Γιατί δεν δεχόμαστε την «άρση των αναθεμάτων» του 1965; (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31η Ιουλίου 2019

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ «ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ» ΤΟΥ 1965;

        Είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να επανερχόμαστε ξανά και ξανά στα ίδια. Ο λόγος για τα καταιγιστικά άρθρα των θιασωτών της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως», μέσω των οποίων επαναλαμβάνουν τα παράδοξα επιχειρήματά τους, ότι δήθεν «ωρίμασαν οι καιροί για την ενότητα του κατακερματισμένου κόσμου»,

«ωρίμασαν οι συνθήκες για την ένωση των εκκλησιών». Ότι παρήλθε ο καιρός του «διχασμού και του μίσους» και ήρθε «η εποχή της αγάπης και της καταλλαγής». Ήρθε ο καιρός να κατανοήσουμε πως οι προπάτορές μας, οι οποίοι ευθύνονται για την διάσπαση, «έπεσαν θύματα του αρχεκάκου» και πως «τώρα βρίσκονται στα χέρια του Δικαιοκρίτη για να απολογηθούν για τις πράξεις τους» (σ.σ. και μαζί τους οι άγιοι Πατέρες) και πως εμείς δεν θα τους μιμηθούμε στη «μισαλλοδοξία» τους, αλλά θα «αγαπηθούμε» με τους «αδελφούς μας ετερόδοξους», διότι τους παρεξηγήσαμε και «φουσκώσαμε» τις «νόμιμες διαφορές» με αυτούς, όπως αποκάλεσε πρόσφατα ο «πάπας» Φραγκίσκος, τις δεκάδες αιρετικές κακοδοξίες της θρησκευτικής του κοινότητας!

        Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η λέξη «αίρεση» είναι παντελώς απούσα από το λεξιλόγιο όλων αυτών. Η φοβερή, για την Εκκλησία, αυτή λέξη και έννοια, δεν ακούστηκε στην «Σύνοδο» της Κρήτης (Ιούνιος 2016), διότι, για τους θιασώτες και προωθητές του οικουμενιστικού συγκρητισμού, δεν υπάρχουν στις μέρες μας αιρέσεις, αλλά αυτές απαντώνται μόνον στην αρχαία Εκκλησία! Σήμερα, κατ’ αυτούς, δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις», οι οποίες, όχι μόνο δεν είναι κακό να υπάρχουν, αλλά με τη γνωριμία μας με τους αιρετικούς, μπορούμε να πλουτίσουμε την εκκλησιαστική μας παράδοση! Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης, η οποία ειρήσθω έχει ξεχαστεί και ελάχιστοι πλέον αναφέρονται σ’ αυτή, οι αιρετικές θρησκευτικές κοινότητες αναγνωρίστηκαν ως «Ετερόδοξες Εκκλησίες», δηλαδή εκκλησίες με ετέρα δόξα, όχι κατ’ ανάγκην κακόδοξη! Κάπως έτσι είναι στημένο το σκηνικό της «Οικουμενικής Κινήσεως»!

        Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από πρόσφατο, νέο, άρθρο του Ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Παναγιώτη Μπούμη, στο ιστολόγιο «ΡΟΜΦΑΙΑ», με τίτλο: «Η ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ». Εννοεί τα γνωστά αναθέματα μεταξύ της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και της έκπτωτης, από το έτος 1009, «εκκλησίας» της Ρώμης, το 1054. Όπως είναι το γνωστό, ο καταληψίας του σεβασμίου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, ο φράγκος «πάπας» Λέων Θ΄ (1049-1054) «αφόρισε» την μία και αδιαίρετη Εκκλησία και στη συνέχεια Εκείνη αναγκάστηκε να αφορίσει τον δαιμονικό εκείνον εγκάθετο «πάπα». Ας σημειώσουμε πως η Εκκλησία δεν προχώρησε σε αναθεματισμό των δυτικών, όταν αυτοί εισήγαγαν την φρικώδη αίρεση του Φιλιόκβε, ως επίσημη διδασκαλία και άρθρο πίστεως στο Σύμβολο της Πίστεως το 1009, αλλά προχώρησε στη μυστηριακή διακοπή κοινωνίας και περίμενε για σαράντα περίπου χρόνια την μετάνοιά τους. Αναγκάστηκαν να εκδώσουν ανάθεμα, ύστερα από το «ανάθεμα» του δαιμονικού «πάπα» και την προκλητικότατη και ασεβέστατη συμπεριφορά των απεσταλμένων του στην Κωνσταντινούπολη, υπό τον διαβόητο καρδινάλιο Ουμβέρτο! Οι παπικοί, στη «Σύνοδο» του Μπάρι (1098) επικύρωσαν το «ανάθεμα» εναντίον της Ανατολικής Εκκλησίας.

      Δυστυχώς ο κ. Καθηγητής, αντιπαρέρχεται, με απίστευτη ρηχότητα και προχειρότητα την επιβολή των αναθεμάτων του 1054, χωρίς να κάνει την παραμικρή ιστορική και θεολογική ανάλυση, «τσουβαλιάζει» τον αιρετικό Παπισμό με την Εκκλησία και ρίχνει ίδιες ευθύνες και στα δύο μέρη. Έγραψε: «Οἱ αἰτίες τῆς ἐπιβολῆς αὐτῆς ἦταν διάφορες, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά ἐκτεθοῦν ἐδῶ.Ἐδῶ μόνο θά σημειώναμε ὅτι οἱ αἰτίες αὐτές, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν καί λεκτικές ἤ μεταφραστικές διατυπώσεις καί διαφωνίες, οἱ ὁποῖες ὑπῆρχαν καί πρό τοῦ 1054 καί πρό δηλαδή τῆς ἐπιβολῆς τῶν ἀναθεμάτων. Ἐν συνεχείᾳ ὅμως τονίστηκαν καί μεγαλοποιήθηκαν σέ βαθμό ἀσύλληπτο. Καί φθάσαμε στήν ἑκατέρωθεν ἐπιβολή αὐτῶν, ἀλλά καί ἄλλων ἀναθεμάτων, καθώς καί τήν ἀποξένωση, γιατί ὄχι καί τήν ἀντιχριστιανική ἐχθρότητα μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καί τῶν μελῶν τους. Καί αὐτά μέ τήν ἰδέα ὅτι βαδίζαμε ἐκκλησιαστικά καί χριστιανικά Ἀνατολή καί Δύση. Καί μέ αὐτά πέρασαν κάπου χίλια χρόνια»! Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τη σκέψη του! Φυσικά οι αιτιάσεις των αιρετικών παπικών ήταν σαθρές και αστήρικτες, οι οποίες άγγιζαν ή και ξεπερνούσαν τα όρια της συκοφαντίας. Αλλά μπορεί να θεωρεί τις αιτιάσεις της Εκκλησίας ότι ήταν «διάφορες», όπως γράφει, ίδιες με αυτές των παπικών; Οι αιτιάσεις της Εκκλησίας ήταν συγκεκριμένες: καταλόγιζαν στους παπικούς αιρετικές κακοδοξίες, όπως τη φοβερή αίρεση του Φιλιόκβε, την οποία είχαν εισάγει στην πίστη και τη λατρεία της Δυτικές Εκκλησίας οι αιρετικοί Φράγκοι το 1009 και η οποία είχε καταδικαστεί από σύμπασα την Εκκλησία (και τη Δυτική) με την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο του 879-880, επί Μ. Φωτίου. Η Εκκλησία καταλόγισε επίσης στον φράγκο καταληψία του παπικού θρόνου αλλοίωση της εκκλησιολογίας, εισάγοντας το φραγκικό φεουδαρχικό εξουσιαστικό σύστημα στην Εκκλησία, με την απολυταρχία (πρωτείο) του Πάπα. Γιατί αυτά δεν τα αναφέρει και τα αποσιωπά ο κ. Καθηγητής και «ισοπεδώνει» τις ευθύνες;

      Αποφάνθηκε «ελαφρά τη καρδία», ότι «Ανατολή και Δύση», είχαμε «την ιδέα ότι βαδίζαμε εκκλησιαστικά και χριστιανικά» τα χίλια χρόνια που πέρασαν. Ζούσαμε δηλαδή ορθόδοξοι και παπικοί, με μια εκκλησιαστική και χριστιανική ψευδαίσθηση! Και καλά οι σκοτισμένοι από την αίρεση παπικοί, στερημένοι της θείας χάριτος, ζούσαν και ζουν σε μια ψευδαίσθηση, αλλά και εμείς οι Ορθόδοξοι ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι ζούμε εκκλησιαστικά και χριστιανικά, επειδή αναγκάστηκε η Εκκλησία να αποκόψει το σάπιο και όζον μέλος της, για να μην  μολυνθεί όλο το εκκλησιαστικό σώμα; Ζούσαν δυστυχώς, κατά συνέπεια, σε αυτή την ψευδαίσθηση και οι άγιοι, μετά το «σχίσμα», της Εκκλησίας μας, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Γεώργιος Σχολάριος, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος Ιάκωβος, ο άγιος Πορφύριος, οι αγιασμένοι Γέροντες Φιλόθεος Ζερβάκος, Ιωσήφ Ησυχαστής, Εφραίμ Κατουνακιώτης, και άλλοι αναρίθμητοι! Είναι δυνατόν;

       Όλοι αυτοί και μαζί το χριστεπώνυμο πλήρωμα, κατά τον κ. Καθηγητή, δεν «ζούσαμε  εκκλησιαστικά και χριστιανικά», ώσπου ήρθε«το πλήρωμα του χρόνου», το 1965, να άρουν τα αναθέματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο «πάπας» Παύλος ΣΤ΄! Αυτό είναι για εκείνον, «το μεγάλο γεγονός», «Ήλθε καί ξημέρωσε ἡ τρίτη περίοδος (ἡ τρίτη χιλιετία) μέ τήν “προδρομική” ἡμέρα τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965. Κατ' αὐτήν σάν “ἀστραπή” (Ἀ. Χαστούπης) ἔγινε ἡ ἀμοιβαία ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054»! Όπως τονίζει στη συνέχεια του άρθρου του, όλα τακτοποιήθηκαν με την άρση των αναθεμάτων «…ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄ καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος ὁ ΣΤ΄ μέ τίς περί αὐτούς συνόδους τους ἦραν τά ἀναθέματα καί ἀφήρεσαν τά κανονικά αὐτά μεσότοιχα, τά ὁποῖα ἐμπόδιζαν τήν κανονική ἐπικοινωνία τῶν ἐκπροσώπων καί τῶν μελῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί τήν ψυχική ὠφέλεια τῶν κεκοιμημένων ἐν τῷ ἀναθεματισμῷ. Ἀναγνώρισαν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς Ἐκκλησία καί δέν θεωροῦνται πλέον ὡς “συναγωγή τοῦ σατανᾶ”, ὅπως ἔλεγαν καί ἀπό τίς δύο πλευρές μέλη τους, ἀλλά ὡς ἀδελφές τῆς Μίας Ἐκκλησίας»! Για τον κ. Καθηγητή λύθηκαν οι«παρεξηγήσεις» και έγιναν όλα όπως ήταν πριν την επιβολή των αναθεμάτων!

