ΠΕΡΙ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΟΨΕΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (4)

Συνέχεια από : ΠΕΜΠΤΗ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
Χανς Πρίμας

7. Η ιδέα της πραγματικότητας του συμβόλου.

Μια ολιστική όψη πρέπει να αναγνωρίση την ύπαρξη του εξωλογικού ως ένα ισότιμο αντίθετο του λογικού. Ο Πάουλι υπερασπίζεται απέναντι στην πατροπαράδοτη (καθιερωμένη) έννοια πραγματικότητας των φυσικών επιστημών μιαν καινούργια ιδέα της πραγματικότητας , που συμπεριλαμβάνει το φανταστικό (Imaginales) και αρχικές εικόνες. Η ύπαρξη ενός κόσμου αρχετυπικών εικόνων (mundus imaginalis) δεν μπορεί να εξηγηθή ορθολογικά, αλλά πρέπει να εννοηθή ως αρχικό (αρχέγονο) φαινόμενο. Ο Γιουνγκ και ο Πάουλι χρησιμοποιούν γι’ αυτό την έννοια του παράλογου (Irrationales) «όχι με την έννοια του αντιλογικού , αλλά του εξωλογικού , εκείνου δηλαδή που δεν μπορεί να δικαιολογηθή με τη λογική. Σύμφωνα με τον Γιουνγκ, ανήκουν «αρχέγονες εικόνες… γενικά στην ανθρωπότητα και μπορούν να γεννηθούν αυτόχθονα σε κάθε κεφάλι (νου), αμέριμνες για χρόνο και τόπο. Χρειάζονται μόνον οι κατάλληλες συνθήκες για την αφύπνισή τους». Ο Πάουλι λέει για τον εαυτό του, ότι είναι μάλλον ένας περισσότερο απ’ τους ψυχολόγους της γιουγκιανής κατεύθυνσης πλατωνιστής. Το αίτημά του μιας ολιστικής σκέψης είναι περιεκτικό, περιλαμβάει εικόνες και σύμβολα και απαιτεί να ληφθούν υπ’ όψιν συμπληρωματικές όψεις . Γράφει σ’ ένα γράμμα στον Μάρκους Φιρτς ο Πάουλι:
Όταν αναλύη κανείς τις προσυνειδητές βαθμίδες των εννοιών, βρίσκει πάντα ιδέες, που συνίστανται από “συμβολικές” εικόνες με ισχυρό εν γένει συγκινησιακό περιεχόμενο. Η πρώτη βαθμίδα της σκέψης είναι μια απεικονιστική θεώρηση αυτών των εσωτερικών εικόνων, που η προέλευσή τους δεν μπορεί να αναχθή… γενικά κι ούτε πρώτιστα σε αντιλήψεις των αισθήσεων… Η αρχαϊκή διάθεση είναι όμως και η αναγκαία προϋπόθεση και η πηγή της επιστημονικής διάθεσης. Σε μιαν πλήρη γνώση ανήκει κι εκείνη των εικόνων, απ’ τις οποίες έχουν αναπτυχθή οι λογικές έννοιες… Αυτό που τακτοποιεί και ρυθμίζει πρέπει να τοποθετηθή πέρα απ’ τη διάκριση “φυσικού” και “ψυχικού” – έτσι όπως έχουν οι “ιδέες” του Πλάτωνα κάτι από έννοιες κι επίσης κάτι από “φυσικές δυνάμεις” (γεννούν αφ’ εαυτών ενέργειες). Συνηγορώ πολύ, να ονομάσουμε αυτό “που τακτοποιεί και ρυθμίζει” “αρχέτυπα”˙ θα ήταν όμως ανεπίτρεπτο μετά, να τα ορίσουμε ως ψυχικά περιεχόμενα. Οι αναφερθείσες εσωτερικές εικόνες (“δεσπόζουσες του συλλογικού ασυνείδητου” κατά τον Γιουνγκ) είναι πολύ περισσότερο η ψυχική εκδήλωση των αρχετύπων, που θά ’πρεπε να παράγουν, να γεννούν και να προκαθορίζουν όμως επίσης όλα τα σύμφωνα με τον φυσικό νόμο (τα κατά φύσιν;…) στη συμπεριφορά του υλικού κόσμου. Οι φυσικοί νόμοι του υλικού κόσμου θα ήταν τότε η φυσική εκδήλωση των αρχετύπων… Θα έπρεπε να έχη τότε κάθε φυσικός νόμος μιαν εσωτερική αντιστοιχία και αντίστροφα, έστω κι αν δεν μπορή να το δη κανείς αυτό πάντοτε άμεσα σήμερα».

Οι ιδέες του Πάουλι για μιαν καινούργια φυσική επιστήμη διερρήγνυαν (ανατίναζαν) την αντίληψη των φίλων του. Σ’ ένα γράμμα τού 1953 γράφει ο Πάουλι στον Φιρτς:

«Είμαι πεπεισμένος, ότι αυτά τα με παραλλαγές εκτεινόμενα σε πολλά χρόνια ονειρικά θέματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με την προσωπική μου κατάσταση, αλλά και αντικειμενικότερα με τους βαθύτερους λόγους (αιτίες) της στασιμότητας της φυσικής. Είμαι δυστυχώς επίσης πεπεισμένος, ότι το ζήτημα να κατανοηθούν και να εξηγηθούν τέτοια όνειρα, ξεπερνά κατά πολύ τις ικανότητες του συνόλου των ψυχολόγων της εποχής μας. Δεν θεωρώ επίσης ως αρχικά τόσο σημαντικό, να συζητάμε όνειρα ˙ θεωρώ αντίθετα ως σημαντικό, να συζητάμε ευθέως το πρόβλημα της αντικειμενικότητας της αντίθεσης προς τις ίδιες τις φυσικές επιστήμες » .

Η πράξη της φυσικής επιστήμης δεν είναι νοητή χωρίς φαντασιώδη (imaginale) στοιχεία. Ο ενεργητικός ερευνητής γνωρίζει πολύ καλά, ότι ανάμεσα στην ιδεολογικοποίηση των διδακτικών βιβλίων και την καθημερινή επιστημονικοφυσική άσκηση υπάρχει ένα σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα. Η επιστημονική διαμόρφωση θεωριών έχει και ονειρικό ακριβώς χαρακτήρα, που μόλις περιγράφεται με διδακτικά βιβλία. Λέει σ’ αυτό ο Βόλφγκανγκ Πάουλι:

«Ελπίζω, πως κανείς δεν έχει πια τη γνώμη, ότι οι θεωρίες παράγονται μέσω εξαναγκαστικών λογικών συμπερασμάτων από βιβλία πρωτοκόλλων, μια άποψη, που ήταν ακόμα στις φοιτητικές μου μέρες πολύ στη μόδα. Οι θεωρίες πραγματοποιούνται μέσα από μιαν εμπνευσμένη απ’ το εμπειρικό υλικό κατανόηση, η οποία πρέπει να εξηγηθή το καλύτερο απ’ όλα σε σύνδεση με τον Πλάτωνα ως η επικάλυψη εσωτερικών εικόνων με εξωτερικά αντικείμενα και τη συμπεριφορά τους. Η δυνατότητα της κατανόησης δείχνει εκ νέου την ύπαρξη ρυθμιστικών τυπικών διατάξεων, στις οποίες είναι υποταγμένα τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό του ανθρώπου».

Τέτοιες βαθειές επικαλύψεις ανάμεσα στην ψυχή και την ύλη «πρέπει αναμφίβολα να υπάρχουν, γιατί δεν θα ήταν αλλιώς απολύτως ποτέ σε θέση να εφευρίσκη (επινοή) έννοιες, που ταιριάζουν εν γένει στη φύση, η ανθρώπινη ψυχή» (σ.σ.: Ο Πάουλι σ’ ένα γράμμα στον Ραλφ Κρόνιχ τής 10. Μαρτίου 1946). Γράφει στο (ορισμένο απ’ τον ίδιον να μη δημοσιευθή) χειρόγραφό του απ’ τον Ιούνιο 1948 «Σύγχρονα παραδείγματα στη “φυσική τού βάθους”» περαιτέρω ο Πάουλι:

«Θεωρημένοι απ’ την πλευρά της ψυχολογίας, εμφανίζονται οι φυσικοί νόμοι ως “προβολές” αρχετυπικών συνδέσεων ιδεών, ενώ θεωρημένο απ’ έξω θα έπρεπε να εννοηθή και το μικροφυσικό συμβάν ως αρχετυπικό, όπου ο “κατοπτρισμός” του στο ψυχικό (πεδίο…) είναι ένας αναγκαίος όρος για τη δυνατότητα της γνώσης».

Μόνο δηλώνοντας το φαντασιώδες ως «μη χρειαζούμενο», και αποκλείοντάς το απ’ τις δημόσιες συζητήσεις, μπορεί να οργανώση ορθολογικά την πραγματικότητα η φυσική επιστήμη. Οι κρίσεις των φυσικών επιστημών ηχούν ορθολογικές, γιατί δεν αναφέρονται τα φαντασιώδη τους στοιχεία. Αλλά δεν είναι γι’ αυτό κατά κανέναν τρόπο ακόμα μια ορθολογική επιχείρηση ως ανθρώπινη δράση η φυσική επιστήμη, γιατί δεν μπορούν να βγουν απ’ τη μέση γεγονότα με την άγνοια. Στα καθαρά μαθηματικά και στη θεωρητική φυσική ανήκει αυτή η κατανόηση προ πολλού στα γενικά αγαθά (σ.σ.: Πρβλ. εδώ π.χ. το «An Essay on the Psychology of Invention in the Mathematical Field» του Jacques Hadamard). Λέει έτσι ο θεωρητικός φυσικός Μάρκους Φιρτς: «Η θεωρητική φυσική φαίνεται βέβαια εντελώς ορθολογική, αλλ’ αυτό ανατέλλει (πηγάζει) από παράλογα βάθη!».

Η καταστολή του φαντασιώδους στη φυσική επιστήμη δεν είναι φυσικά πλήρης. Η γνήσια επιστημονική εργασία δεν είναι αρχικά ποτέ αναλυτική, αλλά έχει πολύ να κάνη με τη διαίσθηση, που είναι ριζωμένη στο εικονικό και συμβολικό. Η ορθολογική επιχειρηματολογία είναι για τις φυσικές επιστήμες αδιαφιλονίκητα εξόχου σημασίας, η δημιουργική όμως φαντασία δεν είναι κατόρθωμα του λόγου (Ratio). Κάθε θεωρητικός γνωρίζει, ότι απ’ τη μαθηματική του διατύπωση εκπορεύεται μια ισχυρή μαγεία (γοητεία), την οποία δεν την κατανοεί κατά κανέναν τρόπο ο ίδιος ορθολογικά, η οποία του παρέχει όμως μέγιστη πνευματική ευχαρίστηση. Οι συνήθεις εξηγήσεις και ορθολογικοποιήσεις δεν επιτρέπουν να εννοηθή το αποτέλεσμα της μαθηματικής περιγραφής της φύσης. Επισήμως λέγονται λίγα πάνω σ’ αυτό. Υπάρχουν ωστόσο εξαιρέσεις, όπως π.χ. το άρθρο με τον τίτλο “The Unreasonable Effectiveness of Mathematics in the Νatural Sciences” («Η παράλογη αποτελεσματικότητα των μαθηματικών στις φυσικές επιστήμες») του Eugene P. Wigner. Γράφει: «Το θαύμα της οικειοποίησης της γλώσσας των μαθηματικών για τη διατύπωση των νόμων της φυσικής είναι ένα θαυμάσιο δώρο το οποίο ούτε εννοούμε ούτε αξίζουμε». Όπως παρατηρεί ο Νόρμπερτ Βίνερ (Norbert Wiener), δεν θα είναι εύκολα κατανοητό σ’ έναν μη μαθηματικό, «ότι διαθέτουν μιαν πολιτιστική και αισθητική χάρη τα μαθηματικά, ότι έχουν κάτι να κάνουν με ομορφιά ή δύναμη ή αίσθημα». Δίπλα στη λογική ακρίβεια παίζουν τόσο στα μαθηματικά όσο και στις επιστημονικοφυσικές θεωρίες αισθητικές όψεις έναν αποφασιστικό ρόλο. Λέει έτσι π.χ. ο μαθηματικός Godfrey Harold Hardy (1877-1947): «Τα πρότυπα των μαθηματικών πρέπει να είναι, όπως των ζωγράφων ή των ποιητών, ωραία ˙ οι ιδέες πρέπει να ταιριάζουν μαζί, όπως τα χρώματα ή οι λέξεις, μ’ έναν αρμονικό τρόπο. Η καλλονή είναι το πρώτο κριτήριο: δεν υπάρχει μόνιμος τόπος στον κόσμο για άσχημα μαθηματικά». Για τη θεωρητική φυσική αντιπροσωπεύει ο Paul Adrien Maurice Dirac (1902-1947) – ένας απ’ τους θεμελιωτές της κβαντομηχανικής – μιαν παρόμοια άποψη: «Μου φαίνεται σήμερα, πως η καλύτερη αφετηρία, που μπορεί να έχη κανείς στη φυσική, βρίσκεται στην αποδοχή, ότι οι φυσικοί νόμοι βασίζονται (ερείδονται) πάνω σε ωραίες εξισώσεις. Η μοναδική πράγματι σημαντική απαίτηση είναι, ότι οι βασικές εξισώσεις έπρεπε να είναι χαρακτηριστικής μαθηματικής “ωραιότητας”». Το ωραίο είναι ένας αποφασιστικός, αν και ορθολογικά δύσκολα αντιληπτός και γι’ αυτό συχνά καταπιεσμένος παράγοντας σε κάθε επιστημονική εργασία. Όχι μόνον ο φόβος, αλλά και η ωραιότητα ανήκει στις σκοτεινές όψεις της φυσικής επιστήμης.

Τα μαθηματικά κι η θεωρητική φυσική επιστήμη είναι συμβολικές κατασκευές, που γεννούν (παράγουν) κατ’ αρχάς από κάποιαν άποψη τον κόσμο. Για τον Πάουλι είναι η μαθηματική παράσταση μια αποκλειστικά συμβολική περιγραφή. Γράφει σ’ ένα γράμμα στον Levin Goldschmidt:

«Το σύμβολο είναι πάντοτε ένα αφηρημένο σημείο (σημάδι), είτε ποσοτικό είτε ποιοτικό, είτε μαθηματικά θεωρούμενο ή συγκινησιακά εκτιμημένο (“αισθηματικά φορτωμένο”). Μόνον ένα μέρος τού συμβόλου μπορεί να εκφραστή με συνειδητές ιδέες, ένα άλλο μέρος επενεργεί στην “ασυνείδητη” ή “προσυνειδητή” κατάσταση του ανθρώπου. Έτσι συμβαίνει και με το μαθηματικό σημείο, γιατί μόνον εκείνος είναι προικισμένος για τα μαθηματικά, για τον οποίον κατέχουν αυτά τα σημεία (με την εξηγημένη έννοια) δύναμη συμβόλου. Το σύμβολο είναι πάντοτε ένα τρίτο (tertium) που ενώνει αντίθετα, το οποίο δεν μπορεί να “παράσχη” όμως μόνη της η λογική» (σ.σ.: Από γράμμα του Πάουλι της 19. Φεβρουαρίου 1949 στον ως άνω συνάδελφό του).

8. Η φαντασιώδης (imaginäre) ενότητα στα μαθηματικά.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα για ένα μαθηματικό σημείο με δύναμη συμβόλου είναι η φαντασιώδης ενότητα i (i ² = -1) . Φαντασιώδεις αριθμοί εισήχθησαν για πρώτη φορά, όμως μόνο «με την υπερνίκηση πνευματικών βασάνων», απ’ τον Τζιρόλαμο Καρντάνο (Girolamo Cardano – 1501-1576) με το όνομα «quantitas sophistica» («σοφιστικές ποσότητες»). Υπολόγισε κανείς στη συνέχεια, χωρίς να ανησυχήση πολύ για τη φύση των φαντασιωδών και συμπλεγματικών αριθμών, ζωηρά κι ελεύθερα μ’ αυτούς, έφτασε σε χρήσιμους υπολογιστικούς κανόνες, εκπλήττονταν όμως, ότι μπορούσαν να παραχθούν μαθηματικώς χρήσιμα αποτελέσματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Θεωρούνταν εκ τούτου για πολύν καιρό ως «απαράστατοι», «φανταστικοί» μόνο, ως «φαντασιώδη» μεγέθη οι εκφρασμένοι με τη μορφή √ - α, α › Ο αριθμοί. Τους χαρακτηρίζει τέρατα και αμφίβια μεταξύ είναι και μη είναι (ύπαρξης και ανυπαρξίας) ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς (1646-1703). Ο χαρακτηρισμός του √ - 1 ως φαντασιώδη ενότητα i εισήχθη το 1777 απ’ τον Όιλερ (Euler) και έγινε αργότερα κοινό αγαθό (κοινός τόπος;) των μαθηματικών με τον Γκάους (Gauss).

