ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ

Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ – Συνεχίζεται!

Η υπέρτατη συστηματική προσπάθεια εκκοσμικεύσεως, στην Ελληνική γλώσσα, την οποία έχει αναλάβει ο κ.Ράμφος εδώ και χρόνια, συμπυκνώνεται και φωτίζεται ταυτόχρονα για όσους θέλουν να κατανοήσουν, και συνεχίζεται πάνω στο άψυχο σώμα της Φιλοκαλίας! Διότι οι Χριστιανοί αδιαφορούν για τις πνευματικές καταστροφές, διότι έχει ο Θεός, ίσως δε αποδειχθεί στο τέλος πως Χριστιανοί αληθινοί δεν υπάρχουν πλέον, και γι’ αυτό βάρβαροι εισβολείς εισβάλλουν ελεύθερα στην ανοχύρωτη πόλη που είναι σήμερα η Εκκλησία και κατασπαράσσουν τα πνευματικά της κειμήλια ανενόχλητοι!

Η μέθοδος του Ράμφου είναι απλή! Χρειάζεται να αποδείξει πως οι Χριστιανοί Ασκητές ήταν μαθητές και διάδοχοι των Νεοπλατωνικών, κακοί μαθητές όμως, στην σύγκρισή τους με τον Αυγουστίνο ο οποίος ανακάλυψε το υποκείμενο και έσωσε τον ανθρώπινο πολιτισμό. Χρειάζεται επιπλέον να επισημάνει τα σημεία στα οποία διασταυρώθηκε η Χριστιανική παράδοση με την εξέλιξη και πήρε λάθος δρόμο. Είναι δε διατεθειμένος να μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στα ιστορικά σταυροδρόμια από τα οποία χαθήκαμε και να μας βοηθήσει δε αυτή τη φορά να πάρουμε τον σωστό δρόμο που οδηγεί στην Νεωτερικότητα και στην Ιστορία! Εργασία επίπονη και σκληρή, δείγμα ισχυρότατης θελήσεως, η οποία ολοκληρώνει τις πιο εύκολες προσπάθειες, παρότι προδρομικές της εκκοσμικεύσεως, του κ. Γιανναρά και του κ. Ζηζιούλα!

Τα κομβικά σημεία από τα οποία καλεί την θέλησή μας να αποτραβηχτεί είναι αυτή τη φορά η ομοιότης της Ασκήσεως με τα πνευματικά γυμνάσματα των φιλοσόφων, ιδίως όπως έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Hadot «Πνευματικές Ασκήσεις και αρχαία Φιλοσοφία»!

Ο λεγόμενος έλεγχος της συνειδήσεως!

Η Μνήμη του Νου που εδραιώνει ακόμη περισσότερο την θεωρία του πνευματικού, αιθερικού σώματος!

Η άμεση αίσθηση του Θεού που επιτυγχάνεται στα κείμενα του Διαδόχου Φωτικής με την χριστιανική αφομοίωση του μαθήματος των Μεσσαλιανών.

Η εκλέπτυνση του ανθρώπου που μας οδηγεί κατευθείαν στον Καρτέσιο, μέσα από Χαλδαϊκούς χρησμούς!

Η ένωσις ψυχής και πνεύματος μέσω της εκλεπτύνσεως, η οποία λειτούργησε σαν απαραίτητο σκαλοπάτι για την σύγχρονη Νεωτερική επίτευξη της ίδιας ενώσεως.

Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε την διαστρέβλωση που επιχειρεί ο Ράμφος, για όσους το επιθυμούν βεβαίως, σαν βοήθημα τρόπον τινά, στο βιβλίο του, του οποίου περιμένουμε την έκδοση από μήνα σε μήνα.

Πρέπει να τονίσουμε από την αρχή πως ο Ράμφος δεν γνωρίζει την Φιλοκαλία άμεσα, όπως την γνώριζαν οι Χριστιανοί της Πατερικής Εποχής, αλλά έμμεσα, μέσω των Δυτικών εργασιών, οι οποίες συσσωρεύονται ταχύτατα λόγω προχωρημένης εκκοσμικεύσεως. Διότι η εκκοσμίκευση επέβαλε στην ανθρωπότητα την έμμεση σχέση με τον Θεό μέσω τού γραπτού λόγου εξελίσσοντας την έμμεση σχέση πού είχε ήδη επιβάλλει ο κληρικαλισμός.

Αναγκαία και συντελεσμένη ήδη συνέπεια της αυτονομήσεως της διάνοιας από τον Νου, μέσω της νοήσεως!

