Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ulrich Schiller: -Η Γερμανία και οι Κροάτες

Deutschland und 'seine' Kroaten-Η Γερμανία και οι Κροάτες της, Donat Verlag-2010

Ο Ulrich Schiller γεννήθηκε το 1926 στην Σιλεσία, περιοχή σήμερα της Πολωνίας, πρώην γερμανική επαρχία. Σπούδασε σλαβική φιλολογία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ανταποκριτής της ARD στο Βελιγράδι, την Μόσχα και την Ουάσιγκτον.

Ο Νόβιτσα, είναι φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια. Τον είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του στην Ερζεγοβίνη. Εκεί πληροφορήθηκε ο Schiller από τον Νόβιτσα για το τι εγκλήματα είχαν γίνει έναντι των Σέρβων-Ορθόδοξων από τους Κροάτες-Καθολικούς. Αυτό έδωσε στον συγγραφέα την ώθηση να ψάξει για το θέμα. Φόρος τιμής για τον φίλο του, τον οποίο αργότερα είχε συναντήσει μόνο μια φορά. Ο Νόβιτσα είχε γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, και ήταν πιθανόν πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Σερβίας. Έγραψε μερικά βιβλία όπου περιγράφει τους διωγμούς που υπέστησαν οι Σέρβοι στην Ερζεγοβίνη κατά τον β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

...Αξιοσημείωτο στην περιγραφή του Νόβιτσα, είναι πως ο Νίκολα(πατέρας του), ο οποίος μετέφερε την είδηση για τους θανάτους στην χαράδρα, βρήκε την σωτήρια κρυψώνα στο σπίτι ενός Κροάτη. Ενός Κροάτη. Επομένως υπήρχαν και οι “άλλοι”-όπως εκείνα τα χρόνια υπήρξαν και οι “άλλοι” Γερμανοί, που βοήθησαν Εβραίους....

...Ο Pavelić ήταν ένα δημιούργημα του Hitler: από αυτόν προερχόταν η εξουσία και δύναμη που είχε. Πολύ περισσότερο παρά από τον Mussolini που τον έθρεψε σαν φίδι στον κόρφο του. Ο Hitler ήταν το κέντρο αναφοράς του Pavelić, η πυξίδα της κυριαρχίας του πάνω στην Κροατία, πάνω στους Σέρβους, Εβραίους και Τσιγγάνους της Κροατίας όπως τους αντιτιθέμενους στους Ustaša. Μόνο ένα τους χώριζε: για τον Hitler ήταν η Καθολική Εκκλησία αντιπολίτευση, για τον Pavelić μέρος των θεμελίων του κράτους του...

...Σε έγγραφο του 1932:..ο αγώνας εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και των Σέρβων πρέπει να γίνει με όλα τα μέσα, ακόμα και τρομοκρατικά...Φυσικά ήταν ένας “ιερός” πόλεμος, εναντίον της σερβικής Γιουγκοσλαβίας, μια σταυροφορία του Καθολικισμού εναντίον της Ορθοδοξίας(Pravoslavlje)...“Στον αγώνα για τους άγιους στόχους(δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας) επιτρέπονται όλα τα μέσα, ακόμα και τα πιο τρομοκρατικά. Η βία και η τρομοκρατία, και τα σημαντικότερα εργαλεία τους: το μαχαίρι, το πιστόλι, το αυτόματο πολυβόλο και η μηχανή της κολάσεως”... Οι ιστορικοί Ladislaus Hory και Martin Broszat τον χαρακτήρισαν ως μια “μεταμόρφωση της εθνικής αντίθεσης στο πάθος του θρησκευτικό πολέμου, όπου η Βίβλος και η βόμβα, μπορούν μαζί να χρησιμοποιηθούν ως σύμβολο και πολεμικό υλικό...”.

... ο Hitler είχε αποφασίσει να τιμωρήσει την Σερβία με την μεγαλύτερη δυνατή σκληρότητα, και να διαλύσει την Γιουγκοσλαβία, ώστε να μην υπάρξει ποτέ ξανά ένα κράτος των “νότιων Σλάβων”(jug-νότος). Η Κροατία από την άλλη θα έμενε ως αυτόνομη περιοχή. Η ολοκλήρωση των προθέσεων ξεκίνησε με βαρύ βομβαρδισμό του Βελιγραδίου, στις 6(19 με το νέο) Απριλίου 1941, μεγάλο Σάββατο για τους Ορθόδοξους(η ημερομηνία είναι προφανώς από το παλιό ημερολόγιο, το Πάσχα εκείνη την χρονιά ήταν στις 20 Απριλίου, είχαν βομβαρδιστεί και τα Ιωάννινα), και με την προέλαση των Γερμανών από την Βουλγαρία στην Σερβία...Στις 10 Απριλίου, Μεγάλη Πέμπτη για τους καθολικούς, ανακοινώθηκε η ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας(NDH): „Η πρόνοια του Θεού και η βούληση των μεγάλων μας συμμάχων, όπως και ο αγώνας του κροατικού λαού που κράτησε για αιώνες και η ετοιμότης για θυσία του αρχηγού μας(Führer) Ante Pavelić και το κίνημα των Ustaša στην πατρίδα και στο εξωτερικό, συνδυάστηκαν, ώστε σήμερα, πριν την Ανάσταση του Υιού του Θεού, να αναστηθεί και το ανεξάρτητο κράτος μας.”

...Αμερικανοί ιστορικοί προσέδωσαν μεγάλη σημασία στην πρωτοβουλία των Κροατών για την εξόντωση των Εβραίων(είχε πραγματοποιηθεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο 1941, χωρίς βοήθεια των Γερμανών). Κατά μεγάλο μέρος οι ναζί πήραν την απόφαση στη συνάντηση που έλαβε χώρα στο Wannsee, 20 Ιανουαρίου 1942, όπου το θέμα ήταν η “τελική λύση”. Αυτό φαίνεται πολύ σημαντικό, γιατί ο πάπας Πίος ο 8ος είχε οπωσδήποτε την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί πριν από την συνάντηση στο Wannsee, χωρίς έτσι να ασκεί άμεση κριτική στον Hitler. Δεν το έκανε, αν και γνώριζε προφανώς για τις μαζικές εκτελέσεις Εβραίων και Σέρβων στην Κροατία. Ο αρχιεπίσκοπος του Zagreb Stepinac(στις 3 Οκτωβρίου 1998, ο Ιωάννης Παύλος ο 2ος τον ανακήρυξε άγιο. Εορτάζεται στις 10 Φεβρουαρίου. Μάρτυρας.), και ο απεσταλμένος βενεδικτίνος Giuseppe Ramiro Marcone, βρίσκονταν σε συνεχή επικοινωνία με το Βατικανό. Το τι γινόταν τους ήταν γνωστό. Τον Μάη του 1941-οι διωγμοί είχαν ήδη επιφέρει θύματα-ο Stepinac οργάνωσε μια συνάντηση του Pavelić με τον πάπα, με την προσμονή πως ο πάπας θα αναγνώριζε την ανεξαρτησία του κράτους των Ustaša. Ο πάπας όμως περιορίστηκε να εκφράσει τις ευχές του στον Pavelić, και αντί να στείλει ένα nuntius, έστειλε τον ηγούμενο Marcone.

Ο αρχιεπίσκοπος του Zagreb Alojzije Stepinac, είχε χαιρετήσει την ίδρυση του νέου κράτους. Μίλησε για σημείο “ενέργειας της θείας χειρός”, για την φωνή του αίματος, για ένα γεγονός που ανήκει στην κατηγορία αλλαγής της εποχής, στην οποία η καθολική Εκκλησία δεν έπρεπε να κλειστεί. Αργότερα θα μιλήσει κριτικά για τις μεθόδους δίωξης...Η σχέση όμως Εκκλησίας και κράτους ήταν στενότερη παρά ποτέ στην χιλιόχρονη ιστορία της Κροατίας. ...Μερικά χαρακτηριστικά κείμενα από τον καθολικό τύπο της εποχής. Novi List 10.11.1942: ο πανάγαθος Θεός αγαπά τον κροατικό λαό, και η εκλογή του είναι: ο Θεός και οι Κροάτες. Για είναι όμως έτσι, πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του ευγενούς μας αρχηγού, που μπορεί να είναι υπόδειγμα ακόμα και στην πίστη.”... Αντισημιτισμός, εθνικισμός, θεοποίηση του αρχηγού Pavelić ως θείου δώρου, απόδοση τιμής στον Χίτλερ, στο τρίτο Ράιχ και στους στρατιώτες του-αυτά ήταν τα μηνύματα που τα εκκλησιαστικά φύλλα διέδιδαν στην χώρα. Ο Θεός και οι Κροάτες. Η ναζιστική Γερμανία και οι Κροάτες.

.....Το ότι ο Pavelić, ο "Führer" των Κροατών, είχε δραπετεύσει στην Αργεντινή, ήταν γνωστό ήδη από την δεκαετία του 1950. Αλλά μετά εθεωρείτο εξαφανισμένος. Σαν να τον κατάπιε η γη. Που ακριβώς ήταν; Τι έκανε; Πάνω απ' όλα, πως κατάφερε να φύγει και ποιος τον βοήθησε; Ένα τερατώδες και απίστευτο πράμα: ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του β' Παγκοσμίου πολέμου, ελεύθερος, χωρίς ευθύνη και χωρίς δίκη από γήινο δικαστή, ενώ ήταν καταζητούμενος. Σήμερα ξέρουμε ποιοι τον βοήθησαν. Και η βαθμιαία αποκάλυψη των περιστάσεων και εμπλεκομένων στην φυγάδευση, θα έπρεπε να γίνουν αισθητά ως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολεμικής εποχής, τουλάχιστο στη Δύση. Τίποτα όμως. Αυτοί που τον βοήθησαν ήταν άνθρωποι του θεού, καθολικοί ιερείς από την Κροατία και το Βατικανό. ..."Οι διασυνδέσεις του Pavelić είναι τόσο υψηλές, και η τωρινή του θέση τόσο επιζήμια για το Βατικανό, ώστε η παράδοση του εν λόγω υποκειμένου θα επέφερε καταστροφικό κτύπημα στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία." δήλωσε πράκτορας της CIC William Gowen. Λίγες μέρες προηγουμένως βρέθηκε χειρόγραφη σημείωση στον φάκελο του Pavelić :"New instructions, hands off".

Πρόσωπο κλειδί στην υπόθεση απόκρυψης και φυγάδευσης του Pavelić ήταν ένας Κροάτης θεολόγος, ονόματι Krunoslav Draganović. Αυτός είχε ιδιαίτερα στενά σχέση με το Βατικανό. Ο σύνδεσμος του ήταν ο επίσκοπος Giovanni Battista Montini-o μετέπειτα πάπας Παύλος ο 6ος(θεωρείται πως είναι αυτός που ξεκίνησε την νέα πολιτική του Βατικανού έναντι της Ανατολής: συνομιλίες αντί σύγκρουση, ακόμα και με κομμουνιστικά καθεστώτα) -που στην υπηρεσία εξωτερικών του Βατικανού ήταν υπεύθυνος για τις “εξαιρετικές υποθέσεις”. Το ότι ο πάπας Πίος ο 12ος γνώριζε για τις δραστηριότητες του Montini είναι σίγουρο. Μια ενεργός συμμετοχή όμως δεν είναι καταχωρημένη. Στο μισοσκόταδο παραμένει και η στάση του Πίου έναντι του κράτους των Ustaša, έναντι του Pavelić και των μαζικών φόνων Σέρβων, Εβραίων και Τσιγγάνων. Δεν έπρεπε να διαμαρτυρηθεί, να χτυπήσει συναγερμό και να συνετίσει τον κλήρο στην Κροατία; Το Βατικανό σιωπά πάνω στο κεφάλαιο αυτό, αν και επείγει η αγιοποίηση του Πίου.

Μετάφραση : Πέτρος

Αμέθυστος