«Ο Τσίπρας έφαγε τον Βαρουφάκη» λένε σε ΕΕ - ΗΠΑ.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πανηγύριζαν τρελά χθες στο πρωτοσέλιδο κύριο θέμα τους οι γερμανόφρονες «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. «Παραμερίστηκε ο Βαρουφάκης καθώς ο Τσίπρας αναδιοργανώνει πλήρως την ελληνική ομάδα διάσωσης» ήταν ο κεντρικός τίτλος της αγγλικής εφημερίδας. Μια αποκρουστική φωτογραφία του Ελληνα υπουργού Οικονομικών «κοσμούσε» την πρώτη σελίδα. Στο φόντο της φωτογραφίας υπήρχαν δύο λεζάντες. Η πρώτη έγραφε:

«Ο Γιάννης Βαρουφάκης έγραψε στο τουίτερ στις 26 Απριλίου «FDR, 1936: Ομοφωνούν στο μίσος τους για μένα. Καλωσορίζω το μίσος τους». Μια ρήση κοντά στην καρδιά μου (και στην πραγματικότητα) αυτές τις μέρες». Η δεύτερη λεζάντα ανέφερε: «Αντιπολιτευτικό κόμμα ΠΑΣΟΚ: Η κυβέρνηση «ευνουχίζει τον Βαρουφάκη»». Εμείς απλώς να εξηγήσουμε ότι FDR είναι η συντομογραφία των λέξεων Φράνκλιν Ντιλάνο Ρούσβελτ. Πρόκειται για τον πρόεδρο των ΗΠΑ από το 1933 ως το 1945, τον πρόεδρο δηλαδή που ηγείτο των Αμερικανών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γερμανών του Χίτλερ και των συμμάχων τους ανά την υφήλιο.

«Αξιωματούχοι της Ευρωζώνης είπαν ότι ενθαρρύνθηκαν από την κίνηση του Ελληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να εξετάσει λεπτομερώς και να αναδιαρθρώσει τη διαπραγματευτική του ομάδα για την οικονομική διάσωση της χώρας. Η κίνηση ήρθε μετά από μια συνάντηση σε οξύ κλίμα των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στη Ρίγα την περασμένη εβδομάδα» υπογράμμιζαν με έκδηλη χαρά οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και πρόσθεταν στην ανάλυσή τους το ακόλουθο στοιχείο: «Οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης είχαν ιδιαιτέρως ενθαρρυνθεί για την αντικατάσταση του κ. Θεοχαράκη από τον προκάτοχό του Γιώργο Χουλιαράκη, έναν σύμμαχο του κ. Δραγασάκη». Περνώντας στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, διαπιστώνουμε πως ούτε οι Αμερικανοί υπερασπίστηκαν τον Γ. Βαρουφάκη, θεωρώντας τον πλέον «καμένο χαρτί», άρα άνευ νοήματος και την περαιτέρω στήριξή του. «Ελληνας αξιωματούχος που ενοχλούσε την ΕΕ παραμερίστηκε τώρα» ήταν ο τίτλος στην πρώτη σελίδα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» που αναφερόταν στο θέμα.

Πολύ εκτεταμένη η ανάλυση, εμπλουτισμένη με ρεπορταζιακά στοιχεία. Η εκ βάθρων αναδιάρθρωση της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας «ήταν «ένα αναγκαίο βήμα φυσικά» είπε αξιωματούχος της ΕΕ που έχει πλήρη γνώση των συνομιλιών των δανειστών με την Ελλάδα, ο οποίος μίλησε μόνο υπό τον όρο της ανωνυμίας εξαιτίας της μυστικής φύσης των συνομιλιών με την Αθήνα. «Νομίζω ότι είναι ευκολότερο να κάνουμε δουλειά με τον Τσίπρα και τους ανθρώπους του» είπε ο αξιωματούχος» γράφει η αμερικανική εφημερίδα.

«Ενας άλλος Ευρωπαίος αξιωματούχος, με απευθείας γνώση του τι ζητούν από την κυβέρνηση της Αθήνας οι διεθνείς δανειστές, είπε για την αλλαγή που ανακοινώθηκε τη Δευτέρα: «Είναι μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη, η οποία επίσης αντανακλά μια πιο άμεση ανάμειξη του πρωθυπουργού στη διαδικασία (σ.σ. των διαπραγματεύσεων)''» συνεχίζουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο ότι η εφημερίδα προσπαθεί ταυτόχρονα να διαφυλάξει το κύρος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, γράφοντας σχετικά: «Αφότου έδωσε στον κ. Βαρουφάκη μια τέτοια εξέχουσα θέση προβολής, ο κ. Τσίπρας μπορεί να το έβρισκε πολιτικά άχαρο να τον πετάξει έξω. Αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος που είπε (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας) ότι ο κ. Βαρουφάκης θα ηγείται των διαπραγματεύσεων, παρόλο που ο πρωθυπουργός θέτει επικεφαλής των καθημερινών συζητήσεων λιγότερο πολωτικές μορφές». Δεν ανήκει φυσικά στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Βαρουφάκης, ούτε πρόβαλε «εξτρεμιστικές» θέσεις κατά τη διάρκεια των συνομιλιών που είχε στην Ευρωομάδα.

Είχε όμως μια κοσμοπολίτικη, αστική αυτοπεποίθηση, η οποία αυξανόταν εκθετικά λόγω του ότι αυτός κρατούσε όλο το δίκτυο επαφών με τις ΗΠΑ - τόσο σε επίπεδο αξιωματούχων όσο και προσωπικοτήτων πάσης φύσεως. Αυτό τον καθιστούσε μη χειρίσιμο από τους Γερμανούς. Ο Βαρουφάκης περιφρονεί τον Σόιμπλε και τους υποτακτικούς του, τύπου Γερούν Ντάισελμπλουμ, Μοσκοβισί και άλλων αυτής της κατηγορίας. Από τη στιγμή που αυτό έγινε αντιληπτό, χωρίς ακρότητες αλλά με σαφήνεια, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τη Γερμανία να φαγωθεί οπωσδήποτε ο Γ. Βαρουφάκης προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων 17 υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Οι Γερμανοί πέτυχαν τον στόχο τους, όπως όλα δείχνουν μέχρι τώρα. Αν όντως αυτό ολοκληρωθεί, τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.

Πηγή:  ethnos.gr

 hassapis-peter

Ὁ χρόνος ξεκινᾶ ἀπὸ …τώρα!

Υπάρχει ακόμη χρόνος…για όλους εμάς που καθίσαμε στο πεζούλι της ιστορίας κυττώντας τα παπούτσια μας.  

Την πίκρα της ήττας την γευθήκαμε και την απογοήτευση για ακόμη ένα στημένο παιχνίδι στο οποίο αν και δεν παίξαμε γίναμε θεατές της εξ αρχής χαμένης κερκίδας. 

