Ένα κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης είναι:
O ρόλος του επισκόπου της Ρώμης στην κοινωνία της εκκλησίας
κατά την διάρκεια της πρώτης χιλιετίας!
Αυτό το λεπτό ζήτημα θα αναλυθεί τον Οκτώβριο στην Κύπρο!
Στο νησί της Αφροδίτης, της θεάς του Αφρού, της Αγοραίας θεάς του έρωτα!
Γεννήθηκε από το μόριο του Κρόνου, που έτρωγε τα παιδιά του, που δεν θέλησε ποτέ του να γίνει πατέρας.
Το αληθινό σύμβολο της νέας οικουμενικής εκκλησίας!
Ποιός ήταν αλήθεια ο ρόλος του επισκόπου Ρώμης στην κοινωνία της εκκλησίας;
Ας δούμε όμως ποιος ήταν ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης στην δική του εκκλησία, για να απολαύσουμε το ανέκδοτο που ετοιμάζεται στην Κύπρο.
Ι. Ρωμανίδης, Ρωμηοσύνη, σελ. 48-49: Ο Κάρολος ο Μέγας εδογμάτισε την προσθήκην του Filioque εις το Σύμβολον της Πίστεως το 809. Χωρίς να ερωτηθή ο πάπας Ρώμης.
Και συνεχίζει ο Ρωμανίδης: Πάντως οι Ρωμαίοι ηγωνίσθησαν σκληρώς να διατηρήσουν το πατριαρχείον της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την Ρωμηοσύνην μέχρι του Όθωνος του Α΄ (936-973) και την αποχώρηση από τον θρόνο της Ρώμης του τελευταίου Ρωμαίου πάπα το 1009.
Συνεχίζει ξανά στη σελ. 51: Οι δυτικοί Ιστορικοί γνωρίζουν καλώς και περιγράφουν λεπτομερώς τον αγώνα που έκαμαν οι Ρωμαίοι της πρεσβυτέρας Ρώμης να διατηρήσουν την ρωμαϊκότητα της μικράς τότε επταμελούς Ιεράς συνόδου των και του θρόνου του πάπα! Ένας αγώνας που κράτησε από το 754 μέχρι το 1009.
Ο πάπας έκανε αγώνα επιβιώσεως χάνοντας τελικά την μάχη από τους Γερμανούς, για ποιόν ρόλο κοινωνίας μιλάμε;! Τρελλά πράγματα!
Ας δούμε τι λέει και ο σύγχρονος ιστορικός της θεολογίας κ. Γιανναράς, στο βιβλίο του “Ενάντια στη θρησκεία” σελ. 247: Πρώτοι οι Φράγκοι φιλοδόξησαν να αυτονομηθούν από την ελληνορωμαϊκή «οικουμενικότητα». Να συστήσουν μια γερμανική «οικουμένη» με δικό της εκκλησιαστικό – ενοποιητικό θεσμό: Ένα εθνοφυλετικά καθορισμένο πατριαρχείο. Η αντίσταση της λατινικής Ορθοδοξίας, από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα, καθυστέρησε την ολοκλήρωση αυτής της επιδίωξης. Όταν για πρώτη φορά αναδείχθηκε Φράγκος επίσκοπος Ρώμης (1014) ο δρόμος για τη γερμανική «οικουμένη» ήταν ανοιχτός – η αυτονομία της έγινε μαχητικά οριστική με το Σχίσμα του 1054.
