Ο Φλωρόφσκι συνειδητοποίησε στον καιρό του την Βαβυλώνειο αιχμαλωσία της Ορθοδόξου θεολογίας στις Λατινικές και Γερμανικές κακοδοξίες. Έτσι κήρυξε τον αγώνα της απελευθερώσεώς μας, με την επιστροφή στους Πατέρες. Μόνον σήμερα όμως ο αγώνας δικαιώνεται. Οι μαθητές του, όπως ο Α.Ν. Williams, γράφουν περισπούδαστες μελέτες όπως Deification in Aquinas and Palamas, για να βοηθήσουν την ένωση των Εκκλησιών, όπου αποδεικνύουν πως ο Ακινάτης και ο Παλαμάς λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα! Βρέθηκε επιτέλους ο τρόπος της απελευθερώσεώς μας! Εάν γίνουμε Βαβυλώνειοι, δεν θα είμαστε πλέον αιχμάλωτοι!
Εκδόσεις “αμέθυστος”
e-mail: amethystos.books@gmail.com
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Σάββατο 28 Ιουνίου 2008
Σχόλιο για τον Διάλογο Ζηζιούλα – Μέσκου
Σχετικά με το άρθρο “Περί Μονοθεϊσμού” του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα και την απάντηση του Αρσένιου Μέσκου, θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής:
Είναι απολύτως αυθαίρετο να θεωρήσουμε την Εκκλησία “μονοθεϊσμό” !
Είναι εξίσου αυθαίρετο να θεωρήσουμε την λεγόμενη Ιουδαϊκή θρησκεία, μονοθεϊσμό, επειδή δεν περιέχει κανέναν απολύτως Θεό, ούτε έναν, ούτε πολλούς.
Είναι πέρα για πέρα αυθαίρετο να θεωρήσουμε τα εκστατικά συγγράμματα του Μωάμεθ, μονοθεϊσμό.
Η δευτέρα Βατικάνειος Σύνοδος κήρυξε πως ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός έχουν τον ίδιο Θεό. Δυστυχώς για όλους είναι απλά παραληρήματα του Αλάθητου! Τις πολιτικές σκοπιμότητες του Οικουμενικού Πατριαρχείου τις κατανοούμε όλοι μας.
Ο κύριος Μέσκος ξεχνά απελπιστικά εσκεμμένως πως η Εκκλησία ανήκει στην ενανθρώπιση του δευτέρου Προσώπου. Όπως και ο κ. Ζηζιούλας ξεχνά, πως ο Άλλος είμαι πρώτα εγώ ο ίδιος ο Χριστιανός και ο υποψήφιος Χριστιανός και ο κάθε άνθρωπος.
Το Μοναδικό περιεχόμενο της άκρας ταπείνωσης δεν είναι ακριβώς η ετερότης; Ο Κύριος, από αγάπη, ολοκλήρωσε την δημιουργία και προσέλαβε την ετερότητα, τον άλλον, τον άνθρωπο, την ανθρώπινη Φύση! Εμείς πώς θα μιλήσουμε για ετερότητα; Από τη θέση του Χριστού; Σαν άκτιστοι μήπως; Μήπως συνέβη κάτι και δεν το μάθαμε;
Σημ. Ο διάλογος Ζηζιούλα – Μέσκου βρίσκεται στο site:
http://antifono.com/portal/index.php
στην ενότητα ΔΙΑΛΟΓΟΙ.
Εκδόσεις “αμέθυστος”
e-mail: amethystos.books@gmail.com
Είναι απολύτως αυθαίρετο να θεωρήσουμε την Εκκλησία “μονοθεϊσμό” !
Είναι εξίσου αυθαίρετο να θεωρήσουμε την λεγόμενη Ιουδαϊκή θρησκεία, μονοθεϊσμό, επειδή δεν περιέχει κανέναν απολύτως Θεό, ούτε έναν, ούτε πολλούς.
Είναι πέρα για πέρα αυθαίρετο να θεωρήσουμε τα εκστατικά συγγράμματα του Μωάμεθ, μονοθεϊσμό.
Η δευτέρα Βατικάνειος Σύνοδος κήρυξε πως ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός έχουν τον ίδιο Θεό. Δυστυχώς για όλους είναι απλά παραληρήματα του Αλάθητου! Τις πολιτικές σκοπιμότητες του Οικουμενικού Πατριαρχείου τις κατανοούμε όλοι μας.
Ο κύριος Μέσκος ξεχνά απελπιστικά εσκεμμένως πως η Εκκλησία ανήκει στην ενανθρώπιση του δευτέρου Προσώπου. Όπως και ο κ. Ζηζιούλας ξεχνά, πως ο Άλλος είμαι πρώτα εγώ ο ίδιος ο Χριστιανός και ο υποψήφιος Χριστιανός και ο κάθε άνθρωπος.
Το Μοναδικό περιεχόμενο της άκρας ταπείνωσης δεν είναι ακριβώς η ετερότης; Ο Κύριος, από αγάπη, ολοκλήρωσε την δημιουργία και προσέλαβε την ετερότητα, τον άλλον, τον άνθρωπο, την ανθρώπινη Φύση! Εμείς πώς θα μιλήσουμε για ετερότητα; Από τη θέση του Χριστού; Σαν άκτιστοι μήπως; Μήπως συνέβη κάτι και δεν το μάθαμε;
Σημ. Ο διάλογος Ζηζιούλα – Μέσκου βρίσκεται στο site:
http://antifono.com/portal/index.php
στην ενότητα ΔΙΑΛΟΓΟΙ.
Εκδόσεις “αμέθυστος”
e-mail: amethystos.books@gmail.com
Τρίτη 17 Ιουνίου 2008
Ομοιότης και διαφορά των φιλοσοφικών συστημάτων Γιανναρά και Ράμφου
Ευτυχισμένοι όσοι έχουν ψυχή, ευτυχισμένοι και όσοι δεν έχουν, δυστυχείς όσοι νομίζουν πως έχουν, λέει η ανατολίτικη σοφία, σήμερα, η μόνη που απέμεινε να μιλά πια για ψυχή. Να φτιάχνη ψυχή.
Η Δύση, διαφοροποιούμενη πλήρως από τους αδελφούς Έλληνες, όπως ομολογεί ο Αυγουστίνος, επινόησε την ψυχολογία και αντικατέστησε μ’ αυτή την ψυχή και την κατασκευή της, την δημιουργία της. Και η ψυχολογία φτιάχνει εαυτό, την σύγχρονη εξατομίκευση, την ψυχολογική υγεία κατ’ άλλους, ένα ψυχοειδές, όπως τον ονομάζει ένας πρωτομάστορας εαυτού, ο Γιούνγκ.
Οι Έλληνες ανακάλυψαν την ψυχή και την κατασκευή της, επειδή βρίσκεται εν δυνάμει στον άνθρωπο, κεκοιμημένη, και από πολύ νωρίς ανακάλυψαν και το κέντρο της, τον ΝΟΥ, χαράζοντας για πάντα την ανθρωπότητα! Μια μεγάλη, επαναστατική ανακάλυψη λοιπόν, αδιανόητη για την λογική μας και όμως πραγματικότης. Το άπειρο διαθέτει κέντρο. Επειδή η ψυχή είναι το άπειρο. Όπως ακριβώς ορίζονται για πρώτη φορά από τον Ηράκλειτο. «Τα σύνορα της ψυχής δεν θα βρεθούν ποτέ , όσο κι αν προσπαθήσουμε να διατρέξουμε τις οδούς της. Τόσο βαθύς είναι ο λόγος της». 22Β45, Diels – Kranz. Οι Έλληνες έμειναν πιστοί στην ανακάλυψή τους, καλλιέργησαν τον Νου για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν κατόρθωσαν να πείσουν ούτε τους γείτονές τους για τον σκοπό και το νόημα της ζωής!
Η Ανατολή λοιπόν παρέμεινε πιστή στην ψυχή και η Δύση επινόησε άλλο "κέντρο", τον εαυτό, ο οποίος δεν είναι όμως κέντρο, αλλά είναι άπειρος και αυτός όπως και η ψυχή, είναι αναπαράστασή της, μια εικόνα της, το αληθινό Εγώ, ένας καθρέφτης της ψυχής. Μια συγκλονιστική επινόηση, εφόσον δημιουργήθηκε ένας καθρέφτης που χωρά το άπειρο. Ένα άπειρο κέντρο!