Την ζήσαμε την νύκτα εκείνη που αγνοούσαμε ότι υπάρχει,  κι όμως φθάσαμε κι εμείς να μετράμε τα σανίδια του ταβανιού για να διώξουμε την οργή που έκλεψε ακόμη και τον ύπνο μας.

 Όμως, υπάρχει ακόμη χρόνος για όλους εμάς που γνωρίζουμε ότι όλα τελείωσαν σε αυτόν τον τόπο. 

Αρκεί να σκοτώσουμε άνευ ελέους όλες τις φωνές όλων των τεράτων που θέλουν να μας πείσουν ότι κρεμόμαστε από τις ανορθόγραφα ραγιάδικες υπογραφές τους.

Υπάρχει χρόνος να λύσουμε και να καθαρίσουμε τα όπλα του μυαλού μας, να τοποθετήσουμε τις σφαίρες της συνειδήσεώς μας στην θαλάμη, να στοχεύσουμε στις φλύαρες γλώσσες των ανάνδρων υπεροπτών και να πατήσουμε την
σκανδάλη χωρίς τρέμουλο στο χέρι μας. 

Να σιωπήσουν εντελώς μέσα μας. 

Να τους αψηφήσουμε βάζοντας στην δική μας κάλπη τα χρεόγραφα της αξιοπρέπειας που μας στέρησαν δίχως σταγόνα οίκτου. 

Χωρίς ομάδες, χωρίς καταστατικά, χωρίς γελοίες ψηφοφορίες, χωρίς συζητήσεις επί συζητήσεων, χωρίς αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς ούτε μία
σταγόνα αίμα να πέσει. 

Αναίμακτα μας σκοτώνουν, αναίμακτα να σιωπήσουν.

Υπάρχει ακόμη χρόνος…για όλους εκείνους που δεν είδαν την Ελλάδα ως δικαίωμα αλλά ως υποχρέωση. Για εκείνους που μέχρι σήμερα έχουν διανύσει την ζωή τους ως στόχοι ανάλγητων πολιτικάντηδων οι οποίοι κρύβουν την δειλία τους μέσα στα χάρτινα κάστρα πολιτικών κομμάτων με σημαία την δημοκρατία. 

Κύττα τους, λοιπόν, εκείνους, πώς επιβίωσαν από τις σφαίρες της αναξιοκρατίας, της αδικίας, της προδοσίας, της σκληρής επιγνώσεως του τι είναι για τους ασήμαντους θνητούς αλλά εκλεγμένους αθανάτους. 

Μια χαρά αναπνέουν δίπλα μας ακόμα και αν τώρα κυττούν σιωπηλοί τα παπούτσια τους. 

Υπάρχει ακόμα χρόνος όσο ο καθρέπτης που αντικρίζουμε το πρωί έχει την φάτσα μας ως αντικατοπτρισμό. 

Υπάρχει χρόνος…για όλους τους ήρωες που κρύβουμε μέσα μας. Τους σιωπηλούς μικρούς μας εαυτούς που θέλουν να πάρουν την θέση μας μα εμείς τους καταπιέζουμε είτε από στιγμιαίο φρενάρισμα της δήθεν ηθικής, είτε από την χρόνια εκπαίδευσή μας να οριζόμαστε και όχι να ορίζουμε. 

Να μένουμε σιωπηλοί μη και διακόψουμε τον πολυλογά πολιτικό από τις εξαγγελίες του σχεδίου που σκοπό έχει να μας καταδικάσει στον ρόλο του ανυποψίαστου ευκόλου στόχου ή του ησύχου απειθάρχου στημένου στον τοίχο. 

Υπάρχει χρόνος για αυτούς που δεν χωρούν σε γραμμάτια και εικονικά χρέη. Υπάρχει χρόνος να ορίσουμε το δικό μας μέγεθος απλώνοντας την ψυχή μας σαν χάρτη. 

Να γίνουμε εμείς Ελλάδα, στέλνοντας σιωπηλώς τα μαντάτα ότι ο χρόνος για τους ατσαλάκωτους μαλθακούς ανελέητους εκτελεστές μας, μόλις τελείωσε.

ἁπλὸς ἄνθρωπος

simple man

blablaworldnews.

Γιατί η ΕΕ δεν θα δεχθεί πολιτική λύση...

Στην παρούσα φάση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και με δεδομένη την νοσηρότητα του ελληνικού ιού στους κόλπους της, είναι απίθανο η Ευρώπη να δεχθεί πολιτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Mία πολιτική λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα μπορεί πλέον να έχει και δραματικές πολιτικές επιπτώσεις γι αυτό το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Καμμία χώρα της Ένωσης δεν είναι τόσο μακρυά από το κοινοτικό κεκτημένο όσο η Ελλάδα

Είναι σαφές ότι η ελληνική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα του 1981 είχε γίνει για πολιτικούς λόγους και διότι ο τότε γαλλο-γερμανικός άξονας είχε αποφασίσει ότι το οικονομικό κόστος αυτής της εισόδου ήταν μικρό.

Υπό αυτή την έννοια, το να ζητά πολιτική λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα ο άσχετος περί τα ευρωπαϊκά θέματα Έλληνας πρωθυπουργός, υπακούει σε κάποια λογική. Πλην όμως, το πρόβλημά του είναι ότι, σήμερα, το οικονομικό κόστος αυτής της πολιτικής λύσεως είναι τεράστιο. Ακόμα χειρότερα, μία πολιτική λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα μπορεί πλέον να έχει και δραματικές πολιτικές επιπτώσεις γι αυτό το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η κατάσταση, έτσι, είναι εξόχως σοβαρή για την χώρα, διότι η Ευρώπη έχει, από πενταετίας πλέον, αρχίσει να αισθάνεται ότι ο ελληνικός ιός –που με την πλήρη ανοχή της αφέθηκε ελεύθερος να αναπτυχθεί στους κόλπους της– μπορεί να αποβεί μοιραίος. Για τον πολύ απλό λόγο ότι η Ευρώπη του 2015 διαφέρει αισθητά από αυτήν του 1979 που υπέγραφε στο Ζάππειο το «ναι» στην ελληνική ένταξη. Την εποχή εκείνη, η Ευρώπη των εννέα χωρών μελών ήταν στην ουσία μία κοινή αγροτική πολιτική, ενώ σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση των 29 μελών είναι πολλά περισσότερα.

Αλλά και η Ευρώπη δεν είναι ίδια με την αντίστοιχη της εποχής εντάξεως της Ελλάδας σε αυτήν. Την εποχή εκείνη, η ΕΟΚ όδευε προς τα 25 έτη υπάρξεώς της, ενώ σήμερα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα εξηκοστά γενέθλιά της. Και στα 25 έτη που μεσολάβησαν έγιναν πολλές ανακατατάξεις. Όμως, ο ελληνικός ιός παρέμενε ως είχε –και τώρα δείχνει ποια είναι η νοσηρότητά του.