Για ποιόν ρόλο του πάπα την πρώτη χιλιετία μιλάμε; Για ποιο αναγνωρισμένο πρωτείο; Απλώς ο Γερμανός πάπας θέλει να ολοκληρώσει την γερμανική «οικουμένη»! Περιμένει κανείς διάλογο από μέρους του σημερινού πάπα; Δεν γνωρίζουμε μήπως πως του απεγγέλθη κατηγορία από την Αμερικάνικη δικαιοσύνη για παρεμπόδιση στην απόδοση δικαιοσύνης; Δεν γνωρίζουμε πως διέφυγε της δικαιοσύνης σαν αρχηγός κράτους; Εμπόδιζε δε την απόδοση δικαιοσύνης, πού; Στο μεγαλύτερο σκάνδαλο ομοφυλοφυλίας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότης! Ένα οργανωμένο έγκλημα από το Βατικανό! Και τί έγιναν τα ανθρωπόμορφα τέρατα, οι ιερείς του πάπα; Πήραν μετάθεση! Ο πάπας είναι αλάθητος. Ο ίδιος ο μυθικός ΚΡΟΝΟΣ που τρώει τα παιδιά του!
Κύριε ελέησον την τρέλλα μας!
Αμέθυστος
Παρακολουθώ αυτά που γράφετε και με βρίσκετε σύμφωνο.Αρκετά από τα άρθρα θέλουν καλύτερη επεξεργασία.Αλλά τι μπορεί κανείς να κάνει με Ράμφους,Ζηζιούλες και Γιανναράδες,όταν η τακτική που ακολουθούν στο γράψιμο είναι σαν το κυνήγι με σκάγια.Γράφουν χύμα,πολλά και για πολλά,μπερδεύουν φιλοσοφία,θεολογία,ψυχολογία,φιλολογία
ΑπάντησηΔιαγραφή,πολιτική και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φαντασθεί.Ο στόχος είναι να μας αλλάξουν τα φώτα,αλλά με όλες αυτές τις ανοησίες,από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει;Πιάνεις το ένα θέμα και έχεις άλλα άπειρα ... σκάγια.Το δε αξιοπερίεργο με όλους αυτούς είναι ότι αναλύουν την ιστορία σε όλες τις δυνατές λεπτομέρειες και την επικαλούνται ως επιστημονικό αποτέλεσμα έρευνας.Αλλά κανείς από αυτούς δεν κάνει τον κόπο να ερευνήσει τον παρόντα χρόνο και να μας πει από πού βγαίνει το συμπέρασμα ότι το αίτημα των καιρών είναι η επανίδρυση της Θρησκείας,η επανίδρυση της Θεολογίας,η επανίδρυση της Εκκλησίας και τέλος,μια μεταποιημένη πίστη; Ποιός τους έχρισε όλους αυτούς σαν νέους Αποστόλους και νέους εκκλησιαστικούς πατέρες δεν μας το λένε. Η έρευνα του σύγχρονου ιστορικού παρόντος δεν τους ενδιαφέρει.Καταγγέλλουν το δυτικό παρελθόν αλλά αγωνίζονται να το επανιδρύσουν σήμερα.Ποιός από τους λόγιους ακαδημαϊκούς φωστήρες πηγαίνει κόντρα στον εμπαιγμό της ένωσης των εκκλησιών;Κανείς.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον προσεχή Οκτώβριο οι κεφαλές των εκκλησιών της παπικής Δύσης και της Ανατολής θα συναντηθούν στην Κύπρο. Με ένα flash back θα μελετήσουν το ρόλο του επισκόπου της Ρώμης στην κοινωνία της εκκλησίας κατά την διάρκεια της πρώτης χιλιετίας. Αυτή η "παλιννόστηση"στο παρελθόν,μου θύμισε κάπως ένα ΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ (δεν δημοσιεύθηκε) που έστειλα σε εφημερίδα σχετικά με μια επιφυλλίδα του Χ.Γιανναρά (Το κώμα,τα κόμματα και η ευθανασία).Μας υπεδείκνυε πως μπορούμε να παλιννοστήσουμε στην ανθρωπιά και αυτό προφανώς θα επιχειρήσει η σύναξητων κεφαλών στην Κύπρο.Έγραφε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γνωρίζουμε και πραγματώνουμε την ύπαρξη μόνο ως σχέση. Παίρνουμε οξυγόνο, παίρνουμε τροφή, νερό -υπάρχουμε όσο λειτουργεί αυτή η σχέση - πρόσληψη.Αυτό που είναι ο άνθρωπος, η απόλυτη ετερότητα, το μοναδικό, το ανόμοιο και ανεπανάληπτο του κάθε ανθρώπου, πραγματώνεται και γνωρίζεται μόνο μέσω των ενεργημάτων του που καλούν σε σχέση και συγκροτούν σχέση. Είναι η φωνή, το βλέμμα, το χαμόγελο, οι χειρονομίες, η χάρη της κίνησης, το ξεχωριστό της σκέψης, της κρίσης, της φαντασίας - ενεργήματα που επιτρέπουν την εμπειρική μετοχή στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, συγκροτούν τη γνώση ως σχέση. Μαζί (ή κυρίως) τα ποιητικά ενεργήματα: οι κατασκευές του τεχνίτη, η μουσική του μουσουργού, η ζωγραφιά του ζωγράφου,το ποίημα του ποιητή."
Η δική μου παρατήρηση ήταν ότι δεν είναι η σχέση " που μπορεί να παραπέμπει σε νόημα της ύπαρξης".Το έρεισμα της παραπομπής σε νόημα, ειδικά μάλιστα στις περιπτώσεις όπου αναφύονται δικαιώματα στην αξιοπρέπεια του θανάτου, είναι η αναφορά της ύπαρξης του "ωσεί μη όντος" εις το είναι. Διότι, ποια μπορεί είναι η σχέση ενός τραγικά πάσχοντα και θεωρούμενου "μη όντος", προς εκείνον που του συμπαρίσταται αλλά εμπειρικά δεν μετέχει - και δεν μπορεί άλλωστε -στην κατάσταση όπου ευρίσκεται αυτός που ψυχορραγεί;
Ο κ. Γιανναράς, μολονότι η "σχέση" αυτονόητα εισάγει την φυσική ή βιολογική ετερότητα, προτιμά να την προσδιορίζει λυρικά με αυτά που γράφει, για να χρεώσει στον παρακμιακό ελληνισμό την αδυναμία να καταλάβουμε τι σημαίνει πίστη και τι μεταφυσική.
Αλλά είναι ο ίδιος που αποκλείει τη νοηματική σύγκλιση και διαλεύκανση των εννοιών
αυτών. Δεν θέλει να απαντηθούν και να υποκατασταθούν με βεβαιότητες και με πεποιθήσεις - όπως αυτός τις εννοεί - τα σχετικά με την πίστη και την μεταφυσική ερωτήματα. Διότι τότε μεταπηδούμε "στην ιδεολογία, στον ψυχολογισμό, στην εγωκεντρική θωράκιση".
Προτιμα την ελευθερία χωρίς να υποψιάζεται ότι αυτό μπορεί να οδηγεί στη αλογία. Προσφιλή του έκφραση, που συχνά χρησιμοποιεί, για να απαξιώσει πλήρως την τρέχουσα πραγματικότητα.
Ας είναι. Πάντως οι νοητές αναφορές του προαχθέντος ανθρώπου εκ του μη όντος εις το είναι, δεν θα πάψουν να υπάρχουν (και) ως βεβαιότητες.Κυρίως, για το"είναι". Δεν εμπίπτουν όμως στη σφαίρα της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ, το μακρύ ταξίδι του οποίου σηματοδοτεί την παλιννόστηση στο πουθενά, αφού όλοι προερχόμαστε από το τίποτα, εκ του μη όντος. 'Ετσι,φθάνουμε στον παρακμιακό ελληνισμό,τον οποίο ο ίδιος σαρκάζει.
Τον προσεχή Οκτώβριο η παπική εκκλησία της Δύσης και της Ανατολής, θα συναντηθούν στην Κύπρο.Η σημερινή τιποτολογία θα προσπαθήσει να αποκτήσει ιστορικά ερείσματα για να σπιλώσει το λαμπρό παρελθόν της Ανατολής, που φώτισε τα δυτικά σκότη. Η Ορθοδοξία είναι στις κατακόμβες.
