από τον/την admin
Μας μεγάλωσαν με το άγχος του λάθους. Λες και δεν θα το συναντούσαμε ποτέ στην ζωή μας. Αναγκαστήκαμε να υποκρινόμαστε τους τέλειους. Με τον καιρό μπερδέψαμε το πραγματικό με το φανταστικό. Τότε είναι που αρχίσαμε να αμαρτάνουμε «ευσεβώς» και να κοροιδεύουμε «τίμια».
Η υποκρισία γίνεται σαν δεύτερη φύση σου. Γιατί; Μα για να αντέξεις οτι δεν είσαι τέλειος. Ο πρώτος που εξαπατάς δεν είναι οι άλλοι, μα ο εαυτός σου. Αυτόν κοροιδεύεις, αφού ζεις την ζωή ενός άλλου που στην ουσίαδεν είσαι εσύ.
Έρχεται όμως η ώρα και αυτό ισχύει για όλους μας, που οι μπογιές της μάσκας θα λιώσουν και ή θα σε λυτρώσουν ή θα σε λερώσουν.
Γιατί την ζωή την χαίρονται εκείνοι που αποδέχονται την πραγματικότητα και δεν κυνηγάνε το τέλειο. Εκείνοι που όταν όλοι τους λένε στρίψε αριστερά πάνε δεξιά στο δρόμο της ζωής, γνωρίζοντας οτι το «λάθος» πολλές φορές είναι η πιο σωστή επιλογή. Το να αρνείσαι το «ασφαλές», το «βέβαιο» και «σίγουρο» κάνει συναρπαστικό το ταξίδι της ζωής. Διαφορετικά θα είσαι τόσο «καλά» που στο τέλος θα σε καταπιεί το χασμουρητό σου…
Η/Υ ΠΗΓΗ:
http://www.orp.gr/?p=18929
http://logia-tou-aera.blogspot.co.uk/2017/10/blog-post_93.html
Μας μεγάλωσαν με το άγχος του λάθους. Λες και δεν θα το συναντούσαμε ποτέ στην ζωή μας. Αναγκαστήκαμε να υποκρινόμαστε τους τέλειους. Με τον καιρό μπερδέψαμε το πραγματικό με το φανταστικό. Τότε είναι που αρχίσαμε να αμαρτάνουμε «ευσεβώς» και να κοροιδεύουμε «τίμια».
Η υποκρισία γίνεται σαν δεύτερη φύση σου. Γιατί; Μα για να αντέξεις οτι δεν είσαι τέλειος. Ο πρώτος που εξαπατάς δεν είναι οι άλλοι, μα ο εαυτός σου. Αυτόν κοροιδεύεις, αφού ζεις την ζωή ενός άλλου που στην ουσίαδεν είσαι εσύ.
Έρχεται όμως η ώρα και αυτό ισχύει για όλους μας, που οι μπογιές της μάσκας θα λιώσουν και ή θα σε λυτρώσουν ή θα σε λερώσουν.
Γιατί την ζωή την χαίρονται εκείνοι που αποδέχονται την πραγματικότητα και δεν κυνηγάνε το τέλειο. Εκείνοι που όταν όλοι τους λένε στρίψε αριστερά πάνε δεξιά στο δρόμο της ζωής, γνωρίζοντας οτι το «λάθος» πολλές φορές είναι η πιο σωστή επιλογή. Το να αρνείσαι το «ασφαλές», το «βέβαιο» και «σίγουρο» κάνει συναρπαστικό το ταξίδι της ζωής. Διαφορετικά θα είσαι τόσο «καλά» που στο τέλος θα σε καταπιεί το χασμουρητό σου…
Η/Υ ΠΗΓΗ:
http://www.orp.gr/?p=18929
http://logia-tou-aera.blogspot.co.uk/2017/10/blog-post_93.html
7 σχόλια:
Η ίδια η ζωή είναι ένα θαύμα και η πνευματική πορεία έχει την ομορφιά της μοναδικής "δημιουργίας" με την συνεργασία Θεού και ψυχής. Είναι ιδιαίτερη και συναρπαστική για τον καθένα μας. Υπάρχουν όμως οι βασικές κατευθύνσεις. Το "λάθος" όσο και αν μαθαίνουμε μέσα απ΄αυτό, είναι μια επιπλέον ταλαιπωρία, "αναγκαία" μόνο για να μας ταπεινώσει, γιατί το μόνο που τελικά πρέπει να μάθουμε καλά είναι ότι είμαστε το μηδέν. Η χριστιανική τελειότητα είναι η πλήρης απελπισία απέναντι στον εαυτό μας και η πλήρης ελπίδα και πίστη στον Θεό. Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι..
Ο άνθρωπος, ο Λίβυος, χειρίζεται τήν ψυχολογία διά τής αγαπολογίας. Τονίζοντας τήν αρνητικότητα. Τών άλλων.
Ενταξει εχει ξεφυγει ο ανθρωπος...και τις ιδεες του αυτες τις κανει ιδανικα για τους χριστιανους..!!