Ενθυμούμαι τον Μάρτιο του 1982, το περιοδικό The Economist, με την ευκαιρία της 25ης επετείου του προδρόμου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που ήταν η ΕΟΚ, φιλοξενούσε στο εξώφυλλό του μία ταφόπλακα αφιερωμένη στην τότε Κοινότητα και ο τίτλος ήταν: «Γεννημένος στις 25 Μαρτίου 1957, ετοιμοθάνατος την 25η Μαρτίου 1982». Στην συνέχεια, υπήρχε μία επιτάφια ρήση του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου: «Capax imperii nisi imperasset», δηλαδή: «φαινόταν να μπορεί να αποτελέσει μία δύναμη, μέχρι που προσπάθησε να γίνει τέτοια». Στις δε εσωτερικές σελίδες, το περιοδικό –με τον γνωστό καυστικό του τρόπο– γελοιοποιούσε την ΕΟΚ για την θεσμική αδυναμία της, υπερτόνιζε την αυξανόμενη απογοήτευση των πολιτών της έναντι της παραπαίουσας ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως και προειδοποιούσε για μία πιθανή βρεταννική έξοδο. Επίσης, σε μία μικρή παράγραφο, με αφορμή τα τότε καμώματα της κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, το βρεταννικό περιοδικό υπαινισσόταν ότι η ΕΟΚ «είχε βάλει ένα φίδι στον κόρφο της».

Τρία χρόνια αργότερα, με την σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας, ο Γάλλος πρώην υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Μιττεράν αναλάμβανε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η Ευρώπη των Δέκα, με βρεταννική επίσης υποστήριξη, δημιουργούσε την ενιαία αγορά και άνοιγε έτσι ο δρόμος για την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, η οποία τελικώς ίδρυε και την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι, στα δέκα χρόνια της θητείας του Ζακ Ντελόρ ως προέδρου της Επιτροπής, η νεοσύστατη ΕΕ ενίσχυσε σημαντικά τους θεσμούς της, επέκτεινε τις εξουσίες της σε νέους τομείς πολιτικής, δέχθηκε πέντε νέα κράτη μέλη και, μέσα από την πτώση του κομμουνισμού το 1989, έβλεπε υπό άλλο πρίσμα και την γεωπολιτική της θέση.

Ήταν έτσι ξεκάθαρο ότι στην δεκαετία 1985-1995, η Ευρώπη είχε αλλάξει σε βάθος και στο ευρωβαρόμετρο του 1992 η σχετική δημοσκόπηση έδειχνε ότι το 70% των πολιτών της ΕΕ ήταν θετική στην συμμετοχή σε αυτήν και μόνον ένα 11% εξέφραζε την αντίθεσή του.

Στην περίοδο Ντελόρ, η Ελλάδα –χωρίς να έχει πραγματοποιήσει καμμία θεσμική μεταρρύθμιση– είχε δεχθεί επιδοτήσεις σημερινής αξίας περί τα 90 δισ. ευρώ, είχε αποτύχει να αξιοποιήσει δύο σταθεροποιητικά για την οικονομία της δάνεια, είχε υπονομεύσει σε πολλές περιπτώσεις την κοινοτική συνοχή και, βεβαίως, είχε αγνοήσει επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις του ίδιου του Ζακ Ντελόρ για τον ολισθηρό δρόμο που ακολουθούσε η ελληνική οικονομία.

Όσο προχωρούσε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ο ελληνικός ιός γινόταν πιο ισχυρός και άρα περισσότερο καταστροφικός. Έτσι, όταν άρχιζε η διαδικασία για την ίδρυση της ευρωζώνης, η Ελλάδα ήταν η πλέον υπερχρεωμένη κατά κεφαλήν χώρα της ΕΕ, κατείχε πρώτες θέσεις σε διαφθορά και ήταν ασήμαντη η είσοδος του κοινοτικού δικαίου στην εσωτερική της έννομη τάξη. Κατά δε μία οικονομική μελέτη γνωστού ευρωπαϊκού ινστιτούτου, η ελληνική οικονομία όχι μόνον ήταν η λιγότερο απελευθερωμένη της ΕΕ, αλλά είχε και επικίνδυνες στρεβλώσεις, που αποτελούσαν κορυφαία παραφωνία στο όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Σήμερα, το ίδιο ινστιτούτο προτείνει τον άμεσο αποκλεισμό της χώρας από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, τονίζοντας ότι ο ελληνικός ιός συνιστά πλέον και πολιτικό κίνδυνο. Όχι διότι ο κ. Τσίπρας είναι αριστερός, αλλά γιατί ο κυβερνητικός του συνασπισμός θυμίζει άλλες εποχές. Συμπερασματικά, δηλαδή, το γνωστό ινστιτούτο προτείνει τον ελληνικό αποκλεισμό όχι για οικονομικούς λόγους αλλά για αμιγώς πολιτικούς.

Υπό αυτές τις συνθήκες, θεωρούμε βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός δεν θα πετύχει τίποτε σε πολιτικό επίπεδο. Συνεπώς, το ενδιαφέρον μας εστιάζει στο πώς θα «σερβίρει» στο εσωτερικό το νέο μνημόνιο που θα υπογραφεί τον προσεχή Ιούνιο και το οποίο, μετά από έξι μήνες καταστροφικής πορείας της οικονομίας, υπάρχει κίνδυνος να είναι επαχθέστερο από τα αντίστοιχα μνημόνια των προκατόχων του. Εν αναμονή, λοιπόν –πτωχεύσεως εντός ευρωζώνης μη αποκλειόμενης. Μία πτώχευση, βέβαια, που σε δεύτερη φάση θα οδηγήσει και στην οικειοθελή έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, με ό,τι το καταστροφικό συνεπάγεται σήμερα η επιλογή αυτή.

Πηγή europeanbusiness.gr
kostasxan.

ΑΘΗΝΑ Ή ΚΑΜΠΟΥΛ ! ! Σε ΓΚΕΤΟ μεταναστών έχει μετατραπεί η Ομόνοια! !

.
antipliroforisi.

ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΚ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Καθημερινές είναι πλέον οι προειδοποιήσεις για την μεγάλη καταστροφή που αναμένεται να κτυπήσει τον κόσμο…
Ο οικονομολόγος, John Mauldin έκανε αναφορά στο επόμενο μεγάλο σοκ για τον κόσμο. Και προειδοποίησε ότι θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την τραπεζική καταστροφή που πυροδότησε την παγκόσμια κατάρρευση του 2008.

