Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧΙX)
Αυτός ο μεγάλος Ιεροεξεταστής που υπήρξε ο Γιακόμπι, δεν θα μπορούσε από την ίδια του την λογική συνέπεια, να μην κατηγορήσει για αθεϊσμό, και την φιλοσοφία του Σέλλινγκ. Διότι και στον Σέλλινγκ διαλύεται ο «προσωπικός θεός». Η «δεύτερη κόρη» της κριτικής φιλοσοφίας του Kant είναι ακριβώς η φυσική φιλοσοφία του Σέλλινγκ: Η διδασκαλία του για το “ΕΝΑ ΟΛΟ” (Alleinheitslehre) δεν είναι παρά μια αντιστροφή ή μετάλλαξη της φιλοσοφίας του Σπινόζα, δηλαδή ένας ιδεαλιστικός υλισμός. Εναντίον αυτού του ιδεαλιστικού ή υπερβατικού υλισμού ο Γιακόμπι επαναλαμβάνει όσα είχε προσάψει στον υπερβατικό ηθικισμό του Φίχτε: Η νόηση χωρίς προσωπικότητα είναι ένας παραλογισμός, ο ίδιος ακριβώς παραλογισμός με εκείνη την θεμελιακή ύλη ή πρωτογενές θεμέλιο, που είναι το ΟΛΟΝ αλλά όχι το ΕΝΑ, δηλαδή ένα και κανένα, η τελειότης της ατέλειας, το απολύτως ακαθόριστο, το οποίο μάλιστα ονομάζεται θεός από όσους δεν θέλουν να γνωρίσουν τον αληθινό θεό, αλλά διστάζουν επίσης να τον αρνηθούν με τα χείλη.
Ο άνθρωπος κατά τον Γιακόμπι, δεν μπορεί να απαρνηθεί τον προσωπικό θεό, ένα «αιώνιο ΕΣΥ που να απαντά στο δικό μου ΕΓΩ» όπως έλεγε ο Σέλλινγκ, τραβώντας στα άκρα αυτή την σκέψη.
Ο Σέλλινγκ από την μεριά του αντιδρούσε λέγοντας πως από την άμεση νόηση δεν μπορούμε να φθάσουμε, όπως υπέθετε και ο Γιακόμπι, σ’ έναν προσωπικό θεό. «Η καθαρή και άμεση γνώση της νοήσεως μπορεί να είναι τέτοια μόνον μέσω του απολύτου νόμου της, δηλαδή μιας γνώσεως της αντιφάσεως δηλαδή την απόλυτη ταυτότητα του απείρου και του πεπερασμένου, η οποία είναι η υπέρτατη πραγματικότης. Αυτή η γνώση δίνει επίσης και την γνώση του θεού καθότι η ουσία εκείνης της απολύτου ταυτότητος είναι ήδη αυτός ο ίδιος ο θεός ή για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, είναι αυτή η ίδια ουσία η οποία μεταλλάσσεται σ’ έναν προσωπικό θεό. Όλο αυτό όμως δεν μπορούμε να το ονομάσουμε γνώση του προσωπικού θεού»!!!
«Μια άμεση γνώση του προσωπικού θεού –συνεχίζει ο Σέλλινγκ– μπορεί να είναι επίσης μόνον προσωπική γνώση, βασισμένη και αυτή όπως και κάθε άλλη γνώση πάνω στην πρακτική μιας πραγματικής εμπειρίας. Αυτή η γνώση όμως δεν έχει θέση στην φιλοσοφία, δεν αφορά την νόηση. Η ύπαρξις όμως του θεού σαν προσωπική ύπαρξις είναι το αντικείμενο, μάλιστα δε ιδιαιτέρως της επιστήμης και όχι μόνον γενικώς αλλά σαν το υπέρτατο και τελικό αντικείμενο, ο σκοπός των βλέψεών της, για τον οποίο η επιστήμη πάλεψε διαμέσου όλων των αιώνων και τον οποίο κατόρθωσε στους χρόνους μας, μέσω της φιλοσοφίας την οποία ο καλός μας άνθρωπος (ο Γιακόμπι) κατηγορεί για αθεΐα». Είναι η ιδιαιτερότης ακριβώς της φιλοσοφίας σαν επιστήμης να δηλώσει πως δεν “υπάρχει” θεός, επειδή ακριβώς ο θεός είναι πάνω από την νόηση και είναι αντικείμενο βεβαιότητος μόνον της πίστεως.
Ο Γιακόμπι λοιπόν κατηγορούσε τον Σέλλινγκ για αθεΐα, καθώς προσπαθούσε να θεοποιήσει την Φύση και να καταχραστεί λόγω αυτού του σκοπού, θρησκευτικές έννοιες! Ο Σέλλινγκ λοιπόν απαντούσε από την μεριά του, από το ένα μέρος πως ο «επιστημονικός θεϊσμός» του Γιακόμπι ήταν ανύπαρκτος και εάν έστω υπήρχε κάπως σε κάποιο μέρος ήταν ολότελα άγνωστος και από το άλλο μέρος πως η φυσική του φιλοσοφία δεν αφορούσε το σύνολο του συστήματος και επομένως δεν απέκλειε καταρχάς έναν προσωπικό θεό. Μια «προσωπική ουσία» η οποία είναι δημιουργός και καθοδηγητής του κόσμου, κατά τον Σέλλινγκ, δεν μπορεί να μην συγκινεί σαν ένα θαύμα και να μην μεταφέρει σ’ έναν εκστατικό ενθουσιασμό όποιον επιδιώκει να λύσει το αίνιγμα της πραγματικότητος και να ενοποιήσει το Όλον.
Όσον αφορά όμως τον στοχασμό του πρώτου Σέλλινγκ, ακόμη και μια τέτοια τοποθέτηση δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να βρει αντιστοιχίες. Ίσως είναι μια επιτυχημένη υπεράσπιση αλλά στα νιάτα του ο φιλόσοφος έδινε την εντύπωση πως προωθούσε ένα είδος «ηθικού αθεϊσμού» ο οποίος πίστευε στην αθανασία του ανθρώπου και αδιαφορούσε για τον χριστιανικό θεό ή καλύτερα, πίστευε σ’ έναν «απόλυτο» θεό και στον τρόπο που αποκαλυπτόταν στην συνείδησή του.
Στο χαοτικό μάγμα της σκέψης του θα μπορούσαμε να βρούμε ίσως κάποια ίχνη υπερβατικότητος, ένα είδος Μονισμού, «παν-εν-θεϊσμού», έναν «μόνιμο θεϊσμό», ο οποίος συνελάμβανε το Είναι όλων των πραγμάτων στον θεό και το Είναι του θεού σε όλα τα πράγματα. Η μεταστροφή λοιπόν του Σέλλινγκ στην φιλοσοφία της Ταυτότητος έφερνε μαζί της έναν θεό σαν όλον και ένα όλον σαν θεό, ένα απόλυτο δηλαδή στο οποίο ο θεός, χωρίς κυριότητα και ελευθερία πάνω στο ΕΙΝΑΙ, βρίσκεται σε αναγκαία σχέση με τον κόσμο μέσα στον οποίο και μέσω του οποίου ξεδιπλώνεται. Σ’ ένα τέτοιο όραμα φυσικά, ο θεός δεν θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο να είναι πρόσωπο ή διαφορετικά θα έπρεπε να τον στοχαστούμε μόνον σαν μια καθολική προσωπικότητα η οποία περιέχει τα πάντα.
Όλοι αυτοί οι περιορισμοί στον στοχασμό του νεαρού Σέλλινγκ πήγαζαν από μια θέληση η οποία σκόπευε να συνδέσει τον Καντ με τον Σπινόζα. Με τον φιλόσοφο του Könisberg χάραξε η αυγή, αλλά ο Σέλλινγκ ήθελε να είναι πιστός στο πνεύμα και όχι στο γράμμα της κριτικής φιλοσοφίας. Έτσι λοιπόν μαζί με τον Σπινόζα ξεκινά από τo απόλυτο, αλλά δεν το τοποθετεί όπως ο Σπινόζα στο αντικείμενο, αλλά στο υποκείμενο. Για τον νεαρό Σέλλινγκ δηλαδή ο θεός είναι κάτι παραπάνω από την «ηθική τάξη του κόσμου» του Καντ, αλλά δεν είναι ούτε το απόλυτο αντικείμενο του Σπινόζα. Ο θεός είναι ταυτότης γνώσεως και υπάρξεως, υποκειμένου και αντικειμένου (ψυχής και σώματος). Αυτή η ταυτότης είναι κάτι ζωντανό και δυναμικό. Αυτό που στο Kant ήταν η πρόοδος της ηθικής αυτοσυνειδήσεως γίνεται η πρόοδος του απολύτου και τοιουτοτρόπως της ιστορίας του κόσμου. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο, στα μάτια του Σέλλινγκ μπορούσε να πραγματοποιηθεί ο στόχος της υπερβατικότητος του Kant και μαζί να διατηρηθεί η ελευθερία του ανθρώπου.
