Gioachino Da Fiore (1130-1202 μ.Χ.)
Το μοντέρνο το οποίο κυριαρχεί σήμερα απολύτως σε όλα τα επίπεδα του "πολιτισμού", το οποίο οικοδομεί την νοοτροπία των ανθρώπων από την βρεφική τους ηλικία μέχρι τον θάνατό τους, το οποίο παλεύει με πάθος τον θανάσιμο εχθρό του το παραδοσιακό, όπως παληότερα οι άνθρωποι πάλευαν τον θάνατο, το οποίο φέρει μέσα του τον σπόρο του εμφυλίου πολέμου, το οποίο μεταμορφώνει μέσα στις ιαχές του πολέμου και τους παραδοσιακούς και τους μοντέρνους σε λύκους παθιασμένους για αίμα γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια της ρωμαϊκής χριστιανοσύνης σαν "δικαιολογία" για την υποταγή της στο νέο αίμα των βαρβάρων.
Διαθέτει δύο ρίζες! Μία ρίζα του είναι η ιστορική ερμηνεία των προφητειών και ιδιαιτέρως της αποκαλύψεως. Κάνει την εκρηκτική της εμφάνιση στο τέλος του Μεσαίωνος και περιέργως μετά την αρπαγή της Κων/πόλεως από τους σταυροφόρους. Ανήκει στην κληρονομιά του Da Fiore και για αιώνες, μέχρι σήμερα σχεδόν, είναι μια αποκαλυπτική ιστοριογραφία, η οποία ερευνά τις Γραφές για να ανακαλύψει την εξέλιξη της ιστορίας τής εκκλησίας μέχρι το τέλος της. Μια ιστορική τυπολογία η οποία ανεκαλύφθη από τον Da Fiore, χάρη στην αγάπη του για τον συμβολισμό. Όσοι ανήκουν σ' αυτή την πλευρά της δραστηριότητος που εγκαινιάστηκε με το έργο του Ναπολιτάνου μοναχού είναι υποχρεωμένοι να αναγγέλουν σε κάθε γενιά τις "τελευταίες ημέρες".
Η άλλη ρίζα ανήκει στους θεολόγους: Στους πνευματικούς, στους τυχοδιώκτες, στους φιλοσόφους, στους μεταρρυθμιστές, στους επαναστάτες, στους προφήτες κάθε είδους, οι οποίοι υιοθέτησαν την βασική ιδέα του Gioachino: την ιδέα μιας τρίτης εποχής, που θα ερχόταν στο χρόνο και πάνω στη Γή, της εποχής της ελευθερίας, η οποία θα ήταν η "εποχή του Αγίου Πνεύματος".
Το δένδρο αυτό του Gioachino μεγάλωσε στην Ευρώπη με όλες τις φοβερές συνέπειες που γνωρίζουμε, αλλά έβγαλε καρπό στη Νέα Γή, στο Νέο Κόσμο, στη νέα ανθρωπότητα της Αμερικής όπου εδημιουργήθη και η νέα θρησκεία της αποκαλύψεως, η αποκαλυπτική θρησκεία της Νέας Εποχής. Η Αμερική σήμερα και μέσω της παγκοσμιοποιήσεως σε λίγο όλη η οικουμένη πάλλεται στους ρυθμούς της αποκαλύψεως κάτω από τον ζήλο των "φανατικών της αποκαλύψεως", των διαφόρων οπαδών του εσωτερικού φωτός, της ταυτίσεως του Αγίου Πνεύματος με τον ορθολογισμό, του πολυθεϊσμού, ο οποίος επανήλθε στην επιφάνεια με το τέλος του χριστιανισμού. (Ζωντανό εκπρόσωπο αυτού τού είδους πιστού έχουμε στην Ελλάδα τον Αρσένιο Μέσκο).
Αυτός ο σπόρος του Gioachino Da Fiore, οδήγησε την ανθρωπότητα στην εκκοσμίκευση, στην απογύμνωση της πίστεως, της σκέψεως και της χριστιανικής πράξεως. Χρησίμευσε ακόμη και σαν "Μυστικιστικό" ενισχυτικό σε διαδικασίες εξορθολογισμού, οι οποίες δεν θα μπορούσαν από μόνες τους να ξεσηκώσουν τον ενθουσιασμό που είναι απαραίτητος στην πραγματοποίηση κάθε θεωρητικής τάσεως, στην επιβολή της απέναντι σε άλλες. Οι Πάπες δεν κατόρθωσαν να προβλέψουν την καταστροφική εξέλιξη αυτού τού "πνεύματος" που θα διέλυε την εκκλησία τους, αντιθέτως δε το υποστήριξαν να εξαπλωθεί μέσα στην άγνοιά τους.