Η γεωμετρική παράσταση των συμπλεγματικών αριθμών μέσω των σημείων του επιπέδου και η γεωμετρική δια παραδειγμάτων εξήγηση των υπολογιστικών πράξεων συνδέεται με τα ονόματα των John Wallis (1616-1703), Caspar Wessel (1745-1818), Jean Robert Argand (1768-1822), Carl Friedrich Gauss (1777-1855) και Augustin-Louis Cauchy (1789-1857). Αυτή η γεωμετρική εξήγηση έθεσε σιγά-σιγά κατά μέρος τη δυσπιστία των μαθηματικών απέναντι στους φαντασιώδεις αριθμούς και βοήθησε έτσι το ξέσπασμα των συμπλεγματικών αριθμών. Η προτιμητέα σήμερα στην εκπαίδευση αλγεβρική εισαγωγή συμπλεγματικών αριθμών α + iβ με ένα ζεύγος ( α, β ) πραγματικών αριθμών α και β ανάγεται στον William Rowan Hamilton (1805-1865) . Σύμφωνα προς τους απλούς υπολογιστικούς κανόνες του Hamilton με αριθμητικά ζεύγη, παίζει το ( 1, 0 ) = 1 τον ρόλο του Ενός, και το ( 0,1 ) = i τον ρόλο της φαντασιώδους ενότητας (μονάδας) i , η οποία λόγω του ( 0,1 ) ² = ( - 1,0 ) στην εξίσωση i ² + 1 = 0 επαρκεί. Είναι έτσι όλα τυπικώς κρυστάλλινα. Λέει σ’ αυτό ο Alfred North Whitehead:

«Πολλοί μαθηματικοί δεν είχαν τότε εντελώς σαφή αντίληψη για το λογικό δικαίωμα της ενέργειάς τους, και διαδόθηκε η ιδέα, ότι μπορούσαν να εκφέρουν κατά έναν οποιονδήποτε μυστηριώδη τρόπο μέσω κατάλληλου χειρισμού άλογα σημεία τις έγκυρες αποδείξεις για μαθηματικές προτάσεις. Καμμιά μεγαλύτερη παρανόηση απ’ αυτό! Ένα σύμβολο, του οποίου δεν έχει οριστή ακριβώς η έννοια, δεν είναι γενικώς σύμβολο. Είναι απλώς μια πιτσιλιά μελάνι πάνω στο χαρτί, που διαθέτει μιαν εύκολα αναγνωρίσιμη μορφή. Δεν μπορεί όμως να αποδείξη κανείς τίποτα με μια σειρά από πιτσιλιές μελάνι, εκτός απ’ την ύπαρξη μιας κακής πένας ή ενός αμελούς (αδιάφορου) γραφέα».
Αυτό είναι φυσικά σωστό, δεν είναι ωστόσο πλήρως επιτυχές. Ο Whitehead κατανοεί ως ένα σύμβολο ένα απλό σημείο. Κατά τον Γιουνγκ είναι όμως ένα σημείο «πάντα λιγότερο σημαντικό απ’ την έννοια, για την οποίαν υπάρχει, ενώ ένα σύμβολο περιέχει πάντα περισσότερα, απ’ όσα μπορεί ν’ αντιληφθή κανείς με την πρώτη ματιά». Καταλαβαίνουμε σήμερα καλά διανοητικά τον υπερβολικά σημαντικό ρόλο των συμπλεγματικών αριθμών στα μαθηματικά (θεμελιώδης πρόταση της άλγεβρας˙ ελευθερία αντίφασης, αλγεβρική αποκλειστικότητα, πληρότητα και μοναδικότητα του σώματος των συμπλεγματικών αριθμών), το οποίο δεν υπονοεί κατά κανέναν τρόπο όμως, ότι η φαντασιώδης ενότητα δεν είναι και ένα εμφορούμενο σημασίας σύμβολο, με την έννοια τυχόν του Γιουνγκ ως «έκφραση ενός πράγματος που δεν μπορεί να χαρακτηριστή με κάποιον άλλον τρόπο καλύτερα». ‘Ένα σύμβολο δεν υπάρχει μόνο για ένα πράγμα, αλλά είναι το πράγμα. Μπορεί π.χ. να αποδείξη σήμερα κάθε φυσικός επιστήμων χωρίς κανέναν κόπο την εκπληκτική υπόθεση του Euler απ’ το 1728

το οποίο δεν προξενεί όμως καμμιάν ζημιά σ’ αυτές τις εκφράσεις. Η εσωτερική συνάρτηση της φαντασιώδους ενότητας i με τον πραγματικόν αριθμό e = 2,71828… και τον πραγματικόν αριθμό π = 3,14159… μένει καταπληκτική και δείχνει πως, με μιαν ορισμένην έννοια, οι πραγματικοί αριθμοί μπορούν να εννοηθούν μόνο μέσα απ’ τους φαντασιώδεις. Τέτοιες καθόλου σπάνιες στα μαθηματικά καταστάσεις των πραγμάτων υποβάλλουν την υπόθεση, ότι δεν πρόκειται εδώ για δικές μας απλώς κατασκευές και επινοήσεις, αλλ’ ότι παραπέμπουν οι μαθηματικές μας ανακαλύψεις σε μιαν πραγματικήν ύπαρξη σε μιαν ανεξάρτητη από ’μάς μαθηματική πραγματικότητα σ’ έναν πλατωνικό κόσμο των ιδεών. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός i δεν επινοήθηκε ενδεχομένως, αλλά, για να το πούμε σωστά, ανακαλύφθηκε : χρησιμοποιήθηκε άλλωστε στη λύση τετραγωνικών ισοτήτων. Με την έννοια αυτή, η φαντασιώδης ενότητα i δεν είναι απλώς ένα μαθηματικό σημείο, που η σημασία του έχει κανονιστή μέσω αξιωματικά ορισθέντων κανόνων παιχνιδιού, αλλ’ είναι πέρα απ’ αυτό ένα ζωντανό σύμβολο, που αναφέρεται και στις τέσσερις ψυχικές λειτουργίες. Αν κατανοούνταν με κάθε περιεκτικότητα το σύμβολο, θ’ ακυρωνόταν η δύναμή του.

Παρ’ όλο που ο αλγεβρικός ορισμός της φαντασιώδους ενότητας i = √ - 1 δεν αφήνει ανοιχτές κανενός είδους επιθυμίες, δεν κατέχουμε τα συμπεράσματα της χρήσης συμπλεγματικών αριθμών στη μαθηματική έρευνα κατά κανέναν τρόπο καλώς. Ακόμα κι οι καλύτεροι μαθηματικοί έχουν πάντα μια μόνον αποσπασματική, εντελώς ουσιαστικά ατελή επισκόπηση πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο των ιδεών. Το συμπλεγματικό αριθμητικό σύστημα είναι ασύλληπτα δραστικό. Οδηγεί έτσι π.χ. η θεωρία των συμπλεγματικών αναλυτικών συναρτήσεων πάλι και πάλι σε ουδέποτε προηγουμένως υποτεθείσες απόψεις και συνδέει μαθηματικές επιμέρους περιοχές, που δεν έχουν φαινομενικά καμμιά δουλειά αναμεταξύ τους. Ένα διάσημο παράδειγμα είναι ενδεχομένως η συνάρτηση Ζήτα ζ του Riemann , μια αναλυτική συνάρτηση z ׀ → ζ ( z ) των συμπλεγματικών μεταβλητών z = x + iy , η οποία μπορεί να ορισθή με τη συγκλίνουσα στο ημιεπίπεδο x > 1 σειρά

Η συνάρτηση Ζήτα του Riemann είναι μεγίστης σημασίας για τη θεωρία των πρώτων αριθμών, γιατί ισχύει επίσης η παράσταση γινομένου του Euler

όπου το γινόμενο εκτείνεται πέρα απ’ όλους τους πρώτους αριθμούς p . Προκύπτει έτσι ένας εντελώς αναπάντεχος συνδυασμός μεταξύ της θεωρίας των φυσικών αριθμών και της θεωρίας των συμπλεγματικών αναλυτικών συναρτήσεων. Κυριαρχεί στην πραγματικότητα η συνάρτηση Ζήτα του Riemann κατά μυστηριώδη τρόπο τη θεωρία των φυσικών αριθμών, όπως την κατανομή ας πούμε των πρώτων αριθμών. Είναι ισοδύναμη π.χ. η σειρά (το σύνολο) των πρώτων αριθμών με το ότι ζ ( 1 + iy ) ≠ 0 . Θα εκπλαγή όχι μόνον ο αρχάριος, αλλά κι ο σκεπτικός μαθηματικός: γιατί πρέπει να εισάγη κανείς, αν θέλη να εννοήση τους πρώτους αριθμούς, τη φαντασιώδη ενότητα i = √ - 1 ;

(συνεχίζεται)

Aμέθυστος

Ψήφος αντίστασης στη μικρόνοια

Tου Χρηστου Γιανναρα

Μοιάζει απίστευτο, αλλά το προεξοφλούν με σιγουριά οι δημοσκοπήσεις: Στις επερχόμενες εκλογές Τοπικής τάχα και Αυτοδιοίκησης, οι ελλαδίτες ψηφοφόροι θα ψηφίσουν και πάλι, στην πλειονότητά τους, κομματικούς υποψηφίους.

Πώς να εξηγήσουμε την άρνηση της κρίσιμης για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζας να αντιληφθεί την πραγματικότητα; Τα εγκλήματα των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια είναι εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά: Κατασπατάλησαν το απίστευτο χρήμα που εισέρευσε στη χώρα (για πρώτη φορά στην κρατική μας ιστορία) και απέβλεπε να επιτευχθεί σύγκλιση της ελλαδικής με τις οικονομίες των χωρών της Ε.Ε. Ξέφρενη σπατάλη και επιπλέον απίστευτος, παρανοϊκός δανεισμός. Μοίραζαν τα κόμματα διορισμούς, επιδοτήσεις, ρουσφέτια, μπούκωναν τον υπόκοσμο των λακέδων και της καμαρίλας τους με αδιάντροπο πλούτο, ωμά, απροκάλυπτα, χυδαία. Πνίγοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα χρέη.

Χωρίς να λύσουν, στα τριάντα έξι αυτά χρόνια, ούτε ένα πρόβλημα – το ασφαλιστικό, ας πούμε, ή το συγκοινωνιακό ή της μηχανοργάνωσης του κράτους (δεν συζητούμε για την παιδεία, την υγεία, την άμυνα, τη δικαιοσύνη). Το μόνο που τους ενδιέφερε, μα αποκλειστικά το μόνο, ήταν η επανεκλογή τους, η κραιπαλική ηδονή της εξουσίας. Τίποτε άλλο. Και όταν πια η καταστροφή ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί, ο ένας πρωθυπουργός το ’σκασε πανικόβλητος, δίχως ίχνος ντροπής ή αυτοσεβασμού. Και έσπευσε να αναλάβει ο μειονεκτικός σε επιγνώσεις αντίπαλος, για να αλωνίζει επί μήνες τα διεθνή κέντρα, απολαμβάνοντας τουριστικά το κελεπούρι της πρωθυπουργίας και διαφημίζοντας στους δανειστές της χώρας την αναξιοπιστία της και τη διαφθορά της.

Ποιος Ελληνας δεν βλέπει αυτά τα εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά δεδομένα; Κι όμως, όχι μόνο δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε οργή και αντίσταση, αλλά σπεύδουμε πειθήνια και ηλίθια να αμνηστεύσουμε, να κολακέψουμε, να επιβραβεύσουμε τους τυράννους μας, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς των κομματικών συμφερόντων στην τάχα Αυτοδιοίκηση. Πού είναι λοιπόν το περιβόητο «φιλότιμο» του Ελληνα, η «περηφάνια» του, το «αδούλωτο φρόνημά» του; Ακόμα και την ψήφο του, το τελευταίο απομεινάρι διαφοράς από τον σκλάβο, τον ραγιά, την προσφέρει για να μετρήσουν οι διεφθαρμένες κομματικές συντεχνίες τις περιστασιακές μεταβολές στα ποσοστά της ισχύος τους.

Να κατεβούμε στους δρόμους μάς το έχει απαγορεύσει ο παλαιοημερολογητισμός του Περισσού: μονοπωλεί μεθοδικά κάθε δημόσια μαζική διαμαρτυρία, την «καπελώνει» αυθαίρετα, η κραυγή και οργή των πολιτών μετατρέπεται σε αθέλητη υποστήριξη της πιο υπάνθρωπης ολοκληρωτικής μονοτροπίας. «Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, έγραφε ο Ελύτης, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη, αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους». Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ακομμάτιστη πρωτοβουλία για μαζική πολιτική εκδήλωση, που να μην την ιδιοποιηθεί η μικρόνοια και ψυχανωμαλία των καπήλων της Αριστεράς.

Μας απομένει η ψήφος, για να συντηρούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πολίτες, ότι πολίτευμα της χώρας είναι η δημοκρατία. Ψευδαίσθηση, στάχτη στα μάτια, για να συνεχίζουν οι μαφιόζοι των κομματικών συντεχνιών να παίζουν με τη δική μας αφέλεια, την παιδαριώδη επιπολαιότητά μας. Τάχα ότι λειτουργούν πολιτικοί θεσμοί, τάχα ότι διαχειριζόμαστε τις τύχες και το μέλλον μας, καμαρωτοί στη σειρά για να βρεθούμε πίσω από το παραβάν, να αξιοποιήσουμε τα «δικαιώματα» του πολίτη! Μας παραμυθιάζουν οι ανίκανοι, ενώ το ξέρουμε, το βλέπουμε: Η δευτεράντζα της κομματοκρατίας, δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες τώρα ή ό,τι άλλο παραπληρωματικό, ούτε τις λακκούβες στους δρόμους ή τις αγέλες των αδέσποτων δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν. Τοποτηρητές είναι, ελάσσονες, των κομματικών συμφερόντων.

Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι μάζες των ευνουχισμένων, των δίχως σκέψη και κρίση ψηφοφόρων, μοιάζει να μην έχουν καταλάβει πού έχουμε φτάσει και γιατί. Γιατί σε λούκι στερήσεων, φτώχειας, ανεργίας, εφιαλτικής αβεβαιότητας για το αύριο, γιατί πουθενά ελπίδα ανάκαμψης; Πώς βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός ένα τόσο μειονεκτικό άτομο με τόσο κραυγαλέα υστερήματα, πώς γίνεται να έχουμε υπουργό Εξωτερικών και υπουργό Οικονομικών ανθρώπους πρωτόπειρους, πρωτοφανέρωτους στον δημόσιο βίο, σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η ιστορική μας επιβίωση, η αξιοπιστία και η τιμή του ονόματός μας στον διεθνή στίβο; Δεν είχε τίποτε καλύτερο να επιστρατεύσει το κομματικό μας σύστημα στην κρίσιμη αυτή ώρα;

Οχι, δεν είχε, είναι φανερό. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια εξ ίσου θλιβερή και ευτελισμένη συναγωγή μετριοτήτων, σπιθαμιαία αναστήματα λιμασμένων για επιστροφή στην εξουσία, αναπολόγητων ακόμη για πράξεις απύθμενης φαυλότητας και διαφθοράς. Αυτά τα «κόμματα εξουσίας» δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι καρκινώματα στο κοινωνικό σώμα, εστίες μολυσματικές, απεργάζονται θάνατο. Ομως, η κρίσιμη εκλογική μάζα, ψηφοφόροι δίχως σκέψη και κρίση, τους εκλεκτούς αυτών των κομμάτων θα ψηφίσουν, δεν καταφέρνουν να συνδέσουν τον εφιάλτη που ζούμε με τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τον προκάλεσαν και με τους αυτουργούς των εγκλημάτων.

Ο ευνουχισμός έχει συντελεστεί μεθοδικά, έντεχνα, «ανεπαισθήτως». Αν υπάρξουν ιστορικοί στο μέλλον με ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας, το υλικό μελέτης του ευνουχισμού μας θα τους προσφερθεί άφθονο: Τα σχολικά βιβλία που τιτλοφορούνται «Η Γλώσσα μας», ο γκαιμπελικός προπαγανδισμός του ψυχωτικού «φιλαθλητισμού», του κρατικού τζόγου, ο επιχορηγούμενος κιτρινισμός και κρετινισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Ακρως αποτελεσματικές πρακτικές εξηλιθίωσης της κρίσιμης εκλογικής μάζας.

Ετσι έχουν εξασφαλισμένη και αυτή τη φορά την επανεκλογή τους δήμαρχοι εξοργιστικής ανικανότητας, επιβαρυμένοι με εγκλήματα φαυλότητας σε προγενέστερες υπουργικές τους θητείες. Σίγουρη η επανεκλογή και νομαρχών που εκκρεμούν σε βάρος τους ποινικές διώξεις, θριαμβική η επικράτηση πληθώρας ασημαντοτήτων, ανθρώπων θλιβερού επιπέδου ικανοτήτων και καλλιέργειας, με μοναδικό προσόν το κομματικό χρίσμα.