Είχε δίκιο τελικά ο Φίχτε, κατά τον Σέλλινγκ, να μην αποδίδει στον θεό συνείδηση και προσωπικότητα: Η συνείδηση είναι συγκέντρωση και συμμάζεμα και εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμις της ατομικότητος. Ο θεός, εάν είναι θεός, δεν μπορεί να είναι πεπερασμένος αλλά ούτε και άπειρος, μπορεί να είναι μόνον μια ζωντανή ταυτότης απείρου και πεπερασμένου. Γι’ αυτό ακριβώς έκανε λάθος ο Φίχτε και όλη η μοντέρνα φιλοσοφία από τον Καρτέσιο και έπειτα, διότι ο θεός, εάν είναι θεός, δεν μπορεί να είναι ένα αφηρημένο eus realissimum, αλλά μόνον μια δυναμική «ζωντανή ενότης δυνάμεων», ένας θεός υπονοούμενος ο οποίος φανερώνεται, ο οποίος δεν είναι πρόσωπο αλλά γίνεται προσωπικός.
Όπως έχει αρχίσει να διακρίνεται, σ’ αυτή την θέληση της coincidentia oppositorum (ενώσεως των αντιθέτων) βρίσκεται και η αρχή της περαιτέρω αναπτύξεως της σκέψης του Σέλλινγκ. Αυτή η προσπάθεια να μεσιτεύσει έναν ζωντανό θεό, ο οποίος αγκαλιάζει και οργανώνει το Είναι και την Ιστορία, μ’ έναν θεό προσωπικό, που αντιτίθεται στα πράγματα και τα υπερβαίνει, είναι η βασική προϋπόθεση της μαρτυρικής πορείας της φιλοσοφίας της ταυτότητος του Σέλλινγκ. Σ’ αυτό το σημείο μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί, για τον νεαρό Σέλλινγκ, ο θεός δε μπορεί να είναι παρά ένα «εγώ», ένα απόλυτο υποκείμενο, χωρίς κανένα αντικείμενο να το περιορίζει, διότι διαφορετικά δεν θα ήταν απόλυτο. Γι’ αυτόν τον λόγο δε, εντελώς παραδόξως, ακριβώς επειδή είναι ένα «ΕΓΩ», ο θεός δεν μπορεί να είναι πρόσωπο. Για να τον εννοήσουμε σαν πρόσωπο πρέπει να τον συλλάβουμε ανθρωπομορφικά, με την έννοια πως η ζωή του και το πρόσωπό του, σε αναλογία με την ζωή και το πρόσωπο του ανθρώπου, θα έπρεπε να ανέχεται ένα άλλο πρόσωπο. Διαλεκτικά θα μπορούσαμε να πούμε, πως για τον Σέλλινγκ όπως και για τον Φίχτε, χωρίς αντίθεση δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει πρόσωπο. Το πρόσωπο ψάχνει το πρόσωπο. Ένας θεϊκός θεός λοιπόν, όπως σκέφτεται σ’ αυτό το σημείο της ωρίμανσής του ο Σέλλινγκ θα εισάγει στο σύστημά του την μεγάλη του ανακάλυψη, την διάκριση δηλαδή εννοίας και πραγματικότητος, ουσίας και υπάρξεως.
Τοιουτοτρόπως ο Σέλλινγκ θα αναγνωρίσει πως κατέχουμε τον θεό, αλλά μόνο στην έννοια, και αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ο θεός είναι το αποτέλεσμα της αντικειμενικής προόδου. Στα πλαίσια μιας φιλοσοφίας η οποία θα ήθελε να δοκιμαστεί στην ζωή, ο θεός, λέει ο γέρο-Σέλλινγκ, πρέπει να αποδειχθεί στην πραγματικότητά του. Για το συγγραφέα της «Φιλοσοφίας της αποκαλύψεως» (1854), μέσα σε μια ιστορική ατμόσφαιρα εντελώς καινούρια, μετά τον θάνατο του Hegel, ο θεός δεν εισέρχεται πλέον στην κίνηση της έννοιας, σ’ έναν Βακχικό θρίαμβο, όπου όλα κυλούν και δονούνται. Ο θεός αναγνωρίζεται σαν ο ύπερ-υπαρκτός, αυτός που υπάρχει πάνω από το Είναι και ο οποίος δεν είναι μόνον το τέλος και το αποτέλεσμα της σκέψεως, αλλά είναι επίσης αρχή και θεμέλιο, actus Purus, το οποίο προηγείται κάθε εξαντικειμενοποιήσεώς του σε Potentia Universalis.
Ο Hegel όπως γνωρίζουμε πλέον κάνει τον θεό έννοια και την έννοια θεό, μια έννοια που ξεδιπλώνεται και προοδεύει διαλεκτικά για να φτάσει μόνον στο τέλος σ’ αυτό που είναι στ’ αλήθεια. Για τον τελευταίο Σέλλινγκ όμως, ο θεός είναι μεν απόλυτη έννοια, η οποία συλλαμβάνεται στην διανοητική έκσταση και η οποία αναζητείται πρώτη-πρώτη στην σκέψη αλλά και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κάτι επιθυμητό. Στην κατηγορία του Hegel ότι μ’ αυτόν τον τρόπο το απόλυτο είναι σαν να εξερράγη στην αρχή σαν ένας πυροβολισμός, ο Σέλλινγκ ανταπαντά πως το πιστόλι, από το οποίο εξερράγη το απόλυτο, είναι απλά βούληση να το αποκτήσουμε και επομένως είναι η ελευθερία.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009
Σάββατο 29 Αυγούστου 2009
Η Δόξα των "εσχάτων" μπροστά στα μάτια μας
Τελικώς τα δώρα των μάγων έγιναν η Εκκλησία;
Έγινε κάποιο λάθος στην Φάτνη; Ο Κύριος έφυγε μήπως βιαστικά στην Αίγυπτο και η Εκκλησία αντί για το ένδυμα Κυρίου φόρεσε το ένδυμα των Μάγων;
Πολύ πιθανόν. Αυτό δείχνει και η εικόνα μας!
Σχόλιο: Η ένωσις του κράτους με την Εκκλησία, και όχι της Εκκλησίας με το κράτος, στηρίχθηκε στην εντολή του Κυρίου: «Εν τούτω Νίκα», δηλαδή με την Εκκλησία θα νικήσεις! Δυστυχώς η εντολή αυτή παραποιήθηκε βίαια και αυτό που πραγματοποιήθηκε ήταν η ετερότητά της, ο έτερος Νόμος.
Αυτά τα λογικά τέρατα είναι πραγματικά η "έσχατη" Εκκλησία, ο τραγέλαφος της Λογικής Λατρείας. Με την Αυτοκρατορία θα νικήσουμε.
Αμέθυστος
Έγινε κάποιο λάθος στην Φάτνη; Ο Κύριος έφυγε μήπως βιαστικά στην Αίγυπτο και η Εκκλησία αντί για το ένδυμα Κυρίου φόρεσε το ένδυμα των Μάγων;
Πολύ πιθανόν. Αυτό δείχνει και η εικόνα μας!
Σχόλιο: Η ένωσις του κράτους με την Εκκλησία, και όχι της Εκκλησίας με το κράτος, στηρίχθηκε στην εντολή του Κυρίου: «Εν τούτω Νίκα», δηλαδή με την Εκκλησία θα νικήσεις! Δυστυχώς η εντολή αυτή παραποιήθηκε βίαια και αυτό που πραγματοποιήθηκε ήταν η ετερότητά της, ο έτερος Νόμος.
Αυτά τα λογικά τέρατα είναι πραγματικά η "έσχατη" Εκκλησία, ο τραγέλαφος της Λογικής Λατρείας. Με την Αυτοκρατορία θα νικήσουμε.
Αμέθυστος
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
Γύρω από την "απάντηση" του Μητροπολίτη Πειραιώς
Στον Ορθόδοξο Τύπο της 14ης Αυγούστου ο Μητροπολίτης Πειραιώς απεκάλυψε, σε μία γλώσσα που παραπέμπει κατευθείαν στην γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, την διττή όψη της πλάνης που γελοιοποιεί στον καιρό μας το Μυστήριο της Εκκλησίας, τον άκριτο ζηλωτισμό και τον συγκρητικό οικουμενισμό. Προχώρησε όμως και στην εξής δήλωση την οποία δεν κατανοούμε ευκρινώς: «οι εν τω Πανσέπτω Οικουμενικώ Θρόνω διακονούντες το Γένος, … επιζητούν στήριξιν εις τα διεθνή fora, και πλειστάκις, εξ ανάγκης πειρώνται να συγκλίνουν τα πράγματα φραστικώς, γεγονός που δεν με ευρίσκει σύμφωνον, αλλά που δύναμαι να το κατανοήσω επαρκώς».
Εννοεί μήπως ο ταπεινός Μητροπολίτης πώς δύναται να κατανοήσει τον λόγο του Πατριάρχου «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού», ως φραστικήν σύγκλισιν;
Δύναται επίσης να κατανοήσει τους λόγους του Επισκόπου κ. Ζηζιούλα «Εφ’ όσον ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο, διότι, εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο) τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας», ως προσπάθειες φραστικής συγκλίσεως;
Ομολογούμε πως δεν διαθέτουμε την λεπτή κατανόηση του Μητροπολίτου!
Όταν η Εκκλησία μας ήταν ζωντανή και οι Επίσκοποί της αληθινοί Χριστιανοί, οι προαναφερθέντες Πανοσιολογιότατοι θα βρισκόντουσαν ήδη εκτός Εκκλησίας!
