθυστος.