Κίνδυνος μεγάλης ανθρωπιστικής καταστροφής

• Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία και θα μείνουμε στο ευρώ. Αυτό ήταν/είναι το επιχείρημα που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Σόρος υπό τον Παπαδήμο χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει το πρόγραμμα νομικού αφοπλισμού και εν συνεχεία οικονομικής καταστροφής του ελληνικού έθνους, λαού και κράτους, που συνιστά το ακόμα ανολοκλήρωτο, μη ανεπίστρεπτο πακέτο PSI-Μνημόνιο-Δανειακή. Λέμε μη ανεπίστρεπτο γιατί, παρά την ψήφιση του νομοσχεδίου την Κυριακή ακόμα ούτε τα ομόλογα έχουν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο, ούτε έχει υπερψηφισθεί από τη Βουλή η επονείδιστη νέα Δανειακή, σταθμός ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα της αποικιοκρατίας. ‘Οσοι λοιπόν έχουν συνείδηση του τι σημαίνουν αυτά τα κείμενα οφείλουν να κάνουν τα πάντα που μπορούν για να σταματήσουν το πρόγραμμα. Δεν αρκεί να λέμε ότι αγωνιζόμαστε, πρέπει να αγωνιζόμαστε.

Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως ότι το παραπάνω επιχείρημα είναι ένα ψέμα μεγαλύτερο, μια απάτη πιο καταστροφική από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη. Το πακέτο δεν αποτρέπει τη χρεοκοπία και δεν διασφαλίζει τη συμμετοχή στο ευρώ. Μετατρέπει μια σοβαρή οικονομική κρίση σε εθνική καταστροφή. Οργανώνει τη μετάβαση σε μια «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», μαζική μετανάστευση Ελλήνων από την Ελλάδα και περιθωριοποίηση όσων μείνουν εντός, μακροχρόνια ανάλογη προς τον διωγμό των Εβραίων από τον Τίτο το 79. ‘Ένα κοινωνικό (τουλάχιστο) ολοκαύτωμα του ελληνικού λαού.

Αυτό δεν είναι Βαϊμάρη ή ’29, είναι χειρότερο!

Οι οικονομικές στατιστικές της χώρας είναι ήδη τρομακτικές, συγκρίσιμες με το κραχ του 1929 και τη Βαϊμάρη, οδηγούσες κανονικά σε αναρχική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, εμφύλιο ή εξωτερικό πόλεμο, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση. Το χειρότερο είναι άλλο. ‘Οπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Δ. Γεωργόπουλος, οι στατιστικές δείχνουν κάτι πολύ παράξενο. Μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης, το φαινόμενο ακολουθεί ακόμα ανοδική τροχιά. Αν αυτό επιβεβαιωθεί στο επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο, δεν ακολουθούμε την κανονική κατανομή μιας βαριάς οικονομικής κρίσης, αλλά πηγαίνουμε σε καταστροφή όλης της δομής. Η καμπύλη δεν οδηγείται σε επαναφορά, αλλά σε ταλάντωση στο άπειρο, απροσδιόριστου αποτελέσματος. Θα μπορούσε να οδηγήσει π.χ. σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση στην Αττική. 250.000 άνθρωποι ήδη σιτίζονται στα συσσίτια (ενώ ο Σκάι, σε ένα ιστορικό ρεκόρ θράσους, υποκρισίας και κυνισμού, βοηθάει να επιζήσουν τα θύματα της πολιτικής που υποστήριξε με φανατισμό). ‘Ισως ο Παπαδήμος έχει επίγνωση του κινδύνου, αλλά συμπεριφέρεται ως πυρομανής, όπως και η ΕΕ, συνεχίζοντας την πολιτική που προκαλεί το φαινόμενο.

Εν πάσει περιπτώσει, μια τέτοια εικόνα, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση, οδηγεί είτε σε πλήρη δημοσιονομική κατάρρευση, είτε σε κοινωνική έκρηξη μεγάλης κλίμακας στους επόμενους τρεις με έξη μήνες. ‘Ότι από τα δύο συμβεί θα επιταχύνει τη διαδικασία αποσύνθεσης.

Οι Γερμανοί θέλουν προτεκτοράτο και οι τράπεζες καταστροφή

Σε ότι αφορά την εξωτερική πτυχή το πακέτο Παπαδήμου-Σαμαρά δεν διασφαλίζει την παραμονή στο ευρώ, οργανώνει την αποβολή μας από την ευρωζώνη, χωρίς κόστος για τους πιστωτές και προς όφελος των γενικότερων παγκόσμιων σχεδίων τους. Υποστηρίξαμε επανειλημμένως, εμείς αλλά και το αμερικανοεβραϊκό Stratfor, ότι, αυτό που δεν έχει αντιληφθεί η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό είναι ότι η Αυτοκρατορία των Τραπεζών χρειάζεται τώρα περισσότερο την καταστροφή της Ελλάδας, ένα κοινωνικό αρχικά, εθνικό ίσως μετά ολοκαύτωμα, από ότι την απλή μετατροπή της σε κάπως σταθερό προτεκτοράτο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Ούτε και εμείς όμως δεν περιμέναμε να επιβεβαιωθούμε τόσο γρήγορα, μια μέρα μόλις μετά την ψήφιση του κειμένου της ντροπής από τους 199.

Περιμένει κανείς όταν οι δούλοι κάνουν τη δουλειά τους, προσφέροντας χώρα και λαό στο πιάτο, τα αφεντικά να τους επιβραβεύουν με φιλικό χτύπημα στην πλάτη και κάποιες ενθαρρυντικές φράσεις. Εδώ συνέβη το πρωτοφανές να αρχίσουν να τους βρίζουν, να τους φτύνουν και να τους κλωτσάνε προτού καλά-καλά τελειώσουν τη δουλειά. Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, είστε αναξιόπιστοι κλπ. Νέα προσκυνήματα στις Βρυξέλλες, νέα γράμματα από τους «ηγέτες» με διαβεβαιώσεις ότι δεν είναι ψεύτες και θα παραμείνουν σε όλη τους τη ζωή δούλοι και ραγιάδες.

Προς έξοδο από το ευρώ

H έξοδος από το ευρώ, υπό τις συνθήκες που οργανώνεται, είναι το πρώτο μόνο βήμα μιας πορείας που κινδυνεύει να οδηγήσει σε αναίρεση του από τριών αιώνων βασικού προσανατολισμού του ελληνικού έθνους προς την Ευρώπη και τις αξίες του Διαφωτισμού, μιας στρατηγικής κατεύθυνσης που, εκτός των άλλων, ταιριάζει με αυτό που είναι και θέλει να είναι ο ‘Ελληνας από τη στιγμή που παύει να ‘ναι Ραγιάς, με την ιστορία, την πολιτιστική-συμβολική ισχύ και το συμφέρον ενός μικρού λαού στο μεταίχμιο του σλαβικού, μεσανατολικού και δυτικοευρωπαϊκού κόσμου.

Ο γράφων ανήκει στην εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα σχολιαστών στην Ελλάδα που επέκριναν εγκαίρως το Μάαστριχτ, δεν ανήκει σε εκείνους που, αφού υποστήριξαν τη συνθήκη ή και την ψήφισαν, ξαφνικά ανακάλυψαν τα αγαθά μιας δήθεν, φαντασιακής πορείας προς την εθνική ανεξαρτησία, που κινδυνεύει εν τοις πράγμασι να καταλήξει σε κάτι χειρότερο από την Ελλάδα του Πιουριφόι. Το επιχείρημα του Παπαδήμου και του ΚΚΕ είναι ταυτόσημο στον πυρήνα του: να είσαι Ευρωπαίος, λένε αμφότεροι, σημαίνει να κάνεις αυτά που σου λένε. Η διαφορά είναι ότι ο Παπαδήμος λέει ας τα κάνουμε για να μείνουμε, το ΚΚΕ λέει ας φύγουμε για να μη τα κάνουμε. Ευρωπαίος κατά τη δική μας κατανόηση, σημαίνει αυτεξούσιος και κυρίαρχος, δηλαδή ικανός να πει όχι. Σημαίνει ότι όταν βρίσκεσαι ήδη στη λέσχη δίνεις αγώνα υπέρ των εθνικών συμφερόντων σου και στο όνομα της Ευρώπης.

Το Μάαστριχτ είναι ήδη νεκρό και το 4ο Ράιχ δεν θα πετύχει. Το πραγματικό ζήτημα που ο ελληνικός και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί αντιμετωπίζουν είναι μέσα από ποιά πορεία θα ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον του νέου χρηματοπιστωτικού φασισμού, που θέλει να διαλύσει κράτη και έθνη στην Ευρώπη, πως θα αποφύγουν τον πόλεμο ενός ευρωπαϊκού λαού εναντίον του άλλου, ή, αν δεν τον αποφύγουν, πως θα συγκροτήσουν μέτωπο υπεράσπισης των εθνών, του πολιτισμού και της δημοκρατίας στην ήπειρο.

Η Αθήνα ως πράκτωρ χάους για λογαριασμό της Goldman Sachs

Η ΕΕ είναι «ατελής» συγκρινόμενη με κράτος. Δεν διαθέτει αυτόματο μηχανισμό υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, τον ρόλο αυτό καλούνται να παίξουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου-Παπαδήμου, αμφότερες υπό τον άμεσο έλεγχο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μη υπερασπιζόμενες τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη διασπορά χάους στην Ευρώπη, στην εκδήλωση της ευρωπαϊκής κρίσης και, ακόμα σπουδαιότερο, στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε.

Η Goldman Sachs, μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο και πανταχού παρούσα στις οικονομικές κρίσεις του τελευταίου αιώνα, βοήθησε να φτιαχτεί η φούσκα του χρέους και, με τη συμφωνία των swaps, το μασκάρεμα του χρέους, δημιούργησε δηλαδή, εδώ και μια δεκαετία, τόσο τον μηχανισμό δημιουργίας της φούσκας, όσο και τον μηχανισμό διάρρηξής της, με την Ελλάδα όμως και όχι την ίδια κατηγορούμενη και καταβάλλουσα το κόστος. Η ίδια οργάνωσε την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας, οι άνθρωποί της στην ελληνική κυβέρνηση και το κράτος τη διευκόλυναν και ο φίλος της George Soros άπλωσε το δίχτυ των ανθρώπων του γύρω από τον Παπανδρέου και αργότερα τους Σαμαρά και Λαζαρίδη, προσδιορίζοντας έτσι το πώς η Ελλάδα θα απαντήσει στην επίθεση. Μετά ήρθαν διεθνώς οι άνθρωποι της Goldmnan και οι φίλοι τους, Ρουμπινί, Σόρος, Φρίντμαν του Στράτφορ, ‘Ισσινγκ να μας εξηγήσουν πόσο καλά για Ελλάδα και Ευρώπη είναι να φύγει η χώρα από το ευρώ. Τέτοιος πόνος για την Ελλάδα και την Ευρώπη!

Οι ίδιες δυνάμεις πίσω και από Αθήνα και από Βερολίνο!

Οι ίδιες δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση και προσδιόρισαν την ελληνική απάντηση σε αυτή, προσδιόρισαν και την γερμανική απάντηση! Φρόντισαν να βγάλουν στους ‘Ελληνες τον Ραγιά και στους Γερμανούς τον Φύρερ, με αμφότερες δυνατότητες βαθιά ενσωματωμένες στον εθνικό χαρακτήρα των δύο εθνών και ιδίως των ελίτ τους! Ο ‘Ισσινγκ, σύμβουλος της Goldman Sachs Europe είναι ο αρχιτέκτονας του ευρώ και ο σημαντικότερος ειδήμων σε θέματα νομισματικής πολιτικής της Γερμανίας. Να μη βοηθήσουμε τους ‘Ελληνες, ήταν το μότο του άρθρου του στους Financial Times Deutschland, την άνοιξη του 2010, να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, υποστήριζε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην ίδια εφημερίδα, με ένα άρθρο που έθετε την ΕΕ προ του διλήμματος είτε να γίνει δικτατορία των αγορών είτε να διαλυθεί. H Goldman Sachs δεν ελέγχει μόνο τον ‘Ισσινγκ στη Γερμανία. Οι άνθρωποί της ετοιμάζουν τις αποφάσεις των συνόδων κορυφής της ΕΕ για λογαριασμό της γερμανικής καγκελαρίας και της γαλλικής προεδρίας και άνθρωπός της διευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι του Χρήματος οργάνωσαν προς το συμφέρον τους τη βασική ιδιότητα των Ελλήνων πολιτικών, την υποτέλεια. Στο Βερολίνο πέταξαν το δόλωμα του 4ου Ράιχ, επάγοντας την τόσο συνήθη κυριαρχική διάθεση των γερμανικών ελίτ, που οδήγησε δύο φορές την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία στην καταστροφή. Το αποτέλεσμα είναι ένας άνευ προηγουμένου θρίαμβος για την αυτοκρατορία του Λόιντ Μπλανκφέιν και όσους θέλουν να διαλύσουν το ευρώ, γιατί δεν τους αρέσουν μεγάλα κράτη και γιατί χωρίς το παγκόσμιο μονοπώλιο του δολαρίου δεν θάναι εύκολη η μελλοντική χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας και γιατί δεν βλέπουν τον λόγο η Ευρώπη να ζει καλύτερα από την Ουγκάντα.

Ο θρίαμβος του Χρήματος

Το 2008 είχαν όλοι αγριέψει με τις τράπεζες. Σήμερα, οι Γερμανοί ρίχνουν την ευθύνη στους ‘Ελληνες και το αντίστροφο, οι Βούλγαροι λένε τι καλά που τη παθαίνετε κι εσείς, οι Γάλλοι βγάζουν τον Γλέζο στην τηλεόραση να μιλήσει για τις σφαγές του Διστόμου. Κανείς δεν θυμάται πια τον ρόλο των τραπεζών, κανείς δεν σκέφτεται να πάρει μέτρα εναντίον τους. Οι τράπεζες, δια των οίκων αξιολόγησης, ρυθμίζουν πλέον τα κράτη, αντί να ρυθμίζονται από αυτά. Η κρίση της ΕΕ, με τον τρόπο που εξελίσσεται, είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος του καπιταλισμού της καταστροφής και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ.

Πριν από είκοσι χρόνια εξαφάνισαν ότι απέμενε από την κληρονομιά της Ρωσικής Επανάστασης, τώρα επιχειρούν να κατεδαφίσουν ότι απομένει από την κληρονομιά της Γαλλικής. Το σχεδιαζόμενο κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ευρώπη και το πυρηνικό στη Μέση Ανατολή, με τον κίνδυνο μιας νέας “Χιροσίμα” στο Ιράν, κινδυνεύουν, αν δεν αποτραπούν εγκαίρως, να εγκαινιάσουν έναν αιώνα καταστροφών.

Υπάρχει πάντως μια αρχή ελπίδας στην όλο και μεγαλύτερη τάση της κοινωνικής βάσης να αυτό-οργανωθεί κοινωνικά, οικονομικά κα πολιτικά, με πρωτοβουλίες όπως αυτή του Κοινωνικού Ιατρείου στο Ελληνικό, των «Πολιτών κατά του Χρέους» στο Ηράκλειο, του «Αντικατοχικού Μετώπου» στα Χανιά. Αλλά και στις διεθνείς κινητοποιήσεις υπέρ του ελληνικού λαού με το σύνθημα «Είμαστε όλοι ‘Έλληνες» και στη θέση που υιοθέτησε ο Ολλάντ στη Γαλλία.

ΠΗΓΗ : Άς Μιλήσουμε Επιτέλους

Στρατιές απελπισμένων Ελλήνων στη Γερμανία

Πηγή: News247

Διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο της μετανάστευσης Ελλήνων στη Γερμανία, σύμφωνα με το γερμανικό Ινστιτούτο για την Αγορά Εργασίας.