Αμέθυστος
Εννοεί μήπως ο ταπεινός Μητροπολίτης πώς δύναται να κατανοήσει τον λόγο του Πατριάρχου «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του Αρχεκάκου Όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του Δικαιοκρίτου Θεού», ως φραστικήν σύγκλισιν;
Δύναται επίσης να κατανοήσει τους λόγους του Επισκόπου κ. Ζηζιούλα «Εφ’ όσον ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο, διότι, εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο) τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας», ως προσπάθειες φραστικής συγκλίσεως;
Ομολογούμε πως δεν διαθέτουμε την λεπτή κατανόηση του Μητροπολίτου!
Όταν η Εκκλησία μας ήταν ζωντανή και οι Επίσκοποί της αληθινοί Χριστιανοί, οι προαναφερθέντες Πανοσιολογιότατοι θα βρισκόντουσαν ήδη εκτός Εκκλησίας!
Αμέθυστος
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ "PERSONA DEI" ΣΤΟΝ ΓΙΑΚΟΜΠΙ (Jacobi)
Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧVΙII)
Συμμετέχοντας στην διαμάχη του αθεϊσμού που πυροδοτούσε τα πνεύματα του καιρού του ο Γιακόμπι, παρόλο το θαυμασμό που έτρεφε για τον Φίχτε, επιβεβαιώνει και αυτός την κατηγορία του αθεϊσμού. Κατά τον Γιακόμπι, αποκλείοντας το αυθύπαρκτο του θεού, της Persona Dei, ο Φίχτε δεν μπορούσε να μην καταλήξει στον αθεϊσμό. Η σκέψη του ήταν η εξής: Εάν αντιπροσωπεύει την ηθική τάξη του κόσμου ο θεός, είναι αδύνατον πλέον να υπολογισθεί σαν ξεχωριστό ον που διαθέτει συνείδηση και θέληση και τοιουτοτρόπως ο θεός δεν μπορεί να είναι πρόσωπο. Mόνο που αν δεν είναι πρόσωπο ο θεός, τότε είναι ΤΙΠΟΤΑ, δηλαδή δεν υπάρχει.
Ο Γιακόμπι αναρωτιέται από που προέρχεται θεωρητικά η σκέψη του Φίχτε και προσδιορίζει στον Σπινόζα τον πρώτο υπεύθυνο του αθεϊσμού. Ο Σπινόζα επεξεργάστηκε στα σίγουρα την πληρέστερη μορφή πανθεϊσμού. Με τους αρχαίους και τον Bruno ο Σπινόζα μοιράζεται το “ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ”, αλλά τοιουτοτρόπως αρνείται στον θεό ζωή και προσωπικότητα. Καταλήγοντας αναπόφευκτα σε μια τυφλή μοιρολατρεία, σ' έναν περιορισμένο υλισμό και στον αθεϊσμό.
Αντιθέτως κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει για αθεϊσμό την υπερβατική φιλοσοφία του Kant, επειδή ακριβώς είναι α-γνωστική: Δεν γνωρίζει τίποτε για τον θεό, καθώς είναι γνωστό πως ο θεός για τον Kant δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο επιστήμης αλλά μόνον πίστεως. Ένας θεός ο οποίος θα μπορούσε να γίνει γνωστός για τον Kant δεν θα ήταν πλέον θεός. Έτσι ο Kant, κατά τον Γιακόμπι, αφήνει το πρόβλημα του θεού μετέωρο στην αγνωσία. Ο Φίχτε όμως, αντιθέτως, φτάνει υποχρεωτικώς στην αθεΐα, διότι θεωρεί το ανθρώπινο πνεύμα, το "Εγώ", δημιουργό του εαυτού του, δημιουργό του κόσμου και συνεπώς χωρίς την υποχρέωση ενός θεού.
Βεβαίως το "σύστημα της επιστήμης" του Φίχτε είναι κατά σάρκα κόρη της κριτικής φιλοσοφίας του Kant, αλλά προδίδει την πατρική κληρονομιά. Για τον Kant o θεός παρέμενε Summa intelligentia και γι' αυτό ένας ζωντανός θεός, κατά τον Γιακόμπι. Η φιλοσοφία όμως του Φίχτε μειώνει και αυτόν τον θεό «σ' έναν θεό χωρίς συνείδηση και χωρίς προσωπικότητα, έναν θεό ο οποίος δεν είναι ένα ιδιαίτερο ον ξεχωριστό από τον κόσμο και τον άνθρωπο, ούτε η αιτία της ηθικής τάξεως του κόσμου, αλλά είναι αυτή η ίδια η τάξη του Σύμπαντος, που δεν έχει έξω από τον εαυτό του ούτε θεμέλιο ούτε θέτει κάποιον όρο στην δράση του, απλά είναι αναγκαίος. Αποδίδοντας στον θεό την συνείδηση και εκείνον τον πιο υψηλό βαθμό συνειδήσεως που ονομάζουμε προσωπικότητα ή νόηση (που σημαίνει να είναι και να γνωρίζει, εις εαυτόν) σημαίνει, κατά το σύστημα της επιστήμης του Φίχτε, να κατασκευάσουμε έναν θεό πεπερασμένο, καθώς η συνείδηση και η προσωπικότης είναι και δέσμια και των περιορισμένων ορίων και της πραγματώσεως, της κτιστότητος, της τελειότητος, της πληρότητος (τα πάντα εδημιουργήθηκαν καλά λίαν). Έτσι λοιπόν να σκεφτούμε τον θεό σαν ένα ιδιαίτερο ον ή σύμφωνα με την έκφραση του Kant, σαν έναν ζωντανό θεό στον οποίον ανήκουν η πληρότης της αυτοσυνειδησίας και επομένως η προσωπικότης στον πιο υψηλό βαθμό, είναι αντιφατικό και αδύνατο».
Αναγνωρίζει όμως ο Γιακόμπι με μεγάλη λεπτότητα, ότι από την θέση του Kant, σύμφωνα με την οποία βλέπουμε και κατανοούμε με πληρότητα μόνον εκείνα τα αντικείμενα που είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε, έλειπε μόνον ένα μικρό βήμα για να φτάσουμε στο "σύστημα της επιστήμης" του Φίχτε και στο σύστημα της ταυτότητος. Ανεπτυγμένη με λογική συνέπεια η κριτική φιλοσοφία του Kant οδηγεί κατευθείαν στην θεωρητική βάση του Φίχτε και αυτή η τελευταία, ανεπτυγμένη εκ νέου με λογική συνέπεια δεν μπορούσε παρά να φθάσει στην θεωρία του "Εν το παν". Μια θεωρία που αναποδογυρίζει μεν την φιλοσοφία του Σπινόζα, την μεταμορφώνει, αλλά παραμένει ένας "ιδεαλιστικός υλισμός".
Η φιλοσοφία του Φίχτε, ισχυρίζεται ο Γιακόμπι, δεν μπορεί να είναι "θεϊστική" διότι "αν ήθελε να είναι αποκλειστικά θεϊστική θα ήταν ταυτοχρόνως και άθεη ή θα παρουσιαζόταν σαν τέτοια, από την στιγμή που είχε αποδείξει πως ακόμη και ο θεός, μόνον εάν τον συλλάβουμε σαν να μην υπάρχει εις εαυτόν, μόνον τότε αποκτά φιλοσοφική αξία και γίνεται γενικώς ένα πραγματικό ον".
Γιατί όμως ο ίδιος ο Φίχτε μας άφησε να πιστεύουμε πως η φιλοσοφία του μπορούσε να είναι μια θεϊστική φιλοσοφία; Γιατί δεν επεδίωξε να εγκαταλείψει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την υποψία ότι με την υπερβατική φιλοσοφία εισήγαγε έναν νέο και ιδιόμορφο θεϊσμό και επεδίωξε να απωθήσει σαν απολύτως ανυπόστατο τον παλαιό θεϊσμό της φυσικής θρησκείας; Για να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να ομολογήσουμε πως η σκέψη του Φίχτε δεν είναι παρά ένας "μηδενισμός"!
Πρέπει να παρατηρήσουμε σ' αυτό το σημείο ότι ο Γιακόμπι εισήγαγε για πρώτη φορά στην φιλοσοφική γλώσσα τον όρο "μηδενισμός", ο οποίος έμελλε να τύχει μεγάλης αναγνωρίσεως που κρατά μάλιστα μέχρι τις μέρες μας. Ο Γιακόμπι συνειδητοποίησε ακόμη ξεκάθαρα πως η άρνηση του αυθύπαρκτου του θεϊκού προσώπου (Persona Dei), φτάνοντας εύκολα από κει και πέρα στον αθεϊσμό, θα 'χει σαν αποτέλεσμα, αναγκαίως, την καταστροφή κάθε βεβαιότητος. Ο Νίτσε υπήρξε ο πρώτος που έβγαλε όλες τις λογικές συνέπειες αυτής της θέσεως. Παρόλα αυτά ούτε ο Γιακόμπι κατόρθωσε να συλλάβει πως η διάλυση του θεϊκού προσώπου και οι τρομερές συνέπειες αυτής της διαλύσεως είχαν βαθειά ιστορία και εξηρτώντο από τον αρχαίο πόλεμο εναντίον του αποκεκαλυμμένου Θεού, του Τριαδικού Θεού, τον Θεό του Ιησού Χριστού.
