πηγή : ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
•Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος: «Ἀποτελεῖ μεγάλο εὐεργέτημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία νὰ διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν πλουσιότατη καὶ θεολογικὴ καὶ ἐκκλησιαστική της γλῶσσα, ὅπως ἐπίσης καὶ ὅτι ἡ ἁπλούστευσή της πιθανὸν νὰ ἐπισύρει τὸν εὐτελισμὸ τῶν ὑψηλῶν νοημάτων ποὺ ἡ ὑπάρχουσα γλῶσσα μεταφέρει.» (Ἀπὸ τὸν Πρόλογό Του στὰ «Πρακτικὰ τῆς Ἡμερίδος “ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ”» (βλ. σχετ. : http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/09/ἐξεδόθησαν-τὰ-πρακτικὰ-τῆς-ἡμερίδο/)
•Σὲ ἐρώτηση (ἐξ ἀφορμῆς τοῦ γνωστοῦ Ἑσπερινοῦ τὴν παραμονὴ τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου) δημοσιογράφου, ἐὰν ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς στὴν Λατρεία «θὰ φέρει περισσότερο κόσμο στὴν Ἐκκλησία, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος ἀπάντησε: «Δὲν ξέρω ἂν θὰ ἔρθουν περισσότεροι, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι αὐτοὶ ποὺ θὰ εἶναι καὶ εἶναι στὸ Ναό ἐκείνη τὴν ὥρα, ἱκανοποιοῦνται ἀφάνταστα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν μέσα τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ».(anagrafes.com).
ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Εἶναι ἡλίου φαεινότερον πὼς στὴν Ἐκκλησία ἔχει εἰσβάλει ἐπιδημία “διγλωσσίας”. Οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς χρήσεως μεταφρασμένων κειμένων στὴν Λατρεία δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἀκούσουν ΤΙΠΟΤΑ. Οὔτε τὴν Ἐκκλησία. Οὔτε τοὺς θεοφωτίστους ἄνδρες. (βλ. σχετ. Π.χ.: βλ. σχετ: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/04/ὁ-ἅγ-γεώργιος-καρσλίδης-γιὰ-τὴν-κατα/) Ἄραγε τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἂν δὲν συντάσσεται μαζί τους, θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ Τὸν ἀκούσουν; Μόνο τὴν γνώμη τους καὶ τὸ πεῖσμα τους φαίνεται πὼς ὑποστηρίζουν. Καὶ τὴν ἀχαλίνωτη καινοτομία, ποὺ ἔτσι καὶ λάβει διαστάσεις, τότε ἀλίμονο, θὰ εἶναι ἀσυγκράτητη. Κάθε ἐπίσκοπος καὶ κάθε ἱερέας θὰ θεωρεῖ πὼς δικαιοῦται νὰ αὐτοσχεδιάζει, γι᾽ αὐτὸ ποὺ θὰ τοῦ φαίνεται πιὸ κατανοητό, πιὸ σύγχρονο, πιὸ “ἀνοιχτό”. «Ὅποιος σπέρνει ἀνέμους, θὰ θερίσει θύελλες».
Τὸ βασικότερο πρόβλημα στὸ ὅλο θέμα εἶναι ὅτι μιλιοῦνται πλέον δύο «διαφορετικὲς γλῶσσες». Ὄχι ἀρχαῖα καὶ νέα ἑλληνικά, ἀλλὰ δύο διαφορετικοὶ τρόποι “συνομιλίας” μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν Παράδοση καὶ κατανοήσεως τῶν προβλημάτων. Δύο διαφορετικοὶ κόσμοι. Δύο διαφορετικὲς ἐν τέλει “γλῶσσες”.
Ὁ Σεβ. Δημητριάδος σὲ ἕνα πράγμα ἔχει δίκιο: στὸ ὅτι ἡ ὑπόθεση θὰ κρατήσει ἀμείωτο τὸ ἐνδιαφέρον τῶν… “τηλεθεατῶν”. Ἀλλὰ καὶ θὰ προκαλέσει τραύματα στὴν Ἐκκλησία.
Καὶ ὅλα αὐτὰ ἐν ὀνόματι τῆς θεοποιημένης “κατανοήσεως” καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς «ἀφαντάστου (καὶ …ἐγγυημένης) ἱκανοποιήσεως», συμφώνως πρὸς τὶς δηλώσεις τοῦ Σεβ. Δημητριάδος!
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος, Γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, Γλῶσσα τῆς Λατρείας, Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος
«ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗΣ»
ΕΙΣΑΓ. ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Μὲ μιὰ λιτὴ καὶ καθαρὴ διατύπωση καὶ μιὰ ὀρθόδοξη διαύγεια ἀκτινογραφεῖται στὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα ἡ “περιπέτεια” τῆς σημερινῆς «θεολογίας». Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὑπογραμμίζεται ἡ προτεραιότητα τῆς βιωματικῆς μετοχῆς στὴν θεολογία ἀντὶ τῆς ἀκαδημαϊκῆς προσεγγίσεως ἐπισημαίνεται ἐμφατικὰ ἕνα καθοριστικὸ σημεῖο προβληματισμοῦ: δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ ἄντληση κριτηρίων καὶ ἑρμηνευτικῶν “κλειδιῶν” ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν πολιτισμό γιὰ λογαριασμὸ τῆς θεολογίας, ὅταν ὁ κόσμος καὶ ὁ “πολιτισμός” του στενάζουν κάτω ἀπὸ τὶς φθοροποιὲς δυνάμεις τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Θεολογία “ἀνοίγεται” στὸν κόσμο μὲ ἀνόθευτο τὸ λυτρωτικὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς προσμίξεις “ἐνδοκοσμικές”.
Αὐτὸ ἤθελε νὰ τονίσει καὶ
ἡ χθεσινὴ ἀνάρτηση τῆς « ΧΡ. ΒΙΒΛ.» ὑπὸ τὸν τίτλο «ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ»: http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/01/20/συνάφεια-μὲ-τὸν-θεό/ καθὼς καὶ ἡ λίγο παλαιότερη, ἀπὸ τὸν «Περὶ Ἐνανθρωπήσεως Λόγο» τοῦ Μ. Ἀθανασίου : http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/01/18/καλὸς-βίος-καὶ-κατὰ-χριστὸν-ἀρετή/
Τοῦ Σωτήρη Γουνελᾶ
•(Ἀπόσπασμα βιβλιοκρισίας)
(…) Στοὺς περισσότερους θεολόγους διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι δουλεύουν -καὶ δουλεύουμε ὅλοι μας- πάνω σὲ ἕτοιμη τροφή! Οἱ Βασίλειοι καὶ οἱ Γρηγόριοι καὶ οἱ ἄλλοι δὲν δούλεψαν σὲ ἕτοιμη τροφή, ἀλλὰ τὴν δημιούργησαν καὶ τὴν μορφοποίησαν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Ὁπωσδήποτε ὑπῆρχε ὁ Λόγος τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ κυρίως ὑπῆρχε καὶ τοὺς ἄνοιξε δρόμο φωτεινό, ἦταν ἡ μετοχή τους στὰ μυστήρια καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν θὰ κατόρθωναν τίποτα ἄξιο θεογνωσίας καὶ θεολογίας. Τὸ γνώριζαν καὶ τὸ εἶπαν. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ἀκολουθήσουμε -ἀντὶ δηλαδὴ νὰ συνεχίσουμε- αὐτὸ τὸν δρόμο ἐμεῖς οἱ σημερινοί, μπλέκουμε μὲ ἑκατοντάδες ἂν ὄχι χιλιάδες διαβάσματα καὶ βιβλία (πρέπει κανεὶς σήμερα νὰ μιλᾶ γιὰ βιβλιακὴ θεολογία) καὶ διασταυρώνουμε τὶς ὅποιες πανεπιστημιακὲς θεολογίες μας μὲ ἄλλες χριστιανικὲς ἢ μή. Καταδαπανώμαστε ἔτσι σὲ ἀτέρμονες συζητήσεις καὶ ἀναλύσεις τῶν πιὸ ὑψηλῶν θεολογικῶν ἀληθειῶν καὶ ἐναλλάσσουμε ἑρμηνεῖες, λησμονώντας ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξουν αὐτὰ ποὺ ὑποτίθεται ἀναζητοῦμε, προσδοκοῦμε, ἐπιθυμοῦμε ἂν ὄχι καὶ διεκδικοῦμε, ἀπαιτεῖται συγκεκριμένη προσωπικὴ ἐργασία καὶ ἐμπειρία, προσωπικὴ μεταμόρφωση καὶ ἀνακαίνιση γιὰ νὰ φτάσουμε κάποτε (ἂν εἶναι δυνατὸ αὐτὸ) σὲ εὐρύτερη ἀνακαινισμένη ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα.