Αυτός ο εαυτός χώρεσε μέχρι σήμερα όλες τις αβεβαιότητες, τις ελπίδες και τις ματαιότητες του ανθρώπου και συνεχίζει τον δρόμο του. Είναι εύπλαστος, από το υλικό της δημιουργικής φαντασίας κατασκευασμένος. Μάλιστα φτάνουν να τον ονομάσουν μέχρι και ΝΟΥ. Όπως ονομάζουν μέχρι σήμερα τον Αυγουστίνο τον αληθινό πατέρα του εαυτού. «Μια νόηση από τις πιο λεπτές, πιο ανοιχτές και πιο πρωτότυπες της ανθρωπότητος». Μια νόηση η οποία μπορεί να αντικαθρεφτίση τα πάντα και να αντικαταστήση αντιπροσωπεύοντας τα πάντα! Ο Άγιος Ιερώνυμος, είχε γράψει στον ίδιο τον Αυγουστίνο: «Δοξάζεσαι στον κόσμο ολόκληρο. Οι καθολικοί σε λατρεύουν σαν τον ανανεωτή της αρχαίας πίστης». Γύρω στα 400 λοιπόν η χριστιανική πίστη είχε ήδη χαθεί και σώθηκε με το έργο του. Αντικατέστησε και ανανέωσε τα πάντα.
Ο Λούθηρος, για παράδειγμα, μετά τόσους αιώνες, δεν διάβασε τις επιστολές του Απ. Παύλου. Περιορίστηκε στις ερμηνείες των από τον Αυγουστίνο. Πιο στέρεες, πιο προσιτές, στον μεγάλο επαναστάτη. Αυτός ο μαγικός καθρέφτης της Χιονάτης, σήμερα ονομάζεται ΠΡΟΣΩΠΟ και αναδεικνύει σε κάθε εποχή τον πιο όμορφο αντιπρόσωπο του Θεού, ο οποίος ενδύεται αυτομάτως την άμωμη σύλληψη, το αναμάρτητο του απολύτου προορισμού και το αλάθητο. Στην σημερινή Ελλάδα είχαμε την τύχη να διαθέτουμε δύο αντιπροσώπους: τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ράμφο. Θα ερευνήσουμε τον λόγο τους, μέσα σε δύο μικρές και σύντομες πραγματείες που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ίνδικτος, τεύχος 7 και φέρουν τους τίτλους: “Η αποφατική σημαντική του προσώπου” του κ. Γιανναρά και “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας” του κ. Ράμφου. Ας ξεκινήσουμε αμέσως με το πόνημα του κ. Γιανναρά, επειδή έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε!
«Το πρόσωπο υποστασιάζει (συγκροτεί σε υπόσταση, σε συγκεκριμένο υπαρκτικό γεγονός) έναν τρόπο υπάρξεως». Με λίγες λέξεις, όπως βλέπουμε, ο καθρέφτης είναι έτοιμος. Το πρόσωπο προηγείται του τρόπου υπάρξεως πλέον. Επειδή «η εκκλησιαστική εμπειρία βεβαιώνει ότι η προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον θάνατο. Ο θάνατος δεν αφανίζει την υπόσταση του προσώπου».
Μια ανεξήγητη ταυτολογία κατ’ αρχάς αυτή η υπόσταση του προσώπου, καθώς οι αρχαίοι Καππαδόκες είχαν ταυτίσει υπόσταση και πρόσωπο.
Η παραδοσιακή θρησκεία, στηρίζεται στην πίστη στην αθανασία της ψυχής. Αναλόγως αυτής της πίστης λοιπόν, δημιουργείται μια μοντέρνα θρησκεία σιγά–σιγά, η οποία πιστεύει στην αθανασία του προσώπου, στην αθανασία της υποστάσεως του προσώπου. Ακόμη και οι θρησκείες εξελίσσονται.
«Τί όμως υποστασιάζει το πρόσωπο όταν αναιρεθούν οι υπαρκτικές ενέργειες της φύσης; Πώς να συλλάβουμε μιαν ύπαρξη δίχως φύση; Με την απόσβεση και τον αφανισμό των κτιστών ενεργειών της φύσης του με τον θάνατο, η υπόσταση του ανθρώπου υποστασιάζει τις χαριζόμενες άκτιστες ενέργειες της θείας ζωής. Αυτό είναι το οντολογικό περιεχόμενο της θέωσης στην οποία ελπίζει η Εκκλησία»!
Η ελπίδα μας ο θάνατος λοιπόν! Απαραίτητος για να ελευθερωθούμε από την ορμέμφυτη φύση. Απαραίτητος και στον πολιτισμό και στην Εκκλησία. Γιατί η Φύση είναι ο θάνατος του πολιτισμού και της δημιουργικότητος, και ο θάνατος των κτιστών ενεργειών η Σωτηρία μας! Με την ίδια "φυσικότητα" που εισέρχεται ο Μότσαρτ στα Μέγαρα Μουσικής, με την ίδια ακριβώς "φυσικότητα" εισέρχεται και στα Μέγαρα της Βασιλείας των Ουρανών, ο νικητής του θανάτου!
Το Μυστικό της θεολογίας του κ. Γιανναρά βρίσκεται στις άκτιστες ενέργειες, όπως βλέπουμε. Τις οποίες ανακάλυψαν οι Ρώσοι θεολόγοι του αιώνος μας, ξεχασμένες στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και με τις οποίες φτιάχνουν την καινούργια Εκκλησία. Η ενσάρκωσις του Κυρίου επέτρεψε την δεξίωση των ακτίστων ενεργειών από τον άνθρωπο, κάτι ίσως αδύνατο μέχρι τότε. Με την βοήθεια αυτών των ακτίστων ενεργειών επιτυγχάνεται η υπέρβαση της Φύσεως, ή η αυθυπέρβαση του προσώπου. Η Ανάσταση υπήρξε η μεγάλη απόδειξις που όλοι περιμέναμε, το ευτυχές τέλος της Αποστολής Του. Ο Κύριος, σαν ο αγαπημένος Μεσάζων, ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία, όπως το άξιζε εξάλλου. Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν χρειάζονται όμως αποκλειστικά και μόνον σαν οι αγαπημένοι Μεσάζοντες. Μας χαρίζουν και τα αιώνια πρότυπα των σχέσεων, Αναλόγως των οποίων ζούμε την Σύναξη της αγάπης, το Sobornost των αδελφών Ρώσων.
Το ότι η Εκκλησία ανήκει στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Γεννηθέν, του Υιού του Θεού του ζώντος, το ότι η είσοδος στην Εκκλησία είναι μια Γέννησις με πόνο και κόπο, το ότι κάποιος πρέπει να μας γεννήσει στην Εκκλησία, στην οποία μόνον με το άθλημα της μετανοίας, κατά χάριν, μπορούμε να παραμείνουμε, το ότι το Βάπτισμα είναι ακριβώς ο άθλος, το δώρο της ελευθερίας, με την Χάρι του οποίου εισερχόμεθα στα νερά μαζί με τους εχθρούς μας και εξερχόμεθα χωρίς τους εχθρούς μας, όπως ο Ιουδαϊκός λαός που μπήκε στην θάλασσα μαζί με τους Αιγυπτίους, αλλά βγήκε μόνον αυτός, ο λαός που ποθούσε την ελευθερία, όλα αυτά ανήκουν στην παραδοσιακή Εκκλησία η οποία σήμερα πλέον υπερβαίνεται, εξελίσσεται. Ο Θεός αναλαμβάνει βοηθός του ανθρώπου, όχι οδηγός. Η άκρα ταπείνωση δεν μπορεί να ’χει τέλος. Η Χάρις του Θεού προσθέτει στον άνθρωπο, δεν αφαιρεί.
Ακριβώς όπως το δίδαξε ο Αυγουστίνος. Ακριβέστατα! Νά πώς περιγράφει ο Gilson τα εκκλησιαστικά βιώματα του Αυγουστίνου, “L’ esprit de la Philosophie medievale”, 2ο κεφάλαιο: «Το ότι ο Πλωτίνος μας συμβουλεύει να αποκοπούμε από τις αισθήσεις, να εξημερώσουμε τα πάθη μας και να ομοιάσουμε στον θεό, είναι ό,τι καλύτερο. Θα μας δώσει όμως ο Πλωτίνος την δύναμη να τα πετύχουμε;». Όχι βέβαια. Άλλη δύναμις βοήθησε τον νεαρό βλαστό της Εκκλησίας. «Ο νόμος του πνεύματος της Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό με ελευθέρωσε από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου».