Πάντως για τον Γιακόμπι ο άνθρωπος δεν έχει παρά μία εναλλακτική λύση: «ή δια της απαγωγής να εξάγει τα πάντα από το ΕΝΑ ή να κάνει το ίδιο αλλά από το ΤΙΠΟΤΑ. Στο ΤΙΠΟΤΑ αντιπαραθέτουμε το ΕΝΑ και το ονομάζουμε θεό, διότι αυτό το ΕΝΑ ή θα είναι υποχρεωτικά ένα προσωπικό ΕΝΑ, ή θα είναι ξανά, με άλλα ονόματα, ένα καθολικό ΤΙΠΟΤΑ, ένα ακαθόριστο εκ φύσεως ον αλλά το οποίο μπορεί να καθορίσει τα πάντα, σαν το άπειρο του Πλάτωνος, δηλαδή μια ολότητα και όχι μια ενότητα, δηλαδή μια ξεκάθαρη α-δυνατότης, λιγότερη και από το ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό το ΕΝΑ είναι ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ, και αυτό το ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ υπήρξε και έπρεπε να υπάρχει πριν από κάθε άλλο πράγμα, ένα ΕΝΑ χωρίς το άλλο, η τελειότης του Είναι, η τελειότης του αληθινού».
Για τον Γιακόμπι λοιπόν είναι απολύτως παράλογο να υπάρχει ένας απρόσωπος θεός, δηλαδή ένας θεός που δεν είναι. Τέλος πάντων είναι βέβαιο, συμπληρώνει, πως ένας απρόσωπος θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει το θεμέλιο της ηθικής ζωής, όπως σχεδίαζε ο Φίχτε.
«Και μην έλθετε να με διδάξετε αυτό που ήδη γνωρίζω και έχω την πρόθεση να αποδείξω καλύτερα από όσο μπορείτε να αντέξετε: Δηλαδή ότι η θέληση που δεν θέλει τίποτε, εκείνη η απρόσωπη προσωπικότης, εκείνη η απλή εγωϊκότης του Εγώ χωρίς πρόσωπο, ότι με λίγα λόγια, αυτό το ξεκάθαρο τέρας, μπορεί αναγκαίως να αποτελέσει το θεμέλιο ενός συστήματος ηθικής καθολικής ισχύος και επιστημονικής ακρίβειας».
Ο Γιακόμπι λοιπόν είναι ένας υπερασπιστής της Persona Dei, δηλαδή ενός θεού που δεν είναι ακριβώς ο χριστιανικός αλλά ο θεός ενός ρομαντικού θεϊσμού. Η μεγαλύτερή του αντίρρηση στον Σπινόζα, όπως και στον Καντ και στον Φίχτε, παραμένει η εξής: «Είναι γενικώς απαράδεκτο ένα ον χωρίς προσωπικότητα. Αλλά είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο απαράδεκτο μια προσωπικότης χωρίς συνείδηση και επομένως μια συνείδηση χωρίς αυτοσυνειδησία, χωρίς ουσιότητα ή τουλάχιστον χωρίς μια επίκτητη προσωπικότητα: Και το ένα και το άλλο είναι απλοί ήχοι λέξεων χωρίς νόημα.
Έτσι λοιπόν το "ο θεός δεν υπάρχει", δηλαδή να υπάρχει αυτομάτως μόνον ο θεός του αθεϊσμού, ο οποίος (θεός) είναι αυτός που υπάρχει στο υπέρτατο νόημα, θα σήμαινε πως δεν είναι ένα πνευματικό ον, και δεν είναι πνευματικό ον αν δεν διαθέτει τις βασικές ιδιότητες του πνεύματος: την αυτοσυνειδησία, την ουσιότητα, την προσωπικότητα».
Αμέθυστος
Συμμετέχοντας στην διαμάχη του αθεϊσμού που πυροδοτούσε τα πνεύματα του καιρού του ο Γιακόμπι, παρόλο το θαυμασμό που έτρεφε για τον Φίχτε, επιβεβαιώνει και αυτός την κατηγορία του αθεϊσμού. Κατά τον Γιακόμπι, αποκλείοντας το αυθύπαρκτο του θεού, της Persona Dei, ο Φίχτε δεν μπορούσε να μην καταλήξει στον αθεϊσμό. Η σκέψη του ήταν η εξής: Εάν αντιπροσωπεύει την ηθική τάξη του κόσμου ο θεός, είναι αδύνατον πλέον να υπολογισθεί σαν ξεχωριστό ον που διαθέτει συνείδηση και θέληση και τοιουτοτρόπως ο θεός δεν μπορεί να είναι πρόσωπο. Mόνο που αν δεν είναι πρόσωπο ο θεός, τότε είναι ΤΙΠΟΤΑ, δηλαδή δεν υπάρχει.
Ο Γιακόμπι αναρωτιέται από που προέρχεται θεωρητικά η σκέψη του Φίχτε και προσδιορίζει στον Σπινόζα τον πρώτο υπεύθυνο του αθεϊσμού. Ο Σπινόζα επεξεργάστηκε στα σίγουρα την πληρέστερη μορφή πανθεϊσμού. Με τους αρχαίους και τον Bruno ο Σπινόζα μοιράζεται το “ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ”, αλλά τοιουτοτρόπως αρνείται στον θεό ζωή και προσωπικότητα. Καταλήγοντας αναπόφευκτα σε μια τυφλή μοιρολατρεία, σ' έναν περιορισμένο υλισμό και στον αθεϊσμό.
Αντιθέτως κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει για αθεϊσμό την υπερβατική φιλοσοφία του Kant, επειδή ακριβώς είναι α-γνωστική: Δεν γνωρίζει τίποτε για τον θεό, καθώς είναι γνωστό πως ο θεός για τον Kant δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο επιστήμης αλλά μόνον πίστεως. Ένας θεός ο οποίος θα μπορούσε να γίνει γνωστός για τον Kant δεν θα ήταν πλέον θεός. Έτσι ο Kant, κατά τον Γιακόμπι, αφήνει το πρόβλημα του θεού μετέωρο στην αγνωσία. Ο Φίχτε όμως, αντιθέτως, φτάνει υποχρεωτικώς στην αθεΐα, διότι θεωρεί το ανθρώπινο πνεύμα, το "Εγώ", δημιουργό του εαυτού του, δημιουργό του κόσμου και συνεπώς χωρίς την υποχρέωση ενός θεού.
Βεβαίως το "σύστημα της επιστήμης" του Φίχτε είναι κατά σάρκα κόρη της κριτικής φιλοσοφίας του Kant, αλλά προδίδει την πατρική κληρονομιά. Για τον Kant o θεός παρέμενε Summa intelligentia και γι' αυτό ένας ζωντανός θεός, κατά τον Γιακόμπι. Η φιλοσοφία όμως του Φίχτε μειώνει και αυτόν τον θεό «σ' έναν θεό χωρίς συνείδηση και χωρίς προσωπικότητα, έναν θεό ο οποίος δεν είναι ένα ιδιαίτερο ον ξεχωριστό από τον κόσμο και τον άνθρωπο, ούτε η αιτία της ηθικής τάξεως του κόσμου, αλλά είναι αυτή η ίδια η τάξη του Σύμπαντος, που δεν έχει έξω από τον εαυτό του ούτε θεμέλιο ούτε θέτει κάποιον όρο στην δράση του, απλά είναι αναγκαίος. Αποδίδοντας στον θεό την συνείδηση και εκείνον τον πιο υψηλό βαθμό συνειδήσεως που ονομάζουμε προσωπικότητα ή νόηση (που σημαίνει να είναι και να γνωρίζει, εις εαυτόν) σημαίνει, κατά το σύστημα της επιστήμης του Φίχτε, να κατασκευάσουμε έναν θεό πεπερασμένο, καθώς η συνείδηση και η προσωπικότης είναι και δέσμια και των περιορισμένων ορίων και της πραγματώσεως, της κτιστότητος, της τελειότητος, της πληρότητος (τα πάντα εδημιουργήθηκαν καλά λίαν). Έτσι λοιπόν να σκεφτούμε τον θεό σαν ένα ιδιαίτερο ον ή σύμφωνα με την έκφραση του Kant, σαν έναν ζωντανό θεό στον οποίον ανήκουν η πληρότης της αυτοσυνειδησίας και επομένως η προσωπικότης στον πιο υψηλό βαθμό, είναι αντιφατικό και αδύνατο».
Αναγνωρίζει όμως ο Γιακόμπι με μεγάλη λεπτότητα, ότι από την θέση του Kant, σύμφωνα με την οποία βλέπουμε και κατανοούμε με πληρότητα μόνον εκείνα τα αντικείμενα που είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε, έλειπε μόνον ένα μικρό βήμα για να φτάσουμε στο "σύστημα της επιστήμης" του Φίχτε και στο σύστημα της ταυτότητος. Ανεπτυγμένη με λογική συνέπεια η κριτική φιλοσοφία του Kant οδηγεί κατευθείαν στην θεωρητική βάση του Φίχτε και αυτή η τελευταία, ανεπτυγμένη εκ νέου με λογική συνέπεια δεν μπορούσε παρά να φθάσει στην θεωρία του "Εν το παν". Μια θεωρία που αναποδογυρίζει μεν την φιλοσοφία του Σπινόζα, την μεταμορφώνει, αλλά παραμένει ένας "ιδεαλιστικός υλισμός".