. Οἱ θεολογικὲς ἀλήθειες δὲν εἶναι ζήτημα συζητήσεων καὶ διανοητικῆς ἔρευνας ἐπιστημονικοῦ, δηλαδὴ διαλογικοῦ, χαρακτήρα. Αὐτὸ ἀφορᾶ τὸ δευτερότερο μέρος τῆς θεολογικῆς ἐμπειρίας, ἕνα εἶδος φιλολογικῆς ἐπεξεργασίας καὶ μελέτης. Ἀλλὰ τὸ κυρίως θεολογικὸ εἶναι ζήτημα θεοπνευστίας καὶ χάρης, εἶναι ζήτημα μετοχῆς στὰ μυστήρια, εἶναι ζήτημα ἀνοίγματος, ὄχι στὸν κόσμο καὶ στὸν πολιτισμό, ὅπως λέει σὲ ὁρισμένα σημεῖα τὸ βιβλίο, ἀλλὰ πρώτιστα στὸ ἔνδοθεν τῆς καρδίας, στὸν Λόγο καὶ τὴν Ἀγάπη ποὺ μᾶς δόθηκε διαμέσου τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀνάστασης.
. Γιατί πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνοιχτῶ στὸν κόσμο καὶ τὸν πολιτισμὸ ὅταν καὶ τὰ δύο αὐτὰ σήμερα παρουσιάζουν τὶς ὄψεις ποὺ λίγο πολὺ ξέρουμε; Ὁ σ. ἀφιερώνει ξεχωριστὸ κεφάλαιο στὴν ἀθεΐα (καὶ καλὰ κάνει) ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ζητᾶ διὰ τῆς ἀθεΐας, ἐννοώντας τὴν παρουσία της καὶ τὴν πρόκληση ποὺ παρουσιάζει, νὰ ἀνανεώσουμε τὴν νεκρωμένη καὶ παραμορφωμένη Ὀρθοδοξία μας. Ὁ κόσμος καὶ ὁ πολιτισμός, πρέπει ἐπιτέλους νὰ καταλάβουμε, ὅτι σήμερα βρίσκονται σὲ ἀπέραντη διάχυση καὶ ἀκατάπαυστη ροὴ (ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτη ἐμπορευματοποίηση), ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος, καταλύοντας τὰ ὅρια ποὺ τοῦ εἶχε θέσει ὁ Θεός, παραδόθηκε στὶς ἄπειρες δυνατότητες καὶ ξαμολύθηκε σὲ κατάκτηση τῶν πάντων σὲ ἐπίπεδο γνωστικὸ καὶ ἐκμεταλλευτικό, ἂν μπορῶ νὰ τὸ πῶ, ἀπαιτώντας λυσσαλέα ἀπὸ τὴ γῆ (ἂν ὄχι καὶ ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες) νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία του γιὰ ἡδονὴ καὶ εὐτυχία, ἀπολύτως ὑλιστικοῦ τύπου. Φυσικὰ τὰ πράγματα δὲν ἔφτασαν ἀκόμη στὸν πάτο, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἐξακολουθοῦμε νὰ μιλοῦμε. Καὶ ὑπάρχουν εὐτυχῶς ὀάσεις φωτὸς καὶ ἀγάπης καὶ ὀμορφιᾶς καὶ τέχνης καὶ γνώσης καὶ ζωῆς μέσα στὸν κόσμο, ὀρθόδοξο καὶ μή. Ἀλλὰ σπανίζουν καὶ βεβαίως ἀντιστέκονται στὴν ἐξάπλωση τοῦ μηδενιστικοῦ πολτοῦ. (…)
ΠΗΓΗ: περιοδ. «Θεολογία», Ἰούλ. – Σεπτ. 2010. Διαδίκτυο http://www.alopsis.gr/
Aμέθυστος
Φίλος "Ανώνυμος" σχολίασε :
«Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι» (Ευριπίδης).
Οι πιστοί διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο Μητροπολίτης καινοτομούσε και παράνομα διάβαζε τη μετάφραση της Π.Δ. και όχι το κείμενο(και δεν θα καλέσουμε την ασφάλεια για ανακρίσεις ώστε να εξετάσουμε αν είναι βαλτοί ή όχι, αλλά θα μείνουμε επί της ουσίας).