Χιλιάδες απελπισμένοι νέοι Έλληνες έχουν πια ως μοναδική επιλογή την φυγή από τη χώρα τους, καθώς η ανεργία αυξάνεται μήνα με το μήνα και τα συνεχή πακέτα λιτότητας βυθίζουν τους πολίτες στην ανέχεια.
Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2011, μετανάστευσαν στη Γερμανία περίπου 8.900 Έλληνες, αριθμός διπλάσιος σε σχέση με ό,τι συνέβαινε πριν από την κρίση.
Όπως αναφέρει η Deutsche Welle, διοκτήτες φαστ φουντ και εστιατορίων δέχονται καθημερινά τηλεφωνήματα ενδιαφερόμενων από την Ελλάδα. Η φράση που ακούνε πιο συχνά είναι το "κάνω τα πάντα".
Όμως και στη Γερμανία τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Συγκεκριμένα στο Βερολίνο η ανεργία κυμαίνεται στο 13% και είναι πόλη κυρίως για άνεργους καλλιτέχνες, λόγω της πολυπολιτισμικότητάς της.
Στήριξη από τους Έλληνες της Γερμανίας
Το σημαντικότερο εμπόδιο που συναντούν οι Έλληνες, είναι η γλώσσα, καθώς το γεγονός ότι μιλάνε καλά αγγλικά δεν βοηθά.

Έτσι, κατασκευάστηκε η ιστοσελίδα hireagreek.com, με στόχο να φέρει σε επαφή ελληνικής καταγωγής επιχειρηματίες με ενδιαφερόμενους από την Ελλάδα, πρωτίστως για εξ αποστάσεως συνεργασίες προκειμένου οι τελευταίοι να μην εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και τα χρήματα να παραμένουν στην Ελλάδα. Για τις περισσότερες προσφερόμενες θέσεις εργασίας όμως, η μετανάστευση επιβάλλεται.

Επίσης, πολλοί Έλληνες μετανάστες απευθύνονται στον ελληνογερμανικό επιστημονικό και πολιτιστικό σύλλογο Exantas.
Ιδρύθηκε πριν από επτά χρόνια από επτά άτομα. Σήμερα μετρά σχεδόν 100 μέλη και αναζητεί χώρους για νέα γραφεία προκειμένου να παρέχει συμβουλές σε Έλληνες που πατούν για πρώτη φορά το πόδι τους στη γερμανική πρωτεύουσα.
Οι κλήσεις της απελπισίας
Στο κυριότερο αίτημα των ενδιαφερόμενων ωστόσο, που είναι μια θέση εργασίας, ο σύλλογος δεν μπορεί δυστυχώς να ανταποκριθεί, λέει το μέλος του Δ.Σ. Βασίλης Παπαδόπουλος. Ο ίδιος είναι μηχανικός, παιδί ελλήνων μεταναστών και ζει από τη δεκαετία του 1970 στη Γερμανία.
Ακόμη και στο κινητό του δέχεται κλήσεις από ενδιαφερόμενους που αναζητούν απελπισμένα δουλειά, άνθρωποι με δυο πτυχία που δεν θέλουν πια να ζουν σε βάρος της τσέπης των γονιών τους, όπως λέει.
Ο ίδιος χαρακτηρίζει την κατάσταση στην Ελλάδα "μια τραγωδία" ενώ δείχνει απόλυτη κατανόηση για όσους την εγκαταλείπουν.
Εντέλει οι Έλληνες του εξωτερικού δεν ξεχνούν ποτέ την πατρίδα τους. Τη δεκαετία του 1970 οι πόλεις χτίστηκαν με χρήματα από το εξωτερικό. Τα χρήματα των Ελλήνων γκασταρμπάιτερ της Γερμανίας έδωσαν ώθηση στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, λέει ο κ. Παπαδόπουλος και εύχεται ότι αυτό θα ξανασυμβεί στο μέλλον.

Κ.Καββαθάς : Η ζωή μετά…

του Κ.Καββαθά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο “1^ο ΘΕΜΑ” στις 26.02.12

Η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επαναφέρει στο προσκήνιο το παλαιό ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Η δική μου άποψη είναι πως και βέβαια υπάρχει μια και, αυτό που αποκαλούμε «ζωή» δεν είναι παρά ένα σοφά σχεδιασμένο ολόγραμμα το οποίο έχει την δυνατότητα να ανακατατάσσει τα στοιχεία που το αποτελούν κάθε νανοδευτερόλεπτο με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι ζούμε ενώ δεν έχουμε καν γεννηθεί. Αν η θεωρία μου για την ζωή μετά φαντάζει (και είναι) δυσνόητη φανταστείτε τι είναι η θεωρία για την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους που υπογράφηκε στις 20/2 με το Eurogroup ύστερα από διαπραγματεύσεις 13 ωρών. Οι αποφάσεις δεν προκαλούν έκπληξη αφού, το μεγαλύτερο μέρος, αφορά στην συμμετοχή των ιδιωτών (PSI), από «κούρεμα» από 50% στο 53,5% -για καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό και να επιτευχθεί ο στόχος του 120% μέχρι και το 2020 (αναφορικά με το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ).
Εδώ τίθενται αμείλικτα τα ερωτήματα: υπάρχει ζωή μετά το Κούρεμα; Θα επιτευχθούν οι στόχοι, με δεδομένη την οικονομική πολιτική λιτότητας που εφαρμόζουν οι επιστήμονες του Ιδρύματος Roslyn στο οποίο γίνονται πειράματα για ένα νέο τύπο Έλληνα πολίτη; Ποιο απλά μετά το πρόβατο Ντόλι θα δημιουργηθεί πρόβατο Μήτσος το οποίο θα αμείβεται με 510€/μήνα και θα δίνει στη ΔΕΗ 1100; Θα υπάρξει προβατίνα Μαρίκα που θα ζει με σύνταξη 350 ευρώ και θα πληρώνει 550; Αυτά, και άλλα, είναι τα αμείλικτα ερωτήματα που περιμένουν να διευκρινιστούν με 356 υπουργικά διατάγματα που θα υπογραφούν μέχρι τις 16 Μαρτίου οπότε θα φθάσουν στη χώρα 300 γενετιστές του Ινστιτούτου για να προσφέρουν «τεχνική βοήθεια» για την μετάλλαξη του Έλληνα πολίτη ο οποίος, όπως είναι γνωστό «μαζί τα έφαγε».
Ολλανδοί, Αυστριακοί και Φιλανδοί γενετιστές λένε πως δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας μιας ελληνικής Ντόλι, κάτι που θα οδηγήσει στη συνέχιση του σπιράλ που έχει μπει η ελληνική οικονομία.
Αν και η πιθανότητα είναι μικρή δεν μπορεί να αποκλειστεί μια δυσάρεστη έκπληξη από τη μη ολοκλήρωση του PSI+ ή και την χρεοκοπία εντός ευρώ κάτι που θα οδηγήσει στην προβατοποίηση του λαού που, με τη σειρά της, θα οδηγήσει στη πώληση του αεροδρομίου Ελληνικού και στην ανάθεση της διαχείρισης των απορριμμάτων της μείζονος πρωτευούσης στην MKO “i4U&U4me” που ανήκει σε συγγενή παράγοντα της μεταμοντέρνας πολιτικής ζωής.
Με δεδομένο το γεγονός ότι, ο γράφων δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να συνεντευξιασθεί με τους γενετιστές θα αναφερθώ στις επίσημες ανακοινώσεις για το Β’ πακέτο στήριξης που περιλαμβάνει βοήθεια 130δις ευρώ και απομείωση του δημοσίου χρέους στο 120,5 % του ΑΕΠ έως το 2020. Η διαφορά από το 129% (σύμφωνα με την έκθεση βιωσιμότητας μέχρι το 120,5%), καλύφθηκε από τους ιδιώτες και την αύξηση της συμμετοχής τους στο Κούρεμα στο 53,5% έναντι 50% που προβλεπόταν στη συμφωνία του Οκτωβρίου. Σαν αποτέλεσμα το πραγματικό κούρεμα (των προβάτων) πρέπει να υπολογίζεται στο 74 με 75%, έναντι του 70%. Πάρα και πάνω απ’ όλα η συμφωνία προβλέπει τη δημιουργία ειδικού χώρου ενδιαίτησης προβάτων ή λογαριασμού μέσω του οποίου (τα πρόβατα) θα καταβάλουν το ποσό εξυπηρέτησης του χρέους που «μαζί δημιούργησαν».
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Rosslyn, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Ολι Ρεν, και η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ έγινε λόγος για ένα σημαντικό βήμα για την δημιουργία μιας ανώτερης ράτσας προβάτων που, με την εργασία τους θα παράγουν 100% περισσότερο μαλλί ώστε το κούρεμα να φθάνει το 70% και τα νέα δάνεια στα 600 δισεκατομμύρια ευρώ. Για να αντιμετωπισθεί ο φαύλος κύκλος της λιτότητας και τα γενετικά τροποποιημένα πρόβατα να μπορούν να βγάζουν αρκετό μαλλί προβλέπεται η «αξιοποίηση» του αεροδρομίου Ελληνικού με την κατασκευή ουρανοξυστών και καζίνο αλλά και η ενεργοποίηση του προγράμματος «ΗΛΙΟΣ» που προβλέπει την σπορά όλων των ελεύθερων χωραφιών με φωτοβολταϊκά που θα παράγουν ρεύμα που η Ζίμενς θα πουλάει στη Γερμανία που με τη σειρά της θα το πουλάει στα «πρόβατα» του ευρωπαϊκού νότου. Όπως είπε και ο υπουργός Πάγκαλος το Μνημόνια 1 και 2 αποτελούν ευλογία για την Ελλάδα._Κ.Κ.
Υ.Γ Όχι μόνο δεν έδωσαν αποζημιώσεις για τα εγκλήματα στη διάρκεια του 2^ου Π.Π. αλλά θησαύρισαν πουλώντας κουζίνες, πλυντήρια, μερσεντέ, μπέμπες και άουντι, υποβρύχια και τανκ, για να μην αναφερθώ στις καφετιέρες της Μπάκντορ. Και αφού έβγαλαν τα κέρδη της αρκούδας ζητάνε και τα ρέστα. Ποιος Έλληνας πολιτικός έχει τις κοχόνες να θέσει αυτές τις ερωτήσεις; Ο Luke Papadaimos θα πείτε και μεγάλο το δίκιο σας!
Τελευταία σημείωση: Τα γιουσουφάκια του “ΕΛΙΑΣΕΚ”, τα άλλα των καθεστωτικών ΜΜΕ, οι σοροτρόφιμοι και οι metrosexuals της Κηφισιάς θα πουν ότι, για την καταστροφή ευθύνεται ο λαός. Έχω μία πρόταση για όλους αλλά, η …ανατροφή μου δεν επιτρέπει να την γράψω!

http://netakias.wordpress.com/2012/02/29/ever_after/

Πηγή : www.olympia.gr

Η αληθής ευκαιρία που υποκρύπτεται στην κρίση ή το νόημα της μετάνοιας

Παύλος Κλιματσάκης

Στο παρόν κείμενο επιδιώκω να καταδείξω ότι η κρίση δεν είναι ούτε απλώς οικονομική, ούτε απλώς ηθική, αλλά κατ’ ουσίαν πνευματική υπό την έννοια της στάσης που κρατούμε απέναντι στην αλήθεια της κοινωνίας. Στην παρούσα κρίση εμπεριέχεται η ευκαιρεία «να αλλάξουμε μυαλά», να μετανοήσουμε, δραστηριοποιώντας την ελευθερία μας. Για να ζήσουμε ελεύθερα, πρέπει να πράττουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, εμείς οι ίδιοι είμαστε το πρόβλημα αλλά και η λύση του.

Αφετηρία της κρίσης

Επειδή η κρίση εκδηλώνεται πρώτον ως πρόβλημα επιβίωσης, τείνουμε να την αντιμετωπίσουμε ως πρόβλημα διασφάλισης των αναγκαίων προς το ζην. Η σημερινή οικονομική κρίση έχει όμως προσδιορισθεί έτσι, ώστε να μην υπάρχει άμεση λύση. Από οικονομική άποψη έχουμε οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο, και το ότι θα πτωχύνουμε είναι αναπόφευκτο. Δανειστήκαμε πολλά χρήματα, δεν μπορούμε να τα επιστρέψουμε και επομένως πρέπει να ζήσουμε φτωχότερα. Δεν είναι δυνατόν να διατηρήσουμε το προηγούμενο βιοτικό επίπεδο, επειδή αποκλείεται να συνεχίσουν να μας δανείζουν υπέρογκα πόσα. (Τόσο το καλύτεροο, όπως θα δούμε αργότερα.)

Ας θυμηθούμε ότι η υπερχρέωση προέκυψε ως αποτέλεσμα της ευκολίας δανεισμού χρήματος από το εξωτερικό σε συνδυασμό με την ιδιοπαθή δομή της ελληνικής πολιτικής, που εξώθησε τους μικρόνοες κυβερνήτες μας να δανείζονται όλο και μεγαλύτερα ποσά. Όλα αυτά είναι πλέον διαπιστωμένα. Δεν θέτω το ερώτημα, τις πταίει ή τις πταίει περισσότερο. (Κατ’ ουσίαν όλοι έχουν ευθύνη, άλλοι περισότερο και άλλοι λιγότερο και ανάλογα με τον τρόπο που επηρρέαζαν τα πράγματα). Δεν ασχολούμαι ούτε με το ερώτημα γιατί έπαψαν να μας δανείζουν. Πρόκειται σίγουρα για ένα περίπλοκο ζήτημα που αφορά τις παθολογίες του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αν μπορούν οι οικονομολόγοι, ας ξεμπλέξουν το νήμα όλων των σχετικών παραμέτρων, το οποίο για την ώρα παρουσιάζεται χαοτικά μπερδεμένο.

Υπό το βάρος της ανάγκης καταβάλλονται προσπάθειες να λυθεί το πρόβλημα με κάποιου είδους τεχνική παρέμβαση, αλλά το πρόβλημα της επιβίωσης δεν αίρεται, διότι απλά δεν πρόκειται να μας δανείζουν όπως πριν. Η άλλη δυνατότητα, κάποιου είδους παραγραφής του χρέους ως απεχθούς και της αυτόνομης οικονομίας συνεπάγεται επίσης ότι θα γίνουμε φτωχότεροι. Οι ειδικοί έχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι είναι εύλογον ή πιο εύλογον από οικονομική άποψη. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως θα γίνουμε και είμεθα ήδη φτωχότεροι. Από οικονομική άποψη έχουμε επομένως «σπάσει τα μούτρα μας», και δεν υπάρχει κανένας εύκολος τρόπος επανόρθωσης της οικονομίας. Είμαστε αντιμέτωποι με την σκληρότητα της φτώχειας και των συνακόλουθων προβλημάτων.

Μας αξίζει αυτό που παθαίνουμε;

Μας αξίζει αυτό που παθαίνουμε, εάν μπορούσαμε να πράξουμε κάτι για να μην το πάθουμε. Έχει γίνει πλέον σε πολλούς ανθρώπους σαφές ότι η βιοτή μας τις τελευταίες δεκαετίες συνετέλεσε σημαντικά στην οικονομική μας εξαθλίωση. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας τείνουν να αποδίδουν ευθύνες κυρίως στους κυβερνήσαντες, αλλά πολλοί συνειδητοποιούν ότι η συμπεριφορά αυτών αντανακλούσε και την ηθική των πολιτών. Αν και οι κυβερνήσαντες φέρουν όντως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι εάν οι ίδιοι οι πολίτες ήταν τιμιότεροι, οι κυβερνώντες δεν θα μπορούσαν να εκτραπούν σε τόσο μεγάλα εγκλήματα. Ως εκ τούτου έχει γίνει ευρέως συνειδητό ότι της οικονομικής παρεκτροπής προηγήθηκε η ηθική παρεκτροπή. Η κατάσταση της πολιτείας είναι το συνολικό αποτέλεσμα της δραστηριότητας των καθ’ έκαστον πολιτών. Αν οι περισσότεροι είναι δίκαιοι, δεν μπορεί στην πολιτεία να επικρατεί το άδικο. Εάν επικρατεί το άδικο, σημαίνει ότι οι περισσότεροι είναι άδικοι. Βεβαίως η εύθυνη βαρύνει τον καθένα διαφορετικά και κατ’ αναλογία. Από ένα σημείο και πέρα οι συνθήκες αναγκάζουν όλους να γίνουν άδικοι, προκειμένου να επιβιώσουν. Για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει οι περισσότεροι πολίτες να έχουν συνεργήσει στο κακό.

