Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXΧIV)
(Συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση)
Η λεγόμενη «αφηγηματική θεολογία» δεν ριζώνει λοιπόν και αυτή και δεν πραγματοποιεί τα πρώτα της βήματα στην Δογματική του Μπαρτ;
Πρέπει λοιπόν να ξεπεράσουμε, εάν θέλουμε να κατανοήσουμε την θεολογία του Μπαρτ, «την ψευδή εντύπωση πως εισερχόμαστε στο παιχνίδι μια μεταφυσικής σκέψης». Για τον Μπαρτ όμως, αυτό που συμβαίνει πάνω στη Γη σαν Ιστορία του θεού με τους ανθρώπους, λόγω της αναλογίας σχέσεων (analogia relationis), αντιστοιχεί σ’ αυτή την ίδια αιώνια Ιστορία του θεού με τον εαυτό του. Γι’ αυτό, όπως η απόσταση ανάμεσα στον θεό και στον κόσμο δεν είναι παρά μια αναπαράσταση, μια εικόνα, μια αντιστοιχία της διαφορετικότητος που υπάρχει στον θεό, ανάμεσα στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, έτσι ακριβώς όπως το πέρασμα, η μεσότης, η επικοινωνία που ο θεός πραγματοποιεί στην συμμαχία της Χάρης με τον άνθρωπο, δεν είναι τίποτε άλλο από την αναπαράσταση, την εικόνα, την αντιστοιχία της ενότητος του θεού Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Αυτό που πράττει ο θεός σαν Δημιουργός του κόσμου μπορεί να γίνει κατανοητό μόνον σαν αντανάκλαση της εσωτερικής σχέσεως του θεού με τον εαυτό του, του Πατρός που γενά τον Υιό και του Πατρός και του Υιού που εκπορεύουν το Άγιο Πνεύμα. Η διάκριση που υπάρχει στην αιωνιότητα της ζωής του θεού ανάμεσα στον Υατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα επαναλαμβάνεται στην διάκριση που υπάρχει στον δυαλισμό άνδρα-γυναίκας, με την σειρά της εικόνα της ετερότητος και της κοινωνίας που υπάρχει ανάμεσα στον Χριστό και στην κοινότητά του, την Εκκλησία. Όλη η προσπάθεια του Μπαρτ συγκεντρώνεται στην έκφραση, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, της αιώνιας πρωτοϊστορικής εκλογής του Υιού από μέρους του Πάτρος, στην οποία περικλείεται η ιστορική εκλογή του ανθρώπου, και επομένως η αυτόαποκάλυψη του Τριαδικού θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Καθώς για τον Μπαρτ «το Είναι του ανθρώπου μπορεί να καθορισθεί αποκλειστικώς και μόνον σε σχέση με το Είναι του Τριαδικού θεού»» προοδευτικά λοιπόν από βιβλίο σε βιβλίο, η νεανική διαλεκτική μέθοδος της θεολογίας του αντικαθίσταται από την μέθοδο της αναλογίας των σχέσεων (analogia relationis).
Οδηγημένος από τον βιβλικό λόγο «όπως στον ουρανό έτσι και στη γη» ο Μπάρτ στοιχειοθετεί ένα πλαίσιο του κόσμου και του ανθρώπου ανάλογο στο πλαίσιο του θεού. Στην έννοια του Λόγου του θεού, ανήκει, κατά τον Μπάρτ, το γεγονός πως ο θεός είναι υποκείμενο του Λόγου του (δόγμα της Αγίας Τριάδος), αντικείμενο της αποκαλύψεώς του (δόγμα της ενσαρκώσεως) αλλά επίσης και η δυνατότης κατανοήσεως αυτού του Λόγου από τον άνθρωπο (δόγμα της Χάριτος ή εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος). Από όλο αυτό δεν προκύπτει καμμία φιλοσοφική ανθρωπολογία: Μόνο ο θεός δημιουργεί μέσα μας την δυνατότητα συναντήσεως μαζί του και επομένως την υπακοή της πίστης στην αποκάλυψή του. Εάν στον Χριστό ο θεός γίνεται άνθρωπος, χάρη στο Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος μπορεί να ακούσει τον Λόγο και τοιουτοτρόπως συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτόν τον ίδιο τον όρο του Λόγου του θεού ακριβώς όσο και ο ίδιος ο θεός ο οποίος μιλά και παραμένει πάντοτε υποκείμενο, αντικείμενο και κατηγόρημα της αυτοαποκαλύψεώς του.
Μια σειρά ερωτήσεων σχηματίζεται τοιουτοτρόπως μετά την σύντομη δογματική έκθεση των θέσεων του Μπάρτ! Η αυτοαποκάλυψη σημαίνει την αιώνια κατανόηση που έχει ο θεός για τον εαυτό του; Σαν δόγμα της Τριάδος εννοούμε τον αιώνιο Τριαδικό αντικατοπτρισμό του θεού στον εαυτό του; Αυτοαποκάλυψη σημαίνει καθαρή παρουσία του αιωνίου χωρίς ιστορία και χωρίς μέλλον;
O νεαρός Μπάρτ ανάμεσα σε διάφορες επιρροές «έζησε στην ατμόσφαιρα του νεοκαντισμού». Έτσι λοιπόν έρχεται σχεδόν φυσικό να αναρωτηθούμε πόση επιρροή εξάσκησε πάνω του το υπερβατικό το οποίο υπήρξε καθοριστικό για την θεολογία που προήλθε από τον Σλαϊερμάχερ. Ήδη ο Μπόνοφερ τον κατηγορούσε πως κινιόταν απευθείας μέσα στο πλαίσιο της υπερβατικής φιλοσοφίας του Kant. Ερμηνεύοντας το «Είναι του θεού στην αποκάλυψη» και την πνευματική «ενέργεια» που δίνει την ικανότητα κατανοήσεως ενός τέτοιου Είναι, ο Μπαρτ είναι συνεπέστατος με την υπερβατική προοπτική. Από αυτό συνεπάγεται πως, παρότι χρησιμοποιεί κατηγορίες χρονικές, η έννοια της ενέργειας που χρησιμοποιεί δεν μπορεί να την σκεφθεί κάποιος με όρους χρονικότητος. Τόσο η ελευθερία του θεού όσο και η πράξη της πίστεως είναι κατ’ ουσίαν υπερχρονικά. «Για τον Μπάρτ καμμία ιστορική στιγμή δεν είναι ισάξια του απείρου, έτσι ώστε η εμπειρική πράξη των ανθρώπων –πίστη, υπακοή– μπορεί να φανεί χρήσιμη το πολύ σαν ένδειξη της ενέργειας του θεού, αλλά στην ιστορικότητά της δεν θα μπορέσει ποτέ της να είναι πίστη και υπακοή καθ’ εαυτές».
Και δεν είναι ακριβώς γι’ αυτή την προϋπόθεση του υπερβατικού που στον Μπάρτ το «τέλος» μπορεί να εξισωθεί με την Αρχή; Και το έσχατον μπορεί να καταλήξει το όριο, υπερβατικό ακριβώς, που η αιωνιότης θέτει στον χρόνο; Ακόμη και στον ώριμο Μπαρτ η αλήθεια του θεού, είτε την εκλάβουμε σε σχέση με την έννοια της αποκαλύψεως, είτε την εκλάβουμε σε σχέση με την έννοια του εσχάτου, παραμένει, παρατηρεί ο Moltman,σαν «επιφάνεια του αιωνίου παρόντος και όχι σαν αποκάλυψη της μελλοντικής υποσχέσεως». Ακριβώς λοιπόν λόγω ενός υπερβατικού οράματος της θείας υποκειμενικότητος, της αποκαλύψεως και του εσχάτου έχουμε στον Μπαρτ την «καθαρή παρουσία του θεού», την αιώνια παρουσία ¬του θεού στον χρόνο», και στο τέλος «ένα παρών χωρίς μέλλον». Για τον Μπάρτ η ανθρώπινη ιστορία οδηγήθηκε στην τελική της κρίση από την εισβολή ενός εσχάτου υπερβατικού τύπου. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως το καινοδιαθηκικό έσχατον καταλήγει αιώνια υπερβατικότης , το υπερβατικό νόημα όλων των χρόνων, εξίσου κοντινό και μακρινό από όλα τα σημεία της Ιστορίας! Δεν είναι όμως αλήθεια πως κατά την Κ.Δ. η Βασιλεία του θεού, παρότι κατά κάποιο τρόπο ήδη στον Χριστό έγινε παρούσα, παραμένει ακόμη να έλθει στην πληρότητά της; Η Ανάσταση του Χριστού, ενώ έχει ήδη συμβεί, δεν αναγγέλλει ένα μέλλον το οποίο δεν έχει φτάσει και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη; Η Ανάσταση, μαζί με τον Σταυρό του Χριστού, είναι ένα τέτοιο γεγονός που τρυπάει σαν αγκάθι μέσα στο κρέας κάθε παρών και το ανοίγει στο μέλλον: «Εάν η αποκάλυψη του θεού στην Ανάσταση του Χριστού περιέχει μέσα της μια εσχατολογική διαφοροποίηση, εγκαινιάζει ταυτοχρόνως την Ιστορία της κατηγορίας της προσμονής και της αναμνήσεως, της σιγουριάς και της απειλής, της υποσχέσεως και της μετανοίας».
Γι’ αυτό το λόγο πολλοί έχουν αναρωτηθεί εάν υπάρχει για τον Μπαρτ μια πραγματική Ιστορική «πρόοδος». Συμβαίνει στ’ αλήθεια γι’ αυτόν κάτι στην Ιστορία; Ο Barth όπως έχουμε ήδη σημειώσει επανέλαβε συχνά πως η αποκάλυψη δε είναι μια αχρονική πραγματικότης, είναι Ιστορία: δεν παραμένει υπερβατική στον χρόνο, δεν είναι αδιάφορη να τον ακουμπήσει, αλλά τον διαπερνά ή καλύτερα προσλαμβάνει τον χρόνο ή ακόμη καλύτερα, δημιουργεί τον χρόνο της! Με την αποκάλυψη ο κοινός χρόνος δεν παύει να υπάρχει, αλλά δεν είναι πλέον κενός, είναι αυθεντικός. Η αποκάλυψη φανερώνει και καταστρέφει τον αναυθεντικό χαρακτήρα του χρόνου, «καθότι φανέρωση του χρόνου της Χάρης είναι εισβολή της κρίσεως του κοινού Χρόνου».
Η σχέση της αιωνιότητος με τον χρόνο είναι ξεκαθαρισμένη ως εξής: «ο θεός προηγείται, συνοδεύει, ακολουθεί τον χρόνο». Αλλ’ όμως ο Μπαρτ εξηγεί κάθε γεγονός, την αποκάλυψη όπως και τον κόσμο, κάνοντάς το να προέρχεται από ένα μοναδικό ύψος, την αιωνιότητα. Σ’ αυτό το ρίσκο έζησε ο Μπάρτ από την νεότητά του, από τότε ακόμη που καθόρισε την διαλεκτική του χρόνου και της αιωνιότητος, και ακόμη από την αιώνια εκλογή της Χάρης, όλα τους σημεία αφηρημένα έξω από τον χρόνο, σε κάθε περίπτωση. Αυτή ακριβώς η προοπτική πλησιάζει τον Μπάρτ στις θέσεις του Εγέλου.
Είναι αλήθεια πως ο Μπάρτ επαναλαμβάνει με τον Καλβίνο, πως η θεολογία γεννιέται από την πίστη. Αλλά αυτή η πίστη καθώς είναι υπακοή στην αυτοαποκάλυψη του θεού πρέπει να είναι και ερμηνεία ταυτόχρονα, και μάλιστα ερμηνεία του ανθρώπου. «Ο θεός αποκαλύπτεται –παρατηρεί ο Fuchs– αλλά ερμηνεύει ο άνθρωπος. Ο Μπαρτ όμως σκέπτεται διαφορετικά. Εάν δεν έλθει πρώτα ο Λόγος του θεού, «όχι μόνον δεν θα υπάρχει καμμία κανονική θεολογία, αλλά πάνω απ’ όλα δεν υπάρχει καμμία ευαγγελική θεολογία. Και η θεολογία δεν έχει καθόλου σκοπό της την ερμηνεία, τον σχολασμό ή να κάνει κατανοητό αυτό τον Λόγο. Η θεολογία πρέπει να πραγματοποιήσει όλα αυτά σε σχέση με τους Μάρτυρες αυτού του Λόγου. Σε σχέση όμως με τον ίδιο τον Λόγο δεν έχει να ερμηνεύσει τίποτε. Η θεολογική απάντηση σ’ αυτό το σημείο μπορεί να συνίσταται μόνον στην επιβεβαίωση και στην απόδειξη πως ο Λόγος εκείνος ειπώθηκε και ακούστηκε πριν από κάθε ερμηνεία»
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ
Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ – Συνεχίζεται!
Η υπέρτατη συστηματική προσπάθεια εκκοσμικεύσεως, στην Ελληνική γλώσσα, την οποία έχει αναλάβει ο κ.Ράμφος εδώ και χρόνια, συμπυκνώνεται και φωτίζεται ταυτόχρονα για όσους θέλουν να κατανοήσουν, και συνεχίζεται πάνω στο άψυχο σώμα της Φιλοκαλίας! Διότι οι Χριστιανοί αδιαφορούν για τις πνευματικές καταστροφές, διότι έχει ο Θεός, ίσως δε αποδειχθεί στο τέλος πως Χριστιανοί αληθινοί δεν υπάρχουν πλέον, και γι’ αυτό βάρβαροι εισβολείς εισβάλλουν ελεύθερα στην ανοχύρωτη πόλη που είναι σήμερα η Εκκλησία και κατασπαράσσουν τα πνευματικά της κειμήλια ανενόχλητοι!
Η μέθοδος του Ράμφου είναι απλή! Χρειάζεται να αποδείξει πως οι Χριστιανοί Ασκητές ήταν μαθητές και διάδοχοι των Νεοπλατωνικών, κακοί μαθητές όμως, στην σύγκρισή τους με τον Αυγουστίνο ο οποίος ανακάλυψε το υποκείμενο και έσωσε τον ανθρώπινο πολιτισμό. Χρειάζεται επιπλέον να επισημάνει τα σημεία στα οποία διασταυρώθηκε η Χριστιανική παράδοση με την εξέλιξη και πήρε λάθος δρόμο. Είναι δε διατεθειμένος να μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στα ιστορικά σταυροδρόμια από τα οποία χαθήκαμε και να μας βοηθήσει δε αυτή τη φορά να πάρουμε τον σωστό δρόμο που οδηγεί στην Νεωτερικότητα και στην Ιστορία! Εργασία επίπονη και σκληρή, δείγμα ισχυρότατης θελήσεως, η οποία ολοκληρώνει τις πιο εύκολες προσπάθειες, παρότι προδρομικές της εκκοσμικεύσεως, του κ. Γιανναρά και του κ. Ζηζιούλα!
Τα κομβικά σημεία από τα οποία καλεί την θέλησή μας να αποτραβηχτεί είναι αυτή τη φορά η ομοιότης της Ασκήσεως με τα πνευματικά γυμνάσματα των φιλοσόφων, ιδίως όπως έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Hadot «Πνευματικές Ασκήσεις και αρχαία Φιλοσοφία»!
Ο λεγόμενος έλεγχος της συνειδήσεως!
Η Μνήμη του Νου που εδραιώνει ακόμη περισσότερο την θεωρία του πνευματικού, αιθερικού σώματος!
Η άμεση αίσθηση του Θεού που επιτυγχάνεται στα κείμενα του Διαδόχου Φωτικής με την χριστιανική αφομοίωση του μαθήματος των Μεσσαλιανών.
Η εκλέπτυνση του ανθρώπου που μας οδηγεί κατευθείαν στον Καρτέσιο, μέσα από Χαλδαϊκούς χρησμούς!
Η ένωσις ψυχής και πνεύματος μέσω της εκλεπτύνσεως, η οποία λειτούργησε σαν απαραίτητο σκαλοπάτι για την σύγχρονη Νεωτερική επίτευξη της ίδιας ενώσεως.
Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε την διαστρέβλωση που επιχειρεί ο Ράμφος, για όσους το επιθυμούν βεβαίως, σαν βοήθημα τρόπον τινά, στο βιβλίο του, του οποίου περιμένουμε την έκδοση από μήνα σε μήνα.
Πρέπει να τονίσουμε από την αρχή πως ο Ράμφος δεν γνωρίζει την Φιλοκαλία άμεσα, όπως την γνώριζαν οι Χριστιανοί της Πατερικής Εποχής, αλλά έμμεσα, μέσω των Δυτικών εργασιών, οι οποίες συσσωρεύονται ταχύτατα λόγω προχωρημένης εκκοσμικεύσεως. Διότι η εκκοσμίκευση επέβαλε στην ανθρωπότητα την έμμεση σχέση με τον Θεό μέσω τού γραπτού λόγου εξελίσσοντας την έμμεση σχέση πού είχε ήδη επιβάλλει ο κληρικαλισμός.
Αναγκαία και συντελεσμένη ήδη συνέπεια της αυτονομήσεως της διάνοιας από τον Νου, μέσω της νοήσεως!
Ας ξεκινήσουμε με τον Hadot και το βιβλίο του: Εκτός από την μεγάλη βοήθεια που βρήκε ο Ράμφος στις ερμηνείες του, εκτός από το γεγονός πως ο ίδιος ο Hadot πέφτει θύμα του πολιτισμού της Γραφής στον οποίο ανήκει και φτάνει πολλές φορές στην υπερβολή, να θεωρεί τους Χριστιανούς επηρεασμένους από τους φιλοσόφους επειδή και οι δύο λόγον έχουν, δηλαδή λόγω φυσικών και αυτονόητων πραγμάτων, διαβάζουμε παρ`όλα αυτά στο τέλος του κεφαλαίου που φέρει και τον τίτλο του βιβλίου: Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως ο μοναχισμός, στην Αίγυπτο και στην Συρία, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον, μ’ έναν αυθόρμητο τρόπο, χωρίς την μεσολάβηση ενός φιλοσοφικού μοντέλου. Οι πρώτοι μοναχοί δεν ήταν μορφωμένοι, αλλά χριστιανοί οι οποίοι ήθελαν να φτάσουν την χριστιανική τελειότητα με μια ηρωική πρακτική σύμφωνη με τις ευαγγελικές συμβουλές και με την μίμηση της ζωής του Χριστού. Άντλησαν λοιπόν φυσικά τις πρακτικές τελειότητος από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Γι’ αυτό το λόγο συναντούμε δύο χαρακτηριστικά έργα του Ευάγριου. Το ένα είναι «περί διακρίσεως παθών και λογισμών», η οποία διάκρισις δεν μπορεί παρά να είναι μόνον Χριστιανική, καθότι μόνον οι Χριστιανοί πολέμησαν την εωσφορική υπερηφάνεια. Διότι η ανθρωπότης την γνώρισε μόνον μετά την Ενσάρκωση του Κυρίου. Μέχρι τότε η ανθρωπότης γνώριζε μόνον τα πάθη της ψυχής, τις αμαρτίες του ανθρώπου και αυτά πάλευε.
Και το καταπληκτικό κείμενο του Ευαγρίου πάλι : «λόγος Ευάγριου περι των οκτώ λογισμών». Στο οποίο καταγράφονται οι λογισμοί και η αντιμετώπισις τους απο την Π.και Κ.Δ κατευθείαν.
Έτσι λοιπόν η φιλοσοφική ασκητική όσο σημαντική και άν υπήρξε για τον άνθρωπο έπεφτε θύμα της υπερυφανείας με τον πλέον παιδικό τρόπο. Ας πάρουμε ενα ακόμη παράδειγμα απο τον Ευάγριο: Περι διακρίσεως παθών και λογισμών, κεφ.3
«Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας τών ανέμων και τών κυμάτων. Αλλά σε αυτό ας προσέξουμε μήπως πετάξουμε τα σκεύη για να μας δούν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Γι αυτό το λόγο ο Κύριός μας στα Ευαγγέλια, διδάσκοντας τον κυβερνήτη νου, λέει: ‘‘προσέχετε να μήν κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους με σκοπό να σας δούν. Αν την κάνετε ετσι, δέν έχετε μισθό απο τον επουράνιο Πατέρα σας’’»
Κάτι που έκαναν αποκλειστικώς οι φιλόσοφοι της Ελληνιστικής εποχής, χτυπώντας υποτίθεται την συμβατική ζωή τών συνανθρώπων τους. Όλη η φιλοσοφική άσκηση ματαιονόταν στην επίδειξη μπρος στα μάτια των άλλων.
Αντιθέτως ο αγράμματος Μέγας Αντώνιος όπως τον αποκαλεί ο Ράμφος επειδή αγνοεί το Άγιο Πνεύμα, έλεγε στους μαθητές του «καθένας σας να σημειώνει γραπτώς τις πράξεις και τις κινήσεις της ψυχής του, σαν να πρόκειται να τις γνωστοποιήσει στους άλλους. Διότι δέν θα τολμούσαμε ποτέ μας να διαπράξουμε αμαρτίες δημόσια, μπροστά στους άλλους». Αυτό είναι ένα θαυμαστό παράδειγμα του τρόπου που κληρονόμισαν την εθνική σοφία, τον γραπτό λόγο, οι Χριστιανοί.