       Έγιναν, όπως πριν; Όχι βέβαια! Όπως σημειώνει ο ίδιος, «ἀπό Ρωμαιοκαθολικῆς πλευρᾶς καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης τό θέμα ἔχει λήξει». Αυτοί είναι προφανώς οι «καλοί». Όχι όμως και οι Ορθόδοξοι, διότι, «Ζήτημα τέθηκε καί ἴσως τίθεται ἀπό μερικούς ὀρθοδόξους καί μή γιά τήν ἄρση τοῦ ἀναθέματος ἐκ μέρους τοῦ Ἀθηναγόρα καί τήν ἰσχύ αὐτῆς, ἐπειδή αὐτός εἶχε λάβει τήν ἔγκριση μόνον τῆς περί αὐτόν πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ὄχι ὅλων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν»! Εδώ να διορθώσουμε τον κ. Καθηγητή, δεν τέθηκε το ζήτημα «ἀπό μερικούς ὀρθοδόξους», όπως ανακριβέστατα αναφέρει, αλλά από το σύνολο της Εκκλησίας, εκτός του «του κλίματος» του Φαναρίου! Ας μελετήσει ο κ, Καθηγητής την θύελλα που σήκωσε η μονομερής, νεοπαπίστικη αυτή ενέργεια του μακαριστού Αθηναγόρα, να άρει τα αναθέματα ερήμην της καθόλου Εκκλησίας. Διερωτήθηκε άραγε γιατί δεν συναποφάσισε με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες για ένα τέτοιο κεφαλαιώδους σημασίας θέμα; Η εξήγηση είναι απλή: θα συναντούσε την άρνηση της καθόλου Εκκλησίας, τη συντριπτική πλειοψηφία των Προκαθημένων, Ιεραρχών κλπ, και για να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο, αποφάσισε εκείνος, χωρίς εκείνους, για εκείνους!

       Ο κ. Καθηγητής αναφέρθηκε στο άρθρο του και στο Γραφείο μας. Παραβλέπουμε τον έμμεσο ταπεινωτικό χαρακτηρισμό του, ότι το Γραφείο μας «(θέλει νά) πρωτοστατεῖ σέ θέματα ὀρθοδόξου πίστεως καί κανονικῆς τάξεως μέσα στήν Ἐκκλησία». Στεκόμαστε στον ισχυρισμό του, ότι εφόσον δεν ασκήσαμε κριτική, σε προηγούμενο άρθρο του, στο θέμα της άρσης των αναθεμάτων, συμφωνούμε με αυτή! Έγραψε: «Τό θέμα τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τό ἄφησε (σ.σ. το Γραφείο μας) ἄθικτο. Καί εἶναι αὐτό τυχαῖο; Καί μποροῦμε νά τό παραβλέψουμε; Κάποια δικαιολογία θά ὑπάρχει. Ἤ μήπως ὑπο(ἀπο)δεικνύεται ὅτι ὑπολανθάνει κάποια ἀδελφοσύνη;»! Απαντάμε στη τελευταία φράση του, αν στο Γραφείο μας «ὑπολανθάνει κάποια ἀδελφοσύνη». Είναι το μόνο που αποδεχόμαστε. Το όλο ταπεινό μας έργο, δεν υπολανθάνει απλά αδελφοσύνη, αλλά αποδεικνύει την πραγματική μας αγάπη για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και κύρια των πλανεμένων. Ο υπαινιγμός του, με την πρόθεση «υπο», ότι δήθεν μας υποδεικνύει κάποιος (προφανώς να εννοεί τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας), είναι απόλυτα λανθασμένος. Το επιστημονικό επιτελείο του Γραφείου μας δεν έχει την ανάγκη να δέχεται υποδείξεις για να εκφράσει την ορθόδοξη πίστη. Βεβαίως εργαζόμαστε κάτω από την επιστασία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, αλλά έχουμε την ευλογία του να επιτελούμε την ποιμαντική μας αποστολή με ελευθερία κινήσεων, απολαμβάνοντας την εύνοιά του, αφού γνωρίζει και εκείνος τον ιεραποστολικό μας προσανατολισμό.

       Να απαντήσουμε τώρα στον υπαινιγμό του κ. Καθηγητή, γιατί αφήσαμε ασχολίαστο το θέμα της άρσης των αναθεμάτων σε σχόλιό μας, προηγούμενου σχετικού άρθρου του: Δεν σχολιάσαμε το συγκεκριμένο θέμα, όχι γιατί συμφωνούμε με την άστοχη, αψυχολόγητη, αναποτελεσματική και το χειρότερο: αντικανονική άρση των αναθεμάτων, παπικώ τω τρόπω, από τον μακαριστό Αθηναγόρα. Ίσως θα έπρεπε να έχει καταλάβει πως δεν είναι δυνατόν να σχολιάζουμε πολλά ζητήματα σε ένα άρθρο μας.

       Τώρα που προκληθήκαμε απαντάμε:  Όχι δεν συμφωνούμε με το συγκεκριμένο ζήτημα της αντικανονικής και αναποτελεσματικής άρσης των αναθεμάτων. Δεν δεχόμαστε την άρση των αναθεμάτων, διότι η άρση τους έγινε χωρίς να αρθούν οι λόγοι και οι αιτίες για τις οποίες επιβλήθηκε ο αναθεματισμός από μέρους της Εκκλησίας. Δεν άλλαξε τίποτε, από το 1054, στον Παπισμό, μάλλον άλλαξε και αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο. Αν ο αναθεματισμός του 1054 ήταν απόλυτα δικαιολογημένος τότε, από μέρους της Ορθοδοξίας, πόσο δικαιολογημένος είναι και σήμερα, αφού ο Παπισμός, όχι μόνον δεν επέτρεψε στην Εκκλησία, αποβάλλοντας τις μερικές τότε πλάνες του, αλλά, ως γνωστόν, συσσώρευσε και συνεχίζει να συσσωρεύει σωρεία άλλων, εμμένοντας πεισματικά αμετακίνητος σ’ αυτές!  

      Δεν συμφωνούμε με την άρση των αναθεμάτων και για μια άλλη σημαντική παράμετρο του ζητήματος. Όπως είναι γνωστό, το ανάθεμα είναι στην ουσία διακοπή της μυστηριακής κοινωνίας, διακοπή κοινωνίας από το κοινό Ποτήριο. Αυτή η διακοπή είχε γίνει ενωρίτερα, όπως προαναφέραμε, το 1009, όταν ο πάπας Σέργιος Γ΄ (904-911) είχε εισάγει στο Σύμβολο της Πίστεως την αιρετική καινοτομία και πλάνη του Φιλιόκβε. Το ανάθεμα του 1054 ήταν μια εντελώς τυπική ενέργεια, η οποία απλά επισφράγισε τη μυστηριακή διακοπή του 1009. Η άρση των αναθεμάτων του 1965 τι έκανε; Αποκατέστησε μήπως την μυστηριακή διακοινωνία; Ασφαλώς όχι! Τότε ποια ήταν τα αποτελέσματά της; Τίποτε περισσότερο από μια κοσμικού τύπου «άρση εχθρότητας και δημιουργία φιλικών σχέσεων»! Είναι δυνατόν να μιλάμε για άρση των συνεπειών του σχίσματος, για άρση αναθεμάτων, τα οποία επιβάλλουν την διακοπή της μυστηριακής κοινωνίας και να μην έχει αποκατασταθεί η διακοινωνία; Απορούμε πως ο ειδήμων Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου κ. Π. Μπούμης δέχεται την άρση των αναθεμάτων χωρίς τη διακοινωνία! Απορούμε γιατί «πανηγυρίζει» για το «μεγάλο γεγονός» τη στιγμή που δεν επετεύχθη το μείζον ζητούμενο: η μυστηριακή αποκατάσταση! 

        Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε, για πολλοστή φορά, να δηλώσουμε την λύπη μας για τη δημοσίευση τέτοιων άρθρων, τα οποία, αντί να οικοδομούν, αμβλύνουν την πίστη του ορθοδόξου λαού. Αν κάνουμε λάθος, ας μας υποδείξει ο κ. καθηγητής, τον οποίο, ξαναλέμε, ότι σεβόμαστε και τιμούμε, πόσες από τις δεκάδες κακόδοξες πλάνες του αποκήρυξε ως τώρα ο Παπισμός; Με πόση συγκατάβαση μπορούμε να δούμε την απόλυτη αμετανοησία του παναιρετικού Παπισμού και τη  πεισματική εμμονή τους στις δεκάδες πλάνες του; Δεν μισούμε κανέναν, δεν ζητούμε το κακό κανενός, προσευχόμαστε και ελέγχουμε, όπως έχουμε υποχρέωση, για τη σωτηρία όλων. Αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε και να δεχτούμε αιρετικές κακοδοξίες, προς χάριν μιας ευκαιριακής ενότητας, μιας, ουσιαστικά,«συγκόλλησης» της μοναδικής και σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας μας με τις πλάνες των αμετανόητων αιρετικών.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

AKTINEΣ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΚΕ ΤΙΜΩΡΟΥΣΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Οταν το ΚΚΕ χαρακτήριζε κάποιον «εχθρό του λαού», «δωσίλογο» ή «αντιδραστικό» κ.λπ., την πλήρωναν και οι συγγενείς του

Από τον
Παναγιώτη Λιάκο

Η οικογενειακή ευθύνη αναγνωριζόταν ως… νόμιμος και δίκαιος θεσμός από το ΚΚΕ.

Στη διπλωματική εργασία του Ιάσονα Χανδρινού, φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), με τίτλο «Το τιμωρό χέρι του λαού.

Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα (1942-1944)», με επιβλέποντες καθηγητές τον Χάγκεν Φλάισερ και τον Αντώνη Λιάκο (Αθήνα, 2009), διαβάζουμε στις σελίδες 74-75:

«Στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 τέσσερις ΕΛΑΣίτες του Φρουραρχείου Ταμπουρίων πυροβόλησαν και σκότωσαν μια γυναίκα “ελευθέρων ηθών” από τη Δραπετσώνα αφήνοντας στο πτώμα ένα σημείωμα: “Πόρνη και προδότης”.

Η εκτέλεση έγινε μέρα μεσημέρι στην πλατεία των Ταμπουρίων, μπροστά στα μάτια περαστικών και αστυφυλάκων. Λίγες μέρες αργότερα στα Καμίνια επιφυλάχθηκε η ίδια τύχη σε μια γυναίκα που φημολογείτο πως είχε ερωτικές σχέσεις με Γερμανούς στρατιώτες.

Στις σκοτεινές πτυχές ανήκει και η εφαρμογή μιας άτυπης και χωρίς οίκτο “οικογενειακής ευθύνης”, η οποία ανήγαγε σε θανάσιμο αδίκημα τον συγγενικό δεσμό με “εχθρούς του λαού”, ικανοποιώντας μια διάθεση εκδίκησης η οποία υπερέβαινε ηλικία ή φύλο…

Τον Αύγουστο του 1944 το πτώμα μιας 17χρονης κοπέλας που είχε βρεθεί με σημάδια βασανισμού και ξεριζωμένα μαλλιά στον απόμερο “Κοκκινόβραχο” του Πειραιά. Αναγνωρίστηκε ως η Δήμητρα Ξιφαρά, αδελφή ενός Πειραιώτη χωροφύλακα της Ειδικής Ασφάλειας.

Γείτονες που ήταν μάρτυρες της απαγωγής της κατέθεσαν πως είχαν ακούσει τους άνδρες της ΟΠΛΑ να φωνάζουν “του προδότη η αδελφή!”… Στις 7 Οκτωβρίου στη Νέα Ιωνία μια ομάδα 30 ενόπλων περικύκλωσε το σπίτι της οικογένειας Καλλιάκου και διέταξε τους καταστηματάρχες να κατεβάσουν τα ρολά των καταστημάτων τους.