«Πραγματικά πιστεύω ότι η Fed θα αυξήσει τα επιτόκια αργότερα σε αυτό το έτος. Θα έπρεπε να έχει αυξήσει τα ποσοστά πριν από 3 χρόνια. Έχεις στρεβλώσει την οικονομία και δημιούργησε όλα τα είδη των προβλημάτων. Κανονικά σε αυτόν τον κύκλο με την ανάπτυξη που έχουμε, τα επιτόκια θα έπρεπε να ήταν της τάξης του 4 τοις εκατό. Έχουν πραγματικά, μα πραγματικά μπερδευτεί τα πράγματα εδώ…», ανέφερε αρχικά.
Και συνέχισε: «Έχουν δημιουργήσει όλα τα είδη των κακών επενδύσεων. Είχαμε έξι χρόνια μηδενικών επιτοκίων. Και να σκεφτείς ότι δεν στρεβλώνουν την οικονομία και τις επιχειρήσεις αλλά και την ίδια την λειτουργία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι για να σώσουν τα χρήματα τους τα χρησιμοποιούσαν σε κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς. Δεν μπορούν να το κάνουν τώρα. Έχουμε τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες, που είναι κυριολεκτικά ανίκανα – αφού είναι μαθηματικά αδύνατο – για να φτιάξουν τους αριθμούς τους με τις εντολές που έχουν δοθεί.
Σε μερικά ελάχιστα χρόνια από τώρα θα δημιουργηθεί μια τεράστια κρίση με αφορμή τα διαθέσιμα των ταμείων και των ασφαλιστικών εταιρειών (ήδη στις μέρες μας ζούμε την αρχή αυτού του πραγματικά μεγάλου προβλήματος. Το σοκ για τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να λαμβάνουν πλέον τα χρήματα που δικαιούνται, θα είναι πολύ μεγάλο γιατί ήδη από τώρα το σύστημα τους ενημερώνει πως εγγυάται για τα κεφάλαια τους!!!
Και δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ασφαλιστική βιομηχανία είναι πολλαπλάσια του μεγέθους της τραπεζικής. Είναι πολύ μεγαλύτερη, πολύ πιο ευρεία και πολύ πιο σημαντική. Και η Fed έχει κάνει ότι είναι δυνατό για να μην καταφέρουν να βγαίνουν τα νούμερα και ο ασφαλιστικός τομέας να καταρρεύσει μέσα στην επόμενη δεκαετία. Αυτή είναι η επόμενη κρίση».
πηγή
ohifront.

Ἀντίο Πατρίδα

Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από τον φούρνο ψωμί στο κεφάλι, ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι, κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα, που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά την μετόπη τής αξιοπρέπειας.

Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Να χώνει το τσαπί τόσο βαθειά στην γη, σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροκτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι.

Να τα ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Τα παιδιά να παίζουν μπάλα στις αλάνες με τα λιτά παντελονάκια τους και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Να ματώνουν τα γόνατά τους και να σηκώνονται χωρίς δάκρυα σαν γεννημένοι πολεμιστές έτοιμα για τις μάχες που θα έρχονταν.

Να τους ξαναδώ ήθελα. Τους πικραμένους αυτής της χώρας. Να κάθονται στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ενός καφενείου κάπου στα σύνορα και να κυττούν μέσα από τα βρώμικα τζάμια την Ελλάδα να τους αποχαιρετά, όπως έκανε κάθε ημέρα, κάθε εποχή, κάθε χρόνο κι αυτοί να είναι εκεί να την κυττούν μόνο για να την βλέπουν να φεύγει.

Να τις ξαναδώ ήθελα. Τις κοπέλες να απλώνουν τις μπουγάδες στον ήλιο με τα ιδρωμένα φορέματά τους και να κυττούν στον δρόμο για το ταίρι που θα γυρίσει από το μεροκάματο. Να έχουν στην κατσαρόλα φακές και το κρεμμύδι έτοιμο στο πιάτο και σαν βασίλισσες των γκρεμισμένων ελπίδων να σφίγγουν το χέρι του οικοδόμου που κάθεται σκεπτικός στο κουτσό από ένα πόδι τραπέζι.

Να το ξαναδώ ήθελα. Εκείνο το πρωινό που οι καμπάνες κτυπούσαν και τα παλληκάρια είχαν στα χέρια τους κορίτσια με σημαίες να ανεμίζουν. Τότε που όλοι ήταν φτωχοί, ακρωτηριασμένοι, προδομένοι, τσακισμένοι και ελλιπείς αλλά με την σιγουριά ότι εκείνη τουλάχιστον την στιγμή ήταν ελεύθεροι.

Να σε ξαναδώ ήθελα. Να ανεβαίνεις στα βουνά αρματωμένος γνωρίζοντας ότι ίσως να ήταν η τελευταία σου ανάβαση και να το χαίρεσαι. Να είσαι ευτυχής που ζούσες για να πεθάνεις για μένα. Για σένα. Για όλα αυτά που ήθελα να ξαναδώ.

ἁπλὸς ἄνθρωπος

simple man

filonoi.gr
 blablaworldnews.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Χριστιανικὴ ἐπανάστασις

Χριστιανικὴ ἐπανάστασις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΜΕΓΑΛΗ εἶναι ἡ προθυμία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων νά ἀσχοληθοῦν μέ τά κοινά, νά πρωτοστατήσουν σέ κοινωνικούς ἀγῶνες, νά χτυπήσουν τήν ἀδικία καί τήν ἐκμετάλλευση καί γενικά νά κάνουν τόν κόσμο καλύτερο. Ὅλοι θέλουν νά γίνουν ἐπαναστάτες, ἀπό τούς ἀνώριμους μαθητές μέχρι τούς ἀριστερούς καί τούς παράξενους οἰκολόγους. Βάζουν ἕνα στόχο, χωρίς νά ἔχουν ξεκαθαρισμένο τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά τόν πετύχουν, καί ἀρχίζουν οἱ «ἀγῶνες».

Νομίζουν ὅτι μποροῦν νά κάνουν αὐτό πού σκέφτονται, μέ τόν τρόπο πού θέλουν, περιφρονώντας ὅλους ἐκείνους πού διαφωνοῦν μαζί τους. Μεταξύ τους οἱ «ἀγωνιστές» αὐτοί ἄλλοτε συμφωνοῦν καί ἄλλοτε μαχαιρώνονται. Τούς διακρίνει τό θράσος, ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ, ἡ καταπάτηση τῶν νόμων, οἱ αὐθαιρεσίες, ὁ ἐκφοβισμός, ἡ βία, ἡ νοθεία, ἡ ἀνυπαρξία ἤθους, ὁ προκλητικός τρόπος δράσης καί ὁ ἀνυπότακτος ἐγωισμός. Ὅλα αὐτά στηρίζονται στήν ἐσφαλμένη ἀντίληψή τους ὅτι στίς εὐγενικές, ἀνιδιοτελεῖς καί κοινωνικά ὠφέλιμες δραστηριότητές τους κανένας δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ, οὔτε φυσικά καί ἡ εὐνομούμενη κοινωνία. Ὅταν ἐμποδιστοῦν, δέν διστάζουν νά γίνουν θύτες, νά κάψουν ὁλόκληρες πόλεις, νά ἐξανεμίσουν ξένες περιουσίες καί νά καταργήσουν κάθε νομιμότητα.

Μέ τέτοιους ἀνθρώπους δέν πρόκειται ποτέ νά βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία μας. Πάντα θά βαδίζει χωρίς φῶς καί χωρίς προσανατολισμό. Ἡ ἐπικίνδυνη ἀναταραχή δέν θά εἶναι σπάνιο φαινόμενο, γιατί ἁπλούστατα ἡ ἀσυνεννοησία καί ἡ κακοδαιμονία θά ὑπάρχει στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἀναφερόμενος στίς διάφορες ἐπαναστάσεις καί στούς ἐπαναστάτες, ἐπισημαίνει τά ἑξῆς: «Ἡ μόνη ἐπανάσταση πού κάνει τόν ἄνθρωπο πιό εὐγενικό εἶναι ἡ ἐπανάσταση τοῦ χριστιανισμοῦ. Κάθε ἄλλη ἐπανάσταση κάνει τόν ἄνθρωπο πιό ὠμό ἀπ᾿ ὅ,τι εἶναι. Συγκρίνετε τά πρόσωπα τά ὁποῖα δημιούργησε καί τόνισε ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπανάσταση στόν κόσμο μέ τά πρόσωπα, πού δημιούργησε ἡ χριστιανική ἐπανάσταση στήν ἱστορία καί θά σᾶς εἶναι ἀμέσως ὀφθαλμοφανής ἡ ἀνωτερότητα καί ἡ εὐγενική ὑπεροχή τῶν τελευταίων σέ σχέση μέ τούς πρώτους. Σχεδόν ὅλες οἱ ἄλλες ἐπαναστάσεις στόχευαν στό νά δημιουργοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους χορτασμένα ζῶα. Μόνο ἡ χριστιανική ἐπανάσταση στόχευε νά δημιουργήσει ἀπό τούς ἀνθρώπους πεινασμένους θεούς. Μακάριοι οἱ πεινασμένοι καί διψασμένοι γιά τή δικαιοσύνη».

Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ὁ ἀθόρυβος, πλήν ἀποτελεσματικός, ἐπαναστάτης. Μέ τήν προσωπική του ζωή καί μέ τήν ὅποια δραστηριότητα, πού μπορεῖ νά ἀναπτύξει, διορθώνει τήν κοινωνία. Μέ τίς ἠθικές του ἀρχές ἐμποδίζει τούς ἀνήθικους, μέ τή δικαιοσύνη του καταπολεμεῖ τήν ἀδικία, μέ τήν ἐλεημοσύνη του περιορίζει τή φτώχεια, μέ τήν ἀγαθοποιΐα του ἀλλάζει τή μορφή τῆς κοινωνίας, μέ τίς θυσίες του ἀφυπνίζει τούς ράθυμους καί ἰδιοτελεῖς καί γενικά ὡς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ φωτίζει τόν κόσμο. Μέ τόν τρόπο αὐτό πετυχαίνει περισσότερα ἀπό ὅσα πετυχαίνει ὁ ἐπαναστάτης τοῦ θορύβου καί τῆς βίας. Ἡ κοινωνία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό χριστιανούς ἐπαναστάτες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νά τή βελτιώσουν.

Ορθόδοξος Τύπος, 1/5/2015

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΣΧΟΛΙΟ: Η διπλή φύσις τού ανθρώπου.

Ρωμ. 7,14                    οἴδαμεν γὰρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν· ἐγὼ δὲ σαρκικός εἰμι, πεπραμένος ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν.

Ρωμ. 7,14                    Διότι γνωρίζομεν ότι ο νόμος είναι πνευματικός, δώρον δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, δια να εξυπηρετή την ιδικήν μας πνευματικήν ζωήν. Εγώ όμως είμαι δούλος της σαρκός, σαν πουλημένος σκλάβος υπό την κυριαρχίαν της αμαρτίας.

Ρωμ. 7,15                    ὃ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ τοῦτο ποιῶ.

Ρωμ. 7,15                    Κυριευμένος και σκοτισμένος από το πάθος δεν γνωρίζω καλά αυτό το κακόν που πράττω. Διότι δεν πράττω αυτό το οποίον εσωτερικώς θέλω, αλλά κάμνω εκείνο το οποίον μισώ.

Ρωμ. 7,16                    εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ, σύμφημι τῷ νόμῳ ὅτι καλός.

Ρωμ. 7,16                    Εάν δε, παρασυρόμενος από την εσωτερικήν μου αμαρτωλότητα και τους εξωτερικούς πειρασμούς, πράττω αυτό που δεν θέλω, τότε με την θέλησίν μου και αντίθετα προς τα έργα μου συμφωνώ με τον Νομον και ομολογώ ότι είναι καλός.

Ρωμ. 7,17                    νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.

Ρωμ. 7,17                    Τωρα δε δεν πράττω εγώ το κακόν, αλλά η αμαρτία, η οποία κατοικεί μέσα μου και με εξουσιάζει.

Ρωμ. 7,18                    οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν· τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι, τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκω·

Ρωμ. 7,18                    Διότι γνωρίζω καλά ότι δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή εις την διεφθαρμένην ανθρωπίνην φύσιν, το αγαθόν· αυτό δε φαίνεται καθαρά και εκ του γεγονότος, ότι το να θέλω μεν το καλόν είναι τούτο κοντά μου, το να πραγματοποιώ όμως το καλόν δεν το ευρίσκω κοντά μου και εύκολον.

Ρωμ. 7,19                    οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.

Ρωμ. 7,19                    Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω.

Ρωμ. 7,20                    εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.

Ρωμ. 7,20                    Εάν δε εγώ πράττω το κακόν, που εις την πραγματικότητα δεν το θέλω, αυτό σημαίνει ότι δεν το πραγματοποιώ πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία, που κατοικεί μέσα μου και η οποία με έχει κάμει δούλον της.

Ρωμ. 7,21                    εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλόν, ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται·

Ρωμ. 7,21                    Αρα ευρίσκω τον Νομον του Θεού βοηθόν και σύμφωνον με την θέλησίν μου, η οποία και θέλει να πράττω το καλόν. Δεν ημπορώ όμως να τηρήσω αυτόν, διότι υπάρχει κοντά μου και έντος μου το κακόν, η δύναμις της αμαρτίας.

Ρωμ. 7,22                    συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον,

Ρωμ. 7,22                    Διότι ευχαριστούμαι και ευφραίνομαι στον νόμον του Θεού με όλην μου την ψυχήν, την καρδίαν και τον νουν.

Ρωμ. 7,23                    βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.