Οσο για την μίμηση τών Νεοπλατωνικών απο μέρους τών Χριστιανών ασκητών μπορούμε να αντλήσουμε πολλά διδάγματα απο το «Γράμμα στη Μαρκέλλα» Του Πορφύριου, το οποίο θεωρείται το Ευαγγέλιο του Παγανισμού : εκεί στο 9.4 διαβάζουμε : «καθαρού γάρ μή καθαρόν εφάπτεσθαι ουδέν, ο Πλάτων φησί, θεμιτόν είναι, διό και μέχρι του νύν καθαρεύειν δεί τών παθών τε και τών δια το πάθος αμαρτημάτων»
Αυτή είναι η αρχή της φιλοσοφικής ασκήσεως, του φιλοσοφικού τρόπου ζωής . Πρέπει να καθαρίση το σώμα για να ταιριάξη στην καθαρή ψυχή ή στον καθαρό νού ο οποίος όπως αποδείκνυαν οι έμφυτες έννοιες ήταν κατοικία του Θεού.
Ο αγώνας τών αρχαίων φιλοσόφων ήταν να έχουν σαν Αρχή ζωής τον ηγεμόνα Νού και πρός αυτό έπρεπε να καθαρθεί το σώμα. Διότι διαφορετικά με τα πάθη της ψυχής, τίθενται σάν Αρχή ζωής το σώμα (η σάρκα τών Χριστιανών)και τότε ο άνθρωπος , «εάν δεν είναι φιλόθεος είναι φιλήδονος και φιλοσώματος, ο δε φιλοσώματος πάντως και φιλοχρήματος, ο δε φιλοχρήματος εξ ανάγκης άδικος, ο δε άδικος και εις Θεόν και εις πατέρας ανόσιος και εις τούς άλλους παράνομος και τή προαιρέσει Ιερόσυλος, διό και πάντα φιλοσώματον ως άθεον και μιαρόν εκτρέπεσθαι χρή»
«Λέγει ο λόγος πώς το θείον είναι παντού και ολόκληρο παρών, αλλά πώς ένας ναός είναι αφιερωμένος σ`αυτό και αυτός είναι η διάνοια τού σοφού μόνη. Διότι η τιμή πού αρμόζει περισσότερο στο Θεό αποδίδεται μόνον από τον σοφό ο οποίος περισσότερο από όλους τον γνώρισε, και τιμά με σοφία το θείον και διακοσμεί με σοφία μέσα στην γνώμη το Ιερό τού Θεού, η οποία γνώμη σαν έμψυχο άγαλμα μέσα στό Νού αγάλλοντας ενεικόνισε τον θεό».
Και συνεχίζει μ’ έναν λόγο συγκλονιστικό στην απλότητα και στην αλήθεια του. «Δώρον Θεού παν αναφαίρετον. ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις (ότι δεν μπορείς να κρατήσεις), ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεηθήση, εκείνων καταφρόνει (γι’ αυτό απόφυγε να αποκτήσεις οτιδήποτε δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις όταν χωρισθείς από το σώμα, και καταφρόνησέ τα)».
Μόνον οι Χριστιανοί λοιπόν, με την ενσάρκωση και μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την νίκη του θανάτου, μπορούν να πιουν το ποτήριο του Κυρίου, να αγαπήσουν αληθινά μέχρι θυσίας, επειδή δεν μπορούν να χάσουν την αγάπη με τον θάνατο, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Επειδή το σώμα πλέον και ιδίως μετά το βάπτισμα είναι καθαρό όπωςκαι η ψυχή!
Ο Πορφύριος ο ίδιος υπήρξε μεγάλος εχθρός της θεουργίας και υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος του μαθητού του Ιάμβλιχου, του θεουργού. Όσο για τα φωτισμένα πρόσωπα των θεουργών, τύπου Πρόκλου, όλοι μας γνωρίζουμε ποιος ενδύεται ένδυμα φωτός. Και ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος που ανάγκασε τον Ιουστινιανό να κλείσει τις φιλοσοφικές σχολές, διότι είχαν γίνει τόπος δαιμόνων.
Όσο για την φιλοσοφική αγάπη, ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας ακούσουμε τον ίδιο τον Πορφύριο να ομολογεί στην Μαρκέλλα, τον λόγο για τον οποίο την παντρεύτηκε:
«απομειλίξασθαι κρίνας τους γενεθλίους θεούς»!
Για να καθησυχάσω τους θεούς της γεννήσεως όπως έκανε και ο Σωκράτης στη φυλακή, ο οποίος αντί για φιλοσοφία, συνέθεσε μουσική με την κοινή έννοια του όρου, για να αποχαιρετήσει χωρίς κανένα κίνδυνο αυτήν εδώ την ζωή. Έτσι κι εγώ για να καθησυχάσω του δαίμονες οι οποίοι ελέγχουν την κωμικοτραγωδία της ζωής, απήγγειλα τον γαμικόν ύμνον για να αντιμετωπίσω κατόπιν την ζωή με τα παιδιά σου και τους συγγενείς σου (η Μαρκέλλα ήταν χήρα με επτά παιδιά).
Αυτό το πνεύμα μιμήθηκαν οι χριστιανοί ασκητές και άγιοι κατά τον ένδοξο Ράμφο;;; Καλύτερα να κόψουμε τις φλέβες μας νομίζω.
Χάριν πληροφορίας και μόνον έχουμε να πούμε για την Μνήμη του Νου που αντιστοιχεί στην αίσθηση του θεού και στη Μνήμη θεού, πως η αίσθηση αυτή είναι η Μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού. Δεν υπάρχει μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού στην ψυχή ή στην διάνοια, δεν είναι δυνατόν να γίνει επεξεργασία ή ερμηνεία της εμπειρίας αυτής, δηλ, της ενώσεως με το θεό και έτσι η μόνη Μνήμη είναι η αίσθηση! Λέγονται πολλές ανοησίες από διάφορους άθεους στις μέρες μας, στυλ Μέσκου π.χ., ο οποίος τυγχάνει και θαυμαστής του Ράμφου.
Όσο για την εκλέπτυνση, η οποία οδηγούσε σε κάποια ανωτερότητα τον άνθρωπο, και η οποία συναντάται ακόμη και στους χαλδαϊκούς χρησμούς, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την χριστιανική. Ο Χριστιανός δεν θέλει να γίνει αριστοκράτης, γνωρίζει την υπερηφάνεια επιτέλους, την ρίζα της πτώσεως. Και ακριβώς εκλέπτυνση είναι για αυτόν η ελευθερία από την πτώση, η οποία έβαλε ένα βάρος σε όλα τα όργανα του ανθρώπου που αφορούν την ένθεη ζωή.
Εάν λοιπόν κάνουμε τον κόπο να διαβάσουμε του Κάλλιστου Καταφυγιώτου, «Περί θείας ενώσεως και βίου θεωρητικού», την αληθινή Αρχή της φιλοκαλίας απ’ όπου κάθε τίμια ερμηνεία θα έπρεπε να αρχίζει, θα βρούμε στο κεφάλαιο 88 το εξής: «από τα πάθη έπεσε πάνω στην διορατική δύναμη της ψυχής κάτι σαν παχύ νέφος (αχλυώδες τι πάχος) και την έκανε να βλέπει άλλα αντί του Όντος! Όταν ο νους με την προσευχή και την εκπλήρωση των εντολών και την ανάταση στη θεωρία με την Χάρη του Θεού, αποδιώξει αυτό το παχύ νέφος, βλέπει ολοκάθαρα μόνος του, ότι βλέπει τον Θεό, και διόλου δεν χρειάζεται κάποιον να του το εξηγήσει»!
Ελέχθη τέλος από τον κ. Ράμφο πως κανένας χριστιανός δεν έχει ερμηνεύσει την Φιλοκαλία, παρότι την έχουν όλοι στον Νου τους, όπως ακριβώς δεν έγραψαν εκκλησιολογία γιατί ήταν το σπίτι τους. Να τι λέει εν προκειμένω ο Κάλλιστος, κεφάλαιο 44: «η φύση του νου είναι να νοεί, και η νόηση εκδηλώνεται με κίνηση και μετάβαση. Επειδή όμως ο νους όταν φτάσει στον Θεό είναι πάνω από νόηση και κίνηση, εύλογα λέγεται ότι ο νους υπερβαίνει την φύση του με το να φαντάζεται απόλυτα τον Θεό. Γιατί είναι γνωστό ότι κάθε νόημα γίνεται από κάποιο πράγμα. Όπου δε πράγμα ου θεωρείται, νόημα ούτε γεννάται, ούτε μην ευρίσκεται. Διότι ο Θεός με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατό να γίνει ορατός πραγματικά».
Εύχομαι αυτά τα λίγα να βοηθήσουν όσους επιθυμούν να απαλλάξουν την ψυχή τους από τις βαρειές κακοδοξίες τύπου Ράμφου, και να απαλλάξουν τον νου τους από την ψευδαίσθηση ότι ο Ράμφος προσφέρει οποιαδήποτε γνώση ή είναι Γνώστης! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας περιμένουν, σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι !
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
Η υπέρτατη συστηματική προσπάθεια εκκοσμικεύσεως, στην Ελληνική γλώσσα, την οποία έχει αναλάβει ο κ.Ράμφος εδώ και χρόνια, συμπυκνώνεται και φωτίζεται ταυτόχρονα για όσους θέλουν να κατανοήσουν, και συνεχίζεται πάνω στο άψυχο σώμα της Φιλοκαλίας! Διότι οι Χριστιανοί αδιαφορούν για τις πνευματικές καταστροφές, διότι έχει ο Θεός, ίσως δε αποδειχθεί στο τέλος πως Χριστιανοί αληθινοί δεν υπάρχουν πλέον, και γι’ αυτό βάρβαροι εισβολείς εισβάλλουν ελεύθερα στην ανοχύρωτη πόλη που είναι σήμερα η Εκκλησία και κατασπαράσσουν τα πνευματικά της κειμήλια ανενόχλητοι!
Η μέθοδος του Ράμφου είναι απλή! Χρειάζεται να αποδείξει πως οι Χριστιανοί Ασκητές ήταν μαθητές και διάδοχοι των Νεοπλατωνικών, κακοί μαθητές όμως, στην σύγκρισή τους με τον Αυγουστίνο ο οποίος ανακάλυψε το υποκείμενο και έσωσε τον ανθρώπινο πολιτισμό. Χρειάζεται επιπλέον να επισημάνει τα σημεία στα οποία διασταυρώθηκε η Χριστιανική παράδοση με την εξέλιξη και πήρε λάθος δρόμο. Είναι δε διατεθειμένος να μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στα ιστορικά σταυροδρόμια από τα οποία χαθήκαμε και να μας βοηθήσει δε αυτή τη φορά να πάρουμε τον σωστό δρόμο που οδηγεί στην Νεωτερικότητα και στην Ιστορία! Εργασία επίπονη και σκληρή, δείγμα ισχυρότατης θελήσεως, η οποία ολοκληρώνει τις πιο εύκολες προσπάθειες, παρότι προδρομικές της εκκοσμικεύσεως, του κ. Γιανναρά και του κ. Ζηζιούλα!
Τα κομβικά σημεία από τα οποία καλεί την θέλησή μας να αποτραβηχτεί είναι αυτή τη φορά η ομοιότης της Ασκήσεως με τα πνευματικά γυμνάσματα των φιλοσόφων, ιδίως όπως έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Hadot «Πνευματικές Ασκήσεις και αρχαία Φιλοσοφία»!
Ο λεγόμενος έλεγχος της συνειδήσεως!
Η Μνήμη του Νου που εδραιώνει ακόμη περισσότερο την θεωρία του πνευματικού, αιθερικού σώματος!
Η άμεση αίσθηση του Θεού που επιτυγχάνεται στα κείμενα του Διαδόχου Φωτικής με την χριστιανική αφομοίωση του μαθήματος των Μεσσαλιανών.
Η εκλέπτυνση του ανθρώπου που μας οδηγεί κατευθείαν στον Καρτέσιο, μέσα από Χαλδαϊκούς χρησμούς!
Η ένωσις ψυχής και πνεύματος μέσω της εκλεπτύνσεως, η οποία λειτούργησε σαν απαραίτητο σκαλοπάτι για την σύγχρονη Νεωτερική επίτευξη της ίδιας ενώσεως.
Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε την διαστρέβλωση που επιχειρεί ο Ράμφος, για όσους το επιθυμούν βεβαίως, σαν βοήθημα τρόπον τινά, στο βιβλίο του, του οποίου περιμένουμε την έκδοση από μήνα σε μήνα.
Πρέπει να τονίσουμε από την αρχή πως ο Ράμφος δεν γνωρίζει την Φιλοκαλία άμεσα, όπως την γνώριζαν οι Χριστιανοί της Πατερικής Εποχής, αλλά έμμεσα, μέσω των Δυτικών εργασιών, οι οποίες συσσωρεύονται ταχύτατα λόγω προχωρημένης εκκοσμικεύσεως. Διότι η εκκοσμίκευση επέβαλε στην ανθρωπότητα την έμμεση σχέση με τον Θεό μέσω τού γραπτού λόγου εξελίσσοντας την έμμεση σχέση πού είχε ήδη επιβάλλει ο κληρικαλισμός.
Αναγκαία και συντελεσμένη ήδη συνέπεια της αυτονομήσεως της διάνοιας από τον Νου, μέσω της νοήσεως!
Ας ξεκινήσουμε με τον Hadot και το βιβλίο του: Εκτός από την μεγάλη βοήθεια που βρήκε ο Ράμφος στις ερμηνείες του, εκτός από το γεγονός πως ο ίδιος ο Hadot πέφτει θύμα του πολιτισμού της Γραφής στον οποίο ανήκει και φτάνει πολλές φορές στην υπερβολή, να θεωρεί τους Χριστιανούς επηρεασμένους από τους φιλοσόφους επειδή και οι δύο λόγον έχουν, δηλαδή λόγω φυσικών και αυτονόητων πραγμάτων, διαβάζουμε παρ`όλα αυτά στο τέλος του κεφαλαίου που φέρει και τον τίτλο του βιβλίου: Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως ο μοναχισμός, στην Αίγυπτο και στην Συρία, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον, μ’ έναν αυθόρμητο τρόπο, χωρίς την μεσολάβηση ενός φιλοσοφικού μοντέλου. Οι πρώτοι μοναχοί δεν ήταν μορφωμένοι, αλλά χριστιανοί οι οποίοι ήθελαν να φτάσουν την χριστιανική τελειότητα με μια ηρωική πρακτική σύμφωνη με τις ευαγγελικές συμβουλές και με την μίμηση της ζωής του Χριστού. Άντλησαν λοιπόν φυσικά τις πρακτικές τελειότητος από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Γι’ αυτό το λόγο συναντούμε δύο χαρακτηριστικά έργα του Ευάγριου. Το ένα είναι «περί διακρίσεως παθών και λογισμών», η οποία διάκρισις δεν μπορεί παρά να είναι μόνον Χριστιανική, καθότι μόνον οι Χριστιανοί πολέμησαν την εωσφορική υπερηφάνεια. Διότι η ανθρωπότης την γνώρισε μόνον μετά την Ενσάρκωση του Κυρίου. Μέχρι τότε η ανθρωπότης γνώριζε μόνον τα πάθη της ψυχής, τις αμαρτίες του ανθρώπου και αυτά πάλευε.
Και το καταπληκτικό κείμενο του Ευαγρίου πάλι : «λόγος Ευάγριου περι των οκτώ λογισμών». Στο οποίο καταγράφονται οι λογισμοί και η αντιμετώπισις τους απο την Π.και Κ.Δ κατευθείαν.
Έτσι λοιπόν η φιλοσοφική ασκητική όσο σημαντική και άν υπήρξε για τον άνθρωπο έπεφτε θύμα της υπερυφανείας με τον πλέον παιδικό τρόπο. Ας πάρουμε ενα ακόμη παράδειγμα απο τον Ευάγριο: Περι διακρίσεως παθών και λογισμών, κεφ.3
«Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας τών ανέμων και τών κυμάτων. Αλλά σε αυτό ας προσέξουμε μήπως πετάξουμε τα σκεύη για να μας δούν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Γι αυτό το λόγο ο Κύριός μας στα Ευαγγέλια, διδάσκοντας τον κυβερνήτη νου, λέει: ‘‘προσέχετε να μήν κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους με σκοπό να σας δούν. Αν την κάνετε ετσι, δέν έχετε μισθό απο τον επουράνιο Πατέρα σας’’»
Κάτι που έκαναν αποκλειστικώς οι φιλόσοφοι της Ελληνιστικής εποχής, χτυπώντας υποτίθεται την συμβατική ζωή τών συνανθρώπων τους. Όλη η φιλοσοφική άσκηση ματαιονόταν στην επίδειξη μπρος στα μάτια των άλλων.
Αντιθέτως ο αγράμματος Μέγας Αντώνιος όπως τον αποκαλεί ο Ράμφος επειδή αγνοεί το Άγιο Πνεύμα, έλεγε στους μαθητές του «καθένας σας να σημειώνει γραπτώς τις πράξεις και τις κινήσεις της ψυχής του, σαν να πρόκειται να τις γνωστοποιήσει στους άλλους. Διότι δέν θα τολμούσαμε ποτέ μας να διαπράξουμε αμαρτίες δημόσια, μπροστά στους άλλους». Αυτό είναι ένα θαυμαστό παράδειγμα του τρόπου που κληρονόμισαν την εθνική σοφία, τον γραπτό λόγο, οι Χριστιανοί.
Οσο για την μίμηση τών Νεοπλατωνικών απο μέρους τών Χριστιανών ασκητών μπορούμε να αντλήσουμε πολλά διδάγματα απο το «Γράμμα στη Μαρκέλλα» Του Πορφύριου, το οποίο θεωρείται το Ευαγγέλιο του Παγανισμού : εκεί στο 9.4 διαβάζουμε : «καθαρού γάρ μή καθαρόν εφάπτεσθαι ουδέν, ο Πλάτων φησί, θεμιτόν είναι, διό και μέχρι του νύν καθαρεύειν δεί τών παθών τε και τών δια το πάθος αμαρτημάτων»
Αυτή είναι η αρχή της φιλοσοφικής ασκήσεως, του φιλοσοφικού τρόπου ζωής . Πρέπει να καθαρίση το σώμα για να ταιριάξη στην καθαρή ψυχή ή στον καθαρό νού ο οποίος όπως αποδείκνυαν οι έμφυτες έννοιες ήταν κατοικία του Θεού.
Ο αγώνας τών αρχαίων φιλοσόφων ήταν να έχουν σαν Αρχή ζωής τον ηγεμόνα Νού και πρός αυτό έπρεπε να καθαρθεί το σώμα. Διότι διαφορετικά με τα πάθη της ψυχής, τίθενται σάν Αρχή ζωής το σώμα (η σάρκα τών Χριστιανών)και τότε ο άνθρωπος , «εάν δεν είναι φιλόθεος είναι φιλήδονος και φιλοσώματος, ο δε φιλοσώματος πάντως και φιλοχρήματος, ο δε φιλοχρήματος εξ ανάγκης άδικος, ο δε άδικος και εις Θεόν και εις πατέρας ανόσιος και εις τούς άλλους παράνομος και τή προαιρέσει Ιερόσυλος, διό και πάντα φιλοσώματον ως άθεον και μιαρόν εκτρέπεσθαι χρή»
«Λέγει ο λόγος πώς το θείον είναι παντού και ολόκληρο παρών, αλλά πώς ένας ναός είναι αφιερωμένος σ`αυτό και αυτός είναι η διάνοια τού σοφού μόνη. Διότι η τιμή πού αρμόζει περισσότερο στο Θεό αποδίδεται μόνον από τον σοφό ο οποίος περισσότερο από όλους τον γνώρισε, και τιμά με σοφία το θείον και διακοσμεί με σοφία μέσα στην γνώμη το Ιερό τού Θεού, η οποία γνώμη σαν έμψυχο άγαλμα μέσα στό Νού αγάλλοντας ενεικόνισε τον θεό».
Και συνεχίζει μ’ έναν λόγο συγκλονιστικό στην απλότητα και στην αλήθεια του. «Δώρον Θεού παν αναφαίρετον. ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις (ότι δεν μπορείς να κρατήσεις), ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεηθήση, εκείνων καταφρόνει (γι’ αυτό απόφυγε να αποκτήσεις οτιδήποτε δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις όταν χωρισθείς από το σώμα, και καταφρόνησέ τα)».
