Μήπως ήρθε η ώρα αποχώρησης του πατριάρχη Βαρθολομαίου;

Τα συνεχή λάθη, η σπορά διχασμού και ο «Παπισμός», καθιστούν τον Πατριάρχη ακατάλληλο να επιλέξει το νέο Αρχιεπίσκοπο. Επιβάλλεται σύγκληση Εκτακτης Κληρικολαϊκής Συνέλευσης για το σκοπό αυτό. Απαιτείται ταυτόχρονα και η αποχώρηση του κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος έχει πλέον τελειώσει και η παρουσία του επιφέρει με βεβαιότητα την οριστική διάσπαση της Εκκλησίας της Αμερικής, της Ομογένειας αλλά και της Ορθοδοξίας.

Μετά το τελευταίο φιάσκο του σήριαλ «Παραιτείται ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος» - το τρίτο ή τέταρτο σε ένα χρόνο, χάσαμε πια το λογαριασμό - αποκαλύφθηκαν σε όλη τη μεγαλοπρεπή τους γύμνια τόσο η ηγεσία του Πατριαρχείου όσο και οι συνεργάτες της στο χώρο της Εκκλησίας και του τύπου. Εάν η επιδίωξη του κ. Βαρθολομαίου και των κολαούζων του, ήταν πράγματι να χάσει το Πατριαρχείο και το τελευταίο ίχνος κύρους, και την τελευταία ικμάδα εμπιστοσύνης της Ομογένειας, τότε τους αξίζουν συγχαρητήρια: Κανείς πλέον δεν τους εμπιστεύεται, κανείς δεν τους υπολογίζει για το αύριο της Εκκλησίας της Αμερικής. Κατέπεσαν στο έσχατο σημείο ανυποληψίας. Ηταν το τελευταίο επεισόδιο σε μια μακρά σειρά λαθών, κάκιστων επιλογών και ακόμα χειρότερων κινήσεων, η ευθύνη για τις οποίες καταλήγει φυσιολογικά στην ίδια την κεφαλή της ηγεσίας, δηλαδή τον κ. Βαρθολομαίο. Η στήλη έχει σημειώσει πολλές φορές τα προβλήματα της προσωπικότητας του Πατριάρχη, που αρέσκεται στις συνεχείς αντιδικίες και διαμάχες και επιζητεί την καταξίωσή του μέσα από την επιβολή των απόψεών του στους γύρω του «με το έτσι θέλω». Αλίμονο σε όσους μας έλαχε να ζήσουμε με τέτοιους ανθρώπους στο στενό μας περιβάλλον! Δεν υπάρχει διέξοδος στα προβλήματα που δημιουργούν παρά μόνο η απομάκρυνσή τους από τη ζωή μας ή η φυγή από δίπλα τους! Δυστυχώς αυτός είναι ο κ. Βαρθολομαίος…

Μπορούσε επίσης να διακρίνει κανείς από την αρχή της σταδιοδρομίας του κ.Βαρθολομαίου ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι σε ηγετικές προσωπικότητες στον εκκλησιαστικό χώρο και ειδικά απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, προς τον οποίο ο κ.Βαρθολομαίος συμπεριφέρθηκε άσχημα. Ποτέ βέβαια δεν μπόρεσε να πλησιάσει ούτε στο ελάχιστο τις έμφυτες ηγετικές ικανότητες του Ιακώβου… Αλλά η ζωή έχει μια πολύ «κακή συνήθεια»: ανταποδίδει γενναιόδωρα τόσο τις καλές πράξεις όσο και τις αμαρτίες. Και αυτή την ανταπόδωση, την «θεία δίκη», ζούμε τώρα με την καταρράκωση της ανύπαρκτης ηγετικής παρουσίας του κ.Βαρθολομαίου. Με τα τεράστια ηγετικά του λάθη…

