Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

H ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Η ενότητα θα απαιτήσει αλλαγές και από τις δύο πλευρές, τόνισαν οι επικεφαλείς. "Εγώ δεν θα ήθελα να τίς ονομάσω ανασχηματισμούς -κάτι που είναι πολύ δυνατό- αλλά μιά προσαρμογή καί από τίς δύο πλευρές", δήλωσε o Ιωάννης

Για τους Ορθοδόξους, είπε, αυτό σημαίνει αναγνώριση, ότι υπάρχει μιά καθολική χριστιανική εκκλησία σε ένα επίπεδο υψηλότερο από εκείνο τών εθνικών τους εκκλησιών και ο επίσκοπος της Ρώμης είναι η παραδοσιακή της κεφαλή.

Αυτά είπε ο Ζηζιούλας βγαίνοντας από τήν τελευταία Συνεδρία τού διαλόγου γιά τήν ένωση τών εκκλησιών, τής Βιέννης.

Ο Λούθηρος μεταρρύθμισε τήν καθολική εκκλησία, καταργώντας τα Μυστήρια. Ο Ζηζιούλας θα μεταρρυθμίσει τήν ορθόδοξη εκκλησία καταργώντας τόν Ησυχασμό. Τόν μεγάλο εχθρό τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας τήν οποία συνέταξε γιά να γίνει δυνατή η ένωσις μέ τόν πάπα. Προϋπόθεση τής μεταρρυθμίσεως είναι η διδασκαλία τού Αυγουστίνου, τήν οποία είχε μεταφέρει στό Βυζάντιο ο Βαρλαάμ, ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ. Σέ απόλυτη αντίθεση μέ τόν Ησυχασμό ο οποίος ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Τήν θέση λοιπόν τής ζωντανής εκκλησίας θά καταλάβει ο νεκρός κληρικαλισμός, δηλ. η διοίκηση τής εκκλησίας. Οι αρετές τού κληρικαλισμού δέν έχουν καμία σχέση μέ τίς αρετές τού Ησυχασμού οι οποίες διδάσκονται π.χ. στον Ιωάννη τής Κλίμακος, οι οποίες σκοπό είχαν τήν ένωση τού πιστού μέ τόν Κύριό του. Μπορούμε να πάρουμε μιά ιδέα αυτών τών αρετών από ένα αφιέρωμα τού κληρικαλιστικού ιστολογίου amen στόν επίσκοπο τής αγάπης Χρυσόστομο Σμύρνης.

---------------------------
Με άφατη συγκίνηση ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ στον επικήδειο λόγο του είχε τονίσει:

«Αγαπημένε Χρυσόστομε,

Τα προσόντα σου ήσαν αναρίθμητα. Η ταπεινοφροσύνη σου, η προσήνεια προς τον άνθρωπο, η βαθιά πίστη σου, το φιλακόλουθο που σε διέκρινε, ώστε να τελείς πολλές αγρυπνίες, πολλές ολονυκτίες, και προπαντός είχες τον θησαυρό της ψυχής σου, την ακένωτη αγάπη σου , ώστε να συμμετέχεις ολόθερμα και στη χαρά των συνανθρώπων σου, προ παντός όμως στον πόνο τους. Πολλές φορές αναλάμβανες και χρέη νοσοκόμου για να απαλύνεις τον πόνο των πασχόντων. …Έπραξες και εργάστηκες κατά το θέλημα του Κυρίου. Αναπαύου εκ των κόπων σου. Είσαι μακάριος».

Αρχιερείς καθώς και όλους όσοι ανταποκρίθηκαν και έγραψαν μερικές σκέψεις για την προσωπικότητα, το έργο και τη διαδρομή του μακαριστού Μητροπολίτη Χρυσοστόμου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος γράφει για τον Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο

"Θυμόμαστε τον πατριώτη Ιεράρχη, τον φιλόπονο ποιμένα..."