Στις διαμαρτυρίες των πιστών συνέχισε ετσιθελικά και με στόμφο το διάβασμα.
Αν η διαμαρτυρία, όμως, προερχόταν από κάποιο ετερόδοξο σύνεδρο της Θεολογικής Ακαδημίας Βόλου, κατά προτίμηση παπαδίνα, αμέσως θα διέκοπτε τη ανάγνωση, για να μην την κακοκαρδίσει και θα συζητούσε επί της ουσίας την άποψή της.
Τώρα, όμως, που πρόκειται για ορθόδοξους, πιστούς του ποιμνίου του, τους αντιμετωπίζει υποτιμητικά. Με λογική Γκέμπελς απαντά: «Είναι κάτι που το κάνω δύο χρόνια τώρα. Δεν είναι τωρινό γεγονός»!!!
Άρα Σεβασμιώτατε, με τη λογική σας, αν πιάσουν ένα εγκληματία στο 10ο έγκλημά του, μπορεί να ισχυρισθεί το ίδιο με εσάς:
Ρε παιδιά, τώρα το θυμηθήκατε να με πιάσετε. Εγώ σκοτώνω 2 χρόνια τώρα, κι αυτό είναι το δέκατο έγκλημά μου!
Παίρνετε άριστα στην προπαγάνδα, Σεβασμιώτατε. Και συνεχίζει απτόητος απαντώντας στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου: «Το κάνω μόνο εγώ, δεν υπάρχει εγκύκλιος για να το επιβάλλει…».
Έτσι, την παραβίαση των Ι. κανόνων και της Παραδόσεως, την παρουσιάζει ως παλικαριά.
Και εις ανώτερα, Σεβασμιώτατε!
Π. Σ., θεολόγος
•Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος: «Ἀποτελεῖ μεγάλο εὐεργέτημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία νὰ διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν πλουσιότατη καὶ θεολογικὴ καὶ ἐκκλησιαστική της γλῶσσα, ὅπως ἐπίσης καὶ ὅτι ἡ ἁπλούστευσή της πιθανὸν νὰ ἐπισύρει τὸν εὐτελισμὸ τῶν ὑψηλῶν νοημάτων ποὺ ἡ ὑπάρχουσα γλῶσσα μεταφέρει.» (Ἀπὸ τὸν Πρόλογό Του στὰ «Πρακτικὰ τῆς Ἡμερίδος “ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ”» (βλ. σχετ. : http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/09/ἐξεδόθησαν-τὰ-πρακτικὰ-τῆς-ἡμερίδο/)
•Σὲ ἐρώτηση (ἐξ ἀφορμῆς τοῦ γνωστοῦ Ἑσπερινοῦ τὴν παραμονὴ τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου) δημοσιογράφου, ἐὰν ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς στὴν Λατρεία «θὰ φέρει περισσότερο κόσμο στὴν Ἐκκλησία, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος ἀπάντησε: «Δὲν ξέρω ἂν θὰ ἔρθουν περισσότεροι, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι αὐτοὶ ποὺ θὰ εἶναι καὶ εἶναι στὸ Ναό ἐκείνη τὴν ὥρα, ἱκανοποιοῦνται ἀφάνταστα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν μέσα τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ».(anagrafes.com).
ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Εἶναι ἡλίου φαεινότερον πὼς στὴν Ἐκκλησία ἔχει εἰσβάλει ἐπιδημία “διγλωσσίας”. Οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς χρήσεως μεταφρασμένων κειμένων στὴν Λατρεία δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἀκούσουν ΤΙΠΟΤΑ. Οὔτε τὴν Ἐκκλησία. Οὔτε τοὺς θεοφωτίστους ἄνδρες. (βλ. σχετ. Π.χ.: βλ. σχετ: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/04/ὁ-ἅγ-γεώργιος-καρσλίδης-γιὰ-τὴν-κατα/) Ἄραγε τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἂν δὲν συντάσσεται μαζί τους, θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ Τὸν ἀκούσουν; Μόνο τὴν γνώμη τους καὶ τὸ πεῖσμα τους φαίνεται πὼς ὑποστηρίζουν. Καὶ τὴν ἀχαλίνωτη καινοτομία, ποὺ ἔτσι καὶ λάβει διαστάσεις, τότε ἀλίμονο, θὰ εἶναι ἀσυγκράτητη. Κάθε ἐπίσκοπος καὶ κάθε ἱερέας θὰ θεωρεῖ πὼς δικαιοῦται νὰ αὐτοσχεδιάζει, γι᾽ αὐτὸ ποὺ θὰ τοῦ φαίνεται πιὸ κατανοητό, πιὸ σύγχρονο, πιὸ “ἀνοιχτό”. «Ὅποιος σπέρνει ἀνέμους, θὰ θερίσει θύελλες».