Μόνον οι Χριστιανοί λοιπόν, με την ενσάρκωση και μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την νίκη του θανάτου, μπορούν να πιουν το ποτήριο του Κυρίου, να αγαπήσουν αληθινά μέχρι θυσίας, επειδή δεν μπορούν να χάσουν την αγάπη με τον θάνατο, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Επειδή το σώμα πλέον και ιδίως μετά το βάπτισμα είναι καθαρό όπωςκαι η ψυχή!
Ο Πορφύριος ο ίδιος υπήρξε μεγάλος εχθρός της θεουργίας και υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος του μαθητού του Ιάμβλιχου, του θεουργού. Όσο για τα φωτισμένα πρόσωπα των θεουργών, τύπου Πρόκλου, όλοι μας γνωρίζουμε ποιος ενδύεται ένδυμα φωτός. Και ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος που ανάγκασε τον Ιουστινιανό να κλείσει τις φιλοσοφικές σχολές, διότι είχαν γίνει τόπος δαιμόνων.
Όσο για την φιλοσοφική αγάπη, ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας ακούσουμε τον ίδιο τον Πορφύριο να ομολογεί στην Μαρκέλλα, τον λόγο για τον οποίο την παντρεύτηκε:
«απομειλίξασθαι κρίνας τους γενεθλίους θεούς»!
Για να καθησυχάσω τους θεούς της γεννήσεως όπως έκανε και ο Σωκράτης στη φυλακή, ο οποίος αντί για φιλοσοφία, συνέθεσε μουσική με την κοινή έννοια του όρου, για να αποχαιρετήσει χωρίς κανένα κίνδυνο αυτήν εδώ την ζωή. Έτσι κι εγώ για να καθησυχάσω του δαίμονες οι οποίοι ελέγχουν την κωμικοτραγωδία της ζωής, απήγγειλα τον γαμικόν ύμνον για να αντιμετωπίσω κατόπιν την ζωή με τα παιδιά σου και τους συγγενείς σου (η Μαρκέλλα ήταν χήρα με επτά παιδιά).
Αυτό το πνεύμα μιμήθηκαν οι χριστιανοί ασκητές και άγιοι κατά τον ένδοξο Ράμφο;;; Καλύτερα να κόψουμε τις φλέβες μας νομίζω.
Χάριν πληροφορίας και μόνον έχουμε να πούμε για την Μνήμη του Νου που αντιστοιχεί στην αίσθηση του θεού και στη Μνήμη θεού, πως η αίσθηση αυτή είναι η Μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού. Δεν υπάρχει μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού στην ψυχή ή στην διάνοια, δεν είναι δυνατόν να γίνει επεξεργασία ή ερμηνεία της εμπειρίας αυτής, δηλ, της ενώσεως με το θεό και έτσι η μόνη Μνήμη είναι η αίσθηση! Λέγονται πολλές ανοησίες από διάφορους άθεους στις μέρες μας, στυλ Μέσκου π.χ., ο οποίος τυγχάνει και θαυμαστής του Ράμφου.
Όσο για την εκλέπτυνση, η οποία οδηγούσε σε κάποια ανωτερότητα τον άνθρωπο, και η οποία συναντάται ακόμη και στους χαλδαϊκούς χρησμούς, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την χριστιανική. Ο Χριστιανός δεν θέλει να γίνει αριστοκράτης, γνωρίζει την υπερηφάνεια επιτέλους, την ρίζα της πτώσεως. Και ακριβώς εκλέπτυνση είναι για αυτόν η ελευθερία από την πτώση, η οποία έβαλε ένα βάρος σε όλα τα όργανα του ανθρώπου που αφορούν την ένθεη ζωή.
Εάν λοιπόν κάνουμε τον κόπο να διαβάσουμε του Κάλλιστου Καταφυγιώτου, «Περί θείας ενώσεως και βίου θεωρητικού», την αληθινή Αρχή της φιλοκαλίας απ’ όπου κάθε τίμια ερμηνεία θα έπρεπε να αρχίζει, θα βρούμε στο κεφάλαιο 88 το εξής: «από τα πάθη έπεσε πάνω στην διορατική δύναμη της ψυχής κάτι σαν παχύ νέφος (αχλυώδες τι πάχος) και την έκανε να βλέπει άλλα αντί του Όντος! Όταν ο νους με την προσευχή και την εκπλήρωση των εντολών και την ανάταση στη θεωρία με την Χάρη του Θεού, αποδιώξει αυτό το παχύ νέφος, βλέπει ολοκάθαρα μόνος του, ότι βλέπει τον Θεό, και διόλου δεν χρειάζεται κάποιον να του το εξηγήσει»!
Ελέχθη τέλος από τον κ. Ράμφο πως κανένας χριστιανός δεν έχει ερμηνεύσει την Φιλοκαλία, παρότι την έχουν όλοι στον Νου τους, όπως ακριβώς δεν έγραψαν εκκλησιολογία γιατί ήταν το σπίτι τους. Να τι λέει εν προκειμένω ο Κάλλιστος, κεφάλαιο 44: «η φύση του νου είναι να νοεί, και η νόηση εκδηλώνεται με κίνηση και μετάβαση. Επειδή όμως ο νους όταν φτάσει στον Θεό είναι πάνω από νόηση και κίνηση, εύλογα λέγεται ότι ο νους υπερβαίνει την φύση του με το να φαντάζεται απόλυτα τον Θεό. Γιατί είναι γνωστό ότι κάθε νόημα γίνεται από κάποιο πράγμα. Όπου δε πράγμα ου θεωρείται, νόημα ούτε γεννάται, ούτε μην ευρίσκεται. Διότι ο Θεός με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατό να γίνει ορατός πραγματικά».
Εύχομαι αυτά τα λίγα να βοηθήσουν όσους επιθυμούν να απαλλάξουν την ψυχή τους από τις βαρειές κακοδοξίες τύπου Ράμφου, και να απαλλάξουν τον νου τους από την ψευδαίσθηση ότι ο Ράμφος προσφέρει οποιαδήποτε γνώση ή είναι Γνώστης! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας περιμένουν, σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι !
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Οικοδομώντας μία Νέα Παγκόσμια Τάξη για τον ‘Άνθρωπο της Αμαρτίας’
- Άρθρο του Thomas Horn, συγγραφέα του βιβλίου ‘Apollyon Rising’.
(Πηγή: http://www.canadafreepress.com/)
"Το αποτέλεσμα της «μυστικής μοίρας» είναι μια Παγκόσμια Τάξη της οποίας θα ηγείται ένας βασιλιάς με υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτός θα είναι απόγονος ‘θείας’ φυλής. Δηλαδή, θα ανήκει στο Τάγμα των Πεφωτισμένων, εκείνων που έρχονται σε μια κατάσταση ‘σοφίας’ και τότε ανήκουν σε μία οικογένεια ‘ηρώων’ και ‘τελειοποιημένων ανθρώπων’".
Manly P. Hall, «Η Μυστική Μοίρα της Αμερικής».
Τα γεγονότα που εξελίσσονται μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 προμηνύουν ένα μέλλον στο οποίο ένας άνθρωπος ανώτερης νοημοσύνης, ευστροφίας, γοητείας και διπλωματίας θα εμφανιστεί στην παγκόσμια σκηνή ως «σωτήρας». Θα διαθέτει μία φαινομενικά υπερβατική σοφία που θα του δίνει την δυνατότητα να επιλύει προβλήματα και να προσφέρει λύσεις για πολλά από τα πιο περίπλοκα θέματα της εποχής.
Η δημοτικότητά του θα είναι ευρεία και στους θαυμαστές του θα περιλαμβάνονται νέοι και ηλικιωμένοι, θρησκευόμενοι και μη θρησκευόμενοι, άνδρες και γυναίκες. Οι παρουσιαστές των talk show θα προσκαλούν στις εκπομπές τους για συνέντευξη τους συνεργάτες του, νέοι παρουσιαστές θα καλύπτουν κάθε κίνησή του, οι διάφοροι μελετητές θα χειροκροτούν την μυστηριώδη ικανότητά του στο να επιλύει προβλήματα δύσκολα για τους «κοινούς θνητούς» και οι φτωχοί θα σκύβουν ευλαβικά μπροστά στην έδρα του. Θα απηχεί μία ιδανική εικόνα της κοινωνίας.
Αλλά αυτή η βαθιά κατανόηση των προβλημάτων και η γοητευτική ακαταμάχητη παρουσία του θα είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός αόρατου δικτύου αφιερωμένου στην συλλογή πληροφοριών και γνώσης εδώ και χιλιάδες χρόνια. Θα είναι, όπως ο θεός Ήφαιστος, έκφραση ενός αρχαίου ανώτερης νοημοσύνης πνεύματος. Όπως ο Ιησούς Χριστός ήταν το "σπέρμα της γυναίκας» (Γεν. 3:15), αυτός θα είναι ο "σπόρος του φιδιού". Επιπλέον, αν και ο ερχομός του με τη μορφή ενός ανθρώπου έχει προλεχθεί σε πολλά σημεία από τις Γραφές, η ευρεία μάζα δεν θα αναγνωρίσει αμέσως αυτό που πράγματι είναι – η τέλεια παγανιστική ενσάρκωση, το «θηρίον» της Αποκάλυψης 13:1.
Είναι δεδομένο ότι για αιώνες, προϋπόθεση για την έλευση του Αντιχρίστου, είναι η ύπαρξη μίας "αναβιωμένης" παγκόσμιας τάξης – μίας «ομπρέλας» κάτω από την οποία τα εθνικά σύνορα διαλύονται, καθώς και οι εθνοτικές ομάδες, ιδεολογίες, θρησκείες και οικονομίες σε όλο τον κόσμο και ενορχηστρώνεται μια ενιαία και πανίσχυρη κυριαρχική τάξη.
Επικεφαλής αυτής της ουτοπικής κυβέρνησης, θα βρίσκεται μια και μόνο ισχυρή προσωπικότητα. Θα φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος ηπίων τόνων, αλλά τελικά θα φανερωθεί ένας "βασιλιάς σκληροπρόσωπος" (Δαν. 8:23). Με διατάγματα καθολικής εξουσίας θα οδηγήσει τον κόσμο στην παγκόσμια κυβέρνηση, στην παγκόσμια θρησκεία και στον παγκόσμιο σοσιαλισμό (προφανώς υπό την έννοια του κρατισμού).
Εκείνοι που θα αρνηθούν τη νέα παγκόσμια τάξη αναπόφευκτα θα φυλακίζονται ή θα εξολοθρεύονται, μέχρι επιτέλους αυτός ο ίδιος να παρουσιαστεί ως ο «αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός» (Β΄Θεσ. 2:4).
Για πολλά χρόνια το «όραμα» μίας Οργουελιανής κοινωνίας όπου ένα παγκόσμιο υπερ-κράτος παρακολουθεί και τις μικρότερες λεπτομέρειες της ζωής μας και όπου οι ανθρώπινες ελευθερίες εγκαταλείπονται, θεωρήθηκε ως «ανάθεμα».
Την ιδέα ότι το άτομο και τα δικαιώματά του, με κάποιο τρόπο, θα κληθούν να θυσιαστούν για μια «αναισθητοποιημένη παγκόσμια αρμονία» είχαν αποκηρύξει τα μεγαλύτερα μυαλά της Αμερικής. Τότε, στη δεκαετία του 1970, άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα.
Μετά από πρόσκληση του Nelson Rockefeller για τη δημιουργία μιας "νέας παγκόσμιας τάξης," ο τότε υποψήφιος πρόεδρος Jimmy Carter, έκανε την καμπάνια του, με την φράση: "Θα πρέπει να αντικαταστήσουμε την πολιτική ισορροπία δυνάμεων με την πολιτική παγκόσμια τάξη", (“We must replace balance of power politics with world order politics”).
Πηγή : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
(Πηγή: http://www.canadafreepress.com/)
Manly P. Hall, «Η Μυστική Μοίρα της Αμερικής».
Τα γεγονότα που εξελίσσονται μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 προμηνύουν ένα μέλλον στο οποίο ένας άνθρωπος ανώτερης νοημοσύνης, ευστροφίας, γοητείας και διπλωματίας θα εμφανιστεί στην παγκόσμια σκηνή ως «σωτήρας». Θα διαθέτει μία φαινομενικά υπερβατική σοφία που θα του δίνει την δυνατότητα να επιλύει προβλήματα και να προσφέρει λύσεις για πολλά από τα πιο περίπλοκα θέματα της εποχής.
Η δημοτικότητά του θα είναι ευρεία και στους θαυμαστές του θα περιλαμβάνονται νέοι και ηλικιωμένοι, θρησκευόμενοι και μη θρησκευόμενοι, άνδρες και γυναίκες. Οι παρουσιαστές των talk show θα προσκαλούν στις εκπομπές τους για συνέντευξη τους συνεργάτες του, νέοι παρουσιαστές θα καλύπτουν κάθε κίνησή του, οι διάφοροι μελετητές θα χειροκροτούν την μυστηριώδη ικανότητά του στο να επιλύει προβλήματα δύσκολα για τους «κοινούς θνητούς» και οι φτωχοί θα σκύβουν ευλαβικά μπροστά στην έδρα του. Θα απηχεί μία ιδανική εικόνα της κοινωνίας.
Αλλά αυτή η βαθιά κατανόηση των προβλημάτων και η γοητευτική ακαταμάχητη παρουσία του θα είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός αόρατου δικτύου αφιερωμένου στην συλλογή πληροφοριών και γνώσης εδώ και χιλιάδες χρόνια. Θα είναι, όπως ο θεός Ήφαιστος, έκφραση ενός αρχαίου ανώτερης νοημοσύνης πνεύματος. Όπως ο Ιησούς Χριστός ήταν το "σπέρμα της γυναίκας» (Γεν. 3:15), αυτός θα είναι ο "σπόρος του φιδιού". Επιπλέον, αν και ο ερχομός του με τη μορφή ενός ανθρώπου έχει προλεχθεί σε πολλά σημεία από τις Γραφές, η ευρεία μάζα δεν θα αναγνωρίσει αμέσως αυτό που πράγματι είναι – η τέλεια παγανιστική ενσάρκωση, το «θηρίον» της Αποκάλυψης 13:1.
Επικεφαλής αυτής της ουτοπικής κυβέρνησης, θα βρίσκεται μια και μόνο ισχυρή προσωπικότητα. Θα φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος ηπίων τόνων, αλλά τελικά θα φανερωθεί ένας "βασιλιάς σκληροπρόσωπος" (Δαν. 8:23). Με διατάγματα καθολικής εξουσίας θα οδηγήσει τον κόσμο στην παγκόσμια κυβέρνηση, στην παγκόσμια θρησκεία και στον παγκόσμιο σοσιαλισμό (προφανώς υπό την έννοια του κρατισμού).
Εκείνοι που θα αρνηθούν τη νέα παγκόσμια τάξη αναπόφευκτα θα φυλακίζονται ή θα εξολοθρεύονται, μέχρι επιτέλους αυτός ο ίδιος να παρουσιαστεί ως ο «αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός» (Β΄Θεσ. 2:4).
Την ιδέα ότι το άτομο και τα δικαιώματά του, με κάποιο τρόπο, θα κληθούν να θυσιαστούν για μια «αναισθητοποιημένη παγκόσμια αρμονία» είχαν αποκηρύξει τα μεγαλύτερα μυαλά της Αμερικής. Τότε, στη δεκαετία του 1970, άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα.
Μετά από πρόσκληση του Nelson Rockefeller για τη δημιουργία μιας "νέας παγκόσμιας τάξης," ο τότε υποψήφιος πρόεδρος Jimmy Carter, έκανε την καμπάνια του, με την φράση: "Θα πρέπει να αντικαταστήσουμε την πολιτική ισορροπία δυνάμεων με την πολιτική παγκόσμια τάξη", (“We must replace balance of power politics with world order politics”).
Πηγή : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
"Η ώρα της Γης"
ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ ΤΩΝ SS,ΜΕΓΑΛΟΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ,ΜΕΛΗ ΜΑΣΩΝΙΚΩΝ ΣΤΟΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΑΝΤ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΧΑ "ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ" ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ...ΣΩΘΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ!-ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΩΔΙΑ-ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΡΑΣΟΥΣ!
Η ιδεα της μαζικης συμμετοχης σ'ενα τετοιο event,σιγουρα ενθουσιαζει μικρους και μεγαλους,πολιτικοποιημενους και μη,αδιαφορους για την οικολογια και φανατικους υπερμαχους του περιβαλλοντος:δεν ειναι αλλωστε μικρο πραγμα να συμμετεχεις σε κατι οχι μονο εσυ,ΑΛΛΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ.Ακομα κι αν αυτο διαρκει μοναχα μια ωρα και γινεται για το θεαθηναι.Οι συγχρονοι μηχανισμοι διαφημισης και προπαγανδας,επιτασσουν στον καθενα μας να "δηλωσει παρων" σε τετοιου ειδους θεατρινιστικες ενεργειες,πολυ απλα "επειδη το κανουν ολοι"!
Εμεις,δεν ειμαστε εναντιον της οικολογικης αφυπνισης του κοσμου.ΑΡΚΕΙ αυτη να ειναι ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ και οχι ΤΗΛΕΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ οπως κατι αλλες...εξεγερσεις που ταλαιπωρησαν προσφατα τη χωρα μας.Κι οταν καποιος ψαξει για το τι ακριβως ειναι και τι σκοπους εχει αυτη η περιβοητη WWF,τοτε θα καταληξει σε πολλα συμπερασματα,ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΣ PANDA ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ Η ΕΤΑΙΡΙΑ...
Ας πουμε ομως και μερικα πραγματακια για την WWF,ως εταιρια:ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ,ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ 2005 ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ Η ΙΔΙΑ,ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ 111.393.537 ΔΟΛΛΑΡΙΑ!!!Οι δε χορηγοι της ειναι ονοματα οπως Η COCA-COLA,H IBM,H HP,H TOYOTA,H NOKIA,H CANON,Η HSBC ΚΛΠ!!!Για αυτες τις μαρκετινιστικες νοοτροπιες της εχει κατηγορηθει πολλες φορες απο αλλες,μικροτερες οικολογικες οργανωσεις,ενω η ιδια απαντα πως "ο,τι κανει το κανει για την ευαισθητοποιηση των ανθρωπων ακομα και μεσω της διαφημισης"!!!
Γι'αυτο λοιπον,εμεις καλουμε ολους σε ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ της συγκεκριμενης "εκδηλωσης".Διαφορετικα θυμηθειτε,πριν σβησετε τα φωτα,ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η WWF ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ,ΠΟΙΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΤΗΣ...
Πηγή: hellas-orthodoxy.blogspot.com
Δεν συμμετέχω στον "σκοταδισμό" της παγκόσμιας οικολογικής ελιτείας
Και αυτο οχι γιατι θελω να το παιξω εξυπνακιας.
Απλα γιατι, μου τη σπαει που πανε να μου φορτωσουν την ενοχη της καταστροφης του περιβαλλοντος σε μεριδιο πολυ μεγαλυτερο απο αυτο που ξερω πως μου ανηκει!
Απλα γιατι, μου την σπαει που καποιοι τυποι με δυο αυτοκινητα εκ των οποιων το ενα τζιπ πολλων χιλιαδων κυβικων, μηχανη και σκαφος αναψυχης, κλεινοντας μια ωρα τα φωτα θεωρουν πως ειναι οικολογοι!
Απλα γιατι, μου τη σπαει που οτιδηποτε σωστο πρεπει να κραταει μια ωρα (αντε μια μερα το πολυ).
Απλα γιατι, ο ακρατος εγωισμος του ανθρωπου βαφτισε αυτη την ωρα, “Ωρα της Γης”. Η Γη υπηρχε, υπαρχει και θα υπαρχει. Και οταν αποφασισει πως εμεις οι ανθρωποι γιναμε αρκετα ενοχλητικοι, θα μας πεταξει απο πανω της οπως ενας σκυλος πετα εναν ενοχλητικο ψυλλο.
Κλειστε λοιπον τα φωτα για μια ωρα και ολο τον υπολοιπο χρονο κλειστε τα ματια σε αυτα που γινονται γυρω σας, θεωρωντας πως εχετε κανει το χρεος σας.
πηγή Τρελο-Γιάννης
ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Το δυσαγγέλιον των χιλιαστών του Θερμοκηπισμού αντί Κοινωνικού, από Ωραίας Πύλης, στην Μητρόπολη Δημητριάδος
πηγή: NovaFM
Συντάχθηκε απο τον/την Γ.Β.Κ.
Έτσι λοιπόν, ανήμερα Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,διαβάστηκε επείγουσα εγκύκλιος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος από Ωραίας Πύλης, με το κήρυγμα του Al Gore και του εσμού των νέων Χιλιαστών της Καταστροφολογίας Θερμοκηπιστών Προτεσταντών.
Αντί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το χιλιαστικό δυσαγγέλιο των Αρχόντων του κόσμου τούτου, από Ωραίας Πύλης. Ούτε λέξη περί Ευαγγελισμού ή περι Εθνικής Εορτής
Αντί λόγου παρηγορητικού, λόγος τρομοκρατίας........
Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη" αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες των Προτεσταντών και των ωνημένων ΜΜΕ που ελέγχουν οι τραπεζίτες, οι Masters of War και τα φερέφωνά τους, περί ... ανόδου της στάθμης της θαλάσσης, θερμοκηπίου, επικείμενης καταστροφής και Τέλους του Κόσμου.
Αντί του μάννα χολήν... με επείγουσα εγκύκλιο προς ανάγνωσιν ανήμερα της Μεγάλης Εορτής. Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετα σού", Παγκόσμια ... Ώρα της Γής, "εορτή" αυτών που δεν έχουν Αγίους.
Εκ γραφίδος Αρχιερέως και στόματος ποιμένων, κατα την ώρα που οι πιστοί ετοιμάζονται να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, αντί Κοινωνικού ο...κώδων του κινδύνου που κρούουν κάποιοι χρηματοδοτούμενοι, οι αστήρικτες εν πολλοίς θεωρίες κάποιων "επιστημόνων" της καταστροφής.
Αντί της Ελπίδας, το Κράτος του Φόβου. Ευχαριστούμε πολύ, Σεβασμιώτατε.
Τό Σάββατο 27 Μαρτίου δεν είναι Παγκόσμια Ημέρα κάτι, είναι Σάββατο του Λαζάρου, το ξεχάσατε;
Αλήθεια, τις ηλεκτρικές καμπάνες, πώς θα τις σημάνουν; Χωρίς ρεύμα;
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ γιa την «Ώρα της Γης»
Αγαπητοί μου
Ένα από τα πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα πού καλείται ο άνθρωπος του 21ου αιώνα να αντιμετωπίσει είναι ή υπερθέρμανση του πλανήτη. Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας, η καταστροφή των δασών και η τσιμεντοποίηση των πόλεων έχουν δημιουργήσει το «πρόβλημα του θερμοκηπίου», την υπερθέρμανση δηλαδή του πλανήτη. Οι συνέπειες από την αρνητική αυτή εξέλιξη γίνονται ολοένα και πιο ορατές.
Οι κλιματολογικές αλλαγές, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι πάγοι στους δύο πόλους που λιώνουν, περιοχές που ερημοποιούνται από την έντονη ξηρασία, πυρκαγιές που καταστρέφουν χιλιάδες στρέμματα δασικής και καλλιεργήσιμης έκτασης, ή αύξηση τής στάθμης των θαλασσών, είναι μερικές από τις επιπτώσεις τής υπερθέρμανσης του πλανήτη μας. Οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνουν τον κίνδυνο ολικής καταστροφής στο προσεχές μέλλον, εάν δεν αναλάβουμε δράσεις για την εξάλειψη του φαινομένου του «Θερμοκηπίου».
Μία αξιόλογη περιβαλλοντική πρωτοβουλία πού υπηρετεί τον ιερό αυτό σκοπό τής διάσωσης του πλανήτη μας, ξεκίνησε το 2007 ως μία εκστρατεία ευαισθητοποίησης, πού καλούσε τους πολίτες να σβήσουν τα φώτα ένα βράδυ, για μια ώρα.Η ενέργεια αυτή σύντομα μετατράπηκε σε μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες πρωτοβουλίες ενάντια στην κλιματική αλλαγή από την υπερθέρμανση του πλανήτη και ονομάστηκε «Ώρα της Γης».
Το Σάββατο 27 Μαρτίου στις 8.30 το βράδυ, καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε στην «Ώρα της γης» κλείνοντας τα φώτα στο σπίτι ή στην εργασία μας, διακόπτοντας τη λειτουργία οικιακών συσκευών ή οποιωνδήποτε άλλων μηχανημάτων πού εκπέμπουν θερμότητα, προγραμματίζοντας τη μη μετακίνηση με τα αυτοκίνητα μας.
Με τον τρόπο αυτό, όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε για μια τουλάχιστον ώρα να μειώσουμε την θερμότητα πού εκπέμπεται και να προστατέψουμε τον πλανήτη μας από την υπερθέρμανση και τις τραγικές για όλους συνέπειες της. Στην προσπάθεια υπενθύμισης τής συμμετοχής μας στην «Ώρα της Γης» αύριο στις 8.30 το βράδυ θα ηχήσουν οι καμπάνες των Εκκλησιών για να σημάνει ή έναρξη τής «Ώρας τής Γής» και στις 9.30 για την λήξη τής «Ώρας της Γης».
Ας συμμετάσχουμε όλοι σ' αυτη την παγκόσμια περιβαλλοντική πρωτοβουλία ενάντια στην κλιματική αλλαγή σβήνοντας για μια ώρα τα φώτα των σπιτιών ή της εργασίας μας, με την βεβαιότητα ότι έτσι ανάβουμε το φώς της ελπίδας για το μέλλον του πλανήτη μας και των επομένων γενεών πού θα κληθούν να ζήσουν σε αυτόν.
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Πηγή: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
Σχόλιο:
Σέ ποιόν Θεό πιστεύει ο Ιγνάτιος ο οποίος δέν έχει τη δύναμη να νικήσει τις καταστροφικές δυνάμεις τού ανθρώπου; Ο θεός του είναι Παντοδύναμος ή πανταδύναμος; Είναι τόσο δυνατή η επιστήμη που μπορεί να αρπάξει τη Δημιουργία τού Θεού, μέσα από τα χέρια του;
Και εάν ο Θεός δίνει ένα μάθημα στην ανθρωπότητα; Δηλαδή τί ήταν οι παληοί λιμοί και οι καταποντισμοί; Δέν πρέπει σ' αυτές τις περιπτώσεις οι Χριστιανοί να προσκολληθούν ακόμη περισσότερο στον Κύριο, εάν θέλουν να σταματήσει γρηγορότερα το μάθημα;
πηγή: NovaFM
Συντάχθηκε απο τον/την Γ.Β.Κ.
Έτσι λοιπόν, ανήμερα Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,διαβάστηκε επείγουσα εγκύκλιος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος από Ωραίας Πύλης, με το κήρυγμα του Al Gore και του εσμού των νέων Χιλιαστών της Καταστροφολογίας Θερμοκηπιστών Προτεσταντών.
Αντί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το χιλιαστικό δυσαγγέλιο των Αρχόντων του κόσμου τούτου, από Ωραίας Πύλης. Ούτε λέξη περί Ευαγγελισμού ή περι Εθνικής Εορτής
Αντί λόγου παρηγορητικού, λόγος τρομοκρατίας........
Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη" αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες των Προτεσταντών και των ωνημένων ΜΜΕ που ελέγχουν οι τραπεζίτες, οι Masters of War και τα φερέφωνά τους, περί ... ανόδου της στάθμης της θαλάσσης, θερμοκηπίου, επικείμενης καταστροφής και Τέλους του Κόσμου.
Αντί του μάννα χολήν... με επείγουσα εγκύκλιο προς ανάγνωσιν ανήμερα της Μεγάλης Εορτής. Αντί του 'Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετα σού", Παγκόσμια ... Ώρα της Γής, "εορτή" αυτών που δεν έχουν Αγίους.
Εκ γραφίδος Αρχιερέως και στόματος ποιμένων, κατα την ώρα που οι πιστοί ετοιμάζονται να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, αντί Κοινωνικού ο...κώδων του κινδύνου που κρούουν κάποιοι χρηματοδοτούμενοι, οι αστήρικτες εν πολλοίς θεωρίες κάποιων "επιστημόνων" της καταστροφής.
Αντί της Ελπίδας, το Κράτος του Φόβου. Ευχαριστούμε πολύ, Σεβασμιώτατε.
Τό Σάββατο 27 Μαρτίου δεν είναι Παγκόσμια Ημέρα κάτι, είναι Σάββατο του Λαζάρου, το ξεχάσατε;
Αλήθεια, τις ηλεκτρικές καμπάνες, πώς θα τις σημάνουν; Χωρίς ρεύμα;
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ γιa την «Ώρα της Γης»
Αγαπητοί μου
Ένα από τα πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα πού καλείται ο άνθρωπος του 21ου αιώνα να αντιμετωπίσει είναι ή υπερθέρμανση του πλανήτη. Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας, η καταστροφή των δασών και η τσιμεντοποίηση των πόλεων έχουν δημιουργήσει το «πρόβλημα του θερμοκηπίου», την υπερθέρμανση δηλαδή του πλανήτη. Οι συνέπειες από την αρνητική αυτή εξέλιξη γίνονται ολοένα και πιο ορατές.
Οι κλιματολογικές αλλαγές, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι πάγοι στους δύο πόλους που λιώνουν, περιοχές που ερημοποιούνται από την έντονη ξηρασία, πυρκαγιές που καταστρέφουν χιλιάδες στρέμματα δασικής και καλλιεργήσιμης έκτασης, ή αύξηση τής στάθμης των θαλασσών, είναι μερικές από τις επιπτώσεις τής υπερθέρμανσης του πλανήτη μας. Οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνουν τον κίνδυνο ολικής καταστροφής στο προσεχές μέλλον, εάν δεν αναλάβουμε δράσεις για την εξάλειψη του φαινομένου του «Θερμοκηπίου».
Μία αξιόλογη περιβαλλοντική πρωτοβουλία πού υπηρετεί τον ιερό αυτό σκοπό τής διάσωσης του πλανήτη μας, ξεκίνησε το 2007 ως μία εκστρατεία ευαισθητοποίησης, πού καλούσε τους πολίτες να σβήσουν τα φώτα ένα βράδυ, για μια ώρα.Η ενέργεια αυτή σύντομα μετατράπηκε σε μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες πρωτοβουλίες ενάντια στην κλιματική αλλαγή από την υπερθέρμανση του πλανήτη και ονομάστηκε «Ώρα της Γης».
Το Σάββατο 27 Μαρτίου στις 8.30 το βράδυ, καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε στην «Ώρα της γης» κλείνοντας τα φώτα στο σπίτι ή στην εργασία μας, διακόπτοντας τη λειτουργία οικιακών συσκευών ή οποιωνδήποτε άλλων μηχανημάτων πού εκπέμπουν θερμότητα, προγραμματίζοντας τη μη μετακίνηση με τα αυτοκίνητα μας.
Με τον τρόπο αυτό, όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε για μια τουλάχιστον ώρα να μειώσουμε την θερμότητα πού εκπέμπεται και να προστατέψουμε τον πλανήτη μας από την υπερθέρμανση και τις τραγικές για όλους συνέπειες της. Στην προσπάθεια υπενθύμισης τής συμμετοχής μας στην «Ώρα της Γης» αύριο στις 8.30 το βράδυ θα ηχήσουν οι καμπάνες των Εκκλησιών για να σημάνει ή έναρξη τής «Ώρας τής Γής» και στις 9.30 για την λήξη τής «Ώρας της Γης».
Ας συμμετάσχουμε όλοι σ' αυτη την παγκόσμια περιβαλλοντική πρωτοβουλία ενάντια στην κλιματική αλλαγή σβήνοντας για μια ώρα τα φώτα των σπιτιών ή της εργασίας μας, με την βεβαιότητα ότι έτσι ανάβουμε το φώς της ελπίδας για το μέλλον του πλανήτη μας και των επομένων γενεών πού θα κληθούν να ζήσουν σε αυτόν.
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Πηγή: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
Σχόλιο:
Σέ ποιόν Θεό πιστεύει ο Ιγνάτιος ο οποίος δέν έχει τη δύναμη να νικήσει τις καταστροφικές δυνάμεις τού ανθρώπου; Ο θεός του είναι Παντοδύναμος ή πανταδύναμος; Είναι τόσο δυνατή η επιστήμη που μπορεί να αρπάξει τη Δημιουργία τού Θεού, μέσα από τα χέρια του;
Και εάν ο Θεός δίνει ένα μάθημα στην ανθρωπότητα; Δηλαδή τί ήταν οι παληοί λιμοί και οι καταποντισμοί; Δέν πρέπει σ' αυτές τις περιπτώσεις οι Χριστιανοί να προσκολληθούν ακόμη περισσότερο στον Κύριο, εάν θέλουν να σταματήσει γρηγορότερα το μάθημα;
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΙΠΛΗ ΕΟΡΤΗ
Σήμερα εορτάζει το Χριστιανικό Έθνος τών Ελλήνων για την λύτρωσή του από την σκλαβιά των αλλοθρήσκων, εορτάζει και το κοσμικό Έθνος των άλλων Ελλήνων για την αρχή της απελευθερώσεώς του από την σκλαβιά των Χριστιανών.
Μιά απίστευτη Μανιχαϊστική ιστορία, η οποία κατοικούσε μέχρι σήμερα στα κεφάλια τών διανοουμένων και στις οθόνες τού Χύλλυγουντ, ‘‘ενσαρκώθηκε’’ στην Ελλάδα και δεν θα την εγκαταλείψη απ`ότι φαίνεται στον αιώνα! Διότι είναι μεταφυσική. Όπου υπάρχει το ένα Έθνος δέν υπάρχει το άλλο! Δηλ. δέν υπάρχει καμιά πιθανότητα ειρήνης!
Κυκλοφόρησε τον τελευταίο καιρό βιβλίο αφιερωμένο στην κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Διαπραγματεύεται και την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι εσωτερικοί λόγοι τής εξαφανίσεως τού Βυζαντίου, παρουσιάζονται σε βίντεο στο μπλόγκ του Τρελο-Γιάννη!
«Τόν 13ο αιώνα δημιουργήθηκαν στο Βυζάντιο δύο κόμματα. Τό ένα φιλοδυτικό, το άλλο Βυζαντινό. Οι φιλοδυτικοί δήλωναν ανοιχτά πως το Βυζάντιο είχε εξαντλήσει τις δυνάμεις του, την Ιστορική του δυναμική (δέν επηρέαζε πλέον την Ιστορία ) και ζητούσαν ριζική αναμόρφωση όλων των κρατικών θεσμών στα πρότυπα της Δύσεως. Αυτοί οι οπαδοί τού Δυτικού πολιτισμού είχαν την πολιτική και οικονομική στήριξη ξένων κυβερνήσεων και στο τέλος κατόρθωσαν να εισάγουν στη χώρα μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Έφτασαν ακόμη και στη θρησκευτική μεταρρύθμιση!
Όλες οι μεταρρυθμίσεις τους απέτυχαν παταγωδώς (διότι ανιστόρητες) αλλά είχαν σαν τραγικό αποτέλεσμα να αφήσουν την αυτοκρατορία ανυπεράσπιστη έναντι τών Σουλτάνων [εδώ βρίσκεται η ρίζα τού εμφυλίου].
Αρχικά ξεκίνησαν μέ μιά μεταρρύθμιση τής ίδιας τής Ιστορίας, ωστόσο αντί για σωστή κριτική πρότειναν στό κράτος μιά ολέθρια αυτοταπείνωση. Υμνούσαν οτιδήποτε Δυτικό ενώ καταφρονούσαν τα οικεία. Οι παραδόσεις χλευάζονταν, ο στρατός εξευτελίζονταν. Η πλούσια νεολαία σπούδαζε στη Δύση. Στη Δύση κατέληξαν σιγά-σιγά και οι καλύτεροι επιστήμονες. Μεταρρύθμισαν το στρατό κατά τά Δυτικά πρότυπα και κατόρθωσαν να καταστρέψουν τον ήδη υπάρχοντα, χωρίς να καταφέρουν να φτιάξουν έναν επαγγελματικό. Τό τελευταίο πλήγμα το κατάφερε η θρησκευτική ένωση με την Ρώμη»
Αυτό το κείμενο περιγράφει το τέλος του Βυζαντίου ή το τέλος της Ελλάδος; Τό τέλος ή την επανάληψη τής Ιστορίας;
Δέν μοιάζουν να επαναλαμβάνονται όλα; Γιατί χρειάζεται όμως μιά επανάληψη για να διαλυθεί η ορθοδοξία; Διότι στην εποχή τού Βυζαντίου διέθετε Πατέρες, σήμερα διαθέτει οπαδούς των πατέρων.
Συντηρητές οι οποίοι διαφυλάττουν τα σύνορα της Ερήμου. Διότι ζωντανή Εκκλησία δέν υφίσταται πλέον. Φαίνεται από τον πέτρινο λόγο της! Σήμερα λοιπόν οι οικουμενιστές θεολόγοι θα νικήσουν κατά κράτος αυτούς πού δεν είχαν κατορθώσει να νικήσουν οι συμφεροντολόγοι της Φλωρεντίας ! (Ήταν τέτοιο το μεγαλείο πού ξεπουλούσαν τότε, πού έφτασε η παραμονή τους και μόνον να προκαλέσει την Αναγέννηση. Την απελευθέρωση τών λαών τής Ευρώπης από το σκιάχτρο τού πάπα. Διότι κατάλαβαν όλοι οι Ευρωπαίοι, μέσα από τις πολλαπλές συνόδους για την ένωση, πως για να αγωνίζεται με τόσο πάθος γιά την αναγνώρισή του, δέν έχει την αλήθεια με το μέρος του. Έτσι εξελίσσεται εξάλλου η Ιστορία, με τις παράπλευρες απώλειες).
Νά πώς περιγράφουν τη νίκη τους οι οικουμενιστές θεολόγοι του Καλαϊτζίδη. «Γιά πρώτη φορά, έπειτα από πολλούς αιώνες, με την αφορμή τής οικουμενικής κίνησης και στο πλαίσιο κυρίως της ορθόδοξης διασποράς, η ορθόδοξη θεολογία βγήκε από την εσωστρέφεια και την ομολογιακή της περιχαράκωση, ερχόμενοι σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις και με τις προκλήσεις του μοντέρνου κόσμου»
Πώς αντιδρούν οι φύλακες της παραδόσεως;
«Δέν υπάρχουν άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις, είναι αιρέσεις»
Δέν στέκονται ποτέ στην κατηγορία : Κατάντησαν την ορθοδοξία μιά εκκλησία ομολογιακού χαρακτήρος. Χωρίς Ζωή, χωρίς ΑΓΙΟΥΣ. Με κενούς αντιπροσώπους τού θεού, χωρίς περιεχόμενο. Μάλλον καλύτερα με ένα και μοναδικό περιεχόμενο. Την κατάκριση. Τό μοναδικό περιεχόμενο του ορθοδόξου ΕΓΩ.
Aυτοί οι θεολόγοι αντικαθιστούν πλέον την ιεραρχία και ανοίγονται στον κόσμο, αντί να ανοιχθούν στο Θεό γκρεμίζοντας τα τείχη πού έκτισε η ιεραρχία, ακριβώς για να μάς χωρίσει από το Θεό καί να απολαύσει την αντιπροσωπεία της. Σέ λίγο, είναι σίγουρο, θα ζητήσουν και αποστολική διαδοχή καθώς ονειρευόμενοι θα αγωνίζονται να επανευαγγελίσουν τον κόσμο! Γιατί, μήπως η προηγούμενη αποστολική διαδοχή είχε οποιοδήποτε περιεχόμενο;
Θα θέλαμε όμως να επιμείνουμε λιγο περισσότερο στην φράση των οικουμενιστών της Ακαδημίας Βόλου του Καλαϊτζίδη:
«Γιά πρώτη φορά, με την αφορμή τής οικουμενικής κίνησης και στο πλαίσιο κυρίως της ορθόδοξης διασποράς, η ορθόδοξη θεολογία ήρθε σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις».
Αυτή η ορθόδοξη διασπορά είναι ως γνωστόν η Ρώσικη διασπορά πού εξορίστηκε στον Δυτικό κόσμο μετά την επικράτηση τού κομμουνισμού στην πατρίδα τους ! Μαζί τους έφεραν και τον πατέρα τού οικουμενισμού τον Σολόβιεφ, μεγαλύτερος μαθητής του οποίου υπήρξε ο Φλωρόφσκι.
Πάλι στο πλούσιο blog του αγαπητού Τρελο-Γιάννη, υπάρχει συνέντευξη τού ανηψιού τού Γέροντα Σωφρόνιου, όπου θίγονται πολύ σημαντικά θέματα. Ανάμεσα στα οποία και το εξής συγκλονιστικό και πρωτοφανές : ο ιερομόναχος Νικόλαος μας πληροφορεί λοιπόν πως έχει γράψει ένα σπουδαίο βιβλίο με τίτλο : «Αγαπώ άρα υπάρχω : θεολογική κληρονομιά τού Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου» το οποίο ήδη κυκλοφορεί στην Αμερική.