Ἐν Αθήναις, τη 17η Σεπτεμβρίου 2010
Αξιότιμον
κον Νικόλαον Παπαχρήστου
Eκκλησιαστικόν Συντάκτην
Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ‘Αμήν’
Ενταύθα

Επί τη συμπληρώσει εικοσιτεσσάρων ετών από της κοιμήσεως του μακαριστού διατελέσαντος πρώτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Χρυσοστόμου (Βούλτσου), ενθυμούμενοι τον πατριώτη ιεράρχη, τον φιλόπονο ποιμένα, τον φιλόκαλο και φιλοπρόοδο πνευματικό πατέρα, έχουμε μόνο λόγους καλών αναμνήσεων να ειπούμε.

Η προσωπική γνωριμία με τον μακαριστό έχει αφήσει ίχνη αγαθών εικόνων ενός λαοπρόβλητου και λαοτίμητου εν Χριστώ αδελφού ο οποίος έφυγε ενωρίς, αλλ ἄφησε ήδη απηρτισμένο ικανό έργο αγάπης και πλήρους δοσίματος κατά το πρότυπο του Χριστού και των Αποστόλων.

Το προσηνές, το απλούν, το ενθουσιώδες που τον διέκρινε αποτελούσαν χαρίσματα ιδιαίτερα και ζηλευτά. Ας έχει εις τους ουρανούς την μερίδα του μετά των αγίων.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ο Αθηνών Ιερώνυμος

Ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών για τον προκάτοχό του κυρό Χρυσόστομο
† Ο Νέας Σμύρνης ΣΥΜΕΩΝ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ«ΥΠΗΡΞΕ επίσκοπος του Θεού! Πόσο αγαπούσε ο μακαριστός Ιεράρχης τον σεμνό αλλά και καθαγιασμένο τούτον τίτλο! Εξέφραζε την πίστη του στις καθάριες βιβλικές πηγές. Την αντίληψη που είχε για το επισκοπικό αξίωμα και η οποία διαπότιζε το φρόνημα και τη συμπεριφορά του.

Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΤΟΥ ήταν εκκλησιαστική και η ευλάβειά του ανυπόκριτη. Όσοι τον είχαν γνωρίσει από το ξεκίνημα της ιερατικής του ζωής βεβαιώνουν για την αυταπάρνηση που τον διέκρινε και την αφοσίωση που είχε στο ιερατικό του χρέος. Δεν υπολόγιζε τον εαυτό του. Αδιαφορούσε και για την υγεία του. Δεν φοβόταν τον κόπο και την ταλαιπωρία. Του ήταν εντελώς ξένο και αποκρουστικό πράγμα η επιδίωξη προσωπικών ανέσεων η ακόμη και θεμιτών απολαύσεων. Είχε εγκολπωθεί το πνεύμα της κακοπάθειας από τα νεανικά του χρόνια. Και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Μέχρι την ώρα που έκλεισε τα μάτια του.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να υπογραμμίσουμε με τον πιο ζωηρό τρόπο πως υπήρξε αφιλάργυρος και φτωχός σε όλη του τη ζωή και ότι πέθανε φτωχός. Η λάμψη του χρυσού όχι μόνο δεν αιχμαλώτισε ποτέ την καρδιά του αλλά και επέσυρε την περιφρόνησή του. Περιφρονούσε, δεν υπολόγιζε τα χρήματα —αρετή τόσο σπάνια στην υλιστική εποχή μας. Τα χέρια του ήταν πάντα ανοιχτά. Όμως, ποτέ για να πάρουν, αλλά πάντοτε για να προσφέρουν πλουσιοπάροχα σε όλους εκείνους που είχαν ανάγκη.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ και αδούλωτος μπροστά σε άρχοντες και αξιωματούχους είχε την τέχνη πολύ γρήγορα με την απλή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του να κερδίζει την εμπιστοσύνη και να δημιουργεί κλίμα οικείο και φιλικό. Δεν φοβόταν ούτε και ντρεπόταν να προσφύγει ακόμη και στον όμορφο αστεϊσμό. Ήταν το κατ᾽ εξοχήν δικό του ποιμαντικό όπλο. Κάτι που εξέφραζε την απλότητα της καρδιάς του και τον αυθορμητισμό του χαρακτήρα του.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ, έργο ιδιαίτερα επίμοχθο και λεπτό, έρχεται να αποκαλύψει συνήθως τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα εκείνου που την ασκεί, σύμφωνα με την ευστοχότατη ρήση του σοφού της Αρχαίας Ελλάδος Πρίαντα. Και είναι αλήθεια ότι ο μακαριστός Επίσκοπός μας εδώ απέδειξε ένα πλούτο αρετών που στόλιζαν την προσωπικότητά του και πιστοποιούσαν την αρτιότητα του χαρακτήρα του.