Το έργο του Gioachino εισήγαγε στην ιστορία της εκκλησίας της Δύσεως ένα διαλυτικό στοιχείο το οποίο επηρέασε βαθειά και επαναστατικά την ιστορική συνείδηση του καιρού του, όπως και την εσχατολογική ευαισθησία των αιώνων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα.
Αυτό το πνεύμα υψώθηκε εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και εναντίον Αυτού του Ιδίου του Χριστού, επιδιώκοντας την υπέρβαση του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Αυτό το πνεύμα, του οποίου την νίκη γιόρταζε ο Gioachino ήδη από την εποχή του, και το οποίο επικράτησε παγκοσμίως, δεν είναι πλέον το Άγιο Πνεύμα της παραδοσιακής εκκλησίας και των πατέρων, παρότι όλοι οι φορείς του μοντέρνου προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους περί του αντιθέτου. Είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου!
Ο οικουμενισμός κινείται από αυτό ακριβώς το πνεύμα. Οι ενωμένες εκκλησίες θα συστεγαστούν κάτω από τις φτερούγες του! Ουδεμία σχέση έχει με την πίστη στον Κύριο και με τα δόγματα της Εκκλησίας. Μεγάλος θεολόγος αυτού του πνεύματος είναι ο κ. Ζηζιούλας όπως και ο φιλόσοφος Γιανναράς και ο ιστορικός της φιλοσοφίας Στέλιος Ράμφος.
Οι οικουμενιστές γελούν μαζί μας όταν διαμαρτυρόμεθα για την διαστρέβλωση των δογμάτων και την καταπάτηση των Ι. Κανόνων.
Από απόλυτη άγνοια συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως εξελίσσεται Διάλογος για την ένωση των Εκκλησιών.
Θεολόγοι τύπου Βασιλειάδη, Αγουρίδη, Ζηζιούλα, Καλαϊτζίδη, όπως και αρχιερείς τύπου Βαρθολομαίου και Ιερώνυμου μας χρησιμοποιούν για την αναψυχή τους.
Θα παρακολουθήσουμε αυτό το πνεύμα αναλυτικώτερα στην συνέχεια, για όποιον επιθυμεί να μάθει τι συμβαίνει γύρω μας και τι είδους αγώνας χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί το εν λόγω πνεύμα. Ίσως καταλάβουμε δε κάποια στιγμή πως οι "ομολογίες πίστεως" είναι σαν να πολεμούμε με το ιππικό τα "Stealth" των υπερδυνάμεων.
Αμέθυστος
Το μοντέρνο το οποίο κυριαρχεί σήμερα απολύτως σε όλα τα επίπεδα του "πολιτισμού", το οποίο οικοδομεί την νοοτροπία των ανθρώπων από την βρεφική τους ηλικία μέχρι τον θάνατό τους, το οποίο παλεύει με πάθος τον θανάσιμο εχθρό του το παραδοσιακό, όπως παληότερα οι άνθρωποι πάλευαν τον θάνατο, το οποίο φέρει μέσα του τον σπόρο του εμφυλίου πολέμου, το οποίο μεταμορφώνει μέσα στις ιαχές του πολέμου και τους παραδοσιακούς και τους μοντέρνους σε λύκους παθιασμένους για αίμα γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια της ρωμαϊκής χριστιανοσύνης σαν "δικαιολογία" για την υποταγή της στο νέο αίμα των βαρβάρων.
Διαθέτει δύο ρίζες! Μία ρίζα του είναι η ιστορική ερμηνεία των προφητειών και ιδιαιτέρως της αποκαλύψεως. Κάνει την εκρηκτική της εμφάνιση στο τέλος του Μεσαίωνος και περιέργως μετά την αρπαγή της Κων/πόλεως από τους σταυροφόρους. Ανήκει στην κληρονομιά του Da Fiore και για αιώνες, μέχρι σήμερα σχεδόν, είναι μια αποκαλυπτική ιστοριογραφία, η οποία ερευνά τις Γραφές για να ανακαλύψει την εξέλιξη της ιστορίας τής εκκλησίας μέχρι το τέλος της. Μια ιστορική τυπολογία η οποία ανεκαλύφθη από τον Da Fiore, χάρη στην αγάπη του για τον συμβολισμό. Όσοι ανήκουν σ' αυτή την πλευρά της δραστηριότητος που εγκαινιάστηκε με το έργο του Ναπολιτάνου μοναχού είναι υποχρεωμένοι να αναγγέλουν σε κάθε γενιά τις "τελευταίες ημέρες".