Εκείνη τη μέρα μαζί με τον προγραμμένο υπενωμοτάρχη της Ειδικής Ασφάλειας Βύρωνα Καλλιάκο εκτελούνταν η μητέρα του Ελένη (στο μπαλκόνι του σπιτιού) και η αδελφή του Στέλλα Κιούση.

Στην κομματική λογική η “οικογενειακή ευθύνη” επιδικαζόταν ως πληρωμή μιας αποδεδειγμένης “οικογενειακής συμμετοχής”, με το σαθρό βέβαια επιχείρημα της αναπόδραστης ιδεολογικής ταύτισης με τον εκάστοτε “προδότη” γιο, αδελφό ή πατέρα».

Οπου μιλούν πράξεις σαν τα φρικτά εγκλήματα του ΚΚΕ, οι αναλύσεις περιττεύουν...

 dimokratianews

Τα «φαντάσματα» του Βαρθολομαίου «στοιχειώνουν» το Φανάρι και απειλούν με σχίσμα- Θεραπαινίδες τής εκκλησιαστικής εξουσίας.

Και ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσπαθεί διακαώς μεν, ανεπιτυχώς δε, να ασκήσει πιέσεις και να πείσει τον κόσμο της Ορθοδοξίας να αναγνωρίσει τη σχισματική ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας, ένα μεγαλύτερο σχίσμα βρίσκεται σε εξέλιξη, λόγω ενός σεξουαλικού σκανδάλου με «πρωταγωνιστές» δύο μητροπολίτες.

Υποθέσεις παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας της Αμερικής έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας αρκετές φορές. Πρόσφατα μάλιστα η αστυνομία ξεκίνησε νέα έρευνα για υπόθεση κληρικών παιδεραστών στο Μίσιγκαν. Έτσι, το κίνημα κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης έχει φτάσει και στους κληρικούς. Ακτιβιστές ξεκίνησαν και την καμπάνια #churchtoo, ακολουθώντας το trend του περίφημου hashtag #metoo που ξεκίνησε από το Χόλιγουντ.
Όμως, δεν είναι πολύς ο καιρός που είχε σοκάρει το κοινό, μια υπόθεση που ακόμα ταλανίζει την Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής, τη μεγαλύτερη και πλουσιότερη μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Το φρικιαστικό σεξουαλικό σκάνδαλο που κλόνισε την Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής

Το 2015 το FBI έλαβε έναν φάκελο με την υπόθεση της πρώην μοναχής Χριστονύμφης (κατά κόσμον Σάρα Φιτζπάτρικ), από την Σταυροπηγιακή Μονή της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια των ΗΠΑ. Η κοπέλα είχε κατηγορήσει για σεξουαλική κακοποίηση τον Μητροπολίτη Τυάνω Παΐσιο, που κάποτε ήταν ένας από τους σημαντικότερους κληρικούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το σκάνδαλο ξέσπασε πριν από εννέα χρόνια και από τότε εμφανίζονται νέες συγκλονιστικές λεπτομέρειες.
Η Φιτζπάτρικ έγινε μοναχή σε ηλικία 14 ετών και αυτό, σύμφωνα με τη μητέρα της, έγινε υπό την επιρροή και καθοδήγηση του Παϊσίου. Το αποτέλεσμα της «στενής επικοινωνίας» που είχαν, ήταν να φύγουν μαζί για την Ιερουσαλήμ.

«Ήμουν τρομερά εξοργισμένη. Πάντα του έλεγα, ότι ένα κορίτσι δεν πρέπει να μπαίνει στο δωμάτιό του, και αυτό με ενοχλούσε και σόκαρε. Εκείνος όμως μου απαντούσε, ότι την ήξερε από όταν ήταν ακόμα μικρό κοριτσάκι», ομολόγησε στους δημοσιογράφους η μητέρα της μοναχής.

Εκτός από τη Φιτζπάτρικ, στο κελί του μητροπολίτη έμπαιναν δύο παιδιά Ρώσων μεταναστών. «Ήταν 9 και 11 χρονών, και τους φορούσε μοναχικά ενδύματα», δήλωσε η ίδια.
Όταν όμως η αστυνομία της Νέας Υόρκης έμαθε τι συνέβαινε στη Μονή της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, ο Μητροπολίτης Παΐσιος εξαφανίστηκε ξαφνικά και τόσο βιαστικά, που ξέχασε να πάρει μαζί του μια βαλίτσα με 260.000 δολάρια και 100 χρυσά νομίσματα, τα οποία η μοναχή Χριστονύμφη τα παρέδωσε στους αστυνομικούς μαζί με την καταγγελία της για βιασμό.
Αργότερα, ο κληρικός εξήγησε ότι έπρεπε να πάει στην Ελλάδα γιατί είχε προκύψει κάτι επείγον και ότι η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευσε. Ωστόσο, η ένταση ολοένα και αυξανόταν. Όπως διαπιστώθηκε, ο Μητροπολίτης Παΐσιος μαζί με τον Επίσκοπο Βικέντιο, οργάνωναν στη Μονή «​​όργια». Δύο χρόνια αργότερα, το 2012, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στη συνέλευση της Συνόδου, επέβαλε στους κληρικούς την ποινή της καθαίρεσης. Όμως, παρέμειναν στην τάξη των μοναχών.

Σιωπούσαν επίτηδες

Για πολλά χρόνια, το Φανάρι κατόρθωνε να αποκρύπτει αυτό το σκάνδαλο. Όμως, τον Μάιο, παραιτήθηκε από τον θρόνο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής Δημήτριος (κατά κόσμον Δημήτριος Τρακατέλλης), ο οποίος, όπως έγραφαν τότε τα μέσα ενημέρωσης, ο ίδιος, χωρίς τη συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, θα μπορούσε να επιβάλει στους κληρικούς την ποινή της καθαίρεσης, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανε. Από το 2001, η Αρχιεπισκοπή όμως έχει καταβάλει περισσότερα από 20 εκατομμύρια δολάρια σε «αποζημίωση στο πλαίσιο της προδικαστικής ρύθμισης» σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Προσπαθούσε δηλαδή να «κρύψει» το σκάνδαλο με χρήματα.

Ο διάδοχος του Δημήτριου και νέος προκαθήμενος της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής είναι ο Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος. Κάποτε, ο Ελπιδοφόρος ήταν αρχιγραμματέας της Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, και αρκετοί εκτμούν ότι εμπλεκόταν στο σεξουαλικό σκάνδαλο.

Όπως ανέφερε στο Sputnik ανώνυμη εκκλησιαστική πηγή, «ο Ελπιδοφόρος προσπαθούσε να καθυστερήσει την έρευνα επειδή ήταν καλός φίλος και των δύο κατηγορουμένων». Αυτό ήταν που εξόργισε ιδιαίτερα τους ενορίτες της Αμερικής. Το Φανάρι δεν έλαβε υπόψη τις διαμαρτυρίες από τους ενορίτες και τους χορηγούς της Αρχιεπισκοπής της Αμερικής, με αποτέλεσμα το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σήμερα να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο σχίσματος.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο παρέδωσε στο FBI ένα πολύ μεγάλο πακέτο με έγγραφα και μαρτυρίες των θυμάτων του σκανδάλου, ωστόσο, προς στιγμή, ο πλήρης κατάλογος των θυμάτων, καθώς και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της έρευνας, παραμένουν μυστικά.

«Θα υπάρξει σχίσμα»

Μέχρι την ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου στις 22 Ιουνίου, δεν ήταν βέβαιο ότι οι ενορίτες της Αμερικής θα τον αποδεχθούν. Μεταξύ τους, εκτός από μεγάλους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, είναι και μερικοί από τους υψηλόμισθους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης. Για παράδειγμα, ο Ράινς Πρίμπους, ο οποίος υπήρξε προσωπάρχης του Λευκού Οίκου της κυβέρνησης Ντόναλντ Τραμπ από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2017.
Ωστόσο, όλα κύλησαν ομαλά. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος έγινε δεκτός και από τον Ντόναλντ Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.

«Στον Ορθόδοξο κόσμο, όλοι όσοι ενδιαφέρονται για την πολιτική συνειδητοποιούν ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος δεν είναι μόνο διαμεσολαβητής, αλλά και εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στο Φανάρι, οπότε ο διορισμός του σε οποιαδήποτε θέση πάντοτε εγείρει αμφιβολίες», δηλώνει ο πολιτικός αναλυτής Αρκάντι Μάλερ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο τίτλος του προκαθήμενου της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής τον καθιστά ως προφανή διάδοχο του Βαρθολομαίου στον πατριαρχικό θρόνο. Ωστόσο, μια υπόθεση παιδεραστίας και σεξουαλικής κακοποίησης στη μονή που βρίσκεται σε εκκρεμότητα μπορεί να καταστρέψει αυτές τις προοπτικές.
«Όλα εξαρτώνται από το πώς θα συμπεριφερθούν οι συντηρητικοί ενορίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από τα 15 Πατριαρχεία και τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι το πιο φιλελεύθερο. Επομένως, πολλοί ενορίτες αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να παραμείνουν εκεί. Από τη στιγμή που κανένας δεν απαγορεύει να μετακινηθεί κάποιος από μια τοπική εκκλησία στην άλλη», εξηγεί ο αναλυτής.
Οι Αμερικανοί ενορίτες της ελληνικής διασποράς, παραδοσιακά, επίσημα ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

«Θεωρώ, ότι η ιστορία με την εμπλοκή του Ελπιδοφόρου στο σεξουαλικό σκάνδαλο θα μπορέσει να προκαλέσει μια σειρά συντηρητικών σχισμάτων στο εσωτερικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο επίπεδο επαρχιών και ενοριών. Υπάρχουν κάποια παραδείγματα που κάποιες κάποιες μεμονωμένες κοινότητες μετακινήθηκαν στο Πατριαρχείο Μόσχας σε ένδειξη διαμαρτυρίαςγια την πολιτική που ασκεί το Φανάρι στην Ουκρανία», λέει ο Μάλερ.

Η πιθανότητα εμπλοκής του δυνητικού διαδόχου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου υπονομεύει περαιτέρω την εξουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον ορθόδοξο κόσμο.
https://sputniknews.gr/kosmos/201907314136891-ta-fantasmata-tou-vartholomaiou-stoixeiwnoun-to-fanari-sxisma/

https://sputniknews.gr/kosmos/201907314136891-ta-fantasmata-tou-vartholomaiou-stoixeiwnoun-to-fanari-sxisma/

greeknation

Θεραπαινίδες της οικονομικής εξουσίας

Ομιλία: Παρακολουθώντας τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά της κυβέρνησης από τότε που κέρδισε τις εκλογές, μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι, είναι η πρώτη κυβέρνηση που υπερηφανεύεται για ένα «success story» πριν ακόμη εφαρμόσει στην πράξη μία δική της πολιτική. Πριν καν κυβερνήσει, ενώ γνωρίζει πολύ καλά τη δυσμενή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας – του πιο υπερχρεωμένου κράτους στην παγκόσμια ιστορία, όσον αφορά το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος.  Δεν αναφέρει πως η Πορτογαλία δανείζεται με μόλις 0,43%, η Ισπανία με 0,38% και η Γερμανία με αρνητικά επιτόκια σχεδόν στο -0,40%. Καλά θα κάνει πάντως να είναι πιο προσεκτική, αφού ο χαμηλός δανεισμός της χώρας μας οφείλεται κυρίως στις διεθνείς συγκυρίες.