Η «μαγιά» που αντιστέκεται στον εξανδραποδισμό λογαριάζει τους κομματικά κεχρισμένους, όποιοι κι αν είναι, σαν χολεριασμένους. Ακομμάτιστους υποψήφιους τους ψηφίζει. Οπου δεν υπάρχουν: λευκό ή αποχή.

πηγή :  kathimerini.gr
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_25_31/10/2010_420694
 
Αμέθυστος

Δημόσιος διάλογος για το πρόσωπο-Αντίφωνο.

Τὸ Ἀντίφωνο διοργάνωσε δημόσιο διάλογο γιὰ τὸ Πρόσωπο. Μέσα ἀπὸ διαδικτυακὲς ζυμώσεις καλοῦνται ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ συγγραφικὰ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Προσώπου ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοὶ διαδικτυοδίφες νὰ καταθέσουν τὶς ἀπόψεις τους καὶ τὶς θέσεις τους ἐπὶ τῇ βάσει ἑνὸς μικροῦ κειμένου θέσεων-προϋποθέσεων (βλ. παρακάτω). Κορύφωση τῆς διαδικασίας ἀποτέλεσε ἡ ἐκδήλωση στὶς 15 Ὀκτωβρίου 2010, στὶς 19.30 στὸ πατάρι τοῦ Ἁρμοῦ ὅπου τὶς τελικὲς καὶ ἐκτενεῖς εἰσηγήσεις ἐπὶ τοῦ θέματος πραγματοποίησαν λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τὰ συζητηθέντα οἱ Θεόδωρος Ζιάκας, π. Νικόλαος Λουδοβίκος καὶ Δημήτρης Γερούκαλης.

Τὸ antifono.gr διοργάνωσε δημόσιο διάλογο, που συνεχίζεται, γιὰ το Πρόσωπο. Τὴν Παρασκευὴ 15 Ὀκτωβρίου του 2010, στὸ πατάρι τοῦ Αρμού, ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος άσκησε φιλοσοφική και θεολογική κριτική στην έννοια του Προσώπου, της ενσάρκωσης και του ατόμου με αναφορά στο έργο του Χρήστου Γιανναρά, του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη, και του Στέλιου Ράμφου.

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=z-6kYUhSvdc&t=1065s

Αμέθυστος

Το θεολογικό σύμβολο «χξς» και η πολιτική κάρτα του πολίτη

 http://manitaritoubounou.wordpress.com/

Posted on Οκτωβρίου 30, 2010 by manitaritoubounou

Η άμεση σύνδεση του συμβόλου «χξς», που αναφέρεται στο πολυδιαφημισμένο στίχο 18 του κεφ. 13 της Αποκάλυψης του Ιωάννη, εξειδικευμένα μόνο με σημερινές πολιτικές αποφάσεις των κρατικών δομών, φαίνεται να προέρχεται στη χώρα μας από δυο ιστορικές ρίζες με κάποια αλληλεπίδραση τις τελευταίες δεκαετίες:

1) Οι θεωρίες του Απόστολου Μακράκη και του «Μακρακισμού» και όλων των σημερινών άμεσων ή έμμεσων επιγόνων του.

2) Διάσπαρτες αμερικάνικες θεωρίες προτεσταντικών παραφυάδων.

Προσωπικά, παρότι έχω κάνει «πολλές σπουδές» στο βιβλίο της Αποκάλυψης, δεν μπορώ να θεωρηθώ ούτε ειδικός, ούτε όμως και άσχετος. Για να παρουσιάσω λοιπόν κάποιες πρώτες σκέψεις μου θα αναφέρω μερικά μικρά ντοκουμέντα στην αρχή.

Η συμβολική έκφραση «χξς» μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους:

α) Γραμματολογικά. Ένας κλασσικός πρωτοχριστιανικός συμβολισμός είναι ο εξής: ΧC. Αποτελείται από το 1ο και το τελευταίο γράμμα της λέξης «Χριστός» κατά τη βυζαντινή γραμματοσειρά. Σήμερα αποτελεί μέρος της σφραγίδας στα πρόσφορα, στα αντιμνήσια, σε εικόνες, κλπ. Διότι η Πίστη της Εκκλησίας δεν στηρίζεται μόνο σε κάποια εξαίρετη προσωπικότητα κοινωνικοπολιτικού τύπου, ούτε σε μια μόνο «ανώτερη δύναμη» φιλοσοφικού τύπου, ούτε σε κάποια θρησκευτικού τύπου «θεότητα», αλλά στον σαρκωθέντα Λόγο, δηλαδή στον Ιησού, που ήταν «Χριστός».

Ήδη στα ευαγγέλια γίνεται αντιπαραβολή με κάθε όν ή παριστάνει ότι είναι και που «κάνει αντιποίηση» του «Χριστού» και ονομάζεται με τη συμβολική έκφραση «Αντί-χριστος». Τέτοια πρόσωπα είναι χιλιάδες και εκατομμύρια στην μεταχριστιανική ιστορία. Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη:

ι) «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· Όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν… τις έστιν ο ψεύστης ει μη ο αρνούμενος ότι ο Ιησούς ουκ έστιν ο Χριστός; Ούτος έστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν. Πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον πατέρα έχει…». (Α΄ Ιωάννου, Β, 18, 22-23).--- [πχ. ο τελευταίος Γιανναράς, ο Ζηζιούλας καί ιδιαιτέρως ο Ράμφος]

ιι) «… και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστί. Και τούτο εστί το του αντιχρίστου ό ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστί ήδη… ». (Α΄ Ιωάννου, Δ, 3).--- [πχ.ο Μέσκος]

ιιι) «… ότι πολλοί πλάνοι εισήλθαν εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί. Ούτος εστίν ο πλάνος και ο αντίχριστος…». (Β΄ Ιωάννου, 7).

Συμπεράσματα: α) Η εσχάτη ώρα είναι πάντα «νυν», δηλαδή σε κάθε ιστορικό παρόν. β) Οι αντίχριστοι είναι πολλοί, δηλαδή είναι «λεγεών». γ) Παρουσιάζονται σε κάθε εποχή και περιοχή που «ξεδοντιάζουν» την Πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθε (ως Λόγος) «εν σαρκί». Επομένως δεν είναι απούσα και η σημερινή εποχή. Πως άλλωστε;

Στο συμβολικό λοιπόν γλωσσολογικό επίπεδο ο Ιωάννης σηματοδοτεί αυτή την αλλοίωση με την έκφραση «χξς». Τι κάνει δηλαδή; Εισάγει ανάμεσα στα γράμματα «χ» και «ς» το γράμμα «ξ» που έχει οφιοειδή μορφή. Έτσι συμβολίζει το δαιμονικό στοιχείο και ταυτόχρονα αλλοιώνει το σύμβολο «XC». Με τον τρόπο αυτό συμβολίζεται ο κάθε «αντί-χριστος».

Η οπτική αυτή παρουσιάζεται και από τον Παν. Τρεμπέλα στην σχετική ερμηνεία του στίχου: «…. είναι εξακόσια εξήκοντα έξ ή ΧΞς=όνομα που αντιτίθεται και πλαστογραφεί και διαλύει το όνομα Χριστός». (Παν. Τρεμπέλα, η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τ. Β΄. σελ. 1033, Αθήνα 1968).

β) Αριθμητικά. Ο ίδιος ο Ιωάννης της Αποκάλυψης σημειώνει: «… Ώδε η σοφία εστιν. Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. Αριθμός γαρ ανθρώπου εστί. Και ο αριθμός αυτού χξς». (Αποκ. Ιωάννη, κεφ. ΙΓ, 18).

Οι ψηφίδες είναι μικρά τεμάχια που μπορούν να συναρμολογηθούν και να φτιάξουν «ψηφιδωτά». Στη γραφή οι ψηφίδες δεν είναι μόνο γράμματα που συναρμολούμενα φτιάχνουν (ψηφιδωτές) λέξεις, αλλά και ψηφία που δημιουργούν (ψηφιδωτούς) αριθμούς (διψήφιους, τριψήφιους, κλπ).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ιωάννης με «ένα σμπάρο ρίχνει δυο τρυγόνια». Εκτός από τη γραμματολογική αναφορά κάνει εμμέσως και αριθμητική. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή κάποιοι στους επόμενους αιώνες προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν πρόσωπα προσπαθώντας να μετατρέψουν τα γράμματα σε αριθμό όπου το άθροισμά τους να κάνει «χξς», δηλαδή «666»; Ή γιατί στο τέλος του 20ου αιώνα προσπαθούν να το κάνουν στις διάφορες κάρτες (του φορολογούμενου, του ασθενούς, του πολίτη, κλπ) οι προτεσταντίζοντες; Νομίζω όχι.

Όπως όλη η Αποκάλυψη έχει και σαφές παλαιοδιαθηκικό υπόβαθρο (να ένα παράδειγμα: Το αντίχριστο θηρίο), έτσι και στο σημείο αυτό.

Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται (Βασιλειών Γ΄, κεφ. Ι΄, στιχ. 14) ότι κάθε χρόνο ο χρυσός που μαζευόταν στο ταμείο του Σολομώντα (κανόνας του χρυσού) και πέρα από τη φορολογία των υποτελών κλπ ήταν 666 χρυσά τάλαντα: «… και ην ο αριθμός του χρυσίου του εληλθότος του Σαλωμών εν ενιαυτώ ενί εξακόσια και εξήκοντα εξ τάλαντα χρυσίου, χωρίς….». Το ίδιο αναφέρεται και στα Παραλειπόμενα Β΄ (κεφ. Θ΄, στιχ. 13): «… Και ήν ο σταθμός του χρυσίου του ενεχθέντος τω Σαλωμών εν ενιαυτώ ενί εξακόσια εξήκοντα εξ τάλαντα χρυσίου, πλην….».

Η τριπλή επανάληψη του αριθμού έξι φυσικά δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, ούτε απλά το σκαρφίστηκε μόνο ο Σολωμών. Αποτελεί μια συμβολική αναφορά γύρω από τη συμβολική θεολογία του αριθμού έξι, την οποία δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε σ’ αυτό σημείο.

Μπορούμε όμως να σημειώσουμε ότι σχετίζεται με την συμβολική έκτη «ημέρα» – περίοδο της παλαιοδιαθηκικής δημιουργίας. Πρόκειται για τη δημιουργία όλων των μορφών ζωής στη στεριά (γη) με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. (Γένεσις, κεφ. Α΄, στιχ. 24-31). Η έβδομη «ημέρα» – περίοδος είναι αυτή που ο Δημιουργός «σαββατίζει», δηλαδή αναπαύεται αφού αποτελεί το χρόνο που αθλείται ο άνθρωπος πορευόμενος προς τη θέωση (ογδόη εσχατολογική ημέρα) ή «πέφτοντας» πάλι στην γηινη και βιολογική «έκτη» ημέρα της απλής επιβίωσης…

Η απλή επιβίωση, η «αποκτήνωση», είναι και κύρια αιτία κάθε κακοδαιμονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου βασικές εκφράσεις της είναι η κυριαρχία των ισχυρών με βάση τη «δύναμη» (τα θηρία) και με βάση το χρήμα (χρυσίο). Αυτοί που λυμαίνονται τη δύναμη και το χρυσίο, βασικά σύμβολα και όπλα των ανθρώπων της «έκτης μέρας, είναι αδιαμφισβήτητα «Η πλουτοκρατία είναι ο διαρκής αντίχριστος» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έζησε την ίδια εποχή με τον Απόστολο Μακράκη, αλλά εξέφραζε πολύ πιο ορθόδοξη οπτική στην Χριστολογία…

Συμπέρασμα: Η μυωπική σύνδεση της κάρτας του πολίτη με μια όψη μόνο της κυριαρχίας της αντίχριστης λεγεώνας δύναμης και χρυσίου και στην εποχή μας αδικεί τόσο τη απαραίτητα πολιτική μετωπική μάχη μέσω και αυτού του οργάνου εξουσιασμού, αλλά κυρίως τη θεολογία της Χριστολογίας που υποβιβάζεται σε μια απλή τεχνοκρατική δαιμονοποίηση.

Αμέθυστος

Τα πρόβατα κάποια στιγμή ξυπνάνε…

πηγή : olympia.gr
Posted by olympiada στο Οκτωβρίου 30, 2010

…τώρα τί σκέφτηκα και τί θυμήθηκα! Πως πριν μπούμε στο Ευρώ ο Σημίτης έκανε υποτίμηση της δραχμής και από ισοτιμία 220 δρχ/ 1 ευρώ μπήκαμε με τη τιμή 340,75 δρχ/ 1 ευρώ! Αυτή δεν ήταν απλά υποτίμηση γιατί στη πράξη έγινε και κάτι ακόμα! Μας πέρασαν πως το ένα ευρώ ήταν σαν (παλιό) κατοστάρικο! Δεν έφτανε μόνο αυτό, πρότειναν τα τσακάλια των Οικονομικών να υπάρχει διπλόαναγραφόμενη τιμή σε κάθε είδος, σε δρχ και ευρώ! Επειδή λόγω δουλειάς είδα τις αλλαγές στους τιμοκαταλόγους, τί έγινε? Με τη δικαιολογία πως θα γεμίζαμε ψηλά ξεκίνησαν τις στρογγυλοποιήσεις, φυσικά προς τα πάνω! Αργότερα έπρεπε απλά οι τιμές να γράφονται μόνο σε ευρώ, άρα πάλι βρέθηκε ο τρόπος να πληρώνουμε πάλι τα ίδια προϊόντα, αλλά φυσικά με στρογγυλεμένη τιμή προς τα πάνω για να μη γεμίζουμε ψηλά…

…έτσι παλιά θυμάμαι ρεπορτάζ της τηλεόρασης που έλεγαν πως είναι κλοπή ο καφές φραπέ να πωλείται 1000 δρχ αλλά τώρα που ο καφές σε πολλά μέρη κοστίζει ένας φραπέ κοντά στα 5 ευρώ (1703,75 δρχ) δεν μας λέει τίποτα και τα ρεπορτάζ σταμάτησαν! Φυσικά το ΠΑΣΟΚ έλεγε πως έφταιγε η ΝΔ και η ΝΔ πως έφταιγε το ΠΑΣΟΚ! Βασικά λες, δεν πάει στο διάολο, δεν πίνω καφέ κάθε μέρα έξω! Μα, δεν μιλάμε μόνο για το καφέ, μιλάμε για τα πάντα που είναι πανάκριβα πια, γιατί όπως προείπα, σταδιακά όλα πήραν την ανιούσα χωρίς λόγο, αλλά στη πράξη με τις ευχές και του ίδιου του κράτος, γιατί δεν έκανε κανένα έλεγχο γιατί ακρίβυναν όλα χωρίς δικαιολογία! Ακόμα το ΠΑΣΟΚ βρίζει τη ΝΔ και η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ για την οικονομική κατάσταση στης χώρας! Γενικά όμως το κράτος έκανε το κορόιδο γιατί και το ίδιο το κράτος με όλα αυτά τα μαγειρέματα τιμών έπαιρνε περισσότερο ΦΠΑ, ακρίβυναν ΟΤΕ, ΔΕΗ και άλλες κρατικές εταιρίες όπως οι ιδιωτικές! Αρα, αφού έτρωγε και το κράτος με δέκα μασέλες δεν άνοιξε ρουθούνι και με έξυπνες κινήσεις κλείνουν τώρα τις μικροεπιχειρήσεις που μέχρι τώρα τα έτρωγαν μαζί για να τα τρώνε οι λίγοι! Το κράτος και οι σπόνσορες τους οι μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά ακόμα το ΠΑΣΟΚ βρίζει τη ΝΔ και η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ για τη κατάσταση της χώρας μας…

…με απλά λαϊκά μαθηματικά έτσι κατάφεραν κάποιοι να μας κάνουν τη δραχμή να είναι δραχμούλα με την αρχική υποτίμηση, να χάσουμε αμέσως το 1/3ο της αγοραστικής μας δύναμης, μετά να μας πείσουν ψυχολογικά πως τα 340,75 είναι 100 δρχ (ψυχολογική υποτίμηση) και αργότερα με τα παραπάνω μαγειρέματα να μην αξίζει τίποτα το ευρώ και με 50 ευρώ να μη νιώθεις πως έχεις χρήματα! Παλιά επί δραχμής αν πήγαινες στο περίπτερο με πεντοχίλιαρο (146,73 ευρώ) να πάρεις τσιγάρα δεν είχε να σου δώσει για να χαλάσει και σου ήταν λογικό, ενώ πια μας φαίνεται λογικό πια με ένα νόμισμα 50 ευρώ (17.037 δρχ) να αγοράσουμε τσίχλες! Μάλιστα, είπα τσίχλες που θυμάμαι πως μικρός όταν ήμουν αντί για δρχ μας έδινε ο μπακάλης ρέστα σε τσίχλες, αυτές τις ατομικές! Τώρα οι τσίχλες έχουν κοντά στις 500-700 δρχ…

…άλλη απίστευτη αλλαγή των εποχών που ζούμε είναι πια πως οι πολιτικοί γενικά δεν τολμούν να βγουν όπως έβγαιναν έξω σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή έστω να φάνε σε εστιατόρια και γλέντια! Τώρα μάλλον φοβούνται το κόσμο και ξέρουν πως αν βγουν έξω θα φάνε κράξιμο, αβγά, γιαούρτια κλπ! Η αλήθεια είναι πως δεν τους λυπάμαι, ίσα-ίσα θεωρώ πως αργήσαμε πολύ, αλλά έστω ξεκινήσαμε από κάπου! Το άσχημο είναι πως εύκολα ο Ελληνικός λαός ξεχνά, ή έστω εύκολα βολεύεται! Βολεύεται ο πράσινος να λέει πως φταίει ο μπλε, και ο μπλε πως φταίει ο πράσινος! Έξω στην Ευρώπη γίνεται πανικός για πολύ λιγότερα από αυτά που ψηφίζουν πάλι οι 300 βουλευτές μας και εμείς καθόμαστε να κλαιγόμαστε στα blogs και από εδώ και από εκεί, στο εξωτερικό οι βουλευτές φεύγουν όταν αποδειχτεί πως έκλεψαν το δημόσιο χρήμα! Δεν τολμώ να συγκρίνω με πολιτικούς της Ιαπωνίας που αυτοκτόνησαν λόγω ότι πιάστηκαν να κλέβουν δημόσιο χρήμα! Στη Γερμανία όταν τολμάει μία εταιρία να ανεβάσει τιμές κάνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί εμπάργκο μέχρι να ξανακατεβάσει τιμές, εμείς δεν βγαίνουμε έξω με τίποτα! Είδαμε ένα σκασμό βίντεο από Γαλλία που κατεβαίνουν στους δρόμους, αλλά αν προσέξατε τα ξένα κανάλια δεν έδειξαν να μιλάνε οι τουρίστες και οι επισκέπτες στα ρεπορτάζ αλλά οι Γάλλοι! Εδώ τα Ελληνικά ΜΜΕ δεν δείχνουν τί λένε οι Έλληνες αλλά τί θα πει ο τουρίστας, είναι η γραμμή που δίνει η κάθε κυβέρνηση, να κοιμόμαστε όρθιοι ή καθισμένοι σε μία πολυθρόνα! Η Ακρόπολη θα είναι εκεί θέλουμε, δεν θέλουμε, πεινάμε, δεν πεινάμε και ο τουρίστας θα πάει να τη δει! Αλλά η Ελλάδα δεν είναι η Ακρόπολη μόνο, αλλά είναι και οι Έλληνες που πια είναι γκρι ανθρωπάκια όπως μας έκαναν τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις!