Τις προηγούμενες δεκαετίες παρακολουθήσαμε την συνεχή ηθική κατρακύληση των Ελλήνων. Μπορεί να πει κανείς ότι όσο πλουσιότεροι καθιστάμεθα τόσο ανηθικότεροι γινόμασταν. Η ηθική κατάπτωση ήταν ότι αυτή συνοδευόταν από μια κλιμακούμενη άρνηση των παραδοσιακών αξιών του ελληνισμού και από την προσκόληση σε ένα μηδενιστικό πνεύμα. Το ότι η ηθική εξαθλίωση όμως θα οδηγούσε στην παρατηρούμενη οικονομική εξαθλίωση δεν ήταν κάτι αναμενόμενο, διότι ο συσχετισμός τους δεν ήταν φανερός. Δεν ήταν δηλαδή φανερό ότι η οικονομική ευμάρεια ήταν προϊόν της μηδενιστικής στάσης ζωής, ως προκύπτουσα από το δανεισμό. Ο συσχετισμός ανάμεσα στην ευμάρεια και στον ηθικό μηδενισμό κατέστη δυνατός λόγω της ευκολίας δανεισμού. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι εξαναγκαστήκαμε να περιπέσουμε στον ηθικό μηδενισμό. Σε όλες τις ηθικές του αποφάσεις ο άνθρωπος πράττει από ελευθερία, και μόνον έτσι αυτές έχουν νόημα. Επιλέξαμε ούτως ειπείν την δυνατότητα του πλουτισμού, δηλαδή επιλέξαμε το κακό. (Σε επίπεδο πολιτείας μιλάμε πάντοτε για γενικές τάσεις, ενώ ο καθ’ έκαστον άνθρωπος συμμετέχει πάντοτε σε διαφορετικό βαθμό στις τάσεις της εποχής του). Η οικονομική ευμάρεια ήταν πάντως αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την αμαρτωλότητά μας.

Το πρόβλημα είναι να γίνουμε δίκαιοι;

Αναμφισβήτητα, αλλά πρέπει πρώτα να καταλάβουμε την ουσία της ηθικής μας απαξίωσης. Οι Γερμανοί που έχουν την σταθερότερη οικονομία της Ευρώπης θα πρέπει άραγε να θεωρηθούν οι δικαιότεροι άνθρωποι στην Ευρώπη; Σας διαβεβαιώ από μακρά πείρα διαμονής στην Γερμανία ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Υπάρχουν ωστόσο κάποια βασικά στοιχεία της γερμανικής ψυχολογίας που ευνοούν την ισχυρή οικονομία. Ειδικά στην Ελλάδα προέκυψε ο αναφερθείς και εν πολλοίς αφανής συσχετισμός ανάμεσα στην ευμάρεια και στον ηθικό μηδενισμό. Είναι ανάγκη να φέρουμε στην επιφάνεια την ιδιαιτερότητα του ελληνικού μηδενισμού των τελευταίων δεκαετιών, προκειμένου να καταλάβουμε το νόημα της ελληνικής αμαρτωλότητας και αντιστοίχως το πώς θα «βάλουμε μυαλό».

Ο ελληνικός ηθικός μηδενισμός εκδιπλώνεται μεταπολιτευτικά σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση της χώρας στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Μέχρι την μεταπολίτευση οι παραδοσιακές ελληνικές αξίες διατηρούνται και αναγνωρίζονται στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν εννοώ ότι μέχρι τότε όλοι οι άνθρωποι ήταν ηθικοί, αλλά ότι σε γενικές γραμμές οι πατροπαράδοτες αξίες αναγνωρίζονταν ως νόημα της ζωής του ανθρώπου. Η εγγύτερη επαφή με τον δυτικό κόσμο και η προϊούσα παγκοσμιοποίηση δημιουργούν στον Έλληνα την αντίληψη ότι τα πατροπαράδοτα ιδανικά δεν παίζουν κανέναν σημαντικό ρόλο. Αντιθέτως, σταδιακά αρχίζουν αυτά να θεωρούνται ως παράγοντες καθυστέρησης συγκρινόμενα με την νοοτροπία που ευδοκιμεί στη Δύση. Ο δυτικός άνθρωπος παρουσιάζεται ως αυτόνομη προσωπικότητα που δρα ελεύθερα στο κοινωνικό του πλαίσιο με βάση την συνείδησή του. Ο ίδιος δημιουργεί αυτενεργώς την πραγματικότητά του με βάση την επίγνωση του εαυτού του. Αυτή η θετική πλευρά του δυτικού ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της συγκρότησης του χαρακτήρα του στο πλαίσιο μιας καλά οργανωμένης κοινωνίας. Ο Έλληνας βλέπει μόνο τα αποτελέσματά της και όχι τις προϋποθέσεις της (τις οποίες άλλωστε δεν θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί, π.χ. το να εγκαταλείπεις την οικογένειά σου σε ηλικία 20 χρονών, και να βάζεις τους γονείς σου σε γηροκομείο). Υπό αυτήν την έννοια ο μεταπολιτευτικός Έλληνας αδυνατεί να λειτουργήσει υπεύθυνα στο πλαίσιο της πολιτείας, διότι αντιλαμβάνεται την ελευθερία ως αυθαιρεσία, το να πράττεις δηλαδή ό,τι θέλεις. Πριν την μεταπολίτευση ο Έλληνας αναγνώριζε τις πατροπαράδοτες αξίες, αλλά άμεσα και ανεπίγνωστα. Τώρα που καλείται να πράξει με βάση τη συνείδησή του δεν μπορεί να δικαιολογήσει εντός του εκείνες τις αξίες. Τις απορρίπτει και επιδιώκει να πράττει σύμφωνα με την συνείδησή του, αλλά αυτή είναι πλέον κενή περιεχομένου. Έτσι καταφεύγει στην αυθαιρεσία, μεταβάλλει δηλαδή τις εκάστοτε επιθυμίες του σε αρχή του πράττειν και σε νόημα της ύπαρξης. Αυτό συνιστά εξόντωση της ηθικής ή ηθικό μηδενισμό.

Η παραπάνω γενική περιγραφή αφήνει βέβαια ανεξέταστους πολλούς άλλους παράγοντες, αλλά το συμπέρασμα είναι σαφές. Από την μεταπολίτευση και εντεύθεν προκύπτει ο ελληνικός ηθικός μηδενισμός εξαιτίας της αδυναμίας ταύτισης της αναδυόμενης αυτόνομης προσωπικότητας με τις παραδοσιακές αξίες. Η απώλεια του ηθικού περιεχομένου αντικαταστάθηκε από την αυθαιρεσία των ατομικών κλίσεων, η ικανοποίηση των οποίων διευκολύνθηκε από τον εύκολο δανεισμό. Αναλογιστείτε τον τύπο του Νεοέλληνα που προέκυψε από τη δεκαετία του 80 και μετά. Αυτός ο τύπος Νεοέλληνα γίνεται όλο και πιο χυδαίος. Κατακρημνίζει συνεχώς τις παραδοσιακές αξίες, αμφισβητεί την ίδια την ελληνικότητα και μάλιστα τόσο περισσότερο όσο αυξάνεται η υλική του ευμάρεια.

Ήταν η ηθική εξαθλίωση αναγκαία;

Η ελληνική κοινωνία ήταν όντως υποκείμενη στην αναγκαιότητα μιας περαιτέρω ιστορικής εξελίξεως, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η ελευθερία των καθ’ έκαστον ανθρώπων έπαψε να ισχύει. Φιλοσοφικο-ιστορικά μιλώντας, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η μορφή της προμεταπολιτευτικής ελληνικής συνειδήσεως περιείχε εκείνες τις αδυναμίες που ήρθαν στο φως μεταπολιτευτικά. Η βασική αδυναμία δεν ήταν άλλη από το ότι η ανοικοδόμηση της ελληνικής κοινωνίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βασίσθηκε μεν στις παραδοσιακές αξίες, που λειτούργησαν εν πολλοίς θετικά, οι αξίες αυτές όμως μετατράπηκαν σε παραδοσιοκρατία, σε μία πείσμονα και άκριτη προσκόλληση στο παρελθόν (κυρίως υπό το βάρος της απειλής του κομμουνισμού). Έτσι, όσο περισσότερο η χούντα επιχειρούσε να προβάλλει τις αξίες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού με έναν τρόπο πιεστικό και εξωτερικό, χωρίς δηλαδή το άτομο να συγκατατίθεται με επίγνωση, τόσο περισσότερο αυτές οι αξίες ήταν καταδικασμένες να γελειοποιηθούν μετά την απελευθέρωση του ατόμου στο πλαίσιο της μεταπολίτευσης.

Πολλοί Έλληνες αποδέχονται πλέον ότι η οικονομική κρίση συνδέεται αδιάρρηκτά με την ηθική εξαθλίωση και την εξ αυτής απορρέουσα πολιτειακή διαφθορά. Έτσι προκύπτει το γενικόλογο αίτημα της διόρθωσης του ελληνικού χαρακτήρα, όπως όταν κάποιοι λένε ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να γίνουν καλοί πολίτες κατά τα πρότυπα των Ευρωπαίων. Τα ευρωπαϊκά κράτη παρουσιάζονται τότε ως αξία προς μίμηση πρότυπα. Ο δυτικός κόσμος και ο πολιτισμός του δεν μπορούν όμως επουδενί να αποτελούν για εμάς υπόδειγμα, καθώς έχουν κατρακυλήσει στον πιο ακραίο ατομικισμό και στην απώλεια κάθε νοήματος ζωής. Στη Δύση διατηρείται πάντως η σταθερότητα της κρατικής δομής ως προϋπόθεση της δυνατότητας του ατομικού ανθρώπου να απολαμβάνει τον κόσμο σύμφωνα με την ιδιαιτερότητα του. (Π.χ. ο Γερμανός εργάζεται όλον τον χρόνο ευσυνείδητα, προκειμένου να έχει εξασφαλισμένο εισόδημα, ώστε να μπορεί το καλοκαίρι να ξοδέψει τα αναγκαία χρήματα, επιδιδόμενος στον καλούμενο «sex tourismus»).

Για να πάμε μπροστά, πρέπει να κοιτάξουμε πίσω

Αν όμως δεν ωφελεί να λαμβάνουμε ως υπόδειγμα την δυτική κοινωνία για την πολιτειακή μας βελτίωση, ποιο μπορεί να είναι το ζητούμενο, όταν αναφερόμαστε στην ανάγκη εξόδου από την εξαθλίωση του ελληνικού ηθικού μηδενισμού και της κρίσης γενικότερα; Από τα αναφερθέντα διαφαίνεται ήδη ότι το πρόβλημά μας είναι να επιτύχουμε μια νέα πολιτιστική, πνευματική σύνθεση. Αφού δηλαδή ο ηθικός μηδενισμός ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας να γίνει αποδεκτή και ενεργή η ελληνική παράδοση με αυτεπίγνωστο και ελεύθερο τρόπο από τον μέσο Έλληνα, η αναζητούμενη σύνθεση αφορά την ανάγκη να συμφιλιώσει ο Έλληνας εντός του το περιεχόμενο της παραδόσεώς του με την απαίτηση για μια ελεύθερη και αυτενεργούσα προσωπικότητα. Αποζητάται η συνειδητή πραγματοποίηση αυτού του ιδανικού.

Η αναζητούμενη σύνθεση προϋποθέτει όμως συγκεκριμένη συνείδηση της πνευματικής μας ταυτότητας. Τίθεται δηλαδή το ερώτημα: ποιοι είμαστε; Πώς καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο; Τι σημαίνει ότι είμαστε Έλληνες; Σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί εύκολα απάντηση, διότι η ταυτότητά μας είναι κατ’ ουσίαν υπό αναζήτηση. Η κρίση εκπηγάζει ακριβώς από το ότι δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε μια συγκεκριμένη ταυτότητα, μια ιδέα για τη θέση μας στον κόσμο και για το περιεχόμενο της θελήσεως μας ως έθνους. Πολλές φορές ακούμε να λέγεται ότι είμαστε Έλληνες και υπερήφανοι γι’ αυτό, αλλά η ελληνικότητα δεν καθορίζει με συγκεκριμένο τρόπο την κοινή ζωή μας και την κρατική μας υπόσταση. Είμαστε οι απόγονοι των Ελλήνων, αλλά στην πράξη προσπαθούμε να ομοιάσουμε στον δυτικό άνθρωπο και μάλιστα στην χειρότερη εκδοχή του. Εν τέλει δεν καταφέρνουμε να εξομοιωθούμε με αυτόν, αφού η ψυχοσύνθεσή μας είναι διαφορετική. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να καταστούμε σύγχρονο ευρωπαïκό κράτος.

Τι είναι τότε αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε; Πώς πρέπει να δημιουργήσουμε την πνευματική, την πολιτιστική μας ταυτότητα; Είπαμε προηγουμένως ότι η απάντηση μοιάζει να βρίσκεται ενώπιόν μας υπό την έννοια της σύνθεσης του περιεχομένου της παραδόσεως με την απαίτηση της καθ’ επίγνωση αποδοχής και πραγμάτωσής της από ανθρώπους που πράττουν ελεύθερα. Ναι, αλλά, θα διερωτηθεί κανείς, ποιο είναι περιεχόμενο της παραδόσεως, το οποίο πρέπει εκ νέου να ανακαλύψουμε; Μάλιστα θα μπορούσε να τεθεί και το ερώτημα, γιατί να μην αγνοήσουμε εκείνο το περιεχόμενο και να δημιουργήσουμε ένα καινούριο, να δημιουργήσουμε καινούριες αξίες. Τα δύο αυτά ενδεχόμενα ταυτίζονται. Το να ανακαλύψουμε εκ νέου το περιεχόμενο της παραδόσεως είναι το ίδιο με το να δημιουργήσουμε καινούριες αξίες. Κατ’ ουσίαν πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για το ότι πρέπει να αυτοκαθορισθούμε. Και αυτό συμπίπτει με εκείνο που αναφέραμε προηγουμένως, ότι η πνευματική μας ταυτότητα είναι υπό αναζήτηση και όχι δεδομένη. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή δημιουργούμε την ταυτότητά μας τόσο σε ατομικό-ηθικό όσο και σε πολιτειακό επίπεδο. Το ζήτημα συνίσταται ακριβώς στο να αποφασίσουμε τί θέλουμε να είμαστε, και παραδόξως δεν μπορούμε παρά να θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Μα αυτά δεν είναι αντιφατικά;

Ο αναγνώστης πιθανόν αναρωτιέται πώς δεν είναι αντιφατικό να λέμε ότι, όταν αναζητούμε την ταυτότητά μας, δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να επιλέξουμε τον εαυτό μας. Αυτό μοιάζει μεν με αντίφαση, αλλά δεν είναι. (Όποιος έχει ασχοληθεί με τις αριστοτελικές έννοιες της εντελέχειας, και με την μετάβαση από το δυνάμει στο ενεργεία ον συνειδητοποιεί εύκολα τι εννοούμε.) Σίγουρα θα προβληματίζεται κανείς πώς αυτός ο προβληματισμός μπορεί να έχει κάποια πρακτική σημασία. Μα αυτό ακριβώς είναι το μυστικό! Το πρόβλημα (όπως και η λύση) είμαστε εμείς οι ίδιοι! Καθορίζοντας τον εαυτό μας και τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να υπάρχουμε, έχουμε ήδη προσδιορίσει σε τι συνίσταται η λύση. Το ζήτημα της πραγματοποίησης της θελήσεώς μας, είναι τότε περισσότερο τεχνικής υφής.