Το αγχος της τελειοτητας το καταλαβαινω,κυριως στο παιδιο της μορφωσης!
Αλλα και εκει μη παντες σοφοι...
Στο παιδιο της πνευματικοτητας τωρα, ισως καποιοι ειναι τοσο ατσακιγοι,που δεν δικαιολογουν το τσακισμα,ειναι βλεπετε τοσο ακινδυνοι οσο οι αγιοι .[.....]Αλλα λαθος με λαθος εχει διαφορα.Καποιος μπηκε σε πορνοιο και εκανε το λαθος να βγαλει απο τον κατηραμμενο οικο την ατασθαλο και του προσαψαν πως πηγε για να πεσει στη λασπη.
Ποιος μπορει να ξεφυγει απο τις πτωσεις;Ακομα και στην αγιοτητα ....
Το να εισαι σταθερα ενωμενος με Τον Κυριο ειναι μελημα και επιμελημα περισπουδαστο,αλλα οπως ειπε και η Μαρια η αναξιοτητα μας ως κλαιοντες ακαθαρτοι,,,,αφου αν ισχυρισθουμε πως ειμαστε αναμαρτητοι εξαπατουμε τον εαυτον μας και η αληθεια δεν ειναι μεσα μας Α Ιωαν 1-8]..
Μαλλον σε αυτο το γραφικο με οδηγει το αρθρο του πατερ.π
Χαιρετε αδελφοι!
Κάντε μια σύγκριση της κοσμικής "ψυχολογικής" προσέγγισης των πραγμάτων, του κειμένου του π.Λίβυου με την αληθινή προσέγγιση "των Οδών της Σωτηρίας" της αγιότητας του Γ. Σωφρονίου!
π.Λίβυος:"Γιατί την ζωή την χαίρονται εκείνοι που αποδέχονται την πραγματικότητα και δεν κυνηγάνε το τέλειο. Εκείνοι που όταν όλοι τους λένε στρίψε αριστερά πάνε δεξιά στο δρόμο της ζωής, γνωρίζοντας οτι το «λάθος» πολλές φορές είναι η πιο σωστή επιλογή. Το να αρνείσαι το «ασφαλές», το «βέβαιο» και «σίγουρο» κάνει συναρπαστικό το ταξίδι της ζωής. Διαφορετικά θα είσαι τόσο «καλά» που στο τέλος θα σε καταπιεί το χασμουρητό σου…"
Γ.Σωφρόνιος-Περί προσευχής
"..Η απόστασις μεταξύ ημών και του Θεού είναι ανεκφράστως μεγάλη. Βλέπομεν εαυτούς αναξίους του Αγίου των Αγίων· η καρδία συντρίβεται εκ της μαρτυρικής επιγνώσεως της πτωχείας ημών.
Δεν αντιλαμβανόμεθα εξ αρχής ότι τούτο ακριβώς το φαινόμενον είναι ήδη η αρχή της προσεγγίσεως ημών προς τον Θεόν.
Η πρώτη εντολή των μακαρισμών – «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» – κατά τινα οργανικόν τρόπον οδηγεί προς τας επομένας βαθμίδας: προς το πένθος, την πραότητα, την πείναν και την δίψαν της δικαιοσύνης, προς την ευσπλαχνίαν, την καθαρότητα της καρδίας, προς την ζώσαν αίσθησιν της υιοθεσίας ημών·
οδηγεί ημάς προς την θλιβεράν σύγκρουσιν μετά του κόσμου των παθών, προς χωρισμόν από των μη εκζητούντων την Βασιλείαν της δικαιοσύνης· προς τους διωγμούς, τους ονειδισμούς, τας δυσφημίας και τα παρόμοια.
Όταν η αντίστασις του χριστιανικού πνεύματος προς το πνεύμα του κόσμου τούτου φθάση το απόγειον αυτής,η ζωή του ακολουθούντος τον Χριστόν ομοιάζει προς σταύρωσιν, έστω και επί αοράτου σταυρού. Η περίοδος αύτη είναι λίαν φοβερά και εν ταυτώ σωτήριος: Δια των εσωτερικών, ουχί σπανίως συνδεδεμένων και μετά των εξωτερικών περιστάσεων, τα παθήματα του πνεύματος ημών νικούν τα πάθη, και τότε καταργείται η εξουσία του κόσμου εφ’ ημών, εισέτι δε
και ο θάνατος: Ανατέλλει η ομοίωσις προς τον σταυρωθέντα Χριστόν.
Εν τούτοις και εις την υψίστην ταύτην βαθμίδα οφείλομεν να διατηρήσωμεν την ταπείνωσιν του πνεύματος.
Εξ αυτής ταύτης τηςπείρας θα αντιληφθώμεν ότι, ευθύς ως επέλθη αυτοϊκανοποίησις εις αντικατάστασιν της αισθήσεως της «πτωχείας», άπασα η κλίμαξ αύτη των πνευματικών αναβάσεων καταρρέει και «ο οίκος ημών αφίεται έρημος» (πρβλ. Ματθ. 23,38): Ο Θεός δεν είναι πλέον μεθ’ ημών.