…Μας έβαλαν στο ΔΝΤ, μια χαρά και ας μη μας ρώτησαν, γιατί αν μας ρωτούσαν δεν το θέλαμε! Δεν μας έλεγαν πως υπήρχε κάποιος εναλλακτικός τρόπος, μας είπαν πως είναι μονόδρομος! Εμείς στη πράξη δεν θέλαμε ΔΝΤ, έστω στο δικό μου μικρόκοσμο, αλλά δεν ρώτησαν, αυτοί που τόσο καιρό αποφασίζουν για εμένα, για τη ζωή μου και τη ζωή αλλά και το Μέλλον των παιδιών μου αποφάσισαν και μπήκαμε! Ουσιαστικά τί ζήτησε το ΔΝΤ? Αφού δεν μπορούσαμε να έχουμε υποτίμηση νομίσματος αφού έχουμε κοινό με την υπόλοιπη, να κοπεί κι άλλο η αγοραστική μας δύναμη! Πώς γίνεται αυτό? Το βλέπουμε παντού! Ξανά έχει συμβεί όπως ξέρουμε και όπως έχω ξαναγράψει! Αρα εκεί που επί δραχμής, έγινε δραχμούλα, έγινε αργότερα δραχμίτσα, ας γίνει και δραχμίδιο! Ακόμα τσακώνεται το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ ποιός φταίει για τη κατάσταση της Ελλάδας!

…Τώρα μας λένε και άλλο σενάριο όμως! Να φύγουμε από το ευρώ, να επιστρέψουμε στη δραχμή αφού το ευρώ δεν το (αντ)έχουμε! Μια χαρά! Επιστροφή στην αγαπημένη πολλών δραχμή! Τί ωραία! Για μισό λεπτό όμως: Αν επιστρέψουμε στη δραχμή, σε ποια δραχμή εννοούν? Σε αυτή που άξιζε 220/ευρώ ή σε αυτή που πήραμε τελικά με 340,74/ευρώ? Δεν σκέφτονται κι όλας να κάνουν μία ακόμα υποτίμηση μια που όπως είδαμε ιστορικά είχαμε πολλές στο παρελθόν? Στη τελική τη χασούρα άλλων εμείς θα τη πληρώσουμε? Ο Πάγκαλος όταν έλεγε πως τα λεφτά μαζί τα φάγαμε ήταν καλός? Γιατί να μη πω και εγώ πως τη χασούρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν τη πληρώνω?

…εκεί είναι το θέμα για εμένα, πως το κόλπο που έκαναν τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις ποιό ήταν? Αλλαζαν κάθε 3-7 χρόνια κυβερνήσεις, χάναμε εμείς αλλά δεν μπορούσαμε να ρίξουμε ευθύνες για τη συνεχή κατρακύλα της Ελλάδας, γιατί απλούστατα είχε η κάθε κυβέρνηση σχέδια δεκαετίας που διέκοπτε η επόμενη κυβέρνηση! Το κόλπο μετά γνωστό, η ΝΔ έβριζε το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ αλλά κανένας δεν πήγαινε φυλακή, κανένας δεν βρίσκονταν να έχει κλέψει!

…η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ξυπνήσουμε! Να αρχίσουμε όχι να παίρνουμε με τις πέτρες απλά τους πολιτικούς μας, αλλά να τους καίμε στο σύνταγμα μαζί με τους συμβούλους τους και τις οικογένειές τους! Ελα όμως που δεν γίνεται αυτό, είναι παράνομο! Νόμιμο είναι ότι ψηφίζουν αυτοί για εμάς και όχι ότι εμείς θέλουμε για αυτούς! Νόμιμο δεν πάει να πει ούτε δίκαιο, ούτε δημοκρατικό! Στη πράξη θα ήθελα να δω το ΠΑΣΟΚ να φτάνει μέχρι το τέλος των σχεδίων του στην εξουσία, όχι γιατί το υποστηρίζω, αλλά αν έστω πως το 2014 θα βγούμε από τα χίλια κακά της μοίρας μας όπως υποσχέθηκαν! Αν βγούμε το 2014 και όλα πάνε καλά, άξιζε το αίμα που δίνουμε κάθε ημέρα με τις ευχές του ΠΑΣΟΚ, αλλά αν για κακή τους τύχη δεν βγούμε, αν δεν αλλάξει κάτι και απλά εμείς πεθαίνουμε άδικα κάθε μέρα, είμαι σίγουρος πως δεν θα βγούμε απλά στους δρόμους, θα τους παλουκώσουμε στο Σύνταγμα όλους μαζί, όλους τους 300 της βουλής, τους συμβουλάτορες τους, και τις οικογένειές τους!

…έτσι, για να μη δώσω την ευκαιρία στο κάθε ΠΑΣΟΚ πάλι με τη δικαιολογία πως τα μεγάλα τους σχέδια τα έκοψε πάλι η κυβέρνηση της κάθε ΝΔ τους δίνω ευχή και κατάρα το 2014 να κυβερνούν αυτοί για να ξέρουν πως τώρα πια θα τιμωρούνται όσοι σκοτώνουν ψυχές στην Ελλάδα! Μέχρι στιγμής πολύ καλά παιδιά είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες! Δουλεύουμε και ζούμε με όσα μας επιτρέπουν και μας παίρνουν όσα θέλουν! Μέχρι και σε πορείες αν πάμε θα φάμε ξύλο και δακρυγόνα και τα ΜΜΕ θα μας παρουσιάσουν σαν αλήτες! Αν όλοι εμείς ήμασταν αλήτες λέτε να μη ξέραμε να σηκώσουμε χέρι και εμείς? Λέτε να μπορεί μία ομάδα των ΜΑΤ 300 ατόμων να κάνει καλά μία πορεία 25.000 αλητών? Δεν είναι αλήτης όποιος ζητάει αυτοσεβασμό, εργασία, ισοτιμία, να πληρώσουν και όσοι δεν πλήρωναν! Δεν είναι αλήτης όποιος κατεβαίνει σε πορεία! Αν ήταν αλήτης θα είχε όπλα, θα είχε γκλομπς, δεν θα πέταγε πέτρες και μολότοφ όπως θέλουν να δείχνουν, θα πετούσε σφαίρες, θα πετούσε μαχαίρια, θα πετούσε χημικά, θα πετούσε μπουκάλια με λάδι, θα ψέκαζε και αυτός με σπρέι με χρώμα για να μη βλέπουν τα ΜΑΤ…

…το κράτος πια προσπαθεί να ζήσει εις βάρους του λαού του! Προσπαθεί να μας εξαθλιώσει με φτηνές δικαιολογίες! Καλά θα κάνει να προσέχει τους πολίτες του, γιατί η ψυχή της Ελλάδας είναι οι Έλληνες! Αν συνεχίζουν οι 300 να σκοτώνουν το αύριο των Ελλήνων, κάποια στιγμή θα στραφούν οι Έλληνες ενωμένοι εναντίων των 300 και τότε δεν θα προλάβουν να φύγουν για εξωτερικό! Αλλωστε πια όσοι Έλληνες πιστεύουν στις δυνάμεις τους είναι στο Εξωτερικό και ζουν, γιατί εδώ δεν θέλουν Έλληνες με μυαλό και δυνατότητες, τους διώχνουν γιατί θέλουν πρόβατα! Τα πρόβατα όμως κάποια στιγμή ξυπνάνε…

…είμαι σίγουρος πως αυτό το blog με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα κλείσει, θα κλείσει γιατί βγαίνουν πολλές αλήθειες για θέματα που κάποιους δεν βολεύουν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να τις πει! Ελπίζω να μιλήσουν και τα υπόλοιπα blogs και να μη μείνω μόνος και άφωνος! Ισως με πολλές μικρές φωνές να ακουστεί κάποια δυνατή, αρκεί να μπορούμε να συγχρονιστούμε και να φανούμε πως είμαστε πολλοί…

ΕΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΣΤΟ BLOG "ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ"
Πιστέυω ότι ο Ελληνας δεν θα αντιδράσει... ΠΟΤΕ!

Απλά θα σβήσει σιγά σιγά... Ακουγεται απαισιόδοξο αλλα αν προσέξουμε γύρω μας, οι (...ανύπαρκτες...) αντιδράσεις αυτό δείχνουν.

Ο εργαζόμενος δεν αντιδρά είτε γιατί βαριέται (το έχω δει), είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί ελπίζει ότι αυτός θα γλυτώσει την απόλυση, είτε γιατί την την συγκεκριμένη χρονική στιγμή το πρόβλημα αφορά άλλη ομάδα εργαζομένων (που διαμαρτύρονται και μας ενοχλούν), είτε γιατί ανήκει με το κυβερνών κόμμα, είτε είναι με την αντιπολίτευση και όταν "βγουν" θα μας φτιάξουν κτλ...

Η μείωση μισθών-συνταξεων, η εγκληματικότητα, οι απολύσεις, ο συνεχής βομβαρδισμός από τα κανάλια με καταστροφολογία και ψέματα κάνουν τον Ανθρωπο να μαζεύεται στο καβούκι του για να προφυλαχτεί, σαν να πέφτουν οι σφαιρες δίπλα του και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι.

Πρεπει να ειναι 3 εκκατομμυρια οι αλλοδαποί πια στην ελλαδα. Ενα μεγάλο ποσοστό ειναι αδήλωτο, και επειδη επειδη πεινανε είναι λογικο να κανουν επιθέσεις σε περαστικους στο δρόμο ακόμα και μερα. Οι συμορίες απο Μαροκινους! Αλγερινους κτλ που κάνουν ομάδες των 2-4 ατόμων και επιτιθενται σε περαστικούς ολες τις ώρες συνεχως αυξάνονται. Τρομος και σε μια απλη βόλτα.

Αν συλληφθουν? ΧΑ Ξανα έξω. Σιγα μην απευλάυνονται ή μην πάνε φυλακη. Αρα ο κλοιός σφίγγει από παντού. Τρόμος, ανεργία, μισθοι πείνας κτλ.

Περίεργο δεν ήταν που το DVD της Τζούλιας κυκλοφόρησε τις μέρες που ανακοινώθηκε η προσφυγή μας στο ΔΝΤ? Τυχαίο?

Σε πολλα περιοδικά συζητήθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου αλλά μέχρι εκεί.

Επίσεις τις μέρες που γινόντουσαν οι πορείες τον Μαιο, ο ουρανός ήταν γεμάτος με ασπρες γραμμες που δεν έσβηναν... Φυσικά οι περισσότεροι γελάνε με αυτό….

Μας έχουν περάσει (προγραμματίσει θα πω και ας διαφωνήσεις) να κατεβαίνουμε στην Ομόνοια οταν κερδίσει η εθνική, αλλα να λουφάζουμε οταν καιγεται τι σπίτι μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.

Απλα θα σβήνουμε σιγά σιγά ή απο τα προβλήματα (φτώχεια ανεργια κτλ) ή απο την ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Σιγα σιγα οι μετανάστες (που κάνουν και πολλές γένες) θα γίνουν περισσότεροι από μας και απλά θα γίνουμε μειονότητα.

Οσον αφορά το κλείσιμο του blog σου, αρκεί αν κοιτάς την επισκεψιμότητα. Αν αυτή αυξηθεί πολύ, τότε θα αυξηθεί και η πιθανότητα να "κλείσεις".

Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιερώνεις να γράψεις αυτές τις σκέψεις.. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν πάει χαμένο και όλα γίνονται για ένα λόγο…

Πηγή: http://ligesskepsis.blogspot.com/2010/10/blog-post_29.html

Αμέθυστος

Ο νεοελληνικός διχασμός

Σχεδόν αναπόφευκτος μετά την συμμετοχή των δυτικών δυνάμεων στην απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους, εξελίχθηκε σε απόλυτη υποδούλωση των Νεοελλήνων στον πολιτισμό και στα πνευματικά επιτεύγματα της Δύσεως. Λόγω δε αυτής της υποδουλώσεως δεν κατορθώσαμε να δούμε με καθαρό μυαλό την ιστορική εξέλιξη αυτής της ίδιας της Δύσεως η οποία σε κάποια στιγμή της πορείας της διχάστηκε. Διχάστηκε όμως μόνο ως προς την βούληση για δύναμη, δηλαδή σαν συνέπεια της ερμηνείας των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο μισός κόσμος αναγνώρισε τα δικαιώματα των ανθρώπων στην οικονομική και πολιτική σφαίρα και ο άλλος μισός αναγνώρισε τα δικαιώματα στην θρησκευτική σφαίρα, δημιουργώντας τις γνωστές πολιτικές ουτοπίες οι οποίες υποσχέθηκαν την δημιουργία του παραδείσου στη Γη.

Η εξέλιξη αυτού του διχασμού στη Δύση υπήρξε απρόβλεπτη. Το δυτικό μέρος της Δύσεως πραγματοποίησε την ουτοπία του παραδείσου αλλάζοντας το κέντρο του πολιτισμού του με την κατανάλωση στη θέση των δικαιωμάτων (τα οποία με τη σειρά τους είχαν πάρει την θέση της δικαιοσύνης, την οποία είχε καταχραστεί για αιώνες ο παπισμός). Ο επίγειος παράδεισος νίκησε ιστορικά την επίγεια κόλαση.

Στην Ελλάδα αυτές οι εξελίξεις εγκαταστάθηκαν Μανιχαϊστικά. Ο πολιτισμός πέρασε στα χέρια δύο αρχών, δύο αντιθέτων αρχών. Οι οποίες με την φθορά του χρόνου έχασαν την αντίθεσή τους και προσφέρουν πλέον στον Νεοέλληνα την ψυχή και το σώμα. Έτσι ώστε η ψυχή να είναι αιχμάλωτη της αριστεράς ουτοπίας, η οποία "προδιαγράφει" το μέλλον και το σώμα αιχμάλωτο της καταναλώσεως.

Αυτός ο Μανιχαϊσμός πέρασε δυστυχώς και στην Εκκλησία και παραδόξως διατηρήθηκε και συντηρήθηκε με την δύναμη της Εκκλησίας. Διότι η ορθόδοξη εκκλησία από την εποχή που εγκατέλειψε τον Κύριο, τον Υιό του Θεού του ζώντος, έχει σαν μόνη δύναμη υπάρξεως την διατήρηση και την συντήρηση, δηλαδή τον πόλεμο εναντίον της φθοράς, μέσα στην φθορά. Το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό, διότι όπως το βλέπουμε στις μέρες μας, η συντήρηση δεν νικά την φθορά, απλώς την κρύβει. Μανιχαϊστικές αγέλες λοιπόν πήραν τη θέση του λαού του Θεού, και ορθόδοξοι σεΐχηδες πήραν την θέση των θεολόγων και των αγίων.

 

Στήβεν Ράνσιμαν  ²Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα² σελ. 21.

Καθόλη τη διάρκεια της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είχε την ίδια μόρφωση με τον κλήρο: οι καθηγητές, οι κυβερνητικοί υπάλληλοι ακόμα και οι στρατιώτες, ήταν συνήθως εξίσου μορφωμένοι με τους ιερείς. Πολλοί εξ΄αυτών είχαν κατακτήσει υψηλή θεολογική μόρφωση και σχεδόν όλοι θεωρούσαν εαυτούς απολύτως επαρκείς να λάβουν μέρος σε θεολογικές συζητήσεις. Κανένας στο Βυζάντιο δεν πίστευε ότι η θεολογία ανήκε στα αποκλειστικά ενδιαφέροντα του κλήρου. Παράδειγμα του ρόλου που έπαιζαν οι λαϊκοί είναι το γεγονός ότι δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί πρακτική της Ανατολικής Εκκλησίας να δίνεται η θεία κοινωνία με αμφότερα τα συστατικά της στα λαϊκά μέλη της.

 

Δυστυχώς αυτός ο Μανιχαϊσμός θα επικρατήσει ιστορικά, διότι ο υπόλοιπος κόσμος υποκύπτοντας στον τρόπο ζωής του “γιατί όχι;” έχασε εντελώς τη δύναμή του. Έχασε ακόμη και το εγώ του. Και ο Μωαμεθανισμός, ο παράδεισος του Μανιχαϊσμού, θα είναι η επόμενη θρησκεία της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητος, μαζί με τις εκκοσμικευμένες χριστιανικές εκκλησίες, οι οποίες διαλύθηκαν και διαλύονται με το “γιατί όχι;” στην εξέλιξη.

 

Αμέθυστος    

Μία περσινή εγκύκλιος της Εκκλησίας ΓΟΧ Ελλάδος

Περί Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως - ΑΜΚΑ

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος κατά την συνεδρίαν αυτής της 16/29 Οκτωβρίου 2009 συνεζήτησε μεταξύ των άλλων και το θέμα του Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως και του θορύβου ο οποίος έχει εγερθεί περί αυτού.

Περί του ζητήματος τούτου εζητήθησαν και ελήφθησαν αι γνώμαι των πιστών μελών της Εκκλησίας μας οι οποίοι έχουν τα καταλλήλους επιστημονικάς γνώσεις ήτοι:

α) του Καθηγητού των Μαθηματικών και της Πληροφορικής, Προγραμματιστού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και κατόχου Μεταπτυχιακού Τίτλου εις την Διοίκησιν Επιχειρήσεων, διατελέσαντος ανωτάτου Διευθυντικού Στελέχους εις Ο.ΤΕ. κ. Αθανασίου Παϊβανά,

β) του Καθηγητού της Πληροφορικής και κατόχου Μεταπτυχιακού Τίτλου εις τον αυτόν τομέαν, διατελέσαντος Καθηγητού εις το Πανεπιστήμιον του Αιγαίου κ. Ελευθερίου Παυλή,

γ) του Ηλεκτρονικού Μηχανικού, προϊσταμένου της Βιοϊατρικής του Πανεπιστημικού Νοσοκομίου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ηλιού Νάσσου και

δ) του Καθηγητού της Πληροφορικής και κατόχου Μεταπτυχιακού Τίτλου εις τον αυτόν τομέα κ. Νικολάου Καλοσκάμη[1].

Λαβούσα υπ’ όψιν και την σχετικήν αλληλογραφίαν της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος μετά του Υπουργείου Απασχολήσεως και Κοινωνικής Προστασίας, και ειδικότερον την υπ’ αρ. 20200/1160/Φ80321 από 09/09/2009 (βλέπε παραπλεύρως), αλλά και σχετικά δημοσιεύματα περί του θέματος από διαφόρους πηγάς, κατέληξεν εις τα κάτωθι συμπεράσματα:

1. Ο 11ψηφιος Αριθμός Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως αποτελείται από την ημερημηνία γεννήσεως (τα δύο πρώτα δηλούν την ημέραν, ταν δύο επόμενα τον μήνα και τα επόμενα δύο το έτος γεννήσεως), τον 4ψηφιον αύξοντα αριθμόν καταχωρήσεως εις το μητρώον των γεννηθέντων την αυτήν ημέραν και εν ψηφίον ελέγχου, δηλαδή δηλούντα το φύλον του ατόμου.

2. Εις τον αριθμόν τούτον δεν περιέχεται κατ’ουδένα τρόπον ο αριθμός του Αντιχρίστου 666. Επί του παρόντος δεν παρέχεται εις κάρτας αι οποίαι φέρουν γραμμωτόν κώδικα, μαγνητικήν ταινίαν η μικροεπεξεργαστήν (microchip), αλλά εκδίδεται εις τεμάχιον απλού χάρτου.

Εις το μέλλον υπάρχει περίπτωσις να αντικατασταθή από ηλεκτρονικήν κάρταν φέρουσαν γραμμωτόν κώδικα, μαγνητικήν λωρίδα, η - το πιθανώτερον – μικροεπεξεργαστήν, όπως εις τα νέα διαβατήρια. Από αυτά όμως τα οποία προκύπτουν από τους ειδικούς επιστήμονας, η παρουσία του αριθμού 666 πιστοποιείται μόνον εις δύο συστήματα κωδικοποιήσεως γραμμωτών κωδίκων (όχι εις όλους τους γραμμωτούς κώδικας)[2]. Η άποψις ότι εξάπαντως εις τας μαγνητικάς λωρίδας η τους μικρο-επεξργαστάς υπαρχει το 666, η ότι «όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα λειτουργούν δια του αριθμού 666» είναι πεπλανημένη και μυθώδης. Άπαντα τα συστήματα τα οποία μεταχειρίζονται την ψηφιακήν τεχνολογίαν βασίζονται εις το δυαδικόν σύστημα το όποίον περιλαμβάνει μόνον τα ψηφία 0 και 1 (bits). Οι αριθμοί αυτοί συγκροτούν τας λεγομένας ψηφιολέξεις εις σύνολα των 8 ψηφίων (bytes). Είναι δηλαδή εις ομάδας των οκτώ ψηφίων (οκτάδες). Δηλαδή λ.χ.: 00100111, 10110010, 10101100.

Αύται αι οκτάδες είναι η βάσις εις την οποίαν αποθηκεύονται όλα τα δεδομένα των ηλεκτρονικών υπολογιστών (προεετιμήθη ο αριθμός οκτώ διότι τα δύο ψηφία του δυαδικού συστήματος εις σύνολα των οκτώ ψηφίων μας δίδουν 28 δηλαδή 256 συνδυασμούς εις τους οποίους αντιστοιχούνται οι αριθμοί του δεκαδικού συτήματος, τα γράμματα της αλφαβήτου, τα σημεία στίξεως κ.λπ.). Δεν υπάρχει λοιπόν ο αριθμός «6». Όσοι διαδίδουν τα αντίθετα απλώς εκμεταλλέυονται την άγνοιαν των απλών ανθρώπων δια τα ζητήματα των νέων τεχνολογιών.

3. Ο Α.Μ.Κ.Α. Είναι αναγκαίος δια την εργασίαν, ασφάλισιν και ιατροφαρμακευτικήν περίθαλψιν. Ασφαλώς είναι δεδομένη η υποχρέωσις του κράτους να πατάξει την ανασφάλιστον εργασίαν. Η ύπαρξις μιας ενιαίας βάσεως δεδομένων και αναφορά του Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως εις τα έγγραφα της προσλήψεως και της εργασίας κάποιου διευκολύνει την επαλήθευσιν της καταβολής των νομίμων αφαλιστικών εισφορών προς όφελος των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Πατάσσεται, λοιπόν η μάστιξ της εισφοροδιαφυγής, η οποία είναι κλοπή κατά του κοινωνικού συνόλου και διευκολύνεται η αρμονική καταβολή των συντάξεων και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψις.

Εις την αντίρρησιν ότι έχομεν ήδη αριθμούς ταυτότητος και φορολογικού μητρώου, οπότε εις τι εχρειάζετο εις νέος αριθμός, υπάρχει η απάντησις ότι οι άλλοι αριθμοί αντιστοιχούν εις εντελώς διαφορετικούς καταλόγους. Εις τους καταλόγους των ασφαλισμένων υπάρχουν ήδη πάρα πολλοί αλλοδαποί εργαζόμενοι οι οποίοι δεν διαθέτουν αριθμόν ταυτότητος. Εις τα φορολογικά μητρώα, πάλιν υπάρχουν καταγεγραμμένα εκτός από φυσικά πρόσωπα και νομικά πρόσωπα (εταιρίαι, οργανισμοί, επιχειρήσεις). Άλλωστε ήδη είχομεν αριθμόν μητρώου εις τον ασφαλιστικόν φορέα όπου ο καθείς ήτο ηφαλισμένος. Η αλλαγή εργασίας κάποιου είχε ως αποτέλεσμα την εγγραφή του και εις έτερον ασφαλιστικόν φορέα με διαφορετικόν αριθμόν. Τούτο, έντείνει το πρόβλημα της διαδοχικής αφαλίσεως και μάλιστα τώρα όταν τα ασφαλιστκά ταμεία συγχωνεύονται και αναδιοργανούνται. Ορθώς, λοιπόν, αντικαθίστανται οι διαφορετικοί αφαλιστικοί αριθμοί ενός αφαλισμένου άπό ένα.

4. Οι πιστοί της Εκκλησίας μας πολίται ξένων κρατών (Γερμανίας, Αμερικής, Αυστραλίας, κ.λπ.) διαθέτουν ήδη Αριθμόν Κοινωνικής Ασφαλίσεως κατά τας τελευταίας τρεις δεκαετίας, δίχως ποτέ να έχει εγερθεί δι’ αυτούς θέμα συνειδήσεως η ασυμβιβάστου προς την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.. Μάλιστα διαθέτουν και ηλεκτρονικάς κάρτας κοινωνικής ασφαλίσεως δια την καλυτέραν εξυπηρέτησίν των, αντί βιβλιαρίου.

5. Ο θόρυβος περί συναρτήσεως του Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως μετά του χαράγματος του Αντιχρίστου εγείρεται κυρίως από κύκλους των λεγομένων συντηριτικών νεοημερολογιτών (του «Ορθοδόξου Τύπου» κ.α.) οι οποίοι επικαλούνται ρήσεις αγιορειτών ψευδοπροφητών, όπως του Παϊσίου, αλλά αναμασσούν η χωρία ανυπάρκτων αγίων, όπως κάποιου Αρέθα Καισαρείας, αμφιλεγομένου συγγραφέως του 10ου αιώνος, γνωστού μεν για τα φιλολογικά του σχόλια εις τους εθνικούς συγγραφείς και δια τας παλιννωδίας του κατά την εκκλησιατικήν διαμάχην περί την τεταρτογαμίαν του Αυτοκράτορος, αλλά ΟΧΙ αγίου της Εκκλησίας.

6. Το χείριστον πάντων είναι ότι επικαλούνται και επιχειρήματα τα οποία επινόησαν πρώτοι προτεστάνται πάστορες και παστόρισσαι, όπως κάποια «αιδεσιμοτάτη» κ. Mary Stewart Relfe συγγραφεύς των βιβλίων «When your money fails» και «The new money system», η τηλεκηρύκων όπως ο εσχατολόγος «αιδεσιμώτατος» Texe Mars. Τα εμπεριεχόμενα εις αυτά επιχειρήματα της Προτεστάντιδος προφήτιδος περί αριθμοποιήσεως των προσώπων και της υπάρξεως του 666 εις κάθε πτυχήν της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, μεταφρασθέντα εις την ελληνικήν και με την απόκρυψιν της προελεύσεως, αποτελούν τον βασικόν οπλοστάσιον των «ορθοδόξων» συνωμοσιολόγων και εσχατολόγων. Εάν ήσαν εκ Θεού αι τοιαύται «απόκαλύψεις» θα απεκαλύπτοντο εις τους προτεστάντας; Ημείς ως Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν το απόδεχόμεθα. Άλλωστε εις την Ιεράν Αποκάλυψιν αναφέρονται οι δύο Προφήται, (ο Ηλίας και ο ’Ενωχ) οι οποίοι θα προειδοποιήσουν τους πιστούς δια την έλευσιν του Αντιχρίστου και πραγματικόν σφράγισμα και όχι οι σημερινοί αναφυόμενοι προτεστάνται ψευδοπροφήται και τα εδώ φερέφωνά των.

7. Ο κατά καιρούς ενσπειρόμενος πανικός ότι «έρχεται ο Αντίχριστος», η ότι ήδη έχει γεννηθεί κ.λπ. μόνον ζημίαν προξενεί εις τους πιστούς, διότι όταν κάποτε μετά από τας προφητευμένας βιβλικάς καταστροφάς έλθει τούτος, είναι πιθανόν τινές απηυδισμένοι πιστοί από τας ψευδείς σημάνσεις συναγερμού των σημερινών εσχατολόγων, να μη αναγνωρίσουν τα σημεία της πραγματικής ελεύσεώς του.

Ως εκ τούτου, ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως δεν αποτελεί θέμα πίστεως. Δεν είναι εκκλησιαστικόν, αλλά κρατικόν ζήτημα και ισχύει η ρήσις του Χριστού, «τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Η Εκκλησία δεν έχει λόγον δια να συστήση εις τα μέλη της την μη λήψιν του Α.Μ.Κ.Α.. Δεν αποτελεί ούτε σφράγισμα του Αντιχρίστου, ούτε άρνησιν του βαπτίσματος.

Όστις δι’ άλλους λόγους, (λ.χ. φοβούμενος την ενδεχομένην κακήν χρήσιν των ιατρικών δεδομένων του[3], η το λεγόμενον «ηλεκτρονικόν φακέλωμα») δεν επιθυμεί την απόδοσιν εις αυτόν του Α.Μ.Κ.Α. δύναται να ζητήση την εξαίρεσιν αυτού, όχι όμως ως θεωρών τούτο θέμα πίστεως και δίχως να κατακρίνει τους μη αιτουμένους την εξαίρεσίν των.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Εἰς τὴν ἐμπεριστατωμένην εἰσήγησιν τοῦ ὁποίου κυρίως ἐβασίσθη ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφασις.
[2] Ἄν καὶ κατά μίαν ἐπιστημονικήν ἄποψιν διὰ τὰ δύο ταῦτα συστήματα κωδικοποιήσεως γραμμωτῶν κωδίκων εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπάρχει συνυφασμένος ὁ ἐπάρατος ἀριθμός.
[3] Τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι θέμα πίστεως, ἀλλά οὔτε ἡ μή λῆψις τοῦ ΑΜΚΑ ἐξασφαλίζει τὴν προστασίαν τῶν δεδομένων τούτων.

ΠΗΓΗ : ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Αμέθυστος

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Στο Ορθόδοξο Παρατηρητήριο υπάρχει μία διαμαρτυρία εναντίον όσων δεν προσκυνούν τους λόγους του π. Σαράντου. Το περίεργο με την υπεράσπιση αυτή είναι ότι τα ίδια ακριβώς λέει και ο Μέσκος στους οπαδούς του για όσους δεν τον προσκυνούν. Οι μεγάλοι πιστοί του Παρατηρητηρίου ξέχασαν να συμπεριλάβουν και τον π. Στρατηγόπουλο σ΄αυτούς που είναι προσεκτικοί απέναντι στις πρωτοβουλίες του π. Σαράντου. Κάποια στιγμή ίσως πάψουμε και εμείς να τιμούμε τον π. Σαράντο. 

Αμέθυστος  

ANIMUS ΚΑΙ ANIMA - Δύο δοκίμια της Emma Yung

Συνέχεια από : ΤΡΙΤΗ, 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010

Emma Yung : Η ANIMA ΣΑΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΗ ΥΠΑΡΞΗ

Οι θρύλοι για νεράιδες του νερού και γοργόνες έχουν ιδιαίτερα μεγάλη εξάπλωση, ιδίως σε περιοχές με Κελτικό πληθυσμό. Σε πολλά μέρη αυτές οι ιστορίες συνδέονται με ορισμένες τοποθεσίες και οικογένειες, ιδιαίτερα στην Ουαλλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία, όπου έχουν παραμείνει ζωντανοί μέχρι τους πολύ πρόσφατους χρόνους.

Σαν ένα παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά θα αναφέρω έναν θρύλο από την Ουαλλία, που τον διασώζει ο Jhon Rhys,³⁵ ένας πολύ γνωστό συλλέκτης και μελετητής της Κελτικής λαογραφίας.