Αλλά μια στιγμή! -επανέρχεται ο πανικόβλητος, λόγω επερχόμενης πενίας, αναγνώστης- πώς αυτές οι σκέψεις μπορούν να με βοηθήσουν να αντιμετωπίσω την κρίση ως πρόβλημα επιβίωσης; Η απάντηση είναι ειρωνικά απλή: Οι σκέψεις αυτές δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτε, εάν δεν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε να είμαστε. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού εμπρός στα προβλήματά μας, περιμένοντας να τα λύσει κάποιος άλλος για εμάς, π.χ. η κυβέρνηση, οι ξένοι ή και ο Θεός. Αισθανόμαστε ότι οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν, είμαστε αντιμέτωποι με υπέρτερες εξουσίες. Στην πραγματικότητα όμως οι έξωθεν δυνάμεις είναι υπέρτερες, μόνο όσο δεν αποφασίζουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Καθώς η μνήμη επιστρέφει στην προηγούμενη ασφαλέστερη κατάσταση, η οποία είχε επέλθει μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη και συνειδητή προσπάθεια, η αγύμναστη βούλησή μας δυσπιστεί και αναζητά εκ νέου μια εύκολη λύση. Αλλά αυτή δεν υπάρχει πλέον, και απελπιζόμεθα. Μάταια περιμένουμε από εκείνους στους οποίους εμπιστεύθηκαμε την τύχη μας να μας προστατεύσουν. Και να το ήθελαν, δεν το μπορούν πλέον.

Υπάρχει ελπίς;

Είπαμε ότι η λύση είμαστε εμείς οι ίδιοι, και ότι αυτό συμπίπτει με το να καθορίσουμε τον εαυτό μας και την πνευματική μας ταυτότητα. Ότι αυτό μπορεί να γίνει στο πλαίσιο μιας σύνθεσης ανάμεσα στο περιεχόμενο της παράδοσης και στο αίτημα του μετ’ επιγνώσεως πράττοντος ατόμου στο πλαίσιο της πολιτείας. Ωραία, αλλά τί σημαίνει καθορίζω τον εαυτό μου, ώστε να αποκτήσω πνευματική υπόσταση και ταυτότητα; Ας σημειωθεί πρώτον, πως το γεγονός ότι δεν πράττουμε, αλλά περιμένουμε να μας σώσουν, αποδεικνύει ακριβώς ότι δεν διαθέτουμε πνευματική ταυτότητα. Δεν έχουμε δηλαδή κάποια ιδέα σχετικά με το τι αποτελεί το νόημα του βίου, τόσο του ατομικού όσο και της πολιτείας. Μεταπολιτευτικά το νόημα της βιοτής εκτοπίστηκε από τον ηθικό μηδενισμό, και ο Έλληνας, ως άτομο, στέκεται σήμερα απογυμνωμένος από κάποιο νόημα ζωής, το οποίο είχε συνηθίσει να ταυτίζει με την εύκολη πρόσβαση σε υλικά αγαθά. Ωστόσο, και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, και εκείνη η στάση ζωής ήταν αυτοκαθορισμός, ήταν δηλαδή πραγματοποίηση ελευθερίας, αφού ο άνθρωπος είναι κατά την ουσία του ελεύθερος. Το να ζει κανείς ως ηθικός μηδενιστής συνιστά ελεύθερο πράττειν, διότι ανήθικος είναι κανείς αρνούμενος το ηθικό. Σε αυτό το σημείο αρχίζει η αντιστροφή και διανοίγεται η κατανόηση του αληθούς περιεχομένου της ελευθερίας.

Ελπίς από την απελπισία

Σε εκείνο το σημείο, όπου η συνείδηση κατανοεί ότι η απελπισία της προκύπτει από το ότι ελεύθερα επέλεξε να αρνηθεί το περιεχόμενο της ηθικότητας, διανοίγεται η δυνατότητα της εκ νέου νοηματοδότησης του βίου. Καθίσταται τότε σαφές ότι ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει εις εαυτόν, ακριβώς επειδή είναι ελεύθερος. Αφήνοντας ο Έλληνας τον εαυτό του να προσδιορισθεί από τις επιθυμίες και τις κλίσεις του, απώλεσε εν τέλει την ικανότητα να τις ικανοποιεί. Αυτό ήταν αμάρτημα, διότι ήταν ελεύθερο πράττειν. Επομένως, η αποτυχία μπορεί να αντιστραφεί και να καταστεί επιτυχία, δηλαδή επίτευγμα, αφού ο άνθρωπος δεν παύει να είναι ελεύθερος. Το αμάρτημα διορθώνεται δια της μετανοίας, δηλαδή εφόσον αναγνωρισθεί ως αποτέλεσμα ελευθερίας, οπότε αμέσως γίνεται φανερό ότι ο άνθρωπος δύναται να πράξει διαφορετικά. Άρνηση της ηθικότητας συνιστά αυτοάρνηση της ελευθερίας, διότι η ηθικότητα είναι η σχέση προς τον έτερο άνθρωπο ως εαυτόν, είναι η σχέση προς τον έτερο εαυτό μου. Αυτό ακριβώς όμως ήταν το περιεχόμενο της παραδόσεως, οι παραδοσιακές αξίες. Η παράδοση δήλωνε ακριβώς ότι ο έτερος άνθρωπος είναι συνάνθρωπος, είναι ο εαυτός μου εκτός εμού. Εξ ού και οι παραδοσιακές αξίες της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας κλπ.

Η μετάνοια είναι έτσι η συνείδηση της αποτυχίας που μεταστρέφεται δια της ελευθερίας. Ο άνθρωπος μεταστρέφεται διότι, ως ελεύθερος, μπορεί να αυτοκαθορισθεί έτσι ώστε να είναι κύριος του εαυτού του. Στο βαθμό που θέσαμε τους εαυτούς μας ελευθέρως ως υπηρέτες των επιθυμιών και των κλίσεών μας, καταντήσαμε δούλοι. Όταν θέτουμε τους εαυτούς μας ως υπηρέτες των άλλων καθιστάμεθα ελεύθεροι. Στην ελεύθερη πολιτεία οι πολίτες υπηρετούν ο ένας τον άλλον ελεύθερα, βλέποντας καθείς στον άλλον τον εαυτό του.

Και τα ατομικά ενδιαφέροντα;

Στο πλαίσιο της κοινωνίας υπάρχουν πολλές και διάφορες τάσεις, αντιλήψεις, ιδέες και επιθυμίες. Κάθε ατομικός άνθρωπος είναι διαφορετικός, στην πραγματικότητα απόλυτα ιδιαίτερος. Ο ατομικός άνθρωπος αναμένει από την οργανωμένη κοινωνία να του παράσχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του. Μήπως η υπέρβαση του παρόντος ηθικού μηδενισμού, ο οποίος συνίστατο απλώς στην επιδίωξη ικανοποίησης των ατομικών μας κλίσεων, καταλήγει να αφαιρεί από τη ζωή των ανθρώπων την κινητήριο δύναμή τους, αυτό που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να πράξουν; Αν δηλαδή οι άνθρωποι κινούνται στο να πράξουν για να πραγματοποιήσουν τα ατομικά τους ενδιαφέροντα, μήπως η έννοια της ελευθερίας, που σκιαγραφήσαμε, καθιστά εν τέλει τους ανθρώπους ανενεργούς; Μήπως, όταν καλούμε τους ανθρώπους να θέσουν τους εαυτούς ως ελεύθερους, πρέπει να τους δείξουμε και τι πρέπει να πράξουν επί του συγκεκριμένου;

Ας επιχειρήσουμε όμως πρώτα μια σύγκριση με τον δυτικό κόσμο, όπου η ατομικότητα γίνεται σεβαστή, καθ’ όσον συνεισφέρει με τις υπηρεσίες της στο σύστημα των αναγκών των πολιτών δια της εργασίας, της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών. Η ιδιαιτερότητά των ατόμων δεν ανυψώνεται ωστόσο στο επίπεδο της κοινωνητικής σχέσης. (Στο παραπάνω παράδειγμα ο Γερμανός υπηρετεί την κοινωνία προσφέροντας τις υπηρεσίες του, αλλά υπό τον όρο ότι δια της αμοιβής ικανοποιείται η απόλυτη ιδιαιτερότητά του, δηλαδή οι ιδιαίτερες επιθυμίες του π.χ. να μπορεί να αγοράσει ένα ακριβό αυτοκίνητο και έτσι να κάνει το κέφι του). Σε αυτό το πλαίσιο το άτομο παίζει μεν τον κοινωνικό του ρόλο αλλά χωρίς αγάπη, και η κοινωνία είναι κατ’ ουσίαν ακοινώνητη. Ο ατομικός άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του εκεί που εκφεύγει της κοινωνίας (π.χ. σε κάποιο θέρετρο της Ανατολής, όπου οι συνθήκες επιτρέπουν την κακομεταχείριση των συνανθρώπων του η οποία δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο της δικής του νομοκρατούμενης πολιτείας). Με άλλα λόγια, και οι δυτικοί το ίδιο επιθυμούν, όπως και εμείς, την ικανοποίηση της ιδιατερότητας της βουλήσεως, τον εγωισμό, απλώς είναι εξυπνότεροι στη διαχείρισή του.

Η ανάγκη για μια ακόμα βαθύτερη σύνθεση

Τί μας δείχνει η σύγκριση με την δυτική κοινωνία; Πάλι, ότι αυτή δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο για εμάς, γιατί ακριβώς δεν είναι υπόδειγμα νοήματος ζωής. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον δυτικό μηδενισμό, και ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε μια κοινωνία συνειδητά δρώντων πολιτών, θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την νοηματοδότηση του βίου. Η μέχρι τώρα ανάλυση κατέδειξε ότι η υπέρβαση του εγχώριου ηθικού μηδενισμού συνεπάγεται την μετάνοια, την κατανόηση και ότι οι παραδοσιακές αξίες ταυτίζονται με την αξίωση να είναι κανείς ελεύθερος. Ελευθερία στο πλαίσιο της κοινωνίας είναι ακριβώς η βίωση των αξιών. Η αναφερθείσα αναζητούμενη σύνθεση αξιώνει λοιπόν να μπορεί ο άνθρωπος, δρώντας σε συμφωνία με τα ατομικά του ενδιαφέροντα, να πραγματοποιεί το συμφέρον του όλου, να πραγματοποιεί την κοινωνία, την ενότητα με τους συνανθρώπους τους.

Πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί η σύνθεση υπό τη μορφή που μόλις αναφέραμε, και όπου το ενδιαφέρον είναι καθαρά πρακτικό. Ο ατομικός άνθρωπος επιθυμεί να προωθήσει τα ενδιαφέροντά του στο πλαίσιο της κοινωνίας (π.χ. θέλει να προοδεύσει επαγγελματικά, να λάβει σύζυγο, να έχει κοινωνική ασφάλιση, κλπ). Είναι λοιπόν φανερό ότι η σύνθεσή μας πρέπει να λάβει το νόημα ότι ο πολίτης κατά την ατομική του δραστηριότητα πρέπει να αφενός να υπηρετεί τους συνανθρώπους του και αφετέρου τα ιδικά του ενδιαφέροντα. Μα, αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο των αξιών, αυτή είναι η πρακτική τους σημασία! Π.χ. ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται, να έχει επάγγελμα και έτσι να παρέχει προϊόντα και υπηρεσίες στους συνανθρώπους του. Ταυτόχρονα μέσα από την εργασία του πρέπει να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαθά, τα οποία παράγονται μέσα στην κοινωνία. Για αυτόν τον λόγο η εντιμότητα π.χ. των ανθρώπων στις συναλλαγές τους είναι αξία και αρετή, έχει ηθικό περιεχόμενο, ενώ η απάτη καταστρέφει την κοινωνία και την ελευθερία.

Είναι λοιπόν σαφές ότι η ελευθερία δεν είναι ούτε κάτι αφηρημένο, αλλά ούτε σημαίνει να πράττει κανείς αυθαίρετα (ό,τι θέλει). Η ελευθερία είναι πραγματοποίηση των αξιών στο πλαίσιο της κοινωνίας. Σήμερα καλούμαστε να δράσσουμε ελεύθερα, δηλαδή να ενεργοποιούμε τις αξίες στο πλαίσιο της κοινωνίας συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως. Καλούμαστε να νοηματοδοτήσουμε το βίο μας με τη συνείδηση ότι πράττοντας για τον έτερο εαυτό μας, τον συνανθρωπό μας, πράττουμε για τον εαυτό μας.

Και τα συγκεκριμένα προβλήματα;

Όσον αφορά στα συγκεριμένα προβλήματα που έχουμε ενώπιόν μας, π.χ. μνημόνιο ή μη, αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας κλπ, αξίζει πρώτα να σημειωθεί ότι δε επιδέχονται κάποια εύκολη λύση. Αντίθετα, η κατάσταση μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η ταλαιπωρία να παρουσιάζεται αναπόφευκτη. Όχι μόνον αυτό, αλλά φαίνεται πώς η κατάσταση θα γίνει πολύ χειρότερη. Ωστόσο, για αυτά τα προβλήματα, αλλά και όλα τα εμμέσως και αμέσως συνδεόμενα, όπως το πρόβλημα της εθνικής μας κυριαρχίας μία μόνο λύση είναι δυνατή, να θέσουμε την ελευθερία μας! Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Τίποτε άλλο από το ότι πρέπει να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να υπάρχουμε ως έθνος. Το ζήτημα δεν είναι εάν πρέπει να παραμείνουμε στο μνημόνιο ή όχι. Από καθαρά οικονομοτεχνική άποψη αυτό πρέπει να κριθεί από ειδήμονες στα οικονομικά. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν θέλουμε να είμαστε στο μνημόνιο, ποια είναι δηλαδή η βούλησή μας ως έθνος.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται εγκλωβισμένη, είτε διότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη λαϊκή βούληση ή διότι αυτή δεν φτάνει να αποκτήσει τον κυρίαρχο ρόλο. Στην πραγματικότητα συμβαίνουν και τα δύο, αφενός μεν ο λαός δεν έχει αποκτήσει σε υψηλό βαθμό γενική συνείδηση

, και αφετέρου το παλαιό καθεστώς εμποδίζει την κυριάρχηση της εντωμεταξύ διαμορφούμενης λαϊκής συνείδησης, η οποία απαιτεί ελευθερία. Όπως είπαμε, οι περισσότεροι είναι σε κατάσταση πανικού, παρακολουθώντας το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Αναπολούν την προηγούμενη κατάσταση και επιθυμούν μια εύκολη επιστροφή σε εκείνη. Αλλά αυτό ούτε πρόκειται να συμβεί, ούτε πρέπει να συμβεί. Καλύτερα να χειροτερέψουν τα πράγματα, ώστε η αποτυχία μας να καταστεί όλο και περισσότερο φανερή. Εάν δεν πονάς, δεν μετανοείς. Τόσο απλά!

Επειδή η μετάνοιά μας δεν έχει προχωρήσει αρκετά, δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί έντονα η ανάγκη να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν να δράσουν, νιώθουν ότι δεν έχουν αρκετή δύναμη να αντιπαλαίψουν τα δεδομένα και τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύονται από το καθεστώς. Η ανάγκη θα ωθήσει εν τέλει την ελευθερία μας να εκδηλωθεί, θα αναγκασθούμε να θέσουμε την ελευθερία μας, δηλαδή θα μετανοήσουμε.

¹ Έχω διατυπώσει κάποιες ιδέες για τη μορφή που μπορεί να λάβει σήμερα στην Ελλάδα ένα πολίτευμα που εξυπηρετεί την ιδέα της πολιτικής ελευθερίας σε ένα άλλο άρθρο στο Αντίφωνο με τίτλο: Ιδέες για μια ελεύθερη ελληνική πολιτεία ή πώς θα μπορούσε να νοηθεί η αναζητούμενη αληθής δημοκρατία (real democracy)

πηγή: Aντίφωνο

Πικρές αλήθειες και ατιμωτικά ψέματα

Είναι δύσκολο να ζήσει κανείς με έσοδα 500 και 600 ευρώ τον μήνα. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται σε μία προχωρημένη ηλικία και έχει αυξημένες ανάγκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι οποίες και δεν καλύπτονται στο σύνολό τους από τον ασφαλιστικό του φορέα. Μόνο ένας σαδιστής θα ήθελε να δει τον συνάνθρωπό του να πλήττεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ανεξάρτητα από το πόσο δυσάρεστοι μπορεί να γίνουμε.
Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν συνήθως οι λαϊκιστές, στην προσπάθειά τους να πλήξουν οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας, είναι ότι το «νεοφιλελεύθερο κράτος» ληστεύει τους κόπους των απομάχων...