Αυτό το κείμενο είναι πνιγμένο στις απορίες, παρότι φαίνεται μικρό σε ποσότητα! Εμείς θα περιοριστούμε σε μία! Ο Πλωτίνος, δεν πέτυχε άραγε αυτό που δίδασκε; Πώς το πέτυχε; Υπάρχουν πολλοί τρόποι και ο καλύτερος είναι δια Ιησού Χριστού; Η ελευθερία από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου είναι η Εκκλησία; Και η φιλοσοφία, Εκκλησία;
Υπάρχει όμως και μεγαλύτερο βάθος στο κείμενο του κ. Γιανναρά: «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΩΜΑ». Η εσχατολογία, η Σωτηρία!
Ο Παράκλητος είναι το μελλοντικό μας σώμα, και οι σχέσεις, η ετερότης, μας προετοιμάζουν γι’ αυτή την μεγαλειώδη γιορτή, στην οποία θα πάρουν μέρος τα πρόσωπα, όσοι κατορθώσουν να υποστασιάσουν έναν τρόπο ύπαρξης μοναδικό και ανεπανάληπτο, όσοι υπερβούν την Φύση. Δεν προσδοκούμε πλέον Ανάσταση νεκρών, μόνον ζωή του μέλλοντος αιώνος, αναλόγως θα λέγαμε και του τωρινού αιώνος των προσώπων. Το πρόσωπο αποθεώνεται. Είναι ασώματο και μάλλον δεν είναι καν άνθρωπος. Είναι Μεσσίας. Η ενανθρώπιση του Κυρίου δεν ήταν αρκετή για την Σωτηρία μας. Στο ποθούμενο μέλλον θα πραγματοποιηθεί η ενανθρώπιση και του Αγίου Πνεύματος. Και ο Πατήρ; Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Ίσως υπάρχει κάποια ελπίς! Γιατί εφόσον με τον θάνατο επιτυγχάνουμε την θέωση και εφόσον ο Κύριος μας πληροφόρησε πως κανείς δεν είδε τον Πατέρα και δεν πέθανε, ίσως με έναν ακόμη θάνατο, πετύχουμε και την ενσάρκωση του Πατρός! «Ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσι».
Και όμως όλα θα ήταν διαφορετικά, εάν οι Ρώσοι θεολόγοι είχαν ψάξει καλύτερα στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου. Γιατί δίπλα στις άκτιστες ενέργειες θα είχαν βρει το εξής (Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον Ε΄, 24-96): «Δια τούτο ο Υιός του Θεού ουχ υπόστασιν αλλά φύσιν παρ’ ημών παραλαβών, καθ’ υπόστασιν ηνώθη ταύτη». Ποιες είναι οι προθέσεις μας λοιπόν; Να σώσουμε το απρόσληπτο από τον Κύριο; Μετά από σας, κύριέ μου!
Ακολουθεί το κείμενο του κ. Ράμφου: “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας”.
Στο κείμενο αυτό ο κ. Ράμφος δείχνει γι’ άλλη μια φορά αδυναμία να διακρίνη ανάμεσα στο παρελθόν και την παράδοση. Επειδή όμως η σύγχρονη οντολογία βλέπει μόνο μέλλον, λογικώς πρέπει να εγκαταλείψουμε το παρελθόν για να βαδίσουμε στο μέλλον. Το παρελθόν όμως πού βρίσκεται; Σ’ έναν μαγικό τόπο, που λέγεται Μνήμη, όπου συγκατοικεί μαζί με το Εγώ μας, την υπόστασί μας. Την ταυτότητά μας. Αυτή η Μνήμη λοιπόν πρέπει να μείνη απείραχτη πάση θυσία, ακόμη και αν το μέλλον, η πρόοδος και η εξέλιξη είναι ιερά. Είναι το σύγχρονο ΑΒΑΤΟ, μαζί με τις επιλεκτικές της λειτουργίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ακόμη και προθέσεις! Έτσι λοιπόν γκρεμίζουμε την παράδοση. Συγχέοντας, γι’ άλλη μια φορά, τις Αρχές με τις συνήθειες. Ποιος θα μας ελέγξει εξάλλου; Η σύγχυση είναι το μικρό όνομα της Νεωτερικότητος! Γκρεμίζονται όμως οι Αρχές; Αυτό τον μάταιο αγώνα θα παρακολουθήσουμε από κοντά, σ’ αυτό το μικρό κείμενο του κ. Ράμφου.
Και για τον κ. Ράμφο το περιεχόμενο της οικονομίας της Σωτηρίας, δεν είναι η ενανθρώπιση, η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, αλλά η δεξίωσις των ακτίστων ενεργειών. Εκείνο που τον προβληματίζει μόνον, είναι η δήλωσις του Αγίου Γρηγορίου, σε συμφωνία με την παράδοσί μας, πως οι άκτιστες ενέργειες έρχονται από την Φύση του Θεού, είναι κοινές της Αγίας Τριάδος, δεν πηγάζουν από τα Πρόσωπα!
Το φιλοσοφικό του πρόβλημα είναι πως στην Δύση η Φύση ή Ουσία, έχει εγκαταλειφθεί σαν απρόσωπη, αταίριαστη στην ατομικότητα! Πώς είναι δυνατόν αυτές οι απρόσωπες ενέργειες να σώσουν τον ιδιαίτερο, προσωπικό άνθρωπο; «Πώς η εκ της θείας ουσίας απρόσωπη εκπομπή μπορεί γίνη προσωπική δεξίωση; Πώς ο ξεχωριστός άνθρωπος δεξιώνεται τις ενέργειες του Θεού, εφόσον δεν έχουν υποστατικό χαρακτήρα; Πώς είναι δυνατόν η προσευχή να είναι ο μοναδικός τρόπος επαφής μεταξύ κτίσματος και κτίστου (δηλ. ο Απ. Παύλος στον Δρόμο προς την Δαμασκό είχε περιέλθει σε βαθειά προσευχή;) όταν η δεξίωσις του πλήθους των μορφών της Χάριτος έχει να κάνη με τον τύπο και το ποιόν του πνεύματός μας;»
Όπως βλέπουμε, πιστεύει ήδη, πως δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Δεν θα συνειδητοποιήσει δυστυχώς ποτέ του πως όσοι μετέχουν του Μυστηρίου της Εκκλησίας, καταλαβαίνουν ήδη ξεκάθαρα πως έχει πλήρη άγνοια της αλήθειας της Σωτηρίας. Η Σωτηρία δεν διδάσκεται στα βιβλία! Όλα όμως θυμίζουν Αυγουστίνο! Ο σκοπός είναι ο Θεός ή η θεότης να γίνουν βοηθοί του ανθρώπου στον δύσκολο Ιστορικό του αγώνα ή στην μίμηση του Θεού Δημιουργού, στην δημιουργία εαυτού!
Τα φαντασιοκοπήματα της απιστίας είναι απίστευτα, ακριβώς όσο απίστευτη είναι και η πίστη. Έτσι λοιπόν γι’ αυτόν τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, η μόνη λύσις είναι το ενυπόστατο των ακτίστων ενεργειών όπως το δίδαξε και ο Λεόντιος ο Βυζάντιος. Υπάρχουν δύο Σωτηρίες λοιπόν: Στην μία ο Κύριος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την ενυποστατεί και η Εκκλησία είναι το χαριτωμένο και αγιασμένο Σώμα Χριστού, στην δεύτερη, πιο εξελιγμένη και πολιτισμένη, ο άνθρωπος πλέον προσλαμβάνει τις ενυπόστατες άκτιστες ενέργειες, δημιουργεί εαυτό στην Ιστορία και σώζεται αποκτώντας Σώμα Παρακλήτου μετά θάνατον! Ας δούμε όμως από κοντά πια το "κενό" της θεολογίας του κ. Ράμφου και των Ρώσων συναδέλφων του.
«Εάν ως προς την ουσιώδη των και άπειρη προέλευση οι ενέργειες είναι απρόσωπες, γενικές, και καθιστούν απλώς κοινωνήσιμο στα κτιστά το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο, δεν πρέπει και ο πιστός για να τις δεξιωθεί να καταστήση εαυτόν παθητικό και απρόσωπο και γενικό; Δια της προσευχής και της ασκητικής της αποχής και της στερήσεως; Τότε όμως δεν καθίσταται ανέφικτη η ανθρώπινη παρέμβαση στο νόημα και στην Ιστορία; Ευκόλως λοιπόν εξηγείται και η Ιστορική περιθωριοποίησις όλων των ορθοδόξων λαών»!