Τα γεγονότα που περιγράφονται υποτίθεται ότι συνέβησαν προς το τέλος του 12ου αιώνα σ’ ένα χωριό, στο Carmarthenshire στην Ουαλλία. Εδώ ζούσε μια χήρα με τον γιό της. Μια μέρα, ενώ έβοσκε τις αγελάδες του στους λόφους, ο γιος βρέθηκε μπροστά σε μια μικρή λίμνη, όπου, προς μεγάλη του έκπληξη, είδε «ένα από τα πιο όμορφα πλάσματα που έχουν δει ποτέ θνητά μάτια… μια γυναίκα που καθόταν πάνω στην αρυτίδωτη επιφάνεια του νερού, τακτοποιώντας τα μαλλιά της με μια χτένα, και χρησιμοποιώντας τη γυαλιστερή επιφάνεια σαν καθρέφτη». Ξαφνικά αυτή είδε τον νέο, που την κοιτούσε σταθερά και της έδινε ένα κομμάτι ψωμί ελπίζοντας να την προσελκύση στη στεριά. Αυτή πλησίασε, αλλά αρνήθηκε το ψωμί επειδή ήταν πολύ σκληρό, και βούτηξε κάτω απ’ το νερό όταν αυτός προσπάθησε να την πιάση. Γύρισε στο σπίτι και ήρθε πάλι την επόμενη μέρα, οπότε, με συμβουλή της μητέρας του, πρόσφερε στη γυναίκα λίγο άψητο ζυμάρι˙ αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλύτερο. Μόνο την τρίτη μέρα, που δοκίμασε μισοψημένο ψωμί, το δέχθηκε η γυναίκα, και ακόμη τον ενθάρρυνε να πιάση το χέρι της. Μετά, και αφού αυτός προσπάθησε να την πείση, δέχθηκε να γίνη γυναίκα του, αλλά με τον όρο ότι θα ζήσουν μαζί ως τη στιγμή που αυτή θα δεχθή απ’ αυτόν «τρία χτυπήματα χωρίς αιτία». Αυτός συμφώνησε πολύ πρόθυμα, οπότε αυτή εξαφανίσθηκε κάτω απ’ το νερό. Όμως αμέσως ύστερα βγήκαν στην επιφάνεια δύο όμορφες γυναίκες ακριβώς όμοιες με αυτήν, μαζί μ’ έναν γκριζομάλλη άνδρα με επιβλητικό παράστημα, που συστήθηκε σαν πατέρας της νύφης, και είπε ότι θα συγκατατεθή σ’ αυτή την ένωση, εάν ο νέος μπορέση να διαλέξη τη σωστή γυναίκα ανάμεσα στις δύο. Αυτό δεν ήταν εύκολο, επειδή ήταν πολύ όμοιες, αλλά τελικά αναγνώρισε την αγαπημένη του απ’ τον τρόπο που ήταν δεμένα τα σανδάλια της. Τότε ο πατέρας της της υποσχέθηκε σαν προίκα όσα πρόβατα, αγελάδες, γίδες και άλογα θα μπορούσε να μετρήση «χωρίς να πάρη ανάσα», και, καθώς μετρούσε, τα ζώα έβγαιναν απ τη λίμνη. Έπειτα απ’ αυτό, το ζευγάρι πήγε να μείνη σ’ ένα κοντινό αγρόκτημα, όπου έζησαν με ευημερία και ευτυχία και έκαναν τρεις γιούς.

Μια μέρα προσκλήθηκαν σε μια βάφτιση. Η γυναίκα δεν ήθελε να πάη αλλά ο άνδρας επέμενε, και όταν άργησε να φέρη τα άλογα απ’ το λειβάδι αυτός τη χτύπησε στα αστεία στον ώμο με το γάντι του, κι αυτή του θύμισε τη συμφωνία τους.

Μιαν άλλη φορά, όταν ήταν μαζί σε έναν γάμο, αυτή ξέσπασε σε δάκρυα μέσα στην εύθυμη συντροφιά, και όταν ο άνδρας της χτυπώντας την στον ώμο ρώτησε την αιτία, αυτή απάντησε: «Τώρα αρχίζουν τα προβλήματα γι’ αυτό το ζευγάρι, και για σένα επίσης, επειδή αυτό είναι το δεύτερο χτύπημα». Έπειτα από λίγο καιρό συνέβη να παρακολουθούν μια κηδεία, και, αντίθετα στο γενικό πένθος, αυτή ξέσπασε σε ασυγκράτητα γέλια. Βέβαια αυτό ήταν εξοργιστικό για τον άνδρα της, που τη χτύπησε και της είπε να μην γελάη. Αυτή είπε ότι είχε γελάσει, επειδή οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν απελευθερώνονται απ τα βάσανα˙ και έπειτα σηκώθηκε κι έφυγε απ’ το σπίτι, λέγοντας: «Έδωσες το τελευταίο χτύπημα˙ ο γάμος μας έσπασε. Αντίο».

Έπειτα, φωνάζοντας μαζί της όλα τα ζώα της από το κτήμα κατευθύνθηκε μαζί με όλη την αγέλη προς τη λίμνη και βυθίστηκε μέσα.

Η ιστορία δεν λέει τί συνέβη στον απαρηγόρητο σύζυγο, αλλά αναφέρει ότι τα παιδιά συχνά περιπλανιώνταν γύρω απ’ τη λίμνη, κι ότι η μητέρα τους μερικές φορές τους εμφανιζόταν εκεί. Μάλιστα αποκάλυψε στον μεγαλύτερο ότι θα ωφελούσε την ανθρωπότητα με το να γίνη θεραπευτής. Του έδωσε ένα σάκκο με ιατρικές συνταγές γι’ αυτόν τον σκοπό, και του υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν όποτε αυτός χρειαζόταν τη συμβουλή της. Πραγματικά φανερωνόταν τακτικά και μάθαινε στους γιούς της τις ιδιότητες των θεραπευτικών βοτάνων, έτσι που αυτοί απέκτησαν μεγάλη φήμη για τις ιατρικές τους γνώσεις και ικανότητες.

Οι τελευταίοι απόγονοι αυτής της οικογένειας γιατρών λέγεται ότι πέθαναν το 1719 και το 1739.

Η ιστορία, επομένως, δεν αφορά μόνο μια ενστικτώδη, ερωτική σχέση˙ η γυναίκα του νερού φέρνει στον άνδρα της ευημερία και μεταδίδει στα παιδιά της μια γνώση σχετικά με τα θεραπευτικά βότανα, που προφανώς οφείλεται στη σύνδεσή της με τη φύση.

Ο Rhys αναφέρει αναρίθμητους παρόμοιους θρύλους που έχουν σχέση με συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία κατάγονται από γυναίκες του νερού και είναι υπερήφανα γι’ αυτό. Οι απαγορεύσεις δεν είναι πάντα οι ίδιες˙ σε μερικές περιπτώσεις ο άνδρας δεν πρέπει ν’ αγγίξη τη γυναίκα του με σίδερο,³⁶ή δεν πρέπει να της πή εχθρικά λόγια περισσότερες από τρεις φορές, και ούτω καθεξής. Αλλά πάντοτε η παραβίαση αυτού του όρου οφείλεται σε απροσεξία, ή σ’ ένα μοιραίο ατύχημα˙ δεν είναι ποτέ ηθελημένη.

Αν και είναι παράλογες από μόνες τους αυτές οι συμφωνίες, το αποτέλεσμα που ακολουθεί την παραβίασή τους είναι τόσο συνεπές και αμετάβλητο, όσο ένας φυσικός νόμος. Επειδή τα μισο-ανθρώπινα αυτά πλάσματα είναι ένα κομμάτι της φύσης, και δεν έχουν την ελευθερία εκλογής που έχει ο άνθρωπος, και η οποία τον κάνει ικανό μερικές φορές να συμπεριφέρεται μ’ έναν τρόπο που δεν αντιστοιχεί στους φυσικούς νόμους, όπως για παράδειγμα, όταν η συμπεριφορά του καθορίζεται από ενοράσεις και συναισθήματα που τον ανεβάζουν επάνω απ’ το καθαρά φυσικό επίπεδο.

Πολλά μπορούμε να μάθουμε σ’ αυτήν την ιστορία από τα τρία περιστατικά, στα οποία η γυναίκα του νερού δέχεται τα μοιραία χτυπήματα.

Η πρώτη περίπτωση είναι μια βάφτιση, στην οποία δεν θέλει να πάρη μέρος, και αυτό σημαίνει ότι η χριστιανική τελετή είναι κάτι που απωθεί την ειδωλολατρική της φύση. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις εκείνης της εποχής, τα στοιχεία έφευγαν μακριά από κάθε τι χριστιανικό˙ τα κηρύγματα των χριστιανών ιεραποστόλων λέγεται ότι τα έδιωξαν, και τα έκαναν να κρυφτούν μέσα στη γη, σε μέρη που ονομάζονται νεραϊδόβουνα.

Στη δεύτερη περίπτωση ξεσπάει σε δάκρυα πάνω σ’ ένα ευχάριστο γεγονός, και στην τρίτη χαλάει την πένθιμη ατμόσφαιρα μ’ ένα απρεπές γέλιο˙ συμπεριφέρεται με έναν απροσάρμοστο τρόπο, και τα λόγια της, αν και φαίνονται λογικά σ’ αυτήν, δεν ταιριάζουν στις περιστάσεις. Αυτό είναι μια ένδειξη ότι βρίσκει έκφραση κάτι αδιαφοροποίητο, επειδή τα στοιχεία της προσωπικότητας που είναι ακόμη ασυνείδητα ή καταπιεσμένα παραμένουν πρωτόγονα και αδιαφοροποίητα, και όταν εκδηλώνονται εξωτερικά σ’ αυτήν τη μορφή, είναι απροσάρμοστα. Παρόμοιες εκδηλώσεις μπορεί να παρατηρήση μέσα του ή να δοκιμάση ο καθένας σε οποιαδήποτε εποχή. Η γοργόνα που ζει στο νερό, δηλαδή στο ασυνείδητο, παριστάνει το θηλυκό στοιχείο σε ημι-ανθρώπινη, σχεδόν ασυνείδητη κατάσταση. Επειδή είναι παντρεμένη μ’ έναν άνδρα, μπορεί κανείς να συμπεράνη ότι συμβολίζει την ασυνείδητη, φυσική του anima, καθώς και το αδιαφοροποίητο συναίσθημά του, επειδή σ’ αυτό το σημείο αυτή παραβιάζει τον δικό του χώρο. Την ίδια στιγμή πρέπει να προσέξουμε ότι είναι απροσάρμοστη όχι σε ζητήματα του ατομικού, αλλά του συλλογικού αισθήματος. Είναι γεγονός ότι τα συστατικά στοιχεία της ασυνείδητης προσωπικότητας κάποιου ( η anima, ο animus και η σκιά), ή οι κατώτερες λειτουργίες του, είναι πάντα αυτά που ο κόσμος βρίσκει προσβλητικά, και που επομένως καταπιέζονται συνεχώς. Η εξαφάνιση της νεράιδας μέσα στο φυσικό της στοιχείο περιγράφει αυτό που συμβαίνει όταν κάποιο από τα περιεχόμενα του ασυνείδητου έρθη στην επιφάνεια, αλλά που ακόμη εναρμονίζεται τόσο λίγο με την εγωϊκή συνείδηση, ώστε βυθίζεται πάλι πίσω με την παραμικρή πρόκληση εναντίον του. Το ότι τόσο λίγα απαιτούνται για να γίνη αυτό, δείχνει πόσο φευγαλέα και ευκολοπρόβλητα είναι αυτά τα περιεχόμενα του ασυνειδήτου.
Εδώ εντάσσεται και η εκδίκηση που παίρνουν τα στοιχεία όταν περιφρονούνται ή προσβάλλονται, επειδή είναι ιδιαίτερα εύθικτα και επίμονα στην κακία τους, κάτι που δεν μετριάζεται καθόλου απ’ την ανθρώπινη κατανόηση. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για την anima, τον animus και τις αδιαφοροποίητες λειτουργίες˙ πραγματικά, η υπερβολική ευθιξία που μπορούμε να συναντήσουμε σε σταθερούς κατά τα άλλα άνδρες είναι ένα σημάδι ανάμειξης της anima. Όμοια μπορούμε να διακρίνουμε στην anima την αστάθεια, τον απατηλό χαρακτήρα και τη συχνή κακία αυτών των στοιχειακών πνευμάτων, ιδιότητες που αποτελούν την αντίστροφη πλευρά της μαγικής γοητείας τους. Αυτά τα πλάσματα είναι απλώς μη λογικά, καλά και κακά, βοηθητικά και βλαπτικά, θεραπευτικά και καταστρεπτικά, σαν την ίδια τη φύση της οποίας είναι κομμάτι.³⁷

Και η anima σαν η ασυνείδητη, θηλυκή πλευρά του άνδρα, δεν είναι η μόνη που παρουσιάζει τέτοιες ιδιότητες˙ τις ίδιες ιδιότητες μπορούμε να τις δούμε σε πολλές γυναίκες. Επειδή η γυναίκα, γενικά, εξ αιτίας του βιολογικού της έργου έχει παραμείνει πιο κοντά στα στοιχεία της φύσης από τον άνδρα, και συχνά εκδηλώνει αυτό το είδος συμπεριφοράς λιγ’οτερο ή περισσότερο καθαρά. Είναι εύκολο για τον άνδρα να προβάλη την εικόνα της anima στις γυναίκες που βρίσκονται πιο κοντά στα στοιχεία της φύσης˙ ανταποκρίνονται ακριβώς στην ασυνείδητη θηλυκότητά του.

Εξ αιτίας αυτού στοιχειακά πλάσματα, ιδιαίτερα γοργόνες, επίσης εμφανίζονται συχνά σε γυναικεία όνειρα και φαντασιώσεις. Μπορεί να αντιπροσωπεύουν ή την μη ανεπτυγμένη και ακόμη φυσική θηλυκότητα της ενδιαφερόμενης γυναίκας, ή αλλοιώς την κατώτερη λειτουργία της˙ συχνά πάντως είναι αρχικές μορφές της ανώτερης προσωπικότητας, του Εαυτού.

Σ’ αυτόν τον θρύλο συναντάμε ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο, δηλαδή τη νεράιδα του νερού που χτενίζει τα μαλλιά της – σαν την Lorelei – και καθρεφτίζεται στη λίμνη. Το χτένισμα των μαλλιών μπορεί χωρίς δυσκολία να ερμηνευθή σαν μέσο σεξουαλικής προσέλκυσης, που ακόμη και σήμερα είναι σε χρήση. Το κοίταγμα στον καθρέφτη ανήκει στον ίδιο χώρο, και οι δύο πράξεις μαζί αποδίδονται στην anima στη λογοτεχνία και τις πλαστικές τέχνες. Αλλ’ ο καθρέφτης σαν χαρακτηριστικό της μορφής της anima έχει και μιάν άλλη σημασία.³⁸Μια λειτουργία της anima είναι να αποτελή έναν καθρέφτη για τον άνδρα, να αντανακλά τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις συγκινήσεις του, όπως συνέβαινε με τις Βαλκυρίες. Γι’ αυτό ακριβώς η anima έχει τόση σημασία γι’ αυτόν, είτε σαν εσωτερική εικόνα, είτε σαν προβολή σε μια συγκεκριμένη γυναίκα˙ μ’αυτόν τον τρόπο μπορεί να συνειδητοποιήση πράγματα, τα οποία βρίσκονται ακόμη στο ασυνείδητό του. Συχνά πάντως αυτή η λειτουργία της anima δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη συνειδητότητα και αυτογνωσία, αλλά απλώς σε ένα αυτό-καθρέφτισμα που κολακεύει τη ματαιοδοξία του άνδρα, ή ακόμη σε μια συναισθηματική αυτολύπηση. Και τα δύο κανονικά μεγαλώνουν τη δύναμη της anima, και δεν είναι επομένως χωρίς κίνδυνο. Παρ’ όλα αυτά είναι χαρακτηριστικό της γυναικείας φύσης σαν χρησιμεύη στον άνδρα σαν καθρέφτης, και η εκπληκτική ικανότητα που αναπτύσσει συχνά η γυναίκα γι’ αυτόν τον ρόλο, είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερα κατάλληλη να γίνη δέκτης της προβολής της anima του άνδρα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

35. John Rhys: Celtic Folklore, (Κελτική Λαογραφία) Οξφόρδη, Clarendon Press,1901.
36. Στο σίδερο αποδίδεται η δύναμη της προστασίας από τα στοιχειά.
37. Αυτό περιγράφεται με ένα πολύ εκπληκτικό τρόπο σε ένα βορεινό παραμύθι με τον τίτλο “Die waldfrau” (H γυναίκα του δάσους) (Märchen der Weltliteratur=Παραμύθια της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας), που μας μιλάει για έναν ξυλοκόπο ο οποίος σαγηνεύεται από μιαν όμορφη κοπέλλα που συνάντησε στο δάσος. Κάθε νύχτα αυτή τον παίρνει στο βουνό της, όπου όλα είναι πιο υπέροχα από ο,τιδήποτε έχει δη ως τότε. Μια μέρα, καθώς κόβει ξύλα, αυτή του φέρνει φαγητό μέσα σ’ ένα ασημένιο δοχείο, αλλά . καθώς κάθεται επάνω στον κορμό του δέντρου, αυτός βλέπει με τρόμο ότι έχει ουρά αγελάδας, και ότι αυτή η ουρά έχει πιαστεί σε μια σχισμάδα του δέντρου. Γρήγορα τραβάει έξω τη σφήνα του, έτσι ώστε η ουρά πιάνεται και τραβιέται έξω. Έπειτα γράφει το όνομα του Ιησού επάνω στο δοχείο. Αμέσως η γυναίκα εξαφανίζεται, και το δοχείο με το φαγητό γίνεται απλώς ένα κομμάτι από κρέας μοσχαριού γεμάτο ακαθαρσίες.
38. Ο καθρέφτης είναι γνωστός στις λαϊκές δεισιδαιμονίες σαν ένα μαγικό όργανο. Έχει υπερφυσικό χαρακτήρα, επειδή βλέπει κανείς το είδωλό του μια ή και δυο φορές σ’ αυτόν. Ένας μαγικός καθρέφτης δείχνει τί συμβαίνει σε όλον τον κόσμο ή προλέγει το μέλλον, και γενικά αποκαλύπτει μυστικά και κρυφά πράγματα. (Βλ. Handwörterbuch des Deutschen Aberglaubens, Τομ. 9, λήμμα “Spiegel”).