Συνεχίζει : το θεμέλιο όλης της θεολογίας του πατέρα Σωφρόνιου είναι η παράδοση τής Εκκλησίας και πρώτα απ`όλα η ασκητική παράδοση. Όλη η θεολογία του βασίζεται στην ασκητική πρακτική τού Άθωνα και στην προσωπική του εμπειρία. Και με ιδιαίτερη προσοχή αναφερόταν σε όλα όσα υπερέβαιναν την παράδοση τής Εκκλησίας. Όταν λοιπόν αναπτύχθηκε ώς θεολόγος, όταν η τριαδολογία και η χριστολογία του, την οποία όχι μόνο βίωσε, αλλά και ζούσε, αποκρυσταλλώθηκαν με λέξεις, τότε όλο το θεολογικό σύστημά του, με ταπεινότητα τό έστειλε στον π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, ο οποίος ήταν τότε ο κορυφαίος της ορθόδοξης θεολογίας. Επειδή γνώριζε σε βάθος τούς Αγίους Πατέρες, κανένας δέν μπορούσε να τον κατηγορήσει για παρέκκλιση από την ορθοδοξία. Έγραψε λοιπόν «Κοιτάξτε άν έγραψα κάτι πού δεν συνάδει με την ορθοδοξία». Ο π. Γεώργιος αφού διάβασε την θεολογία του, απάντησε με βαθειά αμοιβαία κατανόηση σε πολλά θέματα και με βαθειά αλληλεγγύη, σε αντίθεση με τον εθνικισμό στην εκκλησία, από τον οποίο έπασχε ο π. Γεώργιος». Απίστευτο! Τί δουλειά έχει η αλληλεγγύη ανάμεσά τους;
Την θεολογία του Γέροντα την βρίσκουμε σήμερα στον Ζηζιούλα, στον Ιερόθεο Βλάχο, ακόμη και στον Γιανναρά, οι οποίοι συζητούσαν πολύ συχνά με το Γέροντα.
Δεν είναι πρωτοφανές το πρωτείο του διαβασμένου Φλωρόφσκι έναντι τής εμπειρίας και έναντι της ασκητικής τού Αγίου Όρους;
Δεν καταλαβαίνουμε λίγο περισσότερο την εχθρική στάση τών εν λόγω θεολόγων έναντι του Αγίου Όρους; Τό οποίο είχε κρατήσει στην εποχή τού Βυζαντίου την Ορθοδοξία ζωντανή; Τώρα ποιός; Η σχολή του Φλωρόφσκι; Απίστευτα πράγματα!!!
Aμέθυστος
Και ένα μικρό δώρο: στα Γαλλικά Je suis σημαίνει εγώ είμαι, και χωρίς το i απομένει Jesus.
Μιά απίστευτη Μανιχαϊστική ιστορία, η οποία κατοικούσε μέχρι σήμερα στα κεφάλια τών διανοουμένων και στις οθόνες τού Χύλλυγουντ, ‘‘ενσαρκώθηκε’’ στην Ελλάδα και δεν θα την εγκαταλείψη απ`ότι φαίνεται στον αιώνα! Διότι είναι μεταφυσική. Όπου υπάρχει το ένα Έθνος δέν υπάρχει το άλλο! Δηλ. δέν υπάρχει καμιά πιθανότητα ειρήνης!
Κυκλοφόρησε τον τελευταίο καιρό βιβλίο αφιερωμένο στην κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Διαπραγματεύεται και την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι εσωτερικοί λόγοι τής εξαφανίσεως τού Βυζαντίου, παρουσιάζονται σε βίντεο στο μπλόγκ του Τρελο-Γιάννη!
«Τόν 13ο αιώνα δημιουργήθηκαν στο Βυζάντιο δύο κόμματα. Τό ένα φιλοδυτικό, το άλλο Βυζαντινό. Οι φιλοδυτικοί δήλωναν ανοιχτά πως το Βυζάντιο είχε εξαντλήσει τις δυνάμεις του, την Ιστορική του δυναμική (δέν επηρέαζε πλέον την Ιστορία ) και ζητούσαν ριζική αναμόρφωση όλων των κρατικών θεσμών στα πρότυπα της Δύσεως. Αυτοί οι οπαδοί τού Δυτικού πολιτισμού είχαν την πολιτική και οικονομική στήριξη ξένων κυβερνήσεων και στο τέλος κατόρθωσαν να εισάγουν στη χώρα μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Έφτασαν ακόμη και στη θρησκευτική μεταρρύθμιση!
Όλες οι μεταρρυθμίσεις τους απέτυχαν παταγωδώς (διότι ανιστόρητες) αλλά είχαν σαν τραγικό αποτέλεσμα να αφήσουν την αυτοκρατορία ανυπεράσπιστη έναντι τών Σουλτάνων [εδώ βρίσκεται η ρίζα τού εμφυλίου].
Αρχικά ξεκίνησαν μέ μιά μεταρρύθμιση τής ίδιας τής Ιστορίας, ωστόσο αντί για σωστή κριτική πρότειναν στό κράτος μιά ολέθρια αυτοταπείνωση. Υμνούσαν οτιδήποτε Δυτικό ενώ καταφρονούσαν τα οικεία. Οι παραδόσεις χλευάζονταν, ο στρατός εξευτελίζονταν. Η πλούσια νεολαία σπούδαζε στη Δύση. Στη Δύση κατέληξαν σιγά-σιγά και οι καλύτεροι επιστήμονες. Μεταρρύθμισαν το στρατό κατά τά Δυτικά πρότυπα και κατόρθωσαν να καταστρέψουν τον ήδη υπάρχοντα, χωρίς να καταφέρουν να φτιάξουν έναν επαγγελματικό. Τό τελευταίο πλήγμα το κατάφερε η θρησκευτική ένωση με την Ρώμη»
Αυτό το κείμενο περιγράφει το τέλος του Βυζαντίου ή το τέλος της Ελλάδος; Τό τέλος ή την επανάληψη τής Ιστορίας;
Δέν μοιάζουν να επαναλαμβάνονται όλα; Γιατί χρειάζεται όμως μιά επανάληψη για να διαλυθεί η ορθοδοξία; Διότι στην εποχή τού Βυζαντίου διέθετε Πατέρες, σήμερα διαθέτει οπαδούς των πατέρων.
Συντηρητές οι οποίοι διαφυλάττουν τα σύνορα της Ερήμου. Διότι ζωντανή Εκκλησία δέν υφίσταται πλέον. Φαίνεται από τον πέτρινο λόγο της! Σήμερα λοιπόν οι οικουμενιστές θεολόγοι θα νικήσουν κατά κράτος αυτούς πού δεν είχαν κατορθώσει να νικήσουν οι συμφεροντολόγοι της Φλωρεντίας ! (Ήταν τέτοιο το μεγαλείο πού ξεπουλούσαν τότε, πού έφτασε η παραμονή τους και μόνον να προκαλέσει την Αναγέννηση. Την απελευθέρωση τών λαών τής Ευρώπης από το σκιάχτρο τού πάπα. Διότι κατάλαβαν όλοι οι Ευρωπαίοι, μέσα από τις πολλαπλές συνόδους για την ένωση, πως για να αγωνίζεται με τόσο πάθος γιά την αναγνώρισή του, δέν έχει την αλήθεια με το μέρος του. Έτσι εξελίσσεται εξάλλου η Ιστορία, με τις παράπλευρες απώλειες).
Νά πώς περιγράφουν τη νίκη τους οι οικουμενιστές θεολόγοι του Καλαϊτζίδη. «Γιά πρώτη φορά, έπειτα από πολλούς αιώνες, με την αφορμή τής οικουμενικής κίνησης και στο πλαίσιο κυρίως της ορθόδοξης διασποράς, η ορθόδοξη θεολογία βγήκε από την εσωστρέφεια και την ομολογιακή της περιχαράκωση, ερχόμενοι σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις και με τις προκλήσεις του μοντέρνου κόσμου»
Πώς αντιδρούν οι φύλακες της παραδόσεως;
«Δέν υπάρχουν άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις, είναι αιρέσεις»
Δέν στέκονται ποτέ στην κατηγορία : Κατάντησαν την ορθοδοξία μιά εκκλησία ομολογιακού χαρακτήρος. Χωρίς Ζωή, χωρίς ΑΓΙΟΥΣ. Με κενούς αντιπροσώπους τού θεού, χωρίς περιεχόμενο. Μάλλον καλύτερα με ένα και μοναδικό περιεχόμενο. Την κατάκριση. Τό μοναδικό περιεχόμενο του ορθοδόξου ΕΓΩ.
Aυτοί οι θεολόγοι αντικαθιστούν πλέον την ιεραρχία και ανοίγονται στον κόσμο, αντί να ανοιχθούν στο Θεό γκρεμίζοντας τα τείχη πού έκτισε η ιεραρχία, ακριβώς για να μάς χωρίσει από το Θεό καί να απολαύσει την αντιπροσωπεία της. Σέ λίγο, είναι σίγουρο, θα ζητήσουν και αποστολική διαδοχή καθώς ονειρευόμενοι θα αγωνίζονται να επανευαγγελίσουν τον κόσμο! Γιατί, μήπως η προηγούμενη αποστολική διαδοχή είχε οποιοδήποτε περιεχόμενο;
Θα θέλαμε όμως να επιμείνουμε λιγο περισσότερο στην φράση των οικουμενιστών της Ακαδημίας Βόλου του Καλαϊτζίδη:
«Γιά πρώτη φορά, με την αφορμή τής οικουμενικής κίνησης και στο πλαίσιο κυρίως της ορθόδοξης διασποράς, η ορθόδοξη θεολογία ήρθε σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις».
Αυτή η ορθόδοξη διασπορά είναι ως γνωστόν η Ρώσικη διασπορά πού εξορίστηκε στον Δυτικό κόσμο μετά την επικράτηση τού κομμουνισμού στην πατρίδα τους ! Μαζί τους έφεραν και τον πατέρα τού οικουμενισμού τον Σολόβιεφ, μεγαλύτερος μαθητής του οποίου υπήρξε ο Φλωρόφσκι.
Πάλι στο πλούσιο blog του αγαπητού Τρελο-Γιάννη, υπάρχει συνέντευξη τού ανηψιού τού Γέροντα Σωφρόνιου, όπου θίγονται πολύ σημαντικά θέματα. Ανάμεσα στα οποία και το εξής συγκλονιστικό και πρωτοφανές : ο ιερομόναχος Νικόλαος μας πληροφορεί λοιπόν πως έχει γράψει ένα σπουδαίο βιβλίο με τίτλο : «Αγαπώ άρα υπάρχω : θεολογική κληρονομιά τού Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου» το οποίο ήδη κυκλοφορεί στην Αμερική.
Συνεχίζει : το θεμέλιο όλης της θεολογίας του πατέρα Σωφρόνιου είναι η παράδοση τής Εκκλησίας και πρώτα απ`όλα η ασκητική παράδοση. Όλη η θεολογία του βασίζεται στην ασκητική πρακτική τού Άθωνα και στην προσωπική του εμπειρία. Και με ιδιαίτερη προσοχή αναφερόταν σε όλα όσα υπερέβαιναν την παράδοση τής Εκκλησίας. Όταν λοιπόν αναπτύχθηκε ώς θεολόγος, όταν η τριαδολογία και η χριστολογία του, την οποία όχι μόνο βίωσε, αλλά και ζούσε, αποκρυσταλλώθηκαν με λέξεις, τότε όλο το θεολογικό σύστημά του, με ταπεινότητα τό έστειλε στον π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, ο οποίος ήταν τότε ο κορυφαίος της ορθόδοξης θεολογίας. Επειδή γνώριζε σε βάθος τούς Αγίους Πατέρες, κανένας δέν μπορούσε να τον κατηγορήσει για παρέκκλιση από την ορθοδοξία. Έγραψε λοιπόν «Κοιτάξτε άν έγραψα κάτι πού δεν συνάδει με την ορθοδοξία». Ο π. Γεώργιος αφού διάβασε την θεολογία του, απάντησε με βαθειά αμοιβαία κατανόηση σε πολλά θέματα και με βαθειά αλληλεγγύη, σε αντίθεση με τον εθνικισμό στην εκκλησία, από τον οποίο έπασχε ο π. Γεώργιος». Απίστευτο! Τί δουλειά έχει η αλληλεγγύη ανάμεσά τους;
Την θεολογία του Γέροντα την βρίσκουμε σήμερα στον Ζηζιούλα, στον Ιερόθεο Βλάχο, ακόμη και στον Γιανναρά, οι οποίοι συζητούσαν πολύ συχνά με το Γέροντα.
Δεν είναι πρωτοφανές το πρωτείο του διαβασμένου Φλωρόφσκι έναντι τής εμπειρίας και έναντι της ασκητικής τού Αγίου Όρους;
Δεν καταλαβαίνουμε λίγο περισσότερο την εχθρική στάση τών εν λόγω θεολόγων έναντι του Αγίου Όρους; Τό οποίο είχε κρατήσει στην εποχή τού Βυζαντίου την Ορθοδοξία ζωντανή; Τώρα ποιός; Η σχολή του Φλωρόφσκι; Απίστευτα πράγματα!!!
Aμέθυστος
Και ένα μικρό δώρο: στα Γαλλικά Je suis σημαίνει εγώ είμαι, και χωρίς το i απομένει Jesus.
ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Αδιέξοδοι διάλογοι
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/3/2010
Ἀντίθετα, οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑποστηρίζουν ὅτι μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους ἔχουν ἐπιλυθεῖ πολλὰ προβλήματα καὶ ἔχουν γίνει πολλὰ βήματα πρὸς τὴν ποθούμενη ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν". Τὸ λένε αὐτὸ χωρὶς νὰ τὸ στηρίζουν πουθενά......
Ἁπλῶς θέλουν νὰ βρίσκονται στὸ προσκήνιο καὶ νὰ ἐμφανίζονται σπουδαῖοι καὶ τρανοί, μὲ ὁράματα καὶ ὑψηλοὺς στόχους, μιὰ καὶ δὲν ἔχουν τί ἄλλο νὰ κάνουν προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας τους. Νομίζω ὅτι πολὺ λίγο ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σώζουσα ἀλήθεια τῆς πίστεως. Περισσότερο τονίζουν τὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη, ἡ ὁποία στὴν πρακτική τους δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἐθιμοτυπικὲς ἐπισκέψεις, κατὰ συνθήκην προσφωνήσεις, ἀνταλλαγὲς δώρων, ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις, περιφρόνηση τῶν ἱερῶν δογμάτων καὶ κανόνων καὶ ἄλλα κοσμικὰ καὶ ἀπαράδεκτα. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δίνουν τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στοὺς ἑτεροδόξους.Ὅμως πῶς γίνεται αὐτό; Ἀφοῦ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅταν δὲν μιλοῦν γιὰ τὶς δογματικὲς διαφορές, ποὺ ὑπάρχουν, οὔτε καὶ διατυπώνουντὸν εὐθὺ λόγο ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι συνομιλητές τους εἶναι αἱρετικοὶ καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία, ἀφοῦ προηγουμένως παραδεχθοῦν ὅτι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ ἔχουν διαστρεβλώσει τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ ἡμέτεροι Οἰκουμενιστὲς προβάλλουν δύο λόγους ὑπὲρ τῆς διεξαγωγῆς τῶν θεολογικῶν διαλόγων: τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τὴ μαρτυρία τῆςὈρθοδόξου πίστεως.Ὅμως ὑπάρχει ἕν λεπτότατο σημεῖο, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦν οἱ θερμοὶ Οἰκουμενιστές. "Ἡ ἀγάπη δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.Ὅταν ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης δὲν συνυπάρχει μὲ τὸν διάλογο τῆς ἀληθείας καὶ δὲν ὁδηγεῖ στὴν συνάντηση καὶ ἀποδοχὴ τῆς σώζουσας ἀλήθειας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡἘκκλησία Του, εἶναι ἐπικίνδυνη παγίδα, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ συγκρητιστικὴ ἀδιαφορία καὶ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν σωτηρία. Δὲν ὑπάρχει χειρότερο κακὸ ἀπὸ τὴν στέρηση τῆς σωτηρίας, καὶ μόνον ὡς ἔργο ἀγάπης δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ. Εἶναι δυνατὸν νὰ στρέφεται ἡ ἀγάπη ἐναντίον τῆς ἀληθείας;" (Πρακτικὰ Συνεδρίου, Οἰκουμενισμός. Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις, τόμ. β´, Θεσ/νίκη 2008, σελ. 215).
Εἶναι καιρὸς νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἄρουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στοὺς πρωτεργάτες του καὶ ἂς εἶναι Πατριάρχες, Μητροπολίτες καὶ σοφοὶ καθηγητές. Τὰ ἄδεια ἀξιώματα καὶ ἡ κενὴ σοφία δὲν πρέπει νὰ μᾶς συγκινοῦν.
Πηγή : ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/3/2010Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου ΔιονυσΙου Τάτση
ΟΙ ΑΠΟ ἐτῶν θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διεξάγονται δὲν ἔχουν ἀποδώσει τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Καὶ νὰ λάβει ὑπόψη του κανεὶς ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ σοβαρὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀπομακρύνει τοὺς ἑτερόδοξους ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἀντίθετα, οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑποστηρίζουν ὅτι μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους ἔχουν ἐπιλυθεῖ πολλὰ προβλήματα καὶ ἔχουν γίνει πολλὰ βήματα πρὸς τὴν ποθούμενη ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν". Τὸ λένε αὐτὸ χωρὶς νὰ τὸ στηρίζουν πουθενά......
Ἁπλῶς θέλουν νὰ βρίσκονται στὸ προσκήνιο καὶ νὰ ἐμφανίζονται σπουδαῖοι καὶ τρανοί, μὲ ὁράματα καὶ ὑψηλοὺς στόχους, μιὰ καὶ δὲν ἔχουν τί ἄλλο νὰ κάνουν προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας τους. Νομίζω ὅτι πολὺ λίγο ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σώζουσα ἀλήθεια τῆς πίστεως. Περισσότερο τονίζουν τὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη, ἡ ὁποία στὴν πρακτική τους δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἐθιμοτυπικὲς ἐπισκέψεις, κατὰ συνθήκην προσφωνήσεις, ἀνταλλαγὲς δώρων, ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις, περιφρόνηση τῶν ἱερῶν δογμάτων καὶ κανόνων καὶ ἄλλα κοσμικὰ καὶ ἀπαράδεκτα. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δίνουν τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στοὺς ἑτεροδόξους.Ὅμως πῶς γίνεται αὐτό; Ἀφοῦ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅταν δὲν μιλοῦν γιὰ τὶς δογματικὲς διαφορές, ποὺ ὑπάρχουν, οὔτε καὶ διατυπώνουντὸν εὐθὺ λόγο ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι συνομιλητές τους εἶναι αἱρετικοὶ καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία, ἀφοῦ προηγουμένως παραδεχθοῦν ὅτι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ ἔχουν διαστρεβλώσει τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ ἡμέτεροι Οἰκουμενιστὲς προβάλλουν δύο λόγους ὑπὲρ τῆς διεξαγωγῆς τῶν θεολογικῶν διαλόγων: τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τὴ μαρτυρία τῆςὈρθοδόξου πίστεως.Ὅμως ὑπάρχει ἕν λεπτότατο σημεῖο, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦν οἱ θερμοὶ Οἰκουμενιστές. "Ἡ ἀγάπη δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.Ὅταν ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης δὲν συνυπάρχει μὲ τὸν διάλογο τῆς ἀληθείας καὶ δὲν ὁδηγεῖ στὴν συνάντηση καὶ ἀποδοχὴ τῆς σώζουσας ἀλήθειας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡἘκκλησία Του, εἶναι ἐπικίνδυνη παγίδα, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ συγκρητιστικὴ ἀδιαφορία καὶ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν σωτηρία. Δὲν ὑπάρχει χειρότερο κακὸ ἀπὸ τὴν στέρηση τῆς σωτηρίας, καὶ μόνον ὡς ἔργο ἀγάπης δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ. Εἶναι δυνατὸν νὰ στρέφεται ἡ ἀγάπη ἐναντίον τῆς ἀληθείας;" (Πρακτικὰ Συνεδρίου, Οἰκουμενισμός. Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις, τόμ. β´, Θεσ/νίκη 2008, σελ. 215).
Εἶναι καιρὸς νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἄρουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στοὺς πρωτεργάτες του καὶ ἂς εἶναι Πατριάρχες, Μητροπολίτες καὶ σοφοὶ καθηγητές. Τὰ ἄδεια ἀξιώματα καὶ ἡ κενὴ σοφία δὲν πρέπει νὰ μᾶς συγκινοῦν.