Ρωμ. 7,23                    Βλέπω όμως να κυριαρχή εις τα μέλη μου άλλος νόμος, η δύναμις της αμαρτίας, που αντιστρατεύεται και μάχεται όσα ο νους μου και η συνείδησις μου υποδεικνύουν ως ορθά, και με υποδουλώνει στον νόμον της αμαρτίας, ο οποίος κυριαρχεί εις την αμαρτωλήν ανθρωπίνην μου φύσιν.

Ρωμ. 7,24                    Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;

Ρωμ. 7,24                    Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος;

Ρωμ. 7,25                    εὐχαριστῷ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν· ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας.

Ρωμ. 7,25                    Ευχαριστώ τον Θεόν, ο οποίος με ηλευθέρωσε και με έσωσε δια του Ιησού Χριστού, του Κυρίου ημών. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι εγώ δουλεύω εις δύο κυρίους· με τον νουν και την συνείδησιν δουλεύω στον νόμον του Θεού, με τα μέλη όμως της σαρκός μου δουλεύω στον νόμον της αμαρτίας.

Αυτή είναι η χριστιανική πράξη.  Νά κατορθώσω νά κάνω αυτό πού θέλω κατά τόν έσω άνθρωπον. Δυστυχώς όμως σήμερα κάτω από τήν πίεση τής οργανωσιακής ιδεολογίας σάν πράξη νοείται η δράση. Καί σ' αυτήν τήν δράση χάθηκαν καί χάνονται οι αποτειχισμένοι παλαιοί καί νέοι.

Αμέθυστος

Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (22) -ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Συνέχεια από: Τετάρτη, 29 Απριλίου 2015

 Αιώνιος έφηβος και δημιουργικός - Genius Ewiger Jüngling und kreativer Genius
Μέρος πρώτο: “Ο μικρός πρίγκηπας”(Saint-Exupery)

3. Ο αποχαιρετισμός (1)

Αφού η αλεπού είχε διδάξει στον μικρό πρίγκηπα πως το αίσθημα είναι αυτό που κάνει μοναδική μια σχέση, και πως για τον λόγο αυτό είναι υπεύθυνος για την τριανταφυλλιά του, ο μικρός πρίγκηπας αποφασίζει κατευθείαν, να επιστρέψει στον πλανήτη του. Δεν διανοείται όμως, ούτε για μια στιγμή, πως τώρα έχει και ένα δεσμό με την αλεπού. Αργότερα θα πει στον Saint-Exupery:
“Τώρα πρέπει να δουλέψεις. Πρέπει να επιστρέψεις στην μηχανή σου. Θα σε περιμένω εδώ. Έλα πάλι αύριο βράδυ...”
Ήμουν όμως ανήσυχος. Θυμήθηκα την αλεπού. Κινδυνεύει κανείς να κλάψει για λίγο, αν επιτρέψει να τον εξημερώσουν...
Εδώ βλέπουμε, πως αφήνοντας την αλεπού αισθάνεται μόνο μια μικρή ανησυχία. Όπως είπα, δεν συνειδητοποιεί πως θα μπορούσε να μπει σε μια σύγκρουση, την οποία θα έπρεπε να πάρει στα σοβαρά, θέτοντας στον εαυτό του ερώτημα: με ποιον είναι συνδεδεμένος; Η απόφαση είναι μονόπλευρη, και είναι υπέρ της επιστροφής, στην τριανταφυλλιά και στο επέκεινα.

Τότε ακολουθεί ένα από τα πιο ποιητικά κομμάτια του βιβλίου. Ο Saint-Exupery αρχίζει να υποφέρει από δίψα, και περπατά στην έρημο. Ο μικρός πρίγκηπας πάει μαζί του. Ο Saint-Exupery βρίσκει μια φανταστική πηγή, το νερό της οποίας τον δροσίζει και τον γεμίζει χαρά-μια fata morgana. Πάνε και πάνε, και ο μικρός πρίγκηπας όλο επαναλαμβάνει, πως κάπου είναι μια πηγή. Επιτέλους βλέπουν μια. Ο Saint-Exupery αμφιβάλλει αν είναι πραγματική, γιατί ξέρει, πως δίπλα σε μια πηγή στην έρημο, βρίσκεται πάντα και ένα χωριό. Στην πηγή αυτή δεν υπάρχει κανένα χωριό. Ο μικρός πρίγκηπας όμως τρέχει προς την πηγή, και προσπαθεί να θέσει σε λειτουργία την αντλία της, και οι δυο τους πίνουν από αυτό το φανταστικό πηγάδι. Στο έργο του Terre des Hommes, λέει ο Saint-Exupery για το νερό:
Ω ύδωρ, δεν έχεις χρώμα και γεύση. Δεν μπορεί να σε προσδιορίσει κανείς. Σε γεύονται χωρίς να σε γνωρίζουν. Μας διαποτίζεις με μια χαρά που δεν εξηγείται με τις αισθήσεις. Όλες οι ξεραμένες πηγές της καρδιάς μας αρχίζουν με την ευλογία σου, και πάλι να ρέουν. Είσαι ο πιο μεγάλος θησαυρός πάνω στην γη. Δεν είναι ανάγκη να υποφέρεις μίξη ή να ανεχθείς αλλαγή. Είσαι μια σκοτεινή θεότητα, αλλά δίνεις μια άπειρα απλή χαρά.
Το επεισόδιο αυτό αναφέρεται σε ένα παρελθόν γεγονός, όταν είχε χαθεί στην έρημο με τον μηχανικό του, τον Prevost. Πήγαιναν και πήγαιναν, σε κάποια στιγμή είχε την εμπειρία της fata morgana. Την τελευταία στιγμή συνάντησαν ένα βεδουίνο, που που τους έδωσε να πιουν, και έτσι τους έσωσε. Εκεί είχε προφανώς την εμπειρία, στην οποία αναφέρεται στο έργο του Terre des Hommes, και που εδώ για ακόμα μια φορά περιγράφει. Ήταν μια από τις πιο βαθιές εμπειρίες του, και για τον λόγο αυτό εμφανίζεται επανειλημμένως στα βιβλία του.