Η φιλοσοφία του Φίχτε, ισχυρίζεται ο Γιακόμπι, δεν μπορεί να είναι "θεϊστική" διότι "αν ήθελε να είναι αποκλειστικά θεϊστική θα ήταν ταυτοχρόνως και άθεη ή θα παρουσιαζόταν σαν τέτοια, από την στιγμή που είχε αποδείξει πως ακόμη και ο θεός, μόνον εάν τον συλλάβουμε σαν να μην υπάρχει εις εαυτόν, μόνον τότε αποκτά φιλοσοφική αξία και γίνεται γενικώς ένα πραγματικό ον".
Γιατί όμως ο ίδιος ο Φίχτε μας άφησε να πιστεύουμε πως η φιλοσοφία του μπορούσε να είναι μια θεϊστική φιλοσοφία; Γιατί δεν επεδίωξε να εγκαταλείψει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την υποψία ότι με την υπερβατική φιλοσοφία εισήγαγε έναν νέο και ιδιόμορφο θεϊσμό και επεδίωξε να απωθήσει σαν απολύτως ανυπόστατο τον παλαιό θεϊσμό της φυσικής θρησκείας; Για να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να ομολογήσουμε πως η σκέψη του Φίχτε δεν είναι παρά ένας "μηδενισμός"!
Πρέπει να παρατηρήσουμε σ' αυτό το σημείο ότι ο Γιακόμπι εισήγαγε για πρώτη φορά στην φιλοσοφική γλώσσα τον όρο "μηδενισμός", ο οποίος έμελλε να τύχει μεγάλης αναγνωρίσεως που κρατά μάλιστα μέχρι τις μέρες μας. Ο Γιακόμπι συνειδητοποίησε ακόμη ξεκάθαρα πως η άρνηση του αυθύπαρκτου του θεϊκού προσώπου (Persona Dei), φτάνοντας εύκολα από κει και πέρα στον αθεϊσμό, θα 'χει σαν αποτέλεσμα, αναγκαίως, την καταστροφή κάθε βεβαιότητος. Ο Νίτσε υπήρξε ο πρώτος που έβγαλε όλες τις λογικές συνέπειες αυτής της θέσεως. Παρόλα αυτά ούτε ο Γιακόμπι κατόρθωσε να συλλάβει πως η διάλυση του θεϊκού προσώπου και οι τρομερές συνέπειες αυτής της διαλύσεως είχαν βαθειά ιστορία και εξηρτώντο από τον αρχαίο πόλεμο εναντίον του αποκεκαλυμμένου Θεού, του Τριαδικού Θεού, τον Θεό του Ιησού Χριστού.
Πάντως για τον Γιακόμπι ο άνθρωπος δεν έχει παρά μία εναλλακτική λύση: «ή δια της απαγωγής να εξάγει τα πάντα από το ΕΝΑ ή να κάνει το ίδιο αλλά από το ΤΙΠΟΤΑ. Στο ΤΙΠΟΤΑ αντιπαραθέτουμε το ΕΝΑ και το ονομάζουμε θεό, διότι αυτό το ΕΝΑ ή θα είναι υποχρεωτικά ένα προσωπικό ΕΝΑ, ή θα είναι ξανά, με άλλα ονόματα, ένα καθολικό ΤΙΠΟΤΑ, ένα ακαθόριστο εκ φύσεως ον αλλά το οποίο μπορεί να καθορίσει τα πάντα, σαν το άπειρο του Πλάτωνος, δηλαδή μια ολότητα και όχι μια ενότητα, δηλαδή μια ξεκάθαρη α-δυνατότης, λιγότερη και από το ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό το ΕΝΑ είναι ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ, και αυτό το ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ υπήρξε και έπρεπε να υπάρχει πριν από κάθε άλλο πράγμα, ένα ΕΝΑ χωρίς το άλλο, η τελειότης του Είναι, η τελειότης του αληθινού».
Για τον Γιακόμπι λοιπόν είναι απολύτως παράλογο να υπάρχει ένας απρόσωπος θεός, δηλαδή ένας θεός που δεν είναι. Τέλος πάντων είναι βέβαιο, συμπληρώνει, πως ένας απρόσωπος θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει το θεμέλιο της ηθικής ζωής, όπως σχεδίαζε ο Φίχτε.
«Και μην έλθετε να με διδάξετε αυτό που ήδη γνωρίζω και έχω την πρόθεση να αποδείξω καλύτερα από όσο μπορείτε να αντέξετε: Δηλαδή ότι η θέληση που δεν θέλει τίποτε, εκείνη η απρόσωπη προσωπικότης, εκείνη η απλή εγωϊκότης του Εγώ χωρίς πρόσωπο, ότι με λίγα λόγια, αυτό το ξεκάθαρο τέρας, μπορεί αναγκαίως να αποτελέσει το θεμέλιο ενός συστήματος ηθικής καθολικής ισχύος και επιστημονικής ακρίβειας».
Ο Γιακόμπι λοιπόν είναι ένας υπερασπιστής της Persona Dei, δηλαδή ενός θεού που δεν είναι ακριβώς ο χριστιανικός αλλά ο θεός ενός ρομαντικού θεϊσμού. Η μεγαλύτερή του αντίρρηση στον Σπινόζα, όπως και στον Καντ και στον Φίχτε, παραμένει η εξής: «Είναι γενικώς απαράδεκτο ένα ον χωρίς προσωπικότητα. Αλλά είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο απαράδεκτο μια προσωπικότης χωρίς συνείδηση και επομένως μια συνείδηση χωρίς αυτοσυνειδησία, χωρίς ουσιότητα ή τουλάχιστον χωρίς μια επίκτητη προσωπικότητα: Και το ένα και το άλλο είναι απλοί ήχοι λέξεων χωρίς νόημα.
Έτσι λοιπόν το "ο θεός δεν υπάρχει", δηλαδή να υπάρχει αυτομάτως μόνον ο θεός του αθεϊσμού, ο οποίος (θεός) είναι αυτός που υπάρχει στο υπέρτατο νόημα, θα σήμαινε πως δεν είναι ένα πνευματικό ον, και δεν είναι πνευματικό ον αν δεν διαθέτει τις βασικές ιδιότητες του πνεύματος: την αυτοσυνειδησία, την ουσιότητα, την προσωπικότητα».
Αμέθυστος
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009
Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος!
Ο Κύριος μας είχε ειδοποιήσει πως σε καιρούς κρίσεως θα αφαιρέσει από τους υπηρέτες του αυτά που νομίζουν πως έχουν και θα δώσει ακόμη περισσότερα σ’ αυτούς που ήδη έχουν.
Και ιδού ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, αφαιρεί με αποκαλυπτική συναίσθηση όλα όσα νόμιζε πως είχε αυτός και οι συνάδελφοί του!
Την λάμψη της εκκλησιαστικής εξουσίας! Τις λεπτομέρειες του Τυπικού, το ιεροτελεστικό της λατρείας, το κήρυγμα, τη συμβολική των αμφίων του κλήρου, τα οποία αφήνουν αδιάφορο τον σύγχρονο άνθρωπο! [Πιστός είναι μόνον ο κλήρος!]
Αυτός δε ο σύγχρονος άνθρωπος ασχολείται με την χαλαρή σκέψη περί του αν υπάρχει Θεός και ποιά είναι η σχέση Του μαζί μας.
Ενώ ο ένδοξος κλήρος έχει σαν σκοπό του πλέον να αναπαύει συνειδήσεις (!), αφού υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, άφησε την εκκλησιαστική εξουσία κατά μέρος.
Παρ’ όλη την προσπάθεια όμως να αναπαύσει συνειδήσεις το μόνο που κατόρθωσαν οι άνθρωποι της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτε άλλο από το να ψελλίζουν, και να ‘χουν περιχωρηθεί σε μια εγωϊστική και εθνικιστική ασυνεννοησία, από την οποία προσπαθούν σήμερα πλέον, με μοντέρνο τρόπο, να απελευθερωθούν.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε από το κείμενο αν τα ψελλίσματα κατορθώνουν τελικά να αναπαύουν συνειδήσεις.
Όλα αυτά λέγονται και ξαναλέγονται, είναι πλέον ομολογημένο και από τους ίδιους τους εκπροσώπους της Εκκλησίας πως δεν είναι Χριστιανοί. Γιατί οι Χριστιανοί συνεχίζουν να τους λογαριάζουν σαν τέτοιους; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πως η διάλυση της Εκκλησίας, η οποία ολοκληρώνεται σε λίγο, οφείλεται σ’ αυτόν ακριβώς τον λόγο; Στο ότι οι Χριστιανοί δεν κατορθώνουν να διακρίνουν πως οι εκκλησιαστικοί αντιπρόσωποι δεν είναι Χριστιανοί;
Την αληθινή ερμηνεία την συναντούμε στον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, αλλά είναι τόσο απίστευτη που δυστυχώς δεν θα κατορθώσει να μας βοηθήσει να γλιτώσουμε τον αφανισμό!
Νικήτα Στηθάτου, Βίος Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου § 93!
Οι άνθρωποι του Στέφανου, πρωτοπρεσβύτερου του Πατριαρχείου, καθήρεσαν τις εικόνες του Πνευματικού του Πατρός με φονικά χέρια και αξίνα και άλλες τις εξαφάνισαν επιχρίοντάς τες με καπνιά και ασβέστη, ενώ θρηνούσαν με πάθος οι μοναχοί και οι λαϊκοί που έβλεπαν τα πραττόμενα από Χριστιανούς στο μέσο της Εκκλησίας των πιστών, και δεν μπορούσαν να αποκρούσουν τους δράστες αυτών των ενεργειών λόγω της ομωνυμίας της πίστεως.