Από το αδιέξοδο θα μας βγάλη ο Νόμος της Αναλογίας, ο σύγχρονος από μηχανής θεός που μας δίνει πάντοτε το χάπι εντ! Δεν μπορεί ο Θεός να μας καταδικάζει στην ανυπαρξία!
«Οι άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους είναι ανάλογες προς το ενυπόστατον του Υιού. Διότι κατά τον Γρ. Παλαμά ενυπόστατο είναι το ιδιοσύστατον υφιστάμενο εντός άλλου»!
Ενυπόστατο λοιπόν και για τον Φιλοσοφούντα είναι η Μονάδα, η ενότης της Αγίας Τριάδος. Διότι, εξηγεί ο Αγ. Γρηγόριος, το ιδιοσύστατον υφιστάμενον εντός άλλου, σημαίνει ότι ο Υιός διατελεί αχώριστος του Πατρός.
Έτσι έζησε η Αγία Τριάδα καλά και εμείς καλύτερα! Καληνύχτα! Το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο! Η θεότης, η αγαπημένη των φιλοσόφων από αρχαιοτάτων χρόνων. Μόνον που η θεότης δεν είναι ο Θεός της πίστεώς μας, είναι ο θεός της σκέψης μας! Ασήμαντες λεπτομέρειες, θα μου πείτε! Ας ακούσουμε όμως προσεκτικά τον Άγιο Γρηγόριο, για άλλη μια φορά!
«Τούτον τοίνυν καταληπτόν αυτού μόνον, η απειρία, η απλότης, η αγαθή και θεία θέλησις». Μόνον αυτά μπορούν να γίνουν γνωστά από τον άνθρωπο. Από τις δυνάμεις του. Η θεότης.
Στον Αντιρρητικό κατά Ακινδύνου IV, 27,30 εξηγούνται τα ανεξήγητα: «και ο άγιος Μάξιμος έδειξεν ούσαν την απειρίαν, επέκεινα πάσης απειρίας είναι τον Θεόν ειπών.» «Αλλά πώς και της υπέρ αρχήν και τέλος απειρίας ο θεός επέκεινα κατά τον θείον Μάξιμον έστιν; Ως μη υπ’ αυτής περιεχόμενος, αλλ’ αυτός και ταύτην περιέχων, ως αίτιος αυτής υπάρχων. το γαρ είναι αυτόν η απειρία εστί»!
Και πολύ πριν ανακαλυψει ο κ. Ράμφος την Αναλογία ανάμεσα στο ενυπόστατο του Υιού και στις άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους τον είχε προειδοποιήσει! (Αντιρρητικός κατά Ακινδύνου Α΄, 4, 10): «Θεός, ενεργούντα δηλοί, θεότης δε ενέργειαν. Ουδέν δε των τριών ενέργεια, αλλά μάλλον ενεργούν έκαστον αυτών, πλην γαρ εκείνων των τριών ουδέν ενυπόστατον εν τω Θεώ, δηλονότι αυθυπόστατον.»
Η Εκκλησία της θεότητος λοιπόν και όχι του Θεού, προσπαθεί να πάρη τα ηνία της Ιστορίας με τους εκλεκτούς της.
Γιατί ο αληθινός Θεός, γι’ αυτούς τους εκλεκτούς είναι ένας βουβός Θεός, όπως τον έζησε ακριβώς και ο Χανς Γιώνας και μας μετέφερε την πικρή αλήθεια!
Εκδόσεις αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
Η Δύση, διαφοροποιούμενη πλήρως από τους αδελφούς Έλληνες, όπως ομολογεί ο Αυγουστίνος, επινόησε την ψυχολογία και αντικατέστησε μ’ αυτή την ψυχή και την κατασκευή της, την δημιουργία της. Και η ψυχολογία φτιάχνει εαυτό, την σύγχρονη εξατομίκευση, την ψυχολογική υγεία κατ’ άλλους, ένα ψυχοειδές, όπως τον ονομάζει ένας πρωτομάστορας εαυτού, ο Γιούνγκ.
Οι Έλληνες ανακάλυψαν την ψυχή και την κατασκευή της, επειδή βρίσκεται εν δυνάμει στον άνθρωπο, κεκοιμημένη, και από πολύ νωρίς ανακάλυψαν και το κέντρο της, τον ΝΟΥ, χαράζοντας για πάντα την ανθρωπότητα! Μια μεγάλη, επαναστατική ανακάλυψη λοιπόν, αδιανόητη για την λογική μας και όμως πραγματικότης. Το άπειρο διαθέτει κέντρο. Επειδή η ψυχή είναι το άπειρο. Όπως ακριβώς ορίζονται για πρώτη φορά από τον Ηράκλειτο. «Τα σύνορα της ψυχής δεν θα βρεθούν ποτέ , όσο κι αν προσπαθήσουμε να διατρέξουμε τις οδούς της. Τόσο βαθύς είναι ο λόγος της». 22Β45, Diels – Kranz. Οι Έλληνες έμειναν πιστοί στην ανακάλυψή τους, καλλιέργησαν τον Νου για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν κατόρθωσαν να πείσουν ούτε τους γείτονές τους για τον σκοπό και το νόημα της ζωής!
Η Ανατολή λοιπόν παρέμεινε πιστή στην ψυχή και η Δύση επινόησε άλλο "κέντρο", τον εαυτό, ο οποίος δεν είναι όμως κέντρο, αλλά είναι άπειρος και αυτός όπως και η ψυχή, είναι αναπαράστασή της, μια εικόνα της, το αληθινό Εγώ, ένας καθρέφτης της ψυχής. Μια συγκλονιστική επινόηση, εφόσον δημιουργήθηκε ένας καθρέφτης που χωρά το άπειρο. Ένα άπειρο κέντρο!
Αυτός ο εαυτός χώρεσε μέχρι σήμερα όλες τις αβεβαιότητες, τις ελπίδες και τις ματαιότητες του ανθρώπου και συνεχίζει τον δρόμο του. Είναι εύπλαστος, από το υλικό της δημιουργικής φαντασίας κατασκευασμένος. Μάλιστα φτάνουν να τον ονομάσουν μέχρι και ΝΟΥ. Όπως ονομάζουν μέχρι σήμερα τον Αυγουστίνο τον αληθινό πατέρα του εαυτού. «Μια νόηση από τις πιο λεπτές, πιο ανοιχτές και πιο πρωτότυπες της ανθρωπότητος». Μια νόηση η οποία μπορεί να αντικαθρεφτίση τα πάντα και να αντικαταστήση αντιπροσωπεύοντας τα πάντα! Ο Άγιος Ιερώνυμος, είχε γράψει στον ίδιο τον Αυγουστίνο: «Δοξάζεσαι στον κόσμο ολόκληρο. Οι καθολικοί σε λατρεύουν σαν τον ανανεωτή της αρχαίας πίστης». Γύρω στα 400 λοιπόν η χριστιανική πίστη είχε ήδη χαθεί και σώθηκε με το έργο του. Αντικατέστησε και ανανέωσε τα πάντα.
Ο Λούθηρος, για παράδειγμα, μετά τόσους αιώνες, δεν διάβασε τις επιστολές του Απ. Παύλου. Περιορίστηκε στις ερμηνείες των από τον Αυγουστίνο. Πιο στέρεες, πιο προσιτές, στον μεγάλο επαναστάτη. Αυτός ο μαγικός καθρέφτης της Χιονάτης, σήμερα ονομάζεται ΠΡΟΣΩΠΟ και αναδεικνύει σε κάθε εποχή τον πιο όμορφο αντιπρόσωπο του Θεού, ο οποίος ενδύεται αυτομάτως την άμωμη σύλληψη, το αναμάρτητο του απολύτου προορισμού και το αλάθητο. Στην σημερινή Ελλάδα είχαμε την τύχη να διαθέτουμε δύο αντιπροσώπους: τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ράμφο. Θα ερευνήσουμε τον λόγο τους, μέσα σε δύο μικρές και σύντομες πραγματείες που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ίνδικτος, τεύχος 7 και φέρουν τους τίτλους: “Η αποφατική σημαντική του προσώπου” του κ. Γιανναρά και “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας” του κ. Ράμφου. Ας ξεκινήσουμε αμέσως με το πόνημα του κ. Γιανναρά, επειδή έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε!
