Άγιο Όρος: Αποχώρησε ο Τσιόδρας- Οι μοναχοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε συζήτηση για lockdown επικαλούμενοι το αυτοδιοίκητο

 Απομακρύνεται η υλοποίηση του κυβερνητικού σχεδίου για 15ήμερο λουκέτο στο Άγιο Όρος καθώς οι μοναχοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε συζήτηση επικαλούμενοι το Αυτοδιοίκητο.

Τη σχετική πρόταση μετέφεραν ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας για τον κορονοϊό Σωτήρης Τσίοδρας και ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας Βασίλης Παπαγεωργίου. Οι εκπρόσωποι του Αγίου Όρους επικαλέστηκαν ότι έθεσαν οι ίδιοι κάποια «περιοριστικά μέτρα» αλλά αρνήθηκαν οποιαδήποτε συζήτηση για lockdown σε όλες τις μονές. Όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να ακολουθήσουν διαβουλεύσεις και να καταγραφούν διαφωνίες της συζήτησης.

Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στις Καρυές με τη συμμετοχή του κ. Τσιόδρα,του κ. Παπαγεωργίου, του αναπληρωτή πολιτικού διοικητή Αρίστου Κασμίρογλου, υπηρεσιακών παραγόντων και εκπροσώπων της Ιεράς Κοινότητας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, το Άγιον Όρος διέπεται από ειδικό καθεστώς που ορίζει το Αυτοδιοίκητο της Αθωνικής Πολιτείας, το οποίο όμως δεν επεκτείνεται σε ζητήματα, όπως αυτό που άπτεται της Δημόσιας Υγείας και για το οποίο αρμόδια είναι η πολιτική Διοίκηση του Αγίου Ορους, η οποία διορίζεται από την ελληνική Πολιτεία.

Η κατάσταση στο Αθωνική Πολιτεία θεωρείται παρά πολύ δύσκολη αυτή τη στιγμή, καθώς υπάρχουν τουλάχιστον 12 έως 13 καταγεγραμμένα κρούσματα σε ένα σύνολο 1.000 μελών της Ιεράς Κοινότητας, χωρίς να υπολογίζονται οι επισκέπτες. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με πληροφορίες κάποιοι μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής που δεν φορούσαν μάσκα επικαλούνταν στους αρμοδίους του ΕΟΔΥ τους πνευματικούς τους που δεν το συνιστούσαν! Χθες το βράδυ αποχώρησε το κλιμάκιο του ΕΟΔΥ, από τη χερσόνησο του Άθω, μετά την ολοκλήρωση των τεστ για Covid-19 σε σκήτες, κελιά και στην Αθωνιάδα Σχολή.

Τα περιοριστικά μέτρα των μοναχών

Σύμφωνα με τα περιοριστικά μέτρα που η ίδια η κοινότητα αποφάσισε, επιτρέπεται η έκδοση μόνο ειδικών διαμονητηρίων με ανώτατο όριο ως 10 άτομα ανά μονή, πέντε ανά κοινοβιακή σκήτη, δύο ανά Κυριακόν εκάστης ιδιορρύθμου Σκήτης και ένα ανά έκαστο ιερό κελί ή Καλύβη ή ησυχαστήριο. Επίσης, απαγορεύεται η μετακίνηση των επισκεπτών σε άλλη μονή, εκτός εκείνης για την οποία δίδεται έγκριση.

Το μέτρο αναφέρεται κυρίως σε επισκέπτες που έχουν εργασία στις μονές, συνεργάτες, προμηθευτές και εργαζομένους και ουσιαστικά περιορίζει σε σημαντικό βαθμό τις δυνατότητες επίσκεψης άλλων προσκυνητών στο Αγιον Ορος. Σε περίπτωση εμφάνισης ύποπτων κρουσμάτων θα πρέπει να ειδοποιούνται αμέσως το Κέντρο Υγείας και η Ιερά Επιστασία προκειμένου να ληφθούν τα δέοντα μέτρα. Επίσης, κρίνεται απαραίτητη η λήψη αναγκαίων μέτρων υγιεινής με θερμομετρήσεις και χρήση αντισηπτικών, προστασίας και αποφυγής συνωστισμού.

Τα νέα περιοριστικά μέτρα ισχύουν στο Άγιο Όρος μετά τα κρούσματα κορονοϊού, εκ των οποίων οχτώ στη μονή Αγίου Παύλου, ένα στη μονή Χιλανδαρίου ένα στη Λακοσκήτη ενώ δημοσιοποιήθηκαν τρία νέα κρούσματα. Μάλιστα στην μονή Αγίου Παύλου αναρτήθηκε πρόσφατα ανακοίνωση που έκανε λόγω για περιοριστικά μέτρα λόγω… επιδημίας γρίπης!

Πηγή: mixanitouxronou.gr

agrinionews

Γιάννης Ιωαννίδης : Lock Down σημαίνει έλλειψη στρατηγικής , τι αποκαλύπτει η θνητότητα

Νοσεί με κορωνοϊό τουλάχιστον το 10% του πληθυσμού της γης, λέει στον 98,4 ο καθηγητής Ιατρικής, Επιδημιολογίας, Υγείας του Πληθυσμού και Στατιστικής και κλινικός παθολόγος στο Πανεπιστήμιο του Stanford, ένας από τους κορυφαίους παγκοσμίως Έλληνες επιστήμονες , ο Γιάννης Ιωαννίδης, με τη θνητότητα στο 0,15% και το ποσοστό να αυξομειώνει ανάλογα με τα ηλικιακά κριτήρια και τα νοσήματα των ασθενών, ακόμη και 5 φορές πάνω σε ειδικές όμως κατηγορίες. Τα αποκαλυπτικά στοιχεία που παρέθεσε προέρχονται από την αναλυτική επεξεργασία 83 μελετών σε παγκόσμια κλίμακα και θα δημοσιευτούν τις επόμενες ημέρες σε κορυφαία επιστημονικά περιοδικά της Ιατρικής. Για την Ελλάδα όπως είπε ο αριθμός των κρουσμάτων είναι πάνω από 1000 με 1500 από αυτά που καθημερινά ανακοινώνονται ως διαπιστωμένα. Όπως τόνισε εμφατικά στην πρώτη φάση η Ελλάδα λόγω της εποχής που εκδηλώθηκε δεν ήταν κέντρο μετακινήσεων, ως εκ τούτου η χώρα δεν γνώρισε παρά ένα μικρό κύμα της επιδημίας σε αντίθεση με τώρα που είναι σε φάση έντονης διασποράς μετά το καλοκαίρι με χαρακτηριστικά πανδημίας. Έτσι το lock down στην πρώτη φάση στη πραγματικότητα δεν απέτρεψε από καμία αύξηση του αριθμού θανάτων. Σήμερα επίσης ένα lock down δεν έχει να προσφέρει τίποτα στη κοινωνία, αποκαλύπτει έλλειψη στρατηγικής και κυρίως οδηγεί σε χειρότερα προβλήματα την κοινωνία , μεταφέροντες το πρόβλημα σε στενότερα περιβάλλοντα. Όπως είπε η μαζικότητα των τεστ ημερησίως με δωρεάν κάλυψη μέσω του Εθνικού Συστήματος, είναι το κλειδί το οποίο προϋποθέτει να περάσει στη μάχη η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και να σταματήσουν τα νοσοκομεία να είναι κέντρο συσσώρευσης κρουσμάτων και πολλαπλασιασμού τους . Κατά τον κ. Ιωαννίδη το 10% του πληθυσμού που είναι ευπαθείς ομάδες , ηλικιωμένοι, τρόφιμοι οίκων ευγηρίας, άστεγοι, φτωχά στρώματα και μετανάστες, είναι αυτό που μπορεί να πληγεί θανάσιμα και είναι αυτό το τμήμα για το οποίο θα πρέπει να ληφθούν δρακόντεια μέτρα προστασίας με κοινωνικές αποστάσεις και μαζικά τεστ. Το 90% του πληθυσμού θα νοσήσει αλλά δεν θα πεθάνει, χρειάζονται λοιπόν μέτρα , όπως η ατομική υγιεινή , οι αποστάσεις και οι μάσκες όπου υπάρχει συνωστισμός, όχι όμως δαιμονοποιόντας την διαφορετική άποψη αλλά εξηγώντας επιστημονικά το αναγκαίο τέτοιων μέτρων. Δεν πείθεις την κοινωνία υποστήριξε, με απόψεις ότι μετά τα μεσάνυχτα ο ιός γίνεται πιο επιθετικός. Ο καθηγητής μιλά επίσης για τις σοβαρές κοινωνικές συνέπειες – ανεργία, οικονομία, ψυχικές παθήσεις – που προκαλούν οι λανθασμένοι χειρισμοί των Κυβερνήσεων, ενώ αποκαλύπτει με συγκλονιστικά στοιχεία τις υπερβολές και υποεκτιμήσεις γύρω από το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο. Η ανθρωπότητα πρέπει να δείξει υπομονή για τα εμβόλια αλλά ανεπιφύλακτα όταν διασφαλιστεί η αξιοπιστία τους είναι η καλύτερη λύση, μόνο έτσι η ανθρωπότητα θα πάει μπροστά. Είναι παράτολμο λοιπόν εμβόλια όπως το Ρωσικό από την φάση δύο να λέμε ότι είναι έτοιμα για τους πολίτες, η επιστήμη έχει κάνει άλματα στην έρευνα αλλά έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.

https://www.youtube.com/watch?v=SPrRIXgLZHU&feature=emb_logo&ab_channel=984radio

Σάλος από την δήλωση Μητσοτάκη για την ελληνική επανάσταση

 Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ελληνική επανάσταση του 1821, που σύμφωνα με τον πρωθυπουργό «αντέγραψε» την αμερικανική!

Ο κύριος Μητσοτάκης είπε συγκεκριμένα: «Σε λίγο θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης, μια επανάσταση η οποία εμπνεύστηκε από την αμερικανική επανάσταση και νομίζω ότι θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε ένα κοινό απολογισμό όσων έγιναν αλλά και όσων μπορούμε να πετύχουμε μαζί και αυτά είναι πολλά»!

Η αποστροφή αυτή όπως είναι λογικό έχει προκαλέσει χιλιάδες απαξιωτικά σχόλια από χρήστες του διαδικτύου που δεν μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν πως είναι δυνατόν η εθνεγερσία ενός έθνους χιλιάδων ετών να σχετίζεται καθοιονδήποτε τρόπο με την αμερικανική επανάσταση που δημιούργησε ένα έθνος.

Η επίμαχη αναφορά του πρωθυπουργού

Μία τέτοια προσέγγιση αποτελεί μείζονα ιστορική αναθεώρηση μίας εμβληματικής στιγμής της ελληνικής ιστορίας. Όταν όμως γίνεται από τα χείλη του έλληνα πρωθυπουργού, κατά πολλούς αποτελεί αναθεωρητισμό της ίδιας της ιστορίας του ελληνικού έθνους, αναθεωρητισμός που παραπέμπει στην διαχρονική προσπάθεια της Τουρκίας να αμφισβητήσει την ελληνική εθνική συνέχεια. Προσπάθεια την οποία υπέθαλψε διαχρονικά η Γερμανία, από τα πονήματα του Φαλμεράυερ έως τις αθλιότητες του Χίτλερ.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι λίγοι αυτοί που απόρησαν με αυτή την ενέργεια του πρωθυπουργού. Και προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει.

https://www.newsbreak.gr/ellada/131944/dilosi-mitsotaki-elliniki-epanastasi/

Τά μαγειρεύει τά θέματα τής ιστορίας. Οπως έβλεπε τή μαμά νά μαγειρεύει τά αυγά μέ τό αλεύρι. Καί είναι ο ηγέτης πού αναζητούσαμε. Φανταστείτε νά μήν ήταν.

Δεν κατάλαβαν τίποτα! Ακόμα…

Του Θανάση Κ. Οι τεκτονικές αλλαγές στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζονται. Και μάλιστα, με επίκεντρο την Ελλάδα, πλέον… Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο επισκέφτηκε την Κύπρο πριν δέκα μέρες. Αλλά δεν συναντήθηκε εκεί με εκπροσώπους των Τουρκοκυπρίων! Για πρώτη φορά…

            –Τώρα επισκέπτεται την Ελλάδα, για τριήμερο, αλλά δεν πρόκειται να πάει μετά στην Τουρκία. Επίσης για πρώτη φορά…

–Ήδη αποφασίζεται να διευρυνθεί ο στρατιωτικός ρόλος της αμερικανικής βάσης στη Σούδας, αλλά και να μεταφερθούν στην Κρήτη κρίσιμες λειτουργίες της Αμερικανικής βάσης από το Ινσιρλίκ της Τουρκίας. Επίσης για πρώτη φορά!

Στα μάτια των ΗΠΑ, από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 Ελλάδα και Τουρκία ήταν αλληλένδετες γεω-στρατηγικά (γι’ αυτούς) Θεωρούνταν ενιαίο γεωπολιτικό asset με κυρίαρχο βέβαια την Τουρκία. Ήταν η πολιτική του coupling (σύνδεσης).

Αυτή η «σύνδεση» ράγισε. Και φαίνεται ό,τι σπάει. Είμαστε στο de–coupling: αποσύνδεση Ελλάδας-Τουρκίας! Με την Ελλάδα να παραμένει και να αναβαθμίζεται. Να συνδέεται με άλλες χώρες δυτικής επιρροής στην περιοχή (Ισραήλ κλπ.) Και την Τουρκία να αρχίζει να μπαίνει στο περιθώριο…

Αρχαίος και σύγχρονος κυνισμός

 Ευάγγελος Κοροβίνης
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια πόλωση. Ανάμεσα, πρώτον, σε εκείνους που είναι ενεργοί πολιτικά αλλά ωθούνται από ιδιοτελή κίνητρα ή έστω είναι υποκριτές επικαλούμενοι ιδεώδη τα οποία δεν πιστεύουν και σε όσους, δεύτερον, συμμετέχουν στα κοινά κινούμενοι από ιδεοληψίες και εμμονές, με αποτέλεσμα να μη διατηρούν κριτική εγρήγορση απέναντι στα δρώμενα και επαφή με την πραγματικότητα. Υπάρχει εναλλακτική οδός μεταξύ της ιδιοτελούς ενασχόλησης με τα κοινά και ενός ιδεόληπτου ακτιβισμού; Μια τέτοια οδός είναι δύσκολο να εξευρεθεί σήμερα καθώς μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον ζούσαμε σε καιρούς αμιγώς κυνικούς.

Ο σύγχρονος κυνισμός.

Η υποψία ότι η εξουσία κρύβει τα πραγματικά κίνητρα και τα έργα της και ότι η πολιτική είναι το βασίλειο των ειδικών συμφερόντων και των ομάδων πίεσης, δεν συνιστά από μόνη της κυνισμό. Ο πραγματικός κυνισμός δεν αρκείται σε μια καυστική περιγραφή των παρασκηνίων της εξουσίας. Είναι επιπλέον ένας προσανατολισμός της δράσης. Ο κυνικός μας συμβουλεύει είτε να παραιτηθούμε από την πολιτική δράση αφού «δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε», είτε να συνθηκολογήσουμε με την διαφθορά, διεκδικώντας ένα μερίδιο από τα άνομα κέρδη της.

Οι περισσότεροι κυνικοί, λοιπόν, στρέφονται στις μικροχαρές του καταναλωτισμού και των διασκεδάσεων. Δεν θέλουν να εξαπατηθούν ξανά από τις απατηλές υποσχέσεις των πολιτικών. Οι λιγότεροι, που επιμένουν να ενασχολούνται με την πολιτική, ακολουθούν τον δρόμο της υποκρισίας και της ιδιοτέλειας.

Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος κυνισμός είναι προϊόν μιας μακράς διαδρομής. Ενώ έχει δυσδιάκριτη και απομακρυσμένη σχέση με τον αρχαίο κυνισμό, φαίνεται ότι τα πρώτα σπέρματα του μπορούν να εντοπισθούν σε ορισμένες πλευρές και πτυχές του αιώνα του Διαφωτισμού, του δέκατου όγδοου αιώνα.

Ο αρχαίος κυνισμός.

Οι αρχαίοι κυνικοί απορρίπτουν την πλειοψηφία των περίτεχνων και δυσνόητων δογμάτων και επιχειρημάτων των άλλων φιλοσοφικών σχολών. Τα αντιμετωπίζουν ως άσχετα με τον βίο της αρετής, το ζητούμενο της πραγματικής φιλοσοφίας. Απορρίπτουν επίσης τα αγαθά του πολιτισμού επειδή τα θεωρούν εμπόδια στην ηθική πρόοδο.

Οι αρχαίοι κυνικοί βρίσκονται εντός της κοινωνίας ως προς τον τόπο της διαμονής τους, αλλά εκτός αυτής ως προς τον τρόπο της ζωής τους. Διακωμωδούν τα ήθη της εποχής, υιοθετούν την ακτημοσύνη, την απλότητα στον τρόπο ζωής, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις βιοτικές τους ανάγκες και απομυθοποιούν την εξουσία και τα έργα της.

Η διδασκαλία γίνεται μέσω του προσωπικού τους παραδείγματος και όχι μέσω της παρουσίασης και επιχειρηματολόγησης των απόψεών τους. Ο λόγος τους βρίθει σαρκαστικών και ευφυών αφορισμών.

Συνολικά οι αρχαίοι κυνικοί δεν αρκούνται στην προσπάθεια κατεδάφισης των κοινωνικών συμβάσεων. Οικοδομούν παράλληλα έναν εναλλακτικό, λιτό και ασκητικό τρόπο ζωής. Κατά τούτο διαφέρουν από τους σύγχρονους κυνικούς που είναι πολλές φορές «όλο διάγνωση και καθόλου θεραπεία». Και μάλιστα διάγνωση που ο τόνος της είναι ηττοπαθής και μηδενιστικός.

Αν θέλαμε, εν πάση περιπτώσει, να εντοπίσουμε μια μεταγενέστερη συνέχεια του αρχαίου κυνισμού θα πρέπει να την αναζητήσουμε σε ορισμένες πρακτικές των δια Χριστόν σαλών της ορθόδοξης παράδοσης και επίσης στον χιπισμό της δεκαετίας του 60.

Η κληρονομιά της εποχής του Διαφωτισμού

Η κυνική συνείδηση του σήμερα δεν δρα σύμφωνα με αυτό που γνωρίζει. Το κυρίαρχο υποκείμενο της εποχής του Διαφωτισμού, αντίθετα, είχε το διανοητικό θάρρος να κάνει χρήση του ορθού λόγου και των ενδείξεων των αισθήσεων για να αντλήσει απελευθερωτική γνώση και να σπάσει τις αλυσίδες του δεσποτισμού. Το υποκείμενο αυτό έχει εκπέσει εδώ και πολλές δεκαετίες σε μια πικρόχολη, μελαγχολική και κουρασμένη κριτική συνείδηση. Η συνείδηση αυτή γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι το λεγόμενο σύστημα διαμορφώνει καθοριστικά την ζωή της, αλλά δεν κινητοποιείται εναντίον του.

Ορισμένοι αποδίδουν την πνευματική καχεξία και πτωχεία του σύγχρονου κυνικού υποκειμένου στο αθροιστικό αποτέλεσμα της φρικωδίας του εικοστού αιώνα. Στις εκατόμβες, δηλαδή, των νεκρών των δυο παγκοσμίων πολέμων, στην ματαιότητα των ουτοπιών και στην αποτυχία των επαναστάσεων καθώς και στην απουσία εναλλακτικών διεξόδων.

Άλλοι πάλι υπογραμμίζουν την σημασία της διάψευσης του καπιταλιστικού ονείρου για ευτυχία μέσω της κοινωνικής ανόδου. Διάψευσης που αφορά ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού της Δύσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον αναπτύσσονταν μια ιδιαίτερα μοιρολατρική και απαθής κυνική συνείδηση. Όπως θα φανεί όμως παρακάτω, η συνείδηση αυτή αποτελεί μάλλον προϊόν επιδείνωσης και ευρείας διάδοσης κάποιων εγγενών τάσεων της εποχής του Διαφωτισμού και όχι τόσο αποτέλεσμα ορισμένων ιστορικών εξελίξεων.

Όντως ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα η κουλτούρα του εμπορεύματος και η ανταλλακτική του αξία τείνει σταδιακά να εξαφανίσει κάθε άλλη αξία. Όχι μόνον τα εμπορεύματα αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονται προοπτικά ανταλλάξιμοι και αναλώσιμοι. Στις μέρες μας, βέβαια, υπάρχει μεγάλη επιδείνωση αυτών των αφετηριακών τάσεων. Ο πανταχού παρών καταναλωτισμός και η γενικευμένη εμπορευματοποίηση αποικιοποιούν όλες τις πάλαι ποτέ αυτόνομες σφαίρες του πολιτισμού. Τα πάντα είναι ανταλλάξιμα με τα πάντα.

Στον αιώνα των Φώτων, παράλληλα, ο άνθρωπος καλείτο να πάψει να είναι αιχμάλωτος των δεισιδαιμονιών και των προκαταλήψεων και να υποβάλει στην καρτεσιανή αμφιβολία όλες τις προκατασκευασμένες γνώμες του. Ο ορθός λόγος και οι επιστήμες αντιμετωπίζονταν ως μέσα σωτηρίας και απελευθέρωσης της ανθρωπότητας. Ήδη όμως από την εποχή αυτή οι στοχαστές του Διαφωτισμού κάνουν εναγώνια προσπάθεια να συμφιλιώσουν την εγκόσμια ευτυχία με την αρετή. Ο Ντιντερό και ο Ρουσσώ, ιδίως, έχουν συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην ηθικότητα η διαβρωτική κριτική της μεταφυσικής και των θρησκειών.

Την κριτική αυτήν ακριβώς υιοθετεί ο σύγχρονος κυνισμός, προχωρώντας όμως ένα βήμα παρακάτω, ανάγοντας δηλαδή τον άνθρωπο σε έναν αστερισμό αλληλοσυγκρουόμενων επιθυμιών. Αποδομείται έτσι η ίδια η ηθικότητα. Στα πλαίσια αυτά και από ένα σημείο και πέρα ο ορθός λόγος και οι επιστήμες χρησιμοποιούνται για την ολοκληρωτική καθυπόταξη της φύσης και ακόμη και των ίδιων των ανθρώπων.

Επίλογος

Σήμερα και σαν αποτέλεσμα της κρίσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, των συνεπειών της πανδημίας του κορωνοϊού και μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, η πολιτική φαίνεται να επιστρέφει πλησίστια. Τα ναρκωμένα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης των κατοίκων αρκετών χωρών του κόσμου, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας, μοιάζει να διεγείρονται σε έναν κάποιο βαθμό. Ορισμένοι κάνουν λόγο για ένα νέο είδος εγρήγορσης και ενέργειας που περιορίζει τον περιρρέοντα κυνισμό των καιρών.

Ο περαιτέρω περιορισμός του κυνισμού προϋποθέτει την επανάκτηση ενός είδους συλλογικής πίστης και την άρθρωση μιας συλλογικής εθνικής θέλησης. Θα πρέπει να διατυπωθεί, με σαφέστερο από ό,τι μέχρι τώρα τρόπο, ένας πατριωτικός λόγος που να είναι συνδυασμός ρεαλισμού και πολιτικής αρχών. Ο γνήσιος πατριώτης διαθέτει μια ψυχική ευρυχωρία που του επιτρέπει να απορρίπτει τις παθιασμένες ταυτίσεις με τα διάφορα κόμματα και να συνδυάζει την μέριμνα για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας με τις εθνικές του ευαισθησίες.

Πηγές
Retreat from Politics: The cynic in modern times. By Sharon Stanley. Polity. Vol. 39 No 3(Jul.2007) pp 384-407.
Critique of cynical reason. By Sloterdijk, P.University of Minesota.1987.
Cynics. By Michael Trapp. King s College. London.

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (‘Άλογα κοντά στην θάλασσα’, 1927) είναι έργο του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.

Αντίφωνο

Στρατηγός Λάμπρος Τζούμης: Αναβάθμιση Ελληνικών S-300 - Τα anti-jamming control των Τουρκικών Drone

https://www.youtube.com/watch?v=b3mSOhqL-Nw&feature=emb_logo&ab_channel=KontraChannel

Η Ελλάδα ας ετοιμαστεί για πόλεμο

Η διαφαινόμενη –πλέον- ακυβερνησία στις ΗΠΑ (σ.σ. όποιος είδε το ντιμπέιτ Τραμπ-Μπάιντεν κατάλαβε) που μπορεί να διαρκέσει ακόμα και μήνες μετά τις εκλογές, συνιστά μέγα Εθνικό κίνδυνο, καθώς παραπέμπει στις συνθήκες που προηγήθηκαν της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Η Τουρκία διαλυμένη οικονομικά, αλλά σε παραφροσύνη παρόμοια της ναζιστικής Γερμανίας, ενδέχεται να εκμεταλλευθεί την ακυβερνησία μετά τις αμερικανικές εκλογές, προκειμένου να προκαλέσει όχι απλά θερμό επεισόδιο, αλλά εισβολή για δημιουργία τετελεσμένων σε ελληνικό έδαφος.

Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι πανίσχυρη και θωρακισμένη. Έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο. Ακόμα και για πολεμική σύρραξη.

Δεν πρέπει να περιμένει από κανέναν σύμμαχο να παρέμβει, διότι ειδικά για την Βορειοατλαντική συμμαχία, με την κατάσταση στις ΗΠΑ, δεν θα υπάρχει κέντρο αποφάσεων για να πάρει οποιαδήποτε απόφαση!

https://www.newsbreak.gr/amyna/132047/i-ellada-as-etoimastei-gia-polemo/

Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής (43)

Συνέχεια από: Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020

 Μέρος β΄

Η βελτίωση τού ανθρώπου.

Αλχημιστές α

Μεταμόρφωσε τήν ψυχή σου σε χρυσάφι, γιατί εργασία είναι η εργασία πάνω στον εαυτό σου.[Μέ τίς δυνάμεις σου:Αυτοσυγχώρηση, αυτοδημιουργία, αυθυπέρβαση.]