Ας ξεκινήσουμε με τον Hadot και το βιβλίο του: Εκτός από την μεγάλη βοήθεια που βρήκε ο Ράμφος στις ερμηνείες του, εκτός από το γεγονός πως ο ίδιος ο Hadot πέφτει θύμα του πολιτισμού της Γραφής στον οποίο ανήκει και φτάνει πολλές φορές στην υπερβολή, να θεωρεί τους Χριστιανούς επηρεασμένους από τους φιλοσόφους επειδή και οι δύο λόγον έχουν, δηλαδή λόγω φυσικών και αυτονόητων πραγμάτων, διαβάζουμε παρ`όλα αυτά στο τέλος του κεφαλαίου που φέρει και τον τίτλο του βιβλίου: Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως ο μοναχισμός, στην Αίγυπτο και στην Συρία, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον, μ’ έναν αυθόρμητο τρόπο, χωρίς την μεσολάβηση ενός φιλοσοφικού μοντέλου. Οι πρώτοι μοναχοί δεν ήταν μορφωμένοι, αλλά χριστιανοί οι οποίοι ήθελαν να φτάσουν την χριστιανική τελειότητα με μια ηρωική πρακτική σύμφωνη με τις ευαγγελικές συμβουλές και με την μίμηση της ζωής του Χριστού. Άντλησαν λοιπόν φυσικά τις πρακτικές τελειότητος από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.

Γι’ αυτό το λόγο συναντούμε δύο χαρακτηριστικά έργα του Ευάγριου. Το ένα είναι «περί διακρίσεως παθών και λογισμών», η οποία διάκρισις δεν μπορεί παρά να είναι μόνον Χριστιανική, καθότι μόνον οι Χριστιανοί πολέμησαν την εωσφορική υπερηφάνεια. Διότι η ανθρωπότης την γνώρισε μόνον μετά την Ενσάρκωση του Κυρίου. Μέχρι τότε η ανθρωπότης γνώριζε μόνον τα πάθη της ψυχής, τις αμαρτίες του ανθρώπου και αυτά πάλευε.

Και το καταπληκτικό κείμενο του Ευαγρίου πάλι : «λόγος Ευάγριου περι των οκτώ λογισμών». Στο οποίο καταγράφονται οι λογισμοί και η αντιμετώπισις τους απο την Π.και Κ.Δ κατευθείαν.

Έτσι λοιπόν η φιλοσοφική ασκητική όσο σημαντική και άν υπήρξε για τον άνθρωπο έπεφτε θύμα της υπερυφανείας με τον πλέον παιδικό τρόπο. Ας πάρουμε ενα ακόμη παράδειγμα απο τον Ευάγριο: Περι διακρίσεως παθών και λογισμών, κεφ.3

«Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας τών ανέμων και τών κυμάτων. Αλλά σε αυτό ας προσέξουμε μήπως πετάξουμε τα σκεύη για να μας δούν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Γι αυτό το λόγο ο Κύριός μας στα Ευαγγέλια, διδάσκοντας τον κυβερνήτη νου, λέει: ‘‘προσέχετε να μήν κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους με σκοπό να σας δούν. Αν την κάνετε ετσι, δέν έχετε μισθό απο τον επουράνιο Πατέρα σας’’»

Κάτι που έκαναν αποκλειστικώς οι φιλόσοφοι της Ελληνιστικής εποχής, χτυπώντας υποτίθεται την συμβατική ζωή τών συνανθρώπων τους. Όλη η φιλοσοφική άσκηση ματαιονόταν στην επίδειξη μπρος στα μάτια των άλλων.

Αντιθέτως ο αγράμματος Μέγας Αντώνιος όπως τον αποκαλεί ο Ράμφος επειδή αγνοεί το Άγιο Πνεύμα, έλεγε στους μαθητές του «καθένας σας να σημειώνει γραπτώς τις πράξεις και τις κινήσεις της ψυχής του, σαν να πρόκειται να τις γνωστοποιήσει στους άλλους. Διότι δέν θα τολμούσαμε ποτέ μας να διαπράξουμε αμαρτίες δημόσια, μπροστά στους άλλους». Αυτό είναι ένα θαυμαστό παράδειγμα του τρόπου που κληρονόμισαν την εθνική σοφία, τον γραπτό λόγο, οι Χριστιανοί.