ΕΜΕΙΝΕ, κατ᾽ αρχάς, μέχρι το τέλος της ζωής του απλός και άτυφος. Δεν τον θάμπωσε η αίγλη του επισκοπικού αξιώματος και δεν τον μέθυσε η δύναμη της εξουσίας. Ιδαίτερα στις σχέσεις του με τους ιερείς και τους συνεργάτες του. Υπήρξε ο πατέρας και ο αδελφός. Καταδεκτικός, προσηνής, ανοιχτός στον διάλογο. Αποστρεφόταν τη διαβολή, τη συκοφαντία, την κατάκριση. Είχε βαθύ το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα του. Ήταν αντικειμενικός και αμερόληπτος. Δεν έκανε διακρίσεις και μάλιστα δημόσια, αν και η οξυδέρκεια και η εκπλήσσουσα παρατηρητικότητά του του επέτρεπε πολύ εύκολα να ζυγίζει σωστά τα πρόσωπα και να εκτιμά αντικειμενικά τα γεγονότα.

Η ΒΑΘΙΑ ανθρωπογνωσία και η άγρυπνη παρακολούθηση της κοινωνικής πραγματικότητας που είχε, τον βοηθούσαν να κατανοεί όλα τα προβλήματα των κληρικών του: προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά. Και η κατανόηση αυτή μεταφραζόταν σε μια στάση και συμπεριφορά που φανέρωνε τον πλούτο της καρδιάς του. Τη μεγάλη αγάπη του. Όλοι οι κληρικοί της Μητροπόλεώς μας έχουν κάτι να πουν για την πολλή και πολυποίκιλα εκδηλωμένη αγάπη του επισκόπου τους.

ΗΞΕΡΕ ακόμη ν᾽ αναγνωρίζει και να τιμά τα χαρίσματα και τις ικανότητες των συνεργατών του —ένδειξη γνήσιας ταπεινοφροσύνης και γνώρισμα ανεπίφθονης ψυχής. Ομολογούσε δημόσια συχνά την προσφορά τους, αν αυτό συνέπιπτε να μην ήταν γνωστό.

ΕΠΑΝΩ ΑΠ᾽ ΟΛΑ, όμως, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος υπήρξε άνθρωπος της αγάπης. Ο επίσκοπος της αγάπης. Ο επίσκοπος των αρρώστων. Ο επίσκοπος των νοσοκομείων. Ο επίσκοπος των φτωχών και των πονεμένων. Μακαριστέ Γέροντα• δεν θα σε ξαναδούμε ν᾽ ανεβαίνεις, όλος ζωντάνια, τις σκάλες των νοσοκομείων. Να στέκεσαι σιωπηλός έξω από τα χειρουργεία. Δεν θα ξαναπάρεις τον δρόμο για το Λονδίνο, αχθοφόρος του ανθρώπινου πόνου, συμπαραστάτης στην ώρα της αγωνίας, παρήγορος άγγελος στο κρεβάτι της δοκιμασίας! Ο Θεός επέτρεψε να γευτείς και συ τον ίδιο πόνο και ν᾽ αφήσεις την ύστατη πνοή σου πάνω σ᾽ ένα κρεβάτι του πόνου!

ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΞΕ η προσωπικότητα του μακαριστού Ιεράρχου. Το πνεύμα του, τα προτερήματά του, οι αρετές που τον στόλιζαν. Και η προσωπικότητά του σφράγισε ανεξίτηλα τη ζωή και το ποιμαντικό έργο της νεοσύστατης Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, της οποίας κατέστη πρώτος ποιμενάρχης το 1974. Δώδεκα χρόνια μόνο ποιμαντορίας του χάρισε ο καλός Θεός. Ωστόσο, υπήρξαν αρκετά για μια ακτινοβόλο και έντονη παρουσία της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς εκκλησιαστικής δραστηριότητας».

Εις μνήμην Χρυσοστόμου αρχιερέως

Υπό Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου

Εικοσιτέσσερα χρόνια μας χωρίζουν από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή αυτή ο μακαριστός πρώτος μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος Βούλτσος. Εικοσιτέσσερα χρόνια δεν είναι πολλά, μετρημένα με τον πήχη της αιωνιότητας, είναι όμως αρκετά για να καταμετρηθούν αυτά που άντεξαν στην απουσία και αντιστάθηκαν στη λησμονιά.

Ξεκινούσα τον ιερατικό μου στίβο, όταν εκείνος ήταν ήδη πέντε χρόνια σχεδόν –από το 1974- ο πατέρας και ποιμένας στην νεοσυσταθείσα Μητρόπολη της Νέας Σμύρνης. Οι συμβολισμοί και οι συσχετισμοί ήταν αναπόφευκτοι και καταλυτικοί: Χρυσόστομος ο τελευταίος επίσκοπος της Σμύρνης, Χρυσόστομος ο πρώτος επίσκοπος Νέας Σμύρνης. Στενός του συγγενής ήταν ο τελευταίος Έλληνας της συνοδείας του Εθνομάρτυρα που τον είδε ζωντανό, λίγο πριν την σφαγή του. Ένας λαός, με νωπές τις μνήμες της μόλις προ πενήντα χρόνια καταστροφής, υποδεχόταν ένα ηγέτη με πολλή συγκίνηση και με ακόμη περισσότερες προσδοκίες, όχι πλέον εθνικές, αλλά περισσότερο ποιμαντικές και πνευματικές. Σε περίοδο, που η ελληνική κοινωνία έβγαινε πάλι από μία καταστροφή, μπροστά σε νέες προκλήσεις και ανάγκες, ο μακαριστός Χρυσόστομος αποτέλεσε σπάνια περίπτωση όχι μόνον δικαίωσης υψηλών προσδοκιών, αλλά πανθομολογούμενης υπέρβασής τους.

Δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο, από το να αρχίσω να παραθέτω δραστηριότητες, έργα, θεσμούς και δομές που καθιέρωσε και ανέπτυξε στα δώδεκα χρόνια που κράτησε η επισκοπική διαδρομή του. Αυτό όμως που του χαρίζει μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη και στην καρδιά όσων τον γνώρισαν, είναι τα αθέατα, τα καθημερινά, τα ασήμαντα, τα προσωπικά, που σαν μικρές βελονιές κέντησαν έναν υπέροχο καμβά διακριτικότητας, προσωπικής έννοιας και παρουσίας, χιούμορ, απλότητας, αφιλοχρηματίας, αυταπάρνησης μέχρι φθοράς της προσωπικής του υγείας(πέθανε στο Λονδίνο, σε απρογραμμάτιστη εξέταση της ήδη βεβαρυμμένης καρδιάς του, συνοδεύοντας ασθενείς από την Ελλάδα), ταύτισης με τον έσχατο, απόστασης από την φθορά της εξουσίας, υπομονής στις μικρότητες των ανθρώπων, πυγμής και οργανωτικότητας απέναντι σε αοριστολογίες και αναβολές.

Σε συζητήσεις, απολογισμούς, μνήμες, τελετές, κείμενα και σε κάθε είδους περίσταση, συναντώ ακόμη απρόσμενα τον μακαριστό Χρυσόστομο στην μνήμη των ανθρώπων, συνοδευόμενο από συγκίνηση, από γλυκιά νοσταλγία και πάντα μα πάντα από την προσφώνηση «πατέρα». Ούτε τίτλοι, ούτε προσφωνήσεις, ούτε αξιώματα κατάφεραν να εκτοπίσουν από τον αυθόρμητο λόγο όσων τον γνώρισαν τον «πατέρα Χρυσόστομο».

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο προσωπικό. Η χρονική απόσταση από τη ν κοίμησή του μας επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουμε πλέον ως προφητική μορφή. Και δεν αναφέρομαι στα χαρακτηριστικά (χολιγουντιανής συνήθως έμπνευσης) που συνοδεύουν τον όρο. Αναζητώ την ουσία του προσδιορισμού, δηλαδή την ικανότητα αποστασιοποίησης από τις πρακτικές του κόσμου, παρά την αυτονόητη ένταξη σ΄ αυτόν, αλλά και της κριτικής του κόσμου, όχι τόσο μέσω πύρινων κηρυγμάτων αλλά έμπρακτης ανατροπής των δεδομένων και των αυτονόητων. Ο πατήρ Χρυσόστομος, όπως κι εγώ αυθόρμητα τον αποκαλώ, κράτησε ζωντανό το όραμα μιας εκκλησίας, που με την πρακτική της αμφισβητεί χωρίς μεγαλοστομίες τα στερεότυπα της εξουσίας, πρώτα της εκκλησιαστικής και κατόπιν της κοσμικής, διεισδύοντας σε χώρους και κοινωνικές ομάδες φαινομενικά στεγανούς, με εργαλείο την απλότητα και την έμπρακτη χωρίς διακρίσεις αγάπη. Την ώρα που έκρυβε το εγκόλπιό του στους θαλάμους των νοσοκομείων που ξημεροβραδιαζότανε, την ώρα που τράβαγε το χέρι, όταν του ζητούσαν ευχή, την ώρα που δεν επέτρεπε στους διακόνους να τον «ντύσουν» πριν την ακολουθία, πότιζε τους σπόρους της ελπίδας για άλλου είδους και άλλης ποιότητας ανθρώπινες σχέσεις. Και ενώ τα χέρια του λειτουργούσαν με απίστευτους ρυθμούς αγαπητικής δραστηριότητας, τα πόδια του πάταγαν γερά στα πιο στέρεα, τα πιο λυτρωτικά, τα πιο πολύτιμα εδάφη της παράδοσής μας.

Ο άνθρωπος αυτός, υπό την όποια ιδιότητά του (ομαδάρχης σε κατασκηνώσεις, διάκονος, Διευθυντής του οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας, επίσκοπός Δωδώνης, Πρόεδρος των Ορθοδόξων Χριστιανικών Ενώσεων, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης), έδωσε στον όρο «ποιμαντική» την πιο υψηλή, την πιο πνευματική, την πιο ορθόδοξη διάστασή της. Διστάζω να καταθέσω επαίνους και γεγονότα, με την απόλυτη βεβαιότητα πως θα προσέκρουα στη συνειδητή και συστηματική ροπή του προς την αφάνεια. Πιστεύω όμως πως θα δεχόταν τουλάχιστον την διαπίστωση, πως επέτρεψε στην χάρη του Θεού να φανερώσει μέσα από το ήθος και τη βιωτή του τις πιο λυτρωτικές πτυχές της διδασκαλίας του Χριστού και να δημιουργήσει τη βεβαιότητα σε όλους εμάς, που δεχτήκαμε το λυτρωτικό άγγιγμα της Εκκλησίας μας, αλλά και βάσιμες υποψίες σε αρνητές της πίστης, που γνώρισε (ορισμένοι εξ αυτών τον συνόδευσαν δακρυσμένοι στην τελευταία του κατοικία) πως ο εγωισμός, η μιζέρια και ο θάνατος μαραίνονται αδύναμοι μπροστά στην βιωμένη χριστιανική πίστη και την αληθινή ταπεινοφροσύνη.