Όλα αυτά δεν παρουσιάζονται για πρώτη φορά:είναι η ελπίδα για μια νέα οικονομία άπειρου πλούτου μέσω ανεξάντλητων πηγών ενέργειας, μια χωρίς εντροπία ενέργειας. Και πάλι βιώνουμε αυτά που βίωσαν οι άνθρωποι την εποχή του Galvani, Salva και των άλλων: πάντα υπήρχε σε αυτή την τεχνολογία, η οποία θα συνένωνε όλα τα όνειρα, ένα πρώτο πείραμα, πολύ συγκεκριμένο, ρεαλιστικό όπως τα βατραχοπόδαρα που τινάζονται, και που στην περίπτωση της πνευματικής οικονομίας ήταν αστραφτερό σαν το χρυσάφι.

Αυτό που ζούμε είναι ένα αντίτυπο, ένα δεύτερο ξεκίνημα της μοντέρνας κοινωνίας. Είναι η προσπάθεια να ξαναξυπνήσει η μαγεία, με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης.

"Από το 1968, από την εποχή δηλαδή των αναταραχών και διαδηλώσεων των φοιτητών μιας δυτικής αντί-κουλτούρας, την εποχή των προβλέψεων περί «τέλους της ανάπτυξης» και μιας οικολογικής κίνησης που γινόταν πολιτικά όλο και πιο επιτυχημένη, ο μεταπολεμικός καπιταλισμός είχε καταλήξει σε μεγάλες αντιφάσεις.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οι συντηρητικοί είχαν αρχίσει να αναθεματίζουν τον υλισμό, στο όνομα του α-υλισμού χρησιμοποιώντας πολλαπλές αναφορές στην κβαντική φυσική και την θεωρία της πληροφορίας. Ο σκοπός τους όμως ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν της αριστεράς.

Το κατεστημένο είχε τρομοκρατηθεί από το γεγονός ότι το κίνημα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’60 είχε καταφέρει να διεισδύσει στα συστήματα εξουσίας. Είκοσι χρόνια αργότερα, πολλοί από αυτούς άλλαξαν πλευρά και βρήκαν στο «Wired» μια νέα πλατφόρμα. Από εκείνη την στιγμή, οι νέες ιδεολογίες των τεχνολογιών της πληροφορίας μόλυναν σαν ιός υπολογιστών, τους κωδικούς της αντικαθεστωτικής διάθεσης. Από τις νέες ιδεολογίες προέκυψαν μέσα σε λίγα χρόνια η «New Economy» και ο «νεοφιλελευθερισμός»."

Η πρώτη προσπάθεια είχε καταστροφικές συνέπειες.

Και τότε, στις αρχές του 20^ου αιώνα, φάνηκε πως ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα προς ένα κόσμο φανταστικής υπέρ-επάρκειας, στον οποίο κόσμο δεν ίσχυαν τα φυσικά όρια. Αξιότιμα μέλη της βασιλικής ακαδημίας του Ηνωμένου Βασιλείου όπως και νομπελίστες, έσκυψαν ξαφνικά πάνω από τα δοκίμια τών αλχημιστών, γιατί έψαχναν να βρουν στοιχεία, για το πως μπορεί να παραχθεί από μόλυβδο, χρυσός, και από το τίποτα ύλη.

Η αφορμή για την δραστηριότητα αυτή βρισκόταν στην νέα τότε ατομική φυσική. Σε κάποιο εργαστήριο ενός πανεπιστημίου στον Καναδά, ο χημικός Frederick Soddy και ο φυσικός Ernst Rutherford είχαν ανακαλύψει το 1901, πως ένα ραδιενεργό στοιχείο μπορούσε να μεταμορφωθεί σε κάποιο άλλο. Ο βιογράφος του Soddy μας περιγράφει πως ο βραβευμένος με το Νόμπελ χημικός βίωσε την στιγμή της ανακάλυψης:

«Με είχε καταλάβει ένα αίσθημα που ήταν κάτι περισσότερο από χαρά-δεν μπορώ να το εκφράσω-ένα είδος έκστασης. Rutherford, αυτή είναι μια μεταστοιχείωση! Για το όνομα του Θεού, Soddy, μην το λες έτσι. Θα μας αποκεφαλίσουν, λες και είμαστε αλχημιστές.»²³⁶

Το τι συνέβη στην πραγματικότητα, μας διηγείται ο Mark Morrison στο εξαίρετο έργο του «Modern Alchemy»: η επιστήμη και η κοινωνία είχαν ξετρελαθεί με την αλχημεία, με την μεταφυσική η οποία μπορούσε να παράξει φυσική. «Μετά την δημοσίευση των αποτελεσμάτων τους το 1902, η γενική στάση ως προς το θέμα είχε αλλάξει δραματικά. Ακόμα και θρησκευτικοί σκεπτικιστές είχαν αρχίσει να διερωτώνται, μήπως οι αλχημιστές καταλάβαιναν κάτι για την ουσία της ύλης, πράγμα που ξέφευγε από τους επιστήμονες του 19^ου αιώνα. Ήταν μήπως το ράδιο η θρυλική φιλοσοφική λίθος;»²³⁷

Έτσι είχε ξεκινήσει ένα ακαδημαϊκό ‘Gold Rush’, όπως το ονομάζει ο Morrison. Αν αλλάξουμε και λίγες λέξεις, τότε όλα αυτά διαβάζονται σαν μια παρωδία για εκείνους τους πρωτοπόρους των αγορών, που κατά τον 21^ο αιώνα, ήθελαν με την βοήθεια των υπολογιστών και αλγορίθμων να κάνουν χρυσάφι από το τίποτα.

Ξαφνικά αναμίχθηκαν οι γνώσεις της μοντέρνας χημείας και φυσικής, με εκείνες του εσωτερισμού, μερικές φορές στο ίδιο πρόσωπο. Αυτό που έχει σημασία για την πραγματεία μας, είναι η αντίληψη πως στην «μεταστοιχείωση» είχαν ανακαλύψει κάποια «ενέργεια», που όπως λένε τα πρακτικά της Chemical Society, η οποία ενέργεια οδηγεί κατευθείαν στην πρωταρχική ύλη, και με τον τρόπο αυτό στην κατοχή «όλης της ενέργειας για την κατασκευή του κόσμου».

Υπάρχει μια παράξενη έλξη στην εμπειρία αυτού του κυκλώματος γεμάτο doppelgängers (σωσίες, δίδυμους ξένους) και στο να συναντάς ένα βαμπίρ (revenant) σε κάθε πόρτα. Στο βιβλίο του «Η ερμηνεία του ουρανίου», ο Soddy ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει μαζί με τις νέες τεχνολογίες και το «τέλος της εργασίας», το οποίο στην πραγματικότητα προβλεπόταν κανονικά μετά τις αρχές της τρίτης χιλιετίας:

«Μια φυλή, η οποία είναι σε θέση να μεταστοιχειώσει την ύλη, δεν έχει κανένα λόγο να κερδίζει το ψωμί με τον ιδρώτα του προσώπου. Μια τέτοια φυλή θα μπορούσε να μεταμορφώσει τις ερήμους, να λιώσει τους πάγους των πόλων, και από όλα αυτά να δημιουργήσει ένα γελαστό κήπο της Εδέμ.»²³⁸

Η κοινή γνώμη βρισκόταν για σχεδόν 30 χρόνια κάτω από την επίδραση της αλχημιστικής μεταμόρφωσης. Ο Morrison δείχνει, πως η επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης και η λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, ονειρεύονταν το όνειρο της υπέρ-επάρκειας. Και το όνειρο αυτό μπορεί να είναι μόνο ένα όραμα αστείρευτων πηγών ενέργειας. Το ταξίδι δια μέσου ολόκληρου του ωκεανού με την ενέργεια που προέρχεται από ένα δοκιμαστικό σωλήνα με ραδιενεργή ουσία-ή και η πραγματική μεταμόρφωση πρώτης ύλης σε χρυσό.

Η αλχημεία μόλυνε ακολούθως την οικονομία. Τι θα γινόταν αν ο χρυσός, η αξία τού οποίου στηρίζεται στην σπανιότητα του, ήταν διαθέσιμος σε τεράστιες ποσότητες; Το 1922, η New York Times θεώρησε υποχρέωσή της να βάλει στην πρώτη σελίδα την αναφορά μιας δημόσιας υπηρεσίας των ΗΠΑ:

«Το εκ νέου ζωντανό ενδιαφέρον για την αλχημεία, όπως και οι αντίστοιχες υποδείξεις, πως ο τεχνητός χρυσός θα μπορούσε να κατασκευαστεί σε τέτοιες ποσότητες, ώστε το φυσικό μέταλλο θα χάσει την αξία του στη οποία στηρίζεται το νόμισμα των ΗΠΑ, δίνει αφορμή στην United States Geological Survey, να δηλώσει, πως για τους χημικούς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελπίζουν, και για τους οικονομολόγους κανένας λόγος να φοβούνται, ότι το πολύτιμο μέταλλο μπορεί να παραχθεί στο εργαστήριο.»

