Διωγμοί προ των πυλών;

 Τό 1977, πρίν καταρρεύσει στή Ρωσία τό σοβιετικό καθεστώς, γεννήθηκε ὁ Εὐγένιος Ροντιόνωφ. Μητέρα καί γιαγιά φρόντισαν νά βαπτιστεῖ Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί, στούς δύσκολους ἐκείνους καιρούς, τόν καθοδήγησαν στή βίωση μιᾶς ζωντανῆς πίστεως. Τό 1995, μετά τήν μεταπολίτευση, στρατεύτηκε καί τοποθετήθηκε στά σύνορα μέ τήν Τσετσενία, ὅπου ἀκόμα συνεχίζεται ὁ πόλεμος μεταξύ τοῦ ρωσικοῦ στρατοῦ καί ἰσλαμιστῶν Τσετσένων ἀνταρτῶν. Ὁ Ροντιόνωφ αἰχμαλωτίστηκε καί οἱ ἀντάρτες ζητοῦσαν λύτρα ἀπό τήν οἰκογένειά του γιά νά τόν ἀφήσουν. Βλέποντας ὅτι φοροῦσε σταυρό προσπάθησαν μέ ἀπειλές νά τόν κάμψουν ψυχικά, νά πετάξει τό σταυρό, νά γίνει μουσουλμάνος καί νά ἐνταχθεῖ στίς τάξεις τους. Παρά τίς πιέσεις καί τά βασανιστήρια ἀρνήθηκε. Ὅταν δέ εἶδαν ὅτι ἡ οἰκογένεια δέν εἶχε νά τούς δώσει ὅσα ἤλπιζαν, τόν ἀποκεφάλισαν. Γιά νά πάρει ἡ μητέρα του τό λείψανο γιά ταφή στή Ρωσία, πούλησε τό σπίτι της καί πλήρωσε τούς δολοφόνους, οἱ ὁποῖοι ξέθαψαν τό νεκρό σῶμα καί τῆς τό παρέδωσαν.

Στίς 20/11/2009, δολοφονήθηκε στή Μόσχα ὁ ἱερέας π. Δανιήλ Συσόγιεφ, πατέρας τριῶν ἀνήλικων παιδιῶν. Ἡ εἴδηση γιά τή δολοφονία προκάλεσε αἴσθηση. Γνωστός ὁ π. Δανιήλ ὡς ἀξιόλογος θεολόγος, εἶχε ἀναπτύξει δράση ἱεροποστολική. Με πειστικό τρόπο πρόβαλλε τήν πίστη σέ μουσουλμάνους καί νέο-παγανιστές. Τόν τελευταῖο καιρό ὑπῆρξε δέκτης ἀπειλῶν κατά τῆς ζωῆς του. Ὁ δολοφόνος, πού δέν ἔχει μέχρι τώρα ἐντοπιστεῖ, ἀναζητεῖται μέσα σέ χώρους ἐξτρεμιστῶν, ἰσλαμιστῶν ἤ νέο-παγανιστῶν. Διωγμοί δέν συμβαίνουν μόνο ἐντός Ὀρθοδοξίας. Πρό ἐτῶν ἰσλαμιστές εἶχαν δολοφονήσει προτεστάντη στόν Πόντο τῆς Τουρκίας γιατί διέδιδε τήν Ἁγία Γραφή. Πολλά ρεπορτάζ δέ τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἀναφέρουν διώξεις Κοπτῶν Χριστιανῶν ἀπό ἰσλαμιστές. Τά τελευταῖα χρόνια μαχητικές ὀργανώσεις δροῦν στό Κάϊρο καί στήν Ἄνω Αἴγυπτο, περιοχές μέ πυκνό πληθυσμό Κοπτῶν. Μέ ἔνοπλη βία καί δολοφονίες θέλουν νά ἐγκαθιδρύσουν στή χώρα κυβέρνηση βασισμένη στούς νόμους τοῦ Ἰσλάμ. Ἀνάλογα περιστατικά ὀργανωμένων διωγμῶν κατά Χριστιανῶν ἀναφέρονται καί στήν Ἰνδονησία, καθώς καί στίς Ἰνδίες ἀπό ἰνδουϊστές.

Ἐνδιαφέρον γιά τούς Χριστιανούς τῆς «ἀνεξίθρησκης» Δύσεως παρουσιάζουν οἱ διωγμοί Χριστιανῶν στό Ἰράκ τῆς μετασαντάμ ἐποχῆς, ὅταν οἱ δυνάμεις τοῦ ΝΑΤΟ κυριάρχησαν. Οἱ Χριστιανοί αὐτοί, κατά τό πλεῖστο νεστοριανοί, κατόρθωσαν νά διατηρήσουν τήν πίστη τῶν προγόνων τους μέσα ἀπό ποικίλους διωγμούς πολλῶν αἰώνων. Στό καθεστώς τοῦ Σαντάμ Χουσεΐν εἶχαν σχετική εἰρήνη. Ὁ στυγερός αὐτός καί αἱμοχαρής δικτάτορας ἀκολουθοῦσε τίς ἀρχές τοῦ κόμματος Μπάαθ, πού ἔχει ἔντονες ἐθνικομαρξιστικές καταβολές. Συνέπεια αὐτοῦ ἦταν ὅτι ὁ Σαντάμ Χουσεΐν, ὁ ἴδιος μουσουλμάνος, δέν εὐνοοῦσε θεοκρατικές τάσεις στήν ἐπικράτειά του. Χρησιμοποιοῦσε ἀκόμα καί Χριστιανούς ὡς ὑπουργούς. Οἱ ἀκραῖοι ἰσλαμιστές δέν ἔβρισκαν ἐλεύθερο τό ἔδαφος νά δράσουν. Τό βρήκαν ὅμως ὅταν οἱ Δυτικές δυνάμεις ἀνέτρεψαν τό δικτάτορα. Εἰδήσεις, πού εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητας τότε, ἀνέφεραν ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι καί οἱ σύμμαχοί τους ἐπ’ οὐδενί ἤθελαν νά φανεῖ ὅτι διεξάγουν «θρησκευτικό» πόλεμο κατά τοῦ ἰσλάμ. Ἔτσι ἄφησαν ἐλεύθερο τό πεδίο στούς ποικίλους ἰσλαμιστές νά ξεσπάσουν σέ ἄγριο κυνηγητό τῶν «ἀπίστων». Κατά κύριο λόγο τῶν Χριστιανῶν. Αὐτοί, ἄν δέν ἤθελαν νά ἐξισλαμιστοῦν, ἔπρεπε νά ἐπιλέξουν εἴτε νά ἀποφεύγουν κάθε πράξη ἤ σημεῖο ἐνδεικτικό τῆς πίστεώς τους σάν κρυπτοχριστιανοί, εἴτε τό μαρτύριο. Ἄλλη ἐπιλογή δέν εἶχαν.

Δέν γνωρίζουμε ἄν καί σέ τί βαθμό οἱ συνειδητοί Χριστιανοί τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, πού ἀποτελοῦν ἤδη μειονότητες, λάβουν πείρα μαρτυρίου αἵματος σέ κάποιο προσεχές ἤ ἀπότερο μέλλον. Ὁ Θεός οἶδεν. Ἐκεῖνο ὅμως, πού εἶναι βέβαιο, εἶναι ὅτι τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως δέν εἶναι μακρά. Πολλές εὐαίσθητες πιστές συνειδήσεις τό νοιώθουν ἤδη παρόν. Καί δέν ἐννοοῦν τόν συνήθη πόλεμο, πού πάντοτε εἶχε ἡ Ἐκκλησία καί θά ἔχει μέσα στόν πεπτωκότα κόσμο. Ἐννοοῦν τόν ἔντεχνα σχεδιασμένο ἀποχριστιανισμό τοῦ κόσμου, πού διεξάγεται ἀπό τίς πάλαι ποτέ χριστιανικές ἡγεσίες τῆς Δύσεως. Σάν τούς ΝΑΤΟϊκούς νικητές τοῦ πολέμου τοῦ Ἰράκ, οἱ δυτικές ἡγεσίες σύρονται ἀπό μειονοτικές ὁμάδες πιέσεως, πού ἐπιδιώκουν νά περιθωριοποιήσουν τήν εὐαγγελική διδασκαλία καί ζωή. Τά θεμέλια τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν, οἱ ἀπόλυτες ἀξίες τοῦ Χριστιανισμοῦ, σχετικοποιοῦνται καί ἀπαξιώνονται σάν παλιά μουσειακά εἴδη. Ἡ ἀπόλυτη ἀρχή, πού διέπει ὅλο καί περισσότερο τήν κοινωνική ζωή εἶναι τό «πολιτικῶς ὀρθό». Ἡ ἀρχή αὐτή ἀναγνωρίζει ὡς ἀξία μόνον ὅ,τι νομιμοποιοῦν εὐκαιριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Δηλαδή, θεσπίζεται διά νόμων κάθε τί, πού ἀφοῦ ἐπίμονα διαχυθεῖ στό λαό ἀπό τήν καθαρτική τῶν ἐγκεφάλων προπαγάνδα, προβάλλεται, χωρίς τεκμηρίωση, ὅτι συγκεντρώνει ὑπέρ αὐτοῦ τήν εὐρεία συναίνεση τοῦ «κυρίαρχου» λαοῦ, ἀνεξάρτητα τοῦ ἄν συγκρούεται ἤ ὄχι πρός τό εὐαγγελικό ἦθος. Ἀντίθετα, θά λέγαμε, στή «νέα ἐποχή» μας ἡ σύγκρουση πρός τό Εὐαγγέλιο ἔχει φτάσει νά ἀποτελεῖ ἀδιάσειστο τεκμήριο «ὀρθότητας»! Αὐτό ἔχουν ἐπιβάλλει ποικίλες μειονότητες, πού φωνασκώντας διεκδικοῦν τήν προάσπιση τῆς ἀσυδοσίας ὡς «προσωπικοῦ δεδομένου». Ἡ μόνη μειονότητα, πού δέν μπορεῖ νά ἔχει δικαιώματα εἶναι ἐκείνη τῶν συνειδητῶν Χριστιανῶν! Ὄχι ὅτι ὁ Χριστιανός ἐμποδίζεται, (γιά τήν ὥρα), νά πιστεύει καί νά ζεῖ κατά τίς εὐαγγελικές ἀρχές, ἀλλά δέν πρέπει νά τίς διακηρύττει γιατί, μέ βάση τό νόμο, κάποιοι τίς θεωροῦν προσβλητικές γιά τήν προσωπικότητά τους. Μέ ἄλλα λόγια, περνᾶ τήν κόκκινη γραμμή τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» καί, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, κινεῖται σέ καθεστώς παρανομίας, μέ ὅ,τι αὐτό μπορεῖ νά συνεπάγεται.