Τὸ βασικότερο πρόβλημα στὸ ὅλο θέμα εἶναι ὅτι μιλιοῦνται πλέον δύο «διαφορετικὲς γλῶσσες». Ὄχι ἀρχαῖα καὶ νέα ἑλληνικά, ἀλλὰ δύο διαφορετικοὶ τρόποι “συνομιλίας” μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν Παράδοση καὶ κατανοήσεως τῶν προβλημάτων. Δύο διαφορετικοὶ κόσμοι. Δύο διαφορετικὲς ἐν τέλει “γλῶσσες”.
Ὁ Σεβ. Δημητριάδος σὲ ἕνα πράγμα ἔχει δίκιο: στὸ ὅτι ἡ ὑπόθεση θὰ κρατήσει ἀμείωτο τὸ ἐνδιαφέρον τῶν… “τηλεθεατῶν”. Ἀλλὰ καὶ θὰ προκαλέσει τραύματα στὴν Ἐκκλησία.
Καὶ ὅλα αὐτὰ ἐν ὀνόματι τῆς θεοποιημένης “κατανοήσεως” καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς «ἀφαντάστου (καὶ …ἐγγυημένης) ἱκανοποιήσεως», συμφώνως πρὸς τὶς δηλώσεις τοῦ Σεβ. Δημητριάδος!
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος, Γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, Γλῶσσα τῆς Λατρείας, Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος
«ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗΣ»
ΕΙΣΑΓ. ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Μὲ μιὰ λιτὴ καὶ καθαρὴ διατύπωση καὶ μιὰ ὀρθόδοξη διαύγεια ἀκτινογραφεῖται στὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα ἡ “περιπέτεια” τῆς σημερινῆς «θεολογίας». Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὑπογραμμίζεται ἡ προτεραιότητα τῆς βιωματικῆς μετοχῆς στὴν θεολογία ἀντὶ τῆς ἀκαδημαϊκῆς προσεγγίσεως ἐπισημαίνεται ἐμφατικὰ ἕνα καθοριστικὸ σημεῖο προβληματισμοῦ: δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ ἄντληση κριτηρίων καὶ ἑρμηνευτικῶν “κλειδιῶν” ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν πολιτισμό γιὰ λογαριασμὸ τῆς θεολογίας, ὅταν ὁ κόσμος καὶ ὁ “πολιτισμός” του στενάζουν κάτω ἀπὸ τὶς φθοροποιὲς δυνάμεις τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Θεολογία “ἀνοίγεται” στὸν κόσμο μὲ ἀνόθευτο τὸ λυτρωτικὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς προσμίξεις “ἐνδοκοσμικές”.