Πηγή : ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
ΧΑΙΡΕ, ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕΤΑ ΣΟΥ
Άγ. Νικόλαος Καβάσιλας
ΕΑΝ ΠΡΕΠΕΙ κάποτε να χαίρη ο άνθρωπος και να σκιρτά και να ψάλλη με ευφροσύνη, εάν υπάρχη μιά περίοδος που απαιτεί να λεχθή ό,τι υπάρχει πιο μεγάλο και πιο λαμπρό και που κάνει τον άνθρωπο να ποθή να έχη όσο το δυνατόν ευρύτερη σχέση, ωραιότερη έκφραση και δυνατώτερο λόγο, για να υμνήση τα μεγαλεία της, δεν βλέπω ποια άλλη μπορεί να είναι αυτή, αν όχι η σημερινή γιορτή. Γιατί σαν σήμερα έφθασε στη γη Άγγελος από τον ουρανό αναγγέλλοντας την απαρχή όλων των καλών. Σήμερα ο ουρανός μεγαλύνεται. Σήμερα η γη αγάλλεται. Σήμερα ολόκληρη η κτίση χαίρει. Και δεν μένει έξω από τη γιορτή ούτε Αυτός που κρατεί στα χέρια του τον ουρανό. Γιατί αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι ένα πραγματικό πανηγύρι. Όλοι συναντιούνται σ' αυτό, στην ίδια χαρά. Όλοι ζουν και δίνουν και σ' εμάς την ίδια ευφροσύνη: Ο Δημιουργός, τα δημιουργήματα όλα, η ίδια η μητέρα του Δημιουργου που του πρόσφερε τη φύση μας και τον έκαμε έτσι κοινωνό στις χαρμόσυνες συνάξεις και τις γιορτές μας. Χαίρει πριν απ' όλους ο Δημιουργός. Γιατί είναι βέβαια ευεργέτης κι από την αρχή της δημιουργίας έχει σαν έργο Του την ευεργεσία. Ποτέ Του δεν είχε ανάγκη από τίποτε και δεν ξέρει άλλο από το να προσφέρη και να ευεργετή. Σήμερα όμως, χωρίς να σταματήση το σωτήριο έργο Του, περνά στη δεύτερη θέση, έρχεται ανάμεσα σ' αυτούς που ευεργετούνται. Και δεν χαίρεται τόσο για τις μεγάλες δωρεές που χάρισε Αυτός στην κτίση και που τον αποδεικνύουν γενναιόδωρο, όσο για τα μικρά που έλαβε από τους ευεργετημένους, γιατί έτσι φανερώνεται ότι είναι φιλάνθρωπος. Kαι θεωρεί ότι τον δοξάζουν όχι μόνο εκείνα που ο ίδιος έδωσε στους φτωχούς δούλους, αλλά κι όσα oι φτωχοί του χάρισαν. Γιατί αν και διάλεξε από τη θεία δόξα την κένωση και καταδέχθηχε να πάρη σαν δώρο από μας την ανθρώπινη φτώχεια, ο πλούτος Του έμεινε αναλλοίωτος και μετέτρεψε πάνω του το δώρο μας σε κόσμημα και βασιλεία.
Για την κτίση πάλι -και λέγοντας κτίση εννοώ όχι μόνο την ορατή, αλλά κι εκείνη που ξεπερνά το ανθρώπινο μάτι- τι θα μπορούσε να αποτελέση μεγαλύτερη αφορμή ευφροσύνης από το γεγονός ότι βλέπει το Δημιουργό της να έρχεται μέσα της και τον Κύριο των όλων να παίρνη θέση ανάμεσα στους δούλους; Κι αυτό όχι απογυμνώνοντας τον εαυτό Του από την εξουσία Του, αλλά προσλαμβάνοντας το δούλο, όχι αποβάλλοντας τον πλούτο, αλλά μεταδίδοντάς τον στο φτωχό, όχι ξεπέφτοντας από τα ύψη Του, αλλά εξυψώνοντας τον ταπεινό.
Αλλά χαίρει και η Παρθένος, χάρις στην οποία όλες αυτές oι δωρεές δόθηκαν στους ανθρώπους. Kαι χαίρει για πέντε λόγους. Πριν απ' όλα σαν άνθρωπος, που συμμετέχει, όπως όλοι, στα κοινά αγαθά. Χαίρει όμως και γιατί oι δωρεές δόθηκαν σ' Αυτή και πριν και αφθονώτερα από τους άλλους, κι ακόμη περισσότερο, γιατί Αυτή είναι η αιτία που oι δωρεές αυτές δόθηκαν σ' όλους. Ο πέμπτος όμως και μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο χαίρει η Παρθένος είναι ότι όχι απλώς διά μέσου αυτής ο Θεός, αλλά και αυτή η ίδια, χάρις σ' εκείνα που γνώρισε και προείδε, έφερε την ανάσταση στους ανθρώπους.
2. Γιατί η Παρθένος δεν είναι όπως η γη που συνετέλεσε μεν, αλλά δεν έκαμε όμως η ίδια τίποτε στη δημιουργία του ανθρώπου, που χρησιμοποιήθηκε σαν απλή ύλη από τον Δημιουργό και απλώς "έγινε" χωρίς να "πράξη" τίποτε. Η Παρθένος πραγματοποίησε η ίδια μέσα της και πρόσφερε στο Θεό όλα εκείνα που προσείλκυσαν τον Τεχνίτη στη γη, που παρακίνησαν το δημιουργικό χέρι. Και ποια είναι αυτά; Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, άρνηση κάθε κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή από το φως καθαρώτερη, σώμα εντελώς πνευματικό, λαμπρότερο από τον ήλιο, από τον ουρανό καθαρώτερο, από τους χερουβικούς θρόνους ιερώτερο. Φτερούγισμα νου, που δεν δειλιάζει μπρος σε κανένα ύψος, που ξεπερνά ακόμη και τα φτερά των Αγγέλων. Θείος έρως, που απορρόφησε και αφομοίωσε κάθε άλλη επιθυμία της ψυχής. Κτήμα του Θεού, ένωση με το Θεό που δεν χωράει σέ καμμιά ανθρώπινη σκέψη.
΄Ετσι, έχοντας στολίσει με τέτοιο κάλλος και το σώμα και την ψυχή Της, κατορθώνει να ελκύση επάνω της το βλέμμα του Θεού. Ανέδειξε, χάρις στη δική Της ωραιότητα, ωραία την κοινή ανθρώπινη φύση. Και κατέκτησε τον απαθή. Και έγινε άνθρωπος εξ αιτίας της Παρθένου Εκείνος που εξ αιτίας της αμαρτίας ήταν στους ανθρώπους μισητός.
3. Kαι το "μεσότοιχον της έχθρας" και ο "φραγμός» δεν είχαν για την Παρθένο καμμιά ισχύ, αλλά κάθετι που χώριζε το ανθρώπινο γένος από το Θεό σε ό,τι αφορά την ίδια είχε καταργηθή. Έτσι και πριν από την κοινή καταλλαγή είχε συναφθή ανάμεσα στο Θεό και την Παρθένο μόνη ειρήνη. Ακόμη περισσότερο, δεν χρειάσθηκε ποτέ να προσφέρη εκείνη σπονδές ειρήνης και συμφιλιώσεως, μια και στεκόταν από την αρχή στην κορυφή του χορού των φίλων. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν για τους άλλους. Και υπήρξε πριν από τον Παράκλητο, «παράκλητος υπέρ ημών προς τον Θεόν», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Παύλου, υψώνοντας προς Αυτόν για χάρη των ανθρώπων όχι τα χέρια Της, αλλά, αντί για άλλη ικεσία, την ίδια τη ζωή Της. Κι έφθασε η αρετή μιας ψυχής να σταματήση την κακία των ανθρώπων όλων των αιώνων. Όπως η Κιβωτός που έσωσε τον άνθρωπο κατά το κοινό ναυάγιο της οικουμένης δεν έλαβε η ίδια μέρος στις συμφορές και διέσωσε στο γένος τη δυνατότητα να συνεχισθή, το ίδιο συνέβηκε και με την Παρθένο. Διατήρησε πάντοτε τη σκέψη Της τόσο άθικτη και ιερή, σαν να μην είχε αποτολμηθή ποτέ στη γη καμμιά αμαρτία, σαν να ήταν όλοι συνεπείς σ' αυτά που έπρεπε, σαν να έμεναν όλοι ακόμα στην εστία του Παραδείσου. Ούτε καν αισθάνθηκε, πράγματι, την κακία που ξεχύθηκε σ' όλη την γη. Και ο κατακλυσμός της αμαρτίας που ξαπλώθηκε παντού κι έκλεισε τον ουρανό κι άνοιξε τον Άδη κι έβαλε σε πόλεμο τους ανθρώπους με τον Θεό κι έδιωξε από τη γη τον Αγαθό, φέρνοντας στη θέση του τον Πονηρό, δεν κατάφερε ούτε στο παραμικρό να θίξη τη μακαρία Παρθένο. Αλλ' ενώ κυριάρχησε σ' ολόκληρη την οικουμένη κι έσεισε και συντάραξε και γκρέμισε τα πάντα, νικήθηκε από ένα μόνο λογισμό, από μια ψυχή. Και δεν νικήθηκε από την Παρθένο μόνο, αλλά χάρις σ' αυτήν υποχώρησε η αμαρτία κι από ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Αυτή ήταν η συμβολή της Παρθένου στο έργο της σωτηρίας, πριν φθάση, η ημέρα εκείνη, κατά την οποία έπρεπε ο Θεός, σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο Του, να κλίνη τους ουρανούς και να κατέβη στη γη: από τη στιγμή που γεννήθηκε οικοδομούσε κατάλυμα για εκείνον, που μπορούσε να σώση τον άνθρωπο, αγωνιζόταν να καταστήση ωραία την κατοικία του Θεού, τον εαυτό Της, τέτοια που να μπορή να είναι άξια γι' Αυτόν. Έτσι τίποτε δεν βρήκε να κατηγορήση στα ανάκτορα ο βασιλιάς. Κι ακόμη περισσότερο, δεν του πρόσφερε η Παρθένος μόνο βασιλική κατοικία αξία του μεγαλείου του, αλλά του ετοίμασε από τον εαυτό της και τη βασιλική πορφύρα και τη ζώνη και, όπως λέγει ο Δαβίδ, την "ευπρέπεια", τη "δύναμη" και την ίδια τη "βασιλεία". Όπως μια λαμπρή πολιτεία, που ξεπερνά όλες τις άλλες στο μέγεθος και την ωραιότητα, στο υψηλό ηθικό φρόνημα και στο πλήθος των κατοίκων και στον πλούτο και σε κάθε είδους δύναμη, δεν περιορίζεται μόνο στο να δεξιωθή και να φιλοξενήση απλώς το βασιλιά, αλλά γίνεται το κράτος του και αποτελεί την εξουσία του και την τιμή του και τη δύναμη και τον οπλισμό του. Έτσι και η Παρθένος, με το να δεχθή μέσα της το Θεό, με το να του δώση τη σάρκα της, έκαμε να παρουσιασθή ο Θεός μέσα στον κόσμο και να γίνη στους μεν εχθρούς συμφορά ακαταμάχητη, στους δέ φίλους σωτηρία και πηγή όλων των αγαθών.
4. Μ' αυτόν τον τρόπο ωφέλησε το ανθρώπινο γένος πριν ακόμη έρθη ο καιρός της γενικής σωτηρίας: Αλλά κι όταν ήρθε ο καιρός και παρουσιάσθηκε ο ουράνιος αγγελιοφόρος, πάλι έλαβε ενεργητικό μέρος στη σωτηρία με το γεγονός ότι πίστεψε σε ό,τι της είπε και δέχθηχε να αναλάβη τη διακονία που της ζήτησε ο Θεός. Γιατί ήταν κι αυτά απαραίτητα και χρειάζονταν οπωσδήποτε για τη σωτηρία μας. Αν η Παρθένος δεν τηρούσε αυτή τη στάση, καμμιά πια ελπίδα δεν θα απόμενε στους ανθρώπους. Δεν ήταν βέβαια δυνατό, όπως είπα πιο πάνω, να προσβλέψη ο Θεός με ευμένεια προς το ανθρώπινο γένος και να θελήση να κατέβη στη γη, αν δεν είχε προπαρασκευασθή η Παρθένος, αν δεν υπήρχε δηλαδή εκείνος που θα την υποδεχόταν, και θα μπορούσε να διακονήση στη σωτηρία. Κι ούτε πάλι ήταν δυνατό να πραγματοποιηθή το θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας, αν δεν πίστευε σ' αυτό η Παρθένος και δεν δεχόταν να διακονήση. Αυτό γίνεται φανερό από το ότι ο μεν Γαβριήλ με το "χαίρε" που είπε στην Παρθένο και με το γεγονός ότι την ονόμασε "κεχαριτωμένη" τελείωσε την αποστολή του, φανέρωσε ολόκληρο το μυστήριο. Όση όμως ώρα η Παρθένος ζητούσε να μάθη τον τρόπο, με τον οποίον θά γινόταν η κύηση, ο Θεός δεν κατερχόταν. Ενώ τη στιγμή που πείσθηκε κι αποδέχθηκε την πρόσκληση, ολόκληρο το έργο με μιας πραγματοποιήθηκε: ο Θεός πήρε επάνω Του σαν ενδυμασία τον άνθρωπο κι έγινε μητέρα του Κτίστου η Παρθένος.
Αλλά το ακόμη πιο θαυμαστό είναι το εξής: Ο Θεός ούτε προειδοποίησε τον Αδάμ ούτε τον έπεισε να του δώση την πλευρά, από την οποία έπρεπε να δημιουργηθή η Εύα. Τον εκοιμισε κι έτσι, έχοντάς του αφαιρέσει τις αισθήσεις, του απέσπασε το μέλος. Ενώ για να προχωρήση στη δημιουργία του Νέου Αδάμ εδίδαξε προηγουμένως την Παρθένο και περίμενε την πίστη και την παραδοχή της. Για τη δημιουργία του Αδάμ πάλι συσκέπτεται με τον μονογενή του Υιό λέγοντας: "ποιήσωμεν άνθρωπο". Όταν όμως χρειάσθηκε να "εισαγάγη τον πρωτότοκον"-αυτόν τον "θαυμαστόν Σύμβουλον" -"εις την οικουμένην", όπως λέγει ο Παύλος, και να πλάση τον δεύτερο Αδάμ, παίρνει στην απόφασή του αυτή συνεργάτη την Παρθένο. Έτσι τη μεγάλη εκείνη "βουλή" του Θεού, για την οποία ομιλεί ο Ησαΐας, την ανήγγειλε ο Θεός και την επεκύρωσε η Παρθένος. Και με αυτόν τον τρόπο η σάρκωση του Λόγου ήταν έργο όχι μόνο του Πατρός, που "ευδόκησε", και της Δυνάμεώς του, που "επεσκίασε", και του Πνεύματος, που "επεδήμησε", αλλά και της θελήσεως και της πίστεως της Παρθένου. Γιατί, όπως χωρίς εκείνους δεν ήταν δυνατόν να υπάρξη και να προσφερθή στους ανθρώπους η απόφαση για τη σάρκωση του Λόγου, έτσι χωρίς την προσφορά της θελήσεως και της πίστεως της Πανάγνου ήταν άδύνατη η πραγματοποίηση της θείας βουλής.
5. Αφού λοιπόν μ' αυτόν τον τρόπο την καθοδήγησε και την έπεισε ο Θεός, την κάνει στη συνέχεια μητέρα του. Έτσι δανείζεται τη σάρκα από έναν άνθρωπο που και θέλει να τη δανείση και ξέρει γιατί το κάνει. Γιατί έπρεπε να συμβή στην Παρθένο ό,τι συνέβηκε και στον ίδιο. Όπως Αυτός ήθελε και "συνελήφθη", έτσι κι εκείνη έπρεπε να κυοφορήση και να γίνη μητέρα του όχι αναγκαστικά, αλλά μ' όλη την ελεύθερη θέλησή της. Γιατί έπρεπε ακόμη -πράγμα πολύ σημαντικώτερο- όχι μόνο να συντελέση στην oικovoμία της σωτηρίας σαν κάτι το ετεροκίνητο, που απλώς χρησιμοποιήθηκε, αλλά να προσφέρη η ίδια τον εαυτό Της και να γίνη συνεργάτης του Θεού στη φροντίδα για το ανθρώπινο γένος έτσι, ώστε νάχη μ' Αυτόν μερίδιο και να είναι κοινωνός και στη δόξα που προέρχεται από αυτή τη φιλανθρωπία. Έπειτα, αφού ο Σωτήρας δεν ήταν άνθρωπος και υιός ανθρώπου εξ αιτίας μόνο της σάρκας, αλλ' είχε καί ψυχή και νου και θέληση και κάθετι το ανθρώπινο, ήταν ανάγκη να έχη και μητέρα τελεία, που θα υπηρετούσε στη γέννησή Του όχι μόνο με τη φύση του σώματος, αλλά και με το νου και τη θέληση και με όλη την ύπαρξή της: να είναι μητέρα και κατά τη σάρκα και κατά την ψυχή, να εισαγάγη ολόκληρο τον άνθρωπο στην απόρρητη γέννηση.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πριν η Παρθένος θέση τον εαυτό της στην υπηρεσία του θείου μυστηρίου μαθαίνει, πιστεύει, θέλει και εύχεται την πραγματοποίησή του. Αλλά αυτό έγινε και επειδή ο Θεός ήθελε να κάμη με αυτό τον τρόπο φανερή την αρετή της Παρθένου. Πόσο δηλαδή μεγάλη ήταν η πίστη της και πόσο υψηλό το φρόνημά της, ποια η ακεραιότης του νου και ποιο το μεγαλείο της ψυχής της, πράγματα που φανερώθηκαν με το γεγονός ότι η Παρθένος παραδέχθηκε και πίστεψε τον παράδοξο λόγο του Αγγέλου: ότι δηλαδή επρόκειτο να έρθη αληθινά ο Θεός στη γη και να φροντίση προσωπικά ο ίδιος για τη σωτηρία μας και ότι αυτή θα είναι ικανή να διακονήση συμμετέχοντας ενεργητικά σ' αυτό το έργο. Το γεγονός δηλαδή ότι πρώτα ζήτησε εξηγήσεις και πείσθηκε, είναι λαμπρή απόδειξη του ότι γνώριζε πολύ καλά τον εαυτό της και δεν έβλεπε τίποτε μεγαλύτερο, άξιο να το επιθυμήση. Εξάλλου το ότι ο Θεός θέλησε να φανερώση την αρετή της είναι ισχυρή απόδειξη του ότι η Παρθένος γνώριζε πολύ καλά το μέγεθος της θείας αγαθότητος και φιλανθρωπίας. Και μόνον φαίνεται ότι χάριν αυτού ακριβώς δεν μυήθηκε κατά τρόπο άμεσο από τον ίδιο τον Θεό, για να αποκαλυφθή δηλαδή πλήρως ότι η πίστη με την οποία ζούσε κοντά στο Θεό ήταν αυτοπροαίρετη εκδήλωσή Της και να μη θεωρηθούν όλα σαν αποτελέσματα της δυνάμεως τού πείθοντος Θεού. Γιατί όπως ακριβώς εκείνοι από τους πιστούς που δεν είδαν και επίστευσαν είναι πια μακάριοι από όσους απαιτούν να δουν, έτσι κι αυτοί που έχουν πιστεύσει στα μηνύματα που έστειλε διά μέσου δούλων ο Δεσπότης έχουν περισσότερη φρόνηση από εκείνους πού χρειάσθηκε να τους πείση ο ίδιος. Το γεγονός πάλι ότι είχε συνείδηση πως δεν υπήρχε στην ψυχή της τίποτε το αταίριαστο προς το μυστήριο και πως τα ήθη της άρμοζαν προς αυτό τόσο πολύ, ώστε να μην κάνη μνεία καμμιάς ανθρώπινης αδυναμίας, καθώς και το γεγονός ότι δεν αμφέβαλε για το πώς θά συμβούν όλα αυτά και δεν συζήτησε καθόλου για τους τρόπους που θα την οδηγούσαν στην καθαρότητα, ούτε είχε ανάγκη από μυσταγωγό, όλα αυτά δεν ξέρω αν είναι πράγματα που μπορούμε να υποθέσουμε ότι ανήκουν στην κτιστή φύση.