Το ότι η προβληματική προσωπικότητα είναι η ρίζα των κακών είναι εύκολο να αποδειχτεί. Η απλή σύγκριση με τον προκάτοχό του, Πατριάρχη Δημήτριο, που εξέπεμπε μια αίσθηση ΑΓΑΠΗΣ χριστιανικής προς όλες τις κατευθύνσεις, σε αντίθεση με την τωρινή αντιζηλία και την ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ του κ. Βαρθολομαίου. Εάν η αγάπη ήταν ο οδηγός του Πατριάρχη τότε όλα τα Εκκλησιαστικά προβλήματα της Εκκλησίας της Αμερικής θα λύνονταν με σύνεση και ψυχραιμία, με αναζήτηση της καλύτερης δυνατής συναινετικής λύσης. Αντί αγάπης, κυριαρχεί η κοσμική εξυπηρέτηση στόχων αλλότριων με τις χριστιανικές αξίες: από γεωπολιτικούς σκοπούς υπερδυνάμεων στην συσσώρευση οικονομικού πλούτου και στην ματαιόδοξη επίδειξη ισχύος όπου είναι δυνατόν. Ενώ, όταν δεν είναι δυνατή η προβολή ισχύος, προτιμούνται οι υποκλίσεις υποτέλειας απέναντι στον Σουλτάνο… Υπέστησαν και άλλοι Πατριάρχες τουρκικούς εκβιασμούς, αλλά δεν κατέπεσαν σε τέτοιο έσχατο σημείο εξευτελισμού…

Αλλά η προβληματική προσωπικότητα του κ.Βαρθολομαίου κατά «διαβολική» σύμπτωση, συνέπεσε με μια άλλη προβληματική προσωπικότητα, τον μακιαβελικό φάδερ Αλεξ, που μόνο κατ’ όνομα είναι ιερέας ενώ στην ουσία επιζητεί τον εγκόσμιο πλούτο και τη δόξα. Η συνεργασία αυτών των δύο έχει φέρει την εκκλησία μας αλλά και το Πατριαρχείο και την ίδια την Ορθοδοξία σε πρωτοφανή αδιέξοδα. Πίστεψαν ότι ήταν ανίκητοι, κανείς δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει, τόσο «προικισμένοι» όπως νόμιζαν ότι ήταν με εξυπνάδα και ικανότητες…

Αλλά παρασυρμένοι από τον ναρκισσισμό τους, έπεσαν και οι δύο θύματα του ίδιου του αντικατοπτρισμού τους στην σκληρή πραγματικότητα. Ετσι μέσα σε λίγα χρόνια: 1) Αποπειράθηκαν να αρμέξουν την γενναιοδωρία των πιστών υποβοηθούμενοι από αμφίβολα φορολογικά κίνητρα, με το σχήμα των Αρχόντων αλλά και με το «φούσκωμα» των λογαριασμών ανέγερσης του Αγίου Νικολάου. Και αντί να κατορθώσουν τον κρυφό σκοπό τους, δηλαδή το άρμεγμα των πιστών, επιτελώντας όμως και το εκκλησιαστικό τους έργο, οδηγήθηκαν από την ΑΠΛΗΣΤΙΑ στα χέρια του Εισαγγελέα (άσχετο αν οι Εισαγγελλείς στην Αμερική δείχνουν αδιαφορία έως απέχθεια για εκκλησιαστικές υποθέσεις…) Και το χειρότερο, έχασαν το στήριγμά τους, την εμπιστοσύνη του λαού. 2) Ανοίχτηκαν στο χώρο της διεθνούς πολιτικής και ανέλαβαν να εκτελέσουν συγκεκριμένο «πρακτορικό» έργο εναντίον της Ρωσίας, οδηγώντας την Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης το 2016 σε αποτυχία. Αλλά οι πάτρωνές τους ήθελαν περισσότερα. Ετσι αποφάσισαν να αναμιχθούν και στην Ουκρανία – οδηγώντας μια χριστιανική χώρα στα πρόθυρα του αιματοκυλίσματος…

Ο Πατριάρχης παραβίασε θέσμια αιώνων της Ορθοδοξίας και έδρασε μόνος του αυτεξούσια, αποφάσισε να γίνει Πάπας… Οι Εκκλησίες της Σερβίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας και τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Αλεξανδρείας έχουν εκφράσει σφοδρές αντιρρήσεις στο θέμα ενώ πάμπολλοι ιεράρχες στην Ελλάδα και αλλού διαφώνησαν. Τον ίδιο διχασμό έφερε και στην Ελλάδα για διάφορα θέματα, όπου πλέον ο Πατριάρχης είναι ανεπιθύμητος από το λαό σε πολλές Μητροπόλεις – ακόμα και σε εκείνες των Νέων Χωρών που υποτίθεται ότι πνευματικά εποπτεύει.

Τα συνεχή λάθη του Πατριάρχη τον έχουν αποξενώσει από το λαό στην πιο σημαντική Εκκλησία του Θρόνου, της Αμερικής. Το συνεκτικό στοιχείο της Ομογένειας ήταν πάντοτε η Ορθοδοξία και η αγάπη για την Ελλάδα. Αυτή εκφραζόταν με συνεχείς αγώνες της Ομογένειας για τα Εθνικά Θέματα. Από την εποχή της συνεργασίας Βαρθολομαίου με τον φάδερ Αλεξ γίνεται συστηματική προσπάθεια να υποβαθμιστούν και να υπονομευτούν οποιεσδήποτε κινήσεις της Ομογένειας στο Κυπριακό, το Σκοπιανό και σε σειρά άλλων απλούστερων θεμάτων όπως η υποστήριξη πολιτικών που πρόσκεινται στο ελληνικό λόμπι. Φτάσαμε έτσι στην τραγελαφική κατάσταση να δεχτεί ο νέος Μητροπολίτης Σικάγου Ναθαναήλ τον τούρκο πρόξενο από τις πρώτες μέρες της ενθρόνισής του, ενώ μήνες αργότερα δεν έδειχνε διάθεση να δεί τον πρόξενο της Ελλάδας!!

Το αδιέξοδο είναι τεράστιο και επιτείνεται από την ανάγκη επιλογής νέου Αρχιεπισκόπου. Για το θέμα αυτό έχουμε εκφράσει την άποψη ότι πρέπει να αναβληθεί για μετά την ανέγερση του Αγ.Νικολάου, την οριστική τακτοποίηση των οικονομικών της Αρχιεπισκοπής και μόνο με τον όρο της αποχώρησης τόσο του Αρχ.Δημητρίου όσο και του φάδερ Αλεξ. Αλλά τα συνεχή λάθη του αδιόρθωτου κ.Βαρθολομαίου αποδεικνύουν ότι είναι δεν είναι σε θέση να επιλέξει κατάλληλο Αρχιεπίσκοπο. Επιπλέον, είναι πιθανό κάποιες άτσαλες και άσκεφτες κινήσεις του να οδηγήσουν στην διάσπαση της Εκκλησίας ή και στην οριστική και αμετάκλητη αποκοπή της από το Πατριαρχείο – κάτι το οποίο απευχόμαστε. Το ζήτημα θα μπορούσε να διευθετηθεί με σύγκληση Εκτακτης Κληρικολαϊκής Συνέλευσης με έναν και μόνο στόχο, την υπόδειξη υποψηφίων για τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο. Φυσικά η διαδικασία θα ξεκινούσε στις Μητροπόλεις και τις Κοινότητες, αλλά οι όποιες υποψηφιότητες θα έπρεπε να τεθούν προς συζήτηση και ψηφοφορία στην Εκτακτη Κληρικολαϊκή.

Στην φάση που τώρα βρίσκεται η Εκκλησία και η Ομογένεια μόνο η ευρεία αποδοχή του νέου Αρχιεπισκόπου μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα. Και επειδή ο κ.Βαρθολομαίος, έμπλεως εγωισμού και ματαιοδοξίας όπως είναι, ποτέ δεν θα δεχόταν να κάνει το σωστό και να συναινέσει στην σύγκληση της «Εκτακτης Κληρικολαϊκής», το καλύτερο θα ήταν να αποχωρήσει.

Ετσι ή αλλιώς είναι τελειωμένος ως Πατριάρχης και θα μείνει στην Ιστορία ως «ο τελευταίος Οικουμενικός Πατριάρχης» ή «ο Πατριάρχης του Διχασμού και του Σχίσματος». Οποιος τον διαδεχτεί θα αναγκαστεί να διδαχθεί από τα παθήματα του κ.Βαρθολομαίου και να συναινέσει σε αυτό τον νέο τρόπο εκλογής Αρχιεπισκόπου (που ίσως επεκταθεί και στους επισκόπους και μονιμοποιηθεί αφού γίνει σχετική επεξεργασία). Αυτή είναι η καλύτερη δυνατή λύση και επιβάλλεται από το συμφέρον της εκκλησίας και του ίδιου του Πατριαρχείου, το οποίο πρέπει να παραμείνει εσαεί η Κιβωτός της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Νίκος Σταματάκης

kalami