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.....

Αμέθυστος

επί τη εθνική επετείω

ΠΗΓΉ : www.olympia.gr

Posted by Νικόλας στο Οκτωβρίου 28, 2010 

γελοιογραφία του Ν. Καστανάκη

από την εφημερίδα Έθνος της 2ας Νοεμβρίου 1940

Εθνική επέτειος σήμερα, και είναι λογικό να υπάρχει ένα σφίξιμο… Να γιορτάσουμε το ΟΧΙ εμείς, που παραδοθήκαμε σε μια φούχτα τραπεζιτών, και ακόμη συζητάμε αν κάμαμε καλά ή κακά; Να πούμε τους πανηγυρικούς μας και να βγάλουμε στα μπαλκόνια τη σημαία, τη στιγμή που ψηθιρίζουμε κάθε τρεις και λίγο «ε, αφού δεν τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας, έπρεπε να έρθουν οι ξένοι να μας συμμαζέψουν…»; Ε, είναι λίγο καταθλιπτικό…

Κι όμως, αν δεν μιλήσουμε για το ΟΧΙ σήμερα, πότε θα μιλήσουμε; Μήπως ήταν κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε προ 10ετίας; Στην χρυσή εποχή του tittytainment; Όταν μας μπουκώνανε τηλεσκουπίδια οι Ιεροκύρηκες του εκφυλισμού; Όταν σβύνανε από τη συνείδησή μας τους κλεφταρματωλούς, τους κοσμοκαλόγερους και τους φτωχοδιάβολους που πολέμαγαν, όργωναν και θαλασσοπνίγονταν σ’αυτό το τόπο για να τους αντικαταστήσουν με άφυλους τραγουδιστες, λοβοτομημένα τσόκαρα και «επιτυχημένους» αεριτζήδες; Όταν μας μπούκωναν ολυμπιάδες και ευρά και Ευρώπες και μούλτι-κούλτι σαπουνόφουσκες;

Όχι. Τότε ήταν η belle epoque του εκσυγχρονιστικού δανειακού θαύματος. Δεν είχε νόημα.

Σήμερα όμως; Ε, αν μιλήσουμε για το ΟΧΙ σήμερα, ίσως και να σηκωθεί καμιά τρίχα. Αρκεί.

Πάντοτε αυτό αρκούσε.

γελοιογραφία ανωνύμου
από την εφημερίδα Έθνος της 13ης Νοεμβρίου 1940

Και επειδή στους πανηγυρικούς δεν τα πάω καλά, θα αρκεστώ να παραθέσω ένα απόσπασμα από την ανοικτή επιστολή «προς τον κύριον Μουσσολίνι» του Γεώργιου Βλάχου (Καθημερινή, 25 Νοεμβρίου 1940):

ΦΕΥΓΕΤΕ. Φεύγετε κατά τρόπον επονείδιστον, λασπωμένοι, αιματωμένοι, με τραύματα είς τα νώτα και τους γλουτούς, χωρίς κράνη, χωρίς πηλίκια, χωρίς πτερά, χωρίς υλικόν. Διατί;

Θα σας είπω, κ. Μουσσολίνι, διατί. Διότι το κράτος σας αυτό, το οποίον μας εθάμβωσεν όλους, δεν είχε το Δίκαιον ως θεμέλια. Διότι το σχολείον που εκτίσατε εστερείτο μαθήματος Ηθικής.

Διότι εις τους πολίτας τους Ιταλούς, εις τας νεολαίας, εις τα παιδιά, δεν εδώσατε έναν ύμνον προς την Πατρίδα, μίαν ζητωκραυγήν εθνικήν. Δεν ανεβήκατε εις ένα πύργον δια να τους ειπήτε: «Να, αυτή είναι η Ιταλία. Αρχίζει από κει και τελειώνει εκεί. Έχετε αυτήν την ιστορίαν, αυτούς τους προγόνους, αυτούς τους τάφους. Μάθετε ότι πρέπει να πέσετε όλοι πριν τους πατήσει εχθρός».

Αλλ’ ανεβήκατε εις μίαν σάπιαν καρέκλαν, δια να τους πείτε: «Να, αυτή είναι η Αβησσυνία. Οι κάτοικοί της δεν έχουν ούτε σουγιάν. Πηγαίνετε με τ΄αεροπλάνα σας να τους κάψετε. Αυτή είναι η Αλβανία. Οι άνθρωποί της είναι άοπλοι. Πηγαίνετε να τους κάμετε δούλους». Και έπειτα: «Αυτή είναι η Ελλάς. Έχει οκτώ εκατομμύρια κατοίκων και είμεθα σαράντα οκτώ. Ο οπλισμός της απέναντί μας είναι μηδαμινός. Οι πιλότοι των δήθεν αεροπορικών συγκοινωνιών μας την έχουν μάθει απ’έξω και την έχουν επισημάνει. Θα της κηρύξωμεν τον πόλεμον ξημερώματα, ενώ κοιμάται, έως το μεσημέρι θα έχωμεν ανατινάξει εις τον αέραν τα γεφύρια της, τους λιμένας της, τους κόμβους των συγκοινωνιών της, και το βράδυ, επειδή λείπει το είδος, θα πίνετε εις τας Αθήνας καφέν».

Αλλ’ όλα αυτά ήσαν άτιμα, όλα αυτά δεν ημπορούσαν να εμπνεύσουν κανένα, όλα αυτά απέπνεαν αδικίαν, κακοήθειαν, ψεύδος, επιβουλήν του ισχυρού εναντίον του ασθενούς. Όλα αυτά δεν ήτο δυνατόν να γίνουν ούτε Θούριον, ούτε Παιάν, ούτε Σημαία. Ήσαν όλα πτωχαί, άνανδροι, ρυπαραί εντολαί. Δι’ αυτό λοιπόν ενικήθητε. Δι’ αυτό οι άνθρωποί σας υπεχώρησαν, δι’ αυτό φεύγουν. Διότι τους είπατε να ζουν επικινδύνως, αλλά ζήτε σεις και οδηγείτε και διδάσκετε ως δειλός. Διότι ως δειλός εκάψατε την Αβησσυνίαν με υπερίτην. Ως δειλός επετέθητε κατά της Γαλλίας νεκράς, ως δειλός εφθάσατε εις την άοπλον Αλβανίαν, ως δειλός ήλθατε εις τα σύνορά μας με το στιλέτον, εις τας τρεις το πρωί. Οι δειλοί, λοιπόν, όπως εσείς, και οι φαύλοι ουδέποτε οδηγούν εις ανδραγαθήματα τους στρατούς και ουδέποτε ο Δόλος ωδήγησε τους ανθρώπους εις έργα σημαντικά. Δι’ αυτό και το Κράτος αυτό, του οποίου εχειροκρότησα και εγώ την ανατολήν, αρχίζει τώρα να δύη υπό τον παγκόσμιον χλευασμόν: Διότι η οικοδομή, κ. Μουσσολίνι, εστερείτο θεμελίων Δικαίου, διότι το Σχολείον που εκτίσατε εστερείτο μαθήματος Ηθικής…

γελοιογραφία της ρωσικής ομάδας Κουκρινίκσι (Μ. Κουπριάνοφ, Π. Κρίλοφ, Ν. Σοκόλοφ) του 1941

Πέντε κουβέντες έγραψε ο Βλάχος, απλές και κατανοητές.

Σε άλλο άρθρο, με τίτλο «το πελώριον ΟΧΙ!…» (21 Νοεμβρίου 1940) έγραφε:

Την πρώτην ώραν, όταν δια πρώτην φοράν ηκούσθησαν αι σειρήνες και δεν ήτο γνωστόν αν ήρχισε η επίθεσης, αν προελαύνωμεν ή υποχωρούμεν, ηκούσθη εις ένα υπόγειον αυτή η μεταξύ ανθρώπων του λαού ομιλία:
- Και τι θα γίνει;
- Νικήσαμε.
- Δηλαδή;
- Είπαμε ΟΧΙ.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τη χιλιόχρονη παράδοση αντίστασης του έθνους μας, ούτε να φιλοσοφήσουμε τι είναι πατριωτισμός και τι δεν είναι. Για να βγάλουμε συμπεράσματα και να πάρουμε παραδείγματα για το σήμερα, ας αναλογιστούμε μόνον τούτο, ότι ένας πόλεμος που χάσαμε, που είχαμε τέσσερα χρόνια κατοχής, πείνας, καταστροφής και 400.000 νεκρούς, εμείς τον κάναμε εθνική επέτειο, ισάξια με το ’21. Και, σε αντίθεση με όλη την Ευρώπη, αντί να γιορτάζουμε τη μέρα που τελείωσε ο πόλεμος, εμείς, μόνοι, γιορτάζουμε τη μέρα που ξεκίνησε…

Αμέθυστος

Τά Διαμάντια τού π.Σαράντη Σαράντου.

Απόσπασμα από τήν τελευταία ομιλία τού π.Σαράντου γιά τήν κάρτα τού πολίτη

Ἐμεῖς λοιπόν οἱ ἐφημέριοι πῶς βλέπουμε τούς πιστούς μας; Τούς βλέπουμε, τούς ἁγιάζουμε καί τούς μεταλαμβάνουμε μόνο ὡς πολῖτες τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν; Δέν τούς βλέπουμε ἑνιαίους, ὁλόκληρους, ὡς ἀκέραιες προσωπικότητες πού ζοῦν τώρα, ἐδῶ μαζί μας, ὅπως καί ἐμεῖς; Παράλληλα ὅμως πορεύονται πρός τήν αἰώνια ζωή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ Κύριός μας καταδέχτηκε καί ἦρθε στή γῆ μας. Ἔγινε ἀληθινός ἄνθρωπος. Πολιτογραφήθηκε, ἔλαβαν μέρος οἱ γονεῖς τοῦ Κυρίου μας στήν ἀπογραφή. Πλήρωσε ἀδιαμαρτύρητα φορολογία στό κράτος, ὅ­ταν τοῦ ζητήθηκε. Θά μποροῦσε νά πεῖ: Ἐγώ δέν πληρώνω, εἶμαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά καταξιώσει ὁλόκληρο τό φάσμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἐμεῖς λοι­πόν τούς πιστούς μας δέν τούς βλέπουμε ὡς ἀέρινες πνευματικές ὑπάρ­ξεις. Ἀπευθυνόμαστε στήν ἀόριστη ἰδεολογία τους, στή φιλοσοφία τους ἤ σέ ὅλο τό φάσμα τῆς ζωῆς τους; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει λόγο, ἔχει εὐθύνη, ἔχει εὐχές ἁγιαστικές, κυρίως τά μυστήρια. Ἀπευθύνεται σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο καί τόν ψυχοσωματικό καί τόν πνευματικό. Δέν ξεχωρίζει κανένα ἄνθρωπο μέχρι καί τό ἐπίγειο τέλος του, καί πέρα ἀπ’ αὐτό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν ἐτέλεσε ποτέ ξεχωριστή ἐπικήδεια ἀκολουθία γιά τούς καλούς καί εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καί ἄλλη διαφοροποιημένη, γιά τούς ὀλιγότερο εὐσεβεῖς καί λιγότερο συνειδητοποιημένους χριστιανούς.

Σχόλιο

Ο θεός λοιπόν τού κληρικαλισμού είναι η αγία τετράδα, δέν είναι η Αγία Τριάδα καί ευχαριστούμε τόν π.Σαράντο πού μάς τό διευκρίνησε.

Αμέθυστος

Για την 28η Οκτωβρίου 1940

Χρύσανθος Λαζαρίδης

Το 1895, ο Λόρδος Κέλβιν, κατά κόσμον William Thomson, ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς της εποχής του, διακήρυξε το εξής εκπληκτικό: «μηχανές που πετάνε, βαρύτερες από τον αέρα, είναι αδύνατο να κατασκευαστούν»! Οκτώ χρόνια αργότερα διαψεύστηκε πανηγυρικά από δύο ερασιτέχνες μηχανικούς, τους αδελφούς Wright, οι οποίοι κατασκεύασαν την πρώτη ιπτάμενη μηχανή. Ήταν βαρύτερη από τον αέρα. Και κατάφερε να πετάξει….


Το 1900, ο Λόρδος Κέλβιν έκανε μια ακόμα βαρυσήμαντη επισήμανση: «Δεν υπάρχει πια τίποτε καινούργιο να ανακαλύψουμε στη Φυσική», είπε. «Το μόνο που απομένει είναι να βελτιώσουμε τις μετρήσεις μας με ακρίβεια περισσότερων δεκαδικών ψηφίων» Πέντε χρόνια αργότερα κι αυτή η διαπίστωση διαψεύστηκε εξ ίσου πανηγυρικά. Ένας νεαρός υποψήφιος διδάκτορας, ο Αλβέρτος Αϊνστάϊν, ανέτρεψε τη Νευτώνεια Φυσική με τη Θεωρία της Σχετικότητας.

Λίγα χρόνια αργότερα, μια πλειάδα ακόμα νεώτερων φυσικών, ο ντε Μπρολί, ο Σρέντιγκερ, ο Χάϊζεμπεργκ και ο Ντυράκ θα ανέτρεπαν ότι είχε απομείνει από το Νευτώνειο κόσμο, με την Κβαντική θεωρία. Ο Λόρδος Κέλβιν είχε πέσει έξω, για μιαν ακόμα φορά. Αυτό, ασφαλώς, δεν τον εμπόδισε να συγκαταλέγεται, μέχρι σήμερα, μεταξύ των μεγαλύτερων φυσικών. Βρίσκεται μάλιστα θαμμένος στο αβαείο του Westminster, δίπλα στον Νεύτωνα… Αλλά η Νευτώνεια Φυσική, την οποία θεωρούσε «αιώνια, παγκόσμια κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια», είχε πολλαπλά ανατραπεί. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Πολύ λίγα χρόνια μετά τις βαρύγδουπες διαπιστώσεις του Λόρδου Κέλβιν, η επιστήμη της Φυσικής μπήκε σε μια νέα φάση ωριμότητας, όπου ξεπέρασε το αυτονόητο και προχώρησε στο αδιανόητο. Ο καμπυλωμένος χωροχρόνος του Αϊνστάϊν, τα κβάντα του Ντε Μπρολί, που ήταν κυματοσωματίδια - κύματα και σωματίδια ταυτόχρονα - η απροσδιοριστία της κβαντικής φυσικής του Σρέντιγκερ και του Χάιζεμπεργκ, όλα αυτά ήταν έννοιες αδιανόητες για το ευρύ κοινό. Αδιανόητες ακόμα και για πολλούς φυσικούς. Και σήμερα ακόμα, δεν υπάρχει πλήρης συμφωνία για το τι σημαίνουν. Εν πάση περιπτώσει, κάθε Επιστήμη κάθε κλάδος της Γνώσης, έρχεται κάποια στιγμή που ωριμάζει και προχωρά πέρα από το προφανές, πέρα από τη συμβατική λογική, πέρα από τα «αυτονόητα» της εποχής της.

Αλήθεια, όμως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την 28η Οκτωβρίου;

Απλούστατα: Υπάρχουν κάποια σημεία, κάποια επίπεδα, κάποιες κλίμακες, κάποιες συγκυρίες, κάποιες ακραίες καταστάσεις, όπου αυτό που φαίνεται «υπό κανονικές συνθήκες προφανές» και λογικό παύει να ισχύει. Όπως αυτό συμβαίνει στη Φυσική, στα Μαθηματικά, και στην Οικονομία, έτσι συμβαίνει και στην Πολιτική, ή στην Ιστορία των λαών.