Θύματα της ομωνυμίας αφήνουμε το χριστιανικό ένδυμα να καταστρέψει αμετάκλητα ίσως, την πίστη μας. Όπως ακριβώς λόγω αυτής της ομωνυμίας είχαμε επιτρέψει, τόσους αιώνες πριν, στους Σταυροφόρους να καταστρέψουν την Πόλη και τον Βυζαντινό πολιτισμό.
Αμέθυστος
Και ιδού ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, αφαιρεί με αποκαλυπτική συναίσθηση όλα όσα νόμιζε πως είχε αυτός και οι συνάδελφοί του!
Την λάμψη της εκκλησιαστικής εξουσίας! Τις λεπτομέρειες του Τυπικού, το ιεροτελεστικό της λατρείας, το κήρυγμα, τη συμβολική των αμφίων του κλήρου, τα οποία αφήνουν αδιάφορο τον σύγχρονο άνθρωπο! [Πιστός είναι μόνον ο κλήρος!]
Αυτός δε ο σύγχρονος άνθρωπος ασχολείται με την χαλαρή σκέψη περί του αν υπάρχει Θεός και ποιά είναι η σχέση Του μαζί μας.
Ενώ ο ένδοξος κλήρος έχει σαν σκοπό του πλέον να αναπαύει συνειδήσεις (!), αφού υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, άφησε την εκκλησιαστική εξουσία κατά μέρος.
Παρ’ όλη την προσπάθεια όμως να αναπαύσει συνειδήσεις το μόνο που κατόρθωσαν οι άνθρωποι της Εκκλησίας, δεν είναι τίποτε άλλο από το να ψελλίζουν, και να ‘χουν περιχωρηθεί σε μια εγωϊστική και εθνικιστική ασυνεννοησία, από την οποία προσπαθούν σήμερα πλέον, με μοντέρνο τρόπο, να απελευθερωθούν.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε από το κείμενο αν τα ψελλίσματα κατορθώνουν τελικά να αναπαύουν συνειδήσεις.
Όλα αυτά λέγονται και ξαναλέγονται, είναι πλέον ομολογημένο και από τους ίδιους τους εκπροσώπους της Εκκλησίας πως δεν είναι Χριστιανοί. Γιατί οι Χριστιανοί συνεχίζουν να τους λογαριάζουν σαν τέτοιους; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πως η διάλυση της Εκκλησίας, η οποία ολοκληρώνεται σε λίγο, οφείλεται σ’ αυτόν ακριβώς τον λόγο; Στο ότι οι Χριστιανοί δεν κατορθώνουν να διακρίνουν πως οι εκκλησιαστικοί αντιπρόσωποι δεν είναι Χριστιανοί;
Την αληθινή ερμηνεία την συναντούμε στον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, αλλά είναι τόσο απίστευτη που δυστυχώς δεν θα κατορθώσει να μας βοηθήσει να γλιτώσουμε τον αφανισμό!
Νικήτα Στηθάτου, Βίος Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου § 93!
Οι άνθρωποι του Στέφανου, πρωτοπρεσβύτερου του Πατριαρχείου, καθήρεσαν τις εικόνες του Πνευματικού του Πατρός με φονικά χέρια και αξίνα και άλλες τις εξαφάνισαν επιχρίοντάς τες με καπνιά και ασβέστη, ενώ θρηνούσαν με πάθος οι μοναχοί και οι λαϊκοί που έβλεπαν τα πραττόμενα από Χριστιανούς στο μέσο της Εκκλησίας των πιστών, και δεν μπορούσαν να αποκρούσουν τους δράστες αυτών των ενεργειών λόγω της ομωνυμίας της πίστεως.
Θύματα της ομωνυμίας αφήνουμε το χριστιανικό ένδυμα να καταστρέψει αμετάκλητα ίσως, την πίστη μας. Όπως ακριβώς λόγω αυτής της ομωνυμίας είχαμε επιτρέψει, τόσους αιώνες πριν, στους Σταυροφόρους να καταστρέψουν την Πόλη και τον Βυζαντινό πολιτισμό.
Αμέθυστος
Τρίτη 11 Αυγούστου 2009
ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
Με σαρδόνιο χαμόγελο ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, ομολογεί πως δεν πιστεύει τίποτε, υπηρετεί απλώς έναν απηρχαιωμένο οργανισμό ο οποίος προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί και να αντικαταστήσει το σημερινό ψέλλισμα. Ποιος ψελλίζει; Το Σώμα Κυρίου; Του Θεού Λόγου; Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να πιστεύει και να πείθει και κάποιους άλλους, πως είναι Χριστιανός;
Η συμμορία που καταστρέφει ολοσχερώς την πίστη μας, η οποία αγαπά και ανοίγει την αγκαλιά της σε εγκληματίες της περιωπής ενός πάπα, που συλλειτουργεί με Ιέρειες, χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα για τους Ορθόδοξους αδελφούς μας.
«Μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων είναι μια εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Ένας εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Μια εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που μας ζητούν ψωμί και ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες».
Ο άνθρωπος ο οποίος έχει ήδη αναγνωρίσει το πρωτείο του πάπα! Ας σκεφτούμε όλοι μας τούτο το ερώτημα σοβαρά! Αν δεν υπήρχε υπογραφή στο κείμενο, θα μπορούσαμε ποτέ μας να καταλάβουμε πως είναι γραμμένο από Χριστιανό;
Δεν θα μπορούσαμε, επειδή δεν είναι!
Αμέθυστος
Η συμμορία που καταστρέφει ολοσχερώς την πίστη μας, η οποία αγαπά και ανοίγει την αγκαλιά της σε εγκληματίες της περιωπής ενός πάπα, που συλλειτουργεί με Ιέρειες, χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα για τους Ορθόδοξους αδελφούς μας.
«Μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων είναι μια εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Ένας εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Μια εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που μας ζητούν ψωμί και ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες».
Ο άνθρωπος ο οποίος έχει ήδη αναγνωρίσει το πρωτείο του πάπα! Ας σκεφτούμε όλοι μας τούτο το ερώτημα σοβαρά! Αν δεν υπήρχε υπογραφή στο κείμενο, θα μπορούσαμε ποτέ μας να καταλάβουμε πως είναι γραμμένο από Χριστιανό;
Δεν θα μπορούσαμε, επειδή δεν είναι!
Αμέθυστος
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ
Στην «Καθημερινή» της τελευταίας Κυριακής η ημιμάθεια κατάφερε ένα ακόμη χτύπημα στην πραγματικότητα, γνωρίζοντας πολύ καλά πως στην Ελλάδα του σήμερα θα μείνει ανεξέλεγκτη! Οι μεσάζοντες της Γνώσεως, οι δημοσιογράφοι, κονταροχτυπιούνται ακόμη με τους μεσάζοντες της Χάριτος, τους παπάδες, σε ξένο αχυρώνα.
Άλλος σπέρνει, άλλος θερίζει! Κοροϊδεύει ο κ. Καρκαγιάννης τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό! Επισκεφτήκατε ποτέ σας την Capella Sistina; Και πιστεύετε στ’ αλήθεια πως τα κείμενά σας είναι γραπτός λόγος; Πως εσείς και ο όμοιός σας κ. Γαβράς μετέχετε της αρχαίας σοφίας; Δεν καταλαβαίνετε πως οι ιδεολογίες που σας καίνε τα σωθικά θα σας οδηγούν για πάντα να καταδικάζετε τον Σωκράτη και να σταυρώνετε τον Κύριο; Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως οι γενικολογίες των κειμένων σας, είναι γνώση ή επιστήμη; Πως διαφέρετε εσείς και ο Γαβράς και ο διευθυντής του Μουσείου Ακροπόλεως, σε κάτι, από τα φουσκωμένα και επηρμένα Εγώ που εμφανίζονται στα παράθυρα της θλιβερής ελληνικής τηλεοράσεως;
Οι Βυζαντινοί δεν έφεραν την αρχαία γνώση στην Δύση. Την καλλιέργησαν, όσο κανείς άλλος έκτοτε! Ό,τι μπόρεσαν να κατανοήσουν από την αρχαία γνώση ο Ακινάτης και τα παλικάρια του χάθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, διότι ήταν ανυπόστατα, δεν μεταμόρφωναν τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζετε πως η «μοντέρνα» λεγόμενη φιλοσοφία ξεκινά, σε κάθε της εποχή, από το μηδέν;
Η Αναγέννηση, την οποία νομίζετε πως γνωρίζετε τόσο που να μπορείτε και να την υμνείτε, δεν αναγέννησε την αρχαία σοφία, αλλά την αρχαία Αιγυπτιακή Μαγεία σε όλες της τις εκδοχές!! Ακριβώς την νοοτροπία την οποία απέρριψαν οι αρχαίοι σοφοί για να μπορέσουν να βρουν την αλήθεια. Σ’ αυτή την αναγέννηση ανήκετε δυστυχώς και εσείς και οι όμοιοί σας, στα σίγουρα, και πρέπει να την εξυμνείτε για να μην χάσετε το ψωμί σας, διαφορετικά πώς θα νομίζατε πως δίνοντας λάσπη (τα κείμενα που παρουσιάζετε για ιστορική αλήθεια) έχετε κάθε δικαίωμα να πληρώνεστε με χρυσάφι!