Αὐτὸ ἤθελε νὰ τονίσει καὶ
ἡ χθεσινὴ ἀνάρτηση τῆς « ΧΡ. ΒΙΒΛ.» ὑπὸ τὸν τίτλο «ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ»: http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/01/20/συνάφεια-μὲ-τὸν-θεό/ καθὼς καὶ ἡ λίγο παλαιότερη, ἀπὸ τὸν «Περὶ Ἐνανθρωπήσεως Λόγο» τοῦ Μ. Ἀθανασίου : http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/01/18/καλὸς-βίος-καὶ-κατὰ-χριστὸν-ἀρετή/
Τοῦ Σωτήρη Γουνελᾶ
•(Ἀπόσπασμα βιβλιοκρισίας)
(…) Στοὺς περισσότερους θεολόγους διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι δουλεύουν -καὶ δουλεύουμε ὅλοι μας- πάνω σὲ ἕτοιμη τροφή! Οἱ Βασίλειοι καὶ οἱ Γρηγόριοι καὶ οἱ ἄλλοι δὲν δούλεψαν σὲ ἕτοιμη τροφή, ἀλλὰ τὴν δημιούργησαν καὶ τὴν μορφοποίησαν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Ὁπωσδήποτε ὑπῆρχε ὁ Λόγος τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ κυρίως ὑπῆρχε καὶ τοὺς ἄνοιξε δρόμο φωτεινό, ἦταν ἡ μετοχή τους στὰ μυστήρια καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν θὰ κατόρθωναν τίποτα ἄξιο θεογνωσίας καὶ θεολογίας. Τὸ γνώριζαν καὶ τὸ εἶπαν. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ἀκολουθήσουμε -ἀντὶ δηλαδὴ νὰ συνεχίσουμε- αὐτὸ τὸν δρόμο ἐμεῖς οἱ σημερινοί, μπλέκουμε μὲ ἑκατοντάδες ἂν ὄχι χιλιάδες διαβάσματα καὶ βιβλία (πρέπει κανεὶς σήμερα νὰ μιλᾶ γιὰ βιβλιακὴ θεολογία) καὶ διασταυρώνουμε τὶς ὅποιες πανεπιστημιακὲς θεολογίες μας μὲ ἄλλες χριστιανικὲς ἢ μή. Καταδαπανώμαστε ἔτσι σὲ ἀτέρμονες συζητήσεις καὶ ἀναλύσεις τῶν πιὸ ὑψηλῶν θεολογικῶν ἀληθειῶν καὶ ἐναλλάσσουμε ἑρμηνεῖες, λησμονώντας ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξουν αὐτὰ ποὺ ὑποτίθεται ἀναζητοῦμε, προσδοκοῦμε, ἐπιθυμοῦμε ἂν ὄχι καὶ διεκδικοῦμε, ἀπαιτεῖται συγκεκριμένη προσωπικὴ ἐργασία καὶ ἐμπειρία, προσωπικὴ μεταμόρφωση καὶ ἀνακαίνιση γιὰ νὰ φτάσουμε κάποτε (ἂν εἶναι δυνατὸ αὐτὸ) σὲ εὐρύτερη ἀνακαινισμένη ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα.
. Οἱ θεολογικὲς ἀλήθειες δὲν εἶναι ζήτημα συζητήσεων καὶ διανοητικῆς ἔρευνας ἐπιστημονικοῦ, δηλαδὴ διαλογικοῦ, χαρακτήρα. Αὐτὸ ἀφορᾶ τὸ δευτερότερο μέρος τῆς θεολογικῆς ἐμπειρίας, ἕνα εἶδος φιλολογικῆς ἐπεξεργασίας καὶ μελέτης. Ἀλλὰ τὸ κυρίως θεολογικὸ εἶναι ζήτημα θεοπνευστίας καὶ χάρης, εἶναι ζήτημα μετοχῆς στὰ μυστήρια, εἶναι ζήτημα ἀνοίγματος, ὄχι στὸν κόσμο καὶ στὸν πολιτισμό, ὅπως λέει σὲ ὁρισμένα σημεῖα τὸ βιβλίο, ἀλλὰ πρώτιστα στὸ ἔνδοθεν τῆς καρδίας, στὸν Λόγο καὶ τὴν Ἀγάπη ποὺ μᾶς δόθηκε διαμέσου τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀνάστασης.