Το φόβητρο του «νεοφιλελευθερισμού» χρησιμοποιείται πλέον για τα πάντα σε αυτή την χώρα. Ακόμη και για να φάνε το φαγητό τους τα νήπια. Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως άλλη. Στην Ελλάδα ο «φιλελευθερισμός» είναι άγνωστη λέξη, πόσο μάλλον ο «νεοφιλελευθερισμός». Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, να δούμε τα πράγματα δίχως πάθη. Ανάμεσα στα ατιμωτικά ψέματα και στις πικρές αλήθειες, είναι προτιμότερες οι αλήθειες, άσχετα αν στο τέλος του έργου αφήνουν μία πικρή γεύση...

Αλήθεια πρώτη: Το συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν λειτουργεί στην βάση της ανταποδοτικότητας. Αν αυτό συνέβαινε, τότε οι συντάξεις θα ήταν στην πλειοψηφία τους μικρότερες απ’ ό,τι σήμερα.

Αλήθεια δεύτερη: Το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα λειτουργεί με έναν στρεβλό και προκλητικό τρόπο. Η εικόνα ολόκληρων νομών της χώρας που η πλειοψηφία των κατοίκων της παίρνουν σήμερα αναπηρικές συντάξεις προκαλεί οργή στους συμπολίτες μας στην Ευρώπη. Πιο ουσιαστικό, όμως, είναι το γεγονός ότι οι στρεβλώσεις αυτές απειλούν το ίδιο το σύστημα με κατάρρευση.

Αλήθεια τρίτη: Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και το δημόσιο δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τις συντάξεις. Κι έτσι ζητούμε βοήθεια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που πληρώνουν πολύ λιγότερα χρήματα από εμάς στους συνταξιούχους τους. Οι συνταξιούχοι άλλων χωρών, λοιπόν, βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρωθούν οι συντάξεις στους Έλληνες. Θα πρέπει να εξηγήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκείνοι μπορούν να ζήσουν με 500 ευρώ και όχι οι δικοί μας συνταξιούχοι.

Αλήθεια τέταρτη: Το κόστος ζωής στην Ελλάδα είναι πράγματι υψηλότερο απ’ ό,τι στην Σλοβακία ή στην Πορτογαλία ή στην Τσεχία. Μάλλον δεν φταίει γι΄ αυτό ο... νεοφιλελευθερισμός, αλλά το βαριά άρρωστο ελληνικό δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα και οι απάτες υπερτιμολόγησης και φοροδιαφυγής που γίνονται από μεγάλες εταιρείες με την ανοχή των γνωστών ληστρικών συμμοριών.

Υπάρχουν αλήθειες που πονάνε και ψέματα που χαϊδεύουν τα αυτιά. Στο σημείο που έχουμε φτάσει οφείλουμε τουλάχιστον να μην παρασύρουμε τους συμπολίτες μας στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Διαφορετικά διαπράττουμε την μεγαλύτερη ατιμία και μάλιστα σε βάρος των απομάχων...
Θανάσης Μαυρίδης

Πηγή : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

"Η Ελλάδα ούτε θέλει ούτε μπορεί να αναπτυχθεί"

Διαβάστε τι εικόνα έχουν οι Γερμανοί για τους ρυθμούς με τους οποίους προχωρά η Ελλάδα στον τομέα της Ανάπτυξης

Eσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών επιρρίπτει ευθύνες στο ελληνικό υπουργείο Ανάπτυξης, για την ταχύτητα με την οποία προχωρούν στη χώρα μας τα "αναπτυξιακά βήματα".

"H Ελλάδα δεν έχει ούτε τη θέληση ούτε είναι σε θέση να λάβει τη βοήθεια που της προσέφερε η Γερμανία στον τομέα της ανάπτυξης", αναφέρει το έγγραφο συμπερασμάτων του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας.
Το έγγραφο που βλέπει το φως της δημοσιότητας έξι μήνες μετά τη συνάντηση Χρυσοχοΐδη – Ρέσλερ στην Αθήνα με 70 εκπροσώπους γερμανικών επιχειρήσεων.
Το συγκεκριμένο έγγραφο επικαλείται η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, αναφέροντας πως οι υπάλληλοι του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας κάνουν λόγο για απογοητευτικά αποτελέσματα από την εφαρμογή της γερμανικής στήριξης στην ελληνική οικονομία.
Οι Γερμανοί υπάλληλοι καταλογίζουν στην ελληνική πλευρά ανεπάρκεια, ενώ εκτιμούν, ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα πρέπει να θεωρείται βασική προτεραιότητα και να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο όπως οι περικοπές δαπανών.
Προσθέτουν ωστόσο ότι "από ελληνικής πλευράς αναφέρουν δεν φαίνεται να έχει τις ίδιες προτεραιότητες και αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από γερμανικής πλευράς".

Πηγή : News247

ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΥΤΕ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΟΥΤΕ ΓΙΝΕΣΑΙ…

Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας


Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή, ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν βουτάω στις χαράδες να βρω φούντες, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια. Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός.

Μπήκα στις Ένοπλες Δυνάμεις σχεδόν 17 χρονών ή και παραπάνω. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα γιατί διάβαζα σαν σκυλί για να περάσω τις Πανελλήνιες, ήμουν αθλητικός και πέρασα τα αθλητικά τεστ εύκολα, κι ήμουν συνειδητοποιημένος κι έξυπνος αρκετά για να περάσω τα ψυχολογικά τεστ στα οποία υποβλήθηκα. Μα ένα πράγμα με δυσκόλεψε τότε. Πώς να καταφέρω να πείσω τον πατέρα μου να υπογράψει για να μπω στη Σχολή; Πώς να καταφέρω να του κρύψω ότι από τους 80 που τελικά θα μπαίναμε στη Σχολή, στατιστικά οι 11 δεν θα ζούσαν μετά από μια 15ετία! Σήμερα είμαι σχεδόν 40. Γενιά του 67.

Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι, αν έχω οικογένειά. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ’ όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, κακοσυντηρημένα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό, τι κι αν μου δώσεις. Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ’ την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ’ ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ’ την αρμύρα να βγάζω απ’ τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ’ ακρονήσια. Αχ αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.

Σ’ απογοητεύω πολλές φορές. Το ξέρω. Αλλά κι εσύ δεν ήρθες στην κηδεία μου. Δεν μου άναψες ένα κερί. Δεν έκανες μια γιορτή για μένα στα σχολειά. Δεν κράτησες ένα δάκρυ για μένα όταν έπεφτα απ’ τα ουράνια, ούτε όταν μ’ ένα ελικόπτερο πάλευα εκείνη τη Νύχτα μες’ στο σκοτάδι και στην αντάρα των Ιμίων, ή του Σισμίκ, ούτε με έκρυψες για να μη με δει ο Τούρκος από τις τηλεοράσεις σου. Δεν ήρθες στο νοσοκομείο μου δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά όταν με καίγανε οι σφαίρες και οι μολότωφ που σφηνώθηκαν πάνω μου.

Τώρα ούτε σε παρέλαση δε θες να με βλέπεις. Και η σημαία μου έχει σταυρό πάνω και μπορεί να σε ενοχλεί. Και για τα παιδιά μου; Την οικογένειά μου; Δε νοιάστηκες όταν γκρεμιζόμουν, όταν πνιγόμουν, όταν με έλιωναν οι ερπύστριες, όταν καιγόμουν στη φωτιά. Ποτέ δε με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι. Έδινες στους άλλους κι εγώ σε περίμενα. Εσένα σ’ ένοιαζε η εξουσία και εάν θα πάρει ο αέρας την σημαία. Μη μιλάς μου λες. Μη ζητάς. Είσαι Στρατιώτης. Αλλά κι εγώ ήμουν πολύ μακρυά για να μ’ αφουγκραστείς. Στα σύνορα, στον ουρανό, στη θάλασσα. Μέσα στη φωτιά να παλεύω με τις μάνικες και τα Καναντέρ. Καμιά φορά από κει μακρυά άκουγα να με φωνάζεις “καραβανά” και “μπάτσο” και “ταβλαδόρο”. Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ αυτήν την ελευθερία υπερασπίζομαι. Να μου λες ό, τι θες κι εγώ να είμαι εκεί. Ακοίμητος και Άγνωστος. Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και στα ραδιόφωνα.

Μου λες βάλε πλάτη, βόηθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα. Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ’ έχεις γεμίσει επιδόματα και σπίτια και νοσοκομεία και λέσχες, όλα δικά μου. Δε λες την αλήθεια, αλλά δεν με πειράζει. Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα; Όταν έχω σκοπό να μείνω με την Ελλάδα στην αιωνιότητα λες να με απασχολεί η 25ετία; Αλλά ξέρεις κάτι; Μου ‘χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα, όταν μου είπες ότι με χρειάζεσαι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ωρο, κάθε μέρα της ζωής μου: Όταν σκοτώνομαι είναι για την Πατρίδα. Όταν τραυματίζομαι είναι για την Πατρίδα. Δεν βγαίνω στη σύνταξη. Μπαίνω στην Εφεδρεία. Δεν πεθαίνω. Πάω να γίνω ένα με τον Ηλιάκη και το Σιαλμά. Τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση και τον Βλαχάκο. Γιατί εγώ το ξέρω καλά….

Ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας!

Ένας Έλληνας αξιωματικός!!

Πηγή : www.olympia.gr

Δηλώσεις χαστούκι του προέδρου του ΣΕΤΕ…

Ο κ. Ανδρεάδης, πρόεδρος του ΣΕΤΕ έκανε μία αποκάλυψη αρκετά ανησυχητική πίσω από την διαφαινόμενη μείωση αφίξεων για το ερχόμενο τουριστικό έτος: “Τα κανάλια παρουσιάζουν κάποιους ομογενείς να στηρίζουν με εκδηλώσεις την Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι ότι η πλειοψηφία των ξένων έχει σχηματίσει την εντύπωση ότι οι Έλληνες είναι αμαρτωλοί και δεν τους αξίζει να σωθούν! Πράγμα ανησυχητικό όχι μόνο επιχειρηματικά…”
Αυτό όπως έχουμε τονίσει στο παρελθόν είναι και το μέγιστο έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου, που να είστε σίγουροι, δεν έγινε από “χαζομάρα”.
Ο κ. Ανδρεάδης σημείωσε ότι είναι τουλάχιστον κωμικό πολιτικοί με μία δήλωση στην κάμερα να πιστεύουν ότι ανοίγουν μία ξένη αγορά.
Συμπλήρωσε δε το αυτονόητο μιλώντας για την Αθήνα, ότι η γκετοποίηση κατέστρεψε τον τουρισμό της.
Όλα αυτά σε μία ακόμα εκδήλωση του σοβαρότερου επιχειρηματικού οργανισμού της Ελλάδας, που μάχεται για την προβολή της χώρας και την ενίσχυση των εξαγωγών, απέναντι σε ένα εθνοκτόνο κράτος…

Πηγή : www.olympia.gr

Μία Άξια Ελληνίδα….

Έπρεπε να παραιτηθεί μία ανίκανη, δειλή και μηδενικής αξίας βουλευτής...
Για να εμφανιστεί μια πραγματική Ελληνίδα….
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ!!!
Δείτε το όλο…..ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ….



Πηγή : www.olympia.gr

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ; ΗΤΑΝ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ; (6)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ : Τετάρτη, 15Φεβρουαρίου 2012

Το εσωτερικό φρούριο, της Αγίας Τερέζας της Άβιλα!

Το εσωτερικό Φρούριο είναι το πιο πλήρες έργο και το πιο τέλειο της Μητέρας Τερέζας του Ιησού, όπως λέγεται η Αγία. Έγραψε το κείμενο αυτό μέσα σε λίγους μήνες στα 1577. Φαντάζεται και εικονίζει την ψυχή σαν ένα υπέροχο φρούριο από καθαρό κρύσταλλο, χωρισμένο σε επτά κατοικίες.

Το εσωτερικό φρούριο μάς προσφέρει τις θεμελιακές εμπειρίες, στις οποίες πρέπει να βασισθούμε για να δώσουμε μιαν ακριβέστατη εικόνα της ψυχής, έναν ορισμό της ψυχής σαν κέντρο εκείνης της φυσικο-ψυχικής και πνευματικής σύνθεσης που ονομάζουμε ανθρώπινο όν.

Έτσι λοιπόν, και πριν μας περιγράψει τί συμβαίνει στο εσωτερικό της ψυχής τού ανθρωπίνου όντος, μας ξεκαθαρίζει τί πράγμα είναι ακριβώς αυτός ο εσωτερικός κόσμος. Αυτόν τον σκοπό επιτυγχάνει η εικόνα του κάστρου. Το σώμα αναπαριστάται με τα τείχη του κάστρου, τα αισθητήρια και οι πνευματικές δυνάμεις (μνήμη, νόηση και θέληση) πότε είναι υπηρέτες, πότε φρουροί και πότε είναι απλώς οι κάτοικοι. Η ψυχή με τα πολλά της δώματα ομοιάζει με τον ουρανό, στον οποίον «υπάρχουν πολλαί μοναί». Τα δώματα αυτά δεν βρίσκονται κατά μήκος, το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά πρέπει να φανταστούμε πως στο κέντρο βρίσκεται το παλάτι του βασιλέως και, σαν το κρεμμύδι, τα υπόλοιπα βρίσκονται γύρω από αυτό το κέντρο και πάνω από αυτό. Έξω από τα τείχη εκτείνεται ο εξωτερικός κόσμος και στην πιο εσωτερική πτυχή κατοικεί ο Θεός. Ανάμεσα σ’αυτά τα δύο άκρα υπάρχουν έξι κατοικίες, που κυκλώνουν ακριβώς την έβδομη. Οι κάτοικοι όμως που βρίσκονται απ’έξω ή παραμένουν δίπλα στα τείχη, δεν γνωρίζουν τίποτε για το εσωτερικό του κάστρου. Η πόρτα για να μπεί κανείς σ’αυτό το κάστρο είναι η προσευχή και ο διαλογισμός. Σαν προσευχή εννοείται εκείνη στην οποία είναι γνωστό ποιός προσεύχεται και ποιός είναι αυτός ο οποίος παρακαλείται.

«Η πρώτη κατοικία λοιπόν είναι η αυτοσυνείδηση. Μόνον μέσω αυτής πλησιάζουμε τον Θεό. Μέσω του διαλογισμού λοιπόν του Μεγαλείου του Θεού γνωρίζουμε την ακάθαρτη καρδιά μας, με την Αγαθότητα Του, την πτωχεία μας, και από την ταπείνωσή του, κατανοούμε πόσο απέχουμε από αυτές τις αρετές. Η ψυχή είναι ακόμη σκεπασμένη με τα πράγματα αυτού του κόσμου και δεν μπορεί να υπολογίσει τον εαυτό της, χωρίς να σκεφτεί ταυτοχρόνως και τα πράγματα που την κρατούν δεμένη.

Στην δεύτερη κατοικία η ψυχή αντιλαμβάνεται ήδη μερικές κλήσεις του Θεού. Τα καλέσματα του Θεού που εισέρχονται σ’αυτήν απ’έξω. Όπως οι λέξεις ενός κηρύγματος, ένα χωρίο ενός βιβλίου που μοιάζει νά’χει γραφτεί γι’αυτήν, οι ασθένειες. Η ψυχή ζεί ακόμη μέσα και μέ τον κόσμο.

Στην τρίτη βρίσκονται οι ψυχές που μετέχουν από καρδίας στα καλέσματα του Θεού και ενδιαφέρονται πρωτίστως να τακτοποιήσουν την ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Εδώ αισθάνονται συχνά και κάποια παρηγοριά, κάποιες συγκινήσεις, ολότελα όμως φυσικές. Δάκρυα μετανοίας, συγκίνηση στην προσευχή, ικανοποίηση για την πραγματοποίηση πράξεων ελεημοσύνης.