Αμέθυστος
Άλλος σπέρνει, άλλος θερίζει! Κοροϊδεύει ο κ. Καρκαγιάννης τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό! Επισκεφτήκατε ποτέ σας την Capella Sistina; Και πιστεύετε στ’ αλήθεια πως τα κείμενά σας είναι γραπτός λόγος; Πως εσείς και ο όμοιός σας κ. Γαβράς μετέχετε της αρχαίας σοφίας; Δεν καταλαβαίνετε πως οι ιδεολογίες που σας καίνε τα σωθικά θα σας οδηγούν για πάντα να καταδικάζετε τον Σωκράτη και να σταυρώνετε τον Κύριο; Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως οι γενικολογίες των κειμένων σας, είναι γνώση ή επιστήμη; Πως διαφέρετε εσείς και ο Γαβράς και ο διευθυντής του Μουσείου Ακροπόλεως, σε κάτι, από τα φουσκωμένα και επηρμένα Εγώ που εμφανίζονται στα παράθυρα της θλιβερής ελληνικής τηλεοράσεως;
Οι Βυζαντινοί δεν έφεραν την αρχαία γνώση στην Δύση. Την καλλιέργησαν, όσο κανείς άλλος έκτοτε! Ό,τι μπόρεσαν να κατανοήσουν από την αρχαία γνώση ο Ακινάτης και τα παλικάρια του χάθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, διότι ήταν ανυπόστατα, δεν μεταμόρφωναν τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζετε πως η «μοντέρνα» λεγόμενη φιλοσοφία ξεκινά, σε κάθε της εποχή, από το μηδέν;
Η Αναγέννηση, την οποία νομίζετε πως γνωρίζετε τόσο που να μπορείτε και να την υμνείτε, δεν αναγέννησε την αρχαία σοφία, αλλά την αρχαία Αιγυπτιακή Μαγεία σε όλες της τις εκδοχές!! Ακριβώς την νοοτροπία την οποία απέρριψαν οι αρχαίοι σοφοί για να μπορέσουν να βρουν την αλήθεια. Σ’ αυτή την αναγέννηση ανήκετε δυστυχώς και εσείς και οι όμοιοί σας, στα σίγουρα, και πρέπει να την εξυμνείτε για να μην χάσετε το ψωμί σας, διαφορετικά πώς θα νομίζατε πως δίνοντας λάσπη (τα κείμενα που παρουσιάζετε για ιστορική αλήθεια) έχετε κάθε δικαίωμα να πληρώνεστε με χρυσάφι!
Αμέθυστος
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΑΒΡΑΣ!
Θα θέλαμε πάρα πολύ να μάθουμε από τον διευθυντή του Μουσείου της Ακροπόλεως τις πηγές που τον έπεισαν για την ιστορική αλήθεια των κακότεχνων σκίτσων του Γαβρά. Θα μας άρεσε ακόμη περισσότερο εάν ο κ. Διευθυντής γνώριζε πως οι πρωτοχριστιανοί δεν διέθεταν παπάδες και κανείς δεν φορούσε ράσα. Επίσης εάν ο κ. Διευθυντής δεν επέτρεπε, από σεβασμό στην δουλειά του τουλάχιστον, έστω και αν έχει αποδείξει ήδη πως είναι άγευστος δυστυχώς του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, δεν επέτρεπε λοιπόν στον Γαβρά να ταυτίσει το κακόγουστο φιλμάκι του με τον Παρθενώνα, όταν τον άκουσε να δηλώνει πως "οι ίδιοι οι οποίοι κατέστρεψαν τον Παρθενώνα, έκοψαν και το φιλμάκι μου"!
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ Ο κ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΟΝ ΓΑΒΡΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ.
Ένα μικρόψυχο άνθρωπο ο οποίος με την σοφία του Ναού της θεάς δεν έχει καμμία σχέση!
Τί θέλει να πεί ο κ. Γαβράς και κλαίγεται, πως αν δεν είχε καταστραφεί ο Παρθενώνας ίσως και ο ίδιος να ήταν πιο σοφός;
Ας πούμε πως οι μισητοί πλέον στους Έλληνες Χριστιανοί κατέστρεψαν τους ναούς των ειδώλων. Στην θέση τους όμως έκτισαν τους ναούς του αληθινού Θεού. Ο Γαβράς και οι όμοιοί του καταστρέφουν, αλλά τί έχουν να βάλουν στην θέση τους;
Την ασχήμια τους;
Την ιδεολογία τους;
Την κενότητά τους;
Σουβλατζίδικα; Ταβέρνες; Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το μπόι μου;
Δεν θα 'πρεπε να μας αποδείξει ο κ. Διευθυντής, πριν επιτρέψει το σκάνδαλο, πως τα κινούμενα σχέδια αποτελούν έργο τέχνης άξιο του Παρθενώνος!;
Η ασχήμια και η ανοησία προσπαθούν γι΄άλλη μια φορά να πλήξουν το κάλλος!
Αμέθυστος
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ Ο κ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΟΝ ΓΑΒΡΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ.
Ένα μικρόψυχο άνθρωπο ο οποίος με την σοφία του Ναού της θεάς δεν έχει καμμία σχέση!
Τί θέλει να πεί ο κ. Γαβράς και κλαίγεται, πως αν δεν είχε καταστραφεί ο Παρθενώνας ίσως και ο ίδιος να ήταν πιο σοφός;
Ας πούμε πως οι μισητοί πλέον στους Έλληνες Χριστιανοί κατέστρεψαν τους ναούς των ειδώλων. Στην θέση τους όμως έκτισαν τους ναούς του αληθινού Θεού. Ο Γαβράς και οι όμοιοί του καταστρέφουν, αλλά τί έχουν να βάλουν στην θέση τους;
Την ασχήμια τους;
Την ιδεολογία τους;
Την κενότητά τους;
Σουβλατζίδικα; Ταβέρνες; Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το μπόι μου;
Δεν θα 'πρεπε να μας αποδείξει ο κ. Διευθυντής, πριν επιτρέψει το σκάνδαλο, πως τα κινούμενα σχέδια αποτελούν έργο τέχνης άξιο του Παρθενώνος!;
Η ασχήμια και η ανοησία προσπαθούν γι΄άλλη μια φορά να πλήξουν το κάλλος!
Αμέθυστος
Σάββατο 1 Αυγούστου 2009
Σχόλιο στο άρθρο "Εκκλησία, Ευχαριστία και Βασιλεία"
Σχόλιο στο άρθρο
"Εκκλησία, Ευχαριστία και Βασιλεία"
του Σταύρου Γιαγκάζογλου
στο περιοδικό «Εφημέριος» τεύχος 5, Ιούνιος 2009.
Φυσικά η Αρχιεπισκοπή γνωρίζει πολύ καλά πως αν δεν επηρεαστεί ο κατώτερος κλήρος δεν μπορεί να προχωρήσει σε καινοτομίες, ιδίως αυτές που ετοιμάζει ο Οικουμενισμός. Έτσι με την βοήθεια του Ζηζιούλα και των βοηθών του, αλλάζει σιγά-σιγά ολόκληρο το περιεχόμενο της πίστης μας με τρόπο χονδροειδέστατο αλλά δυστυχώς επιτυχημένο λόγω αγνοίας. Ο κ. Γιαγκάζογλου πρωτοστατεί στην νέα κατήχηση λόγω ιδιαιτέρου ταλέντου στην ψευδολογία!
Διαβάζουμε λοιπόν ότι «η Εκκλησία στην Κ.Δ. σημαίνει τη σύναξη σε ορισμένο τόπο. Δηλαδή πρόκειται για την ευχαριστιακή σύναξη. Εξαρχής η Θ. Ευχαριστία ταυτίστηκε με το γεγονός της Εκκλησίας ως ο κατεξοχήν τρόπος και τόπος πραγμάτωσής του. Εκκλησία είναι η σύναξη και η επισυναγωγή του διασκορπισμένου λαού του Θεού “επί το αυτό”».
Επιθετικός και πρόωρος. Μόνον η έκφραση “επί το αυτό” είναι ευαγγελική, τα υπόλοιπα είναι ήδη πλύση εγκεφάλου. Διότι διαβάζουμε στις πράξεις των Αποστόλων:
Ούτοι πάντες ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει, σύν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και σύν τοις αδελφοίς αυτού. Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν πάντες ομού επί το αυτό (το υπερώον).
Μετά το γεγονός της πεντηκοστής και τον Λόγο του Πέτρου, είπον τε προς τον Πέτρον και τους λοιπούς αποστόλους· Τί ποιήσομεν, άνδρες αδελφοί; Μετανοήσατε, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε την δωρεάν του αγίου Πνεύματος.
Διότι εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών...και δώσω τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω.
...ήσαν, λοιπόν, προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς. Εγένετο δε πάση ψυχή φόβος, πολλά τε τέρατα και σημεία δια των αποστόλων εγίνετο. Πάντες δε πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά, και τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον και διεμέριζον αυτά πάσι καθότι αν τις χρείαν είχε.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της πίστης μας, το οποίο χάθηκε αφήνοντας πίσω του ιερούς κανόνες, κληρικαλισμό, εξουσία. Και σήμερα η απώλεια ολοκληρώνεται με τις θεολογίες του Ζηζιούλα και των συντρόφων του, περί ταυτότητος Θ. Ευχαριστίας και Εκκλησίας.
Ο τύπος του τύπου, ένα άδειο σακί. Ο πνευματικός θάνατος ο ίδιος.