. Γιατί πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνοιχτῶ στὸν κόσμο καὶ τὸν πολιτισμὸ ὅταν καὶ τὰ δύο αὐτὰ σήμερα παρουσιάζουν τὶς ὄψεις ποὺ λίγο πολὺ ξέρουμε; Ὁ σ. ἀφιερώνει ξεχωριστὸ κεφάλαιο στὴν ἀθεΐα (καὶ καλὰ κάνει) ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ζητᾶ διὰ τῆς ἀθεΐας, ἐννοώντας τὴν παρουσία της καὶ τὴν πρόκληση ποὺ παρουσιάζει, νὰ ἀνανεώσουμε τὴν νεκρωμένη καὶ παραμορφωμένη Ὀρθοδοξία μας. Ὁ κόσμος καὶ ὁ πολιτισμός, πρέπει ἐπιτέλους νὰ καταλάβουμε, ὅτι σήμερα βρίσκονται σὲ ἀπέραντη διάχυση καὶ ἀκατάπαυστη ροὴ (ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτη ἐμπορευματοποίηση), ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος, καταλύοντας τὰ ὅρια ποὺ τοῦ εἶχε θέσει ὁ Θεός, παραδόθηκε στὶς ἄπειρες δυνατότητες καὶ ξαμολύθηκε σὲ κατάκτηση τῶν πάντων σὲ ἐπίπεδο γνωστικὸ καὶ ἐκμεταλλευτικό, ἂν μπορῶ νὰ τὸ πῶ, ἀπαιτώντας λυσσαλέα ἀπὸ τὴ γῆ (ἂν ὄχι καὶ ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες) νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία του γιὰ ἡδονὴ καὶ εὐτυχία, ἀπολύτως ὑλιστικοῦ τύπου. Φυσικὰ τὰ πράγματα δὲν ἔφτασαν ἀκόμη στὸν πάτο, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἐξακολουθοῦμε νὰ μιλοῦμε. Καὶ ὑπάρχουν εὐτυχῶς ὀάσεις φωτὸς καὶ ἀγάπης καὶ ὀμορφιᾶς καὶ τέχνης καὶ γνώσης καὶ ζωῆς μέσα στὸν κόσμο, ὀρθόδοξο καὶ μή. Ἀλλὰ σπανίζουν καὶ βεβαίως ἀντιστέκονται στὴν ἐξάπλωση τοῦ μηδενιστικοῦ πολτοῦ. (…)
ΠΗΓΗ: περιοδ. «Θεολογία», Ἰούλ. – Σεπτ. 2010. Διαδίκτυο http://www.alopsis.gr/
Aμέθυστος
Φίλος "Ανώνυμος" σχολίασε :
«Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι» (Ευριπίδης).
Οι πιστοί διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο Μητροπολίτης καινοτομούσε και παράνομα διάβαζε τη μετάφραση της Π.Δ. και όχι το κείμενο(και δεν θα καλέσουμε την ασφάλεια για ανακρίσεις ώστε να εξετάσουμε αν είναι βαλτοί ή όχι, αλλά θα μείνουμε επί της ουσίας).
Στις διαμαρτυρίες των πιστών συνέχισε ετσιθελικά και με στόμφο το διάβασμα.
Αν η διαμαρτυρία, όμως, προερχόταν από κάποιο ετερόδοξο σύνεδρο της Θεολογικής Ακαδημίας Βόλου, κατά προτίμηση παπαδίνα, αμέσως θα διέκοπτε τη ανάγνωση, για να μην την κακοκαρδίσει και θα συζητούσε επί της ουσίας την άποψή της.
Τώρα, όμως, που πρόκειται για ορθόδοξους, πιστούς του ποιμνίου του, τους αντιμετωπίζει υποτιμητικά. Με λογική Γκέμπελς απαντά: «Είναι κάτι που το κάνω δύο χρόνια τώρα. Δεν είναι τωρινό γεγονός»!!!
Άρα Σεβασμιώτατε, με τη λογική σας, αν πιάσουν ένα εγκληματία στο 10ο έγκλημά του, μπορεί να ισχυρισθεί το ίδιο με εσάς:
Ρε παιδιά, τώρα το θυμηθήκατε να με πιάσετε. Εγώ σκοτώνω 2 χρόνια τώρα, κι αυτό είναι το δέκατο έγκλημά μου!
Παίρνετε άριστα στην προπαγάνδα, Σεβασμιώτατε. Και συνεχίζει απτόητος απαντώντας στις ερωτήσεις της δημοσιογράφου: «Το κάνω μόνο εγώ, δεν υπάρχει εγκύκλιος για να το επιβάλλει…».
Έτσι, την παραβίαση των Ι. κανόνων και της Παραδόσεως, την παρουσιάζει ως παλικαριά.
Και εις ανώτερα, Σεβασμιώτατε!
Π. Σ., θεολόγος
Το ξαναγραφω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ.Σ.,
να γραφεις πιο συχνα την γνωμη σου εδω στο Ιστολογιο!
Εγω πάντως θελω να σε διαβάζω!
ΕΠιτελους ενας Θεολογος με Υγιή τροπο εκφρασης, απλο και κατανοητό!
Με ορθοδοξο τροπο να μας εξηγει 'του Θεου τα γραμματα'!
Χωρις 'ανθρωπινη εξυπνάδα', 'χωρις πολυπλοκη σοφία'.
Μυρμιδόνας