Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Σήμερα Μαύρος Ουρανός, σήμερα Μαύρη μέρα! Ο παλαιός άνθρωπος σκοτώνει τον Θεό Δημιουργό Του, αφού πρώτα σκότωσε τον εαυτό του, δια της κακίας! Σήμερα ο παλαιός άνθρωπος αυτοκτονεί για πάντα, εφόσον σκοτώνει τον Θεό Δημιουργό Του που είναι και ο εαυτός του. Μετά Χριστόν είναι αλήθεια πώς δεν θα ξαναζήσει πλέον παλαιός άνθρωπος, τουλάχιστον στα όρια του εκχριστιανισμένου κόσμου. Ο παλαιός άνθρωπος πέθανε αυτοκτονώντας, κρεμασμένος στο καταραμένο δένδρο που δεν μπορούσε, που ήταν αδύνατον να δώση καρπό. Μαζί με τον Ιούδα! Απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας πως ο θησαυρός του ήταν και είναι η εξουσία! Και το χρήμα, το απόλυτο σύμβολο της εξουσίας! Αυτή η εξουσία σταύρωσε τον Κυριό μας, μέσα σε μιά μεγαλειώδη αποκάλυψη μίσους, γύρω από τον παθόντα Χριστό.

Ο παλαιός άνθρωπος αποκάλυψε τον θησαυρό του, τα δικαιώματά του, την ίδια ώρα που νόμιζε πως απελευθερωνόταν από τον Θεό ο οποίος παρενοχλούσε την συνείδησή του, καλώντας τον να επιστρέψει εις εαυτόν.

Ο Επίσκοπος Κερκύρας, περιγράφει την αποκάλυψη αυτή με μεγαλειώδη τρόπο, στο κείμενο που αφιέρωσε στον Ελκόμενο Χριστό! Στην εικόνα του θεού να πορεύεται πρός τον θανάτο σαν ο μεγαλύτερος κακούργος από το ίδιο το δημιούργημά Του.

Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε προσλαμβάνει την φύση του και την σώζει! Δεν προσλαμβάνει όμως την εξουσία, η οποία είναι παρά-φύσιν, έξω από την ουσία του ανθρώπου. Και αυτή ακριβώς τον σκοτώνει.

Με το πρόσωπο του Φαρισαϊκού κληρικαλισμού, οι οποίοι την εποχή εκείνη σαν συνεχιστές του Μωυσή (όπως σήμερα σαν συνεχιστές του Χριστού) είχαν το δικαίωμα να εκφράζουν την αλήθεια! Και να σώζουν με αυτήν! Αυτονομώντας την από τον Θεό που την έδωσε!

Με το πρόσωπο του Πιλάτου, εκφραστού της εξουσίας, η οποία έχει το δικαίωμα στην ζωή και στον θάνατο.

Με το πρόσωπο των στρατιωτών, οι οποίοι δεν δρούν ποτέ τους σαν εκτελεστικά όργανα της εξουσίας, αλλά σαν όργανα της δικής τους εξουσίας, του δικαιώματος να διασκεδάζουν με τον ανθρώπινο πόνο, με την ανθρώπινη αδυναμία, οι δυνατοί! Με το πρόσωπο του λαού και το δικαίωμά του στο θέαμα. Αυτός που τους έδωσε τον άρτο έπρεπε να τους δώσει και το θέαμα!

Αυτό είναι το αιώνιο πρόσωπο τού παλαιού ανθρώπου! Ο ίδιος ο Χριστός προσέλαβε και την εξουσία, κάνοντας τήν υπέρτατη θυσία, στο πρόσωπο τού Μεγάλου Κωνσταντίνου. Κάτι που δημιούργησε στην Ιστορία τον υπέρτατο και μοναδικό και ανεπανάληπτο Βυζαντινό πολιτισμό.

Καί όμως ταυτόχρονα στη Δύση είχε αρχίσει η δρομολόγηση ενός διαφορετικού Ιστορικού γεγονότος. Η γέννηση του ΝΕΟΥ ανθρώπου! ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ.

Όχι του Καινού ανθρώπου της Εκκλησίας, όχι του παλαιού της πτώσεως, αλλά του ΝΕΟΥ, που κυριαρχεί σήμερα, που δημιούργησε τον σύγχρονο πολιτισμό βασιζόμενο στην Εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, δηλαδή στην μετάλλαξη του παλαιού ανθρώπου με ορισμένα στοιχεία του Καινού, του Χριστιανού. Κατασκεύασε ένδυμα Φωτός. Την αιώνια νεότητα, η οποία με την βοήθεια της Επιστήμης έχει σαν στόχο της την αφθαρσία της αμαρτίας!

Ονομάσθηκε στην αρχή υποκείμενο, στη συνέχεια Εγώ σκέπτομαι άρα υπάρχω, προχώρησε στην εξατομίκευση, αντάλλαξε τον Χριστό με τους αποστόλους Του. Κατήργησε την Θεότητα του Κυρίου για να ζήσει στην Ιστορία σαν Μεσσίας. Σήμερα βασίζεται στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, ονομάζεται ΠΡΟΣΩΠΟ, και είναι ο άνθρωπος της Ευθύνη! Απελευθερωμένος από τη Φύση, λατρεύει οτιδήποτε αφύσικο, διότι την Φύση προσέλαβε ο Κύριος, και επομένως για να ευτυχήσει πρέπει να υπακούση στο θέλημα του Θεού!

Υπερβαίνοντας την Φύση λοιπόν, αυτοσυνείδητα, ορίζει ο ίδιος την ελευθερία του σαν ευθύνη, σαν την σύνδεση του προσώπου με τις σκέψεις, τα λόγια και τα έργα του.

Απορρίπτει τον Θεό ριζικά και απόλυτα, βάζοντας στήν θέση του το ΤΙΠΟΤΑ, μπαίνοντας στην θέση του Θεού, δημιουργώντας τον εαυτό του εκ του μηδενός, βαπτίζοντάς τον δέ στην αλήθεια τής κοινωνίας, τής εκφράσεως και τής πληροφορίας, τού δίνει και τήν ποθητή αιωνιότητα!

Η παλαιά Εξουσία που σκότωσε τον Κύριο, σαν ατομικότης, μοιράζεται σήμερα παντού και σε όλους, με τον πολιτισμό τών δικαιωμάτων, του Ορθολογισμού, του πολιτικώς ορθού. Μελιζόμενη και μηδέποτε δαπανώμενη, διότι το βασίλειο της είναι ο αιώνας τούτος! Ο οποίος μας ανήκει και έχουμε το δικαίωμα να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε, να τον οικονομήσουμε σύμφωνα με τα πάθη μας και τους λογισμούς μας.

Ο ΝΕΟΣ άνθρωπος δέν είναι άθεος. Είναι ο ίδιος θεός. Δέν κατέχεται απο την αλήθεια, ούτε την κατέχει. Την ομολογεί!

Ομολογεί ότι ο Κύριος είναι ο Θεός. Μία συνομολογία με τον Θεό κατά κάποιο τρόπο, καθότι όμοιος Θεού, ομού –λέγω, καθότι τα λόγια μου είναι ο εαυτός μου, το όνομά μου, η μορφή μου, τα πνευματικά μου στοιχεία. Δέν είναι λόγος αυτονομημένος από αυτόν που τον εκφέρει, δέν είναι κοινός Λόγος, Ξυνός λόγος. Έχει μία απόλυτη ταυτότητα! Η Σωτηρία του βασίζεται στην αποκάλυψη του Θεού. «Ώς Θεοί Εστέ». Έτσι ενωμένος με τον Λόγο του Θεού, γίνεται όμοιος μ’Αυτόν, ενσαρκώνει Χριστόν. Γίνεται Επώνυμος!

Ο Καινός άνθρωπος, ο ταπεινός, ο αληθινός Χριστιανός, έχει ορισμένες προϋποθέσεις που δέν αρμόζουν στην εξουσία! Όπως τις περιγράφει ο Ευάγριος, στα κεφάλαια του «περί διακρίσεως λογισμών και παθών» στα κεφάλαια 17 και 18! «Η λογική Φύση του ανθρώπου θανατώθηκε με την πτώση από την κακία». (Γι’αυτό και δέν καταλαβαίνουμε τίποτε, ούτε αυτά που διαβάζουμε και την έλλειψη κατανοήσεως την αντικαθιστούμε με το νόημα).

Επομένως δέν μπορούμε να μιλήσουμε για ψυχή ανθρώπου, χωρίς το λογικό μέρος. Αυτό που απομένει το θυμοειδές και το επιθυμητικό, σάν ψυχοειδές, το ερευνά η Ψυχανάλυση και η συγχρονη Ψυχολογία.

Αυτή την λογική Φύση που θανατώθηκε λοιπόν, την ανασταίνει ο Χριστός με την θεωρία της αιωνιότητος, δηλαδή της Βασιλείας τών Ουρανών, η οποία αφορά τον άνθρωπο και τής Δευτέρας παρουσίας που αφορά τον κόσμο. «Ο Πατήρ δέ εκ τών Ουρανών, την πιστή ψυχή που πεθαίνει τον θάνατο του Χριστού, αντικαθιστώντας την Χαμένη του λογική με τον Λόγο δια της Πίστεως, την ανασταίνει δια μέσου της Γνώσεως Του».

Μόνον έτσι ο νούς απεκδύεται τον παλαιό άνθρωπο και τον ΝΕΟ και ντύνεται τον καινό, τον άνθρωπο της Χάρης!

Στόν αιώνα της λατρείας τών παθών και τών επιθυμιών, του άκρατου ναρκισσισμού του ΕΓΩ, ο καινός άνθρωπος του Χριστού, μοιάζει με του πρωτόγονους τών φυλών που ανακαλύπτουν οι ανθρωπολόγοι, χαμένους στις ζούγκλες της ανυπαρξίας, έξω από την Ιστορία.

Η λατρεία τών παθών έφτασε σε τέτοια αποθέωση, πού «θεολόγοι» σαν τον κ. Ζηζιούλα, αφαίρεσαν έδιωξαν τα πάθη τού Κυρίου από την Εκκλησία, διότι ανακαλούσαν ευθύς αμέσως τα πάθη τού ανθρώπου, αντικαθιστώντας τα με την δόξα του εσχατολογικού Χριστού.

Τρείς δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Οι εξής δύο: Ο Καινός Άνθρωπος του Χριστού ή ο κενός σύγχρονος της Νεωτερικότητος, τουτέστιν ο παλαιός με ένδυμα νέο.

Όσο νέο κρασί και να μπεί στούς παλαιούς ασκούς παλαιό θα παραμείνει. Υποδουλωμένο στον άρχοντα τού αιώνος τούτου.

Καί ένα πασχαλινό αυγό δώρο στούς ταγούς τής Νεοορθοδοξίας: Πώς είναι δυνατόν με τα άθεα υλικά του Κάντ και του Χάϊντεγκερ, με τα υλικά πού χρησιμοποιήθηκαν για να διαλυθεί ο Χριστιανός και ο Χριστιανισμός, να κατασκευαστεί Χριστιανικό πρόσωπο;

Αμέθυστος