Η άλλη ρίζα ανήκει στους θεολόγους: Στους πνευματικούς, στους τυχοδιώκτες, στους φιλοσόφους, στους μεταρρυθμιστές, στους επαναστάτες, στους προφήτες κάθε είδους, οι οποίοι υιοθέτησαν την βασική ιδέα του Gioachino: την ιδέα μιας τρίτης εποχής, που θα ερχόταν στο χρόνο και πάνω στη Γή, της εποχής της ελευθερίας, η οποία θα ήταν η "εποχή του Αγίου Πνεύματος".
Το δένδρο αυτό του Gioachino μεγάλωσε στην Ευρώπη με όλες τις φοβερές συνέπειες που γνωρίζουμε, αλλά έβγαλε καρπό στη Νέα Γή, στο Νέο Κόσμο, στη νέα ανθρωπότητα της Αμερικής όπου εδημιουργήθη και η νέα θρησκεία της αποκαλύψεως, η αποκαλυπτική θρησκεία της Νέας Εποχής. Η Αμερική σήμερα και μέσω της παγκοσμιοποιήσεως σε λίγο όλη η οικουμένη πάλλεται στους ρυθμούς της αποκαλύψεως κάτω από τον ζήλο των "φανατικών της αποκαλύψεως", των διαφόρων οπαδών του εσωτερικού φωτός, της ταυτίσεως του Αγίου Πνεύματος με τον ορθολογισμό, του πολυθεϊσμού, ο οποίος επανήλθε στην επιφάνεια με το τέλος του χριστιανισμού. (Ζωντανό εκπρόσωπο αυτού τού είδους πιστού έχουμε στην Ελλάδα τον Αρσένιο Μέσκο).
Αυτός ο σπόρος του Gioachino Da Fiore, οδήγησε την ανθρωπότητα στην εκκοσμίκευση, στην απογύμνωση της πίστεως, της σκέψεως και της χριστιανικής πράξεως. Χρησίμευσε ακόμη και σαν "Μυστικιστικό" ενισχυτικό σε διαδικασίες εξορθολογισμού, οι οποίες δεν θα μπορούσαν από μόνες τους να ξεσηκώσουν τον ενθουσιασμό που είναι απαραίτητος στην πραγματοποίηση κάθε θεωρητικής τάσεως, στην επιβολή της απέναντι σε άλλες. Οι Πάπες δεν κατόρθωσαν να προβλέψουν την καταστροφική εξέλιξη αυτού τού "πνεύματος" που θα διέλυε την εκκλησία τους, αντιθέτως δε το υποστήριξαν να εξαπλωθεί μέσα στην άγνοιά τους.
Το έργο του Gioachino εισήγαγε στην ιστορία της εκκλησίας της Δύσεως ένα διαλυτικό στοιχείο το οποίο επηρέασε βαθειά και επαναστατικά την ιστορική συνείδηση του καιρού του, όπως και την εσχατολογική ευαισθησία των αιώνων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα.
Αυτό το πνεύμα υψώθηκε εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και εναντίον Αυτού του Ιδίου του Χριστού, επιδιώκοντας την υπέρβαση του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Αυτό το πνεύμα, του οποίου την νίκη γιόρταζε ο Gioachino ήδη από την εποχή του, και το οποίο επικράτησε παγκοσμίως, δεν είναι πλέον το Άγιο Πνεύμα της παραδοσιακής εκκλησίας και των πατέρων, παρότι όλοι οι φορείς του μοντέρνου προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους περί του αντιθέτου. Είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου!
Ο οικουμενισμός κινείται από αυτό ακριβώς το πνεύμα. Οι ενωμένες εκκλησίες θα συστεγαστούν κάτω από τις φτερούγες του! Ουδεμία σχέση έχει με την πίστη στον Κύριο και με τα δόγματα της Εκκλησίας. Μεγάλος θεολόγος αυτού του πνεύματος είναι ο κ. Ζηζιούλας όπως και ο φιλόσοφος Γιανναράς και ο ιστορικός της φιλοσοφίας Στέλιος Ράμφος.