Όταν την δεκαετία του ’30 διαδόθηκε η είδηση (που αργότερα διαψεύστηκε) πως ο Γερμανός Adolf Miethe κατάφερε να κατασκευάσει χρυσό, η New York Times έγραψε: «Ο τεχνητός χρυσός θα μπορούσε να διαλύσει τον κόσμο\Η εμπορική παραγωγή θα έσπρωχνε στο χάος τίς αγορές.»²³⁹

Αυτό που μοιάζει σαν μια υποσημείωση τής ιστορίας, είναι αξιοσημείωτο, γιατί χρησιμεύει στην όξυνση της συνείδησης για τις «ακούσιες συνέπειες» του κειμένου. Η ιστορία των μη υπολογισμένων αποτελεσμάτων στην περίπτωση τεχνολογιών που σκοπό είχαν να σώσουν την γη από τις δυσκολίες της, είναι τόσο σημαντική σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί ο υπολογισμός, όσο και η λίστα με τις παρενέργειες ενός φαρμάκου.

Κάτι τέτοιο είχε περιγράψει ο συγγραφέας H.G. Wells. Είχε ενθουσιαστεί με την ανακάλυψη του Soddy, αλλά και με τις αλχημιστικές του τοποθετήσεις. Δεν ενθουσιάστηκε μόνο με την μεταστοιχείωση, αλλά και με την προοπτική της απεριόριστης ενέργειας.

Το 1913 είχε δημοσιεύσει το μυθιστόρημα του «The World Set Free», το οποίο είχε αφιερώσει στον Soddy. Το βιβλίο, εκπληκτικά κακογραμμένο, αλλά και με εκπληκτικές προγνώσεις, διηγείται την ιστορία ενός ατομικού πολέμου κατά την δεκαετία του ’50 του 20^ου αιώνα. Οι μητροπόλεις αλληλοκαταστρέφονται, και ο χρυσός που δημιουργείται λόγω των εκρήξεων καταστρέφει την οικονομία. Ενώπιον ενός όπλου, η χρήση του οποίου δημιουργεί μόνο χαμένους, τα έθνη αποφασίζουν να εγκαταστήσουν-όχι την θεωρία παιγνίων, αλλά-μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Λόγω αυτού του βιβλίου το οποίο τόσο αγαπούσε, ο Soddy δημιούργησε κατά την δεκαετία του ’30 τον όρο «εικονικός πλούτος» και διατύπωσε την θεωρία του φανταστικού κεφαλαίου, η οποία με εκπληκτικό τρόπο προηγήθηκε της «οικονομίας του πνεύματος»240.
Συνεχίζεται

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ Π.Σ.Ε.

ΣΤΑ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΙΑΚΩΝ ΕΝΩ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΨΕΥΔΟΗΣΥΧΑΣΜΟ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ( Σάββας Αγιορείτης, Ναυπάκτου). Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ, ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΕΧΕΙ ΣΙΓΗΣΕΙ. 

Αμεθυστος

Σημειώσεις

236. Spencer R. Weart, The Rise of Nuclear Fear (Η άνοδος του πυρηνικού φόβου), σ. 3.

237. Mark Morrisson, Modern Alchemy: Occultism and the Emergence of Atomic Theory (Μοντέρνα Αλχημεία: Ο Αποκρυφισμός και η εμφάνιση της Ατομικής θεωρίας), σ. 12.

238. Mark Morrisson, Modern Alchemy: Occultism and the Emergence of Atomic Theory (Μοντέρνα Αλχημεία: Ο Αποκρυφισμός και η εμφάνιση της Ατομικής θεωρίας), σ. 163-164.

239. Mark Morrisson, Modern Alchemy: Occultism and the Emergence of Atomic Theory (Μοντέρνα Αλχημεία: Ο Αποκρυφισμός και η εμφάνιση της Ατομικής θεωρίας), σ. 144.

240. Frederick Soddy, Wealth, Virtual Wealth and Debt.

ΛΥΧΝΟΣ TV- ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘEIΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ (1η)

Αναστάσιος

ΜΑΣ ΚΟΒΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ. 

ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΎΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΑ ΌΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ, ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΡΑ ΤΟΎ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΒΑΛΤΟΥ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΕΝΑΣ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ,ΣΤΑ ΟΛΟΧΡΥΣΑ ΝΤΥΜΕΝΟΣ, ΚΑΛΑΜΩΝΑΣ. ΠΕΡΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΟΥ.

Η ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ SERGEI N. BULGAKOV (2)

Συνέχεια απο : Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΕΤΡΑΔΑΣ. ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΔΗΛ. ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΣ ΠΥΛΕΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΣΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟ.

 Η ΚΕΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ.

Η δεύτερη μετα-πατερική σύνθεση, μετά τού Φλωρόφσκυ. 

ΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ……

Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ. 

Ο Σολόβιεφ λοιπόν προσπάθησε να αναπτύξει το θεανδρικό-εσχατολογικό του πρωτογενές όραμα τού κόσμου, ξεκινώντας από την σοφία του Θεού, η οποία είναι εις θέσιν να επανυψώσει την ζωή από το χάος σε μία νέα τάξη και να το ειρηνεύσει, κάτι που υλοποιήθηκε από την Θεουργία. Το σύστημα του διαθέτει δύο κεντρικές έννοιες: την έννοια της θεανθρωπότητος και την έννοια της ενολότητος! Το ουσιώδες περιεχόμενο του Χριστιανισμού συλλαμβάνεται από την μορφή του Χριστού, τον αιώνιο ενσαρκωμένο Λόγο του Θεού. Όχι όμως η μοναδικότης της Χριστολογικής μεσιτείας, αλλά ερμηνεύοντας την, η αποκάλυψη τής μεσιτικής λειτουργίας (ανάμεσα στη γή και τον ουρανό, την ύλη και το πνεύμα) τής ανθρωπότητος γενικώς. [Καταργείται η Εκκλησία και η Οικονομία και ο σκοπός της επιστρέφει και μειώνεται στην ανάμνηση του αρχαίου κάλλους για την αποκατάσταση του, στον πλατωνικό ορισμό της αλήθειας. Αυτή είναι η ουσία του όρου Χριστολογία]. Η Θεότης δεν ενσαρκώνεται μόνον παραδειγματικά σαν Λόγος, στον Χριστό, αλλά και σαν Σοφία, στον πανανθρώπινο οργανισμό, αρχή της πραγματικής ανθρωπότητος [Από εδώ πηγάζει ο ορισμός του Χριστού του Γιαγκάζογλου: μετά την πεντηκοστή είναι μία συλλογική προσωπικότης]. 
 

Το χαρακτηριστικό αυτού του όντος, που υπάρχει στο μέσον ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο είναι η θηλυκότης, εικόνα μίας αρχής δεκτικότητος που υπάρχει και στον Θεό, και στον άνθρωπο. Πολύ συχνά δε παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Δεν είναι ακριβώς ένα μεταφυσικό όν η Σοφία (άυλο δηλαδή), αλλά υποστατικό όν. Μία θηλυκή προσωπικότης πραγματική, που κλείνει ραντεβού, γράφει γράμματα και βαδίζει με τους μαθητές της. 

Ο Μπουλγκάκοφ λοιπόν ισχυρίζεται πώς το σοφιολογικό σύστημα τού Σολόβιεφ είναι απολύτως απαραίτητο για οποιαδήποτε επεξεργασία τού νοήματος τής θεϊκής σοφίας [Υπάρχουν οι αναρτήσεις «περί Θεότητος» του Pannikar, ο οποίος αναδεικνύει και την Ινδουϊστική πηγή αυτής της Θεολογίας, η οποία εισέβαλλε στην Ορθοδοξία μέσω του Σέλλινγκ και λόγω του Μπαίμε]. Αλλά παίρνει τις αποστάσεις του από τα συγκρητιστικά χαρακτηριστικά που έχει αυτή η σοφία στον Σολόβιεφ. «Δίπλα στην αρχαία ορθόδοξη παράδοση υπάρχουν στοιχεία των γνωστικών συστημάτων, όπως συμβαίνει στην Δυτική σοφιολογία του Μπαίμε, που μπερδεύουν τα πράγματα. Στα ποιήματα του ο Σολόβιεφ απομακρύνεται πολύ από την μορφή της Σοφίας που βρίσκεται στην Ορθοδοξία». 

Αυτό που λείπει όμως από τον Σολόβιεφ υπάρχει στον Φλωρένσκι, ο οποίος τοποθετεί την σοφιολογία σε μία προοπτική ολοκληρωτικώς εκκλησιαστική και Ορθόδοξη. Και ο Φλωρένσκι επηρεάζει καθοριστικά τον Μπουλγκάκοφ. Τον θεωρούσε τον πνευματικό του Πατέρα, παρότι ήταν νεότερός του. Ο Φλωρένσκι θα αφιερώση στην Σοφία, το δέκατο κεφάλαιο του μνημειώδους, όπως χαρακτηρίζεται βιβλίου του, η Κολώνα και το θεμέλιο της Αλήθειας. 

Η πρώτη του προσπάθεια, υπήρξε η διάκριση, διατηρώντας τες όμως αντινομιακά συνενωμένες, δύο μορφών Σοφίας: Μία διατριαδική, αυτή που ο Μπουλγκάκοφ ονόμασε «Θεία Σοφία» και μία κοσμολογική και δημιουργημένη, κτιστή, που στον Μπουλγκάκοφ πάλι αντιστοιχεί στην «κτιστή σοφία». Έτσι αποφεύγεται ο πανθεϊσμός και διατηρείται η ενότης Θεού και κόσμου. Η σοφία τοποθετείται στο σύνορο ανάμεσα στους δύο κόσμους [που βρέθηκαν; Ο Θεός δεν είναι κόσμος! Επαναλαμβάνεται η σχολαστική ταύτιση του Θεού με τον νοητό κόσμο. Και η σοφία είναι η ιδέα των ιδεών του Πλάτωνος, το αγαθό, το επέκεινα της ουσίας και οι ιδέες, τα αρχέτυπα των φαινομένων, Θεολογία μιλάμε]! Τον ορατό και τον αόρατο κόσμο και σαν μία θύρα χωρίζει μέν τις δύο πραγματικότητες αλλά είναι ταυτοχρόνως και ο τόπος της εσωτερικής τους επαφής! Αυτή η διείσδυση της Τριαδικής αγάπης στην Σοφία, είναι στενά συνδεδεμένη με το Θείο Τρισυπόστατο, παρότι λογικώς δεν συμπίπτει. Στο γράμμα που έχει σαν τίτλο «Η αμφιβολία» γίνεται δεκτή η πιθανότης να υπάρχουν περισσότερες από τρείς υποστάσεις στο εσωτερικό τής Θείας ζωής, παρότι συμπληρώνει αμέσως μετά πώς αυτές οι νέες υποστάσεις [οι νεοπλατωνικοί, όπως ο Πρόκλος, πολλαπλασίαζαν τις τρείς υποστάσεις του Πλωτίνου, που αφορούν το κατ’εικόνα, κατά βούλησιν] δεν είναι πλέον «μέλη πάνω στα οποία αναπαύεται το Υποκείμενο της αλήθειας, όπως επίσης δεν είναι αναγκαίες εσωτερικά στο Απόλυτο» [τι δουλειά έχει ο Τριαδικός Θεός με το απόλυτο;] Πρόκειται, λέει ο Φλωρένσκι, για υποθετικές υποστάσεις που μπορεί να υπάρχουν αλλά μπορεί και να μην υπάρχουν στο εσωτερικό του Υποκειμένου της αλήθειας». [Θεολογική φαντασία έχουμε μπροστά μας μάλλον, παρά τα Μυστικά της σωτηρίας μας]. 

Έτσι η Σοφία συνδέεται άμεσα με την ενυπάρχουσα Θεότητα [ανύπαρκτη κατά τα άλλα] και συλλαμβάνεται σαν ένα εσωτερικό στοιχείο στην ζωή της Αγίας Τριάδος [τα τρία πρόσωπα είναι η εξωτερική, επιφανειακή ζωή, ο Φλωρένσκι πήγε πιο βαθειά από τις υποστάσεις. Δεν φτάνει πλέον η Θέα του Θεού, πρέπει να βουτήξουμε μέσα, για σφουγγάρια], μετέχουσα της Τρισυπόστατης ζωής σαν μία τέταρτη, σαν ένα τέταρτο πρόσωπο, αλλά σαν κτιστή μορφή, χωρίς να είναι ομοούσιος με τα τρία Θεία πρόσωπα. Σε σχέση μέ τήν Μονάδα εν Τριάδι Θεότητα είναι μοναδική καθ’αυτή, αλλά στην σχέση της με τις ξεχωριστές υποστάσεις, αποκτά διαφορετική απόχρωση: Στην σχέση της με τον Πατέρα γίνεται η ιδανική ουσία, το θεμέλιο της κτίσεως, η δύναμις του Είναι. Στην σχέση της με τον Υιό είναι η εσωτερική νόηση των κτισμάτων, η αλήθεια του Λόγου που αντικατοπτρίζεται στην κτίση, και στην σχέση της με το Άγιο Πνεύμα είναι η πνευματικότης της κτίσεως, το κάλλος της και η αγνότητα της.[ Έχουμε το πρώτο πολυ-υποστασιακό μοντέλο, ταιριαστό με την εποχή μας. Στηρίζεται στίς κτιστές ενέργειες τού παπισμού καί τίς δικαιώνει. Ο Μπαλτάσαρ πού πιάνει πουλιά στόν αέρα χρησιμοποίησε τήν ανθρωπολογική στροφή, λέγοντας ότι κτιστή είναι η απάντηση τού ανθρώπου στήν άκτιστη ενέργεια. στήν απουσία τού νού χορεύουν τά ποντίκια]

Εκτός της μετοχής της στην Θεία ενύπαρξη, η Σοφία έχει λογαριασμούς καί με τον κτιστό κόσμο και ιδιαιτέρως με το ανθρώπινο όν: Είναι για κάθε δημιούργημα η φλόγα της αιωνίου δόξης που επιτρέπει στον άνθρωπο να παραμείνει χωρίς τέλος στο εσωτερικό τής ακτίνας δράσεως του Θεού. «Η Σοφία, είναι η μεγάλη Ρίζα ολοκλήρου της κτίσεως (Ρωμ 8,22 : πάσα ή κτίσις), χάρη στην οποία η κτίσις εισβάλλει στην διατριαδική ζωή και μέσω της οποίας το κτιστό αποκτά την Αιώνιο ζωή τής Μοναδικής Πηγής της ζωής. [Προς τι η ενσάρκωσις τότε ευλογημένε; Ο Κύριος είναι άχρηστος, τόσο ταπεινός, μπρός σε τόσο καταφερτζού σοφία!]. Η σοφία είναι η πρωταρχική ουσία του κτιστού, η Δημιουργική Αγάπη του Θεού που «χύθηκε μές στις καρδιές μας μέσω του Αγίου Πνεύματος. (Ρωμ 5,5). Γι’αυτό ακριβώς και η Θεία Αγάπη είναι το αληθινό ΕΓΩ, η καρδιά της θεοποιημένης φύσεως, έτσι όπως η διατριαδική Αγάπη είναι η ουσία του Θείου!». 

Γενικώς ειπείν ο Φλωρένσκι προσέχει περισσότερο από τον Σολόβιεφ να εντάξει το σύστημα του στην Ορθόδοξη παράδοση, και έτσι ορισμένες αποχρώσεις τής σοφιολογίας, όπως εκείνες γύρω από την θηλυκή Αρχή, συγκεντρώνονται στην Μαριολογία και στην Εκκλησιολογία, πιο καθαρά από ότι υπάρχουν στον Σολόβιεφ.

[Αυτή είναι η Εκκλησιολογία του Ζηζιούλα. Η ΘΗΛΥΚΗ ΑΡΧΗ. Από εδώ ξεκινά για να συνθέσει τα πάντα. Επί το «αυτό». Αυτό το «αυτό» είναι άγνωστο θεώρημα και ελπίζουμε να μην αποκτήσουμε ποτέ μας την κατανόησή του. Η Συνέχεια είναι πιο φανταστική.]

Συνεχίζεται 

Αμέθυστος.

Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΕΓΩ (2)

 Συνέχεια από : Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Και ο Χάϊντεγκερ επίσης, στην δική του αποδόμηση τής ιστορίας τής οντολογίας, φαίνεται εξαρτημένος μ’έναν θεμελιώδη τρόπο απο την Καρτεσιανή φιλοσοφία. Σύμφωνα με όσα βεβαιώνει στο κείμενο «η εποχή τού εικονισμού τού κόσμου», η μεταφυσική θέση τού Καρτέσιου κυβερνά ολόκληρη την μεταφυσική τής υποκειμενικότητος που χαρακτηρίζει τον μοντέρνο κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Νίτσε, και αυτή η θέση ακουμπά [ΓΙΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΑΝ ΣΕ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ. ΠΟΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!] ιστορικά στην αρχαία Πλατωνικο-Σωκρατική μεταφυσική . Έτσι λοιπόν στον Καρτέσιο συρρέει η αρχαία σκέψη η οποία ξεκινά με τον Πλάτωνα και συνεχίζει στήν μοντέρνα σκέψη.