Χαρήκαμε για την γνωριμία κ. Χριστοδουλίδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή αυτούς τους προφήτες της νέας Ιστορίας και της νέας εκκλησίας και του νέου ανθρώπου, τους γνωρίζουμε ακόμη και προσωπικώς έχουμε να σας πούμε τα εξής: Η ύπαρξη είναι μια φιλοσοφική κατηγορία, η οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον Μεσαίωνα και από τότε αντικαθιστά τα πάντα! Είναι δε υποχρεωμένη να πετύχει και την επανεκκίνηση των πάντων. Αυτή είναι η Ιστορία. Μια ζωή, ένας τρόπος ζωής από το Μηδέν. Μια δημιουργικότης κατά Μίμησιν Θεού, από το Μηδέν. Το τίποτα! Αυτός ο δημιουργός ονομάζεται πρόσωπο ή άτομο και είναι ακριβώς το ίδιο. Στην μία περίπτωση, σαν άτομο ζει αδιαφορώντας για κάθε σχέση, μόνος. Στην άλλη, είναι σχέση, τόσο ώστε όπως και στο παληό κοσμολογικό σύμπαν, όλα πρέπει να είναι σε σχέση μόνο με το “πρόσωπο” (τον Γιανναρά, τον Ράμφο, τον Ζηζιούλα, τον Μέσκο). Να γυρίζουν γύρω απ’ αυτό. Ευτυχισμένα και πλήρη νοήματος. Το δώρο της υπάρξεως με τα προκαθορισμένα αναμάρτητα πρόσωπα που σαν τους Μποντισάτβα έχουν αποστολή να υψώσουν την ποιότητα της ανθρωπότητος.
Το δυστύχημα είναι πως αυτό το cogito, το εγώ, το εσύ, το οποίο ντύνεται σήμερα εσχατολογικό ένδυμα είναι ο Υιός του σκότους. Είναι ο Υιός του εωσφόρου. Φανταστείτε πως στην νέα εκκλησία καταργείται το ορθόδοξο βάπτισμα, το οποίο οφείλουμε να κρατήσουμε στην μνήμη μας ότι αρχίζει με εξορκισμό! Τι εξορκίζουμε; Τι ξεριζώνουμε; Την πηγή τους σκότους, της αμαρτίας. Με τις εντολές δε του Κυρίου και τον Εκκλησιαστικό βίο δεν της επιτρέπουμε να ξαναφυτρώσει. Αυτή η πηγή ακριβώς, λόγω διαφορετικής πίστεως της Δυτικής ανθρωπότητος, γέννησε τον Υιό του σκότους, το ΕΓΩ, (είτε άτομο είτε πρόσωπο), τον Αντίχριστο!
Αυτό το “πρόσωπο” θα μας οδηγήσει στα έσχατα, στην Δευτέρα παρουσία. Σ’ αυτό έχουν δίκιο οι ψευτοδιδάσκαλοι. Διότι θα ανατρέψει και θα καταστρέψει τα πάντα! Το μοναδικό ον της δημιουργίας που περιορίστηκε στην ύπαρξη, πού έπεσε στην ύπαρξη από την Ζωή είναι ο Εωσφόρος. Υπάρχοντας δε βρήκε και το νόημα της ζωής του. Έγινε ο αντίπαλος του Κυρίου, ο πειρασμός του ανθρώπου!
Τα τελευταία βιβλία των Ελλήνων ψευδοπροφητών φωτίζουν το μυστήριο της “υπάρξεως” αρκούντως. Είναι όλα τους αντίχριστα.
Σας ευχαριστώ για όλα όσα ενημερωτικά και άκρως ενδιαφέροντα,προσθέσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί όλοι οι δαίμονες ξεκινούν από το ότι ο Θεός "εκ του μη όντος εις το είναι" μας παρήγαγε και από το "είναι",που είμαστε, μας στέλνουν πάλι,στο "μη είναι" με τις ανευλόγητες ευλογίες δαιμονισμένων ιεραρχών και μη.
Ζεί Κύριος