Υπάρχουν κάποιες μεγάλες στιγμές, όπου αυτό που μοιάζει «υπό κανονικές συνθήκες προφανές», «τετράγωνα λογικό» και «αυτονόητο», ανατρέπεται. Κι ενεργοποιούνται όχι απλώς κάποια άλλα κίνητρα, πέρα από την κοινή λογική. Αλλά αρχίζουν να ισχύουν κάποιοι άλλοι κανόνες, κάποιας άλλης λογικής. Για να έλθουμε στον Πολιτική, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι οι συσχετισμοί ισχύος επιτρέπουν κάποιες επιλογές σε ένα λαό και του απαγορεύουν κάποιες άλλες. Και το τίμημα για όποιον λαό αψηφά τους συσχετισμούς ισχύος είναι η ήττα, η υποδούλωση και ο αφανισμός. Αυτά τα γνωρίζουμε καλά. Αλλά δεν ισχύουν πάντα. Υπάρχουν στιγμές, που η λογική της ισχύος και των συσχετισμών, αποδεικνύεται στείρα, λανθασμένη και μυωπική. Είναι τότε που ιδεολογικά προτάγματα ανατρέπουν τη λογική της ισχύος.

Να μερικά πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα που προσφέρει η σύγχρονη Ελληνική Ιστορία:

Ας μεταφερθούμε στο φθινόπωρο του 1940:

Η Γερμανία του Χίτλερ και η Ιταλία του Μουσολίνι - οι δυνάμεις του Άξονα - είχαν σαρώσει την Ευρώπη. Να προσέξουμε κάτι: Η Ελλάδα το 1940 δεν έκανε επιλογή «με ποια πλευρά θα μπει στον Πόλεμο». Δεν υπήρχαν, τη στιγμή εκείνη, «δύο πλευρές». Υπήρχε ο Άξονας που νικούσε παντού, έλεγχε τα πάντα στην Ευρώπη κι ετοιμαζόταν να επεκταθεί ακόμα παραπέρα. Κι από την άλλη πλευρά, υπήρχε η Αγγλία, ηττημένη, ταπεινωμένη και καθημαγμένη, που αντιστεκόταν λυσσαλέα, αλλά δεν είχε τίποτε να προσφέρει σε όποιους δυνητικούς συμμάχους της. Μπορεί η Σοβιετική Ένωση να φοβόταν ότι σύντομα θα ερχόταν κι η σειρά της, μπορεί να ετοιμαζόνταν μυστικά να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη Γερμανική επίθεση, αλλά τότε, τυπικά ακόμα, ήταν «διπλωματικός φίλος» της Γερμανίας, κι έστελνε «συγχαρητήρια τηλεγραφήματα» στο Βερολίνο, μετά από κάθε σαρωτική νίκη της Βέρμαχτ. Μπορεί και οι ΗΠΑ να συμπαραστέκονταν υλικά και ηθικά στη αγρίως δοκιμαζόμενη Βρετανία, αλλά τυπικά ήταν ουδέτερες ακόμα, και δεν φαινόταν εύκολο τότε, πως θα ξεπερνούσαν αυτή την ουδετερότητα. Ο νόμος περί υποχρέωσης στρατιωτικής θητείας και Γενικής επιστράτευσης, ψηφίστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο, μόλις το επόμενο καλοκαίρι, του 1941, μόλις με μια ψήφο διαφορά, μόλις τρείς μήνες πριν από το Πέρλ Χάρμπορ. Το φθινόπωρο του 1940, η ανάμιξη της Αμερικής στον Πόλεμο φαινόταν πολύ μακρινό και πολύ απίθανο ενδεχόμενο. Για την ακρίβεια, ο Πόλεμος έμοιαζε να έχει τελειώσει… Κι όμως, εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα, λαός και ηγεσία, καθεστώς κι αντιπολίτευση, επέλεξαν να αντισταθούν. Να αντισταθούν πλήρως, αποφασιστικά, αδιαπραγμάτευτα κι ανυποχώρητα. Πόσο «λογική» ήταν τότε εκείνη η επιλογή; Σύμφωνα με τα συμβατικά μέτρα, καθόλου λογική, απολύτως «παράλογη». Αν υπήρχαν τότε επαγγελματίες αναλυτές και τεχνοκράτες της διαχείρισης κρίσεων, θα εισηγούνταν ομόφωνα, την συνθηκολόγηση της Ελλάδας! Θα πίεζαν να διαπραγματευθεί η Ελλάδα, ακόμα και μείζονες εθνικές παραχωρήσεις, προκειμένου να ΜΗ βγει στον Πόλεμο, ή να βγει με το μέρος των τότε «νικητών»: Δηλαδή του Άξονα. Ευτυχώς, δεν υπήρχαν τότε τέτοια golden boys, που καταλαβαίνουν τις τεχνικές παραμέτρους του προβλήματος, αλλά συχνά δεν καταλαβαίνουν τη φύση του και τη δυναμική των βασικών μεγεθών του. Κι έτσι η Ελλάδα δεν πήγε με τους «νικητές», αντιστάθηκε στους «νικητές», υπέφερε τα πάνδεινα τα επόμενα δέκα χρόνια, αλλά κατάφερε να βγει κερδισμένη από τον Πόλεμο. Η Ελλάδα πήγε με τους τελικούς νικητές του Πολέμου, γιατί επέλεξε να αντισταθεί στους «νικητές» της στιγμής, την ώρα που ξέσπαγε ο Πόλεμος.

Δεν ήταν υπολογισμοί ισχύος, δεν ήταν κάποια σπάνια διορατικότητα, ήταν προτάγματα Ελευθερίας που καθόρισαν τη στάση της. Ας μεταφερθούμε, τώρα ένα χρόνο αργότερα. Μετά από τη νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού στα βουνά της Αλβανίας, και τη ταπείνωση της Μουσολινικής Ιταλίας, η Ελλάδα υφίσταται την επίθεση του Γερμανικού στρατού από τα βόρεια σύνορά της, τον Απρίλιο του 1941, και υποκύπτει. Βρίσκεται πλέον υπό τριπλή κατοχή. Κι όμως, έξη μήνες αργότερα ξεσηκώνεται ένα ανεπανάληπτο κίνημα Εθνικής Αντίστασης, που αγκαλιάζει τότε ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο. Την εποχή εκείνη ο, ελεγχόμενος από τις κατοχικές δυνάμεις, επίσημος τύπος επιχειρεί να κάμψει στο αντιστασιακό φρόνημα του Ελληνικού λαού.

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσαμε σήμερα, τα δημοσιεύματα της εποχής εκείνης:

«Είμεθα και ημείς Έλληνες», διαβάζουμε στις στήλες των τότε εφημερίδων, με τη χαρακτηριστική γλώσσα της εποχής.

«Θλιβόμεθα και ημείς από την κατοχήν της προσφιλούς ημών πατρίδος. Πλην κατανοούμεν ότι ο σήμερον διεξαγόμενος Πόλεμος θα κριθεί εκτός Ελλάδος. -- Είτε οι Γερμανοί και οι Σύμμαχοί των θα νικήσωσιν εις τον Πόλεμον αυτόν, οπότε πάσα «αντίστασις» εν Ελλάδι, είναι ματαία. -- Είτε οι Γερμανοί και οι Σύμμαχοί των θα χάσουν τον Πόλεμο, οπότε πάσα «αντίστασις» είναι περιττή. Είτε οι Γερμανοί θα νικήσουν και δεν θα φύγουν ποτέ, είτε θα χάσουν και θα φύγουν έτσι κι αλλιώς. Οπότε, εις πάσαν περίπτωσιν, η λεγόμενη «Αντίστασις» εν Ελλάδι, είτε είναι ματαία είτε είναι περιττή. Και μόνον θερμοκέφαλοι ή πράκτορες ξένων δυνάμεων προσπαθούν να παρασύρουν την αφρόκρεμα της Ελληνικής νεολαίας εις παράφρονας πράξεις καταστροφής και ολέθρου»

Αυτά έγραφαν τότε, από τις στήλες του ελεγχόμενου τύπου, οι κονδυλοφόροι των κατοχικών κυβερνήσεων και τα «παπαγαλάκια» των κατοχικών αρχών. Προσπαθήστε να δείτε αυτή την προπαγάνδα, όχι με τα μάτια του σήμερα, όχι με τη γνώση του τι έγινε αργότερα, αλλά με τα μάτι του τότε. Παρατηρείστε ότι η προπαγάνδα αυτή λογικά ήταν «τετράγωνη», δεν έμπαζε από πουθενά. Η υποταγή, η παθητικότητα, ο καιροσκοπισμός και η μοιρολατρία έμοιαζαν τότε απολύτως ορθολογικά θεμελιωμένες. Η Αντίσταση έμοιαζε απολύτως «παράλογη» και «τυχοδιωκτική» Ευτυχώς, όμως, ο ελληνικός λαός δεν άκουσε τότε «τη φωνή της λογικής», αλλά τη φωνή της καρδιάς και του φρονήματός του. Ευτυχώς, δεν προσχώρησε στη «λογική της υποταγής», αλλά «παρασύρθηκε» από τα προτάγματα Ελευθερίας κι Αντίστασης. Σήμερα είμαστε όλοι υπερήφανοι για την «παράλογη» εκείνη αντίσταση των πατεράδων και των παππούδων μας. Κι αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση την «τετράγωνη λογική» των εντεταλμένων κονδυλοφόρων της Κατοχής. Είναι, άραγε, σφάλμα να υπολογίζει κανείς προσεκτικά τους συσχετισμούς ισχύος; Είναι λάθος να επιλέγει κανείς την πολιτική που ελαχιστοποιεί τις ζημιές σε μια κρίση; Άραγε, δεν είναι σωστό, δεν το ακούμε τόσο συχνά τριγύρω μας, δεν το επαναλαμβάνουμε συνεχώς κι εμείς οι ίδιοι, ότι στα μεγάλα θέματα πολιτικής πρέπει να αποφασίζουμε με το μυαλό κι όχι με το συναίσθημα; -- Όμως, τι θα πει αυτό; -- Αλήθεια τι θα πεί να «να υποτάσσουμε το συναίσθημα στη λογική»; Ακόμα και τη λογική της υποταγής; Μόνο λογική έχουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές! Αυτοί, αν τους προγραμματίσεις σωστά, μπορούν να μεγιστοποιούν το όφελος, δεδομένων των περιορισμών που τους τίθενται κάθε φορά, και να αποφασίζουν το μικρότερο κακό. Αλλά οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι δίκτυα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Έχουν νου, αλλά έχουν και καρδιά, διαθέτουν σκέψη, αλλά έχουν και κάτι που ΔΕΝ έχουν οι υπολογιστές: Συναισθηματική νοημοσύνη. Έχουν φόβους, έχουν ελπίδες, έχουν όνειρα, έχουν προσδοκίες, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, έχουν αξίες, έχουν αισθητική, έχουν ελαττώματα, έχουν μικρότητες, έχουν κι αρετές, έχουν σύνδρομα αυτοκαταστροφής, αλλά κι εξάρσεις αυτοθυσίας. Πώς μπορούν να προγραμματιστούν γραμμικά όλες αυτές οι ανθρώπινες ιδιότητες και να μπουν σε μια μήτρα υπολογιστικής βελτιστοποίησης; Οι ανθρώπινες κοινωνίες θα αποφασίζουν πάντα και με το συναίσθημα. Ιδιαίτερα σε συνθήκες υπέρτατης κρίσης, θα αποφασίζουν κυρίως με το συναίσθημα. Αλλιώς θα χάσουν την ανθρωπιά τους. Αν αφαιρέσετε τις αξίες, τα προτάγματα, τους φόβους, τις φιλοδοξίες και την αισθητική, δεν μένει τίποτε «ανθρώπινο» από μια κοινωνία. Οι ανθρώπινες κοινωνίες θα αποφασίζουν πάντα – σε κρίσιμες στιγμές – με το συναίσθημα. Και θα αποφασίζουν σωστά, αν ελέγχουν το συναίσθημα με τη λογική τους. Όχι αν υποτάσσουν το συναίσθημα στη λογική τους. Όταν η Λογική ελέγχει το συναίσθημα, όταν χαλιναγωγεί τις ενστικτώδεις αντιδράσεις, τότε εξανθρωπίζεται η κοινωνία. Όμως, όταν η λογική υποτάσσει το συναίσθημα, τότε η κοινωνία χάνει την ανθρωπιά της. Τα ιδεολογικά προτάγματα είναι ακριβώς αυτό: η λογική – ή μάλλον η ιδεολογική επεξεργασία – των συλλογικών συναισθηματικών αντιδράσεων μιας κοινωνίας σε δύσκολες στιγμές. Ώστε να μη κυριαρχήσει ο φόβος, το μίσος, η παράνοια. Αλλά αρχές και αξίες, που διασώζουν μια κοινωνία και την ανθρωπιά της.

Τα ιδεολογικά προτάγματα Ελευθερίας είναι οι αρμοί με τους οποίους οικοδομήθηκε αυτό που ονομάζουμε σύγχρονος Πολιτισμός. Στη Δύση κι όχι μόνο… Κι αυτό δεν είναι άρνηση της Λογικής. Είναι μια άλλη Λογική. Όχι η λογική της καθημερινότητας. Όχι η λογική υπό «κανονικές συνθήκες»… Είναι η Λογική σε ακραίες καταστάσεις μεγάλων κρίσεων, μεγάλων στιγμών, όταν οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Όταν δεν μετράνε οι λεπτές ισορροπίες και οι περίτεχνες εξισορροπήσεις. Όταν μετράνε τα μεγάλα άλματα και οι μεγάλες υπερβάσεις - της μικρότητας, της ατομικότητας, της καθημερινότητας. Όταν ο Άνθρωπος αναμετράται με τον εαυτό του και τον ξεπερνά. Όταν αναμετράται με τη μοίρα του και την υποτάσσει στη θέλησή του. Όταν διαλέγει την Ελευθερία του και την πραγματώνει, ακόμα κι αν αυτή του την επιλογή την πληρώνει ακριβά. Τα προτάγματα Ελευθερίας είναι η υπέρτατη Λογική που επιλέγει μια κοινωνία στις μεγάλες, στις δύσκολες στιγμές της. Όπως ακριβώς στις κλίμακες των υποατομικών σωματιδίων παύει να ισχύει η Νευτώνεια Φυσική και ισχύει μια άλλη Φυσική – η Κβαντική. Όπως ακριβώς στις κλίμακες των μεγάλων γαλαξιακών μαζών και των υψηλών ταχυτήτων, κοντά στην ταχύτητα του φωτός, επίσης παύει να ισχύει η Νευτώνεια Φυσική και ισχύει η Γενική Σχετικότητα του καμπυλωμένου χωροχρόνου. Έτσι ακριβώς, στις μεγάλες, στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές των λαών, παύουν να ισχύουν οι προσεκτικοί υπολογισμοί ισχύος, εξισορρόπησης συσχετισμών και ελαχιστοποίησης ζημιών, και ισχύει μια άλλη λογική: Εκείνη που υπαγορεύουν τα προτάγματα Ελευθερίας. Είναι οι στιγμές που κάθε λαός κάνει το αναπάντεχο άλμα, ανάμεσα στις συμβατότητες της καθημερινότητάς του και τις παρακαταθήκες της Ιστορίας του. Αλλάζει κώδικα Λογικής. Δεν γίνεται «παράλογος». Αλλάζει κανόνες συμπεριφοράς. Δεν γίνεται «παρανοϊκός». Ανακαλύπτει τον εαυτό του. Δεν «χάνει το μυαλό του».

Είθε ποτέ να μη ξανά-χρειαστεί να ξεφύγουμε από την πολύ βολική θαλπωρή της καθημερινότητάς μας. Είθε ποτέ να μη ξανά-χρειαστεί να αναμετρηθούμε με την Ιστορία μας. Αλλά καλού-κακού, ας έχουμε κάπου πρόχειρο στη βιβλιοθήκη μας το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη: «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»: Το ποίημα αυτό τελειώνει με το συγκλονιστικό στίχο, τη στιγμή που ξεψυχάει ο ήρωας:

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα
Tου κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:
Ελευθερία Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:
EΛEYΘEPIA … Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει! …
Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!

Οι στίχοι αυτοί του Νομπελίστα ποιητή μας, δεν έχουν τίποτε το «ορθολογικό» Έχουν όμως, προτάγματα Ελευθερίας, έχουν αλήθεια, έχουν μεγαλοσύνη, Έχουν όλα αυτά που φτιάχνουν Πολιτισμό. Και σας αγγίζουν, επειδή δεν υποτάξατε τα αισθήματά σας στην λογική σας, επειδή είστε άνθρωποι, όχι υπολογιστικές συσκευές, επειδή έχετε ψυχή, έχετε καρδιά, έχετε συναισθήματα, έχετε αισθητική.

Κι όσο έτσι είστε κι έτσι αντιδράτε, το Πνεύμα που εκείνοι πότισαν με το αίμα τους, Ζει.
Ο πολιτισμός που εκείνοι μπόλιασαν με τη θυσία τους, Ζει.
Η μεγάλη παράδοση που εκείνοι άφησαν πίσω τους, Ζει
Και θα Ζεί αιώνια

πηγή: αντίφωνο

Αμέθυστος

ΥΓ. ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ  ΟΧΙ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΗΡΩΙΚΑ,  ΓΙΑΤΙ  ΟΧΙ;