Χρυσοστόμου αρχιερέως, αιωνία η μνήμη στην καρδιά και στις πράξεις, όσων τον γνώρισαν, τον αγάπησαν και βάλθηκαν τον μιμηθούνε.
---------------------------
ΣΧΟΛΙΟ: Ένας καλός άνθρωπος δέν κάνει ποτέ έναν καλό χριστιανό. Είναι ήδη έτοιμη όπως βλέπουμε μιά εκκλησία ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ. ΝΕΚΡΗ. ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ. Θά τήν χαρούμε στό μέλλον


YΓ.
Ο Πάπας Βενέδικτος μάλιστα κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού του στη Βρετανία «αγιοποίησε» τον συγγραφέα και καρδινάλιο Τζόν Χένρι Νιούμαν, που είχε ασπασθεί τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Καί ο συμπαθέστατος κ.Ζηζιούλας είναι σίγουρος πώς κάποια στιγμή θά έλθει και η σειρά του. Πώς κάποιος πάπας, η παραδοσιακή κεφαλή τής ενωμένης εκκλησίας, θα τόν ανακηρύξει άγιο, όπως καί τον καρδινάλιο Νιούμαν, διάσημο καθολικό θεολόγο. Ίσως αρχίσουν να παίρνουν σειρά στό αγιολόγιο καί μερικοί ξεχωριστοί επίσκοποι, όπως ο γλυκούλης ο Δημητριάδος.

Αμέθυστος

3 σχόλια:

  1. Ioannis (apo allo pliktrologio :) )26/9/10 12:21 μ.μ.

    "ο επίσκοπος της Ρώμης είναι η παραδοσιακή της κεφαλή"

    As diavasi Romanidi na mathi pos ki o episkopos Konstantinoupoleos einai ki aftos episkopos Romis.

    Aftoi nomizoun pos i Romi gia tous xristianous itan aplos mia geografiki perioxi.
    Xanafernoun tin eidololatria.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Ζηζιούλας γνωρίζει πολύ καλά τόν Ρωμανίδη. Ο Ρωμανίδης και η θεολογία του είναι οι μεγαλύτεροί του εχθροί, είναι ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ του, όπως καί όλων τών νεοορθοδόξων, από Γιανναρά μέχρι Μαυρόπουλο.
    Ο Ζηζιούλας έφτιαξε μιά ειδική θεολογία η οποία σκοπό έχει να εξαφανίσει τήν θεολογία τού Ρωμανίδη.
    Γιά την ιστορία, ο Ρωμανίδης ήταν από τούς πρώτους πού μάς πληροφόρησε γιά τίς "αδυναμίες" τού Ζηζιούλα.
    Είναι τόσο σκοτεισμένος ο Ζηζιούλας πού φτάνει να λέει δημοσίως ότι ο Σωφρόνιος μετέφερε τό Άγιον Όρος στήν Αγγλία, δηλ. τόν Ησυχασμό, νά λέει πώς πήρε τήν ευχή του γιά τίς σοβαρότερες αποφάσεις τής ζωής του καί ταυτόχρονα να γράφει πώς ο Ησυχασμός υπήρξε ο μεγαλύτερος αντίπαλος τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας.
    Λόγω τών "αδυναμιών" του, κατήργησε τή φύση στήν Αγία Τριάδα καί τήν άφησε γυμνή μέ τά πρόσωπα, διότι καί αυτός ο ίδιος εγκατέλειψε τή φύση καί προσπαθεί να κερδίσει τήν ύπαρξή του με τή προσωπικότητα.
    Τί να πούμε : καί άγιος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο αγών,αδελφέ,είναι μετωπικός:οργανώσεις(εκκλησιαστικές αλλά και παραεκκλησιαστικές),εξωθεσμικοί παράγοντες,είδωλα και μύθοι.Ας αναλάβουν,πια,τα μοναστήρια το βάρος της χριστιανικής ψυχής!Τι να ‘πής;Και αυτοί με την Ο.Ο.Δ.Ε. φαίνεται να τα έχουν περιπλέξη τα πράγματα(τους έχεις ελέγξη έως στηλιτεύση κατά καιρούς κυρίως εις ό,τι αφορά νομίζω το τριαδολογικό δόγμα).Ή,μήπως,διαπράττω κάποιο τραγελαφικόν ολίσθημα,εδώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή