Η απόφαση της Συνόδου να σταματήση κάθε μετάφραση των λειτουργικών μας κειμένων και η αιτιολογία της, «Διασπάται η ενότης της Εκκλησίας» φέρνει στην επιφάνεια τα δύο άκρα της Εκκλησιαστικής μας ζωής! Τα οποία βρίσκονται σε άγρια διαμάχη, λόγω του ότι απουσιάζει το μέτρο, το οποίο μας έδωσε η Σύνοδος. Η ΕΝΟΤΗΣ. Τα άκρα αδιαφορούν για την ενότητα.
Στο blog «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΈΩΣ» τα δύο άκρα αντιπροσωπεύονται από δύο κείμενα τών πρ.Δανιήλ Αεράκη και τού πρ. Σαράντη Σαράντου.
Ο πρ.Αεράκης υποστηρίζει τήν αγιότητα και σοβαρότητα τού Επισκόπου Πρεβέζης, ο πρ.Σαράντος την αγιότητα τής Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Πρεβέζης υπερασπιζόμενος τήν πρωτοβουλία του είπε στη Σύνοδο «έχω ευθύνη απέναντι στούς πιστούς μου», δηλ είπε : Εγώ είμαι η Εκκλησία. Ενώ ο πρ.Σαράντος λέει : Η Εκκλησία είναι η Εκκλησία.
Ούτε η μία θέση ούτε η άλλη προβληματίζεται γιά την ενότητα τής Εκκλησίας, η οποία μάλλον δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από τούς σημερινούς πιστούς. Διότι τά δύο άκρα ξεχνούν πώς η Εκκλησία και τα μυστήριά της ανήκουν στο Χριστό. Διότι το ένα άκρο λέει πώς εγώ ο λειτουργός είμαι το πάν, ενώ τό άλλο λέει πώς εγώ ο λειτουργός είμαι τό τίποτα. Διότι ξεχνούν πώς τήν άφεση τών αμαρτιών τήν δίνει ό ίδιος ο Κύριος και πώς τήν άφεση τών αμαρτιών ζητά και ο λειτουργός και ο πιστός λαός, είτε ο λειτουργός είναι Ιερεύς, είτε είναι Επίσκοπος.
Αμέθυστος
Σχόλιο από τον κ.Κυπριανό Χριστοδουλίδη.
Η σχεδόν αγράμματη γιαγιά μου διάβαζε το Ωρολόγιον, το Ψαλτήρι και αρκετά ακόμη της Εκκλησίας βιβλία. Κάποτε, φοιτητής εγώ ήδη και με προβλήματα κατανόησης, όπως τα σημερινά, την υπέβαλλα στη δοκιμασία να μου εξηγήσει αυτά που διάβαζε. Και σε πληροφορώ ότι με εξέπληξε. Όχι μόνο γνώριζε αυτά που διάβαζε, αλλά και το νόημα αυτών που διάβαζε μου είπε.
Την εποχή που υπέβαλα το ερώτημα, θα είχαν περάσει 3 ή 4 χρόνια, που είχα κι εγώ τελειώσει το Λύκειο (τότε Γυμνάσιο). Και αυτά που ήξερα, ήταν περίπου τα ίδια με αυτά που ξέρουν και τα σημερινά παιδιά. Ίσως, λίγο περισσότερα, γιατί διδασκόμαστε τα "επαχθή", από τότε, Αρχαία Ελληνικά. Η διαφορά με τα σημερινά δεδομένα είναι, ότι οι γιαγιές που εμείς είχαμε, άναβαν το καντήλι στο εικονοστάσι, θυμιάτιζαν και πήγαιναν στην εκκλησιά για να ακούσουν τα δυσνόητα και τα "ακαταλαβίστικα". Τα οποία διάβαζαν και στο σπίτι.
- "Μα, αφού δεν τα καταλαβαίνεις, γιατί τα διαβάζεις";
- "Κι εσύ παιδάκι που που τα θέλεις λιανά σε τι σου χρειάζονται;"
- "Για να γνωρίζω, να μάθω, αυτό που πιστεύω."
- "Στο θαύμα της πίστης;"
- "Ναι, και στο θαύμα της πίστης".
- "Ε, αυτό το θαύμα ζω κι εγώ παιδάκι μου. Διαβάζω αυτά που λες ότι δεν καταλαβαίνω και ζω ένα θαύμα. Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα με θυμηθείς."
.
Στο blog «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΈΩΣ» τα δύο άκρα αντιπροσωπεύονται από δύο κείμενα τών πρ.Δανιήλ Αεράκη και τού πρ. Σαράντη Σαράντου.
Ο πρ.Αεράκης υποστηρίζει τήν αγιότητα και σοβαρότητα τού Επισκόπου Πρεβέζης, ο πρ.Σαράντος την αγιότητα τής Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Πρεβέζης υπερασπιζόμενος τήν πρωτοβουλία του είπε στη Σύνοδο «έχω ευθύνη απέναντι στούς πιστούς μου», δηλ είπε : Εγώ είμαι η Εκκλησία. Ενώ ο πρ.Σαράντος λέει : Η Εκκλησία είναι η Εκκλησία.
Ούτε η μία θέση ούτε η άλλη προβληματίζεται γιά την ενότητα τής Εκκλησίας, η οποία μάλλον δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από τούς σημερινούς πιστούς. Διότι τά δύο άκρα ξεχνούν πώς η Εκκλησία και τα μυστήριά της ανήκουν στο Χριστό. Διότι το ένα άκρο λέει πώς εγώ ο λειτουργός είμαι το πάν, ενώ τό άλλο λέει πώς εγώ ο λειτουργός είμαι τό τίποτα. Διότι ξεχνούν πώς τήν άφεση τών αμαρτιών τήν δίνει ό ίδιος ο Κύριος και πώς τήν άφεση τών αμαρτιών ζητά και ο λειτουργός και ο πιστός λαός, είτε ο λειτουργός είναι Ιερεύς, είτε είναι Επίσκοπος.
Αμέθυστος
Σχόλιο από τον κ.Κυπριανό Χριστοδουλίδη.
Η σχεδόν αγράμματη γιαγιά μου διάβαζε το Ωρολόγιον, το Ψαλτήρι και αρκετά ακόμη της Εκκλησίας βιβλία. Κάποτε, φοιτητής εγώ ήδη και με προβλήματα κατανόησης, όπως τα σημερινά, την υπέβαλλα στη δοκιμασία να μου εξηγήσει αυτά που διάβαζε. Και σε πληροφορώ ότι με εξέπληξε. Όχι μόνο γνώριζε αυτά που διάβαζε, αλλά και το νόημα αυτών που διάβαζε μου είπε.
Την εποχή που υπέβαλα το ερώτημα, θα είχαν περάσει 3 ή 4 χρόνια, που είχα κι εγώ τελειώσει το Λύκειο (τότε Γυμνάσιο). Και αυτά που ήξερα, ήταν περίπου τα ίδια με αυτά που ξέρουν και τα σημερινά παιδιά. Ίσως, λίγο περισσότερα, γιατί διδασκόμαστε τα "επαχθή", από τότε, Αρχαία Ελληνικά. Η διαφορά με τα σημερινά δεδομένα είναι, ότι οι γιαγιές που εμείς είχαμε, άναβαν το καντήλι στο εικονοστάσι, θυμιάτιζαν και πήγαιναν στην εκκλησιά για να ακούσουν τα δυσνόητα και τα "ακαταλαβίστικα". Τα οποία διάβαζαν και στο σπίτι.
- "Μα, αφού δεν τα καταλαβαίνεις, γιατί τα διαβάζεις";
- "Κι εσύ παιδάκι που που τα θέλεις λιανά σε τι σου χρειάζονται;"
- "Για να γνωρίζω, να μάθω, αυτό που πιστεύω."
- "Στο θαύμα της πίστης;"
- "Ναι, και στο θαύμα της πίστης".
- "Ε, αυτό το θαύμα ζω κι εγώ παιδάκι μου. Διαβάζω αυτά που λες ότι δεν καταλαβαίνω και ζω ένα θαύμα. Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα με θυμηθείς."
.
Η εκκλησία είναι σαν τ'αγέραστα βουνά. Ο κόσμος γύρω τους ζεί ή τον μεσαίωνα ή τον μοντερνισμό. Όμως τα βουνά παραμένοντας πάντα αγέραστα, πάντα αμετακίνητα, κριτικάρουν με την μεγαλειώδη σταθερότητα τους την χαζομάρα του κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ αμέθυστε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω τη γνώμη ότι το θέμα αυτό δεν εμπίπτει ούτε στην ενότητα της Εκκλησίας, ούτε στη συναφή με αυτήν σωτηριολογία (αδόκιμη έκφραση) των πιστών. Η σωτηρία των πιστών ακόμη και αν ευρίσκονται εντός εκκλησίας, δεν είναι δεδομένη. Το θέμα αφορά κατά τη γνώμη μου στον αγιασμό των πιστών, που είναι και το ζητούμενο όλων όσων είναι μέτοχοι των λατρευτικών Μυστηρίων.
Δεν έχει σημασία αν τα ιερά Λόγια γίνονται κατανοητά. Κατά ένα περίεργο και αξιοθαύμαστο τρόπο αυτό συμβαίνει στις άδολες καρδιές των ανθρώπων. Που δέχονται τη δρόσο του Πνεύματος, χωρίς να πολυπραγμονούν αν αυτό αποτελείται από δυο μόρια υδρογόνου και ένα οξυγόνου, αν πίνεται ή αν δεν πίνεται, αν πρέπει να το αναλύσουμε με άλλες λέξεις ή αν δεν πρέπει. Δεν είναι ακόμη θέμα μοντερνισμού ή συντηρητικής εμμονής σε κάτι ξεπερασμένο εκ των πραγμάτων.
Οπωσδήποτε, λοιπόν, δεν τίθεται θέμα άκρων. Ή δέχεσαι ότι Χριστός Ανέστη και Χριστός Ανελήφθη ή δεν το δέχεσαι. Ή δέχεσαι το θαύμα που συντελείται ακούγοντας αυτά τα "ακαταλαβίστικα" ή δεν το δέχεσαι.
Και για να μην μακρηγορώ, θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό δικό μου παράδειγμα, που το έχω αναφέρει, δεν ξέρω εδώ ή αλλού.
Η σχεδόν αγράμματη γιαγιά μου διάβαζε το Ωρολόγιον, το Ψαλτήρι και αρκετά ακόμη της Εκκλησίας βιβλία. Κάποτε, φοιτητής εγώ ήδη και με προβλήματα κατανόησης, όπως τα σημερινά, την υπέβαλλα στη δοκιμασία να μου εξηγήσει αυτά που διάβαζε. Και σε πληροφορώ ότι με εξέπληξε. Όχι μόνο γνώριζε αυτά που διάβαζε, αλλά και το νόημα αυτών που διάβαζε μου είπε.
Λοιπόν, τι να το κουβεντιάζουμε το ζήτημα και προς τι να βρισκόμαστε οι μεν στην πλευρά της προόδου και οι άλλοι της συντήρησης; Κοντολογίς, είναι ζήτημα αποδοχής και πίστης στο θαύμα.
Τα βουνά δεν κρίνουν την απέραντη χαζομάρα του κόσμου. Ας μην κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια με θεωρίες. (Το σχόλιο απευθύνεται σε όλους μας - αν και εγώ κοντέυω να αγιάσω -, προς αποφυγίν παρεξήγησης).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όμως μπορούσαμε να πούμε κάτι για τα βουνά τότε καλλίτερα ας λέγαμε ότι περιμένουν με ανυπομονησία, εκείνον τον ακραίο άνθρωπο που με την ακραία του πίστη θα μπορέσει να τα μετακινήσει.
Κυριάκο,όταν γράφω για βουνά αναφέρομαι σε κάτι αναλλοίωτο,σταθερό και μεγαλοπρεπές, όχι σε κάτι στατικό και αδρανές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χριστιανός ορθόδοξος δεν δύναται να είναι μοντέρνος ή συντηρητικός, μα μόνο παραδοσιακός. Η παράδοση είναι πράγμα αυθεντικό, μοναδικό και αναλλοίωτο. Η Αλήθεια μονο επειδή υπάρχει κρίνει το ψέμα και την ματαιοτητα του κόσμου.
Δεν αναπτύσσω θεωρίες, αλλά έτσι έτυχε να εκφραστώ παραβολικά εκείνη την στιγμή.
Για, να συμπληρώσω το σχόλιο. Εγώ δεν είμαι πεπεισμένος για τις καλές προθέσεις της ΔΙΣ. Έπρεπε να κόψει τον βήχα εκείνη την στιγμή και όχι να το στείλει για γνωμοδότηση στις θεολογικές, επιλέγοντας μια μετριοπαθέστατη λύση. Το πιθανότερο όσοι καινοτομούν, να συνεχίσουν να καινοτομούν και κάθε απόφαση να αναβάλλεται για αργότερα, μέχρι να αναπτυχθούν άλλες προϋποθέσεις και άλλες συνθήκες, πιο ευνοικές για τους μοντέρνους πατέρες και τις ιδέες τους...
Εντάξει,λοιπόν ενότητα,καθησυχασμός. Μα δεν θα βρεθεί ένας επίσκοπος, ένας μόνο για να αναλάβει αποκλειστικά και εξαντλητικά την υπεράσπιση των θέσεων των παραδοσιακών; Αντίθετα, μόνο επιφυλάξεις και μισόλογα. Και όσες απόψεις προβάλονται από τα ΜΜΕ είναι ή ουδέτερες ή θετικές υπέρ της καινοτομίας. Αυτό γιατί σας διαφεύγει;
Λυπάμαι, είμαι καχύποπτος και αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη.
Κ. Χριστοδουλίδη, η γιαγιά σας σας εξέπληξε με όσα κατανοούσε. Μήπως σκεφτήκατε να ρωτήσετε και κάπιο μαθητή Λυκείου (ας πούμε), που πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία, για να δούμε αν θα σας εκπλήξει κι εκείνος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΛ.
Ανώνυμο ΝΛ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εποχή που υπέβαλα το ερώτημα, θα είχαν περάσει 3 ή 4 χρόνια, που είχα κι εγώ τελειώσει το Λύκειο (τότε Γυμνάσιο). Και αυτά που ήξερα, ήταν περίπου τα ίδια με αυτά που ξέρουν και τα σημερινά παιδιά. Ίσως, λίγο περισσότερα, γιατί διδασκόμαστε τα "επαχθή", από τότε, Αρχαία Ελληνικά. Η διαφορά με τα σημερινά δεδομένα είναι, ότι οι γιαγιές που εμείς είχαμε, άναβαν το καντήλι στο εικονοστάσι, θυμιάτιζαν και πήγαιναν στην εκκλησιά για να ακούσουν τα δυσνόητα και τα "ακαταλαβίστικα". Τα οποία διάβαζαν και στο σπίτι.
- "Μα, αφού δεν τα καταλαβαίνεις, γιατί τα διαβάζεις";
- "Κι εσύ παιδάκι που που τα θέλεις λιανά σε τι σου χρειάζονται;"
- "Για να γνωρίζω, να μάθω, αυτό που πιστεύω."
- "Στο θαύμα της πίστης;"
- "Ναι, και στο θαύμα της πίστης".
- "Ε, αυτό το θαύμα ζω κι εγώ παιδάκι μου. Διαβάζω αυτά που λες ότι δεν καταλαβαίνω και ζω ένα θαύμα. Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα με θυμηθείς."
Όπως καταλαβαίνεις, αγαπητέ ΝΛ, αυτές οι συζητήσεις δεν γίνονται σήμερα με τις εγγράμματες γιαγιάδες ή τους παππούδες. Και οι απαντήσεις αυτές, μην περιμένεις να σου δοθούν από τους θεολογικούς φωστήρες των πανεπιστημίων (τύπου ΣΥΝΑΞΗΣ). Εγώ πάντως τις κράτησα φυλαχτό στην καρδιά μου.
Τα βουνά δεν μετακινούνται και τα μεγάλα θαύματα δεν γίνονται αν δεν προηγηθούν τα μικρά και τα ασήμαντα. Όπως η εννόηση της ανάγνωσης μιας άγνωστης και ξεχασμένης γραφής. Καλύτερα, Γραφής!