Ούτω γίνεται, έως ότου ταπεινωθή εκ νέου η καρδία και κράξη προς Αυτόν μετά πόνου.
Εκ των εναλλασομένων τούτων βιωμάτων η ψυχή κατανοεί το μυστήριον των οδών της σωτηρίας· τρέμει παν ό,τι εναντιούται εις την ταπείνωσιν· η προσευχή αυτής καθαίρεται·
ο νους και η καρδία υπό ουδενός αλλοτρίου ελκύονται, ουδέν επιθυμούν εκτός του Θεού.
Δια της εξ όλης της υπάρξεως προσευχής επιχέεται εις τον προσευχόμενον δύναμις νέας ζωής. Η περαιτέρω ανάβασις είναι αρχή γνώσεως περί της μορφής του ουρανίου Όντος..."
Η βάση και το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της γνήσιας πνευματικής ζωής είναι αυτή η αίσθηση της "πνευματικής πτωχείας" της "ανεπάρκειας". Εκεί επάνω θα οικοδομηθεί η μετάνοια (με όλες τις καταστάσεις που περιλαμβάνει).
Ο π.Χαράλαμπος ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει "να μην πολυ-αγχωνόμαστε..", απλά να αποδεχτούμε την ατέλειά μας, να αποενοχοποιηθούμε για να μπορέσουμε τελικά.. να χαρούμε..
Αν δεν έχουμε επαφή με κείμενα αγίων δεν μπορούμε να καταλάβουμε την διαφορά.
Είναι πολύ λεπτές αυτές οι καταστάσεις και κάποια πράγματα, αδιόρατα μας ωθούν προς λάθος κατεύθυνση.
Φυσικά αυτά ο άνθρωπος τα ζει, δεν τα μαθαίνει θεωρητικά. Αλλά παίζουν μεγάλο ρόλο και οι θεωρητικές "κατευθύνσεις" που του δίνουν, γιατί μπορεί να τον μπερδέψουν.
Ο Γ.Σωφρόνιος λέει ακόμα:"
Εφ’ όσον διάγομεν εν τούτω τω «σώματι της αμαρτίας» και συνεπώς εν τω κόσμω τούτω, δεν θα παύση η ασκητική πάλη προς τον «νόμον της αμαρτίας», τον ενεργούντα εν τη σαρκί ημών (πρβλ. Ρωμ. 6,6και 7,23).
Βλέποντες εαυτούς ότι δεν δυνάμεθα να υπερνικήσωμεν τον θάνατον τούτον δια των ιδίων ημών δυνάμεων, εμπίπτομεν εις απόγνωσίν τινα περί της σωτηρίας ημών.
Όσον παράδοξον και αν φαίνηται τούτο, είναι εν τούτοις ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ να ζήσωμεν την βαρείαν ταύτην κατάστασιν,να βιώσωμεν αυτήν εκατοντάκις, ώστε βαθέως να εντυπωθή εν τη συνειδήσει ημών. Η πείρα αύτη του άδου είναι δι’ ημάς ωφέλιμος.
Όταν φέρωμεν εν εαυτοίς το μαρτύριον τούτο επί έτη, επί δεκάδας ετών, τότε γίνεται το μόνιμον περιεχόμενον του πνεύματος ημών, ανεξάλειπτος ουλή επί του σώματος της ζωής ημών.
Ημείς ολίγα εισέτι γνωρίζομεν, και ταύτα μόνον εκ μέρους (βλ. Α’Κορ. 13,9). Νυν όμως είναι και εις ημάς γνωστόν ότι δεν υπάρχει άλλη οδός, ίνα γίνωμεν «υιοί αναστάσεως» (Λουκ. 20,36), υιοί Θεού, ίνα συμβασιλεύσωμεν μετά του Μονογενούς.
Όσον οδυνηρά και αν είναι η διαδικασία της αναπλάσεως ημών, οποιαδήποτε και αν είναι τα μαρτύρια και η κατά καιρούς αγωνία, δια μέσου των οποίων καθοδηγεί ημάς ο Θεός,το παν εν τέλει αποβαίνει ευλογημένον..."
Eυχαριστούμε. Καίριο καί αποτελεσματικό.Κυκλοφορούν διάφοροι τύποι στά κανάλια. Οι θρησκευτικές εκπομπές αναγκαίως ακολουθούν τήν αδιακρισία, τόν νόμο τού θεάματος. Οπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί νά ξημερώσει. Γιά νά επιβληθεί η ψυχολογία, σάν αυτοσυνειδησία, η οποία δέν είναι κάτι περισσότερο από αυτοαναφορά, πρέπει νά στομώσει τήν συνείδηση , τήν καρδία , τήν κλήση τού Κυρίου. Σήμερα έχει κυριαρχήσει η κλίση, η θέληση, τό ταλέντο.
Δημοσίευση σχολίου