Διαγράψαμε μέχρι τώρα μία πορεία κανονική και φυσική της ψυχής πρός τον εαυτό της και πρός τον Θεό. Αυτή η ίδια η πορεία όμως δέν είναι φυσική. Το ερέθισμα για την συνέχεια της προσπάθειας ανήκει στην Θεία Χάρη. Όλα όσα γνωρίζει η ψυχή προέρχονται από την πίστη και η πίστη γεννιέται από όλα όσα έχουμε ακούσει.

Μόνον όταν αντιληφθεί μέσα της την παρουσία του Θεού, τότε η ψυχή βρίσκεται στην τέταρτη κατοικία. Στην θέση της παρηγοριάς έρχονται οι γλυκύτητες της προσευχής, που προέρχονται από τον Θεό. Η ψυχή αρχίζει να ησυχάζει και σιωπά. Όλα αυτά τα δώρα προέρχονται από το κέντρο της ψυχής. Η ψυχή αρχίζει να αισθάνεται ένα άρωμα να την περιβάλλει, σαν να καίγονται στην φωτιά αρωματικές ουσίες. Η ψυχή θερμαίνεται και καίει. Οι δυνάμεις της ψυχής δεν είναι ακόμη ενωμένες με τον Θεό, αλλά έχουν βουτηχτεί σ’Αυτόν.

Ενώ η ψυχή στην ησυχία της βρίσκεται σαν σε ονειρο, στην πέμπτη κατοικία αισθάνεται σε πλήρη εγρήγορση για τον Θεό, αλλά κοιμισμένη για τα πράγματα του κόσμου καθώς και για τον εαυτό της. Βρίσκεται στην κατάσταση της ενώσεως με τον Θεό. Κατά την διάρκεια της ενώσεως η ψυχή δεν κατανοεί τί της συμβαίνει, αλλά ο Θεός τυπώνεται στην ψυχή με τέτοιον τρόπο, που όταν επιστρέφει στον εαυτό της, δεν μπορεί να αμφιβάλλει πως υπήρξε στον Θεό, πως φιλοξένησε τον Θεό. Εδώ η ψυχή κατανοεί πως ο Θεός είναι σε όλα τα πράγματα παρών, με την δύναμη του και την ουσία του. Είναι δε κάτι εντελώς διαφορετικό από την κατάσταση κατά την οποία κατοικούσε έξω, αφήνοντας το εσωτερικό της ακατοίκητο! Ο Θεός στην ένωση τους τής τύπωσε την σφραγίδα του, ώστε η ψυχή να αναγνωρίζεται σαν ιδιοκτησία του. Η θέληση μας προσφέρεται στο Θείο Θέλημα. Εδώ πλέον ο Κύριος μάς ζητά μόνον δύο πράγματα! Την αγάπη γι’Αυτόν και για τον Πλησίον.

Αυτή η  ένωση όμως δεν παύει να είναι μία προετοιμασία για ένα βήμα ακόμη πιο υψηλο: τον πνευματικό αρραβώνα, ο οποίος πραγματοποιείται στην έκτη κατοικία.

Παρ’όλα αυτά όμως ο πόθος της ψυχής αποβλέπει στην διαρκή και μόνιμη ένωση, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον στην έβδομη κατοικία. Όπου και πραγματοποιείται ο Γάμος. Όπου η ψυχή σχηματίζει ένα μόνον πράγμα με το πνεύμα και είναι σαν τον ήλιο, ο οποίος είναι ένα μόνον πράγμα με τις ακτίνες του. Μέσω της θέρμης που έρχεται απο τον ήλιο της δικαιοσύνης, η ψυχή υψώνεται πάνω από τον εαυτό της. Αυτός ο Γάμος είναι ένα είδος θεώσεως των ψυχών και είναι η υπέρτατη καταξίωση μίας ψυχής, εδώ στη Γή.»

Η ψυχή του ανθρώπου έχει, σαν πνεύμα και σαν εικών του Θεού, το χρέος να δεχθεί, να γνωρίσει και να αγαπήσει ολόκληρη την Δημιουργία, να συλλάβη σ’αυτό τον σκοπό της και  να τον πραγματοποιήσει με επιτυχία. Στην βαθμιαία δομή του κτιστού κόσμου αντιστοιχούν οι κατοικίες της ψυχής. Η πιο εσωτερική κατοικία ανήκει στον Κύριο της κτίσεως, και έτσι ξεκινώντας από το βάθος, είναι δυνατόν να αποκτήσουμε μία καθολική γνώση της Δημιουργίας. Έτσι λοιπόν, το να επανεισερχόμαστε στον εαυτό μας σημαίνει και ένα βαθμιαίο πλησίασμα στον Θεό, όπως το είχε διδάξει πρώτος ο Αυγουστίνος.

Καθότι όμως η ψυχή είναι πνεύμα και εικών του Θείου πνεύματος, δεν γνωρίζει μόνον τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και τον εαυτό της. Συνειδητοποιεί όλη της την πνευματική ζωή και μπορεί να συλλογιστεί γύρω από τον εαυτό της. Πρέπει όμως να μην ξεχνούμε ότι η ψυχή είναι δυνατόν να συναντήσει και άλλους, διαφορετικούς εαυτούς, και να σχηματίσει άλλους, αναλόγως της πόρτας από την οποία εισέρχεται στον εαυτό της.

Μία πόρτα όπως είπαμε είναι η προσευχή, μία άλλη όμως προσφέρεται από την σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Διότι η φυσική μας εμπειρία μάς προσφέρει μία ιδέα αυτών των άλλων και μας λέει ταυτοχρόνως πως και οι άλλοι έχουν μία ιδέα για μας. Μ’αυτόν τον τρόπο κατορθώνουμε να δούμε απ’έξω τον εαυτό μας, αλλά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε εις βάθος. Επιπλέον, μία ισχυρή ώθηση αυτοσυνειδησίας  έρχεται επίσης από την σταθεροποίηση της ατομικότητος κατά την περίοδο της εφηβείας. Μόνο που στην καθαρή ανάγκη αυτογνωσίας, που προκύπτει από την ανακάλυψη  αυτού του εσωτερικού κόσμου, αναμειγνύεται και μία ανάγκη να τελειώνουμε γρήγορα την διαδικασία και να υποχρεώσουμε σε ισχύ αυτήν την γρήγορη ματιά που ρίχνουμε αυτήν την εποχή στην ανακάλυψη του εσωτερικού μας εαυτού.

Μπορούμε τέλος να επισημάνουμε και την εμπλοκή της επιστήμης στον χώρο της ψυχής. Της μοντέρνας ψυχολογίας, η οποία κατέληξε γρήγορα σε μία ψυχολογία χωρίς ψυχή. Τόσο η ουσία της ψυχής, όσο και οι δυνάμεις της τακτοποιούνται σαν μυθολογικές έννοιες, και η ψυχή ασχολείται μόνο με ψυχολογικά προβλήματα! Θα μπορούσαμε να πούμε πως το περιεχόμενο αυτής της ψυχής αποτελείται, από όλο το κάστρο της ψυχής που περιγράφηκε, μόνον από τα τείχη, και από αυτά τα περισσότερα μέρη είναι γκρεμισμένα και εγκατελειμμένα.

Μία διαφορετική, νοησιαρχική προσέγγιση της ψυχής, βλέπει την ουσία της στην ώθηση της ψυχής για αυτοανάπτυξη. Η ψυχή του ανθρώπου είναι μία εμβρυακή ζωή, η οποία πρέπει να αυξηθεί μέχρις ολοκληρώσεως. Μία ιδιότητα της ψυχής είναι λοιπόν η απόλυτη ανάγκη της για να αναπτυχθεί, η ελεύθερη δραστηριότητα του προσώπου. Μόνον που αυτή η ψυχή είναι ουσιαστικώς ένα δημιούργημα, δεν δημιουργεί τον εαυτό της. Δεν γεννά τον εαυτό της, μπορεί μόνον να τον αυξήσει. Η ζωή αυτής της ψυχής είναι δεμένη με την δημιουργική αρχή.

Διαθέτουμε λοιπόν καθαρά σαν δομή της ψυχής τα φαινόμενά της, δηλ. την ταραγμένη επιφάνεια της ζωής της, τις δυνάμεις της, οι οποίες χτυπούν στην άμεση συνειδητή ζωή της (όπως είναι π.χ. η διάνοια και η θέληση και η μνήμη και το συναίσθημα) και τέλος την ουσία της,το κέντρο της.

Έτσι  το Εγώ εμφανίζεται σαν ένα κινητό σημείο μέσα στον χώρο της ψυχής.  Όπου σταθεί και πάρει θέση, εκεί ανάβει το φώς της συνειδήσεως, το οποίο φωτίζει έναν κάποιο χώρο. Τόσο στον εσωτερικό κόσμο, όσο και στον εξωτερικό προς τον οποίον είναι στραμμένο. Παραμένει όμως δεμένο με το κέντρο της ψυχής, στο οποίο και είναι σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Και δεν καλείται από το κέντρο αυτό μόνο για τον Ιερό Γάμο, αλλά και για να πάρει τις έσχατες αποφάσεις, στις οποίες και βρίσκεται ο προορισμός του ανθρώπου σαν ελευθέρου προσώπου.

Στο κέντρο της ψυχής ακούγεται η φωνή της συνειδήσεως και είναι η βάση των ελευθέρων προσωπικών αποφάσεων. Είναι δε η ίδια βάση που χρησιμεύει για την ελεύθερη ένωση με τον Θεό. Όπου εγκαταλείπεται η θέληση στον Θεό. Αυτό είναι και το μέτρο της ποιότητός μας. Και κατά βάθος φανερώνεται τοιουτοτρόπως πως πνεύμα και ψυχή είναι ένα μόνο πράγμα, αλλά είναι επίσης και υποχρεωμένα να διακρίνονται. Διότι η ψυχή μέσω του Εγώ παίρνει τις αποφάσεις της, αναλαμβάνει τις ευθύνες της, τις αποστολές της. Διότι θεωρία και πράξη διαθέτουν μία κοινή βάση.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΩΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Το αρχαίο κατ’εικόνα, ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΟΥ, για να μπορέσει να υπάρξει το Εγώ, διότι Εγώ και νούς δέν μπορούν να συνυπάρξουν. Και θα το δούμε αυτό αναλυτικότερα.  

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Διαγράψτε το ιστορικό περιήγησης στην Google πριν αλλάξει την πολιτική προστασίας των δεδομένων σας (1/3/12)

Μια εβδομάδα προθεσμία υπάρχει μέχρι η Google αλλάζει την αμφιλεγόμενα πολιτική προστασίας προσωπικών δεδομένων της, ώστε να μπορέσει να συγκεντρώσει, να αποθηκεύουν και να χρησιμοποιούν τις προσωπικές πληροφορίες για τους χρήστες της.

Αλλά υπάρχει ένας τρόπος να εμποδίσετε τις προσπάθειες του γίγαντα του διαδίκτυο να οικοδομήσει ένα μόνιμο προφίλ σας που θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν προσωπικά στοιχεία όπως η ηλικία, το φύλο και την τοποθεσία.

Η νέα πολιτική, η οποία έχει επικριθεί από ακτιβιστές οι οποίοι έχουν καταθέσει καταγγελία στις αμερικανικές ρυθμιστικές αρχές, έρχεται σε εφαρμογή την 1η Μαρτίου.
Αλλά πριν από την ημερομηνία αυτή, μπορείτε να διαγράψετε το ιστορικό περιήγησης, περιορίζοντας το βαθμό στον οποίο η Google καταγράφει κάθε σας κίνηση – συμπεριλαμβανομένων ενοχλητικών μυστικών σας, με τα ακόλουθα απλά τρία βήματα:


1. Μετάβαση στην αρχική σελίδα του Google και συνδεθείτε στο λογαριασμό σας. Χρησιμοποιήστε το αναπτυσσόμενο μενού κάτω από το όνομά σας στο επάνω δεξιά γωνία για να αποκτήσετε πρόσβαση στις ρυθμίσεις σας. Κάντε κλικ στο “Ρυθμίσεις λογαριασμού”/”Account settings”



2. Στη συνέχεια, βρείτε την ενότητα που ονομάζεται “Υπηρεσίες”/” Services” και θα δείτε έναν σύνδεσμο “Προβολή, να ενεργοποιήσετε ή να απενεργοποιήσετε ιστορικό ιστού”/”View, enable, or disable web history’.



3. Τέλος, μπορείτε να αφαιρέσετε όλα τα στοιχεία της αναζήτησής σας, κάνοντας κλικ στο “Κατάργηση Ιστορικό ιστού”/”Remove Web History”.
Αφού έχετε κάνει αυτό, το ιστορίκο σας θα παραμείνει απενεργοποιημένο μέχρι να το ενεργοποιήσετε εσείς ξανά.



Παρά το γεγονός ότι η απενεργοποίηση του ιστορικού δεν θα αποτρέψει τη συγκέντρωση και την αποθήκευση αυτών των πληροφοριών και τη χρήση του για εσωτερικούς σκοπούς, ο γίγαντας του Web θα κάνει τα δεδομένα/στοιχεία ανώνυμα σε 18 μήνες.
Επίσης θα αποτρέψει από ορισμένου είδους χρήσεις, συμπεριλαμβανομένης της προσαρμογής αποτελεσμάτων αναζήτησής με βάση του ιστορικό σας.
 news.travelling.gr

ΠΗΓΗ : ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης. Σπάνιο ντοκυμαντέρ παραγωγή τηλεοράσεως της Βουλής

ΠΗΓΗ : ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ //megasphilippos

Δημήτριος Τσελεγγίδης, Είναι οι Ετερόδοξοι μέλη της Εκκλησίας;

Εἶ­ναι οἱ Ἑ­τε­ρό­δο­ξοι μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας;

ἄρθρο τοῦ Κα­θη­γη­τή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. Δη­μη­τρί­ου Τσε­λεγ­γί­δη

Πρω­τί­στως πρέ­πει νά δι­ευ­κρι­νή­σου­με ὅ­τι ὡς Ὀρ­θό­δο­ξοι πι­στεύ­ου­με, σύμ­φω­να μέ τό Σύμ­βο­λο Πί­στε­ως τῆς Νι­καί­ας-Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως (381), «εἰς μί­αν, ἁ­γί­αν, ἀ­πο­στο­λι­κήν καί κα­θο­λι­κήν Ἐκ­κλη­σί­αν». Κα­τά τήν ἀ­δι­ά­κο­πη δογ­μα­τι­κή συ­νεί­δη­ση τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας, δη­λα­δή κα­τά τήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α της, ἡ μί­α αὐ­τή Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη.

Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Συμ­βό­λου ὅ­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι «μί­α» ση­μαί­νει πώς αὐ­τή εἶ­ναι βα­σι­κή ἰ­δι­ό­τη­τα τῆς ταυ­τό­τη­τάς της. Πρα­κτι­κῶς αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α δέν μπο­ρεῖ νά δι­αι­ρε­θεῖ, νά κομ­μα­τι­α­στεῖ, ἐ­πει­δή αὐ­τή εἶ­ναι τό μυ­στη­ρι­α­κό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Καί ὁ Χρι­στός ὡς κε­φα­λή τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας οὔ­τε πολ­λά σώ­μα­τα μπο­ρεῖ νά ἔ­χει οὔ­τε καί δι­η­ρη­μέ­νο σῶ­μα νά κα­τέ­χει.