Οσο για την μίμηση τών Νεοπλατωνικών απο μέρους τών Χριστιανών ασκητών μπορούμε να αντλήσουμε πολλά διδάγματα απο το «Γράμμα στη Μαρκέλλα» Του Πορφύριου, το οποίο θεωρείται το Ευαγγέλιο του Παγανισμού : εκεί στο 9.4 διαβάζουμε : «καθαρού γάρ μή καθαρόν εφάπτεσθαι ουδέν, ο Πλάτων φησί, θεμιτόν είναι, διό και μέχρι του νύν καθαρεύειν δεί τών παθών τε και τών δια το πάθος αμαρτημάτων»

Αυτή είναι η αρχή της φιλοσοφικής ασκήσεως, του φιλοσοφικού τρόπου ζωής . Πρέπει να καθαρίση το σώμα για να ταιριάξη στην καθαρή ψυχή ή στον καθαρό νού ο οποίος όπως αποδείκνυαν οι έμφυτες έννοιες ήταν κατοικία του Θεού.

Ο αγώνας τών αρχαίων φιλοσόφων ήταν να έχουν σαν Αρχή ζωής τον ηγεμόνα Νού και πρός αυτό έπρεπε να καθαρθεί το σώμα. Διότι διαφορετικά με τα πάθη της ψυχής, τίθενται σάν Αρχή ζωής το σώμα (η σάρκα τών Χριστιανών)και τότε ο άνθρωπος , «εάν δεν είναι φιλόθεος είναι φιλήδονος και φιλοσώματος, ο δε φιλοσώματος πάντως και φιλοχρήματος, ο δε φιλοχρήματος εξ ανάγκης άδικος, ο δε άδικος και εις Θεόν και εις πατέρας ανόσιος και εις τούς άλλους παράνομος και τή προαιρέσει Ιερόσυλος, διό και πάντα φιλοσώματον ως άθεον και μιαρόν εκτρέπεσθαι χρή»

«Λέγει ο λόγος πώς το θείον είναι παντού και ολόκληρο παρών, αλλά πώς ένας ναός είναι αφιερωμένος σ`αυτό και αυτός είναι η διάνοια τού σοφού μόνη. Διότι η τιμή πού αρμόζει περισσότερο στο Θεό αποδίδεται μόνον από τον σοφό ο οποίος περισσότερο από όλους τον γνώρισε, και τιμά με σοφία το θείον και διακοσμεί με σοφία μέσα στην γνώμη το Ιερό τού Θεού, η οποία γνώμη σαν έμψυχο άγαλμα μέσα στό Νού αγάλλοντας ενεικόνισε τον θεό».

Και συνεχίζει μ’ έναν λόγο συγκλονιστικό στην απλότητα και στην αλήθεια του. «Δώρον Θεού παν αναφαίρετον. ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις (ότι δεν μπορείς να κρατήσεις), ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεηθήση, εκείνων καταφρόνει (γι’ αυτό απόφυγε να αποκτήσεις οτιδήποτε δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις όταν χωρισθείς από το σώμα, και καταφρόνησέ τα)».

Μόνον οι Χριστιανοί λοιπόν, με την ενσάρκωση και μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την νίκη του θανάτου, μπορούν να πιουν το ποτήριο του Κυρίου, να αγαπήσουν αληθινά μέχρι θυσίας, επειδή δεν μπορούν να χάσουν την αγάπη με τον θάνατο, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Επειδή το σώμα πλέον και ιδίως μετά το βάπτισμα είναι καθαρό όπωςκαι η ψυχή!

Ο Πορφύριος ο ίδιος υπήρξε μεγάλος εχθρός της θεουργίας και υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος του μαθητού του Ιάμβλιχου, του θεουργού. Όσο για τα φωτισμένα πρόσωπα των θεουργών, τύπου Πρόκλου, όλοι μας γνωρίζουμε ποιος ενδύεται ένδυμα φωτός. Και ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος που ανάγκασε τον Ιουστινιανό να κλείσει τις φιλοσοφικές σχολές, διότι είχαν γίνει τόπος δαιμόνων.

Όσο για την φιλοσοφική αγάπη, ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας ακούσουμε τον ίδιο τον Πορφύριο να ομολογεί στην Μαρκέλλα, τον λόγο για τον οποίο την παντρεύτηκε:

«απομειλίξασθαι κρίνας τους γενεθλίους θεούς»!

Για να καθησυχάσω τους θεούς της γεννήσεως όπως έκανε και ο Σωκράτης στη φυλακή, ο οποίος αντί για φιλοσοφία, συνέθεσε μουσική με την κοινή έννοια του όρου, για να αποχαιρετήσει χωρίς κανένα κίνδυνο αυτήν εδώ την ζωή. Έτσι κι εγώ για να καθησυχάσω του δαίμονες οι οποίοι ελέγχουν την κωμικοτραγωδία της ζωής, απήγγειλα τον γαμικόν ύμνον για να αντιμετωπίσω κατόπιν την ζωή με τα παιδιά σου και τους συγγενείς σου (η Μαρκέλλα ήταν χήρα με επτά παιδιά).