Κατα την κρίση του, εάν ο μοντέρνος κόσμος, συμπεριλαμβανομένης και της τελικής φάσεως τΉς τεχνολογικής εποχής στην οποία ζούμε, κατέληξε μία εικόνα—που σημαίνει πώς η αλήθεια εννοείται σαν βεβαιότης της αναπαραστάσεως, ο άνθρωπος είναι εκείνο το υποκείμενο που θεμελιώνει το όν, και αυτό το τελευταίο, εφόσον χάθηκε το δικό του Είναι, κατέληξε ένα απλό αντικείμενο το οποίο δέχεται απο το υποκείμενο «την σφραγίδα του είναι»-αυτό οφείλεται στην ριζική αλλαγή που έφερε το Cogito sum του Καρτέσιου. Και πάντοτε κατά την κρίση του, «η αρχαία ιστορική προϋπόθεση, που ενήργησε μία μακρυά και κρυμμένη μεσότητα, ώστε ο κόσμος να γίνει εικόνα» είναι το γεγονός πώς στον Πλάτωνα, η οντότης του όντος ορίζεται σαν είδος (προοπτική, θέα). Και γι’αυτό ερμηνεύει ολόκληρη την μεταφυσική παράδοση της Δύσεως κάτω απο το Φώς της Καρτεσιανής συλλήψεως του Ego cogito και των Res cogitans,σαν μία μοναδική πρόοδο...λόγω της οποίας ο κόσμος συστήνεται κατ’εικόνα και ο άνθρωπος σε υποκείμενο εν μέσω του όντος.

Παρ’όλα αυτά όμως, ο ίδιος ο Χάϊντεγκερ αφήνει να φανεί το όριο της ερμηνείας του, απο την στιγμή που αναγνωρίζει πώς τα συστήματα των Λάϊμπνιτς, Κάντ, Φίχτε, Hegel και Σέλλινγκ, στην συμπάγειά τους και την μοναδικότητα τους, δέν έχουν κατανοηθεί ακόμη, και πώς το μεγαλείο τους αναγνωρίζεται στο γεγονός πώς δέν αναπτύσσονται, όπως στον Καρτέσιο, απο το υποκείμενο εννοημένο σαν Εγώ και πεπερασμένη ουσία, αλλά αναπτύσσονται στον Λάϊμπνιτς απο την μονάδα εννοημένη σαν ψυχική ουσία, στον Κάντ απο την ουσιώδη υπερβατικότητα της πεπερασμένης νοήσεως, η οποία ριζώνει στην φαντασία, στον Φίχτε απο το άπειρο Εγώ, στον Hegel απο το πνεύμα σαν απόλυτη Γνώση κ.τ.λ.

Ο Χαϊντεγκερ ισχυρίζεται πώς αυτά, που φτάνει να τα ονομάσει «ουσιώδεις μεταλλάξεις της θεμελιώδους θέσεως του Καρτεσίου», παρ’όλα αυτά παραμένουν  στο εσωτερικό του. Δέν  είναι όμως σίγουρο, διότι σ’αυτές τις θέσεις εκφράζεται μία σκέψη βαθύτατα ανανεωτική, η οποία δέν είναι δυνατόν να ξαναοδηγήσει στην Καρτεσιακή τοποθέτηση. Διότι αυτή η τελευταία, κατά τον ίδιο τον Χάϊντεγκερ (΄΄Είναι και χρόνος΄΄ παρ.6), “αφήνει αόριστο...το νόημα του είναι του «Sum»” διότι ο Καρτέσιος δέχεται στην res cogitans την μεσαιωνική εννοιολόγηση της ψυχής, η οποία είναι ουσία πεπερασμένη διότι δημιουργημένη, όμως αυτός ο προσδιορισμός δέν αρχίζει μόνον με την υπαρξιακή αναλυτική του Dasein, άρχισε μετά τον Καρτέσιο, και προχώρησε χάρη στους μεγαλύτερους στοχαστές μέσα στα πλαίσια διαφορετικών προοπτικών, τις ίδιες που επισήμανε και ο Χάϊντεκγερ,οι οποίες όμως πρέπει να αναγνωρισθούν στην πρωτοτυπία τους απέναντι στην Καρτεσιανή τοποθέτηση.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

ΠΤΩΣΗ - ΚΡΙΣΗ - ΚΟΛΑΣΗ Ή Η ΔΙΚΑΝΙΚΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ (4)

Συνέχεια από: Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2020

Κεφάλαιο 4

«Κατὰ λόγον» ὑπαρκτικὴ ἐλευθερία μόνο ἡ ἀγάπη

Τὸ ἱστορικὸ πρόσωπο Ἰησοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρέτ, ἔστω καὶ μόνο μὲ πρόσβαση τὴν ἀτομικὴ κατανόηση, συνιστᾶ ἀποκάλυψη. Ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο τῆς Αἰτιώδους Ἀρχῆς τοῦ ὑπάρχειν, ὁ ὁποῖος τρόπος εἶναι ἡ ἐλευθερία. Ὄχι ἡ ἐλευθερία ὡς βουλητικὸ ἁπλῶς γεγονὸς (δυνατότητα ἐπιλογῶν), ἀλλὰ ἡ ἐλευθερία ὡς ὑπαρκτικὸ γεγονός, ὡς τρόπος τῆς ὕπαρξης: νὰ εἶναι ἡ ὕπαρξη ἀδέσμευτη (ἀνυπότακτη) σὲ ὑπαρκτικοὺς προκαθορισμοὺς (ἀναγκαιότητες) — νὰ μὴν καθορίζεται ἡ κάθε ὑποστατικὴ πραγμάτωση τοῦ ὑπάρχειν ἀπὸ δεδομένο (a priori καὶ ἀνερμήνευτα) τρόπο (οὐσία ἢ φύση).

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ ὑπαρκτικὴ ἐλευθερία δὲν παραπέμπουμε σὲ μιὰ ἀφηρημένη νοητικὴ σύλληψη. Ἀναφερόμαστε σὲ πραγματικότητα ἐμπειρικὰ προσιτή (ἐνδεχομένως, καὶ ἐν μέρει προσιτὴ): στὴν ἐνεργούμενη ἀγάπη. Καὶ «ἀγάπη», στὴ γλώσσα τῆς ἀνθρώπινης κοινῆς ἐμπειρίας, ὀνομάζουμε ὄχι ψυχολογικοῦ χαρακτήρα «αἰσθηματικὲς» καταστάσεις (συμπάθειας, εὐαρέσκειας, ἀλληλεγγύης, φιλαλληλίας, ἐκτίμησης, στοργῆς, τρυφερότητας, ἀφοσίωσης, γοητευτικῆς ἕλξης, ἐρωτικοῦ πόθου) — ὄχι. Ὡς ἀγάπη ὁρίζουμε τὸ ἐμπειρικὰ βιούμενο καὶ πιστοποιούμενο γεγονὸς τῆς ἀτομικῆς αὐθυπέρβασης καὶ αὐτοπροσφορᾶς.[ Τί ρεαλιστική αξία μπορεί νά έχει η υποκειμενική αυθυπέρβαση; Τήν βαβαιώνουν τά παιδιά μας;]

Ἀτομικὴ αὐθυπέρβαση χαρακτηρίζουμε τὴν ἀποδέσμευση-ἐλευθερία τοῦ λογικοῦ ὑποκειμένου ἀπὸ τὶς αὐτόνομες (μὴ συνειδητὲς) ἀτομοκεντρικὲς (ἐγωιστικὲς) ἐνορμήσεις (ὁ Φρόυντ τὶς συνόψισε σὲ τρεῖς: αὐτοσυντήρησης, ἐπιβολῆς-κυριαρχίας, ἡδονῆς) ποὺ ὡς ἀδήριτες ἀναγκαιότητες διέπουν κάθε βιολογικὴ ὕπαρξη. Ὁ λογικὸς καὶ βουλητικὸς ἔλεγχος αὐτῶν τῶν ἐνορμήσεων, ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὴ βιολογικὴ ἀναγκαιότητα ποὺ τὶς χαρακτηρίζει, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπαρκτικὴ «αὐθυπέρβαση» τοῦ βιολογικοῦ-φυσικοῦ ἀτόμου — ἐλευθερία τῆς λογικῆς καὶ τῆς θέλησης ἔναντι τῆς τυφλῆς ὁρμῆς.[ Τό λογικό υποκείμενο επιτρέπει τήν έκτρωση διότι τό έμβρυο δέν έχει κάν ζωή. Καί πόσο λογική είναι η έκσταση, η αθυπέρβαση;]

Καὶ ἀγάπη ὀνομάζουμε τὴν ἐλευθερία τῆς ἀτομικῆς ὑπαρκτικῆς αὐθυπέρβασης, ὅταν συνιστᾶ πρόθεση καὶ ἐνέργημα αὐτοπροσφορᾶς. Ἡ λογικὴ καὶ βουλητικὴ αὐτοκυριαρχία ἀπὸ μόνη της μπορεῖ νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς συνεποῦς γυμναστικῆς μὲ στόχο τὸ ἀτομικὸ κατόρθωμα καὶ τὴν ἀξιομισθία του, ἕνας ναρκισσιστικὸς πρωταθλητισμός. Μόνη (ὡς αὐτοσκοπὸς) ἡ ἀσκητικὴ αὐτοκυριαρχία ὁρίζει τοὺς ἀντίποδες τῆς ἀγάπης: τὴν ὕπαρξη ἐγκυστωμένη στὴν ἀτομοκεντρικὴ-ἐγωτικὴ αὐτάρκεια, τὴν προϋποθετικὴ καὶ τῶν ἐνστικτωδῶν ἐνορμήσεων δουλεία στὴν ἰδιο-τέλεια.

Ἡ ἀγάπη ἔχει ἐκ-στατικὸ χαρακτήρα — ἡ λέξη ἔκ-σταση εἶναι παράγωγο τοῦ ρήματος ἐξίσταμαι (ἔξω-ἵσταμαι). Δηλώνει ἡ ἀγάπη τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὶς θωρακίσεις αὐτοάμυνας καὶ αὐτάρκειας τοῦ ἐγώ, τὴ μετάθεση τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ τρόπου τῆς ὕπαρξης ἀπὸ τὴ δεδομένη στὶς κτιστὲς (αἰτιατὲς) ὑπάρξεις ὁρμὴ αὐθυπαρξίας στὴν ἐλευθερία τῆς σχέσης-κοινωνίας, ἐλευθερία τῆς Αὐτοαιτίας. Τὰ φυσικὰ ἐνεργήματα μὲ τὰ ὁποῖα ἐνεργεῖται ἡ ἀγάπη εἶναι ἐνορμητικὲς ἀναγκαιότητες (αἰσθήματα, ἕλξη, πόθος), ἀλλά, ἂν καὶ δεδομένες ἀναγκαιότητες τῆς φύσης, λειτουργοῦν ταυτόχρονα καὶ ὡς πεδίο ἢ δυνατότητα ἐνδεχόμενης (καὶ ἀντικειμενικὰ ἀπροσδιόριστης) ἐλευθερίας ἀπὸ τὴ φυσικὴ ἀναγκαιότητα — πεδίο ἐκ-στατικῆς αὐθυπέρβασης καὶ αὐτοπροσφορᾶς.

Ὁ ἔνσαρκος Υἱὸς-Λόγος τοῦ Πατρός, Ἰησοῦς ὁ ἀπὸ Ναζαρέτ, ἀποκάλυψε μὲ τὴν ἐπίγεια βιοτή του τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ Αἰτιώδης τοῦ ὑπάρχειν Ἀρχή. Ὁ τρόπος αὐτὸς δὲν εἶναι ἀσύμβατος μὲ τὴ λογικὴ (τοῦ νοεῖν) ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπινου ὑποκειμένου. Μπορεῖ νὰ τὸν κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος — μὲ δεδομένη πάντοτε τὴ διαφορὰ τῆς κατανόησης ἀπὸ τὴν ἐμπειρικὴ γνώση.

Ἡ ἔννοια «Πρώτη Αἰτία» τοῦ ὑπάρχειν συνεπάγεται γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ὅτι ἡ ἴδια, ὡς «πρώτη», εἶναι ἀναίτια. Ὡς ἀναίτια ἀλλὰ ὑπαρκτή, νοεῖται αὐθύπαρκτη — ἡ ἴδια συνιστᾶ τὴν ὕπαρξή της: δὲν ὑπάρχουν προδιαγραφὲς (αἰτιώδεις προκαθορισμοὶ) τῆς ὕπαρξής της. Μὲ τὴ λογικὴ τῆς ἀνθρώπινης γλώσσας (ποὺ ὅριά της εἶναι τὰ ὅρια τοῦ κτιστοῦ κόσμου) ἡ Αἰτιώδης Ἀρχὴ τοῦ ὑπάρχειν ὑπάρχει, ἐπειδὴ ἐλεύθερα θέλει νὰ ὑπάρχει καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ αὐτὴ θέλει. Μέσα στὰ ὅρια τῆς ἐμπειρίας (καὶ τῆς γλώσσας) τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ βουλητικὴ δυνατότητα ἀπεριόριστων ἐπιλογῶν, ἀλλὰ κάτι πολὺ πληρέστερο: εἶναι τρόπος ὕπαρξης, τρόπος ἀδέσμευτος καὶ ἀνυπότακτος σὲ προδιαγραφὲς-ἀναγκαιότητες τοῦ ὑπάρχειν — σὲ ἀνερμήνευτης καταγωγῆς δεδομένα ποὺ προ-καθορίζουν τὴν ὑπαρκτικὴ ἑτερότητα (μορφικὴ καὶ ὄχι μόνο) κάθε μονάδας (ὑποκειμένου) τοῦ ὑπάρχειν.[ Εκστατική καί η αγάπη τής Πρώτης Αιτίας. Νά δούμε τί θά γίνει φίλε μου μέ μάς όταν τελειώσει η έκσταση. Διότι ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Αγιο Πνεύμα είναι μιά τελειότης. Φυσικά εμείς δέν χωράμε. Καί μάλλον κάποια στιγμή ο Υιός μπήκε σε έκταση καί έγινε τό αναπόφευκτο, τό Αυθύπαρκτο. Οταν τό ανάφερε στόν Πατέρα του, εκεινος θυμωμένος καί ζηλιάρης τόν έστειλε στό αυθύπαρκτο γιά διορθώσει καί νά σώσει ό,τι μπορούσε. Γι' αυτό στό τέλος Τόν πΑρακάλεσε λέγοντας. Νά αυτούς τούς μάζεψα καί τούς είπα όσα μέ συμβούλεψες. Βοήθησέ τους νά μαζέψουν κι' άλλους. Καί έσι καλά μου παιδιά φτάσαμε στόν Γιαναρά, τόν Ράμφο, τόν Ζηζιούλα, τόν Αγουρίδη. Μήν ανησυχείτς αυτοί συνεχίζουν νά μαζεύουν άτακτα παιδάκια απελευθερωμένα από τούς γονείς τους] 

Ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἀναίτιας Πρώτης Αἰτίας τοῦ ὑπάρχειν, τότε ἡ τῶν πάντων Αἰτία ὑπάρχει, ἐπειδὴ ἐλεύθερα θέλει νὰ ὑπάρχει. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ θέληση, ὅπως ἀναφέρθηκε, εἶναι βουλητικὴ ἁπλῶς δυνατότητα: εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὕπαρξης ὡς ἐλευθερίας, δηλαδὴ αὐθυπέρβασης τῆς ὕπαρξης — καὶ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν τρόπο αὐθυπερβατικῆς ἐλευθερίας τὸν ὀνομάζουμε ἀγάπη.

Ὁ Θεὸς ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο αὐθυπέρβασης τῆς μοναδιαίας (ἀτόμου) ἐκδοχῆς τοῦ ὑπάρχειν (δὲν εἶναι ὁ Δίας, ὁ Οὐρανὸς — μιὰ ὀντότητα παντοδύναμη, πάνσοφη, ἀθάνατη), εἶναι ὁ Πατήρ. Δὲν μπορεῖ νὰ σημανθεῖ ὡς ἀτομικότητα, διότι ὑπάρχει ὡς σχέση, ὡς ἀγάπη. Ὑπάρχει ἐπειδὴ ἀγαπάει («γεννᾶ» τὸν Υἱὸ καὶ «ἐκπορεύει» τὸ Πνεῦμα). Δὲν ὑπάρχει καταρχάς, καὶ στὴ συνέχεια ἀγαπάει («γεννᾶ» καὶ «ἐκπορεύει»), ἀλλὰ ὑπάρχει ἐπειδὴ «γεννᾶ» καὶ «ἐκπορεύει» — ὑπάρχει ὡς ὑπαρκτικὴ αὐθυπέρβαση καὶ αὐτοπροσφορά: «ἀγάπη ἐστί» (1 Ἰωάν. 4, 16).

Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Υἱός, τὸ ἴδιο καὶ τὸ Πνεῦμα: Ὑπάρχει ὁ Υἱὸς ἐπειδὴ γεννᾶται καὶ τὸ Πνεῦμα ἐπειδὴ ἐκπορεύεται, ἡ σχέση-ἀγάπη τους μὲ τὸν Πατέρα συνιστᾶ τὴν ὑπαρκτικὴ (προσωπικὴ-ἐνεργούμενη) ἑτερότητά τους. Καὶ ὁ ἔνσαρκος Υἱός, Ἰησοῦς ὁ Χριστός, συμπεριέλαβε τὴν ἀνθρώπινη (κτιστὴ) σάρκα (τὸν τρόπο τῆς κτιστότητας) στὴν ὑπαρκτική του σχέση μὲ τὸν Πατέρα, σχέση ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε νομοτέλεια-ἀναγκαιότητα τοῦ κτιστοῦ. Προκάλεσε τὴν υἱοθεσία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ θέωσή του. Μὲ μοναδικὸ ὅρο-προϋπόθεση: τὴν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἀγαπητικὴ αὐθυπέρβαση καὶ αὐτοπροσφορὰ τῆς κτιστῆς ἀτομικότητας.

ΤΕΛΙΚΑ Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ.