Συνέχεια από : Σάββατο, 19 Ιουνίου 2010
Ο Π. Βασιλειάδης κατηγορεί τήν ορθόδοξη λατρεία σάν ατομοκεντρική και θα επιθυμούσε μιά κοινωνική ορθόδοξη λατρεία. Προσπαθώντας να καταλάβουμε τί μπορεί να σημαίνει ατομοκεντρική λατρεία, όπως ονομάζουν σήμερα την παραδοσιακή λατρεία μεταφέρουμε λίγες έννοιες τής ατομικότητος όπως γίνεται κατανοητή στή Δύση.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Η επιστημονική εκπαίδευση βασίζεται κατά κύριο λόγο στίς αλήθειες τής στατιστικής. Καί στήν αφηρημένη γνώση και κατά συνέπεια μεταδίδει μιά μή πραγματική, ορθολογιστική εικόνα τού κόσμου, όπου μέσα σ’ αυτόν τό άτομο, σάν ένα φαινόμενο βαλμένο στό περιθώριο δέν παίζει κανένα ρόλο. Παρόλα αυτά όμως τό άτομο θεωρούμενο σάν ένα παράλογο δεδομένο είναι ο αληθινός και αυθεντικός φορέας τής πραγματικότητας, ο συγκεκριμένος άνθρωπος πού αντιτίθεται στόν καθόλου πραγματικό ή φυσιολογικό άνθρωπο, σ’ αυτόν που αναφέρονται οι επιστημονικές δηλώσεις.
Οποιαδήποτε θεωρία η οποία βασίζεται στήν εμπειρία είναι κατ’ ανάγκη στατιστική. Αυτό σημαίνει ότι φτιάχνει ένα ιδανικό μέσο όρο και έτσι καταργεί όλες τίς εξαιρέσεις πού μπορεί να υπάρχουν στά δύο άκρα τής στατιστικής κλίμακας.
Η πραγματική εικόνα αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από εξαιρέσεις τού κανόνα και κατά συνέπεια, η απόλυτη πραγματικότητα έχει το χαρακτήρα τού ακανόνιστου.
Δέν είναι δυνατόν λοιπόν να αποκτηθεί αυτογνωσία με την βοήθεια οποιασδήποτε επιστήμης, πού να βασίζεται σε θεωρητικές υποθέσεις, γιατί το αντικείμενο τής αυτογνωσίας είναι ένα άτομο, μιά σχετική εξαίρεση και ένα ακανόνιστο φαινόμενο.
Η παγκόσμια εικόνα τής στατιστικής εκτοπίζει το άτομο γιά χάρη τών ανώνυμων μονάδων πού μαζεύονται και σωριάζονται σε μαζικούς σχηματισμούς. Η επιστήμη μάς εφοδιάζει μόνο μέ ονόματα οργανισμών και στόν υψηλότερο βαθμό της με την αφηρημένη ιδέα τού Κράτους την οποία θεωρεί σαν την κύρια αρχή τής πολιτικής πραγματικότητας.
Η ηθική υπευθυνότητα τού ατόμου αντικαθίσταται από την πολιτική τακτική τού Κράτους (Raison D’ Etat). Αντί γιά την ηθική και διανοητική διαφοροποίηση τού ατόμου, έχουμε την δημόσια ευημερία και το ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο. Έτσι το άτομο στερείται την ικανότητά του να πάρει την ηθική απόφαση για το πώς, με ποιό τρόπο θα ζήσει την ίδια του τη ζωή και αντιθέτως διευθετείται, τρέφεται, ντύνεται και μορφώνεται σάν κοινωνική μονάδα, βολεύεται στην κατάλληλη οικιστική μονάδα και διασκεδάζει σύμφωνα με τα κεκανονισμένα πρότυπα πού προσφέρουν ευχαρίστηση και ικανοποίηση στίς μάζες.
Αμέθυστος
Κι ένα ευχάριστο σχόλιο στίς δύσκολες μέρες πού ζούμε, από τον κ.Κυπριανό Χριστοδουλίδη
Ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Αν εσείς μπορείτε να βγάλετε άκρη από την ατομικΟΤΗΤΑ, άλλο τόσο κι εγώ θα καταφέρω να ξεμπλέξω με την κοινωνικΟΤΗΤΑ. Η πρώτη, αν καταλαβαίνω καλά, θεωρεί την ατομικότητα μια μάζα από άτομα, η δε κοινωνικότητα είναι πάλι μια μάζα ατόμων με προβλέψιμες και καθορισμένες συμπεριφορές αυτής της μάζας.