Γιατί κι αν ακόμη ήταν Χερουβείμ ή Σεραφείμ ή κάτι πολύ καθαρώτερο από τις αγγελικές αυτές υπάρξεις, πώς θα μπορούσε να υποφέρη αυτή τη φωνή; Πώς θα νόμιζε ότι ήταν δυνατό να εκπληρώση τις επαγγελίες; Πώς θά εύρισκε δύναμη κατάλληλη γι' αυτά τα μεγαλειώδη έργα; Και ο Ιωάννης βέβαια, από τον οποίον «καvείς δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερος», σύμφωνα με την κρίση του ίδιου του Σωτήρα, δεν αξίωσε τον εαυτό του ούτε τα υποδήματα Εκείνου να αγγίξη, κι αυτό καίτοι ο Κύριος εμφανιζόταν με την πτωχή ανθρώπινη φύση. Ενώ η Πανάμωμη τον ίδιο τον λόγο του Πατρός, την ίδια την υπόσταση του Θεού, και πριν ακόμη κενωθή, πήρε το θάρρος να φέρη μέσα στα σπλάχνα της. «Τις ειμί εγώ και τις ο οίκος του πατρός μου; Και εν εμοί, Κύριε, σώσεις τον Ισραήλ;» Τέτοιες φράσεις μπορεί κανείς ν' ακούση από τους δικαίους, μολονότι καλούνται σε έργα πολλές φορές κι' από πολλούς πραγματοποιημένα. Ενώ τη μακαρία Παρθένο ο Άγγελος την κάλεσε να πραγματοποιήση κάτι το εντελώς ασυνήθιστο, κάτι που δεν ήταν σύμφωνο με την ανθρώπινη φύση, που ξεπερνούσε τη λογική κατανόηση. Γιατί στ' αλήθεια τι μικρότερο της ζητήθηκε από το να ανυψώση τη γη στον ουρανό, από το να μετακινήση και να αλλάξη, χρησιμοποιώντας σαν μέσο τον εαυτό Της, το σύμπαν; Kι όμως δεν ταράχθηκε ο λογισμός Της ούτε θεώρησε ότι δεν άξιζε γι' αυτό το έργο. Αλλά όπως σε τίποτε δεν ενοχλούνται τα μάτια, όταν πλησιάζη το φως, κι όπως δεν είναι παράξενο να ισχυρισθή κανείς ότι, μόλις ανατείλη ο ήλιος, γίνεται ημέρα, έτσι καθόλου δεν παραξενεύθηκε η Παρθένος, όταν πληροφορήθηκε ότι θα μπορέση να δεχθή και να κυοφορήση μέσα της τον αχώρητο σε όλους τους τόπους Θεό. Και δεν άφησε βέβαια να περάση ανερεύνητη η προσφώνηση ούτε έπαθε τίποτε ανεξέταστα κι ούτε πάλι παρασύρθηχε από το πλήθος των εγκωμίων. Αλλά συγκέντρωσε την προσοχή της και με όλη της την ένταση εξέταζε το χαιρετισμό, ζητώντας να μάθη με ακρίβεια τόσο τον τρόπο της κυήσεως, όσο και κάθετι το σχετικό. Πέρα όμως από αυτά δεν ενδιαφέρεται καθόλου να ρωτήση αν είναι η ίδια ικανή και κατάλληλη για μια τόσο υψηλή διακονία, αν έχη αγνίσει όσο χρειάζεται το σώμα Της και την ψυχή Της. Εκπλήσσεται για τα θαυμάσια που επέρχονται στη φύση και αντιπαρέρχεται κάθετι που έχει σχέση με τη δική Της προπαρασκευή. Γι' αυτό ζήτησε την εξήγηση για το πρώτο από το Γαβριήλ, ενώ το δεύτερο το ήξερε από τον εαυτό της. Το θάρρος προς το Θεό και την παρρησία τα εύρισκε πράγματι η Παρθένος μέσα της, αφού δεν είχε «την καρδίαν της καταγινώσκουσαν", όπως λέγει ο Ιωάννης, αλλά "συνηγορούσαν".
6. «Πώς θα γίνη αυτό;» ερωτά. Όχι γιατί έχω η ίδια ανάγκη από περισσότερη καθαρότητα και μεγαλύτερη αγιότητα, αλλά γιατί είναι νόμος της φύσεως να μην μπορούν να κυοφορήσουν όσοι, όπως εγώ, έχουν διαλέξει τη ζωή της παρθενίας. «Πώς θα γίνη αυτό, ερωτά, αφού δεν έχω σχέση με άνδρα;» Εγώ βέβαια, συνεχίζει, είμαι έτοιμη για την υποδοχή του Θεού. Έχω αρκετά προπαρασκευασθή. Πες μου όμως συ, αν η φύση θα συμμορφωθή και με ποιο τρόπο. Kαι τότε, μόλις ο Γαβριήλ ανακοίνωσε τον τρόπο της παράδοξης κυοφορίας λέγοντας το γνωστό: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» και τα εξήγησε όλα, η Παρθένος δεν αμφιβάλλει πλέον για το αγγελικό μήνυμα, ότι είναι μακαρία, τόσο γι' αυτά, τα τόσο υπέροχα, στα οποία διακόνησε, όσο και γι' αυτά στα οποία πίστεψε, ότι δηλαδή θα είναι αξία να αναλάβη αυτή τη διακονία.
Κι αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας ελαφρότητος. Ήταν η φανέρωση του θαυμαστού και απόρρητου εκείνου θησαυρού, που έκρυβε μέσα της η Παρθένος, θησαυρού γεμάτου από ύψιστη σύνεση, πίστη και καθαρότητα. Αυτό το έκανε φανερό το Πανάγιο Πνεύμα ονομάζοντας την Παρθένο μακαρία, ακριβώς επειδή αποδέχθηκε το μήνυμα και δεν δυσκολεύθηκε καθόλου να πιστέψη στις ουράνιες αγγελίες. Η μητέρα του Ιωάννου, πράγματι, μόλις γέμισε η ψυχή της από το Άγιο Πνεύμα, την εμακάρισε λέγοντας: «Ας είναι μακαρία αυτή που πίστεψε ότι θα πραγματοποιηθούν όσα της είπε ο Κύριος». Η ίδια η Παρθένος άλλωστε είχε ειπεί για τον εαυτό της απαντώντας στόν Άγγελο: «Ιδού η δούλη Κυρίου». Γιατί είναι, στ' αλήθεια, δούλη του Kυρίoυ αυτή που τόσο βαθιά κατανόησε το μυστήριο του ερχομού του. Αυτή που, "όταν ήρθε" ο Δεσπότης και "έκρουσε", όπως λέγει η Γραφή, άνοιξε αμέσως την οικία της ψυχής και του σώματός της και χορήγησε έτσι σ' Εκείνον που ήταν πριν από αυτήν ά-οικος πραγματικό κατοικητήριο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Συνέβη στο σημείο αυτό κάτι παραπλήσιο μ' εκείνο που συνέβη στον Αδάμ. Ενώ όλο το ορατό σύμπαν κτίσθηκε για χάρη δική του κι όλα τα υπόλοιπα κτίσματα είχαν βρει το καθένα τον κατάλληλο σύντροφό του, μόνο για τον Αδάμ δεν βρέθηκε, πριν από την Εύα, κατάλληλος βοηθός. Έτσι και για το Λόγο, που έφερε στην ύπαρξη τα πάντα κι όρισε για το κάθε πλάσμα του τον κατάλληλο τόπο, δεν υπήρχε κανείς τόπος και καμμιά κατοικία πριν από την Παρθένο. Η Παρθένος όμως δεν έδωσε «ύπνον τοις οφθαλμοίς ουδέ νυσταγμόν τοις βλεφάροις» ως τη στιγμή που πρόσφερε σ' Αυτόν σκήνωμα και τόπο. Γιατί βέβαια τα λόγια αυτά πρέπει να τα θεωρήσουμε σαν φωνή της Πανάγνου, που την πρόφερε η γλώσσα του Δαυΐδ, μια κι αυτός ήταν ο αρχηγός της γενιάς της. Όπως ακριβώς, σύμφωνα μ' αυτά που λέγει ο Παύλος, στο πρόσωπο του Αβραάμ, που έδωσε τη δεκάτη στο Μελχισεδέκ, έχει δώσει δεκάτη και ο Λευΐ «εν τη οσφύϊ του πατρός ών».
7. Αλλά το πιο μεγάλο και πιο παράδοξο από όλα είναι ότι, χωρίς τίποτε να ξέρη από πρίν, χωρίς καμμιά προειδοποίηση τόσο πολύ ήταν προετοιμασμένη για το μυστήριο, ώστε μόλις φάνηκε ξαφνικά ο Θεός, να είναι σε θέση να τον υποδεχθή όπως έπρεπε, με ψυχή έτοιμη και άγρυπνη και σταθερή. Κι αυτό το λόγο, που ήταν κατάλληλος και άρμοζε σ' αυτήν, απάντησε για να γνωρίσουν όλοι oι άνθρωποι τη σωφροσύνη με την οποία έζησε πάντοτε η μακαρία Παρθένος, πόσο δηλαδή ήταν ανώτερη από την ανθρώπινη φύση, πόσο ήταν πρωτοφανής, πόσο ήταν μεγαλύτερη από όσο μπορούσαν να καταλάβουν oι άνθρωποι, Αυτή που άναψε μέσα στην ψυχή της τόσο σφοδρό έρωτα για το Θεό, όχι γιατί της είχαν προαγγελθή αυτά που επρόκειτο να της συμβούν προσωπικά και στα οποία αυτή μόνο θα λάβαινε μέρος, αλλά χάρις στις γενικές δωρεές που δόθηκαν ή επρόκειτο να δοθούν από τον Θεό στους ανθρώπους. Γιατί, όπως ο Ιώβ θαυμάζεται όχι τόσο για την υπομονή που έδειξε μέσα στις συμφορές του, όσο γιατί δεν ήξερε τι επρόκειτο να του δοθή σαν αμοιβή γι'αυτό τον αγώνα της υπομονής, έτσι κι εκείνη ανέδειξε τον εαυτό της άξιο να λάβη τις δωρεές που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη λογική, χάρις σ' αυτά που δεν εγνώριζε. Υπήρξε νυμφικός θάλαμος, χωρίς να περιμένη το Νυμφίο. Ήταν ουρανός, μολονότι αγνοούσε ότι μέσα από αυτή επρόκειτο να ανατείλη ο Ήλιος.
Τι είναι δυνατόν να εξισωθή με του νου αυτού τη μεγαλωσύνη; Και ποιά θα ήταν αν τα ήξερε όλα με σαφήνεια από πριν και είχε έτσι και της ελπίδας τα φτερά; Γιατί όμως δεν τα είχε πληροφορηθή προηγουμένως; Μήπως επειδή μ' αυτό γίνεται φανερό ότι δεν υπήρχε άλλος χώρος στον οποίον έπρεπε να προχωρήση, αφού δεν είχε αφήσει αξεπέραστη καμμιά κορυφή αγιότητος, κι ότι δεν υπήρχε τίποτε το οποίο όφειλε να προσθέση σ' αυτά που είχε, ούτε ήταν δυνατόν να γίνη καλύτερη στην αρετή, αφού κατέλαβε την ίδια την κορυφή; Γιατί, αν ήταν πραγματοποιήσιμα αυτά και υπήρχε, πέρα από όσα είχε ήδη κατορθώσει, και μια κάποια άλλη κορυφή αρετής, δεν θα την αγνοούσε η Παρθένος, αφού αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ήρθε στη ζωή, και αφού ο Θεός διδάσκει, έτσι ώστε να μπορή να τη διατρέξη και αυτή και να είναι καλύτερα προπαρασκευασμένη για τη διακονία του μυστηρίου. Διότι δεν είναι δυνατόν να ισχυρισθή κανείς ότι δεν θα είχε δήθεν η Παρθένος εξ αιτίας αυτών των ελπίδων μεγαλύτερη έφεση για την αρετή, αν βέβαια ήταν ποτέ δυνατόν να συμβή αυτό. Αλλά αυτή ακριβώς η άγνοιά της την απέδειξε ακόμη καλύτερη, αυτην η οποία, παρ' όλο ότι δεν υπήρχαν εκείνα που θα μπορούσαν να την ωθήσουν στην αρετή, τόσο πολύ τελειοποίησε την ψυχή της, ώστε διαλέχθηκε από το δίκαιο Θεό μέσα από ολόκληρη την ανθρώπινη φύση. Ούτε πάλι είναι φυσικό για το Θεό να μην είχε κοσμήσει τη μητέρα του με όλα τα αγαθά και να μην την είχε πλάσει κατά τον καλύτερο και τελειότερο τρόπο.
8. Με το γεγονός λοιπόν ότι είχε σιωπήσει και δεν της προείπε τίποτε από αυτά που επρόκειτο να συμβούν απoδείχθηκε ότι δεν εγνώριζε τίποτε καλύτερο ή μεγαλύτερο από όσα έβλεπε να έχη κατορθώσει η Παρθένος. Kαι από αυτό πάλι γίνεται φανερό ότι διάλεξε για μητέρα του όχι απλώς την καλύτερη ανάμεσα σ' αυτές που υπήρχαν, αλλά τήν απόλυτα καλύτερη. Ούτε εκείνη που ταίριαζε σ' Αυτόν περισσότερο από όλους μέσα στο ανθρώπινο γένος, αλλά αυτήν που ταίριαζε απόλυτα, έτσι ώστε να πρέπη να είναι μητέρα του.
Γιατί ήταν βέβαια οπωσδήποτε ανάγκη να παρουσιάση κάποτε η φύση των ανθρώπων τον εαυτό της κατάλληλο για το έργο εκείνο για το οποίο δημιουργήθηκε. Να φέρη δηλαδή στη ζωή κάποιον άνθρωπο που να μπορή να διακονήση άξια στο σκοπό του Δημιουργού. Εμείς βέβαια δεν δυσκολευόμαστε να παραβιάζουμε το σκοπό για τον οποίον κατασκευάσθηχαν τα διάφορα εργαλεία χρησιμοποιώντας τα άλλοτε στη μια κι άλλοτε στην άλλη τέχνη. Ο Δημιουργός όμως δεν έδωκε στην ανθρώπινη φύση ένα προορισμό στην αρχή και μετά τον άλλαξε. Από την πρώτη στιγμή την έπλασε τέτοια, ώστε, όταν θα χρειαζόταν να γεννηθή, να πάρη από αυτή τη μητέρα. Κι αφού έδωκε πρώτα αυτόν το προορισμό στην ανθρώπινη φύση, έπλασε στη συνέχεια τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας για κανόνα αυτή τη σαφή χρησιμότητα. Ηταν επομένως ανάγκη να υπάρξη κάποτε ένας άνθρωπος που να μπορή να εκπληρώση αυτόν το σκοπό. Γιατί βέβαια ούτε επιτρέπεται να μη θεωρήσουμε σαν σκοπό της δημιουργίας του ανθρώπου τον καλύτερο από όλους, εκείνον που προξενεί στον Τεχνίτη τη μεγαλύτερη τιμή και δόξα, ούτε πάλι είναι δυνατό να νομίσουμε ότι μπορεί κατά οποιονδήποτε τρόπο να αποτύχη ο Θεός σ' αυτά που δημιουργεί. Αυτό βέβαια αποκλείεται, αφού ακόμη κι oι κτίστες κι oι ράφτες κι οι υποδηματοποιοί κατορθώνον να φτιάχνουν τα έργα τους πάντοτε σύμφωνα προς το σκοπό που θέλουν, αν κι αυτοί δεν εξουσιάζουν εντελώς την ύλη. Kαι μολονότι το υλικό που χρησιμοποιούν δεν τους υπακούει πάντοτε, μολονότι μερικές φορές τους εναντιώνεται, αυτοί κατορθώνουν με την τέχνη τους να το υποτάξουν και να το σύρουν προς το σκοπό τους. Άν λοιπόν το κατορθώνουν αυτοί, πόσο φυσικώτερο είναι να το επιτύχη ο Θεός, που δεν είναι απλώς ο κυρίαρχος της ύλης, αλλά και ο δημιουργός της, που, όταν τη δημιούργησε, ήξερε πώς θα την χρησιμοποιήση. Τι λοιπόν θα εμπόδιζε να είναι η ανθρώπινη φύση σε όλα σύμφωνη προς το σκοπό για τον οποίον δημιουργήθηκε; Ο Θεός είναι αυτός που κυβερνά την οικονομία. Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο έργο Του, το κατ' εξοχήν έργο των χειρών Του. Και την πραγματοποίησή του δεν την εμπιστεύθηκε σε κανέναν άνθρωπο ή Άγγελο, αλλά την κράτησε ο ίδιος για τον εαυτό Του. Δεν είναι λοιπόν λογικό να φρόντισε ο Θεός περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τεχνίτη, να τηρήση κατά τη δημιουργία τους κανόνες που έπρεπε; Και μάλιστα, όταν δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε, αλλά για το καλύτερο από τα δημιουργήματά του; Σε ποιον δε άλλον από όλους θα έδινε ο Θεός αυτό που χρειαζόταν, αν όχι στον εαυτόν του; Και πράγματι ο Παύλος ζητεί από τον Επίσκοπο να προσπαθή πριν από τις φροντίδες για το κοινό καλό να διευθετή σωστά ό,τι έχει σχέση με τον εαυτό του και τον οίκο του.
9. Έχει καλώς. Όταν λοιπόν όλα αυτά συνέβηκε να βρεθούν μαζί: ο δικαιότατος κυβερνήτης του σύμπαντος, ο καταλληλότατος διάκονος του σχεδίου του Θεού, το καλύτερο από όλα τα έργα του Δημιουργού όλων των αιώνων, πώς ήταν δυνατόν να μην είναι εδώ κάθετι που έπρεπε; Γιατί ήταν βέβαια άνάγκη να διατηρηθή η αρμονία και η απόλυτη συμφωνία σε όλα τα σημεία και τίποτε το αταίριαστο να μην υπάρξη στο μεγάλο και θαυμαστό αυτό έργο. Γιατί ο Θεός είναι ο κατ' εξοχήν δίκαιος. Αυτός που δημιούργησε τα πάντα όπως έπρεπε και τα «ζυγίζει όλα στη ζυγαριά της δικαιοσύνης Του». Σαν απάντηση λοιπόν σ' όλα αυτά, που ζητούσε η δικαιοσύνη του Θεού, η Παρθένος, μόνη γι' αύτό κατάλληλη, πρόσφερε τον Υιό της. Κι έγινε μητέρα εκείνου, του οποίου ήταν κατά πάντα δίκαιo να είναι μητέρα. Κι αν λοιπόν καμμιά άλλη ωφέλεια δεν επρόκειτο να προέλθη από το γεγονός ότι έγινε ο Θεός υιός ανθρώπου, μπορούμε να υποστηρίξουμε πως το ότι ήταν κατά πάντα δίκαιο να γίνη η Παρθένος μητέρα του Θεού, έφθανε για να προκαλέση τη σάρκωση του Λόγου. Kαι πως ακόμη το γεγονός ότι ο Θεός δεν ήταν δυνατόν παρά να αποδώση στο κάθε πλάσμα Του εκείνο που του άρμοζε, να ενεργή δηλαδή πάντοτε με δικαιοσύνη, ήταν αρκετή αιτία για να προκαλέση αυτόν τον καινούργιο τρόπο υπάρξεως των δύο φύσεων.
Γιατί, αν η Πανάμωμη τήρησε όλα εκείνα που είχε υποχρέωση να τηρήση, αν αποδείχθηκε άνθρωπος τόσο ευγνώμων και δεν παρέλειψε τίποτε απ' όσα του χρωστούσε, πως είναι δυνατόν να μη φερόταν εξίσου δίκαια και ο Θεός; Αν η Παρθένος δεν παρέλειψε τίποτε από αυτά που μπορούν να αναδείξουν τη μητέρα του Θεού και Τον αγάπησε με τόσο σφοδρό έρωτα, θα ήταν βέβαια εντελώς απίθανο να μη θεωρήση ο Θεός υποχρέωσή του να της δώση ισάξια αμοιβή, να γίνη υιός της. Γιατί πάλι, αν δίνη ο Θεός στους πονηρούς άρχοντα σύμφωνα με την επιθυμία τους, πώς δεν θα έπαιρνε για μητέρα του αυτή που αποδείχθηκε κατά πάντα σύμφωνη με την δική του επιθυμία; Τόσο πολύ πράγματι ήταν συγγενικό και ταιριαστό στη μακαρία αυτό το δώρο. Γι' αυτό, όταν της είπε με σαφήνεια ο Γαβριήλ ότι θα γεννήση τον ίδιο τον Θεό -γιατί αυτό φανέρωσε λέγοντας ότι αυτός που θά γεννηθή «βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος»- η Παρθένος δέχθηκε την είδηση με χαρά, σαν να άκουσε κάτι συνηθισμένο, κάτι που δεν ήταν καθόλου παράξενο ούτε αταίριαστο προς αυτά που συνήθως συμβαίνουν. Κι έτσι με γλώσσα μακαρία, με ψυχή καθαρή από ανησυχίες, με σκέψεις γεμάτες γαλήνη: «Ιδού η δούλη Κυρίου, είπε, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».
10. Αυτά είπε κι αμέσως όλα πραγματοποιήθηκαν. «Και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Έτσι, μόλις η Παρθένος έδωσε την απάντησή της στο Θεό, δέχεται αμέσως από αυτόν το Πνεύμα, που δημιουργεί την ομόθεη εκείνη σάρκα. Ήταν λοιπόν η φωνή της "φωνή δυνάμεως", όπως είπε ο Δαυΐδ. Και πλάθεται έτσι με λόγο μητρικό ο του Πατρός Λόγος. Και κτίζεται με την φωνή του κτίσματος ο Δημιουργός. Κι όπως, μόλις είπε ο Θεός «γενηθήτω φως», έγινε αμέσως φως, έτσι αμέσως με τη φωνή της Παρθένου το αληθινό ανέτειλε Φώς κι ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα και κυοφορήθηκε αυτός που φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Ω φωνή ιερή! Ω λόγια που κατορθώσατε τέτοιο μεγαλείο! Ω γλώσσα ευλογημένη, που ανακάλεσες μεμιάς από την εξορία ολόκληρη την οικουμένη! Ω θησαυρέ ψυχής αγνής, που με τα λίγα λόγια της σκόρπισε σε μας τέτοια αφθονία αγαθών! Γιατί αυτά τα λόγια μετέτρεψαν τη γη σε ουρανό κι άδειασαν τον Άδη ελευθερώνοντας τους φυλακισμένους. Εκαμαν να κατοικηθή από ανθρώπους ο ουρανός και φέρνοντας τόσο κοντά τους Αγγέλους στους ανθρώπους συνέπλεξαν το ουράνιο και το ανθρώπινο γένος σ' ένα μοναδικό χορό γύρω από αυτόν που είναι ταυτόχρονα και τα δυο, αυτόν που, όντας Θεός, έγινε άνθρωπος.