Ἄς γίνουμε πιό σαφείς μέ ἕνα παράδειγμα. Διεθνείς ὀργανισμοί, ὅπως π.χ. ὁ ΟΗΕ, προωθοῦν πρός τά κράτη μέλη τους ὁδηγίες πῶς νά κάνουν τούς λαούς νά δεχθοῦν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἠθικοί φραγμοί στή σεξουαλική ἔκφραση. Κάθε ἔκφραση τοῦ σέξ, ἀνεξάρτητα ἀπό τό εἶδος τῆς πράξεως, τό φύλο, τήν ὡριμότητα, ἤ τήν προσωπική σχέση αὐτῶν, πού συμμετέχουν, ἀποτελεῖ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, κατοχυρωμένο μέ νόμο. Μόνοι περιορισμοί, πού ἐπιβάλλονται, εἶναι οἱ κανόνες προστασίας ἔναντι μολύνσεων ἀπό ἀσθένειες σεξουαλικῶς μεταδιδόμενες καί ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων συνεπειῶν. Ἡ σεξουαλική ἐνημέρωση προτείνεται νά ἀρχίζει ἀπό τό νηπιαγωγεῖο, νά μήν ἐπαφίεται δέ στούς γονείς, καί προπαντός σέ κληρικούς. Αὐτοί, ὡς φορείς συντηρητικῶν ἀρχῶν, εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τόν στραγγαλισμό «προσωπικῶν δεδομένων». Καταλληλότεροι εἶναι ἐντεταλμένοι «εἰδικοί» ἐκπαιδευτές.

Μετά ἀπό αὐτά, πῶς κάποιος κληρικός ἤ λαϊκός νά προβάλλει τήν εὐαγγελική διδασκαλία γιά τή χειραγώγηση τοῦ σεξ μέσα στά πλαίσια τῆς εὐλογημένης συζυγίας δύο ἑτερόφυλων προσώπων καί νά μήν κατηγορηθεῖ ὅτι περνᾶ τά ὅρια τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»; Πῶς νά ἐκθέσει τήν ἀποδοκιμασία τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τά «πάθη ἀτιμίας», ὅτι δηλαδή, «αἵ τε θήλειαι μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ. α΄ 26-27), χωρίς νά ξεσηκωθοῦν ὁμοφυλόφιλοι ζητώντας τήν καταδίκη του ὡς ὑβριστῆ νόμιμων «προσωπικῶν δεδομένων» τους; Εἶναι τραγικό ὅτι καί μέσα στήν Ἐκκλησία κάποιοι ζητοῦν τήν κάλυψη τοῦ νόμου ὥστε οἱ ὁμοφυλοφιλικές συμπεριφορές ἱερωμένων νά προστατεύονται ἔναντι τῆς δημόσιας κριτικῆς ὡς «προσωπικά δεδομένα». Τό θέμα ἔχει ἀπασχολήσει κατ' ἐπανάληψη τίς στῆλες αὐτοῦ τοῦ περιοδικοῦ (τ. 195, 206). Ἐδῶ σημειώνουμε μόνο ὅτι οἱ «μειοψηφίες» τῶν συνειδητῶν Χριστιανῶν μπορεῖ νά διωχθοῦν ἀκόμα καί μέσα στήν Ἐκκλησία τους μέ τήν κατηγορία τῆς παραβάσεως τῆς ἀρχῆς τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ»!

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος

ΠΗΓΗ : ΑΚΤΙΝΕΣ