Επειδή το θεϊκό παιδί, το οποίο ο μικρός πρίγκηπας ενσαρκώνει, είναι σύμβολο του εαυτού, είναι επίσης πηγή της ζωής. Όπως πολλοί μυθικοί σωτήρες ή παιδιά-θεοί, κατέχει την πηγή. Εδώ τίθεται το ερώτημα, γιατί το μοτίβο τής πηγής τής ζωής, του ύδατος της ζωής, συνδυάζεται τόσο συχνά με το μοτίβο του θεϊκού παιδιού, και ποια είναι στην πράξη τα μέλη τα οποία συνδέονται. Το θεϊκό παιδί έχει τις δυνάμεις τής ανανέωσης, είναι το σύμβολο του εαυτού, και η παιδική πλευρά μάλιστα, ενσαρκώνει την ροή τής ζωής και την δυνατότητα ανανέωσης, γιατί το παιδί έχει μια αφελή θεώρηση της ζωής. Αν επαναφέρετε στην μνήμη την δική σας παιδική ηλικία, θα θυμηθείτε πόσο έντονα ζούσατε. Το παιδί εφόσον δεν είναι νευρωτικό, έχει πάντα το ενδιαφέρον του στραμμένο προς κάτι καινούργιο. Ότι και να βασανίζει το παιδί, η απόσταση από την ζωή πάντως δεν είναι ο λόγος. Εκτός και εάν έχει δηλητηριαστεί από την νεύρωση των γονιών του. Αλλιώς είναι γεμάτο ζωή. Για τον λόγο αυτό, νοσταλγούν οι άνθρωποι αυτή την αφελή ζωτικότητα, την οποία ενηλικιούμενοι έχασαν, και θέλοντας να την αποκτήσουν πάλι, θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια. Το παιδί είναι μια εσωτερική δυνατότητα ανανέωσης. Το ερώτημα είναι: πως μπαίνει στην πραγματική ζωή των ενηλίκων;! Όταν ένας ενήλικας ονειρεύεται ένα κορίτσι ή ένα αγόρι, αυτό πρακτικά σημαίνει πως ξεκινά μια καινούργια περιπέτεια ή μια νέα σχέση. Κατ' ακρίβειαν, μια περιπέτεια στο επίπεδο των λειτουργιών που παρέμειναν παιδικές (αφελείς). Αυτό έχει να κάνει με την υποβαθμισμένη λειτουργία, που έχει παραμείνει παιδική και εντελώς αφελής, και που εμφανίζεται μέσω της ανανέωσης. Για τον λόγο αυτό προσφέρει μια νέα ματιά και μια νέα εμπειρία της ζωής, όταν η ξεφτισμένη πια κύρια λειτουργία φτάσει στο τέλος της. Μας προσφέρει επίσης και όλες εκείνες τις αφελείς, παιδιάστικες χαρές, τις οποίες χάσαμε. Για τον λόγο αυτό πρέπει να μάθουμε εκ νέου να παίζουμε, ακολουθώντας όμως την γραμμή της τέταρτης, υποβαθμισμένης λειτουργίας. Δεν έχει καμιά αξία και χρησιμότητα, αν ένας διανοούμενος αρχίσει να κάνει διανοητικά παιχνίδια. Αν ένας διανοούμενος αναφερθεί στο κομμάτι της Βίβλου που λέει, ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά, αν θέλουμε να πάμε στην Βασιλεία των Ουρανών, και μετά πάει να παίξει σκάκι, η αναφορά αυτή δε θα τον βοηθήσει καθόλου, γιατί εξασκείται με την κύρια λειτουργία. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, να αποδεχθεί κανείς την ιδέα του παιχνιδιού, να αφιερωθεί σε κάτι άλλο, όπου δεν δεσμεύεται, αλλά και αυτό να το κάνει στα πλαίσια της κύριας λειτουργίας. Είδα πολλούς αισθητικούς τύπους των οποίων η λειτουργία τής αισθήσεως είχε φθίνει λόγω κατάχρησης. Τους λέω τότε πως πρέπει να κάνουν κάτι που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σκοπό, κάτι παιχνιδιάρικο, και προτείνουν να πάνε να δουλέψουν σε παιδικό σταθμό ή κάτι παρόμοιο. Αλλά αυτό είναι ανόητο. Γιατί πάλι θα λειτουργούσε το αίσθημα. Θα ήταν μια χλιαρή αποδοχή της πρότασης, και μια φυγή ταυτόχρονα. Το πραγματικά δύσκολο είναι να αφιερωθεί κανείς κατευθείαν στην υποβαθμισμένη λειτουργία, και να παίξει μαζί της. Για να γίνει αυτό, το εγώ πρέπει να παραδώσει την κυριαρχία του, γιατί όταν έρχεστε σε επαφή με την υποβαθμισμένη λειτουργία, αυτή αποφασίζει το είδος του παιχνιδιού, και όχι εσείς. Η υποβαθμισμένη λειτουργία θα επιμείνει, σαν ένα ατίθασο παιδί, να παίξει αυτό ή εκείνο, ακόμα και αν εσείς λέτε πως δεν ταιριάζει και δεν θα λειτουργήσει. Σε ένα διαισθητικό, η υποβαθμισμένη λειτουργία θέλει πιθανόν να παίξει με πηλό, αλλά αυτός μένει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, και θα προτιμούσε κάτι πιο καθαρό, γιατί ο πηλός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου θα λέρωνε. Αλλά δεν μπορείτε να κατευθύνετε την υποβαθμισμένη σας λειτουργία. Αν είστε διαισθητικός και η υποβαθμισμένη σας λειτουργία θέλει να παίξει με πέτρες ή με πηλό, πρέπει να κάνετε τον κόπο και να αναζητήσετε ένα τόπο όπου αυτό είναι δυνατόν. Αυτή ακριβώς είναι η δυσκολία. Για τον λόγο αυτό το εγώ προβάλλει χίλιες αντιρρήσεις ως προς την κατώτερη πλευρά.

Συνεχίζεται.

Aμέθυστος

ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ !!!

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΦΩΤΟ, ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΑΦΕΝΤΙΚΑ… ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΕΝΤΟΛΕΣ…

 
.
logia-tou-aera

Το σατανικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που θα φέρει τα πάνω κάτω...

Είναι αμετανόητοι. Αμετανόητοι και θρασείς. Αλλά αυτή τη θρασύτητα την τροφοδοτεί αποκλειστικά και μόνο η ανοχή μας. Μια επικίνδυνη αυτοκαταστροφική ανοχή, μιας κοινωνίας που τελικά ότι και να πάθει, το αξίζει και με το παραπάνω...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μιας κοινωνίας ευκολόπιστων και ηλιθίων.  Μιας κοινωνίας που επιμένει να σέρνεται, που αρνείται πεισματικά να σταθεί όρθια, που τσουβαλιάζεται σαν άχυρο πίσω από το υποσχεσιολόγιο του κάθε κερατά, που υπάρχει για να ικανοποιεί με τις επιλογές της, τη γλοιώδη ελίτ μιας κάστας βολεμένων παντός καιρού και κάθε εξουσίας.

Αυτοί είμαστε. Αυτή είναι η κατάντια των λαών που χάνουν σταδιακά τη ταυτότητά τους και ενσωματώνονται σε κάθε λογής νεοξίτικους νεολογισμούς και τελικά καθίστανται οι λαπάδες της ιστορίας. Μια κοινωνία ηλιθίων που πανηγυρίζει και αυτοθαυμάζεται, όταν ασκώντας το κυριαρχικό της δικαίωμα, επιλέγει τον απατεώνα της επόμενης μέρας.