«Το πρόσωπο υποστασιάζει (συγκροτεί σε υπόσταση, σε συγκεκριμένο υπαρκτικό γεγονός) έναν τρόπο υπάρξεως». Με λίγες λέξεις, όπως βλέπουμε, ο καθρέφτης είναι έτοιμος. Το πρόσωπο προηγείται του τρόπου υπάρξεως πλέον. Επειδή «η εκκλησιαστική εμπειρία βεβαιώνει ότι η προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον θάνατο. Ο θάνατος δεν αφανίζει την υπόσταση του προσώπου».
Μια ανεξήγητη ταυτολογία κατ’ αρχάς αυτή η υπόσταση του προσώπου, καθώς οι αρχαίοι Καππαδόκες είχαν ταυτίσει υπόσταση και πρόσωπο.
Η παραδοσιακή θρησκεία, στηρίζεται στην πίστη στην αθανασία της ψυχής. Αναλόγως αυτής της πίστης λοιπόν, δημιουργείται μια μοντέρνα θρησκεία σιγά–σιγά, η οποία πιστεύει στην αθανασία του προσώπου, στην αθανασία της υποστάσεως του προσώπου. Ακόμη και οι θρησκείες εξελίσσονται.
«Τί όμως υποστασιάζει το πρόσωπο όταν αναιρεθούν οι υπαρκτικές ενέργειες της φύσης; Πώς να συλλάβουμε μιαν ύπαρξη δίχως φύση; Με την απόσβεση και τον αφανισμό των κτιστών ενεργειών της φύσης του με τον θάνατο, η υπόσταση του ανθρώπου υποστασιάζει τις χαριζόμενες άκτιστες ενέργειες της θείας ζωής. Αυτό είναι το οντολογικό περιεχόμενο της θέωσης στην οποία ελπίζει η Εκκλησία»!
Η ελπίδα μας ο θάνατος λοιπόν! Απαραίτητος για να ελευθερωθούμε από την ορμέμφυτη φύση. Απαραίτητος και στον πολιτισμό και στην Εκκλησία. Γιατί η Φύση είναι ο θάνατος του πολιτισμού και της δημιουργικότητος, και ο θάνατος των κτιστών ενεργειών η Σωτηρία μας! Με την ίδια "φυσικότητα" που εισέρχεται ο Μότσαρτ στα Μέγαρα Μουσικής, με την ίδια ακριβώς "φυσικότητα" εισέρχεται και στα Μέγαρα της Βασιλείας των Ουρανών, ο νικητής του θανάτου!
Το Μυστικό της θεολογίας του κ. Γιανναρά βρίσκεται στις άκτιστες ενέργειες, όπως βλέπουμε. Τις οποίες ανακάλυψαν οι Ρώσοι θεολόγοι του αιώνος μας, ξεχασμένες στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και με τις οποίες φτιάχνουν την καινούργια Εκκλησία. Η ενσάρκωσις του Κυρίου επέτρεψε την δεξίωση των ακτίστων ενεργειών από τον άνθρωπο, κάτι ίσως αδύνατο μέχρι τότε. Με την βοήθεια αυτών των ακτίστων ενεργειών επιτυγχάνεται η υπέρβαση της Φύσεως, ή η αυθυπέρβαση του προσώπου. Η Ανάσταση υπήρξε η μεγάλη απόδειξις που όλοι περιμέναμε, το ευτυχές τέλος της Αποστολής Του. Ο Κύριος, σαν ο αγαπημένος Μεσάζων, ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία, όπως το άξιζε εξάλλου. Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν χρειάζονται όμως αποκλειστικά και μόνον σαν οι αγαπημένοι Μεσάζοντες. Μας χαρίζουν και τα αιώνια πρότυπα των σχέσεων, Αναλόγως των οποίων ζούμε την Σύναξη της αγάπης, το Sobornost των αδελφών Ρώσων.
Το ότι η Εκκλησία ανήκει στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Γεννηθέν, του Υιού του Θεού του ζώντος, το ότι η είσοδος στην Εκκλησία είναι μια Γέννησις με πόνο και κόπο, το ότι κάποιος πρέπει να μας γεννήσει στην Εκκλησία, στην οποία μόνον με το άθλημα της μετανοίας, κατά χάριν, μπορούμε να παραμείνουμε, το ότι το Βάπτισμα είναι ακριβώς ο άθλος, το δώρο της ελευθερίας, με την Χάρι του οποίου εισερχόμεθα στα νερά μαζί με τους εχθρούς μας και εξερχόμεθα χωρίς τους εχθρούς μας, όπως ο Ιουδαϊκός λαός που μπήκε στην θάλασσα μαζί με τους Αιγυπτίους, αλλά βγήκε μόνον αυτός, ο λαός που ποθούσε την ελευθερία, όλα αυτά ανήκουν στην παραδοσιακή Εκκλησία η οποία σήμερα πλέον υπερβαίνεται, εξελίσσεται. Ο Θεός αναλαμβάνει βοηθός του ανθρώπου, όχι οδηγός. Η άκρα ταπείνωση δεν μπορεί να ’χει τέλος. Η Χάρις του Θεού προσθέτει στον άνθρωπο, δεν αφαιρεί.
Ακριβώς όπως το δίδαξε ο Αυγουστίνος. Ακριβέστατα! Νά πώς περιγράφει ο Gilson τα εκκλησιαστικά βιώματα του Αυγουστίνου, “L’ esprit de la Philosophie medievale”, 2ο κεφάλαιο: «Το ότι ο Πλωτίνος μας συμβουλεύει να αποκοπούμε από τις αισθήσεις, να εξημερώσουμε τα πάθη μας και να ομοιάσουμε στον θεό, είναι ό,τι καλύτερο. Θα μας δώσει όμως ο Πλωτίνος την δύναμη να τα πετύχουμε;». Όχι βέβαια. Άλλη δύναμις βοήθησε τον νεαρό βλαστό της Εκκλησίας. «Ο νόμος του πνεύματος της Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό με ελευθέρωσε από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου».
Αυτό το κείμενο είναι πνιγμένο στις απορίες, παρότι φαίνεται μικρό σε ποσότητα! Εμείς θα περιοριστούμε σε μία! Ο Πλωτίνος, δεν πέτυχε άραγε αυτό που δίδασκε; Πώς το πέτυχε; Υπάρχουν πολλοί τρόποι και ο καλύτερος είναι δια Ιησού Χριστού; Η ελευθερία από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου είναι η Εκκλησία; Και η φιλοσοφία, Εκκλησία;
Υπάρχει όμως και μεγαλύτερο βάθος στο κείμενο του κ. Γιανναρά: «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΩΜΑ». Η εσχατολογία, η Σωτηρία!
Ο Παράκλητος είναι το μελλοντικό μας σώμα, και οι σχέσεις, η ετερότης, μας προετοιμάζουν γι’ αυτή την μεγαλειώδη γιορτή, στην οποία θα πάρουν μέρος τα πρόσωπα, όσοι κατορθώσουν να υποστασιάσουν έναν τρόπο ύπαρξης μοναδικό και ανεπανάληπτο, όσοι υπερβούν την Φύση. Δεν προσδοκούμε πλέον Ανάσταση νεκρών, μόνον ζωή του μέλλοντος αιώνος, αναλόγως θα λέγαμε και του τωρινού αιώνος των προσώπων. Το πρόσωπο αποθεώνεται. Είναι ασώματο και μάλλον δεν είναι καν άνθρωπος. Είναι Μεσσίας. Η ενανθρώπιση του Κυρίου δεν ήταν αρκετή για την Σωτηρία μας. Στο ποθούμενο μέλλον θα πραγματοποιηθεί η ενανθρώπιση και του Αγίου Πνεύματος. Και ο Πατήρ; Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Ίσως υπάρχει κάποια ελπίς! Γιατί εφόσον με τον θάνατο επιτυγχάνουμε την θέωση και εφόσον ο Κύριος μας πληροφόρησε πως κανείς δεν είδε τον Πατέρα και δεν πέθανε, ίσως με έναν ακόμη θάνατο, πετύχουμε και την ενσάρκωση του Πατρός! «Ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσι».
Και όμως όλα θα ήταν διαφορετικά, εάν οι Ρώσοι θεολόγοι είχαν ψάξει καλύτερα στο μπαούλο του Αγίου Γρηγορίου. Γιατί δίπλα στις άκτιστες ενέργειες θα είχαν βρει το εξής (Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον Ε΄, 24-96): «Δια τούτο ο Υιός του Θεού ουχ υπόστασιν αλλά φύσιν παρ’ ημών παραλαβών, καθ’ υπόστασιν ηνώθη ταύτη». Ποιες είναι οι προθέσεις μας λοιπόν; Να σώσουμε το απρόσληπτο από τον Κύριο; Μετά από σας, κύριέ μου!
Ακολουθεί το κείμενο του κ. Ράμφου: “Ερμηνευτικό υστερόγραφο για ένα "κενό" της παλαμικής θεολογίας”.
Στο κείμενο αυτό ο κ. Ράμφος δείχνει γι’ άλλη μια φορά αδυναμία να διακρίνη ανάμεσα στο παρελθόν και την παράδοση. Επειδή όμως η σύγχρονη οντολογία βλέπει μόνο μέλλον, λογικώς πρέπει να εγκαταλείψουμε το παρελθόν για να βαδίσουμε στο μέλλον. Το παρελθόν όμως πού βρίσκεται; Σ’ έναν μαγικό τόπο, που λέγεται Μνήμη, όπου συγκατοικεί μαζί με το Εγώ μας, την υπόστασί μας. Την ταυτότητά μας. Αυτή η Μνήμη λοιπόν πρέπει να μείνη απείραχτη πάση θυσία, ακόμη και αν το μέλλον, η πρόοδος και η εξέλιξη είναι ιερά. Είναι το σύγχρονο ΑΒΑΤΟ, μαζί με τις επιλεκτικές της λειτουργίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ακόμη και προθέσεις! Έτσι λοιπόν γκρεμίζουμε την παράδοση. Συγχέοντας, γι’ άλλη μια φορά, τις Αρχές με τις συνήθειες. Ποιος θα μας ελέγξει εξάλλου; Η σύγχυση είναι το μικρό όνομα της Νεωτερικότητος! Γκρεμίζονται όμως οι Αρχές; Αυτό τον μάταιο αγώνα θα παρακολουθήσουμε από κοντά, σ’ αυτό το μικρό κείμενο του κ. Ράμφου.
Και για τον κ. Ράμφο το περιεχόμενο της οικονομίας της Σωτηρίας, δεν είναι η ενανθρώπιση, η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, αλλά η δεξίωσις των ακτίστων ενεργειών. Εκείνο που τον προβληματίζει μόνον, είναι η δήλωσις του Αγίου Γρηγορίου, σε συμφωνία με την παράδοσί μας, πως οι άκτιστες ενέργειες έρχονται από την Φύση του Θεού, είναι κοινές της Αγίας Τριάδος, δεν πηγάζουν από τα Πρόσωπα!
Το φιλοσοφικό του πρόβλημα είναι πως στην Δύση η Φύση ή Ουσία, έχει εγκαταλειφθεί σαν απρόσωπη, αταίριαστη στην ατομικότητα! Πώς είναι δυνατόν αυτές οι απρόσωπες ενέργειες να σώσουν τον ιδιαίτερο, προσωπικό άνθρωπο; «Πώς η εκ της θείας ουσίας απρόσωπη εκπομπή μπορεί γίνη προσωπική δεξίωση; Πώς ο ξεχωριστός άνθρωπος δεξιώνεται τις ενέργειες του Θεού, εφόσον δεν έχουν υποστατικό χαρακτήρα; Πώς είναι δυνατόν η προσευχή να είναι ο μοναδικός τρόπος επαφής μεταξύ κτίσματος και κτίστου (δηλ. ο Απ. Παύλος στον Δρόμο προς την Δαμασκό είχε περιέλθει σε βαθειά προσευχή;) όταν η δεξίωσις του πλήθους των μορφών της Χάριτος έχει να κάνη με τον τύπο και το ποιόν του πνεύματός μας;»
Όπως βλέπουμε, πιστεύει ήδη, πως δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Δεν θα συνειδητοποιήσει δυστυχώς ποτέ του πως όσοι μετέχουν του Μυστηρίου της Εκκλησίας, καταλαβαίνουν ήδη ξεκάθαρα πως έχει πλήρη άγνοια της αλήθειας της Σωτηρίας. Η Σωτηρία δεν διδάσκεται στα βιβλία! Όλα όμως θυμίζουν Αυγουστίνο! Ο σκοπός είναι ο Θεός ή η θεότης να γίνουν βοηθοί του ανθρώπου στον δύσκολο Ιστορικό του αγώνα ή στην μίμηση του Θεού Δημιουργού, στην δημιουργία εαυτού!
Τα φαντασιοκοπήματα της απιστίας είναι απίστευτα, ακριβώς όσο απίστευτη είναι και η πίστη. Έτσι λοιπόν γι’ αυτόν τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, η μόνη λύσις είναι το ενυπόστατο των ακτίστων ενεργειών όπως το δίδαξε και ο Λεόντιος ο Βυζάντιος. Υπάρχουν δύο Σωτηρίες λοιπόν: Στην μία ο Κύριος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την ενυποστατεί και η Εκκλησία είναι το χαριτωμένο και αγιασμένο Σώμα Χριστού, στην δεύτερη, πιο εξελιγμένη και πολιτισμένη, ο άνθρωπος πλέον προσλαμβάνει τις ενυπόστατες άκτιστες ενέργειες, δημιουργεί εαυτό στην Ιστορία και σώζεται αποκτώντας Σώμα Παρακλήτου μετά θάνατον! Ας δούμε όμως από κοντά πια το "κενό" της θεολογίας του κ. Ράμφου και των Ρώσων συναδέλφων του.
«Εάν ως προς την ουσιώδη των και άπειρη προέλευση οι ενέργειες είναι απρόσωπες, γενικές, και καθιστούν απλώς κοινωνήσιμο στα κτιστά το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο, δεν πρέπει και ο πιστός για να τις δεξιωθεί να καταστήση εαυτόν παθητικό και απρόσωπο και γενικό; Δια της προσευχής και της ασκητικής της αποχής και της στερήσεως; Τότε όμως δεν καθίσταται ανέφικτη η ανθρώπινη παρέμβαση στο νόημα και στην Ιστορία; Ευκόλως λοιπόν εξηγείται και η Ιστορική περιθωριοποίησις όλων των ορθοδόξων λαών»!
Από το αδιέξοδο θα μας βγάλη ο Νόμος της Αναλογίας, ο σύγχρονος από μηχανής θεός που μας δίνει πάντοτε το χάπι εντ! Δεν μπορεί ο Θεός να μας καταδικάζει στην ανυπαρξία!
«Οι άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους είναι ανάλογες προς το ενυπόστατον του Υιού. Διότι κατά τον Γρ. Παλαμά ενυπόστατο είναι το ιδιοσύστατον υφιστάμενο εντός άλλου»!
Ενυπόστατο λοιπόν και για τον Φιλοσοφούντα είναι η Μονάδα, η ενότης της Αγίας Τριάδος. Διότι, εξηγεί ο Αγ. Γρηγόριος, το ιδιοσύστατον υφιστάμενον εντός άλλου, σημαίνει ότι ο Υιός διατελεί αχώριστος του Πατρός.
Έτσι έζησε η Αγία Τριάδα καλά και εμείς καλύτερα! Καληνύχτα! Το ουσιωδώς άπειρο άκτιστο! Η θεότης, η αγαπημένη των φιλοσόφων από αρχαιοτάτων χρόνων. Μόνον που η θεότης δεν είναι ο Θεός της πίστεώς μας, είναι ο θεός της σκέψης μας! Ασήμαντες λεπτομέρειες, θα μου πείτε! Ας ακούσουμε όμως προσεκτικά τον Άγιο Γρηγόριο, για άλλη μια φορά!
«Τούτον τοίνυν καταληπτόν αυτού μόνον, η απειρία, η απλότης, η αγαθή και θεία θέλησις». Μόνον αυτά μπορούν να γίνουν γνωστά από τον άνθρωπο. Από τις δυνάμεις του. Η θεότης.
Στον Αντιρρητικό κατά Ακινδύνου IV, 27,30 εξηγούνται τα ανεξήγητα: «και ο άγιος Μάξιμος έδειξεν ούσαν την απειρίαν, επέκεινα πάσης απειρίας είναι τον Θεόν ειπών.» «Αλλά πώς και της υπέρ αρχήν και τέλος απειρίας ο θεός επέκεινα κατά τον θείον Μάξιμον έστιν; Ως μη υπ’ αυτής περιεχόμενος, αλλ’ αυτός και ταύτην περιέχων, ως αίτιος αυτής υπάρχων. το γαρ είναι αυτόν η απειρία εστί»!
Και πολύ πριν ανακαλυψει ο κ. Ράμφος την Αναλογία ανάμεσα στο ενυπόστατο του Υιού και στις άκτιστες ενέργειες και το ενυπόστατό τους τον είχε προειδοποιήσει! (Αντιρρητικός κατά Ακινδύνου Α΄, 4, 10): «Θεός, ενεργούντα δηλοί, θεότης δε ενέργειαν. Ουδέν δε των τριών ενέργεια, αλλά μάλλον ενεργούν έκαστον αυτών, πλην γαρ εκείνων των τριών ουδέν ενυπόστατον εν τω Θεώ, δηλονότι αυθυπόστατον.»
Η Εκκλησία της θεότητος λοιπόν και όχι του Θεού, προσπαθεί να πάρη τα ηνία της Ιστορίας με τους εκλεκτούς της.
Γιατί ο αληθινός Θεός, γι’ αυτούς τους εκλεκτούς είναι ένας βουβός Θεός, όπως τον έζησε ακριβώς και ο Χανς Γιώνας και μας μετέφερε την πικρή αλήθεια!
Εκδόσεις αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
Κατά Γιανναρά
ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 70-78)
Οι νέοι θεοί έρχονται,
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 70-78)
Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε, να ρίξουμε μια σύντομη ματιά, στο γιγαντιαίο φαινόμενο “Γιανναράς”, στον πολύ γνωστό μας συγγραφέα – προφήτη, καθώς με το τελευταίο του βιβλίο, “Ενάντια στη θρησκεία”, αισθάνεται πια σαν τον Μωϋσή, ο οποίος με τον γραπτό νόμο στην αγκαλιά, βγαίνοντας από τον Γνόφο Αγνωσίας, αντίκρισε τον Χρυσό Μόσχο των συμπατριωτών του, και τάσπασε όλα θυμωμένος, σαν τους Νεοέλληνες που τα σπάνε στα μπουζούκια! Το φαινόμενο “Γιανναράς” λοιπόν, ολοκληρώνεται σιγά – σιγά. Με τη “Στροφή” που ανακοινώνει το τελευταίο αυτό βιβλίο, εγγράφεται στη χορεία των δασκάλων του, Χάιντεγκερ και Βιτγκενστάιν.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως αυτοπροσδιορίζεται σαν Ορθόδοξος θεολόγος. Μετά τη φυλάκιση της Εκκλησίας πίσω από τα ράσα του κληρικαλισμού, τον ρόλο των προφητών ανέλαβαν αυτοί οι παλιοί διαφωτιστές, που εκθρόνισαν ακριβώς τον κλήρο από τον φανταστικό του θρόνο και ξαναφυλάκισαν την Εκκλησία πίσω από τη φαντασμαγορία των λέξεων, προσπαθώντας να επινοήσουν έναν καινούργιο Λόγο, ο οποίος θα βρίσκεται πλέον κάτω από την εξουσία τους. Η Βαβέλ βρίσκεται ακόμη μακρυά, γιατί, μυστηριωδώς, παρότι επιδιώκουν όλοι τους την πρωτοτυπία, λένε όλοι τους το ίδιο πράγμα, μέχρι ιλίγγου! Οι επαναλήψεις και η πλήξη που προκαλούν έχει καταντήσει υπαρξιακό μας φαινόμενο! Φυσικό φαίνεται! Όλοι οι φυλακισμένοι φωνάζουν για ελευθερία, όπως όλοι οι πεινασμένοι για ψωμί! Δεν αντικαθίσταται όμως ο Λόγος από τις λέξεις, ούτε οι Ιδέες από τις έννοιες, ούτε οι Απόστολοι από τους παπάδες. Μάταιες και φαιδρές προσπάθειες των ανθρώπων να μιμηθούν τον Κύριο με τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να ’χουν κατανοήσει ακόμη την άκρα ταπείνωση! Φουσκωμένοι βάτραχοι κράζουν απελπισμένα ζητώντας την προσοχή μας καθώς στο πανηγύρι της ζωής, μας απειλούν με το τέλος! Ανακοινώνουν το Μηδέν, από το οποίο προέρχονται, και στο οποίο σιγά – σιγά όλοι τους επιστρέφουν, καθώς ο Κύριος έναν λόγο διαθέτει γι’ αυτούς τους πλάνητες: Ούκ οίδα υμάς!
Γιατί θα ασχοληθούμε, κατά πρώτον, με το βιβλίο του ψευδοπροφήτου κ. Γιανναρά; Επειδή κρυφά, μέσα σε μία μόνη σελίδα, με απίστευτο θράσος, θίγει την Θεοτόκο και την πατερική μας παράδοση. Όπως και οι υπόλοιποι δύο της ομάδος, με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο μέλλον: Τον κ. Ζηζιούλα που κακοποιεί βάναυσα την Αγία Τριάδα στο τελευταίο του βιβλίο – σταθμό “Communion and Otherness”, και τον κ. Ράμφο που με το “Μυστικό του Ιησού” αμφισβητεί την θεότητα του Κυρίου, παρότι τόσους αιώνες πριν τον είχε προειδοποιήσει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: “Αμφισβητείς την Θεότητα του Κυρίου; Ούτε οι Δαίμονες δεν το κάνουν, δεν το τολμούν! Είσαι χειρότερος και από αυτούς”. Και τα τρία βιβλία εκδόθηκαν ταυτόχρονα, ίσως για να ξυπνήσουμε επιτέλους, ίσως για να καταλάβουμε, έστω την τελευταία στιγμή, τί φίδια κρατάμε στον κόρφο μας!
Η θεολογία του βιβλίου του κ. Γιανναρά, παρόλο τον όγκο του, είναι πενιχρότατη! Ευτυχώς για μας. Η εκκλησιολογία του προσφέρεται κατ’ αρχάς στη σελ. 311! “Το εκκλησιαστικό γεγονός συνεχίζει τον τρόπο της ενανθρώπισης του Θεού (ο τόπος αποφεύγεται, επειδή στην Θεοτόκο είναι αφιερωμένη η σελ. 200 και επειδή συνορεύει με την θρησκεία, από την οποία επιθυμεί ο συγγραφέας να μας απελευθερώσει). Η Εκκλησία λοιπόν προσλαμβάνει τη σάρκα του κόσμου, τον πολιτισμό!, την προσλαμβάνει και την μεταποιεί σε αγαπητική – ευχαριστιακή σχέση”. Αυτό είναι: Δυστυχώς αυτός ο νέος μικρός Χριστός μεταποιεί! Όπως η βιομηχανική επανάσταση προσλαμβάνει τις πρώτες ύλες του κόσμου και τις μεταποιεί σε τρόπο ζωής!
Στην σελ. 11 μαθαίνουμε νωρίς – νωρίς την ανθρωπολογία μας! “Η θρησκευτικότητα είναι μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη, ενστικτώδης και εξ’ ορισμού ατομοκεντρική. Ανάλογη με την πείνα, τη δίψα, τον φόβο για την αρρώστια και την οδύνη, τον τρόμο μπροστά στον θάνατο. Ανάγκη που εμπεριέχεται νομοτελειακά στις λειτουργίες της βιολογικής υπόστασης! Ανάγκες που ανήκουν στην ζωώδη πλευρά του ανθρώπου!” Αυτά! Ο αγαπητός μας διδάσκαλος πιστεύει ότι είμαστε θρησκευτικά ζώα! Θα θέλαμε μόνο να του υπενθυμίσουμε πως ο Κύριος, ενσαρκωθείς, πήρε την ανθρώπινη Φύση, δηλ. τα αδιάβλητα ακριβώς πάθη, τα οποία αποτελούν την ζωώδη μας φύση κατά τον εκλεκτό συγγραφέα, και δεν πήρε την αμαρτία, δηλ. τα διαβλητά πάθη, τα πάθη της υπερηφανείας, τα οποία δημιουργούν, κάθε φορά και κάθε ιστορική εποχή, τον πολιτισμό, τον οποίον στη φαντασίωση του νέου – προφήτη οφείλει να προσλάβει και να μεταποιήσει η Εκκλησία, αναλόγως του τρόπου της ενσαρκώσεως! Αναλογιζόμενος δηλ. την ενσάρκωση, φτιάχνει Εκκλησία! Ο δύσμοιρος. Μόνον ο δαίμων θέλει να σωθεί με την υπερηφάνεια του! Μόνον! Ποτέ ξανά, τόσο απροκάλυπτα, άνθρωπος χριστιανός υποτίθεται, δεν τόλμησε να διδάξει δια της υπερηφανείας του, και μάλιστα πως αυτή είναι η αλήθεια της Εκκλησίας.