Μάζα η ατομικότητα, μάζα η κοινωνικότητα, άρα, μάζα και η προτεινόμενη λατρεία της βασιλειάδειας κοινωνικής ορθοδοξίας.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να λέμε για "μπάζα" αντί για μάζα; Τι διαφορά υπάρχει;
Ο Π. Βασιλειάδης κατηγορεί τήν ορθόδοξη λατρεία σάν ατομοκεντρική και θα επιθυμούσε μιά κοινωνική ορθόδοξη λατρεία. Προσπαθώντας να καταλάβουμε τί μπορεί να σημαίνει ατομοκεντρική λατρεία, όπως ονομάζουν σήμερα την παραδοσιακή λατρεία μεταφέρουμε λίγες έννοιες τής ατομικότητος όπως γίνεται κατανοητή στή Δύση.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Η επιστημονική εκπαίδευση βασίζεται κατά κύριο λόγο στίς αλήθειες τής στατιστικής. Καί στήν αφηρημένη γνώση και κατά συνέπεια μεταδίδει μιά μή πραγματική, ορθολογιστική εικόνα τού κόσμου, όπου μέσα σ’ αυτόν τό άτομο, σάν ένα φαινόμενο βαλμένο στό περιθώριο δέν παίζει κανένα ρόλο. Παρόλα αυτά όμως τό άτομο θεωρούμενο σάν ένα παράλογο δεδομένο είναι ο αληθινός και αυθεντικός φορέας τής πραγματικότητας, ο συγκεκριμένος άνθρωπος πού αντιτίθεται στόν καθόλου πραγματικό ή φυσιολογικό άνθρωπο, σ’ αυτόν που αναφέρονται οι επιστημονικές δηλώσεις.
Οποιαδήποτε θεωρία η οποία βασίζεται στήν εμπειρία είναι κατ’ ανάγκη στατιστική. Αυτό σημαίνει ότι φτιάχνει ένα ιδανικό μέσο όρο και έτσι καταργεί όλες τίς εξαιρέσεις πού μπορεί να υπάρχουν στά δύο άκρα τής στατιστικής κλίμακας.
Η πραγματική εικόνα αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από εξαιρέσεις τού κανόνα και κατά συνέπεια, η απόλυτη πραγματικότητα έχει το χαρακτήρα τού ακανόνιστου.
Δέν είναι δυνατόν λοιπόν να αποκτηθεί αυτογνωσία με την βοήθεια οποιασδήποτε επιστήμης, πού να βασίζεται σε θεωρητικές υποθέσεις, γιατί το αντικείμενο τής αυτογνωσίας είναι ένα άτομο, μιά σχετική εξαίρεση και ένα ακανόνιστο φαινόμενο.
Η παγκόσμια εικόνα τής στατιστικής εκτοπίζει το άτομο γιά χάρη τών ανώνυμων μονάδων πού μαζεύονται και σωριάζονται σε μαζικούς σχηματισμούς. Η επιστήμη μάς εφοδιάζει μόνο μέ ονόματα οργανισμών και στόν υψηλότερο βαθμό της με την αφηρημένη ιδέα τού Κράτους την οποία θεωρεί σαν την κύρια αρχή τής πολιτικής πραγματικότητας.
Η ηθική υπευθυνότητα τού ατόμου αντικαθίσταται από την πολιτική τακτική τού Κράτους (Raison D’ Etat). Αντί γιά την ηθική και διανοητική διαφοροποίηση τού ατόμου, έχουμε την δημόσια ευημερία και το ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο. Έτσι το άτομο στερείται την ικανότητά του να πάρει την ηθική απόφαση για το πώς, με ποιό τρόπο θα ζήσει την ίδια του τη ζωή και αντιθέτως διευθετείται, τρέφεται, ντύνεται και μορφώνεται σάν κοινωνική μονάδα, βολεύεται στην κατάλληλη οικιστική μονάδα και διασκεδάζει σύμφωνα με τα κεκανονισμένα πρότυπα πού προσφέρουν ευχαρίστηση και ικανοποίηση στίς μάζες.
Αμέθυστος
Κι ένα ευχάριστο σχόλιο στίς δύσκολες μέρες πού ζούμε, από τον κ.Κυπριανό Χριστοδουλίδη
Ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Αν εσείς μπορείτε να βγάλετε άκρη από την ατομικΟΤΗΤΑ, άλλο τόσο κι εγώ θα καταφέρω να ξεμπλέξω με την κοινωνικΟΤΗΤΑ. Η πρώτη, αν καταλαβαίνω καλά, θεωρεί την ατομικότητα μια μάζα από άτομα, η δε κοινωνικότητα είναι πάλι μια μάζα ατόμων με προβλέψιμες και καθορισμένες συμπεριφορές αυτής της μάζας.
Μάζα η ατομικότητα, μάζα η κοινωνικότητα, άρα, μάζα και η προτεινόμενη λατρεία της βασιλειάδειας κοινωνικής ορθοδοξίας.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να λέμε για "μπάζα" αντί για μάζα; Τι διαφορά υπάρχει;
Αν εσείς μπορείτε να βγάλετε άκρη από την ατομικΟΤΗΤΑ, άλλο τόσο κι εγώ θα καταφέρω να ξεμπλέξω με την κοινωνικΟΤΗΤΑ. Η πρώτη, αν καταλαβαίνω καλά, θεωρεί την ατομικότητα μια μάζα από άτομα, η δε κοινωνικότητα είναι πάλι μια μάζα ατόμων με προβλέψιμες και καθορισμένες συμπεριφορές αυτής της μάζας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάζα η ατομικότητα, μάζα η κοινωνικότητα, άρα, μάζα και η προτεινόμενη λατρεία της βασιλειάδειας κοινωνικής ορθοδοξίας.
Μήπως θα ήταν καλύτερα να λέμε για "μπάζα" αντί για μάζα; Τι διαφορά υπάρχει;