Επικαιρότητα

Ενώ συζητείται στη Βουλή το φορολογικό νομοσχέδιο για τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. και τις 120 δόσεις, μετά από τη χθεσινή συζήτηση στην οικονομική επιτροπή, έρχεται εμβόλιμα μία προσθήκη-τροπολογία που αφορά την επένδυση στο Ελληνικό – η οποία είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, έχοντας πιθανότατα σκοπό να διευκολύνει τον επενδυτή.

Παρά το ότι τώρα ο αρμόδιος υπουργός ανάπτυξης, μας είχε λίγες ημέρες πριν ειρωνευτεί για τις επιφυλάξεις μας σε σχέση με το περιβάλλον, με το πώς θα επηρεάσουν το μικροκλίμα της Αττικής οι ουρανοξύστες που σχεδιάζονται, μαζί με τα 30-40 κτίρια πολλών ορόφων (έως και σαράντα), καθώς επίσης με τις απαιτούμενες σεισμολογικές μελέτες (η περιοχή φαίνεται πως βρίσκεται επάνω σε ρήγμα), στην τροπολογία γίνεται μνεία σε ανάγκες περιβαλλοντικών και τεχνικών μελετών – έντεχνα υποθέτω, για να καλύψει αυτό που κρύβεται από πίσω.

Στην ψηφοφορία τώρα για το νομοσχέδιο, λέμε ΝΑΙ παρά τις επιφυλάξεις μας για το νομοσχέδιο επί της αρχής και ΝΑΙ στα άρθρα του, αφού ασφαλώς η μείωση του ΕΝΦΙΑ και οι 120 δόσεις έχουν μεν προβλήματα αλλά είναι θετικές για τους Έλληνες – ΟΧΙ όμως στην εμβόλιμη τροπολογία που δεν είχαμε προλάβει καν να εξετάσουμε. Για μεγάλη μας έκπληξη δυστυχώς, ο πρόεδρος της Βουλής είχε και μία τέταρτη ερώτηση που θα έπρεπε να απαντήσουμε με ΝΑΙ, ΟΧΙ ή ΠΑΡΟΝ: Επί του συνόλου του νομοσχεδίου που συμπεριελάμβανε και την τροπολογία!

Εν προκειμένω, εάν απαντούσαμε ΟΧΙ θα αναιρούσε όλα τα υπόλοιπα ΝΑΙ, όσον αφορά τον ΕΝΦΙΑ και τις 120 δόσεις! Λογικά λοιπόν, μετά από δισταγμό, «εκβιαστήκαμε» να απαντήσουμε ΝΑΙ, παρά το ότι είχαμε διαφωνήσει με την τροπολογία – αναρωτώμενοι μετά γιατί αλήθεια μας ρώτησε ο πρόεδρος ειδικά για την τροπολογία. Τα συμπεράσματα δικά σας. Ακολουθεί η ομιλία στην ολομέλεια για το νομοσχέδιο του ΕΝ.Φ.Ι.Α. και των 120 δόσεων – όπου φυσικά δεν είχε κατατεθεί ακόμη η τροπολογία.

Ομιλία    

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά της κυβέρνησης από τότε που κέρδισε τις εκλογές, μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι, είναι η πρώτη κυβέρνηση που υπερηφανεύεται για ένα «success story» πριν ακόμη εφαρμόσει στην πράξη μία δική της πολιτική. Πριν καν κυβερνήσει, ενώ γνωρίζει πολύ καλά τη δυσμενή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας – του πιο υπερχρεωμένου κράτους στην παγκόσμια ιστορία, όσον αφορά το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος.

  Δηλώνει δε πως οι αγορές τη στηρίζουν, επικαλούμενη τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της χώρας, όπως του δεκαετούς ομολόγου στο 2,05% χθες το βράδυ. Δυστυχώς παρά το ότι γνωρίζει πως πρόκειται για τα ονομαστικά επιτόκια και όχι για τα πραγματικά που είναι πολύ μεγαλύτερα από όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, αφού η Ελλάδα έχει βυθιστεί σε αποπληθωρισμό -0,3% (γράφημα) τον Ιούνιο (πραγματικό = ονομαστικό συν τον αποπληθωρισμό ή μείον τον πληθωρισμό).

Δεν αναφέρει πως η Πορτογαλία δανείζεται με μόλις 0,43%, η Ισπανία με 0,38% και η Γερμανία με αρνητικά επιτόκια σχεδόν στο -0,40%. Καλά θα κάνει πάντως να είναι πιο προσεκτική, αφού ο χαμηλός δανεισμός της χώρας μας οφείλεται κυρίως στις διεθνείς συγκυρίες.

Ειδικότερα, περίπου 13 δις $ ομόλογα παγκοσμίως διαπραγματεύονται με αρνητικά επιτόκια. Το γεγονός αυτό, μαζί με την υποχώρηση του παγκοσμίου εμπορίου  σε αρνητικά επίπεδα (γράφημα), σημαίνει πως προβλέπεται ύφεση και ενδεχομένως βαθιά κρίση, για την αντιμετώπιση της οποίας η Ελλάδα είναι εντελώς ανοχύρωτη.

Σε σχέση τώρα γενικότερα με τις μειώσεις φόρων, όπως του ΕΝΦΙΑ, είναι ασφαλώς προς τη σωστή κατεύθυνση. Εν τούτοις πρόκειται για ασπιρίνη σε έναν βαριά ασθενή που θα βοηθήσει ελάχιστα, αφού για να έχει κάποια ελπίδα η Ελλάδα πρέπει να προβεί σε δραστικές μειώσεις όλων των φόρων, σε συνδυασμό με μία μεγάλη αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, ενώ δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεση της.

Προς τη σωστή κατεύθυνση είναι επίσης οι ρυθμίσεις οφειλών, αρκεί να είναι τέτοιες που να μπορούν να τηρηθούν για να αποπληρωθούν συσσωρευμένες οφειλές που έγιναν ληξιπρόθεσμες. Όχι από επιλογή, αλλά από αντικειμενική αδυναμία των οφειλετών, λόγω των καταστροφικών μνημονίων.

Ξεκινώντας από τον ΕΝΦΙΑ, όπως αναφέραμε στην Επιτροπή Οικονομικών η Ελληνική Λύση πιστεύει πως είναι ένας αντισυνταγματικός νόμος που πρέπει να καταργηθεί, εάν υποθέσουμε βέβαια πως το Σύνταγμα μας δεν είναι τα Μνημόνια. Τα ακίνητα είναι μία μορφή αποταμίευσης που δεν πρέπει να φορολογείται, όπως δεν φορολογείται η άλλη μορφή αποταμίευσης: οι καταθέσεις.

Εκτός αυτού, η ζημία στα έσοδα του δημοσίου ήταν και είναι μεγαλύτερη από την ωφέλεια, επειδή συνέβαλλε τα μέγιστα στην κατακόρυφη μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας μετά το 2008 που συνεχίσθηκε από τότε που υιοθετήθηκε (γράφημα).

Περαιτέρω η Ελληνική Λύση θεωρεί πως η μικρή μείωση του ΕΝΦΙΑ στο 15% περίπου και όχι 22% που ισχυρίζεται η κυβέρνηση, δεν θα βοηθήσει καθόλου στην αναβίωση των συναλλαγών γύρω από τα ακίνητα ή στην άνοδο της οικοδομικής δραστηριότητας με στόχο την ανάπτυξη, όπως υποστήριζε η ΝΔ προεκλογικά.

Σε κάθε περίπτωση, στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο η Ελληνική Λύση πρότεινε χθες τα εξής:

(1)  Να υιοθετηθεί μία επί πλέον μείωση του ΕΝΦΙΑ, κλιμακωτά έως 40-50%, με κριτήρια ενεργειακής και αισθητικής αναβάθμισης, όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση προεκλογικά. Ίσως δεν κατάλαβε πως θα καλυφθεί το κόστος από μόνο του, αφού θα προσελκύσουν εγχώριες επενδύσεις, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, θα αυξήσουν το ΑΕΠ, θα μειώσουν τις εξαγωγές συναλλάγματος για την αγορά πετρελαίου ή φυσικού αερίου κοκ.

(2)  Η μείωση του ΕΝΦΙΑ να συμπεριλαμβάνει και τα νομικά πρόσωπα – τις επιχειρήσεις.

(3) Να ανασταλεί ο ΕΝΦΙΑ για κτίρια που δεν είναι ηλεκτροδοτούμενα και που δεν είναι νοικιασμένα, για το διάστημα μη ενοικίασης τους, αφού είναι άδικο να επιβαρύνεται κανείς και να κινδυνεύει να χάσει το ακίνητο του, όταν είναι ανοίκιαστο.

(4) Να νομοθετηθεί η μη αύξηση του ΕΝΦΙΑ το 2020, με τροποποίηση των συντελεστών, ανεξάρτητα από την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, προκειμένου να πλησιάσουν τις εμπορικές.

(5) Να μειωθεί ο συμπληρωματικός φόρος που επιβαρύνει δυσανάλογα τη μεσαία τάξη και να ληφθεί μέριμνα για τα οικόπεδα εντός σχεδίου.

Όσον αφορά τώρα τη ρύθμιση των 120 δόσεων, αναφέραμε πως είναι πολύ χαμηλοί οι συντελεστές διαγραφής προσαυξήσεων – οπότε  μάλλον θα ναρκοθετήσουν την εισπραξιμότητα, δεδομένων των πολλών ρυθμίσεων που καλούνται να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα οι οφειλέτες.

Επιστήσαμε δε την προσοχή στο ότι, πάνω από τις 36 δόσεις η μείωση είναι εξαιρετικά δυσανάλογη – από το 75% στο 45%, οπότε πρέπει να διορθωθεί. Επίσης στην διάταξη της σελίδας 2, άρθρο 2, παράγραφος 4 περί bonus προκαταβολής που εξηγήσαμε γιατί είναι επικίνδυνη και ενδεχομένως ύποπτη.

Οι προτάσεις μας εδώ ήταν οι εξής:

(1)  Για να βοηθηθούν πραγματικά οι Πολίτες, ειδικά επειδή έχουν συσσωρεύσει πλήθος δόσεων εξαιτίας της κρίσης, θα έπρεπε να διαγραφούν όλα τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις επί της ταμειακής βεβαίωσης και επί του ελέγχου που τους έχουν επιβληθεί από το δημόσιο – αφού έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση με ευθύνη όχι δική τους, αλλά των κυβερνήσεων τους και των καταστροφικών μνημονίων της Τρόικα.

Όλοι οι Πολίτες δηλαδή και όχι μόνο οι παραπάνω θα έπρεπε να κληθούν να καταβάλλουν αποκλειστικά και μόνο το οφειλόμενο κεφάλαιο.

(2) Θα πρέπει άμεσα (δεδομένου ότι ξεκινούν οι δόσεις των τρεχουσών φορολογικών υποχρεώσεων) να  αυξηθεί ο αριθμός των δόσεων της πάγιας ρύθμισης από 12 σε τουλάχιστον 24 – προκειμένου να μην προκληθούν προβλήματα στη ρύθμιση των 120 δόσεων.  Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως με αυτόν τον τρόπο θα περιορισθούν ή/και θα εξαλειφθούν  τα παρατηρούμενα ληξιπρόθεσμα κάθε μήνα.