Οι οικουμενιστές γελούν μαζί μας όταν διαμαρτυρόμεθα για την διαστρέβλωση των δογμάτων και την καταπάτηση των Ι. Κανόνων.
Από απόλυτη άγνοια συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως εξελίσσεται Διάλογος για την ένωση των Εκκλησιών.
Θεολόγοι τύπου Βασιλειάδη, Αγουρίδη, Ζηζιούλα, Καλαϊτζίδη, όπως και αρχιερείς τύπου Βαρθολομαίου και Ιερώνυμου μας χρησιμοποιούν για την αναψυχή τους.
Θα παρακολουθήσουμε αυτό το πνεύμα αναλυτικώτερα στην συνέχεια, για όποιον επιθυμεί να μάθει τι συμβαίνει γύρω μας και τι είδους αγώνας χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί το εν λόγω πνεύμα. Ίσως καταλάβουμε δε κάποια στιγμή πως οι "ομολογίες πίστεως" είναι σαν να πολεμούμε με το ιππικό τα "Stealth" των υπερδυνάμεων.
Αμέθυστος
ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι μαθητές του Gioachino Da Fiore!
Διαβάζοντας τη "κυριαρχία του μοντέρνου..."θυμήθηκα το 13ο Πρωτόκολλο των Σοφών της Σιών
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γιατί υποτάξαµε αυτούς τους βλακοχριστιανούς µε πλήρη επιτυχία µε τη λέξη «πρόοδος» και δεν υπάρχει ούτε ένας µεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω από τη λέξη κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις, αφού η αλήθεια είναι µία και µόνη και Δε µπορεί να έχει πρόοδο".
Ο Νέος Διαφωτισμός που στη τέχνη εκφράζεται με τη μορφή του μεταμοντερνισμού αντιμάχεται και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και τον παλαιό Διαφωτισμό (νεωτερικότητα). Τους αντιμάχεται γιατί και οι δύο στηρίζονται σε αφηρημένες έννοιες όπως αξίες, ιδανικά, καλό, κακό, ανδρεία, ελευθερία, δημοκρατία, θεσμοί κλπ. Ενώ ο Νέος Διαφωτισμός (που στη τέχνη έχει τη μορφή της μετανεωτερικότητας) βασίζεται στον ωμό πραγματισμό, που θεοποιεί το "συγκεκριμένο", το απτό, το υλικό.
Και όχι μόνο αυτό αλλά προγραμματισμένα και συστηματικά αποσυντονίζει και απορρυθμίζει το δυτικό πνεύμα, οδηγώντας το προς τον σχετικισμό, τον ανορθολογισμό και τον αποκρυφισμό.
Ο Νέος Διαφωτισμός στρέφεται εναντίον του Χριστιανισμού και εναντίον της αρχαιοελληνικής σκέψης υπονομεύοντας τις βάσεις του δυτικού πολιτισμού, αναμένοντας τη κατάρρευσή του.
Πιστεύω ότι η ομολογία της πίστεως κατά του Οικουμενισμού είναι καλή κίνηση!Ο Προφήτης Δαβίδ νίκησε τον Γολιάθ, ο Άγιος Νέστωρ νίκησε τον Λυαίο, επειδή είχαν τον Θεό μαζί τους! Και οι ειδωλολάτρες γίγαντες αυτοί κορόιδευαν τους άξιους δούλους του Θεού όπως κορόιδευαν και οι ιερείς της αισχύνης τον Προφήτη Ηλία στο Καρμύλιο Όρος. Βέβαια, όσο λέμε ότι θα διακόψουμε το μνημόσυνο των αιρετικών και δεν το κάνουμε, η ομολογία της πίστεως παραμένει χαρτοπόλεμος και η βλασφημία κατά του Θεού συνεχίζεται...
Αλέξανδρος
Ο μοντερνισμός σαν διαλυτικό στοιχείο είναι γνωστός από την αρχαιότητα ως κατάργηση των κανόνων. Οι αρχαίοι Θεοί τιμώρησαν τον μαθητή του Πανός Τεραμβύκα για την ύβρη που διέπραξε καταργώντας τους κανόνες της μουσικής. Η τιμωρία του ήταν να τον μετατρέψουν σε κάνθαρο (δηλαδή ακάθαρτο) κοινώς σκαθάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΤις μέρες εμφανίζονται δάσκαλοι που διδάσκουν διεστραμμένα. Τιμωρούνται σαν τον κάνθαρο που η ίδια η ακαθαρσία του είναι η τιμωρία του.