Στό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ νι­κή­θη­κε καί αὐ­τός ὁ θά­να­τος. Ἔτ­σι, ὅ­ποι­ος ἐν­τάσ­σε­ται στό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ καί πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νός σ' αὐ­τό μέ τά θε­ουρ­γά μυ­στή­ρι­α καί τήν ἀ­γα­πη­τι­κή τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν, με­τα­βαί­νει ἀ­πό τόν βι­ο­λο­γι­κό θά­να­το στήν αἰ­ώ­νι­α καί ἀ­ΐ­δι­α ζω­ή τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ. Καί ὅ­πως τά κλα­δι­ά τῆς ἀμ­πέ­λου δέν μπο­ροῦν νά ζή­σουν καί νά καρ­πο­φο­ρή­σουν, ἄν ἀ­πο­κο­ποῦν ἀ­πό τήν ἄμ­πε­λο, ἔτ­σι καί ὁ ἀ­πο­κο­μμέ­νος ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α πι­στός ἤ καί ὁ­λό­κλη­ρες κοι­νό­τη­τες πι­στῶν- ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τό ἀ­ριθ­μη­τι­κό τους πλῆ­θος- δέν μπο­ροῦν οὔ­τε νά ὑ­πάρ­ξουν ἐν Χρι­στῷ οὔ­τε νά συ­στή­σουν ἄλ­λη Ἐκ­κλη­σί­α.

Ἡ πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι θε­ό­πνευ­στη καί ἀ­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη. Σύμ­φω­να μέ τήν συγ­κε­κρι­μέ­νη πί­στη της, πολ­λές ἤ δι­η­ρη­μέ­νες Ἐκ­κλη­σί­ες δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πάρ­χουν, ἐ­πει­δή ἀ­πο­τε­λεῖ ἀν­τί­φα­ση ἐν τοῖς ὅ­ροις τό μί­α καί τό πολ­λές ἤ τό μί­α καί τό δι­η­ρη­μέ­νη. Τό δι­η­ρη­μέ­νη ἀ­ναι­ρεῖ στήν πρά­ξη τήν πί­στη στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού μό­νο ὡς μί­α καί ἀ­δι­αί­ρε­τη μπο­ρεῖ νά κα­τα­νο­η­θεῖ μέ βά­ση τήν ὀρ­θό­δο­ξη αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α. Ἀ­πο­τε­λεῖ ἄρ­νη­ση τῆς πί­στε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἄρ­νη­ση τῆς ταυ­τό­τη­τας καί τῆς αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας της, ὅ­ταν κά­ποι­ος κά­νει λό­γο ἐν­συ­νεί­δη­τα γι­ά δι­η­ρη­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α. Ἔτ­σι, οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι δέν ἔ­χουν κα­νέ­να ψυ­χο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα (κόμ­πλεξ) ταυ­τό­τη­τας ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­πο­κο­πῆς ἀ­πό τό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Δυ­τι­κῶν Χρι­στι­α­νῶν. Βε­βαί­ως πο­νοῦν, προ­σεύ­χον­ται καί ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γι­ά τή με­τά­νοι­α καί τήν ἐ­πι­στρο­φή τους.

1. Ἀ­πο­στο­λι­κή Πί­στη

Ἡ ἔν­τα­ξη καί ἡ πα­ρα­μο­νή στό μυ­στη­ρι­α­κό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, τήν Ἐκ­κλη­σί­α, δέν εἶ­ναι ἀ­προ­ϋ­πό­θε­τη. Προ­ϋ­πο­θέ­τει ὁ­πωσ­δή­πο­τε τήν χω­ρίς ὅ­ρους ἀ­πο­δο­χή καί ὁ­μο­λο­γί­α τῆς ἀ­πο­στο­λι­κῆς πί­στε­ως, ὅ­πως αὐ­τή ἑρ­μη­νεύ­τη­κε καί ὁ­ρι­ο­θε­τή­θη­κε ἀ­πό τίς ἀ­πο­φά­σεις τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἔτ­σι, ὅ­ταν κά­ποι­ος πι­στός -ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τή θε­σμι­κή θέ­ση πού ἔ­χει στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας- ἤ σύ­νο­λα πι­στῶν -ἀ­νε­ξαρ­τή­τως τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ τους- πα­ρα­βι­ά­σουν ἐκ πε­ποι­θή­σε­ως τήν ὁ­ρι­ο­θε­τη­μέ­νη πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­πο­κό­πτον­ται ἀ­πό τό σῶ­μα της. Καί ἄν εἶ­ναι σ' ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἱ­ε­ρα­τι­κό ἀ­ξί­ω­μα κα­θαι­ροῦν­ται, ἐ­νῶ οἱ λα­ϊ­κοί ἀ­φο­ρί­ζον­ται, ὅ­πως προ­κύ­πτει ἀ­πό τά Πρα­κτι­κά τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων. Τοῦ­το ση­μαί­νει ὅ­τι δέν μπο­ροῦν στό ἑ­ξῆς νά με­τέ­χουν καί νά κοι­νω­νοῦν στά μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Οἱ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί ἔ­χουν ἐκ­πέ­σει ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α ἐ­πι­σή­μως τόν 11ο αἰ­ώ­να. Τό 1014 εἰ­σή­γα­γαν στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως τήν ἐ­σφαλ­μέ­νη δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τους γι­ά τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, τό γνω­στό F­i­l­i­o­q­ue. Σύμ­φω­να μέ τή δι­δα­σκα­λί­α αὐ­τή τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα ὡς θεῖ­ο Πρό­σω­πο ἔ­χει τήν ὕ­παρ­ξή του ἐκ­πο­ρευ­τῶς καί ἀ­πό τόν Πα­τέ­ρα καί ἀ­πό τόν Υἱ­ό. Ἡ δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τῶν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν ὅ­μως ἀ­να­τρέ­πει τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό, ἀ­φοῦ κα­τά τόν Εὐ­αγ­γε­λι­στή Ἰ­ω­άν­νη τό Πνεῦ­μα τῆς Ἀ­λη­θεί­ας «πα­ρά τοῦ Πα­τρός ἐκ­πο­ρεύ­ε­ται» (15,26). Ἄλ­λω­στε, ἡ Γ΄ Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δος δι­ά τοῦ Προ­έ­δρου της, ἁ­γί­ου Κυ­ρίλ­λου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας, ἀ­να­φε­ρό­με­νη στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως κα­θό­ρι­σε ἀ­πα­γο­ρευ­τι­κά, ὅ­τι «οὐ­δε­νί ἐ­πι­τρέ­πε­ται λέ­ξιν ἀ­μεῖ­ψαι τῶν ἐγ­κει­μέ­νων ἐ­κεῖ­σε ἤ μί­αν γοῦν πα­ρα­βῆ­ναι συλ­λα­βήν» (σέ κα­νέ­ναν δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά προ­σθέ­σει ἤ νά ἀ­φαι­ρέ­σει οὔ­τε μί­α συλ­λα­βή ἀ­πό αὐ­τά πού δι­α­τυ­πώ­θη­καν στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως). Ὅ­λες οἱ ἑ­πό­με­νες Οἰ­κου­με­νι­κές Σύ­νο­δοι κα­τα­κύ­ρω­σαν τίς ἀ­πο­φά­σεις τῆς Γ΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς.

Εἶ­ναι λοι­πόν προ­φα­νές ὅ­τι οἱ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί -κα­τ' ἐ­πέ­κτα­ση καί οἱ Προ­τε­στάν­τες πού υἱ­ο­θέ­τη­σαν τό F­i­l­i­o­q­ue- ἔ­χουν ἐκ­πέ­σει ἀ­πό τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἶ­ναι γι' αὐ­τό πε­ριτ­τό νά ἀ­να­φέ­ρου­με ὅ­λους τούς με­τέ­πει­τα νε­ω­τε­ρι­σμούς στήν πί­στη ἐκ μέ­ρους τῶν Δυ­τι­κῶν Χρι­στι­α­νῶν (ὅ­πως τό ἀ­λά­θη­το τοῦ πά­πα, τά μα­ρι­ο­λο­γι­κά δόγ­μα­τα, τό πρω­τεῖ­ο, ἡ κτι­στή Χά­ρη κ.ἄ.­).

2. Ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή

Μέ τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη συν­δέ­ε­ται ἀ­δι­αί­ρε­τα καί ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή. Ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή ἔ­χει οὐ­σι­α­στι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο μό­νο μέ­σα στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, καί προ­ϋ­πο­θέ­τει ὁ­πωσ­δή­πο­τε τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη.

Λέ­γον­τας ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή ἐν­νο­οῦ­με τήν ἀ­δι­ά­κο­πη συ­νέ­χει­α τῆς ἡ­γε­σί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πό τούς Ἀ­πο­στό­λους. Ἡ συ­νέ­χει­α αὐ­τή ἔ­χει χα­ρι­σμα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα καί δι­α­σφα­λί­ζε­ται μέ τή με­τά­δο­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας τῶν Ἀ­πο­στό­λων στούς Ἐ­πι­σκό­πους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί δι' αὐ­τῶν στούς ἱ­ε­ρεῖς.

Ὁ τρό­πος με­τα­δό­σε­ως τῆς πνευ­ματ­ι­κῆς-ἀ­πο­στο­λι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας στούς Ἐ­πι­σκό­πους γί­νε­ται μέ τή χει­ρο­το­νί­α. Ἄν, ἑ­πο­μέ­νως, κά­ποι­ος ἐ­πί­σκο­πος ἔ­χει λά­βει μέ κα­νο­νι­κό - ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό τρό­πο τή χει­ρο­το­νί­α του καί στή συ­νέ­χει­α βρε­θεῖ ἐ­κτός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἐ­σφαλ­μέ­νης πί­στε­ώς του, παύ­ει οὐ­σι­α­στι­κά νά ἔ­χει καί τήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή, ἀ­φοῦ αὐ­τή ἔ­χει νό­η­μα μό­νο μέ­σα στό μυ­στη­ρι­α­κό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Κα­τά συ­νέ­πει­α, ἄν κά­ποι­ος ἐ­πί­σκο­πος ἤ καί ὁ­λό­κλη­ρη το­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α -ἀ­νε­ξαρ­τή­τως ἀ­ριθ­μοῦ με­λῶν- ἐκ­πέ­σουν ἀ­πό τήν πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­πως αὐ­τή ἐκ­φρά­στη­κε ἀ­λα­θή­τως στίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους, παύ­ουν νά ἔ­χουν οἱ ἴ­δι­οι τήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή, ἐ­πει­δή βρί­σκον­ται ἤ­δη ἐ­κτός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καί, ἀ­φοῦ δι­α­κό­πτε­ται ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή οὐ­σι­α­στι­κά, δέν μπο­ρεῖ νά γί­νε­ται λό­γος γι­ά κα­το­χή ἤ γι­ά συ­νέ­χει­α τῆς ἀ­πο­στο­λι­κῆς δι­α­δο­χῆς στούς ἐκ­πε­σόν­τες ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Μέ βά­ση τά πα­ρα­πά­νω, ὁ ἴ­δι­ος ὁ πά­πας, ἀλ­λά καί τό σύ­νο­λο τῶν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν ἐ­πι­σκό­πων στε­ροῦν­ται τήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή, ἐ­πει­δή στε­ρη­θέν­τες τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη ξέ­πε­σαν ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Κα­τά συ­νέ­πει­α, λό­γος γι­ά ἀ­πο­στο­λι­κή δι­αδ­ο­χή ἐ­κτός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι λό­γος ἀ­τε­κμη­ρί­ω­τος ἐ­πι­στη­μο­νι­κά, εἶ­ναι δη­λα­δή λό­γος ἀ­θε­ο­λό­γη­τος.

3. Ἱερωσύνη καί τά ἄλλα Μυ­στή­ρι­α

Ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη στό πλαί­σι­ο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη τοῦ ἴ­δι­ου τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­φοῦ ὁ ἴ­δι­ος ὁ Χρι­στός τε­λεῖ τά μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του δι­ά τῶν Ἐ­πι­σκό­πων καί Ἱ­ε­ρέ­ων Του.

Ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη προ­ϋ­πο­θέ­τει τήν ἀ­δι­ά­κο­πη συ­νέ­χει­ά της ἀ­πό τούς Ἀ­πο­στό­λους, προ­ϋ­πο­θέ­τει δη­λα­δή τήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή. Πρω­τί­στως ὅ­μως ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη προ­ϋ­πο­θέ­τει τόν Θε­άν­θρω­πο Χρι­στό ὡς ἱ­ε­ρουρ­γό στό μυ­στη­ρι­α­κό Σῶ­μα Του, τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Σέ τε­λευ­ταί­α ἀ­νά­λυ­ση, ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη τοῦ Χρι­στοῦ ὑ­φί­στα­ται στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί πα­ρέ­χε­ται ἀ­πό τόν ἴ­δι­ο τόν Χρι­στό δι­ά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του καί γι­ά τήν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Αὐ­το­νο­μη­μέ­νη ἱ­ε­ρω­σύ­νη καί αὐ­το­νο­μη­μέ­να ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α μυ­στή­ρι­α δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πάρ­χουν.

Ἡ ἱ­ε­ρω­σύ­νη, ὅ­πως ἄλ­λω­στε καί ὅ­λα τά μυ­στή­ρι­α, ἀ­πο­τε­λεῖ λει­τουρ­γι­κή φα­νέ­ρω­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας (ἡ Ἐκ­κλη­σί­α «ση­μαί­νε­ται ἐν τοῖς μυ­στη­ρί­οις», κατά τόν Ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα­). Τοῦ­το ση­μαί­νει, ὅ­τι γι­ά νά ὑ­πάρ­χουν μυ­στή­ρι­α, πρέ­πει προ­η­γου­μέ­νως νά ὑ­πάρ­χει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Τά μυ­στή­ρι­α εἶ­ναι σάν τά κλα­δι­ά ἑ­νός δέν­δρου. Ζων­τα­νά κλα­δι­ά, πού ἀν­θοῦν καί καρ­πο­φο­ροῦν, μπο­ροῦν νά ὑ­πάρ­χουν μό­νον ὅ­ταν αὐ­τά εἶ­ναι ὀρ­γα­νι­κή προ­έ­κτα­ση τοῦ δέν­δρου, ὅ­ταν δη­λα­δή εἶ­ναι ὀν­το­λο­γι­κά συν­δε­μέ­να μέ τόν κορ­μό τοῦ δέν­δρου.

Εἶ­ναι θε­ο­λο­γι­κά ἀ­κα­τα­νό­η­το νά ὑ­πο­στη­ρί­ζε­ται ὅ­τι οἱ ἑ­τε­ρό­δο­ξοι, Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί ἤ Προ­τε­στάν­τες, ἔ­χουν ἔ­στω καί ἕ­να μυ­στή­ρι­ο, π.χ. τό βά­πτι­σμα. Τό θε­με­λι­ῶ­δες ἐ­ρώ­τη­μα πού πρέ­πει νά τί­θε­ται ἐ­δῶ εἶ­ναι: Ποι­ός ἱ­ε­ρούρ­γη­σε τό μυ­στή­ρι­ο τοῦ Βα­πτί­σμα­τος; Ποῦ βρῆ­κε τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη ὁ ἱ­ε­ρουρ­γός; Ποι­ός τοῦ ἔ­δω­σε τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη, ἀ­φοῦ αὐ­τήν τήν πα­ρέ­χει μό­νον ἡ Ἐκ­κλη­σί­α; Καί ποῦ βρέ­θη­κε ἡ Ἐκ­κλη­σί­α στούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀ­φοῦ αὐ­τοί λό­γῳ τῆς ἐ­σφαλ­μέ­νης δογ­μα­τι­κῆς πί­στε­ώς τους ξέ­πε­σαν ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α;

4.Ἡ θε­ω­ρί­α τῶν «δύ­ο πνευ­μό­νων» τοῦ Χρι­στοῦ

Ἡ θε­ω­ρί­α αὐ­τή ἔ­χει τήν πα­τρό­τη­τά της στόν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμό. Σύμ­φω­να μέ τή θε­ω­ρί­α αὐ­τή ὁ Χρι­στός ἔ­χει ὡς «πνεύ­μο­νές» Του τόν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κισμό καί τήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α.