Αυτή η κοινωνία λοιπόν τώρα, καμαρώνει για την εξουσία της. Μια άβουλη μάζα από ζωντανά που γέμισε τις πλατείες για να πανηγυρίσει το μεγάλο της κατόρθωμα. Αυτοί οι πανηγυρτζήδες, θύμωναν μαζί μας, όταν τους αποκαλούσαμε ηλιθίους, και μας θεωρούσαν βιαστικούς, αυστηρούς και ανυπόμονους.

Είναι όλοι αυτοί που επιμένουν να αρνούνται να κατανοήσουν, πως όταν η πολιτική εξουσία τους καλεί να επενδύσουν στην υπομονή, το κάνει για να εκφυλίζει το μάχιμο της προσδοκίας.

Και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Μια αρμαθιά ετερόκλητων φαφλατάδων και μαθητευόμενων καιροσκόπων συγκρότησαν την «κυβέρνηση της ελπίδας». Κι αφού αμόλησαν βαρύγδουπες επικοινωνιακές πορδές και...

μαζί μ αυτές την καλούμπα των υποσχέσεων, τώρα αυτοί μαζεύουν καλούμπα κι εσύ που τους πίστεψες θα μείνεις με τις πορδές, μέχρι να έρθει η στιγμή για το καινούριο ανάθεμα για τη βλακώδη και εγκληματική συμπεριφορά σου.

Ας δούμε λοιπόν πόσο ξεφτιλισμένοι είναι με λόγια απλά…

Ήρθαν για να χορέψουν πεντοζάλη τις αγορές, και σήμερα διαπιστώνουν πως οι αγορές σφίγγουν όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας. Δεν το ήξεραν???

Ήρθαν για ν αποκαταστήσουν το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης. Έτσι έλεγαν. Και σήμερα ομολογούν πως η «άλλη πλευρά» (δεν έχει όνομα αυτή η …άλλη πλευρά), τους εξαναγκάζει σε άτακτη υποχώρηση. Δε το περίμεναν??? Σεβασμό και κατανόηση περίμεναν???

Ήρθαν υποσχόμενοι να διαχειριστούν την καθημερινότητα για το καλό του λαού, και σήμερα δηλώνουν πως θα κάνουν τα πάντα «για το καλό της διαπραγμάτευσης». Τι είναι άραγε η διαπραγμάτευση που πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί και γιατί είναι θέσφατο πως η σωτηρία της προϋποθέτει ένα νέο γύρο, ακόμη πιο ταπεινωτικό, γενικευμένης ανθρωποθυσίας???

Ήρθαν για να καταργήσουν πολλά, κι ένα από αυτά τα πολλά είναι ο ΕΝΦΙΑ. Και σήμερα δηλώνουν (Βαρουφάκης) πως: «Βάζουμε για λίγο στην άκρη τον ΕΝΦΙΑ για το καλό της διαπραγμάτευσης». Τι λέτε ωρέ τσαπερδόνες??? Αν δηλαδή από τη μία μεριά είναι το καλό της διαπραγμάτευσης κι από την άλλη μεριά το καλό του λαού, εσείς εκλεγήκατε για να μεριμνήσετε για το καλό του λαού και τελικά ασχολείστε με το καλό της διαπραγμάτευσης με κόστος για το λαό???

Είναι και πονηρούληδες…

Ναι… Ναι… Αυτοί που ψήφισες για να καταργήσουν με ένα νόμο το μνημόνιο. Ακούστε λοιπόν τι σατανικό σχέδιο έχουν συλλάβει.

Αφού πρώτα κατατρόμαξαν την «άλλη πλευρά» λέγοντας πως θα καταργήσουν το μνημόνιο, πετάγεται αίφνης η καραφλή μπαρούφα φωνάζοντας: «Ουάου… Σας τη φέραμε… Δεν καταργούμε τίποτε διότι εμείς δεν είμαστε ψιλοκουφαλίτσες».

Και τώρα ετοιμάζονται να τους αποτελειώσουν…

Λέει ο Μπαρούφας: «Βάζουμε για λίγο στην άκρη τον ΕΝΦΙΑ για το καλό της διαπραγμάτευσης, και βαδίζουμε ολοταχώς για δυο οι συμφωνίες: Τώρα μια ενδιάμεση για να αυξηθεί η ρευστότητα και μετά διαπραγματευόμαστε σκληρά για την τελική συμφωνία».

Μεταφράζουμε…

Τρέμετε χαϊβάνια εσείς της «άλλης πλευράς». Ο μεγάλος διαπραγματευτής… ο μαιτρ της δημιουργικής ασάφειας... Ο καραφλός γίγαντας που κατάφερε στις 20 του Φλεβάρη να σας εξαπατήσει γυρνώντας πίσω με μια νέα συμφωνία αλλά χωρίς λεφτά, αυτή τη στιγμή προετοιμάζεται (ομού μετά του αρχηγού μας και πρωθυπουργού) να σας ξαναστριμώξει στο καναβάτσο. 

Αυτή τη φορά δε θα γυρίσουν πίσω με μια νέα συμφωνία αλλά με άδεια χέρια. Ο ένας από τους δυο θα κρατά τη νέα συμφωνία, και ο άλλος τα αρχίδια του Καράμπελα.

Συμπέρασμα…

Το έπαιξαν βρώμικα, αλλά το έστησαν καλά. Τρεις μήνες σε παραμυθιάζουν με μια επαναδιαπραγμάτευση που επί της ουσίας δεν έγινε ποτέ.

Τρεις μήνες σε ντοπάρουν, με τις φοβερές και τρομερές ανατροπές που δήθεν θα δρομολογούσαν στην Ευρώπη, για να  μη βλέπεις πως το μοναδικό που καθημερινά ανατρέπεται, είναι οι ψεύτικες υποσχέσεις τους με τις οποίες σου έκλεψαν την ψήφο.

Σε απόλυτη συνεννόηση με τους ευρωσυμμορίτες, έβαλαν χέρι και στα τελευταία αποθεματικά – όπου υπήρχαν – και στέγνωσαν τα πάντα.

Το βρώμικο παιχνίδι τους κορυφώθηκε χθες με τα άδεια μηχανήματα των τραπεζών, για να σου ενεργοποιήσουν το φόβο και την ανασφάλεια, ώστε να καταστείς ευάλωτος και απολύτως χειραγωγούμενος.

Και τώρα όλα είναι έτοιμα για να σε βάλουν κι αυτοί στο δίλημμα που σε έβαζαν πέντε ολόκληρα χρόνια οι προηγούμενοι: «Να υπογράψουμε μια νέα συμφωνία ή να χρεοκοπήσουμε αυτή τη στιγμή???»

Ε… Δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να υποθέσει κανείς τι θα απαντήσει, μια κοινωνία πανηγυρτζήδων, που πέντε χρόνια δεν κατάλαβε πως η καταστροφή της ήρθε, γιατί κάθε φορά απαντούσε με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο δίλημμα, νομίζοντας πως έτσι υπηρετεί τη σωτηρία της.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"