Φτάνουμε λοιπόν εμβρόντητοι στη σελ. 200! Σαν ψυχολογικά υγιής χριστιανός, ο νέος – προφήτης καταλαβαίνει πως το αειπάρθενο της Θεοτόκου κρύβει σοβαρά προβλήματα! Χρήζει ψυχαναλύσεως! Από κάτω υπάρχει σεξουαλική στέρηση! Πάμε για αυθυπέρβαση λοιπόν! Πώς; Εάν, “σαν ψυχολογικά υγιής ο χριστιανός κατανοήσει την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από τον Υιό ως γεγονός απόλυτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες – προδιαγραφές της κτιστότητας!” Νά η νέα θεότης! Η απόλυτη ελευθερία! Γεννήθηκε στα μουσικά παλάτια του Ρήνου και σιγοτραγουδώντας Βάγκνερ χειραφετήθηκε με τον Χίτλερ, εξολοθρεύοντας όλους τους εχθρούς της απόλυτης ελευθερίας, τους Εβραίους, τα αρχέτυπα του θρησκειοποιημένου ανθρώπου! Από ολοκληρωτισμό σε ολοκληρωτισμό, από την Γερμανία, διαμέσου της Ρωσίας, της Ελλάδος του εμφυλίου, ρυθμίζει τις μοίρες της ανθρωπότητας σήμερα στους πάλλευκους οίκους ναούς των Η.Π.Α. Αυτή είναι η νέα θεότης! Προσκυνήστε την! Πριν να είναι αργά! Η δόξα και το χρήμα είναι εξασφαλισμένα!
Δυστυχώς για τον λάτρη του αίματος, η Εκκλησία ύμνησε την Γυναίκα που παραστάθηκε στην Σταύρωση του Κυρίου, ακριβώς όπως την όρισε ο Κύριος. Γύναι ιδού ο Υιός σου! Γιατί αδέλφια του Κυρίου είναι μόνον αυτοί που τηρούν τις εντολές Του! Και μόνον αυτοί!
Τελειώνοντας την εναντίωσή του στη θρησκεία ο κ. Γιανναράς, εναντιώνεται και στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους κεραυνούς που εξαπέλυσε ο νέος Δίας της δικαιοσύνης στο Άγιον Όρος και στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (και εδώ όμως χωρά μια εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί με ειλικρίνεια ότι τα δύο πιο σημαντικά του βιβλία είναι επηρεασμένα από τον Χάιντεγκερ και τον Βιτγκενστάιν αντίστοιχα, να κατηγορεί με μένος τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι πρόδωσε την Ορθοδοξία παραφράζοντας βιβλία Δυτικών συγγραφέων!). Παρότι δεν ανήκει στα θεολογικά του όπλα, το Άγιον Όρος είναι το αγαπημένο του πεδίο βολής, όπου δοκιμάζει τις δυνάμεις του αυτός ο νέος αμνός του Θεού, το Puer aeternus! Και γιατί στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού του κ. Γιανναρά, ίσως κρύβεται ήδη, περιμένοντας την ευκαιρία του, ο συνομήλικος του Αγ. Νικοδήμου και δηλωμένος εχθρός του, ο Κοραής! Ο μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μεγάλος κι’ αυτός Γενάρχης πεπρωμένων.
Το Άγιον Όρος, πηγή χαράς ανέλπιστης, για τον συγγραφέα μας απελευθερώθη από τους αγραμμάτους καλόγερους που το είχαν υποδουλώσει προ αμνημονεύτων χρόνων, τους λεγόμενους και “Αγρότες”, και κατοικείται πλέον αποκλειστικά από μορφωμένους, τη μεγάλη μας ελπίδα! Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που προανήγγειλε την μεγάλη νίκη, κερδήθηκε από τον μεγάλο, πολυμορφωμένο, Αρχετυπικό Ηγούμενο κ. Γοντικάκη εις βάρος του Αγρότη πατρός Παϊσίου.
Έκτοτε όλα τα οχυρά μοναστήρια κατέρρευσαν ένα – ένα και σήμερα λιγοστοί “Αγρότες” ζουν και κρύβονται στις σπηλιές και στις ερήμους του Αγίου Όρους σαν ζώα θεοφοβούμενα, όπως τους αξίζει!
Ο κύριος Γιανναράς συμβάλλει τώρα πλέον αποφασιστικά στην διατήρηση αυτής της ανέλπιστης νίκης, αποδομώντας το Αλφαβητάριο των Αγροτών Μοναχών, την Φιλοκαλία! Βρίσκει λοιπόν, μετά από εμπεριστατωμένες μελέτες αυτούς τους Αγρότες ατομικιστές, αφιερωμένους σε Ατομικές Ασκήσεις, από τις οποίες και μόνον πιστεύουν πως θα κερδίσουν την Σωτηρία, χωρίς κανένα διδακτορικό! Ανακαλύπτει πως κηρύττουν ακόμη και την αγάπη σαν ατομική αρετή, σαν εγωτική “εσωτερικότητα”, οι βάρβαροι! Διδάσκουν ακόμη, οι μισάνθρωποι, να εκβάλουμε ταχέως εκ της καρδίας μνήμην μητρός, γυναικός και άλλων γυναικών πολλών… άκουσον, άκουσον, το άλας της ζωής! Κι’ έπειτα; Τί ζωή θα γευθούμε εμείς οι μορφωμένοι; Τί κόκκαλο θα γλύψουμε;
Στην θέση του Αγίου Όρους (που “τυχαίως” είναι και το περιβόλι της Παναγίας, τόπος ενανθρωπήσεως του Κυρίου κι αυτός, επικίνδυνος για τον προφήτη του τρόπου) δεν μας μένει, αν θέλουμε να είμαστε ψυχολογικά υγιείς Χριστιανοί, παρά η Ευχαριστιακή κοινωνία, αυτή η Εσχατολογική πανδαισία αγάπης, στο κέντρο της οποίας προΐσταται ο τύπος και ο τόπος Χριστού, κ. Ζηζιούλας, από τους πλέον μορφωμένους και σεβαστούς Ευρωπαίους της εποχής μας.
Εδώ μόνο θα τολμήσουμε ταπεινώς να προτείνουμε κάτι στον κ. Γιανναρά, για να μην έχει κενά η Εκκλησιολογία μας!
Μήπως ενδείκνυται να αποδώσουμε στον κ. Ζηζιούλα και το αειπάρθενο, για να μην κυκλοφορεί αδέσποτο;
Οι νέοι θεοί έρχονται,
μην απελπίζεστε!
Η Παναγία του Ραφαήλ για ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς χωρίς το αειπάρθενο.
Νομίζουμε πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εξάλλου ο κ. Γιανναράς επιτίθεται σ’ αυτό το βιβλίο και προσπαθεί να αναιρέσει κάτι, για το οποίο είναι όμως αποκαλυπτικός ο λόγος του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που τον εκφέρει (τον λόγον αυτό) σ’ έναν επισκέπτη του στο δάσος όπου εμόναζε, και που αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτήν τη σύγχρονή του (ούτε αυτό όμως κάν πιά δεν ισχύει, δυστυχώς, στις μέρες μας) “κοσμική πνευματικότητα”.
«Μόλις είχε περάσει την ηλικία των είκοσι ετών ο Μοτοβίλωφ (αγαπημένος μαθητής του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) καθηλώθηκε στο κρεβάτι από ρευματισμούς. Αφού συμβουλεύτηκε μάταια πολλούς γιατρούς κατέφυγε στον Όσιο, ο οποίος, αφού έμαθε την αιτία της επίσκεψης του, τον ρώτησε:
– Πιστεύετε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι η Παναγία Μητέρα του είναι αειπάρθενος;
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυτούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θεραπευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μοτοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυτούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θεραπευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μοτοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»
Σε τί μας βοηθά ακριβώς αυτό το κείμενο; Να διακρίνουμε ότι η θρησκεία των χριστιανών και η θρησκεία της Εκκλησίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και ενώ το δεύτερο είναι καταστροφικό, το πρώτο ίσως δεν είναι.
Εκδόσεις “αμέθυστος”
e-mail: amethystos.books@gmail.com