Γράφει ο Γιαγκάζογλου: «Επισυναγωγή του διασκορπισμένου λαού του Θεού επί το αυτό»!
Πώς είναι δυνατόν ο λαός του Θεού να είναι διασκορπισμένος και μετά την Βάπτιση; Να επισυνάγεται κάθε εβδομάδα; Παράσταση είναι;
Συνεχίζει: «Η Εκκλησία πραγματώνεται ως κοινότητα ιστορική που ζει όμως την παρουσία του Χριστού, οσάκις τελεί την Ευχαριστία».
Δηλαδή όλη η Ιστορία της Σωτηρίας έγινε γι' αυτό το οσάκις;
Κάθε Κυριακή και μετά δουλειά και αναγνώριση και μόχθος ιστορικός;
«Η σύναξη γίνεται αυτό που ανυπόμονα προσδοκά να είναι: Κοινωνία των εσχάτων».
Για λίγο. Ο Χριστός έκανε όλα όσα έκανε για να μας ετοιμάσει το πρόγευμα, να μας δώσει μια μικρή γεύση της Βασιλείας! Για να μας έχει πάντοτε πεινασμένους στην προσδοκία και να μπορούμε μόνον να ψηλαφίζουμε τις δυνατότητες πληρώματος της ζωής μας! Ο Κύριος, κατά τον Γιαγκάζογλου, δεν τήρησε την υπόσχεσή Του ότι θα μας δώσει το ύδωρ το ζων με το οποίο δεν θα ξαναδιψάσουμε ποτέ.
Ας παρακολουθήσουμε για λίγο ακόμη την παράνοια του ανθρώπου.
«Ήδη στην Καινή Διαθήκη η διάκριση κληρικών και λαϊκών συνιστά μία σαφή και μόνιμη πραγματικότητα».
Συνεχίζει: «Εφόσον στον ένα Χριστό ενώνονται οι πολλοί και γίνονται ένα, η Ευχαριστία συνιστά την τέλεια πραγμάτωση της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Τη συσσωμάτωση αυτή των πιστών διενεργεί το Άγιο Πνεύμα που καθιστά παρόντα τον Χριστό κάθε φορά που συνέρχεται η κοινότητα της Εκκλησίας για την τέλεση της ευχαριστιακής λειτουργίας».
Αυτή η συγκλονιστική θεολογία περιγράφεται με ακρίβεια και από μια σύντομη ιστορία. Ένας πόντιος οδηγώντας το αυτοκίνητό του, λέει στον συμπατριώτη του, για δες λειτουργεί το φλας; Εκείνος βγάζει το κεφάλι του και λέει: Τώρα ναι, τώρα όχι.
«Το Άγιο Πνεύμα είναι ο κατ' εξοχήν φορέας και δοτήρας των ακτίστων ενεργειών της Αγίας Τριάδος».
Κάτι σαν τον Ερμή του δωδεκάθεου. Περί του Αγίου Πνεύματος, σαν απλή δίοδο η οποία επιτρέπει τις άκτιστες ενέργειες να περάσουν στο άνθρωπο, για αυτή την απίστευτη ύβρι των Οικουμενιστών εναντίον του Αγίου Πνεύματος, θα επανέλθουμε.
Αμέθυστος
"Εκκλησία, Ευχαριστία και Βασιλεία"
του Σταύρου Γιαγκάζογλου
στο περιοδικό «Εφημέριος» τεύχος 5, Ιούνιος 2009.
Φυσικά η Αρχιεπισκοπή γνωρίζει πολύ καλά πως αν δεν επηρεαστεί ο κατώτερος κλήρος δεν μπορεί να προχωρήσει σε καινοτομίες, ιδίως αυτές που ετοιμάζει ο Οικουμενισμός. Έτσι με την βοήθεια του Ζηζιούλα και των βοηθών του, αλλάζει σιγά-σιγά ολόκληρο το περιεχόμενο της πίστης μας με τρόπο χονδροειδέστατο αλλά δυστυχώς επιτυχημένο λόγω αγνοίας. Ο κ. Γιαγκάζογλου πρωτοστατεί στην νέα κατήχηση λόγω ιδιαιτέρου ταλέντου στην ψευδολογία!
Διαβάζουμε λοιπόν ότι «η Εκκλησία στην Κ.Δ. σημαίνει τη σύναξη σε ορισμένο τόπο. Δηλαδή πρόκειται για την ευχαριστιακή σύναξη. Εξαρχής η Θ. Ευχαριστία ταυτίστηκε με το γεγονός της Εκκλησίας ως ο κατεξοχήν τρόπος και τόπος πραγμάτωσής του. Εκκλησία είναι η σύναξη και η επισυναγωγή του διασκορπισμένου λαού του Θεού “επί το αυτό”».
Επιθετικός και πρόωρος. Μόνον η έκφραση “επί το αυτό” είναι ευαγγελική, τα υπόλοιπα είναι ήδη πλύση εγκεφάλου. Διότι διαβάζουμε στις πράξεις των Αποστόλων:
Ούτοι πάντες ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει, σύν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και σύν τοις αδελφοίς αυτού. Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν πάντες ομού επί το αυτό (το υπερώον).
Μετά το γεγονός της πεντηκοστής και τον Λόγο του Πέτρου, είπον τε προς τον Πέτρον και τους λοιπούς αποστόλους· Τί ποιήσομεν, άνδρες αδελφοί; Μετανοήσατε, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε την δωρεάν του αγίου Πνεύματος.
Διότι εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών...και δώσω τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω.
...ήσαν, λοιπόν, προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς. Εγένετο δε πάση ψυχή φόβος, πολλά τε τέρατα και σημεία δια των αποστόλων εγίνετο. Πάντες δε πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά, και τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον και διεμέριζον αυτά πάσι καθότι αν τις χρείαν είχε.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της πίστης μας, το οποίο χάθηκε αφήνοντας πίσω του ιερούς κανόνες, κληρικαλισμό, εξουσία. Και σήμερα η απώλεια ολοκληρώνεται με τις θεολογίες του Ζηζιούλα και των συντρόφων του, περί ταυτότητος Θ. Ευχαριστίας και Εκκλησίας.
Ο τύπος του τύπου, ένα άδειο σακί. Ο πνευματικός θάνατος ο ίδιος.
Γράφει ο Γιαγκάζογλου: «Επισυναγωγή του διασκορπισμένου λαού του Θεού επί το αυτό»!
Πώς είναι δυνατόν ο λαός του Θεού να είναι διασκορπισμένος και μετά την Βάπτιση; Να επισυνάγεται κάθε εβδομάδα; Παράσταση είναι;
Συνεχίζει: «Η Εκκλησία πραγματώνεται ως κοινότητα ιστορική που ζει όμως την παρουσία του Χριστού, οσάκις τελεί την Ευχαριστία».
Δηλαδή όλη η Ιστορία της Σωτηρίας έγινε γι' αυτό το οσάκις;
Κάθε Κυριακή και μετά δουλειά και αναγνώριση και μόχθος ιστορικός;
«Η σύναξη γίνεται αυτό που ανυπόμονα προσδοκά να είναι: Κοινωνία των εσχάτων».
Για λίγο. Ο Χριστός έκανε όλα όσα έκανε για να μας ετοιμάσει το πρόγευμα, να μας δώσει μια μικρή γεύση της Βασιλείας! Για να μας έχει πάντοτε πεινασμένους στην προσδοκία και να μπορούμε μόνον να ψηλαφίζουμε τις δυνατότητες πληρώματος της ζωής μας! Ο Κύριος, κατά τον Γιαγκάζογλου, δεν τήρησε την υπόσχεσή Του ότι θα μας δώσει το ύδωρ το ζων με το οποίο δεν θα ξαναδιψάσουμε ποτέ.
Ας παρακολουθήσουμε για λίγο ακόμη την παράνοια του ανθρώπου.
«Ήδη στην Καινή Διαθήκη η διάκριση κληρικών και λαϊκών συνιστά μία σαφή και μόνιμη πραγματικότητα».
Συνεχίζει: «Εφόσον στον ένα Χριστό ενώνονται οι πολλοί και γίνονται ένα, η Ευχαριστία συνιστά την τέλεια πραγμάτωση της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Τη συσσωμάτωση αυτή των πιστών διενεργεί το Άγιο Πνεύμα που καθιστά παρόντα τον Χριστό κάθε φορά που συνέρχεται η κοινότητα της Εκκλησίας για την τέλεση της ευχαριστιακής λειτουργίας».
Αυτή η συγκλονιστική θεολογία περιγράφεται με ακρίβεια και από μια σύντομη ιστορία. Ένας πόντιος οδηγώντας το αυτοκίνητό του, λέει στον συμπατριώτη του, για δες λειτουργεί το φλας; Εκείνος βγάζει το κεφάλι του και λέει: Τώρα ναι, τώρα όχι.
«Το Άγιο Πνεύμα είναι ο κατ' εξοχήν φορέας και δοτήρας των ακτίστων ενεργειών της Αγίας Τριάδος».
Κάτι σαν τον Ερμή του δωδεκάθεου. Περί του Αγίου Πνεύματος, σαν απλή δίοδο η οποία επιτρέπει τις άκτιστες ενέργειες να περάσουν στο άνθρωπο, για αυτή την απίστευτη ύβρι των Οικουμενιστών εναντίον του Αγίου Πνεύματος, θα επανέλθουμε.
Αμέθυστος