Είναι διαλυμμένοι άνθρωποι.Πρέπει να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς. Μη αντιστήναι τω πονηρώ. Η αντίσταση στο πονηρό το ενισχύει αντί να το εξασθενίζει.
Ο Εχθρός αμαρτάνει αυτοκατάκριτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο αδικών αδικησάτω έτι.
Δεν νομίζω ότι θα πάψει ποτέ η Ορθοδοξία να πολεμείται. Δεν θα είναι Ορθοδοξία χωρίς πόλεμο εναντίον της.
Αλλά δεν απελπιζόμαστε.
Ο Φράκλιν ψυχίατρος και συγγραφέας που έζησε έγκλειστος στα στρατόπεδα των ναζί γράφει πως ακόμα και στους πιο πωρωμένους εγκληματίες παραμένουν στην ψυχή τους ψίγματα ελευθερίας.
Ο Κύριος μας επιτρέπει να ζούμε
παρά το ότι είμαστε αμαρτωλοί.
Στον κόσμο θλίψιν έξετε. ΔΕν θα τελειώσει ποτέ η θλίψη στον κόσμο.
Αν σκεφτείς ότι και ένας μόνο μπορεί να κινήσει τον τροχό της μαζικής βίας, αυτό σημαίνει ότι μόνο αν αγαπήσουμε όλοι πάνω από όλα τον Ιησού, θα ρθει αληθινή ειρήνη και χαρά και δικαιοσύνη επί της γης!
"Ίσως καταλάβουμε δε κάποια στιγμή πως οι "ομολογίες πίστεως" είναι σαν να πολεμούμε με το ιππικό τα "Stealth" των υπερδυνάμεων".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό χρειάζεται επανάληψη. Για να καταλάβουμε καλύτερα την ... αγαπητικότητα.
Καλή Χρονιά.
@ 03 Ιανουαρίου 2010 9:06 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας άφησε αποσβολωμένους αυτό το 13ο Πρωτόκολλο. Ο πονηρός φαίνεται γνωρίζει περισσότερα πράγματα για την πίστη μας απ’ όσα εμείς οι ίδιοι. Ίσως επειδή τα έμαθε πολεμώντας τους αγίους. Και εμείς με τους αγίους δεν έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Τους θέλουμε μόνο για να μας κάνουν θαύματα. Αυτό το θέμα της ομολογίας της πίστεως κατά του Οικουμενισμού είναι πολύ λεπτό. Εκείνο που κυριαρχεί όμως είναι ότι και σ’ αυτό το θέμα εμφανίζονται μερικοί αρχηγοί οι οποίοι δρουν για το καλό όλων μας και κατά τη γνώμη μας ακριβώς η ύπαρξη αρχηγών είναι το σημερινό μας πρόβλημα. Στην πραγματικότητα οι εν λόγω αρχηγοί υποχρεώνουν τους πιστούς να κάνουν ομολογία πίστεως. Για ποιο λόγο; Αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι ένα είδος δημοψηφίσματος.
Αγαπητέ μας κ. Μόσχο μας άρεσε πάρα πολύ ο μύθος που αναφέρετε γιατί μας παρουσίασε την πραγματικότητα της σημερινής, της μοντέρνας μουσικής η οποία ξεκινά ακριβώς από τους Beatles (τα σκαθάρια).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια χαρά νταν, ρε αρκουδόμαγκες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφτε τε τα ρε παιδάκι μου, πιο απλά να τα καταλαβαίνουμε και μεις οι γραίες...πώς μου στραμπουλάτε έτσι κουλτουριάρικα, μερικοί εδώ μέσα τον μισοκαμένο μου εγκέφαλο;:-(
Καλό οικονομικό έτος εύχομαι προς άπαντες...και υγεία ψυχής τε και σώματος!
Αγαπητή Σαλογραία καλή οικονομική χρονιά όπως λές κι εσύ, κι ας είναι και ουτοπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αγανάκτησή σου και μονο αξίζει να τα γράφουμε λίγο δύσκολα.