Σή­με­ρα, δυ­στυ­χῶς, ἡ θε­ω­ρί­α αὐ­τή υἱ­ο­θε­τή­θη­κε καί ἀ­πό πολ­λούς ὀρ­θό­δο­ξους ἱ­ε­ράρ­χες καί λα­ϊ­κούς ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κούς θε­ο­λό­γους, μᾶλ­λον ἀ­βα­σά­νι­στα. Καί τοῦ­το, γι­α­τί ἡ θε­ω­ρί­α αὐ­τή κρι­νό­με­νη ἀ­πό ὀρ­θό­δο­ξη ἄ­πο­ψη ὄ­χι μό­νον ἀ­θε­ο­λό­γη­τη εἶ­ναι, ἀλ­λά καί κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά βλά­σφη­μη.

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α δι­α­φο­ρο­ποι­εῖ­ται ὀν­το­λο­γι­κά ἀ­πό τό Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμό γι­ά κα­θα­ρά δογ­μα­τι­κούς λό­γους. Ἔτ­σι, ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α θε­ω­ρεῖ ὅ­τι μό­νον αὐ­τή δι­α­σώ­ζει τόν χα­ρα­κτή­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς Θε­αν­θρω­πί­νου Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός ἔ­χει ἐ­δῶ καί χί­λι­α χρό­νι­α ἐκ­πέ­σει ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἄλ­λω­στε, ἐ­πει­δή ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­τά τό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως εἶ­ναι «μί­α» καί ἑ­νι­αί­α, εἶ­ναι θε­ο­λο­γι­κά τε­λεί­ως ἀ­κα­τα­νό­η­το νά ὑ­πο­νο­οῦν­ται, σύμ­φω­να μέ τήν πα­ρα­πά­νω θε­ω­ρί­α, ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός ὡς οἱ «δύ­ο πνεύ­μο­νες» τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς κά­ποι­α ἰ­σό­τι­μα δη­λα­δή μέ­λη τοῦ σώ­μα­τός Του. Σέ αὐ­τήν τήν πε­ρί­πτω­ση θά πρέ­πει νά θε­ω­ρή­σου­με ὅ­τι τά ἄλ­λα μέ­λη τοῦ σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ ἤ πα­ρα­μέ­νουν ἀ­κά­λυ­πτα ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κῶς ἤ κα­λύ­πτον­ται ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κά ἀ­πό ἄλ­λες, ἐ­κτός τῶν δύ­ο, Ἐκ­κλη­σί­ες. Κά­τι τέ­τοι­ο ὅ­μως θά μᾶς ὁ­δη­γοῦ­σε εὐ­θέ­ως στήν υἱ­ο­θέ­τη­ση τῆς προ­τε­σταν­τι­κῆς ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κῆς θε­ω­ρί­ας τῶν κλά­δων» (B­r­a­n­ch t­h­e­o­ry). [Λέγοντας θεωρία τῶν κλάδων ἐννοοῦμε τή θεωρία τῶν προτεσταντῶν γιά τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκ­κλη­σί­α κα­τά τούς προ­τε­στάν­τες εἶ­ναι ἡ ἀ­ό­ρα­τη κο­νω­νί­α τῶν ἁ­γί­ων. Οἱ δι­ά­φο­ρες ἱ­στο­ρι­κές-ἐμ­πει­ρι­κές ἐκ­κλη­σί­ες ὅ­λων τῶν δογ­μά­των ἔ­χουν νο­μι­μό­τη­τα καί ἰ­σό­τη­τα ὑ­πάρ­ξε­ως, ὡς κλα­δι­ά τοῦ ἑ­νός δέν­δρου τῆς ἀ­ό­ρα­της ἐκ­κλη­σί­ας. Ἡ ἀ­ό­ρα­τη ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ κα­θαυ­τό ἐκ­κλη­σί­α ἡ ὁ­ποί­α καί ὁ­μο­λο­γεῖ­ται στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως. Κα­τά συ­νέ­πει­α, καμ­μί­α ἐ­πι­μέ­ρους το­πι­κή ἐκ­κλη­σί­α ὁ­ποι­ου­δή­πο­τε δόγ­μα­τος, δέν ἐν­σαρ­κώ­νει τήν «μί­α ἁ­γί­α κα­θο­λι­κή καί ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α». Καμ­μί­α το­πι­κή ἐκ­κλη­σί­α δέν μπο­ρεῖ νά ἰ­σχυ­ρι­σθεῖ ὅ­τι κα­τέ­χει τήν πλη­ρό­τη­τα τῆς ἀ­πο­κα­λυ­φθεί­σας ἀ­λή­θει­ας. Ἡ μί­α ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι το συ­νο­λι­κό ἄ­θροι­σμα τῶν ἐ­πι­μέ­ρους τμη­μά­των της, δη­λα­δή τῶν κα­τά τό­πους ἐκ­κλη­σι­ῶν ὅ­λων τῶν δογ­μά­των, ὅ­σο καί ἄν δι­α­φέ­ρουν δογ­μα­τι­κά με­τα­ξύ τους]. Πράγ­μα τε­λεί­ως ἀ­πα­ρά­δε­κτο ἀ­πό ὀρ­θό­δο­ξη ἄ­πο­ψη.

Εἶ­ναι ὅ­μως καί βλά­σφη­μη ἡ πα­ρα­πά­νω Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῆς προ­έ­λευ­σης θε­ω­ρί­α πε­ρί τῶν «δύ­ο πνευ­μό­νων» τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­ταν αὐ­τή συμ­βαί­νει νά υἱ­ο­θε­τεῖ­ται ἀ­πό Ὀρ­θο­δό­ξους. Καί εἶ­ναι κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά βλά­σφη­μη, ἐ­πει­δή ἐν­τάσ­σει στό ἄ­μω­μο Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ τόν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμό ὡς ὀρ­γα­νι­κό μέ­λος Του (ὡς ἕ­να «πνεύ­μο­νά» Του), τή στιγ­μή πού ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός θε­σμι­κά πά­σχει ὀν­το­λο­γι­κῶς, ὡς πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἐ­κτός τοῦ Θε­αν­θρω­πί­νου σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

5. «Ἀ­δελ­φές Ἐκ­κλη­σί­ες»

Ἀρ­χι­κά ὁ ὅ­ρος «ἀ­δελ­φές Ἐκ­κλη­σί­ες» εἶ­ναι ἀ­πό ἀ­δό­κι­μος ἕ­ως ἀ­πα­ρά­δε­κτος. Ἀ­δό­κι­μος θε­ο­λο­γι­κά εἶ­ναι, ὅ­ταν χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται γι­ά νά ἐκ­φρά­σει τή σχέ­ση με­τα­ξύ τῶν το­πι­κῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Ἐκ­κλη­σι­ῶν. Τε­λεί­ως ἀ­πα­ρά­δε­κτος θε­ο­λο­γι­κά εἶ­ναι ὁ ὅ­ρος, ὅ­ταν χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται γι­ά νά προσ­δι­ο­ρί­σει τόν ὀν­το­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας καί τοῦ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμοῦ.

Κα­ταρ­χήν, ὁ ὅ­ρος «ἀ­δελ­φές Ἐκ­κλη­σί­ες» δέν εἶ­ναι βι­βλι­κά θε­με­λι­ω­μέ­νος, οὔ­τε κἄν νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νος. Ὅ­ταν ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἀ­να­φέ­ρε­ται στίς δι­ά­φο­ρες το­πι­κές Ἐκ­κλη­σί­ες, δέν τίς ἀ­πο­κα­λεῖ «ἀ­δελ­φές», οὔ­τε ὑ­πο­νο­εῖ ὅ­τι ὑ­πάρ­χει κά­ποι­α Ἐκ­κλη­σί­α ὡς «μη­τέ­ρα» αὐ­τῶν τῶν κα­τά τό­πους Ἐκ­κλη­σι­ῶν. Ἔ­χει τή συ­νεί­δη­ση ὅ­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι μί­α καί ὅ­τι αὐ­τή ἔ­χει κα­θο­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα, μέ τήν ἔν­νοι­α τῆς πλη­ρό­τη­τας τῆς ἀ­λη­θεί­ας καί τῆς ζω­ῆς της, κε­φα­λή τῆς ὁ­ποί­ας εἶ­ναι, ὅ­πως μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ, ὁ ἴ­δι­ος ὁ Χρι­στός. Ἔτ­σι, ὅ­ταν ἀ­πευ­θύ­νε­ται σέ κά­ποι­α το­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α, ἔ­χει τή στε­ρε­ό­τυ­πη ἔκ­φρα­ση: «τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ τῇ οὔ­σῃ ἐν.­.. (π.χ. Κο­ρίν­θῳ)­». Τοῦ­το ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ φα­νέ­ρω­ση τῆς ὅ­λης Ἐκ­κλη­σί­ας μπο­ρεῖ νά γί­νε­ται σέ κά­θε τό­πο, ὅ­που ὑ­πάρ­χει ἡ εὐ­χα­ρι­στι­α­κή κοι­νό­τη­τα τῶν πι­στῶν ὑ­πό τόν Ἐ­πί­σκο­πό της. Εἶ­ναι βε­βαί­ως αὐ­το­νό­η­το ὅ­τι ἡ ἑ­νό­τη­τα τῶν κα­τά τό­πους Ἐκ­κλη­σι­ῶν αὐ­τῶν δι­α­σφα­λί­ζε­ται μέ τήν κο­ι­νω­νί­α με­τα­ξύ τους στήν αὐ­τή πί­στη, ζω­ή καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή τά­ξη. Τήν ἑ­νό­τη­τα τῶν το­πι­κῶν Ἐκ­κλη­σι­ῶν ἐγ­γυ­ᾶ­ται στήν πρά­ξη ἡ σύ­νο­δος τῶν Ἐ­πι­σκό­πων τους.

Ἀ­πό τά πα­ρα­πά­νω γί­νε­ται κα­τα­νο­η­τό ὅ­τι, ἀ­φοῦ καί οἱ ὁ­μό­φρο­νες το­πι­κές Ἐκ­κλη­σί­ες στό πλαί­σι­ο τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας δέν νο­μι­μο­ποι­οῦν­ται θε­ο­λο­γι­κά, ὅ­ταν ὀ­νο­μά­ζον­ται «ἀ­δελ­φές», πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δέν ὑ­πάρ­χει θε­ο­λο­γι­κό-ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κό ὑ­πό­βα­θρο γι­ά νά ὀ­νο­μά­ζον­ται «ἀ­δελ­φές Ἐκ­κλη­σί­ες» ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καί ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός. Ἄλ­λω­στε ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός δέν μπο­ρεῖ νά ὀ­νο­μά­ζε­ται κα­τά κυ­ρι­ο­λε­ξί­α Ἐκ­κλη­σί­α με­τά τό 1014, ἐ­πει­δή ἀ­πό τό­τε ὑ­φί­σταν­ται πνευ­μα­τι­κῶς γι' αὐ­τόν τά ἐ­πι­τί­μι­α τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, μέ συ­νέ­πει­α τήν ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τό Θε­αν­θρώ­πι­νο σῶ­μα.

Ἐ­δῶ πρέ­πει νά ση­μει­ω­θεῖ ὅ­τι ἡ ἄρ­ση τῶν πα­ρα­πά­νω ἐ­πι­τι­μί­ων δέν μπο­ρεῖ νά γί­νει ἀ­πό κα­νέ­να θε­σμι­κό πρό­σω­πο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­σο ψη­λά καί ἄν βρί­σκε­ται στήν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή ἱ­ε­ραρ­χί­α, πα­ρά μό­νον ἀ­πό Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δο. Ἀλ­λά καί τοῦ­το μπο­ρεῖ νά γί­νει μό­νο στήν πε­ρί­πτω­ση πού ἀρ­θοῦν προ­η­γου­μέ­νως οἱ δογ­μα­τι­κοί λό­γοι, στούς ὁ­ποί­ους οὐ­σι­α­στι­κά ὀ­φεί­λε­ται ἡ ἔκ­πτω­ση τοῦ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμοῦ ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Εἶ­ναι λοι­πόν φα­νε­ρό ὅ­τι, ἐ­πι­σή­μως, ἀ­πό τό 1014 ὁ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμός δέν εἶ­ναι Ἐκ­κλη­σί­α. Τοῦ­το πρα­κτι­κῶς ση­μαί­νει ὅ­τι δέν ἔ­χει τήν ὀρ­θή ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη καί τήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή. Δέν ἔ­χει τήν ἄ­κτι­στη Χά­ρη καί κα­τε­πέ­κτα­ση δέν ἔ­χει τά θε­ουρ­γά μυ­στή­ρι­α, πού κα­θι­στοῦν τό Θε­αν­θρώ­πι­νο σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας «κοι­νω­νί­α θε­ώ­σε­ως» τοῦ ἀν­θρώ­που. Καί, ἐ­πει­δή ἡ Ἐκ­κλη­σί­α δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά εἶ­ναι καί νά πα­ρα­μέ­νει ἕ­ως τῆς συν­τε­λεί­ας μί­α καί ἀ­δι­αί­ρε­τη, κά­θε χρι­στι­α­νι­κή κοι­νό­τη­τα, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶ­ναι ἁ­πλά αἱ­ρε­τι­κή.

ΠΗΓΗ:"Ἐν Συνειδήσει", Ἔκτακτη ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου-Ἰούνιος 2009 - Από: Μητρόπολη Κυθήρων.

πηγη : ΑΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ : Γιατί μήπως υπάρχουν ομόδοξοι, μέλη τής εκκλησίας;

Μήπως υπάρχουν ορθόδοξοι ομόδοξοι χριστιανοί; Οι μέν είναι μέ τόν πατριάρχη, οι δέ είναι τού Βόλου, οι άλλοι τού Ζηζιούλα, οι υπόλοιποι τού Τσελεγγίδη.

Αγαπητέ κ.Τσελεγγίδη οι μόνοι ομόδοξοι πού υπάρχουν σήμερα είναι οι αιρετικοί. Γράφετε:

"Μέ τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη συν­δέ­ε­ται ἀ­δι­αί­ρε­τα καί ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή. Ἡ ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή ἔ­χει οὐ­σι­α­στι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο μό­νο μέ­σα στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, καί προ­ϋ­πο­θέ­τει ὁ­πωσ­δή­πο­τε τήν ἀ­πο­στο­λι­κή πί­στη.

Λέ­γον­τας ἀ­πο­στο­λι­κή δι­α­δο­χή ἐν­νο­οῦ­με τήν ἀ­δι­ά­κο­πη συ­νέ­χει­α τῆς ἡ­γε­σί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πό τούς Ἀ­πο­στό­λους. Ἡ συ­νέ­χει­α αὐ­τή ἔ­χει χα­ρι­σμα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα καί δι­α­σφα­λί­ζε­ται μέ τή με­τά­δο­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας τῶν Ἀ­πο­στό­λων στούς Ἐ­πι­σκό­πους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί δι' αὐ­τῶν στούς ἱ­ε­ρεῖς.

Ὁ τρό­πος με­τα­δό­σε­ως τῆς πνευ­ματ­ι­κῆς-ἀ­πο­στο­λι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας στούς Ἐ­πι­σκό­πους γί­νε­ται μέ τή χει­ρο­το­νί­α"

Πώς μπορείτε αγαπητέ νά συνδυάζετε μέ τόση ευκολία τόν χαρισματικό χαρακτήρα μέ την εξουσία; Νά μιλάτε γιά τόν χαρισματικό χαρακτήρα τής ηγεσίας; Ποιά σχέση μπορεί νά έχει η Εκκλησία μέ τήν εξουσία; Μήπως ξεχάσατε ότι εκπαιδεύετε θεολόγους Μέσης εκπαιδεύσεως; Μήπως ξεχάσατε ότι η Εκκλησία διαθέτει Θεολόγους;

Όταν οι μαθητές τού Κυρίου, τού ζήτησαν εξουσία, ξεχάσατε τί τούς είπε; Εγώ ήλθα διακονήσαι όχι διακονηθήναι. Εξουσία έχει μόνο όποιος μπορεί νά πιεί τό ποτήριό μου. Εάν δέν είστε σίγουρος γι αυτά πού λέτε γιατί νά τά λέτε;

Αμέθυστος