Αυτό το πνεύμα μιμήθηκαν οι χριστιανοί ασκητές και άγιοι κατά τον ένδοξο Ράμφο;;; Καλύτερα να κόψουμε τις φλέβες μας νομίζω.

Χάριν πληροφορίας και μόνον έχουμε να πούμε για την Μνήμη του Νου που αντιστοιχεί στην αίσθηση του θεού και στη Μνήμη θεού, πως η αίσθηση αυτή είναι η Μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού. Δεν υπάρχει μνήμη της αμέσου εμπειρίας του θεού στην ψυχή ή στην διάνοια, δεν είναι δυνατόν να γίνει επεξεργασία ή ερμηνεία της εμπειρίας αυτής, δηλ, της ενώσεως με το θεό και έτσι η μόνη Μνήμη είναι η αίσθηση! Λέγονται πολλές ανοησίες από διάφορους άθεους στις μέρες μας, στυλ Μέσκου π.χ., ο οποίος τυγχάνει και θαυμαστής του Ράμφου.

Όσο για την εκλέπτυνση, η οποία οδηγούσε σε κάποια ανωτερότητα τον άνθρωπο, και η οποία συναντάται ακόμη και στους χαλδαϊκούς χρησμούς, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την χριστιανική. Ο Χριστιανός δεν θέλει να γίνει αριστοκράτης, γνωρίζει την υπερηφάνεια επιτέλους, την ρίζα της πτώσεως. Και ακριβώς εκλέπτυνση είναι για αυτόν η ελευθερία από την πτώση, η οποία έβαλε ένα βάρος σε όλα τα όργανα του ανθρώπου που αφορούν την ένθεη ζωή.

Εάν λοιπόν κάνουμε τον κόπο να διαβάσουμε του Κάλλιστου Καταφυγιώτου, «Περί θείας ενώσεως και βίου θεωρητικού», την αληθινή Αρχή της φιλοκαλίας απ’ όπου κάθε τίμια ερμηνεία θα έπρεπε να αρχίζει, θα βρούμε στο κεφάλαιο 88 το εξής: «από τα πάθη έπεσε πάνω στην διορατική δύναμη της ψυχής κάτι σαν παχύ νέφος (αχλυώδες τι πάχος) και την έκανε να βλέπει άλλα αντί του Όντος! Όταν ο νους με την προσευχή και την εκπλήρωση των εντολών και την ανάταση στη θεωρία με την Χάρη του Θεού, αποδιώξει αυτό το παχύ νέφος, βλέπει ολοκάθαρα μόνος του, ότι βλέπει τον Θεό, και διόλου δεν χρειάζεται κάποιον να του το εξηγήσει»!

Ελέχθη τέλος από τον κ. Ράμφο πως κανένας χριστιανός δεν έχει ερμηνεύσει την Φιλοκαλία, παρότι την έχουν όλοι στον Νου τους, όπως ακριβώς δεν έγραψαν εκκλησιολογία γιατί ήταν το σπίτι τους. Να τι λέει εν προκειμένω ο Κάλλιστος, κεφάλαιο 44: «η φύση του νου είναι να νοεί, και η νόηση εκδηλώνεται με κίνηση και μετάβαση. Επειδή όμως ο νους όταν φτάσει στον Θεό είναι πάνω από νόηση και κίνηση, εύλογα λέγεται ότι ο νους υπερβαίνει την φύση του με το να φαντάζεται απόλυτα τον Θεό. Γιατί είναι γνωστό ότι κάθε νόημα γίνεται από κάποιο πράγμα. Όπου δε πράγμα ου θεωρείται, νόημα ούτε γεννάται, ούτε μην ευρίσκεται. Διότι ο Θεός με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατό να γίνει ορατός πραγματικά».

Εύχομαι αυτά τα λίγα να βοηθήσουν όσους επιθυμούν να απαλλάξουν την ψυχή τους από τις βαρειές κακοδοξίες τύπου Ράμφου, και να απαλλάξουν τον νου τους από την ψευδαίσθηση ότι ο Ράμφος προσφέρει οποιαδήποτε γνώση ή είναι Γνώστης! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας περιμένουν, σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι !

Γιάννης Πατρώζος

Αμέθυστος