ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ δημοσιεύεται εισήγηση στο περιβόητο συνέδριο της Θες/νίκης της 20/5/09 του καθηγητού της δογματικής της Θεολογικής Θες/νίκης Χρυσ. Σταμούλη όπου συγκεντρώνονται όλες οι πλάνες που τροφοδοτούν σήμερα τον “Διάλογο” αλλά κυρίως η ουσία της συγχρόνου Ορθοδόξου αιρέσεως, η οποία ακούει στο όνομα οικουμενισμός. Μία αίρεση η οποία γεννήθηκε ως συνήθως στις κεφαλές της ορθοδοξίας και μετεδόθη και στο υπόλοιπο κοπάδι κεφαλόπουλα πολύ γρήγορα!

Ας ξεκινήσουμε: Γράφει πως "βλέπει μία αίθουσα η οποία δεν μπορεί να δεχθεί την διαφορετικότητα και των άλλων" (ενώ οι άλλοι δέχονται την διαφορετικότητα την δική μας;)

Γράφει: "ο Σπετιέρης και ο Κάσπερ θα παρακολουθούν με απορία!" (την βαρβαρότητα της λαϊκής πίστεως). Ενώ οι αντιδράσεις στους άλλους είναι πιο κόσμιες! Υπάρχει άραγε Λαός στους άλλους; Δεν είναι απολύτως ταυτισμένη η Εκκλησία με την Διοίκησή της, στους άλλους;

Γράφει: "Δεν υπάρχουν περισσότερο Έλληνες, περισσότερο Ορθόδοξοι και λιγότερο Ορθόδοξοι"! Εδώ βρίσκεται η πλάνη. Υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί ή δεν υπάρχουν Χριστιανοί! Λίγο Χριστιανός ή πολύ δεν υφίσταται.

Εδώ στηρίζεται η πλάνη. Στον διάλογο δεν έχει θέση η Αλήθεια! Εφόσον δε η Αλήθεια είναι ο Κύριος, γίνεται χωρίς τον Κύριο! Η αλήθεια απεκαλύφθη από τούς Έλληνες. Είναι το κατόρθωμα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Η αλήθεια διαφοροποίησε την Φιλοσοφία από την Θρησκεία και την Σοφιστική. Κανείς άλλος Λαός της Γης δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι τότε για την Αλήθεια και συνεχίζει να μην ενδιαφέρεται. Οι Ρωμαίοι εισέπραξαν την Ελληνική Φιλοσοφία χωρίς την Αλήθεια!

Ο Κύριος σφράγισε για πάντα το Ελληνικό πνεύμα, διδάσκοντας μας «Εγώ είμαι η Αλήθεια»! Και όπως δεν κατάργησε τον ΝΟΜΟ ο Κύριος, αλλά τον ολοκλήρωσε, έτσι δεν κατάργησε και την Ελληνική Αλήθεια, την ολοκλήρωσε! Ο Συγκρητισμός σήμερα διδάσκει πως δεν υπάρχει μόνον μία Αλήθεια! Και εννοεί την άποψη, την γνώμη. Δεν γνωρίζει πως η Αλήθεια είναι Καθολική, δεν είναι Εμπειρική! Πώς την δίδασκε ο Σωκράτης στους μαγεμένους από την Σοφιστική Αθηναίους; Ένα μικρό κομμάτι χρυσός και ένα βουνό χρυσός δεν διαφέρουν σε τίποτε! Είναι και τα δύο χρυσός! Πώς είχε απαντήσει ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο που του υποσχέθηκε τα πάντα! Μή μου στερείς αυτό το κομματάκι χρυσού, μου φτάνει!

Ο θρασύτατος καθηγητής της δογματικής δεν κατανοεί τα δόγματα των Συνόδων ούτε τους Ι. Κανόνες που θεσπίστηκαν από τις Ιερές Συνόδους για να μας προστατεύσουν από την πλάνη! Δεν κατανοεί πως τα δόγματα και οι Ι. Κανόνες που τα συνοδεύουν, μας φυλάνε, μας προστατεύουν, είναι ο ορίζοντάς μας, πέρα από τον οποίο υπάρχει η Γη του Αντίχριστου! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να ανανεώσουμε τα δόγματα. Είναι τα σύνορά μας. Ας αφήσουμε τους Ακρίτες που έχει ορίσει ο Κύριος για το φύλαγμά τους! Καλύτερα να ζούμε μακρυά τους! Μας κρατούν, δεν τα κρατάμε! Δεν τα πιστεύουμε! Αφορούν την προστασία μας από την πλάνη. Δεν πρέπει οι κανόνες αυτοί να συγχέονται με τους κανόνες που έχουμε επινοήσει για να ρυθμίζουν την καθημερινή μας ζωή και οι οποίοι έχουν αντικαταστήσει τις εντολές του Κυρίου! Δεν αντικαθιστώνται οι εντολές του Κυρίου ατιμωρητί, χωρίς να πέφτουμε κατευθείαν στην αγκαλιά του φαρισαϊσμού. Αυτοί οι κανόνες είναι μια άλλη μεγάλη πληγή της χριστιανικής μας ζωής! Ας επανέλθουμε, στην ουσία της πλάνης: Γράφει «Μούδωσε μια λέξη αυτή η ημερίδα. ΣΑΡΚΩΣΗ. Σάρκωση χωρίς Χριστό δεν γίνεται».

Ο καθηγητής με Σάρκωση εννοεί την πραγματικότητα, την Ιστορία! Όπως όλοι οι Νεωτερικοί θεολόγοι! Ακολουθώντας δε την καθολική διδασκαλία πιστεύει πως το Άγιο Πνεύμα οδηγεί την έξοδο της Εκκλησίας στην Ιστορία! Στο χρέος της Εκκλησίας να λύσει τα προβλήματα της συγχρόνου κοινωνίας! Έξοδο από την ενδοσκόπηση, την ομφαλοσκόπηση, την εγωιστική αυτάρκεια!

Μακρυγορήσαμε: Μόνον ο Κύριος ενσαρκώνεται! Ενανθρωπίζει! Σε κάθε του πιστό! Με την Χάρι του Παναγίου Πνεύματος και Σώζει τον άνθρωπο από την αμαρτία και την ματαιότητα που καταλήγουν στο θάνατο! Ο άνθρωπος είναι ήδη «Σαρκωμένος»! Φοβισμένος, θρήσκος, ακοινώνητος. Ντρέπεται για το τι θα πουν οι άλλοι, οι γείτονες (όπως ο κ. Σταμούλης ντρέπεται τον Κasper). Υπερήφανος, προσπαθεί με την δόξα να κερδίσει την πολυπόθητη αθανασία, να γίνει σαν Θεός. Νομίζει πως θα σωθεί από την μικροψυχία του εάν αναγνωρισθεί από τους άλλους, εάν τους ξεγελάσει!

Παραδομένος στους λογισμούς και στις φαντασιώσεις του, οι οποίες οικοδομούν την ατομικότητά του και την εσωτερικότητά του!

Κατά τους οικουμενιστές αυτό το αξιοθρήνητο πλάσμα, όπως είναι η αφεντιά μας, μπορεί να έχει πρωτεία και αποστολές, χωρίς τον Κύριο! Έλεος της Μωρίας!!!

Αμέθυστος