(3)  Όπως αναφέρθηκε από πολλούς, μεταξύ των οποίων και από βουλευτές της ΝΔ, να μην χάνεται η ρύθμιση εάν υπάρξει καθυστέρηση 4 μηνών και όχι μόνο 2. Εναλλακτικά όταν ο οφειλέτης μπορεί να αποδείξει πως βρέθηκε σε αδυναμία πληρωμής.

Αναφέραμε επί πλέον πως η διευκόλυνση  των οφειλετών με σοβαρές ρυθμίσεις  θα έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη από συνέργειες που δεν είναι μετρήσιμες και που δεν περιορίζονται μόνο στις εισπράξεις από αυτές τις ρυθμίσεις.

Επίσης πως το όποιο περίσσευμα χρημάτων εκ μέρους των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων θα κατευθυνθεί στην κατανάλωση και σε επενδύσεις, αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας μας – λειτουργώντας θετικά για την ανάπτυξη, οπότε για το ΑΕΠ και για τα έσοδα του δημοσίου.

Εν τούτοις, η Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων δεν δέχτηκε καμία δική μας πρόταση και καμία άλλη. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι δυστυχώς η Ελλάδα δεν πρόκειται να έχει μέλλον. Παρά τις ατέλειες τώρα του νομοσχεδίου και τις ενστάσεις που καταθέσαμε, το ψηφίζουμε επειδή είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. 

 από Βασίλης Βιλιάρδος

analyst

ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ που αποκάλυψε ο Παύλος Πολάκης και δεν έδειξαν τα ΜΜΕ “Μοίραζαν τα 10χίλιαρα σαν χαλάζι”

Οι αποκαλύψεις του Παύλου Πολάκη στην Βουλή για την άρση της ασυλίας του που δεν έδειξαν τα ΜΜΕ
olympia

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (20)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 

Συνέχεια από Πέμπτη,25 Ιουλίου 2019

                            

                               Jacob Burckhard

                                                       ΤΟΜΟΣ 1^ος

                      ^{ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ}

                                           ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ  

                                                    –    ΙΙ  –

                           Η ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΈΛΙΞΗ

                                       2. ΣΠΑΡΤΗ (συνέχεια 5^η)

     Η συμπεριφορά τής Σπάρτης στη διάρκεια των Μηδικών Πολέμων, με την ελπίδα ότι θα κυριαρχούσε στην Πελοπόννησο, ίσως ακόμη και με τη συγκατάθεση των Περσών, χαρακτηρίστηκε από τυφλό εγωισμό και άνανδρη εγκατάλειψη των υπολοίπων Ελλήνων. Στη μάχη τού Μαραθώνα οι Σπαρτιάτες έφθασαν σκόπιμα με καθυστέρηση· στον πόλεμο κατά τού Ξέρξη η μικρή στρατιωτική δύναμη του Λεωνίδα θυσιάστηκε συνειδητά με στόχο να δοξαστεί η Σπάρτη χωρίς να χρειαστεί να εκθέσει σε κίνδυνο μεγάλο μέρος τού στρατεύματός της. Ο Ηρόδοτος μάς πληροφορεί για το πώς αποφασίστηκε η Ναυμαχία τής Σαλαμίνας παρά την αντίθετη θέληση των Σπαρτιατών. Στην αρχή τής εκστρατείας τού Μαρδόνιου πίστεψαν ότι θα μπορούσαν απλώς να ‘βολτάρουν’, κατά την κορύφωση του πολέμου, πίσω από τα οχυρωματικά έργα τού Ισθμού που μόλις είχαν περατωθεί, και να αφήσουν την υπόλοιπη Ελλάδα στην τύχη της· μέχρις ότου ο σοφός Χείλων από την Τεγέα εξήγησε στους Σπαρτιάτες ότι υπήρχαν και άλλες πύλες εισόδου στην Πελοπόννησο, αν οι Αθηναίοι συμμαχούσαν με τους Πέρσες. Και τότε, την ύστατη στιγμή, η Σπάρτη πήρε την σπουδαιότερη απόφαση στην ιστορία της: τη μαζική αποστολή ολόκληρου του στρατεύματός της. Με τη νίκη στις Πλαταιές ανέκτησε πλήρως τον έλεγχο των εξελίξεων στην Ελλάδα, που τον είχε απωλέσει. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες από τις απαιτήσεις της, εξαιρετικά αναιδείς και αυθάδεις, των οποίων η απλοϊκότητα δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει, δεν εισακούσθηκαν, όπως για παράδειγμα το ότι  οι επάλξεις στα τείχη τών Αθηνών δεν έπρεπε να αποκατασταθούν, ότι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας θα έπρεπε να μεταφερθούν στην Ευρώπη, και ακόμη ότι οι Αθηναίοι θα έπρεπε να συμμετάσχουν στην καταστροφή τών οχυρώσεων άλλων πόλεων εκτός Πελοποννήσου.

     Μέχρι τον 6^ον αιώνα οι Σπαρτιάτες, όπως οι αρχαίοι Ρωμαίοι, εμφανίζονται συμπαγείς γύρω από ένα μέλημα και έναν στόχο: να αυξήσουν την ισχύ τής Σπαρτής. Έκτοτε όμως αναδύονται ισχυρές ατομικότητες σε μυστική εξέγερση ενάντια στους περιορισμούς και τις στερήσεις που επέβαλαν οι νόμοι τής πατρίδας τους, και ωθούμενοι από μια μετά βίας συγκαλυμμένη ιερή αγανάκτηση εναντίον τών πάντων.

     Κατ’ αρχήν η επιθυμία για την απόκτηση προσωπικών αγαθών, περιφρονώντας την αρχή τής απόλυτης ισότητας, είχε διαφθείρει πράγματι τους πάντες. Στον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο το χρήμα είχε ήδη καταστεί σε μεγάλο βαθμό κριτήριο ευζωίας και εξουσίας, και υπήρχε απόλυτη ελευθερία στην ανάπτυξη του πνεύματος προς όλες τις κατευθύνσεις· ο Σπαρτιάτης όμως έπρεπε να παραμείνει φτωχός και στερημένος, ενώ οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες τουλάχιστον έπλεαν στη διαφθορά. Ασφαλώς οι έφοροι έλεγχαν και το παραμικρό νόμισμα που έφτανε στα χέρια τών βασιλέων, αλλά κι αυτοί δεν μπορούσαν να είναι όλοι αδιάφθοροι, και καθ’ όλην τη διάρκεια της ανακατασκευής τών επάλξεων της Αθήνας το ερώτημα που ετίθετο ήταν, αν ο Θεμιστοκλής τούς εξαγόρασε ή τούς ξεγέλασε.

     Ήδη στον 6^ον αιώνα συναντάμε την απαράμιλλη προσωπικότητα του βασιλιά Κλεομένη, στον οποίον οι έφοροι δεν μπόρεσαν να προβάλουν ούτε την ελάχιστη αντίσταση. Σίγουρα καταπολέμησε τη διαφθορά καθαυτή, αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσε να αποτελεί καθημερινό θέμα συζήτησης στο περιβάλλον του, όπως μάς αποκαλύπτει με κάποιαν άλλην ευκαιρία η μικρή του κόρη Γοργώ, μόλις επτά ετών, που τον προειδοποιεί λέγοντας: «Πατέρα, αυτός ο ξένος (ο Αρισταγόρας) θα σε διαφθείρει αν δεν τον πετάξεις αμέσως έξω απ’ το σπίτι». Η γενική του συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από ένα συνονθύλευμα εγκληματικών ενεργειών κατά τών θεών και των ανθρώπων, εμπνευσμένων από υπερβολικές δεισιδαιμονίες· ο ίδιος άνθρωπος που εξαγόρασε την Πυθία σε βάρος τού συναδέλφου του Δημάρατου, συμβουλευόταν πριν από κάθε απόφαση την ταριχευμένη κεφαλή ενός δολοφονημένου πρώην συνεργού του. Η φυγή του, οι μηχανορραφίες του σε βάρος τών Αρκάδων, η επιστροφή του, ή τρέλλα του και η αυτοκτονία του, σύμφωνα με την περιγραφή τού Ηροδότου, θυμίζουν εφιάλτη. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, εξαιτίας ακριβώς τών μηχανορραφιών του σε βάρος τών Αρκάδων, τους οποίους φοβόταν, κλήθηκε να επιστρέψει στη Σπάρτη, «προκειμένου να βασιλέψει και πάλι». Τον διαδέχθηκε ο Παυσανίας, εξίσου δεισιδαίμων και αχρείος. Ίσως οποιοσδήποτε Σπαρτιάτης νικητής στη μάχη τών Πλαταιών να ήταν πλέον πέρα από κάθε έλεγχο· αλλά αυτός ο συγκεκριμένος έφτασε στο σημείο, από τη μνησικακία του εναντίον όλων τών εναπομενόντων Σπαρτιατών, να υποσχεθεί στους είλωτες την ελευθερία τους και τη συμμετοχή τους στα κοινά, αν εξεγείρονταν και τον βοηθούσαν να ανατρέψει τα πάντα. Η προηγούμενη απόπειρα συνωμοσίας με τους Πέρσες, με στόχο την υποδούλωση όλων τών Ελλήνων στον Μεγάλο Βασιλιά, ακόμη και των Σπαρτιατών, δεν του στοίχισε παρά μια σύντομη φυλάκιση, από την οποία μάλιστα απαλλάχτηκε (δωροδοκώντας χωρίς αμφιβολία)· αλλά αυτήν τη φορά, βλέποντας τον κίνδυνο που τους απειλούσε, οι έφοροι επενέβησαν – παρότι κάποιοι απ’ αυτούς τον προειδοποίησαν κρυφά, και κατόρθωσε έτσι να καταφύγει στον ναό τής Χαλκιοίκου Αθηνάς. Όπου και βρήκε τον θάνατο που όλοι γνωρίζουμε, γιατί ύστερα από όλα αυτά τα «επιτεύγματα», θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για κάποιον να τον σώσει. Ο νικητής τής Μυκάλης Λεωτυχίδας, που δωροδοκήθηκε στη διάρκεια μιας εκστρατείας στη Θεσσαλία και συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να κάθεται πάνω σε ένα χειρόκτιο πανοπλίας γεμάτο χρήματα, πέθανε εξόριστος στην Τεγέα. Αλλά η δολιοφθορά συνέχισε να υπάρχει στη Σπάρτη, κάθε φορά που μια κατάκτηση ήταν απαραίτητη, με τη διαφορά ότι δεν αρκούσε πια η εξαγορά τών βασιλέων, αφ’ ενός διότι τούς παρακολουθούσαν πλέον πολύ αυστηρά, και αφ’ ετέρου διότι είχαν ούτως ή άλλως περιορισμένη εξουσία, ενώ την ίδια τακτική ακολούθησε αργότερα και ο Περικλής, που «είχε τη συνήθεια να συμπεριφέρεται με απόλυτη ευγένεια απέναντι σε όλους τούς προκρίτους», αποστέλλοντας κάθε χρόνο στη  Σπάρτη δέκα τάλαντα, για να καθυστερήσει το ξέσπασμα της μεγάλης σύγκρουσης. Αλλά για τους Σπαρτιάτες ήταν δεδομένο ένα πράγμα· ο μεγάλος πειρασμός που απειλούσε αυτούς που κατείχαν σημαντικές θέσεις και για μεγάλο διάστημα έξω από τη χώρα τους. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που παραιτήθηκαν από την ηγεμονία που είχαν αρχίσει να ασκούν στους υπόλοιπους Έλληνες, και παραχώρησαν στους Αθηναίους το μέρος που  τους ανήκε. Αυτό έγινε πράξη με το διάταγμα του 473 π. Χ., σύμφωνα με το οποίο η Σπάρτη παραιτήθηκε από την ηγεμονία τών θαλασσών, ενώ την ίδια στιγμή ο αθηναϊκός λαός ήταν σε συνεχή ετοιμότητα να αποπλεύσει και να αναλάβει εκστρατεία μέχρι την Αίγυπτο. Ακολούθησε μια περίοδος με βασιλείς ειρηνοποιούς και τίμιους, όπως ο Αρχίδαμος II, που υπηρέτησε επάξια την πατρίδα του κατά τον μεγάλο σεισμό τού 464 και τα γεγονότα που ακολούθησαν. Η κρισιμότητα της κατάστασης έγινε αντιληπτή όταν, μετά τον θάνατο μεγάλου αριθμού Σπαρτιατών, εξεγέρθηκαν οι είλωτες της Λακεδαιμονίας και της Μεσσηνίας, γεγονός που δικαίως ονομάσθηκε τρίτος μεσσηνιακός πόλεμος. Οι Σπαρτιάτες κατόρθωσαν να ελέγξουν την κατάσταση με τη βοήθεια των Πελοποννησίων συμμάχων τους, μετά από αγώνες εννέα ετών. Το γεγονός ότι, σύμφωνα με εντολή τού Μαντείου τών Δελφών, αναγκάστηκαν να αφήσουν τούς αντιπάλους τους να αποχωρήσουν «κατόπιν συμφωνίας», αντί να τους εξολοθρεύσουν ή να τους υποδουλώσουν για μιαν ακόμη φορά, υπήρξε για τη Σπάρτη ένα μεγάλο βήμα προς την παρακμή, αλλά η πόλη κατόρθωσε να επιβιώσει με τα δικά της μέσα! Η Σπάρτη διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο στην αρχή τού πολέμου, όταν αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια των Αθηναίων, τους οποίους είχε ωστόσο βαθύτατα προσβάλει. Οι Αθηναίοι ανταποκρίθηκαν και έστειλαν 4.000 άνδρες, που βοήθησαν τους Σπαρτιάτες να πολιορκήσουν τους εξεγερμένους· αλλά αυτός ο τολμηρός και λαμπερός στρατός, εμπνεόμενος από ένα πνεύμα ανανέωσης, δημιούργησε πολύ σύντομα σοβαρές έγνοιες στην σπαρτιατική κυβέρνηση, και έτσι τον απέπεμψαν, επειδή η Σπάρτη δεν θα έπρεπε ούτε να προσβληθεί ούτε να διαποτιστεί από ένα τέτοιο πνεύμα.

     Οι μετέπειτα εκστρατείες τής Σπάρτης εκτός Πελοποννήσου έγιναν κυρίως για την τιμή τών όπλων, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους αδελφούς της τής Δωρίδας, και αργότερα στους Δελφούς κατά τής Φωκίδας· στις φιλονικίες τής Βοιωτίας θα είχε ευχαρίστως ενθαρρύνει τη Θήβα να στραφεί κατά τών Αθηνών· συνεισέφερε στη νίκη τής Τανάγρας και οδήγησε για μια φορά ακόμη τον Πελοποννησιακό στρατό στην Αττική, αλλά όλα αυτά από καθαρή σύμπτωση και χωρίς προθυμία. Με τη σύναψη της Τριακονταετούς ειρήνης (445) η Σπάρτη έδωσε την εντύπωση ότι δεν επιθυμούσε παρά τη διατήρηση του status quo και την αποφυγή τού πολέμου· ότι θα κώφευε στις διαμαρτυρίες τών συμμάχων της εναντίον ξένων και δεν θα τους απέδιδε σημασία· ότι όσοι υπολόγιζαν ακόμη στη βοήθειά της επλανώντο, γιατί η Σπάρτη αισθανόταν ασφαλής στα εδάφη της, μέχρις ότου οι αντίπαλοί της διπλασιάσουν τις δυνάμεις τους· συγκρινόμενη με την πολιτική τακτική τών Αθηνών, η επιλογή τής Σπάρτης έμοιαζε ασυνήθιστη. Αναμφίβολα, η μυστική δωροδοκία τής Αθήνας έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτή τη στάση αναμονής· αλλά θα πρέπει επίσης να εκτιμήσουμε σωστά τις υπάρχουσες συγκυρίες· η Σπάρτη, όπως λέει ο Θουκυδίδης δια στόματος του βασιλιά Αρχίδαμου, δεν υποτιμούσε τούς αντιπάλους της και δεν βασιζόταν στα λάθη τους, δηλαδή δεν υπηρετούσε τη φαντασία της ή τις περιστάσεις, όπως η Αθήνα με τη συνέλευση των πολιτών· τις αποφάσεις έπαιρνε η κυβέρνηση. Στη συνέχεια ο χρόνος κύλισε ευνοϊκά για τη Σπάρτη, γιατί σε όλες σχεδόν τις υπό εκδημοκρατισμό πόλεις υπήρχε μια καταπιεσμένη αριστοκρατική παράταξη, ενώ η Αθήνα από την πλευρά της τήρησε μια τόσο σκληρή στάση κατά τών συμμάχων της, ώστε η δυσαρέσκειά τους να υπόσχεται πολλά. Έτσι, όταν ξέσπασε πραγματικά ο Πελοποννησιακός πόλεμος, η Σπάρτη είχε σαφώς την ευχέρεια να δηλώσει ότι πρόθεσή της ήταν να ελευθερώσει την Ελλάδα· είχε πλέον κερδίσει τη γενική συμπάθεια. «Οι περισσότεροι Έλληνες ήταν οργισμένοι κατά τών Αθηναίων· οι μεν ήθελαν να απαλλαγούν από την κηδεμονία τους και οι δε ζούσαν υπό την απειλή τής υποδούλωσής τους» (Θουκυδίδης). Αυτοί τούς οποίους οι γνωρίζοντες στην Ελλάδα τούς αποκαλούσαν «λακωνίζοντες», δεν ήσαν αναγκαστικά πολιτικοί υποστηρικτές τής Σπάρτης, αλλά απλώς θαυμαστές τής συμπεριφοράς της· το γεγονός όμως ότι η Σπάρτη αποτέλεσε γι’ αυτούς πρότυπο, υποδεικνύει ότι υπήρξε εκεί ένα σημείο τών καιρών.

     Στην πρώτη φάση τού πολέμου ο σπαρτιατικός στρατός έμεινε εντός Πελοποννήσου, και όποτε ήταν αναγκαίο έστελναν στρατεύματα της συνομοσπονδίας υπό σπαρτιατική διοίκηση· το γεγονός ότι το 425 στη Σφακτηρία 292 άνδρες, από τούς οποίους μόνον 120 ανήκαν στη διοικούσα τάξη, παραδόθηκαν στους Αθηναίους, αποτέλεσε συμβάν υψίστης σημασίας, και οι Αθηναίοι είχαν σοβαρούς λόγους να απορρίψουν την προσφορά τών Σπαρτιατών για ανταλλαγή τών αιχμαλώτων τους με ίσο αριθμό Αθηναίων αιχμαλώτων. Το γόητρο τής Σπάρτης αποκαταστάθηκε αργότερα υπό την διοίκηση του Βρασίδα, μιας από τις σπάνιες συμπαθείς φυσιογνωμίες τής κάστας του, τον οποίον όμως δεν συμπαθούσαν οι προύχοντες και δεν τον υποστήριξαν στην πρόθεσή του να αποκαταστήσει «την ηγεμονία τών κατακτήσεων». Καθ’ όλο το διάστημα αυτό η Σπάρτη δεν είχε κατορθώσει να απαλλαγεί από τις ανησυχίες που της προκαλούσαν οι είλωτες, σε διαρκή προσπάθεια φυγής, όπως και οι Μεσσήνιοι που είχαν εγκατασταθεί στην Πύλο, και παρότι αντιμετώπισε εν μέρει τον κίνδυνο εξολοθρεύοντας κρυφά περί τούς 2.000 είλωτες, δέχτηκε με ικανοποίηση την ειρήνη τού Νικία (421 π. Χ.), η οποία θα της επέτρεπε τουλάχιστον να αντιμετωπίσει προς το παρόν αυτήν την εσωτερική κρίση. Είναι πάντως γεγονός ότι στο διάστημα αυτής τής ειρήνης μειώνεται το γόητρο της Σπάρτης, ενώ η δημοκρατική επιρροή τών Αθηνών κερδίζει έδαφος στη χερσόνησο, και μόνον η εκστρατεία τών Αθηναίων στη Σικελία, με ό,τι επακολούθησε, επέτρεψε στους Σπαρτιάτες να αναθαρρήσουν πραγματικά. Στη δεύτερη φάση τού πολέμου, αφού εξασφάλισαν τον έλεγχο της Πελοποννήσου με τις συμβουλές τού Αλκιβιάδη, κατόρθωσαν να αφανίσουν και πάλι την Αττική, και με την εύνοια που τους εξασφάλισε η συμμαχία με τον βασιλιά Δαρείο τον Νόθο, απέκτησαν όχι μόνο τη δυνατότητα να οργανώσουν ναυτικές εκστρατείες, που ήταν πλέον απαραίτητες, αλλά και τη βοήθεια των σατραπειών του, δηλαδή την προσφορά στην πραγματικότητα των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας. Ο πόλεμος τερματίστηκε με τη νίκη στους Αιγός Ποταμούς και τη συνθηκολόγηση των Αθηνών με απόλυτα ταπεινωτικούς όρους. Η Σπάρτη εξασφαλίζει έκτοτε την κυριαρχία της στην Ελλάδα για περισσότερο από τρείς δεκαετίες.

(συνεχίζεται)

Tο κράτος που σκοτώνει την κοινωνία

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ο επιπυραγός Δημήτρης Λιότσιος, συνέταξε μία έκθεση για την περσινή πυρκαγιά στην Κινέτα. Είναι ο ίδιος που συνέταξε και το πόρισμα για το Μάτι. Στην έκθεση που κατέθεσε στους δικαστικούς λειτουργούς για την Κινέτα υπάρχουν φωτογραφικές αποδείξεις, όπου φαίνονται δύο αγωγοί να έχουν χάσει την επαφή τους με τον στύλο μέσης τάσης της ΔΕΗ στην περιοχή Αέρας.

Κατά πάσα πιθανότητα, τα δείγματα του πορίσματος αποδεικνύουν  πως η πυρκαγιά στην Κινέτα, απ’ όπου ξεκίνησε το κακό την αποφράδα 23η Ιουλίου του 2018, «οφείλεται σε ηλεκτρικά αίτια»! Με απλά λόγια, σε αγωγούς που αποκολλήθηκαν από τους μονωτήρες πορσελάνης σε κολώνα της ΔΕΗ!

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Δεκάδες ευρήματα, σε πρόσφατες πυρκαγιές δείχνουν ως υπεύθυνη εμπρησμών την ΔΕΗ. Περιβαλλοντικές καταστροφές, ανυπολόγιστες ζημιές στις υποδομές και κυρίως, ανθρώπινες ζωές χάνονται στον βωμό της ανευθυνότητας ενός χυδαίου και ασυνείδητου κράτους.

Βεβαίως, πάντα υπάρχει το άλλοθι της αόριστης εγκληματικότητας για την οποία πολύ σπάνια, έχουμε μπροστά μας μία αποκάλυψη. Είτε για  συγκεκριμένο εμπρηστή είτε  για πρόκληση πυρκαγιάς από αμέλεια.

Αλλά και στην περίπτωση της αμέλειας, πάλι η πλημμελής αστυνόμευση, και κυρίως η παντελής αδυναμία πρόληψης και ενημέρωσης οδηγούν  στην καταστροφή.

Όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, η διάχυση της ευθύνης επιφέρει την νοσηρότητα των συνθηκών και την αποποίηση  των πράξεων.

Είναι το ελληνικό κράτος ένας ύπουλος εγκληματίας; Ναι, και για την κοινωνία και ίσως και για το έθνος. Αφού από την συγκρότησή του έως σήμερα, η συρρίκνωση του ελληνισμού αποδεικνύει την ανεπαίσθητη αλλά γεωμετρική πρόοδο στην ολοένα σμίκρυνση των μεγεθών του. Στον πληθυσμό, στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην οικονομία και στην απήχηση της ελληνικής ταυτότητας στη διεθνή πραγματικότητα.

Σε ό τι αφορά ειδικά, την σχέση κράτους και κοινωνίας η περίπτωση της ΔΕΗ που καίει τα δάση, ενώ όλοι ψάχνουμε φαντάσματα- εμπρηστές, αποτελεί ένα καλό δείγμα για όσα συμβαίνουν ευρύτερα στην διαχείριση του κράτους. Στις ΔΕΚΟ, στα ασφαλιστικά ταμεία, στα σχολεία και στα νοσοκομεία.

Το κράτος δολοφονεί την κοινωνία, όπως το έκανε παλιότερα στις εθνικές οδούς. Όπως συνεχίζει να το κάνει στα νοσοκομεία. Όπως όταν δεν διαθέτει κανέναν μηχανισμό πρόληψης για την υγεία των πολιτών. Όπως όταν επιτρέπει την άναρχη δόμηση, την μόλυνση του περιβάλλοντος και ένα σωρό άλλες περιπτώσεις αδιαφορίας.

Και για να δημιουργήσει περισσότερα άλλοθι αθωότητας, προσπαθεί να διατηρεί τα πελατειακά δίκτυα, να επιτρέπει αυθαιρεσίες στα δάση, στις πόλεις και οπουδήποτε είναι σε θέση να εκτονώνει τα ταπεινά ένστικτα του κάθε πολίτη.

Οι αναγωγές στην ιστορία αποδεικνύουν ότι είναι βαθιά ριζωμένα στο εθνικό «DNA» μας το πλιάτσικο, η κοινωνική αυτοχειρία και η καταστροφική διάθεση για κάθε τόπο που αναγνωρίζουμε ως κατακτημένη περιοχή.

Και πάντοτε, αναζητούμε ενόχους- φαντάσματα σε «ασύμμετρες απειλές», σε «ξένους δάκτυλους» ή σε «πολιτικούς αντιπάλους». Ενώ στην πραγματικότητα, πίσω από κάθε μεγάλη καταστροφή, κρύβεται το κράτος ή τουλάχιστον όσοι δρουν στο όνομα ή κάτω από την κάλυψη του ίδιου του κράτους.

Θυμίζω μόνο  έναν χρόνο πριν, ο Ελληνικός Διαστημικός Οργανισμός του Νίκου Παππά είχε εντοπίσει  «ταυτόχρονες θερμικές εστίες» , προκειμένου να υποστηριχθεί η θεωρία του εμπρησμού και της ασύμμετρης απειλής στην Κινέτα…

Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε ως σήμερα και αυτοί θα είμαστε και αύριο, αν δεν απαλλαγούμε από το «πειρατικό» κράτος που μας σκοτώνει…

liberal

Ἡ ἀγωγὴ τῶν σημερινῶν παιδιῶν

Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου*

Ἡ προβληματικὴ τῆς σύγχρονης παιδαγωγικῆς
Ὁ προβληματισμὸς γύρω ἀπὸ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολυσυζητημένα θέματα στὸν σύγχρονο δυτικὸ κόσμο. Καί, ἐπειδὴ ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Κύπρος ἀποτελοῦν κομμάτι τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ἀλλὰ μὲ πολλὲς εὐαισθησίες τῆς Ἀνατολῆς, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξαιρεθοῦν ἀπὸ τὸν προβληματισμὸ αὐτό.
Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς κύησης τοῦ παιδιοῦ, πολλοὶ γονεῖς ἀρχίζουν νὰ προβληματίζονται γιὰ τὴν ἀγωγὴ ποὺ θὰ πρέπει νὰ δώσουν στὰ παιδιά τους καὶ ἀπὸ πολὺ νωρὶς ἀναζητοῦν βοήθεια καὶ συμβουλὲς, εἴτε ἀπὸ διάφορα βιβλία, εἴτε ἀπὸ διάφορους εἰδικούς.
Γιὰ τοὺς λόγους αὐτούς, τὸ ὅλο αὐτὸ θέμα χρειάζεται μία ὀρθὴ ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ πολλὴ σοβαρότητα καὶ ὡριμότητα. Κι ἀσφαλῶς ἡ ποιμαντικὴ αὐτὴ πρέπει νὰ φιλτράρεται μέσα ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ Ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση καὶ τὴ σωστικὴ παιδαγωγικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν σχολεῖο ἀγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸ λέω αὐτό, διότι ἡ ὀπτικὴ αὐτὴ ἀπουσιάζει δραματικὰ ἀπὸ τὴ σκέψη τῶν μεγάλων παιδαγωγῶν τοῦ σύγχρονου κόσμου, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι καί, ὡς ἐκ τούτου, ἔχουν παντελὴ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας περὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπιπλέον, θὰ πρέπει ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ κατανοήσουμε ἐπαρκῶς ὅτι ἐδῶ καὶ αἰῶνες στὸν Δυτικὸ κόσμο ἡ ἐπικρατοῦσα ἄποψη ποὺ διαμορφώνει τὴν ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου γύρω ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει, τὴ δημιουργία καὶ τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀνθρώπινης γνώσης καὶ ὄχι ἐκ τῆς ἀποκαλύψεως γνώσης.
Στὴν Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γνώσης. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἀποκαλύπτει τὴ γνώση, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ νοῦς ἀποκτήσει γρήγορη μετάνοια, καθαρίζει τὴν καρδία του, τὴ φωτίζει καὶ τὴν ἁγιάζει. Φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὸ σημεῖο νὰ ἀκροᾶται, νὰ ἀκούει τὸν Χριστὸ στὴν καρδία του νὰ συνομιλεῖ μαζί του πολλὲς φορὲς σὰν νὰ εἶναι γνήσιος φίλος Του: «ὁμιλεῖς αὐτοῖς πολλάκις, ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις»1 ( ὁμιλεῖς μ᾿ αὐτοὺς πολλὲς φορὲς σὰν νὰ εἶναι πραγματικοί Σου φίλοι). Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι, ποὺ δὲν ἔχουμε τὸν φωτισμὸ τῶν ἁγίων, φροντίζουμε νὰ ὑπακοῦμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν «γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν»2. Ὁ Δυτικὸς ἄνθρωπος στοχάζεται μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀνθρώπινης σκέψης στὰ περιορισμένα πλαίσια τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου. Ἡ ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ἄλλο νοῦς καὶ ἄλλο ἐγκέφαλος. Ἡ ἄγνοια αὐτὴ ὁδηγεῖ σὲ θεολογικὲς καὶ ἐπιστημονικὲς πλάνες. Ὁ Δυτικὸς ἄνθρωπος πορεύεται μέχρι σήμερα μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι «ἡ γνώση εἶναι δύναμη, καὶ ἡ ἐπιστήμη εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νὰ κατακτηθεῖ ἡ γνώση....» (Φράνσις Μπέικον) καὶ ὅτι ἡ σκέψη εἶναι τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἔγραψε ὁ Καρτέσιος: «Cogito ergo sum» (Σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω).Διαποτισμένος λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσης ἀπὸ τὴν ἀντίληψη ὅτι ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ γνώση, ὑπέπεσε στὴν πλάνη νὰ διαχωρίσει τὸ πνεῦμα ἀπὸ τὸ σῶμα, θεωρώντας ὅτι ἡ γνώση εἶναι τὸ φῶς, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Πατέρες καὶ ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ποὺ λεν ὅτι τὸ φῶς εἶναι γνώση, ποὺ ἀνακεφαλαιώνει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος (10ος αἰ.), λέγοντας ὅτι «Ἡ γνῶσις οὐκ ἔστι τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ φῶς ἡ γνῶσις ὑπάρχει, ἐπειδὴ ἐν αὐτῷ καὶ δι᾿ αὐτοῦ καὶ ἐξ αὐτοῦ τὰ πάντα»3 (Ἡ γνώση δὲν εἶναι τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ φῶς εἶναι ἡ γνώση, ἐπειδὴ μέσα στὸ φῶς καὶ μὲ τὸ φῶς καὶ ἀπὸ τὸ φῶς προέρχονται τὰ πάντα4).Καὶ τὸ φῶς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ὁ περιορισμένος καὶ ἀφώτιστος ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ὅσες πληροφορίες καὶ ὅσες γνώσεις καὶ ἂν λάβει στὸν παρόντα αἰώνα, θὰ παραμένει στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας, ἐὰν δὲν φωτιστεῖ μὲ τὴν ἀληθινὴ γνώση τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν στὸν Δυτικὸ κόσμο

Ἐπὶ τοῦ θέματος τώρα. Ἂν κανεὶς θελήσει νὰ ἐρευνήσει ἐμβριθέστερα τὴ βιβλιογραφία καὶ τὶς δημοσιεύσεις γύρω ἀπὸ τὸ θέμα ποὺ ἀναπτύσσουμε ἀπόψε, θὰ πρέπει νὰ ἀναλώσει μερικὰ χρόνια ἀπὸ τὴ ζωή του, ἀλλὰ καὶ πάλιν ἡ ἔρευνά του θὰ εἶναι ἐλλιπής. Καὶ τοῦτο, γιατὶ κυκλοφοροῦν χιλιάδες βιβλία, χιλιάδες ἄρθρα, ἀμέτρητες ἀνακοινώσεις, μελέτες, στατιστικές, ἔρευνες, πρακτικὰ συνεδρίων καὶ ἄλλα πολλὰ σπουδάγματα ἀπὸ παιδαγωγούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ἐκπαιδευτικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἀνειδίκευτους συγγραφεῖς, γεγονὸς ποὺ καθιστᾶ πάρα πολὺ δύσκολο τὸ ἔργο τῆς παρακολούθησης ὅλων αὐτῶν. Σημειωτέον δὲ ὅτι πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ βιβλία ὄχι μόνο δὲν ἀποτελοῦν ὁποιαδήποτε συμβολὴ στὴν παιδαγωγικὴ ἐπιστήμη, ἀλλ᾽ εἶναι καὶ ἐπικίνδυνα, ἀφοῦ λειτουργοῦν ὡς συνταγολόγια ἀφελῶν συμβουλῶν.Βεβαίως, ὑπάρχουν ἀξιόλογες ἐκδόσεις ἱκανῶν παιδαγωγῶν, ποὺ σ’ ἕνα βαθμὸ βοηθοῦν σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο. Ὅμως κι αὐτὲς δὲν ἐπαρκοῦν ὡς πρὸς τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀγωγὴ τοῦ παιδιοῦ, γιατὶ ὁποιαδήποτε πραγμάτευση ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ συμπεριφορά, θὰ παραμένει λειψὴ ἐὰν καὶ ἐφόσον δὲν φιλτράρεται μέσα ἀπὸ τὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του, ὅπως τὴ διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ ἀνθρωπολογία, ὅπως ἀποτυπώνεται μέσα ἀπὸ τὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στὸ σύνολό τους οἱ ξένοι παιδαγωγοί, ἀλλὰ καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων παιδαγωγῶν, παραβλέπουν προκλητικὰ τὴν παιδαγωγικὴ τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία, εἴτε ἀπὸ ἀπιστία, εἴτε ἀπὸ τὴ λανθάνουσα ἀντίληψη ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας θεσμός, ἕνα καθίδρυμα θρησκευτικῶν ὑπηρεσιῶν, γι᾽ αὐτὸ δὲν τῆς πέφτει λόγος γιὰ ὅσα ἀπασχολοῦν τὴν εὐρύτερη κοινωνία. Εἰδικώτερα γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀγωγῆς καὶ τῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν, πολλοὶ θεωροῦν ἀναχρονισμὸ καὶ συντηρητισμὸ ὅτι τὸ κράτος ἐπιτρέπει στὴν Ἐκκλησία νὰ ἔχει ἄποψη γιὰ τὴν παιδεία. Ἴσως ἐδῶ νὰ εὐθύνεται διαχρονικὰ καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ποὺ ἡ παρέμβασή της σὲ θέματα παιδείας καὶ ὄχι ἀγωγῆς τοῦ παιδιοῦ λαμβάνει χώρα ἀργά, ὅταν ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὰ νέα ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῆς τάδε ἢ τῆς ἄλλης κυβέρνησης ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὰ ἐθνικο-θρησκευτικὰ ἰδεώδη καὶ ἐμπεριέχουν τὸν κίνδυνο τοῦ «ἀφελληνισμοῦ» καὶ τῆς διαστρέβλωσης τῆς Ἱστορίας. Ἀντ᾽ αὐτῆς τῆς καταγγελτικοῦ τύπου παρέμβασης, θὰ ἦταν προτιμητέα μιὰ δυναμικώτερη παρέμβαση πρωτίστως περὶ τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς πιστοὺς καὶ γενικότερα στὴν εὐρύτερη κοινωνία, ποὺ νὰ στηρίζεται στὴν παιδαγωγικὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τῶν παλαιῶν δηλαδὴ μεγάλων Πατέρων, ἀλλὰ καὶ τῶν σύγχρονων ἁγίων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ κ.ἄ.
Ἡ ὡς ἄνω ἀτονικὴ ἐνασχόληση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἀγωγὴ τοῦ παιδιοῦ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴ δημιουργία τῆς ἐσφαλμένης εἰκόνας μέσα στὸν λαὸ καί, εἰδικώτερα, μέσα στοὺς ἐπαγγελματίες παιδαγωγοὺς καὶ δασκάλους, ὅτι ἡ διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα τῶν παιδιῶν εἶναι ὑπόθεση τῆς ἑκάστοτε κυβέρνησης καὶ τῶν διαφόρων ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων ποὺ μᾶς ἔρχονται ὡς ὁδηγίες —τὶς περισσότερες φορὲς ἀπὸ τὴν Εὐρωπαικὴ Ἕνωση—, τὰ ὁποῖα στηρίζονται στὴ σκέψη τῶν διαφόρων παιδαγωγῶν τῆς Δύσης καὶ ὄχι τῶν Θεοφόρων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὰ παιδαγωγικὰ προγράμματα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας

Θὰ φέρω ἐδῶ ἕνα θλιβερὸ παράδειγμα ἀπὸ τὸ δικό μας Ὑπουργεῖο Παιδείας (Κύπρου). Εἴμαστε ὅλοι μάρτυρες, ἰδιαιτέρως οἱ ἐκπαιδευτικοί, ὅτι συχνὰ πυκνά, ἀναλόγως μὲ τὸ ποιά κυβέρνηση εἶναι στὴν ἐξουσία, ἔχουμε καὶ τὶς ἀνάλογες διαμάχες, ἀντεγκλήσεις καὶ ἀμφισβητήσεις τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ποὺ ἐφαρμόζει. Ἐὰν ἡ κυβέρνηση εἶναι τῆς ἀριστερᾶς, τὴν κατηγοροῦν οἱ δεξιοὶ ὅτι ἐφαρμόζει ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα ποὺ στόχο ἔχουν τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἑλληνοκεντρικῆς μας παιδείας. Ἐὰν ἡ κυβέρνηση εἶναι τῆς δεξιᾶς, οἱ ἀριστεροὶ τὴν κατηγοροῦν ὅτι προάγει καὶ προωθεῖ τὸν ἐθνικισμὸ εἰς βάρος τοῦ κυπροκεντρισμοῦ. Καί, ἐνῶ ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, δὲν τολμᾶ ἕνας ἐπίσκοπος, ἕνας παπᾶς, ἕνας παιδαγωγὸς νὰ πεῖ· «συγγνώμη, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ τόπος, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ ἑλληνικὸς καὶ ὁ λαὸς οὐδέποτε ἔχει μπεῖ στὸ δίλημμα νὰ διαλέξει μεταξὺ ἀριστερᾶς καὶ δεξιᾶς ἀναφορικὰ πρὸς τὴν παιδεία του». Παρὰ ταῦτα, ὅλοι ἐμεῖς παρακολουθοῦμε ἀπὸ μακριὰ νὰ ἀλλάζουν συνεχῶς τὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα, νὰ παρεμβαίνουν οἱ κομματικοὶ μηχανισμοί, οἱ συνδικαλιστὲς καὶ ἄλλοι τόσοι ἐξωγενεῖς παράγοντεςκαί, λίγο πολύ, τὰ παιδιά μας νὰ εἶναι τὰ πειραματόζωα τοῦ κάθε κομματικοῦ μηχανισμοῦ. Καὶ μετὰ ἀποροῦμε καὶ λέμε, γιατί οἱ νέες γενιὲς νὰ τραυλίζουν τὰ ἑλληνικά, γιατὶ νὰ στεροῦνται τῆς κριτικῆς σκέψης καὶ τῆς διάκρισης μεταξὺ ὠφελίμου καὶ βλαβεροῦ. Αὐτὸ ὅμως συμβαίνει γιατὶ τὰ παιδιά μας δὲν ξέρουν νὰ προσευχηθοῦν, γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ συγχωρέσουν, γιατὶ ἔμαθαν ὅλο νὰ θέλουν νὰ παίρνουν καὶ νὰ μὴ δίνουν, γιατὶ δύσκολα δημιουργοῦν ὑγιεῖς σχέσεις, γιατὶ ἀργοῦν νὰ ὠριμάσουν, γιατί, γιατί, γιατί… Νὰ γιατὶ καὶ τόσα διαζύγια...Καὶ γιατὶ τόσες ἐκτρὠσεις…Ἀλλ᾽ ὅταν ἕναν ἄνθρωπο δὲν τὸν ἔχουμε μάθει νὰ συγχωρᾶ, νὰ ἀνέχεται, νὰ ὑπομένει, νὰ μετανοεῖ, νὰ προσεύχεται καὶ νὰ μιλᾶ μὲ τὸν Θεό του, νὰ γνωρίζει τὰ οὐσιώδη καὶ βασικὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί, κυρίως, νὰ γνωρίζει ὅτι γνώση εἶναι τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἡ γνώση φῶς, πῶς θὰ ἔχει μιὰ μετρημένη καὶ σοβαρὴ πορεία μέσα στὴ ζωή του, χωρὶς ἀνταγωνισμούς, διαμάχες, ἔχθρες, φθόνους, κακία; Πῶς νὰ μὴν ἀπελπίζεται, ὅταν βλέπει νὰ ἀποτυγχάνουν οἱ στόχοι του; Πῶς νὰ μὴν παραιτεῖται ἀπὸ τὴ ζωή, ὅταν κάτι πάει στραβά, καὶ νὰ τοῦ φταῖνε ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του; Πῶς νὰ μὴ βλέπει τὸν ἄλλον ἀνταγωνιστικά, σὰν ξένο καὶ ἐχθρὸ καὶ ὄχι σὰν συνάνθρωπό του, σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Ἐπιπρόσθετα, ὅλα αὐτά, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, ἐνισχύονται καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς γονεῖς πού, ἐνῶ παραπονιοῦνται γιὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς μόρφωσης στὰ σχολεῖα μας, δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι αὐτό, ἀλλὰ πρωτίστως εἶναι πνευματικὸ καὶ ὅτι ἡ μόνη θεραπεία τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ στροφή της πρὸς τὸν Θεό.
Αἰσθάνομαι, ὅτι σιγὰ σιγὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἄρχισε νὰ ὑλοποιεῖται ἕνα παγκόσμιο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, ποὺ ἑτοιμάζει ἀνθρώπους ἁριθμοὺς, μηχανάκια-ρομπὸτ χωρὶς κρίση καὶ διάκριση, ἕτοιμους γιὰ κατακτήσεις χωρὶς φραγμούς, προϋποθέσεις καὶ ἀναστολές. Ἀνθρώπους ἐγωιστές, ποὺ ἡ μόνη τους ἔγνοια θὰ εἶναι πῶς νὰ γίνει τὸ θέλημά τους. Ἀνθρώπους ὑλιστές, ποὺ εὐτυχία γι᾽ αὐτοὺς θὰ σημαίνει φιλαυτία, φιληδονία καὶ φιλαργυρία. Ἀνθρώπους, ποὺ θὰ ὑπακοῦνε στὰ κελεύσματα τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς νέας εἰδωλολατρίας καὶ θὰ ἕλκονται ἀπ᾽ αὐτά, τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις, τὴ βία καὶ τὴ μαγεία. Ἀνθρώπους ἕτοιμους νὰ εἰσχωρήσουν στὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων, ποὺ ἑτοιμάζει μιὰ παγκόσμια πολιτικοοικονομικὴ κυβέρνηση μὲ ἕνα κυβερνήτη καὶ μιὰ παγκόσμια θρησκεία, ποὺ θὰ ἑνώσει ὅλες τὶς ὑπάρχουσες θρησκεῖες, φτάνει νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν προσωρινότητά τους ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ἄλλον. Καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ συμβαίνουν, γιατὶ ὁ διάβολος διὰ τῶν ἑωσφορικῶν του ἀνθρώπων θέλει νὰ ἐπιβάλει στὸν κάθε ἄνθρωπο ὅτι ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ γίνει θεὸς καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Τριαδικὸ Θεὸ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως…
Πιθανὸν ὅλα αὐτὰ νὰ ἀκούγονται περίεργα καὶ ἐξωπραγματικά, ἀλλὰ βλέπουμε ξεκάθαρα ὅτι τὸ ἐκπαιδευτικό μας σύστημα καὶ ἡ κομματοκρατία ἀποδέχονται ἄνευ ὄρων τὴν παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ βγεῖ πρὸς τὰ ἔξω μιὰ ἄλλη ἀγωγή, ἡ ὁποία νὰ εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ ἑλληνικὴ καί, τὸ κυριώτερο, νὰ εἶναι θεανθρώπινη.

immorfou

ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΙΚΑ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ. ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ.

ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΥΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΑΥΤΗ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.

ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ Ή ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΝΑ ΥΒΡΙΔΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟΥ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΓΩ ΚΑΊ ΔΑΙΜΟΝΟΣ. ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ.

Αμέθυστος