Γι' αυτά Σου τα λόγια ποια ευχαριστία θα ήταν άξια να Σου προσφερθή από μας; Πώς να σε προσφωνήσουμε Εσένα, που δεν υπάρχει τίποτε αντάξιό σου ανάμεσα στους ανθρώπους; Γιατί τα δικά μας τα λόγια είναι γήινα, ενώ Σύ ξεπέρασες όλου του κόσμου τις κορυφές. Αν λοιπόν χρειάζεται να Σου προσφερθούν τιμητικοί λόγοι, αυτό νομίζω πως πρέπει να είναι έργο Αγγέλων, νου χερουβικου, πύρινης γλώσσας. Γι'αυτό κι εμείς, αφου θυμηθήκαμε όσο μπορούσαμε τα κατορθώματά Σου και υμνήσαμε κατά τη δύναμή μας Εσένα, την ίδια μας τη σωτηρία, ζητούμε τώρα να βρούμε αγγελική φωνή. Kαι καταλήγουμε στην προσφώνηση του Γαβριήλ, τιμώντας έτσι και την ίδια μας την ομιλία: «Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου»!
Αλλά δώσε, Παρθένε, όχι μόνο να μιλάμε για όσα φέρνουν τιμή και δόξα σ' Αυτόν και σ' Εσένα που τον εγέννησες, αλλά και να τα εφαρμόζουμε. Προετοίμασέ μας δηλαδή να γίνουμε κι εμείς οικητήρια δικά Του γιατί σ' Αυτόν αρμόζει η δόξα εις τους αιώνες. Αμήν.
Από : Νικολάου Καβάσιλα, Η Θεομήτωρ (Τρείς Θεομητορικές Ομιλίες), κείμενο, μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια: Παν. Νέλλας, Σειρά "Επί τας Πηγάς", εκδ. Αποστολικής Διακονίας ©, Αθήνα 1995.
Πηγή Μυριόβιβλος
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Hannah Arendt - HEIDEGGER (συνέχεια)
Hannah Arendt
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Κεφάλαιο Τέταρτο: HEIDEGGER
(συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση)
Το Dasein λοιπόν χαρακτηρίζεται από το γεγονός πως δεν είναι(υπάρχει) απλώς, αλλά γι’ αυτόν «περιμένει το Είναι του». Το όνομα αυτής της βασικής δομής είναι φροντίδα (sorge), η οποία βρίσκεται στην βάση όλης της καθημερινής φροντίδος (Besorgen). Αυτό το αναλαμβάνω την φροντίδα έχει χαρακτήρα στοχαστικό στην πραγματικότητα: μόνον φαινομενικώς κατευθύνεται προς αυτό με το οποίο ασχολείται κάθε φορά. Στην πραγματικότητα κάνει τα πάντα σκοπεύοντας κάτι (um-willen). Το Είναι με το οποίο ασχολείται το Dasein (η χρονική ύπαρξη-το όν) είναι η ύπαρξη η οποία βρίσκεται μονίμως μπρος στον κίνδυνο του θανάτου και στο τέλος μοιραίως πεθαίνει κιόλας! Το Dasein είναι σταθερά σε σχέση με μια ύπαρξη απειλούμενη! Από αυτή την απειλούμενη ύπαρξη γίνονται κατανοητές οι συμπεριφορές και προωθείται ταυτόχρονα μια ανάλυση του Είναι (της ουσίας του ανθρώπου).
Πέρα από τον Νίτσε, ο οποίος προσπάθησε με ειλικρίνεια να φέρει τον άνθρωπο στην θέση ενός αληθινού “Κυρίου του Είναι”, η φιλοσοφία του Χάϊντεγκερ είναι η πρώτη κοσμική φιλοσοφία με έναν απόλυτο τρόπο. Το Είναι του ανθρώπου ορίζεται σαν Είναι-μέσα-στον κόσμο (in-der-weltsein) και αυτό που απαιτείται από ένα τέτοιο Είναι-μέσα-στον κόσμο, είναι να παραμείνει. Αυτό ακριβώς όμως του απαγορεύεται. Γι’ αυτόν δε τον λόγο ο βασικός τρόπος του Είναι-μέσα-στον κόσμο είναι η ερημία, το γεγονός ότι αισθάνεται άπατρις, με την διπλή σημασία της στερήσεως μιας κατοικίας και του φόβου. Στην αγωνία, η οποία βασικώς είναι αγωνία απέναντι στον θάνατο, βρίσκει έκφραση το να μην αισθάνεται σαν στο σπίτι σου, μέσα στον κόσμο.
Το Dasein (η χρονική ύπαρξη-το όν) θα μπορούσε να είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός του, μόνον εάν μπορούσε να αποτραβηχθεί εις εαυτόν από το δικό του Είναι-μέσα-στον κόσμο, πράγμα αδύνατον όμως, διότι είναι από την ουσία του πτώση (Abfall) από τον εαυτό του. «Το Dasein είναι, πριν απ’ όλα, πάντοτε ξεπεσμένο (abgefallen) από τον εαυτό του, αδύνατον να είναι ταυτόχρονα και ένα αυθεντικό ον και ριγμένο μέσα στον κόσμο. Ο άνθρωπος έχει την βεβαιότητα ότι είναι ο εαυτός του μόνον με το γεγονός του θανάτου, ο οποίος θα τον οδηγήσει έξω από τον κόσμο. Αυτός ο εαυτός είναι το ΠΟΙΟΣ του χρονικού-Είναι, του όντος (με την έκφραση “εαυτός” απαντούμε στην ερώτηση γύρω από το ΠΟΙΟΣ του Dasein)».
Επαναφέροντας απευθείας το χρονικό-Είναι στον εαυτό του, χωρίς να περάσουμε από τον άνθρωπο, εγκαταλείπεται στην πραγματικότητα η ερώτηση γύρω από το νόημα του Είναι και αντικαθίσταται από μια άλλη ερώτηση πάνω στο νόημα του εαυτού, προφανώς πιο βασικού για την συγκεκριμένη φιλοσοφία. Σ’ αυτή την ερώτηση όμως, δεν φαίνεται να είναι δυνατόν να δοθεί κάποια απάντηση, διότι, στην απόλυτη απομόνωσή του, ένας εαυτός δεν έχει νόημα. Ταυτοχρόνως δε ένας εαυτός χωρίς απομόνωση, ριγμένος στην ουδέτερη και απρόσωπη καθημερινότητα του υπάρχειν (man) δεν είναι πλέον ένας εαυτός. Σ’ αυτόν τον ιδεατό εαυτό ο Χάϊντεγκερ οδηγήθηκε σαν συνέπεια εκείνης της θέσεως η οποία μεταμόρφωσε τον άνθρωπο σε εκείνο, που στην προηγούμενη οντολογία, ήταν ο Θεός. Ένα τέτοιο υπέρτατο ον είναι δυνατόν να συλληφθεί με την σκέψη μόνον σαν Ατομικότης και σαν Μοναδικότης, χωρίς τίποτε όμοιο, ίσο (άνισο). Επομένως, αυτό που φαίνεται στον Χάϊντεγκερ σαν «πτώση» είναι όλοι εκείνοι οι τρόποι της ανθρώπινης υπάρξεως οι οποίοι προέρχονται από το γεγονός πως ο άνθρωπος δεν είναι Θεός και πως ζει με τους ομοίους του σ’ έναν κόσμο.
Στον Χάϊντεγκερ ο μυστικός ενθουσιασμός να θέλουμε να είμαστε ένας εαυτός (υπόσταση) διαψεύδεται από μόνος του: Δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα τόσο ξεκάθαρο όπως στην φιλοσοφία του πως αυτό το πράγμα (να γίνουμε ένας εαυτός) πιθανώς να είναι το μοναδικό πράγμα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι!
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας παληός καλός μονόλογος του κ.Ράμφου
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Αμέθυστος
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Αμέθυστος
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Hannah Arendt - HEIDEGGER
ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣHannah Arendt
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Κεφάλαιο Τέταρτο: HEIDEGGER
Η προσπάθεια του Χάϊντεγκερ να ξαναθεμελιώσει μιαν οντολογία, παρά τον Καντ και ενάντια στον Καντ, έφερε μια βαθειά αλλαγή στην παραδοσιακή ορολογία της φιλοσοφίας. Αυτός είναι ο λόγος που με μια πρώτη ματιά ο Χάϊντεγκερ παρουσιάζεται πάντα σαν πιο επαναστατικός από τον Γιάσπερς και ο λόγος που αυτή η λάμψη της ορολογίας του έθεσε σε κίνδυνο τη σωστή αξιολόγηση της φιλοσοφίας του. Δηλώνει απερίφραστα πως επιθυμεί να ξαναθεμελιώσει μιαν οντολογία, εννοώντας πως έχει πρόθεση να εκμηδενίσει την κατεδάφιση της αρχαίας έννοιας του Είναι που ξεκίνησε με τον Καντ! Δεν υπάρχει λόγος να μην πάρουμε στα σοβαρά ένα τέτοιο σχέδιο, ακόμη και αν υποχρεωνόμαστε να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως είναι αδύνατον να θεμελιωθεί μια οντολογία με την παραδοσιακή έννοια, χρησιμοποιώντας περιεχόμενα τα οποία προέρχονται από την επανάσταση εναντίον της Φιλοσοφίας.
Ο Χάϊντεγκερ δεν οριστικοποίησε ποτέ του την οντολογία του, καθώς το δεύτερο μέρος του «Είναι και Χρόνος» δεν εμφανίστηκε ποτέ. Στην ερώτηση για το νόημα του Είναι έδωσε μια πρόχειρη απάντηση και μάλιστα ακατανόητη: Το νόημα του Είναι είναι η Χρονικότης. Αυτό –μαζί με την ανάλυση της υπάρξεως (δηλαδή του Είναι του ανθρώπου) η οποία καθορίζεται από τον θάνατο– οδηγεί στο συμπέρασμα πως το νόημα του Είναι, είναι η μηδενικότης. Ήταν λογικό λοιπόν ότι η προσπάθεια του Χάϊντεγκερ, να ξαναθεμελιώσει την μεταφυσική, θα ολοκληρωνόταν όχι με το δεύτερο μέρος που είχε υποσχεθεί, το οποίο θα έπρεπε να ορίσει το νόημα του Είναι γενικώς ακολουθώντας την ανάλυση της υπάρξεως του ανθρώπου, αλλά με μια μικρή πραγματεία με τίτλο «Τι είναι μεταφυσική;», στην οποία εκτίθεται με μια κάποια συνέπεια, παρόλα τα κόλπα και τα γλωσσικά σοφίσματα, πως κατά τον Χάϊντεγκερ το νόημα του Είναι είναι το ΤΙΠΟΤΑ.
Η ιδιαίτερη γοητεία που εξάσκησε στην μοντέρνα φιλοσοφία η σκέψη του ΤΙΠΟΤΑ, δεν δείχνει αναγκαστικά Μηδενισμό. Ας αξιολογήσουμε το πρόβλημα του Τίποτα μέσα στα δικά μας δεδομένα, μιας φιλοσοφίας δηλαδή εναντίον της φιλοσοφίας, εννοημένης σαν καθαρός στοχασμός, σαν μια προσπάθεια να γίνουμε «Κύριοι του Είναι» και γι’ αυτό να θέσουμε φιλοσοφικά το θέμα με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να κατορθώσουμε να περάσουμε αμέσως στην πράξη: Αυτή η σκέψη λοιπόν τότε, πως το ΕΙΝΑΙ κατά βάθος είναι το ΤΙΠΟΤΑ, παρουσιάζει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο άνθρωπος μπορεί να φανταστεί πως η σχέση του με το Είναι που του δωρίστηκε, δεν είναι τίποτε άλλο από εκείνη του Δημιουργού πριν από την δημιουργία του κόσμου – δημιουργημένου όπως είναι γνωστό από το Μηδέν. Στον ορισμό του Είναι σαν Τίποτα βρίσκεται επιπλέον, η προσπάθεια να εγκαταλειφθεί ο ορισμός του Είναι σαν κάτι δεδομένο και η μεταμόρφωση των ανθρωπίνων πράξεων που μέχρι τώρα ήταν όμοιες με τις θεϊκές, σε πράξεις θεϊκές καθ’ εαυτές.
Αυτός είναι ο κρυφός λόγος για τον οποίον στον Χάϊντεγκερ το ΤΙΠΟΤΑ γίνεται ξαφνικά ενεργό και αρχίζει να «εκμηδενίζει» (nichten). Το Τίποτα επιδιώκει, τρόπον τινά, να εκμηδενίσει το ΕΙΝΑΙ και να μπει στην θέση του σαν «εκμηδενιστής». Εάν το Είναι, το οποίο δεν δημιούργησε ΕΓΩ, εξαρτάται από ένα ον που δεν είμαι Εγώ και ούτε καν γνωρίζω, τότε μάλλον αυτό σημαίνει πως για τον άνθρωπο, το μόνο περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να αισθανθεί πραγματικά ελεύθερος δεν είναι το ΕΙΝΑΙ, αλλά το ΤΙΠΟΤΑ. Εφόσον δεν κατόρθωσα να είμαι ο δημιουργός του κόσμου, ο προορισμός μου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από εκείνον του καταστροφέα του κόσμου. Αυτή είναι πάντως η φιλοσοφική βάση του μοντέρνου μηδενισμού, το γεγονός της καταγωγής του από την παληά οντολογία: Αυτή είναι και η τιμή της προσπάθειας να εισάγουμε με την βία τις νέες ερωτήσεις και τα καινούργια περιεχόμενα στο πλαίσιο της παληάς οντολογίας!
Παρόλα αυτά λίγο ενδιαφέρει το τελικό αποτέλεσμα της Χαϊντεγκεριανής έρευνας. Είχε το μεγάλο προνόμιο να συνδεθεί απευθείας με την διατύπωση του προβλήματος που εμφανίστηκε με τον Καντ και με το οποίο δεν ασχολήθηκε κανείς μετά από αυτόν. Ανάμεσα στα συντρίμμια της προκατασκευασμένης αρμονίας μεταξύ του Είναι και της σκέψης, ανάμεσα στην ουσία και στην ύπαρξη, ανάμεσα σ’ αυτό που υπάρχει και σ’ αυτό που μπορεί να συλληφθεί με την νόηση ο Χάϊντεγκερ ισχυρίζεται πως βρήκε ένα ον στο οποίο ουσία και ύπαρξη είναι αμέσως ταυτόσημα: Τον άνθρωπο. Η ουσία του είναι η ύπαρξή του. «Η ουσία του ανθρώπου δεν είναι το πνεύμα, αλλά η ύπαρξη». Ο άνθρωπος δεν έχει καμμία ουσία: Δίνεται ολότελα στο γεγονός πως υπάρχει. Δεν μπορούμε να θέσουμε στον άνθρωπο το ερώτημα του «τί πράγμα», όπως συμβαίνει με τα πράγματα, αλλά μόνον το ερώτημα του «ποιος».
Καθότι λοιπόν ταυτότης ουσίας και υπάρξεως, ο άνθρωπος φαίνεται να προσφέρει ένα νέο κλειδί στο πρόβλημα του Είναι. Για να γίνει κατανοητή η γοητεία αυτού του σχεδίου, πρέπει να θυμηθούμε πως για την παραδοσιακή μεταφυσική, ο θεός ήταν το ον στο οποίο συνέπιπταν ουσία και ύπαρξη, στο οποίο σκέψη και πράξη ήταν ταυτόσημες και πως ερμηνευόταν γι’ αυτό σαν ουράνια βάση του γήϊνου Είναι.
Ήταν ακριβώς μια προσπάθεια να γίνει ο άνθρωπος άμεσα, ο «Κύριος του Είναι». Ο Χάϊντεγκερ το ονομάζει «πρωτείο όντικο-οντολογικό του Dasein». Είναι ένας ορισμός που δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε πως ο άνθρωπος τοποθετείται ακριβώς στην θέση στην οποία υπήρχε παραδοσιακά ο θεός.
Ο Χάϊντεγκερ ονομάζει το ΕΙΝΑΙ του ανθρώπου Dasein (υπάρχω τώρα). Αυτή η ορολογία τού επιτρέπει να αποφύγει την χρησιμοποίηση του όρου «άνθρωπος». Ο σκοπός είναι να μειωθεί ο άνθρωπος σε μια σειρά τρόπων του Είναι φαινομενολογικά επιδείξιμων. Χάνοντας τοιουτοτρόπως όλες εκείνες τις ανθρώπινες πλευρές για τις οποίες ο Kant είχε δώσει μερικά πρόχειρα σκίτσα: Όπως η ελευθερία, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και η νόηση. Χαρακτήρες οι οποίοι πηγάζουν όμως από τον ανθρώπινο αυθορμητισμό και δεν μπορούν να αποδειχθούν φαινομενολογικώς, επειδή είναι αυθόρμητοι. Επειδή είναι κάτι διαφορετικό από τυπικές λειτουργίες του Είναι και επειδή ο άνθρωπος σ’ αυτούς τους χαρακτήρες βλέπει να εμφανίζεται κάτι διαφορετικό από τον εαυτό του.
Η οντολογική σύλληψη του Χάϊντεγκερ κρύβει μια λειτουργικότητα αρκετά όμοια με τον ρεαλισμό του Χόμπς. Εάν ο άνθρωπος μειώνεται μόνον στο γεγονός πως αυτός είναι, πως δεν είναι τίποτε άλλο από τους τρόπους υπάρξεώς του ή από τις λειτουργίες του στον κόσμο (ή στην κοινωνία, για τον Χομπς) τότε τόσο η Χαϊντεγκεριανή λειτουργικότης όσο και ο ρεαλισμός του Χομπς τελικώς διαγράφουν ένα ανθρωπολογικό μοντελό, στο εσωτερικό του οποίου ο άνθρωπος θα λειτουργούσε ακόμη καλύτερα, διότι θα ήταν «απελευθερωμένος» από κάθε αυθορμητισμό.
Αυτός ο λειτουργικός ρεαλισμός, στον οποίο ο άνθρωπος εμφανίζεται σαν ένα συνοθύλευμα τρόπων υπάρξεως, είναι από την Αρχή του αυθαίρετος, καθώς η επιλογή των τρόπων δεν καθοδηγείται από καμμία ιδέα του ανθρώπου. Στη θέση του ανθρώπου έχει μπει ο «εαυτός» (selbst), καθώς το Dasein (η χρονική ύπαρξη, το Είναι του ανθρώπου) έχει σαν ιδιαιτερότητα ότι γι’ αυτόν «περιμένει το Είναι του».
Αυτός ο στοχασμός του Dasein μπορεί να γίνει κατανοητός «υπαρξιακά», και αυτό είναι όλο όσο απομένει από την δύναμη και την ανθρώπινη ελευθερία.
Μετά τον Χάϊντεγκερ φιλοσοφία σημαίνει πλέον την προσπάθεια κατανοήσεως της ιδίας υπάρξεως: «Η δική μας μελέτη της καθαυτής φιλοσοφικής έρευνας πρέπει να γίνει υπαρξιακά κατανοητή σαν μια δυνατότης υπάρξεως του υπάρχοντος Dasein». Η φιλοσοφία είναι η πιο υψηλή δυνατότης υπάρξεως του Dasein. Πράγμα που δεν είναι τίποτε άλλο από μία επαναβεβαίωση του πρωτείου του «βίου θεωρητικού» του Αριστοτέλη, της στοχαστικής στάσεως αξιολογημένης σαν την πιο υψηλή δυνατότητα του ανθρώπου. Αυτό είναι ακόμη πιο βαρύ σε συνέπειες, καθώς στην φιλοσοφία του Χάϊντεγκερ ο άνθρωπος, εφόσον διαθέτει ουσία και ύπαρξη ταυτόσημες, γίνεται ένα είδος summum ens, ενός «Κυρίου του Είναι». Μετά την αποκάλυψη πως εκείνο το Είναι που μέχρι τώρα ήταν ταυτισμένο με τον Θεό, είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο άνθρωπος, συμπεραίνεται πως ένα τέτοιο Είναι είναι ανίκανο και πως δεν υπάρχει κανείς «Κύριος του Είναι», οπότε δεν απομένει τίποτε άλλο από κάποιους αναρχικούς τρόπους υπάρξεως!
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος