Σάββατο 30 Απριλίου 2011
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Η ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΟΨΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ (II)
Συνέχεια από :ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
Ας ανακεφαλαιώσουμε για να τελειώσουμε μ’αυτό το θλιβερό κεφάλαιο του κληρικαλισμού που διαιωνίζει στην ορθόδοξη Εκκλησία την αμφιβολία και την σύγκρουση και αναγκάζει την ιεραρχία να υποχωρήσει προς τις θέσεις του Πάπα.
Ισχυρίζεται λοιπόν ο συγγραφεύς στην σ.27 ότι υπάρχουν αντι-εξουσιαστικές τάσεις και ομάδες οι οποίες επικαλούνται την χαρισματική φύση της Εκκλησίας εναντίον της ιδρυματικής και εξουσιαστικής, με στόχο να αποψιλώσουν την ιεραρχία απο την θεόθεν δεδομένη ευθύνη και εξουσία, ώστε να παραδοθή στη συνέχεια το νομοθετικό και διοικητικό της έργο στα χέρια του λαού ή να επικρατήση αναρχία. Επικαλείται δε όλους τους σοβαρούς ερευνητές που υποστηρίζουν ότι «Η Εκκλησία διεκρίθη εις δύο τομείς, τον κλήρον και τον λαόν, την ιεραρχίαν και το ποίμνιον» (Χρ, Ανδρούτσου), ότι «απετελέσθη ή επίγειος Εκκλησία εκ δύο τάξεων, ήτοι πρώτον μεν εκ του συνιστώντος την Εκκησιαστικήν Ιεραρχία ποιμαίνοντος κλήρου, δεύτερον δε εκ του ποιμενομένου λαού» (Ι.Καρμίρη). « Χειροτονία δεν είναι μόνον η μυστηριακή τελετή κατα την οποία δι’ ευχής και επιθέσεως των χειρών του επισκόπου κατέρχεται η Θ.Χάρις, αλλά συγχρόνως η πράξις δια της οποίας εισέρχεταί τις εις την Εκκλησιαστικήν Ιεραρχίαν, γιγνόμενος μέτοχος της Εκκλησιαστικής εξουσίας υπο την έννοιαν ότι αποκτά το διοικείν, το τελειτουργείν και το κηρύττειν» (Κ.Βαβούτσου), «Δια της Ιερωσύνης δίδεται, επιφοιτήσει του Αγίου Πνεύματος, η εσωτερική ικανότης πρός έγκυρον ενέργειαν της ιερατικής εξουσίας, ή εσωτερική εκείνη δύναμις δια της οποίας παρέχεται εις αυτόν ή δυνατότης να εκπληροί δεόντως το ανατεθειμένον αυτώ ιερατικόν έργον και καθήκον και το κανονικόν δικαίωμα του τελείν και ασκείν την κατα τον βαθμόν αυτού δοθείσαν Ιερατικήν εξουσίαν εν τη Εκκλησία» (Π.Παναγιωτάκου).
Και αποφεύγει να τονίσει πώς ναί μέν όλα αυτά είναι σωστά και μόνον ανόητοι μπορούν να τα αμφισβητήσουν, αλλά δεν είναι το παν. Δέν καλύπτουν ολόκληρη την δυνατότητα της πνευματικής ζωής! Σε μία ιστορική Εκκλησία η οποία διαθέτει στην καρδιά της το Άγιον Όρος είναι καθαρή αμαρτία να αποκρύπτεται πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ζει και ανδρώνεται Χριστιανικά απο τους Αγίους της ! Απο τους πνευματικούς της, τους Ασκητές της ! Τους διδασκάλους της ! Πως τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος κινούνται και έξω από την ιεραρχία!
Εάν το σημείο αυτό δεν τονιστεί, τότε δέν διαφέρουμε σε τίποτε απο την καθολική λεγόμενη Εκκλησία. Ας ενωθούμε για να τελειώνουμε, για να αποκτήσουμε και την δόξα που μας λείπει!
Δέν επιτρέπεται λοιπόν, επι ποινή θανάτου, η ιεραρχία να διαθέτει διαφορετική Θεολογία από την θεολογία των πατέρων και ασκητών της Εκκλησίας, όπως διαθέτει. Καιρός να μπεί ένα τέρμα στην ανοησία.
Αμέθυστος
ΨΥΧΗ ΜΟΥ - Μοναχού Αμόναχου
Αμαρτωλός
τή μετάνοια
φέρω
διαρκές
εισιτήριο
Φυγή
εις Αίγυπτον
Νά διαφυλάξω
το βρέφος
πού κάποτε
εσπαργανώθη
στή φάτνη
τής αλόγου
ψυχής μου.
ΨΥΧΗ ΜΟΥ- Μοναχού Αμόναχου. εκδ. ΔΟΜΟΣ
Απίστευτο. Επίσημα και δια νόμου γινόμαστε δούλοι!!!!
πηγή : olympia.gr
Απίστευτο, απίστευτο, απίστευτο. Επίσημα και με νόμο γινόμαστε υπόδουλοι.
Θυμάστε τι μας έλεγε ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, ότι θα κάνει αμέσως νόμο και θα το βάλει και στο Σύνταγμα ότι απαγορεύεται να πωληθεί η δημόσια περιουσία;;; Άπιστοι Θωμάδες, που δεν πιστεύατε τον πρωθυπουργό!!! Ε, ναι λοιπόν. Το είπε και το έκανε ο άνθρωπος.
Χθες βράδυ, ημέρα Παρασκευή και εν μέσω συλλήψεων για την MARFIN και εν μέσω αλληλοσπαραγμού της Νέας Δημοκρατίας και εν μέσω βασιλικών γάμων, η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία νόμου για να υλοποιήσει την υπόσχεση του πρωθυπουργού.
Όμως η τροπολογία που κατατέθηκε λέει τα ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που είχε υποσχεθεί ο κ. Παπανδρέου. Όχι μόνο θα πωληθεί η δημόσια περιουσία, αλλά δια νόμου πλέον…. το τίμημα που θα εισπράττεται κάθε φορά, δεν θα πηγαίνει στα ταμεία του κράτους, αλλά απευθείας στις τσέπες των τοκογλύφων. Ναι καλά διαβάσατε. Με νόμο πλέον (να δούμε και ποιοι θα τον ψηφίσουν) το ελληνικό κράτος αυτοακυρώνεται και εκχωρεί απευθείας το τίμημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στους τοκογλύφους για την εξόφληση των χρεών. Δηλαδή ακόμα και αν υπάρχει θανάσιμη ανάγκη εθνικής άμυνας ή διατροφής τμημάτων του λαού, όλα αυτά θα εγκαταλειφθούν, προκειμένου να πάρουν πρώτοι τα χρήματά τους οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι.
Ποια Εθνική Κυριαρχία κ.λ.π;;;. Εδώ φίλοι μας γινόμαστε πλέον και επίσημα με νόμο δούλοι εμείς και τα παιδιά μας.
Τι να πούμε. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν αυτή την κυβέρνηση.
Ένα μόνο θα πούμε. Ότι ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε τέτοια ρύθμιση, ούτε στους δούλους της φωτογραφίας.
Είναι πλέον γεγονός ότι κάπου μας πάνε και πρέπει να το σταματήσουμε τώρα.
Πιστεύει άραγε κανείς αφελής ακόμα ότι αυτό το καθεστώς θα μας βγάλει από την κρίση;;;
Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/04/blog-post_7885.html
Σχόλιο : Καί τό νομοσχέδιο πού καθιστά τούς Έλληνες δότες, όχι δωρητές, οργάνων, ανήκει στήν πρόθεση τής κυβερνήσεως νά ξεπουληθεί καί νά εξαφανιστεί όλη η δημόσια περιουσία, έμψυχος καί άψυχος. Είμαστε δούλοι τής κυβερνήσεως ψυχή τε καί σώματι.
Απίστευτο, απίστευτο, απίστευτο. Επίσημα και με νόμο γινόμαστε υπόδουλοι.
Θυμάστε τι μας έλεγε ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, ότι θα κάνει αμέσως νόμο και θα το βάλει και στο Σύνταγμα ότι απαγορεύεται να πωληθεί η δημόσια περιουσία;;; Άπιστοι Θωμάδες, που δεν πιστεύατε τον πρωθυπουργό!!! Ε, ναι λοιπόν. Το είπε και το έκανε ο άνθρωπος.
Χθες βράδυ, ημέρα Παρασκευή και εν μέσω συλλήψεων για την MARFIN και εν μέσω αλληλοσπαραγμού της Νέας Δημοκρατίας και εν μέσω βασιλικών γάμων, η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία νόμου για να υλοποιήσει την υπόσχεση του πρωθυπουργού.
Όμως η τροπολογία που κατατέθηκε λέει τα ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που είχε υποσχεθεί ο κ. Παπανδρέου. Όχι μόνο θα πωληθεί η δημόσια περιουσία, αλλά δια νόμου πλέον…. το τίμημα που θα εισπράττεται κάθε φορά, δεν θα πηγαίνει στα ταμεία του κράτους, αλλά απευθείας στις τσέπες των τοκογλύφων. Ναι καλά διαβάσατε. Με νόμο πλέον (να δούμε και ποιοι θα τον ψηφίσουν) το ελληνικό κράτος αυτοακυρώνεται και εκχωρεί απευθείας το τίμημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στους τοκογλύφους για την εξόφληση των χρεών. Δηλαδή ακόμα και αν υπάρχει θανάσιμη ανάγκη εθνικής άμυνας ή διατροφής τμημάτων του λαού, όλα αυτά θα εγκαταλειφθούν, προκειμένου να πάρουν πρώτοι τα χρήματά τους οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι.
Ποια Εθνική Κυριαρχία κ.λ.π;;;. Εδώ φίλοι μας γινόμαστε πλέον και επίσημα με νόμο δούλοι εμείς και τα παιδιά μας.
Τι να πούμε. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν αυτή την κυβέρνηση.
Ένα μόνο θα πούμε. Ότι ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε τέτοια ρύθμιση, ούτε στους δούλους της φωτογραφίας.
Είναι πλέον γεγονός ότι κάπου μας πάνε και πρέπει να το σταματήσουμε τώρα.
Πιστεύει άραγε κανείς αφελής ακόμα ότι αυτό το καθεστώς θα μας βγάλει από την κρίση;;;
Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/04/blog-post_7885.html
Σχόλιο : Καί τό νομοσχέδιο πού καθιστά τούς Έλληνες δότες, όχι δωρητές, οργάνων, ανήκει στήν πρόθεση τής κυβερνήσεως νά ξεπουληθεί καί νά εξαφανιστεί όλη η δημόσια περιουσία, έμψυχος καί άψυχος. Είμαστε δούλοι τής κυβερνήσεως ψυχή τε καί σώματι.
Φιλορθόδοξος Ένωσις“Κοσµάς Φλαµιάτος”, Η σταδιακή επικράτηση του Οικουμενισμού με απτά παραδείγματα
πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ
Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Τὸ 1975 ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς
Ξόρκιζε τὶς συμπροσευχές, ἑπόμενος τῷ ἁγίῳ Ἰουστίνῳ Πόποβιτς.
Σήμερα τὶς προωθεῖ καὶ πρωτοστατεῖ σ’ αὐτές!
Στὸ περιοδικὸ «Κοινωνία» δημοσιεύτηκε τὸ 1975 (τ. 2ο, σελ. 95-101) κείμενο μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”. Μιὰ ὀρθόδοξος Γνωμάτευσις καὶ Μαρτυρία». Τοῦ κειμένου αὐτοῦ (ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, κατόπιν παρακλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), προηγεῖται μιὰ εἰσαγωγὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτου τότε, καὶ νῦν ἐπισκόπου Μπάτσκας, κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς. Ἐκεῖ ὁ ὀρθόδοξος τότε κ. Εἰρηναῖος, συντασσόταν μὲ τὸν π. Ἰουστῖνο, πνευματικό του πατέρα, καὶ καυτηρίαζε τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, ὡς ἐνέργειες αὐστηρῶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀπορρίπτοντας τὸ σχετικὸ αἴτημα τῶν παπικῶν γιὰ «κοινὰς συμπροσευχάς».
Τότε, λοιπόν, θεωροῦσε ὁ κ. Εἰρηναῖος ἀπαράδεκτες τὶς συμπροσευχὲς καὶ θεωροῦσε ὡς δογματικὲς ὑποχωρήσεις τὶς θεωρίες τῶν “κλάδων” καὶ τὰ περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”· ἔγραφε: «εἶναι ἐξώφθαλμον ὅτι τὸ ὑπόβαθρον τῆς “οἰκουμενικῆς συνεργασίας” καὶ τῆς “οἰκουμενικῆς κοινῆς προσευχῆς” ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν “κλάδων”, ἤτοι περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”, μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ».
Σήμερα, ὅμως, ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπικρατεῖ, ἄλλαξε θέση, «προσαρμόστηκε» ὡς ψευδεπίσκοπος, προσχώρησε στὶς θέσεις τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἐγκατέλειψε τὶς θέσεις τοῦ πνευματικοῦ του, (ὅπως καὶ ὁ γνωστός μας ἐπίσκοπος π. Ἀθανάσιος Γιέφτιτς)· καὶ δυστυχῶς ἔμεινε ἕνας καὶ διωκώμενος (ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου) ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία του, μόνον ὁ μητροπολίτης Ράσκας κ. Ἀρτέμιος. Ἀντίθετα, ὁ κ. Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς ἐναντιώνεται συνειδητῶς στὸν πνευματικό του πατέρα π. Ἰουστῖνο καὶ σήμερα Ἅγιο καὶ προωθεῖ ἀνενδοιάστως τὶς θέσεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἴδιο πράττουν καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς —ἐπίσκοποι τώρα— τοῦ Ἁγίου καὶ μὲ τὸ μέρος τους, ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ, συντάχθηκε καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐναντίον τοῦ ἀγωνιζόμενου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὶς νέες «κατακόμβες» καὶ ἀναποδείκτως καὶ ἀντικανονικῶς διωκομένου, μητροπολίτου Ράσκας π. Ἀρτεμίου.
Ἂς τὰ βλέπουν αὐτὰ ἐκεῖνοι πού, στὴν μακαριότητά τους, θεωροῦν ὅτι ὅλα πᾶνε καλά, ἐκεῖνοι ποὺ —ἂν καὶ πολεμοῦν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ— διασποῦν τὸ μέτωπο τοῦ ἀγῶνα καὶ διδάσκουν ὅτι τάχα ὁ Οἰκουμενισμὸς ὑποχωρεῖ, ὅτι δὲν ἀποτελοῦν μέρος τῆς αἱρέσεως οἱ συμπροσευχές, ὅτι μόνο τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας πρέπει νὰ κοιτᾶμε, λὲς καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως ὁ Χριστὸς ἔχει ἀναθέσει σὲ ἐξωγήϊνους καὶ ὄχι στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.
Στὴ συνέχεια τὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο τοῦ κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς (Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας):
Ἡ ρωμαιοκαθολικὴ Ἱεραρχία τῆς Γιουγκοσλαβίας ὑπὸ τὸ ἐπίσημον ὄνομα αὐτῆς «Ἡ διάσκεψις τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας» (Biskupska Kouferencija Jugoslavije) ἀπέστειλε προσφάτως ἐπιστολὴν πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπογεγραμμένην ὑπ’ ἀμφοτέρων τῶν κορυφαίων ρωμαιοκαθολικῶν ἱεραρχῶν τῆς Γιουγκοσλαβίας —τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Φραγκίσκου (Franjo) Kuharic ὡς προκαθημένου τῶν Κροατῶν ρωμαιοκαθολικῶν καὶ προέδρου τῆς εἰρημένης «Διασκέψεως τῶν ἐπίσκοπων» τῆς χώρας ὁλοκλήρου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Drzecnik ὡς προκαθημένου τῶν ἐν Σλοβενίᾳ ρωμαιοκαθολικῶν καὶ ὡς προέδρου τῆς ἐπὶ Οἰκουμενισμοῦ Ἐπιτροπῆς τῆς «Διασκέψεως τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας», ἥτις ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν παρ' ἡμῖν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Ἐν ὀνόματι λοιπὸν καὶ ἐκ προσώπου αὐτῆς προτείνουν οἱ δύο παπικοὶ ἀρχιεπίσκοποι, ὁ Κροάτης κ. Vuharic καὶ ὁ Σλοβένος κ. Drzecnik, ἐπισήμως πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἵνα ἐπιτρέψῃ αὕτη καὶ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς νὰ συμμετάσχουν εἰς τὰς κοινὰς συμπροσευχὰς καὶ «οἰκουμενικὰς ἀκολουθίας», τὰς ὁποίας διοργανοῖ ἡ ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς «ἑβδομάδος τῶν προσευχῶν ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν», ἀπὸ τῆς 18ης ἕως τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1975. Καθὼς ἀφήνει νὰ ἐννοηθῇ ἡ ἐπιστολὴ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας, τὸ πρόγραμμα καὶ τὸ περιεχόμενον τούτων τῶν «διομολογιακῶν» συμπροσευχῶν καὶ ἀκολουθιῶν διὰ τὸ ἔτος 1975 συνετάγη καὶ καθωρίσθη ἀπὸ κοινοῦ ὑπὸ τῆς ἐν Βατικανῷ «Γραμματείας ἐπὶ ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» καὶ τοῦ ἐν Γενεύῃ ἑδρεύοντος «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν». Σημειωθήτω ἐπίσης, ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἱεραρχία δὲν παρεσιώπησεν ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτῆς τὸ γεγονός, ὅτι κατόπιν τῆς λήξεως τῆς Ἑβδομάδος τῶν οἰκουμενικῶν συμπροσευχῶν θὰ σταλῇ εἰς τὸ Βατικανὸν σχετικὴ ἀναφορὰ περὶ τῆς πορείας καὶ τῆς ὅλης διεξαγωγῆς τοῦ «οἰκουμενικοῦ προγράμματος» τῆς Ἑβδομάδος. Τὸ δὲ πρόγραμμα τοῦτο προβλέπει καὶ προδιαγράφει:
1. Τὸ εἰσαγωγικὸν «σύνθημα» (εἰλημμένον ἐκ τῆς Γραφῆς καὶ μάλιστα τὸ χωρίον Ἐφ. 1, 3-10), προσεπισυναπτομένης αὐτῷ καὶ ἐπεξηγήσεως, ἤτοι διδαχῆς περὶ τοῦ τί ἐστι καὶ ἐν τίνι συνίσταται ἡ «ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας» καὶ πῶς πρέπει να δρῶμεν πρὸς ἐπίτευξιν καὶ πραγμάτωσιν αὐτῆς.
2. Τὰ Βιβλικὰ ἀναγνώσματα, τὰ κατὰ τὴν κρίσιν τῶν ἐκ τῆς Ρώμης καὶ Γενεύης συντακτῶν τοῦ «προγράμματος» σχετιζόμενα καὶ σχετιστέα πρὸς τὸ πρόβλημα τῆς ἑνότητος καὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν, καὶ
3. (καὶ τὸ σπουδαιότερον!), τὸ λεπτομερὲς καὶ ἀναλυτικὸν διάγραμμα τοῦ περιεχομένου τῶν «κοινῶν οἰκουμενικῶν ἀκολουθιῶν», ἔχον ὡς ἑξῆς: α) ἡ κοινὴ λατρεία καὶ προσκύνησις, β) ἡ κοινὴ μετάνοια, γ) «ἡ ἑνότης ἐν τῷ λόγῳ» εἴτ' οὖν τὸ κοινὸν κήρυγμα καὶ δ) ἡ κοινὴ προσευχή, τ.ἔ. ἡ καθ’ ἑαυτὴν συμπροσευχή.
Πρὶν ἢ ἀποκριθῇ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὴν ὡς ἄνω πρότασιν τῶν ἐπισήμων ὀργάνων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ (ὅπου ἡ πλειοψηφία, τὸ Σερβικὸν ἔθνος, εἶναι ὀρθόδοξος, καὶ ἡ μειοψηφία, οἱ Κροάται δηλαδὴ καὶ οἱ Σλοβένοι, εἶναι ρωμαιοκαθολική), ἐζήτησε παρὰ τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς γνωμάτευσιν ἐπὶ τοῦ προκειμένου. Αἱ κάτωθι ἀκολουθοῦσαι γραμμαὶ εἶναι ἀκριβῶς ἡ γνωμοδότησις αὕτη τοῦ π. Ἰουστίνου πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον. Καθὼς ἐγνώσθη ἔπειτα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, συνεδριάσασα, συζητήσασα ἐπὶ τοῦ ζητήματος καὶ λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τὴν θεολογικωτάτην γνωμάτευσιν τοῦ π. Ἰουστίνου, ἴσως δὲ καί τινα ἄλλα στοιχεῖα καὶ δεδομένα, ἀπήντησεν ἀρνητικῶς πρὸς τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ἐπισκόπους τῆς χώρας ἐπὶ τῆς προσκλήσεως αὐτῶν, ὅπως συμμετάσχῃ καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἐνεργῶς ἐν ταῖς συμπροσευχαῖς καὶ ταῖς καθόλου ἐκδηλώσει τῆς ὑπὸ Ρώμης καὶ Γενεύης καθιερωθείσης «ἑβδομάδος τῆς ἑνότητος».
Ἐνταῦθα δὲν παρατίθεται τὸ προοίμιον τῆς γνωμοδοτήσεως τοῦ π. Ἰουστίνου, διαλαμβάνον τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα, ἅτινα ἐπεσημάναμεν ἀνωτέρω, ἀλλὰ τὸ κύριον καὶ καθαρῶς θεολογικὸν μέρος αὐτῆς. Ὅμως καὶ ἐν τῷ προοιμίῳ τονίζει ὁ π. Ἰουστῖνος τὸ παρά τισιν ὀρθοδόξοις τόσον παραθεωρούμενον γεγονός, ὅτι ἡ Δύσις συνηθίζει νὰ ἐπιβάλλῃ ἐντέχνως καὶ ἐπιδεξίως ἓν ἴδιον αὐτῆς «πρόγραμμα», ἓν «ἰδιάζον πλαίσιον», τὸ ὁποῖον ἐπιβάλλεται διὰ τῆς νοοτροπίας αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν προτέρων προσδιορίζει τοὺς ὅρους διὰ τὴν συμμετοχὴν ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ συνεργασίᾳ» καὶ ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ κοινῇ προσευχῇ». Τυπικὸν παράδειγμα τούτου εἶναι τὸ προαναφερθὲν πρόγραμμα συμπροσευχῶν καὶ «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας». Εἶναι ἐξώφθαλμον, ὅτι τὸ ὑπόβαθρον αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν «κλάδων», ἤτοι περὶ «διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας», μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ. Διὰ τοῦτο σχολιάζει, ὁ π. Ἰουστῖνος ἕκαστον σημεῖον τοῦ προγράμματος τῆς «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας», χαριτολογῶν μέν, ἄλλα μετὰ λύπης, ὅπως φανερώσῃ τὸ ἀσυμβίβαστον τοῦ ἐν λόγῳ προγράμματος καὶ τῶν στοιχειωδῶν ὀρθοδόξων προϋποθέσεων. Οὕτω, λόγου χάριν, ἐπὶ τῆς προτεινομένης «κοινῆς λατρείας» παρατηρεῖ ὁ π. Ἰουστῖνος, ὅτι τὸ ρωμαιοκαθολικὸν ἔγγραφον δὲν διευκρινίζει, ἂν πρόκειται περὶ τῆς «ἐν Πνεύματι καὶ Ἀλήθειᾳ» προσκυνήσεως ἢ περὶ ἑτέρας τινός. Ἐπὶ τῆς προτεινομένης, «κοινῆς μετανοίας» διερωτᾶται, ἂν κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν «διισταμένων ἀδελφῶν ἡμῶν», τῶν Δυτικῶν, πρέπει νὰ μετανοῆ τις μόνον διὰ τὸ ψεῦδος ἢ καὶ διὰ τὴν ἀλήθειαν. Ἐπὶ τοῦ προταθέντος πάλιν κοινοῦ κηρύγματος: ἐρωτᾶ: «Τίνος πράγματος κηρύγματος; Τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἑρμηνεύει αὐτὸν ὁ Πάπας; ἢ ὅπως ὁ Λούθηρος; ἢ ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ αἱ ἅγιαι Σύνοδοι; Καὶ συνελόντ' εἰπεῖν, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον τυγχάνει ἀδύνατος πᾶσα συμπροσευχὴ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ἐφ' ὅσον οὗτοι διαφοροτρόπως πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, τὸ μόνον θεμέλιον τῆς ἐν λατρείᾳ κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αὐτὴ πίστις, καὶ δὴ ἡ ὀρθόδοξος ἀμώμητος πίστις. Ἀλλ' ἂς ἴδωμεν τί λέγει ὁ ἴδιος περὶ τῶν ζητημάτων τούτων, ἅτινα, καθὼς λέγει, «θέτει πρὸ ἑαυτῆς ἡ ὀρθόδοξος Χριστιανική, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἢ ἱερατικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ συνειδησις».
Θεσσαλονίκη, 30 Ἀπριλίου 2011
Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης
Φιλορθοδοξος Ενωσις «Κοσμας Φλαμιατος»
Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314
E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr ― Ενημερωτικο Δελτιο 12/2011
Joseph Ratzinger «Εισαγωγή στον Χριστιανισμό» (αποσπάσματα) (2)
Συνέχεια από : Δευτέρα, 25 Απριλίου 2011
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
Εάν, εκμεταλλευόμενοι τήν ιστορική γνώση πού διαθέτουμε μέχρι σήμερα, ρίξουμε μιά ματιά στήν πορεία τού ανθρωπίνου πνεύματος, έτσι όπως παρουσιάζεται στά μάτια μας, αναγνωρίζουμε αμέσως πώς στίς διάφορες εξελικτικές περιόδους αυτού τού πνεύματος, υπάρχουν καί διαφορετικές φόρμες γιά νά τοποθετηθούν απέναντι στήν πραγματικότητα: γιά παράδειγμα η κατεύθυνση πού ήταν κατά βάθος μαγική, ή η μεταφυσική ή –όπως συμβαίνει σήμερα– η επιστημονική (δηλ. τό μοντέλο τών φυσικών επιστημών). Κάθε μιά από αυτές τίς βασικές ανθρώπινες τοποθετήσεις, έχει μέ τόν τρόπο της σχέση μέ τήν θρησκεία, καί κάθε μιά της τελειώνει μέ τόν τρόπο της ξανά, εμποδίζοντάς την. Καμιά της δέν ταυτίζεται μαζί της αλλά ταυτοχρόνως καί καμιά της δέν είναι ουδέτερη μαζί της. Κάθε μιά της μπορεί νά τής προσφέρει μιά καλή υπηρεσία αλλά μπορεί καί νά τήν μπερδέψει επίσης.
Στίς συνέπειες τής συγχρόνου νοοτροπίας μας, καθαρά επιστημολογικής, πού αφήνει τό ίχνος της συστηματικά σέ κάθε μας υπαρξιακό αίσθημα καί μάς ορίζει τήν θέση μας στό πραγματικό, στίς συνέπειες λοιπόν, ανήκει ο περιορισμός μας στά «φαινόμενα», σ’αυτό πού φαίνεται καί μπορεί νά συλληφθεί. Παραιτηθήκαμε από τήν έρευνα τής κρυμμένης ουσίας τών πραγμάτων, από τήν πυροδότηση τής ουσίας αυτού τού ιδίου τού είναι. Αυτή η προσπάθεια μάς φαίνεται πλέον σάν στείρα, καθώς τό βάθος τού είναι τελικώς μάς φαντάζει απρόσιτο. Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν στήν προοπτική μας, περιοριστήκαμε στό ορατό μέ τήν ευρεία του έννοια, σ’αυτό πού μπορεί νά μετρηθεί μέ τίς δικές μας παραμέτρους.
Η μέθοδος τών φυσικών επιστημών βασίζεται αποκλειστικώς στόν περιορισμό της στό ελεγχόμενο φαινόμενο. Αυτό μάς φτάνει. Μ’αυτό μπορούμε νά εργαστούμε μέ φρενήρη ρυθμό, κατασκευάζοντας τοιουτοτρόπως μέ τά χέρια μας τόν κόσμο στόν οποίο μπορούμε νά ζήσουμε σάν άνθρωποι. Κατά συνέπεια, στήν ύπαρξη καί στήν μοντέρνα σκέψη άρχισε νά επιβάλλεται σιγά-σιγά μιά νέα έννοια τής αλήθειας καί τής πραγματικότητος, η οποία κυριαρχεί, ως επί τό πλείστον ασυνείδητα, σάν αρχή εμπνέυσεως τών ιδεών μας καί τών λόγων μας, καί η οποία μπορεί νά ελεγχθεί μέ τήν σειρά της μόνον εάν εκτεθεί στό πεδίο τής συνειδήσεως.
Σ’αυτό τό σημείο ακριβώς, διακρίνεται καθαρά η αναγκαία λειτουργία τής σκέψης η οποία δέν είναι δεμένη στίς φυσικές επιστήμες, η οποία πρέπει νά σκεφθεί αυτό πού δέν μπορούν νά σκεφθούν καί νά φέρει στή συνείδηση τήν ανθρώπινη προβληματική αυτής τής κατευθύνσεως.
Συνεχίζεται.
Αμέθυστος
Στίς συνέπειες τής συγχρόνου νοοτροπίας μας, καθαρά επιστημολογικής, πού αφήνει τό ίχνος της συστηματικά σέ κάθε μας υπαρξιακό αίσθημα καί μάς ορίζει τήν θέση μας στό πραγματικό, στίς συνέπειες λοιπόν, ανήκει ο περιορισμός μας στά «φαινόμενα», σ’αυτό πού φαίνεται καί μπορεί νά συλληφθεί. Παραιτηθήκαμε από τήν έρευνα τής κρυμμένης ουσίας τών πραγμάτων, από τήν πυροδότηση τής ουσίας αυτού τού ιδίου τού είναι. Αυτή η προσπάθεια μάς φαίνεται πλέον σάν στείρα, καθώς τό βάθος τού είναι τελικώς μάς φαντάζει απρόσιτο. Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν στήν προοπτική μας, περιοριστήκαμε στό ορατό μέ τήν ευρεία του έννοια, σ’αυτό πού μπορεί νά μετρηθεί μέ τίς δικές μας παραμέτρους.
Η μέθοδος τών φυσικών επιστημών βασίζεται αποκλειστικώς στόν περιορισμό της στό ελεγχόμενο φαινόμενο. Αυτό μάς φτάνει. Μ’αυτό μπορούμε νά εργαστούμε μέ φρενήρη ρυθμό, κατασκευάζοντας τοιουτοτρόπως μέ τά χέρια μας τόν κόσμο στόν οποίο μπορούμε νά ζήσουμε σάν άνθρωποι. Κατά συνέπεια, στήν ύπαρξη καί στήν μοντέρνα σκέψη άρχισε νά επιβάλλεται σιγά-σιγά μιά νέα έννοια τής αλήθειας καί τής πραγματικότητος, η οποία κυριαρχεί, ως επί τό πλείστον ασυνείδητα, σάν αρχή εμπνέυσεως τών ιδεών μας καί τών λόγων μας, καί η οποία μπορεί νά ελεγχθεί μέ τήν σειρά της μόνον εάν εκτεθεί στό πεδίο τής συνειδήσεως.
Σ’αυτό τό σημείο ακριβώς, διακρίνεται καθαρά η αναγκαία λειτουργία τής σκέψης η οποία δέν είναι δεμένη στίς φυσικές επιστήμες, η οποία πρέπει νά σκεφθεί αυτό πού δέν μπορούν νά σκεφθούν καί νά φέρει στή συνείδηση τήν ανθρώπινη προβληματική αυτής τής κατευθύνσεως.
Συνεχίζεται.
Αμέθυστος
Βάρος πλακώνει τα σωθικά μου... "ΨΥΧΗ ΜΟΥ"
πηγή : Misha
Βάρος πλακώνει
τα σωθικά μου...
Νύχτα τής λησμονιάς
μού πλάνεψε τα χείλη.
Απόμεινα μονάχος
να κυλιέμαι
στα φαντάσματα.
Είναι ημέρα Σάββατο
παραμονή.
Οι Μαρίες θα σηκωθούνε
λίαν πρωι.
Να μετανοήσω
από αγάπη μόνο
για τον μεγάλο
τής ψυχής μου έρωτα.
Αυτός ο Κύριος,
ανώρθωσε την καρδία μου
και στήριξε τα διαβήματα μου
επί την τρίβον τών εντολών Σου.
Ανάγαγε με απ΄τη φθορά τής σάρκας μου
διά τού Σταυρού Σου και τού πάθους
στον αποκυλισθέντα λίθο
τού κενού Σου μνήματος.
Μοναχού Αμονάχου, συλλογή «Ψυχή μου», εκδ. Δόμος
τα σωθικά μου...
Νύχτα τής λησμονιάς
μού πλάνεψε τα χείλη.
Απόμεινα μονάχος
να κυλιέμαι
στα φαντάσματα.
Είναι ημέρα Σάββατο
παραμονή.
Οι Μαρίες θα σηκωθούνε
λίαν πρωι.
Να μετανοήσω
από αγάπη μόνο
για τον μεγάλο
τής ψυχής μου έρωτα.
Αυτός ο Κύριος,
ανώρθωσε την καρδία μου
και στήριξε τα διαβήματα μου
επί την τρίβον τών εντολών Σου.
Ανάγαγε με απ΄τη φθορά τής σάρκας μου
διά τού Σταυρού Σου και τού πάθους
στον αποκυλισθέντα λίθο
τού κενού Σου μνήματος.
Μοναχού Αμονάχου, συλλογή «Ψυχή μου», εκδ. Δόμος
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
Η ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ : ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ--Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ.
Original Video - More videos at TinyPic
Σχόλιο: Σήμερα τό κράτος είναι ελευθερία, ο πολιτισμός είναι ελευθερία. Μιά απολαυστική ελευθερία χωρίς θέληση, όπως είχε προσδιορίσει τό κράτος σάν ελευθερία γιά πρώτη φορά ο Χέγγελ (βλέπε την προηγούμενη ανάρτησή μας : Περί ολοκληρωτικού κράτους). Αυτός ο χωρισμός ελευθερίας καί θελήσεως δημιούργησε τόν νέο καταναλωτικό άνθρωπο ο οποίος δέν είναι πλέον ελεύθερος αλλά ζεί στήν ελευθερία. Σήμερα η ελευθερία προηγείται τού ανθρώπου καί έπεται. Τό μόνο πού απαιτείται από τόν άνθρωπο σήμερα για νά είναι ελεύθερος είναι η επιθυμία. Οί αλλαγές υπήρξαν σαρωτικές. Στή θέση τής πραγματικότητος μπήκαν τά αληθινά ψέματα καί η φαντασία πήρε τήν θέση τής λογικής. Τό οικογενειακό σπίτι μετεμορφώθη σέ ξενοδοχείο καί οι γονείς προσφέρουν τό απαραίτητο room service. Οι άρχοντες τού νέου κόσμου είναι πλέον τά νέα παιδιά καί κείνο πού τά διακρίνει καί τά χωρίζει από τόν παλαιό κόσμο είναι η μουσική βιομηχανία. Οι "γονείς" τών παιδιών οι οποίοι μεταφέρουν τίς "αξίες" είναι οι διασημότητες. Τό βασικότερο στοιχείο ταυτότητος τών νέων είναι η μουσική καί ο τρόπος ζωής πού επιβάλλει. H προσωπικότης έγινε διασημότης. Η θέληση έγινε τυραννία. Οι παραδοσιακές σχέσεις επιστημονικά επιτεύγματα, ο φανταστικός κόσμος αληθινός καί η επιστημονική φαντασία η νέα παγκόσμια θρησκεία. Αυτός ο τύπος ανθρώπου ΔΕΝ μπορεί νά επαναστατήσει διότι είναι καρπός τής επαναστάσεως, τής επιστημονικής επαναστάσεως. Επανάσταση είναι ήδη η ζωή του καί η επίδειξη η απόδειξη τής αλήθειας του.
Όλα είναι αντεστραμμένα καί όλα ταιριάζουν στήν εποχή τού αντιχρίστου.
Γιαυτό καί οι Έλληνες πολύ δύσκολα θά βρούν τό δρόμο τής διαμαρτυρίας. Διότι δέν υφίσταται στόν ορίζοντά τους η πραγματικότης τής Πατρίδος. Τά πρότυπα τών νέων έρχονται από τόν κόσμο τού θεάματος, τό Χόλλυγουντ (ιερό ξύλο, η νέα θρησκεία πού επιβάλλει τόν τρόπο ζωής) καί τά πρότυπα είναι τά αστέρια τής διασημότητος. Η ανθρώπινη δόξα χωρίς αρετή αποθεώνεται. Γιαυτό τό λόγο και η αστυνομία είναι τόσο σκληρή μέ τούς Έλληνες καί μόνο, διότι τά πρότυπά της δέν προέρχονται από τήν Πατρίδα τους. Καί τά πράγματα χειροτερεύουν.
Ο ΜΟΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ, ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΔΕΙΞΙΕΣ.
Y.Γ. : Τρείς ιδεολογίες υπάρχουν καί πολεμούν η μία τήν άλλη σήμερα στήν Ελλάδα, όπως οι τρείς μοίρες τής μυθολογίας από τίς οποίες : Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει και το παρόν), γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις (.. το μέλλον), μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα (εξού και λαχείο). Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος (.. το παρελθόν), κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.
Οι τρείς ιδεολογίες είναι : η ορθόδοξη, η αριστερή καί η ιδεολογία τής επιστημονικής επανάστασης, η οποία αποσκοπεί καί ελπίζει νά ελευθερώσει τήν λογική η οποία βασίζει όλες τίς ιδεολογίες καί τίς καθιστά εξουσίες ντυμένες μέ το εκάστοτε ένδυμα τής εποχής των, καί νά κυριαρχήσει στίς αντιπάλους σάν ορθολογισμός. Σήμερα ο ορθολογισμός μέ τό ένδυμα τού μοντέρνου κυριαρχεί καταργώντας σιγά-σιγά τίς προηγούμενες αλλα περιέργως σύμφωνα μέ τήν μυθολογία είναι τό παρελθόν, η Άτροπος, ο θάνατος. Παρότι όλοι οι ορθολογιστές πιστεύουν ότι είναι τό μέλλον, είναι τό παρελθόν, ενώ αντιθέτως φαίνεται μυθολογικά ο αριστερισμός νά αντιπροσωπεύει τό μέλλον καί η Κλωθώ νά αντιπροσωπεύεται από τήν ελληνορθοδοξία η οποία είναι τό παρόν μας.
Εμβληματική φιγούρα τού πολέμου τών ιδεολογιών καί θύμα του ο Αρσένιος Μέσκος καί ο Στέλιος Ράμφος, οι οποίοι αφού υπηρέτησαν παρόν καί μέλλον κατέληξαν στόν ορθολογισμό, στό θάνατο, στό παρελθόν. Στά χνάρια τους κινείται καί ο Χρήστος Γιανναράς αλλά πιό συνθετικά καί πιό κρυμμένα.
Αμέθυστος
Γιαυτό καί οι Έλληνες πολύ δύσκολα θά βρούν τό δρόμο τής διαμαρτυρίας. Διότι δέν υφίσταται στόν ορίζοντά τους η πραγματικότης τής Πατρίδος. Τά πρότυπα τών νέων έρχονται από τόν κόσμο τού θεάματος, τό Χόλλυγουντ (ιερό ξύλο, η νέα θρησκεία πού επιβάλλει τόν τρόπο ζωής) καί τά πρότυπα είναι τά αστέρια τής διασημότητος. Η ανθρώπινη δόξα χωρίς αρετή αποθεώνεται. Γιαυτό τό λόγο και η αστυνομία είναι τόσο σκληρή μέ τούς Έλληνες καί μόνο, διότι τά πρότυπά της δέν προέρχονται από τήν Πατρίδα τους. Καί τά πράγματα χειροτερεύουν.
Ο ΜΟΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ, ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΔΕΙΞΙΕΣ.
Y.Γ. : Τρείς ιδεολογίες υπάρχουν καί πολεμούν η μία τήν άλλη σήμερα στήν Ελλάδα, όπως οι τρείς μοίρες τής μυθολογίας από τίς οποίες : Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει και το παρόν), γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις (.. το μέλλον), μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα (εξού και λαχείο). Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος (.. το παρελθόν), κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.
Οι τρείς ιδεολογίες είναι : η ορθόδοξη, η αριστερή καί η ιδεολογία τής επιστημονικής επανάστασης, η οποία αποσκοπεί καί ελπίζει νά ελευθερώσει τήν λογική η οποία βασίζει όλες τίς ιδεολογίες καί τίς καθιστά εξουσίες ντυμένες μέ το εκάστοτε ένδυμα τής εποχής των, καί νά κυριαρχήσει στίς αντιπάλους σάν ορθολογισμός. Σήμερα ο ορθολογισμός μέ τό ένδυμα τού μοντέρνου κυριαρχεί καταργώντας σιγά-σιγά τίς προηγούμενες αλλα περιέργως σύμφωνα μέ τήν μυθολογία είναι τό παρελθόν, η Άτροπος, ο θάνατος. Παρότι όλοι οι ορθολογιστές πιστεύουν ότι είναι τό μέλλον, είναι τό παρελθόν, ενώ αντιθέτως φαίνεται μυθολογικά ο αριστερισμός νά αντιπροσωπεύει τό μέλλον καί η Κλωθώ νά αντιπροσωπεύεται από τήν ελληνορθοδοξία η οποία είναι τό παρόν μας.
Εμβληματική φιγούρα τού πολέμου τών ιδεολογιών καί θύμα του ο Αρσένιος Μέσκος καί ο Στέλιος Ράμφος, οι οποίοι αφού υπηρέτησαν παρόν καί μέλλον κατέληξαν στόν ορθολογισμό, στό θάνατο, στό παρελθόν. Στά χνάρια τους κινείται καί ο Χρήστος Γιανναράς αλλά πιό συνθετικά καί πιό κρυμμένα.
Αμέθυστος
Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει
πηγή : Δίολκος
Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.
Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;
Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:
n Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.
n Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.
n Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.
Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.
Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:
n Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».
n Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.
Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά των CDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.
Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.
Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους. ΠΗΓΗ: sofokleous 10
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Η κριτική των απολογητών του Hegel --- Περί ολοκληρωτικού κράτους. (1)
Ernst Topitsch
Kritik der Hegel-Apologeten
Gerd-Klaus Kaltenbrunner(Herausgeber)
Verlag Rombach Freiburg, 1970
Kritik der Hegel-Apologeten
Από τον συλλογικό τόμο:
Hegel und die FolgenGerd-Klaus Kaltenbrunner(Herausgeber)
Verlag Rombach Freiburg, 1970
«Η ιδέα ενός γερμανικού κράτους εξουσίας, η ιστορία της οποίας άρχισε με τον Hegel, θα υποστεί στα χέρια του Hitler την χειρότερη και πιο μοιραία κορύφωση και εκμετάλλευση: Friedrich Meinecke»
Η απώθηση και αποσιώπηση των συσχετίσεων μεταξύ της κοινωνικής φιλοσοφίας του Hegel και του εθνικοσοσιαλισμού, και μάλιστα η τάση να απορριφθεί η όποια σχέση μεταξύ του Σουαβού φιλοσόφου και, της ιδεολογίας και πραγματικότητας των απολυταρχικών συστημάτων του αιώνα μας, αποτελεί ένα από τα πιο προφανή φαινόμενα της πνευματικής ζωής των Γερμανών, μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Παρ' όλη την έντονη ενασχόληση, ιστορική και εκδοτική, με τις πνευματικές και κοινωνικές προϋποθέσεις του Τρίτου Ράιχ, στις συζητήσεις που γίνονται στην Γερμανία γίνονται πολύ σπάνια αναφορές στις παραδόσεις οι οποίες έχουν ως αρχή τον Hegel, αν και ένας εξαίρετος ιστορικός όπως ο Friedrich Meinecke, είχε ήδη το 1946 σαφώς εκφραστεί[1]. Το όνομα του φιλοσόφου μας λοιπόν δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στο πλούσιο σε γνώσεις βιβλίο του Kurt Sontheimer „Antidemokratisches Denken in der Weimarer Republiκ”(1962). Και όταν ο Ralf Dahrendorf αγγίζει το θέμα στο αξιοσημείωτο βιβλίο του „Gesellschaft und Demokratie in Deutschland“(1965), οι αντιδράσεις που προκάλεσε έδειξαν μάλλον αποστροφή παρά συμφωνία.
Τα πράγματα αυτά όμως δεν μπορεί να είναι άγνωστα. Ήδη το 1921, ο Hermann Heller είχε παρουσιάσει την πορεία των παραδόσεων αυτών μέχρι την εποχή του, στο πολύ εμπεριστατωμένο έργο του, „Hegel und der nationale Machtstaatsgedanke in Deutschland“. Οι δε πηγές περί της μετέπειτα εξέλιξης είναι εύκολα προσβάσιμες. Είναι επομένως θαυμαστό, πως μετά το 1945, το έργο του Heller τυγχάνει ελάχιστης προσοχής στα μέρη μας. Όσο για την συνέχιση του, την οποία καθιστούν αναγκαία τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την έκδοση του βιβλίου, δεν μπορεί να γίνει λόγος. Μόνο μερικοί μαρξιστές συγγραφείς ασχολήθηκαν με τις σχέσεις μεταξύ εγελιανισμού και εθνικοσοσιαλισμού[2].
Ο συγγραφέας της παρούσας μελέτης προσπαθεί εδώ και μια δεκαετία, με όλο και αυξανόμενη ένταση, να φέρει σαφήνεια στην περιπλοκή αυτή, δυστυχώς χωρίς επιτυχία. Πέτυχε απλά να προκαλέσει μερικές αντιδράσεις οι οποίες θα αξιολογηθούν προς το τέλος του δοκιμίου. Αν όμως εξετάσουμε το θέμα “Hegel και Τρίτο Ράιχ” στην ολότητα του, θα δούμε πως - 25 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Χίτλερ - το ταμπού δεν έχει ραγίσει αποφασιστικά.
Είναι φυσικά αδικαιολόγητο να αποδώσουμε στον Σουαβό στοχαστή (χωρίς να έχουμε κάνει περαιτέρω διακρίσεις) ευθύνη για την δημιουργία του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους εξουσίας. Το ολοκληρωτικό κράτος, ως φαινόμενο του 20του αιώνα, βρισκόταν έξω από τον ορίζοντα του φιλοσόφου. Όσο πιο βαθιά όμως μπαίνουμε στο αντικείμενο, τόσο πιο σαφές γίνεται, σε ποιο βαθμό η κληρονομιά του Hegel, δια μέσου της αυτοκρατορίας του Bismarck, εισχωρεί στον νοητό κόσμο της “εθνικής αντίστασης”, η οποία στρέφεται εναντίον της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Meinecke, ήδη από την δεκαετία του 1920, είχε δει σαφώς την συσχέτιση μεταξύ αυτής της κληρονομιάς και των ολοκληρωτικών, αντιδημοκρατικών και αντιφιλελεύθερων ιδεολογιών που την εποχή εκείνη προσπαθούσαν να ανέβουν στην εξουσία[3]. Δεν μπορούμε φυσικά να εξισώσουμε τις ιδεολογίες αυτές με τον εθνικοσοσιαλισμό. Αυτές όμως, έμμεσα ή άμεσα, του έδωσαν ώθηση, και ουκ ολίγοι των εκπροσώπων τους, υποστήριξαν αργότερα τον Χίτλερ και το κράτος του.
Ανάμεσα στους συλλογισμούς αυτούς, οι διδασκαλίες, περί ενός εθνικιστικού κράτους εξουσίας, που προέρχονται από τον Hegel, λαμβάνουν μια ιδιαίτερη θέση. Ο λόγος είναι ότι καθιστούν δυνατό το να διεξάγεται αγώνας, σε ένα φιλοσοφικά ψηλό επίπεδο, εναντίον της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά και εναντίον κάθε φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου. Εξάσκησαν λοιπόν την επιρροή τους περισσότερο στα πανεπιστήμια και στις τάξεις των μορφωμένων, παρά στα απλά μέλη των εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων. Σημάδια της επίδρασης τους όμως βρίσκονται μέχρι και στην καθημερινή δράση των δεξιών ριζοσπαστικών ομάδων.
Μια επιλογή σημαντικών και χαρακτηριστικών ντοκουμέντων, περί του ρόλου που έπαιξε η κληρονομιά του Hegel στην προετοιμασία αλλά και στην υπηρεσία του Τρίτου Ράιχ, παρουσίασα σε άλλα δοκίμια.[4] Για να αποφευχθούν οι επαναλήψεις, εδώ αναφέρουμε μόνο τα κύρια σημεία, και παραπέμπουμε στο αναφερθέν υλικό. Λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δημοφιλείς ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, αλλά και διευθυντές σχολείων με επιρροή, είχαν αρχίσει τον πόλεμο κατά της φιλελεύθερης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, επικαλούμενοι την διδασκαλία του Hegel περί της μεταφυσικής του κράτους εν γένει, και ιδιαιτέρως την διαλεκτική. Εξευτέλιζαν επιπλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιολόγησαν θεωρητικά τον αντισημιτισμό και απαίτησαν την δημιουργία ενός απολυταρχικού, στρατιωτικού κράτους, με επικεφαλής ένα αρχηγό(Führer). Όταν το 1933 αυτό το κράτος έγινε πραγματικότητα, το στόλισαν με όλους τους πολύτιμους λίθους εκείνης της μεταφυσικής. Μέχρι που πήγε το πράγμα, διασαφηνίζουν μερικά αποσπάσματα από το δοκίμιο ‘‘Der Idealismus als Grundlage der Staatsphilosophi’’ που δημοσιεύτηκε το 1935, του Julius Binder, ενός κορυφαίου νέο-εγελιανού φιλοσόφου: “Πρέπει να κατανοήσουμε το κράτος ως πραγματικότητα του πνεύματος και τότε θα το συλλάβουμε ως πραγματικότητα της ελευθερίας... Είναι (το κράτος) η βούληση του λαού, ο οποίος από μόνος του προσδιορίζει τον τρόπο της ζωής του, το είναι του (Dasein) και την πραγματικότητα του, και είναι επομένως, ως αυτοπροσδιοριζόμενη βούληση, το είναι (Dasein) της ελεύθερης βούλησης. Το κράτος, ως ελεύθερη βούληση, είναι η πραγματικότητα της ελευθερίας, και επομένως πραγματικότητα της ηθικότητας.” Από αυτούς τους γενικούς συλλογισμούς περί κοινωνικής μεταφυσικής, ο συγγραφέας βγάζει πολύ συγκεκριμένα πολιτικά συμπεράσματα: “Με αυτά τα κείμενα είχα απλά τον σκοπό να κάνω πιο κατανοητό στους ανθρώπους το κράτος, το οποίο ονομάζουμε “τρίτο Ράιχ”, να τους δείξω πως δεν είναι ένα θηρίο, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως απλή εξουσία πάνω σε μια αγέλη ανθρώπων που έχασαν την ελευθερία τους. Αλλά πως, παρόλη την εξουσία του με την οποία απαιτεί να ελέγχει ολόκληρη την ζωή των πολιτών του, δεν είναι ανελευθερία και εξαναγκασμός, αλλά πραγματική ελευθερία.”[5]
Η διδασκαλία του Hegel έδωσε επιχειρήματα, όχι μόνο για να δικαιολογηθεί η βίαιη εξουσία στο εσωτερικό, αλλά και ό ρατσισμός, η επεκτατική πολιτική και η αξίωση για κυριαρχία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το 1944 μπόρεσε κάποιος να γράψει: “Η διαλεκτική συγκεκριμένου-γενικού μας δείχνει και εδώ τον δρόμο προς το μέλλον...Η ιστορία δεν είναι απλά μια συνύπαρξη ή διαδοχή λαών, αλλά οι λαοί αυτοί είναι ενταγμένοι σε μια διαλεκτική τάξη. Σύμφωνα με τον Hegel, όπως μια συγκεκριμένη έννοια κυριαρχεί σε μια στιγμή, έτσι και οι λαοί, βάσει “της γεωγραφικής και ανθρωπολογικής τους ύπαρξης” καθορίζουν την εποχή τους. Ο Hegel μιλά μόνο για την κυριαρχία αυτού του λαού, και δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία, πως στην εποχή του, την γερμανική εποχή, έχει μπροστά στα μάτια του τον γερμανικό λαό..Η πρόοδος αυτή διαγράφεται ήδη στην πραγματικότητα και την επιστήμη, έτσι όπως υφίστανται στην ευρωπαϊκή τάξη, που είναι ένα σύστημα διοίκησης κάτω από την εξουσία του Ράιχ.”[6]
[1] Το κείμενο της προμετωπίδας είναι από έργο του F. Meinecke: Die deutsche Katastrophe. Wiesbaden 1946, S. 28.
[2] Πχ W. R. Beyer: Hegel-Bilder. Berlin(Ost) 1964.
[3] Πρβλ. W. Hofer, εισαγωγή στο έργο του F. Meinecke: Die Idee der Staatsräson in der neueren Geschichte. 3. Aufl. München 1957, S. XIX.
[4] E. Topitsch: Hegel und das Dritte Reich. In: Monat, Heft 213, Berlin, Juni 1966, E. Topitsch: Die Sozialphilosophie Hegels als Heilslehre und Herrschaftsideologie. Neuwied-Berlin 1967.
[5] J. Binder: Der Idealismus als Grundlage der Staatsphilosophie. In: Zeitschrift für Deutsche Kulturphilosophie, I (1935), S. 155.
[6] W. Schmidt: Hegel und die Idee der Volksordnung. Leipzig 1944, S. 158.
Μετάφραση Πέτρος
Σχόλιο : Οι σημερινοί αριστεριστές τύπου Ράμφου, στηριζόμενοι στίς ιδεολογίες πού προκύπτουν συνεχώς από τήν διαλεκτική τού συστήματος τού Χέγκελ, πέτυχαν καί στή φτωχή Ελλάδα, νά δημιουργήσουν ένα απολυταρχικό κράτος. Τό οποίο κράτος πρέπει νά πάρει τή θέση τού Κυρίου καί νά λατρευτεί τυφλά σάν ο θεός τού νόμου.
Αμέθυστος
Η επανάσταση είναι πλέον αναπόφευκτη….
Όσο και αν σοκάρει εκ πρώτης όψεως η λέξη, το βέβαιο είναι ότι η σύγκρουση λαού και καθεστώτος θα είναι η μοιραία κατάληξη της κατάστασης στην οποία έχουμε εισέλθει. Ο λαός, χωρίς καν να το συνειδητοποιεί πλήρως αυτή τη στιγμή, μπαίνει σιγά σιγά στο δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπαίνει ήδη σε αναπόδραστη πορεία εξέγερσης. Αν δεν συμβεί κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός που θα επαναφέρει γρήγορα το πρότερο επίπεδο διαβίωσης, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.
Αν προσέξει κάποιος με αντικειμενικό βλέμμα την εξέλιξη των γεγονότων θα καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην διακρίνονται πουθενά στον ορίζοντα εκείνες οι δυνάμεις και εκείνα τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν στις αναμενόμενες εξελίξεις, αλλά πάντα η κάθε κοινωνία έχει τις απαντήσεις, όταν οι συνθήκες το απαιτούν.
Η πορεία προς τη σύγκρουση τροφοδοτείται από τρεις κυρίως παράγοντες:….
1) Από τη συνειδητοποίηση της αποτυχίας του μεταπολιτευτικού κρατικοδίαιτου πολιτικοοικονομικού καθεστώτος και της κρίσης που αυτό έφερε.
2) Από το ότι η πρόταση του καθεστώτος για έξοδο από την κρίση, δηλαδή το μνημόνιο, απέτυχε παταγωδώς, σπρώχνοντας το λαό ακόμα πιο πολύ στην ταπείνωση και την εξαθλίωση και
3) Από το ότι αυτό το ίδιο το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, το οποίο απέτυχε πλήρως, έχει το θράσος να θέλει να συνεχίσει να ηγείται της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός ο τρίτος παράγοντας είναι και ο πιο σοβαρός και η αιτία που τελικά θα ανάψει το φυτίλι της εξέγερσης. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος να αναμένει ότι αυτό το κρατικοδίαιτο διεφθαρμένο καθεστώς, θα μεταμορφωθεί ξαφνικά σε «άγγελο» και θα επιστρέψει στην ελληνική κοινωνία τον πλούτο που άρπαξε. Απεναντίας το σύνθημα της γενικής εφόδου που έριξε, για πλήρη πλέον αφαίμαξη του λαϊκού πλούτου, είναι ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες».
Ευκαιρίες όμως για ποιον;;; Όχι φυσικά για τον άνεργο που ψάχνει να βρει ένα μεροκάματο για να ζήσει τα παιδιά του. Όχι φυσικά για τον μικρομεσαίο ή για τον ελεύθερο επαγγελματία που φυτοζωούν, βάζουν λουκέτα ή αυτοκτονούν κάτω από την μέγγενη των χρεών. Το σύνθημα αφορά τα μέλη της καθεστωτικής κρατικοδίαιτης πολιτικοικονομικής ολιγαρχίας, που έχουν τις οικονομικές δυνάμεις, την εξουσία, τα ΜΜΕ και τα κονέ.
Αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μεταβληθεί σε «άγιο», απεναντίας, με μαθηματική ακρίβεια, θα πέσει περισσότερο με τα μούτρα στο γενικό ξεκοκάλισμα του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Ο λύκος την αντάρα χαίρεται. Γι’ αυτό άλλωστε προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, δημιουργώντας συνεχώς αντάρα φόβου και παραπληροφόρησης. Προσπαθεί να διασωθεί ενεργοποιώντας “κοινωνικούς αυτοματισμούς” και στρέφοντας τη μια κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης.
Όμως αυτή η βέβαιη συμπεριφορά του, σε συνδυασμό με το οικονομικό αδιέξοδο και την χωρίς ορατή ημερομηνία λήξεως εξαθλίωση του λαού, βάζουν αναπόφευκτα το τραίνο της εξέγερσης στις ράγες.
Πηγή : www.olympia.gr
Η πορεία προς τη σύγκρουση τροφοδοτείται από τρεις κυρίως παράγοντες:….
1) Από τη συνειδητοποίηση της αποτυχίας του μεταπολιτευτικού κρατικοδίαιτου πολιτικοοικονομικού καθεστώτος και της κρίσης που αυτό έφερε.
2) Από το ότι η πρόταση του καθεστώτος για έξοδο από την κρίση, δηλαδή το μνημόνιο, απέτυχε παταγωδώς, σπρώχνοντας το λαό ακόμα πιο πολύ στην ταπείνωση και την εξαθλίωση και
3) Από το ότι αυτό το ίδιο το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, το οποίο απέτυχε πλήρως, έχει το θράσος να θέλει να συνεχίσει να ηγείται της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός ο τρίτος παράγοντας είναι και ο πιο σοβαρός και η αιτία που τελικά θα ανάψει το φυτίλι της εξέγερσης. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς λογικός άνθρωπος να αναμένει ότι αυτό το κρατικοδίαιτο διεφθαρμένο καθεστώς, θα μεταμορφωθεί ξαφνικά σε «άγγελο» και θα επιστρέψει στην ελληνική κοινωνία τον πλούτο που άρπαξε. Απεναντίας το σύνθημα της γενικής εφόδου που έριξε, για πλήρη πλέον αφαίμαξη του λαϊκού πλούτου, είναι ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες».
Ευκαιρίες όμως για ποιον;;; Όχι φυσικά για τον άνεργο που ψάχνει να βρει ένα μεροκάματο για να ζήσει τα παιδιά του. Όχι φυσικά για τον μικρομεσαίο ή για τον ελεύθερο επαγγελματία που φυτοζωούν, βάζουν λουκέτα ή αυτοκτονούν κάτω από την μέγγενη των χρεών. Το σύνθημα αφορά τα μέλη της καθεστωτικής κρατικοδίαιτης πολιτικοικονομικής ολιγαρχίας, που έχουν τις οικονομικές δυνάμεις, την εξουσία, τα ΜΜΕ και τα κονέ.
Αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μεταβληθεί σε «άγιο», απεναντίας, με μαθηματική ακρίβεια, θα πέσει περισσότερο με τα μούτρα στο γενικό ξεκοκάλισμα του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Ο λύκος την αντάρα χαίρεται. Γι’ αυτό άλλωστε προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, δημιουργώντας συνεχώς αντάρα φόβου και παραπληροφόρησης. Προσπαθεί να διασωθεί ενεργοποιώντας “κοινωνικούς αυτοματισμούς” και στρέφοντας τη μια κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης.
Όμως αυτή η βέβαιη συμπεριφορά του, σε συνδυασμό με το οικονομικό αδιέξοδο και την χωρίς ορατή ημερομηνία λήξεως εξαθλίωση του λαού, βάζουν αναπόφευκτα το τραίνο της εξέγερσης στις ράγες.
Πηγή : www.olympia.gr
Αλίμονο στο λαό, που περιμένει από το σάπιο “παρελθόν” να του χτίσει ένα υγιές “μέλλον”. (*)
Πηγή : www.olympia.gr
Ολο το σάπιο, διεφθαρμένο και μολυσματικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, παραμένει στη θέση του. Ακλόνητο και αλώβητο. Και το χειρότερο από όλα: κρυφό. Ετσι δεν ξέρουμε ποιος από όλους αυτούς σε κόμματα, βουλή, υπουργεία, περιφέρειες, δήμους, δημόσιες υπηρεσίες, σωματεία και τα παρόμοια είναι ο καθαρός και ποιος ο βρωμιάρης. Ποιος ετοιμάζεται να μας καταπιεί και ποιος μας υπερασπίζεται. Ποιος λεηλατεί το μέλλον μας και ποιος αντιστέκεται. Αν αντιστέκεται κανένας σε αυτή την λαίλαπα.
Δηλαδή αυτή τη στιγμή όλες οι πολιτικές και κοινωνικές εστίες μόλυνσης και διαφθοράς είναι ακέραιες και στην θέση τους.
Ολα εκείνα τα πρόσωπα και οι ομάδες προσώπων και οι διασυνδέσεις και τα κανάλια και η διαπλοκή μεταξύ τους, όλοι δηλαδή εκείνοι που εργάστηκαν για την καταστροφή και την λεηλασία αυτού του τόπου και της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι για τον ανθρώπινο πόνο και την οδύνη που βλέπουμε και νιώθουμε καθημερινά, για τα ανθρώπινα δράματα, τις αυτοκτονίες συμπολιτών μας και την απόγνωση του έλληνα, παραμένουν άγνωστοι και στο σκοτάδι. Και φυσικά ατιμώρητοι. Ατιμώρητοι, ναι.
Από την πολιτική ηγεσία, από την δικαστική ηγεσία, από την πνευματική ηγεσία, από την εκκλησιαστική ηγεσία, από καμμιά ηγεσία αυτού του τόπου δεν ακούγεται φωνή. Δεν ακούγεται κραυγή αγανάκτησης. Δεν ακούγεται ουρλιαχτό για την μεγάλη ύβρη, για την θεόρατη αλαζονεία. Να είναι όλοι όσοι εγκλημάτισαν πάνω στο σώμα του λαού και στο μέλλον του, στην θέση τους. Στην θέση τους. Σε θέση εξουσίας μάλιστα. Ετοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα.
Ω, ναι. Είναι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα πατριώτες. Τα ίδια και χειρότερα από όσα μας έκαναν ως τώρα.
Κι όχι μόνο αυτό. Οι ηγεσίες μας οι πολιτικές, χωρίς καμμία μα καμμία συστολή, χωρίς καμμία συναίσθηση του σε τι συνεργούν και συνέργησαν αυτοί και οι προκάτοχοί τους, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ, χωρίς ούτε ένα ελάχιστο συγγνώμη προς τον λαό, έχουνε την τόλμη, να εμφανίζονται μπροστά μας, να εμφανίζονται σαν να μην συνέβη τίποτε, και να υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Θα χτίσουν αυτοί οι ύποπτοι, το δικό μας μέλλον. Αυτοί οι κατεδαφιστές του παρόντος και του παρελθόντος μας. Των ονείρων ενός λαού.
Υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Με όλα τα όργανα του διεφθαρμένου παρελθόντος στην θέση τους. Υποστηρίζουν πως θα μας πάνε στο μέλλον, στην προκοπή, στην “νέα μεταπολίτευση”. Με μόνο το έγκλημα φανερό και όλους τους ενόχους κρυμμένους. Και ατιμώρητους.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλος εμπαιγμός από αυτόν: να υποστηρίζει το σάπιο παρελθόν μας ότι θα μας οδηγήσει σε ένα υγιές μέλλον.
Για κάθε ελληνικό άγος υπάρχει καθαρμός. Για κάθε ελληνική τραγωδία υπάρχει κάθαρση. Είναι κάτι που οι ηγεσίες της κοινωνίας μας επιλέγουν να μην θυμούνται. Να μην ξέρουν. Να μην θέλουν.
Ας τους ετοιμάσουμε λοιπόν μια μεγαλειώδη έξοδο από την σκηνή. Με δικά μας έξοδα, όπως πάντα. Μια έξοδο καθαρτήρια.
Θραξ Αναρμόδιος
(*) Ο τίτλος είναι του Επίκαιρου Πολίτη από σχόλιό του στο ιστολόγιο του Δ. Καζάκη
Ολο το σάπιο, διεφθαρμένο και μολυσματικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, παραμένει στη θέση του. Ακλόνητο και αλώβητο. Και το χειρότερο από όλα: κρυφό. Ετσι δεν ξέρουμε ποιος από όλους αυτούς σε κόμματα, βουλή, υπουργεία, περιφέρειες, δήμους, δημόσιες υπηρεσίες, σωματεία και τα παρόμοια είναι ο καθαρός και ποιος ο βρωμιάρης. Ποιος ετοιμάζεται να μας καταπιεί και ποιος μας υπερασπίζεται. Ποιος λεηλατεί το μέλλον μας και ποιος αντιστέκεται. Αν αντιστέκεται κανένας σε αυτή την λαίλαπα.
Δηλαδή αυτή τη στιγμή όλες οι πολιτικές και κοινωνικές εστίες μόλυνσης και διαφθοράς είναι ακέραιες και στην θέση τους.
Ολα εκείνα τα πρόσωπα και οι ομάδες προσώπων και οι διασυνδέσεις και τα κανάλια και η διαπλοκή μεταξύ τους, όλοι δηλαδή εκείνοι που εργάστηκαν για την καταστροφή και την λεηλασία αυτού του τόπου και της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι για τον ανθρώπινο πόνο και την οδύνη που βλέπουμε και νιώθουμε καθημερινά, για τα ανθρώπινα δράματα, τις αυτοκτονίες συμπολιτών μας και την απόγνωση του έλληνα, παραμένουν άγνωστοι και στο σκοτάδι. Και φυσικά ατιμώρητοι. Ατιμώρητοι, ναι.
Από την πολιτική ηγεσία, από την δικαστική ηγεσία, από την πνευματική ηγεσία, από την εκκλησιαστική ηγεσία, από καμμιά ηγεσία αυτού του τόπου δεν ακούγεται φωνή. Δεν ακούγεται κραυγή αγανάκτησης. Δεν ακούγεται ουρλιαχτό για την μεγάλη ύβρη, για την θεόρατη αλαζονεία. Να είναι όλοι όσοι εγκλημάτισαν πάνω στο σώμα του λαού και στο μέλλον του, στην θέση τους. Στην θέση τους. Σε θέση εξουσίας μάλιστα. Ετοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα.
Ω, ναι. Είναι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα πατριώτες. Τα ίδια και χειρότερα από όσα μας έκαναν ως τώρα.
Κι όχι μόνο αυτό. Οι ηγεσίες μας οι πολιτικές, χωρίς καμμία μα καμμία συστολή, χωρίς καμμία συναίσθηση του σε τι συνεργούν και συνέργησαν αυτοί και οι προκάτοχοί τους, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ, χωρίς ούτε ένα ελάχιστο συγγνώμη προς τον λαό, έχουνε την τόλμη, να εμφανίζονται μπροστά μας, να εμφανίζονται σαν να μην συνέβη τίποτε, και να υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Θα χτίσουν αυτοί οι ύποπτοι, το δικό μας μέλλον. Αυτοί οι κατεδαφιστές του παρόντος και του παρελθόντος μας. Των ονείρων ενός λαού.
Υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Με όλα τα όργανα του διεφθαρμένου παρελθόντος στην θέση τους. Υποστηρίζουν πως θα μας πάνε στο μέλλον, στην προκοπή, στην “νέα μεταπολίτευση”. Με μόνο το έγκλημα φανερό και όλους τους ενόχους κρυμμένους. Και ατιμώρητους.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλος εμπαιγμός από αυτόν: να υποστηρίζει το σάπιο παρελθόν μας ότι θα μας οδηγήσει σε ένα υγιές μέλλον.
Για κάθε ελληνικό άγος υπάρχει καθαρμός. Για κάθε ελληνική τραγωδία υπάρχει κάθαρση. Είναι κάτι που οι ηγεσίες της κοινωνίας μας επιλέγουν να μην θυμούνται. Να μην ξέρουν. Να μην θέλουν.
Ας τους ετοιμάσουμε λοιπόν μια μεγαλειώδη έξοδο από την σκηνή. Με δικά μας έξοδα, όπως πάντα. Μια έξοδο καθαρτήρια.
Θραξ Αναρμόδιος
(*) Ο τίτλος είναι του Επίκαιρου Πολίτη από σχόλιό του στο ιστολόγιο του Δ. Καζάκη
Ο Μαξ Κάιζερ στο Κόντρα. Έλληνες ξεσηκωθείτε και διώξτε τον Παπανδρέου!
Εκπληκτική συνέντευξη -έξω από τα δόντια- του οικονομικού αναλυτή MAX KEISER στο KONTRA CHANNEL και στους Τέρενς Κουϊκ και Νίκη Λυμπεράκη.
Έδωσε το πραγματικό στίγμα της οικονομικής τρομοκρατικής επίθεσης που δέχεται η χώρα μας από τους οικονομικούς εγκληματίες της Goldman Sachs και της Wall street, οι οποίοι βουλιάζουν την Ελλάδα και τον λαό της σε συνεργασία με τον Παπανδρέου και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ! Είπε ορθά-κοφτά ότι η σημερινή κυβέρνηση “κοιμάται” με τους τοκογλύφους….
και ζήτησε από τον λαό μας να εξεγερθεί για να αλλάξει την κυβέρνηση και να φύγει η χώρα από το ΔΝΤ, διότι συντελείται έγκλημα σε βάρος μας με άχρηστα χαρτιά!
και ζήτησε από τον λαό μας να εξεγερθεί για να αλλάξει την κυβέρνηση και να φύγει η χώρα από το ΔΝΤ, διότι συντελείται έγκλημα σε βάρος μας με άχρηστα χαρτιά!
“Οι διεθνείς τοκογλύφοι θέλουν να αρπάξουν ολόκληρη την Ελλάδα και τον πλούτο της χωρίς να πληρώσουν τίποτε”, είπε χαρακτηριστικά ο κ. Keiser, τονίζοντας ότι ουσιαστικά χρεωκοπημένο είναι το ΔΝΤ αλλά και οι ΗΠΑ! Ειδικά για τις ΗΠΑ είπε ότι έχουν χρέος πολλαπλάσιο της Ελλάδος αλλά οι τοκογλύφοι έχουν πέσει πάνω από την Ελλάδα. Τόνισε ότι η χώρα μας πρέπει να φύγει από το ευρώ, τοξικό νόμισμα που βάζει θηλιά στον λαιμό της χώρας μας, και η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή υπό μορφή ασημιού, μια και όπως χαρακτηριστικά επισήμανε, “οι διεθνείς τοκογλύφοι φοβούνται το ασήμι”.
Υπογράμμισε ότι “αυτοί οι οικονομικοί δολοφόνοι πρέπει να συλληφθούν και να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα βρίσκονται σε ασυλία”! Μάλιστα δεν δίστασε να πει ότι θα χαρεί να δει το αφεντικό της Goldman Sachs να συλλαμβάνεται και να υποχρεώνεται να δουλεύει ως σερβιτόρος για 20 δολάρια την ημέρα!
“Αυτοί οι οικονομικοί απατεώνες καταστρέφουν χώρες, καταστρέφουν και τη χώρα σας. Τι κάθεστε;” φώναζε και ξαναφώναζε ο κ. Keiser προσπαθώντας να μας αφυπνίσει, ως άλλος Έλληνας πατριώτης, για να καταλάβουμε τι έχουν κάνει και κάνουν σε βάρος μας οι διεθνείς απατεώνες σε συνεργασία με τον Παπανδρέου!
ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣΤΕ, ΜΑΣ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΠΑΖΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ…ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!“Αυτοί οι οικονομικοί απατεώνες καταστρέφουν χώρες, καταστρέφουν και τη χώρα σας. Τι κάθεστε;” φώναζε και ξαναφώναζε ο κ. Keiser προσπαθώντας να μας αφυπνίσει, ως άλλος Έλληνας πατριώτης, για να καταλάβουμε τι έχουν κάνει και κάνουν σε βάρος μας οι διεθνείς απατεώνες σε συνεργασία με τον Παπανδρέου!
Πηγή : www.olympia.gr
Ποιός δημιούργησε το χρέος – δανειζόντουσαν 1 δις την ημέρα!
Πηγή ; www.olympia.gr
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά – εκτός από το δανεισμό μαμούθ, 5 δισ. ευρώ, που πραγματοποιήθηκε με την κοινοπρακτική έκδοση του 10ετούς ομολόγου αναφοράς – θα ακολουθήσουν δύο ακόμα κοινοπρακτικές εκδόσεις ενός 5ετούς ομολόγου, αλλά και η επανέκδοση ενός ομολόγου με ρήτρα τον τρέχοντα πληθωρισμό, το οποίο λήγει στις 25 Ιούλη του 2025.
Αν και στην ανακοίνωση του ΟΔΥΧ δεν αναφέρεται το ακριβές ύψος του δανεισμού από τις δύο νέες κοινοπρακτικές εκδόσεις, σύμφωνα με πληροφορίες το ύψος του κρατικού δανεισμού το τρίμηνο Γενάρη – Μάρτη 2004 θα φτάσει τα 15 δισ. ευρώ (περί τα 5 τρισ. δραχμές).
Σε δηλώσεις του ο υπουργός Οικονομίας, προσπαθώντας να απαντάει στην κριτική που ασκεί η ΝΔ ότι η προσφυγή σε αφειδή δανεισμό αποτελεί ομολογία της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής, υποστήριξε χτες ότι ο δανεισμός είναι προγραμματισμένος, ενώ το κόστος δανεισμού που επιτεύχθηκε με την κοινοπρακτική έκδοση του ομολόγου, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα.
Η σπουδή που δείχνουν οι τραπεζίτες να δανείσουν το ελληνικό κράτος οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι η χώρα εξακολουθεί να πληρώνει τα ψηλότερα επιτόκια ανάμεσα σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης, να καταβάλει δηλαδή τα ψηλότερα επιτόκια για το ενιαίο «κοινό» νόμισμα.
Η μεγάλη μάζα του φετινού χρέους έχει συναφθεί στη χρηματαγορά του Λονδίνου μέσω «κοινοπρακτικών δανείων. Το ποσό αυτό πλησιάζει τα 10 δισ. ευρώ και προέρχεται από δυο απανωτά δάνεια (10ετούς και 5ετούς διάρκειας), στις αρχές του Φλεβάρη, για τα οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκτός από τα πολύ ψηλά (για τα δεδομένα του ευρώ) επιτόκια πλήρωσε και πρόσθετα ποσά για προμήθειες. Αλλά και τα δάνεια που δόθηκαν στο «εσωτερικό» της χώρας (10 δισ. ευρώ για το α’ εξάμηνο) κατέληξαν σε μεγάλο βαθμό σε ξένες τράπεζες. Από αυτή την κατηγορία τα 5 δισ. ευρώ προήλθαν από 10ετή ομόλογα. Τα υπόλοιπα 4,2 δισ. ευρώ από 7ετή, 5ετή και 3ετή, έναντι μόλις 619 εκατ. ευρώ που αφορούν βραχυπρόθεσμο δανεισμό από έντοκα γραμμάτια (ετήσια, εξάμηνα και τρίμηνα). Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την τακτική της λεγόμενης «χρονικής επιμήκυνσης» του χρέους.
Το ελληνικό δημόσιο εξακολουθεί να πληρώνει τα πιο υψηλά επιτόκια ανάμεσα στα κράτη της ευρωζώνης, γεγονός που πυροδοτεί το ενδιαφέρον των ρεντιέρηδων του διεθνούς χρηματεμπορίου, ενώ, ξέχωρα από τα επιτόκια, πληρώνει αρκετά δισ. δρχ. πρόσθετα ποσά για προμήθειες. Συγκεκριμένα, για το 5ετές ομόλογο το επιτόκιο έφτασε στο 4,7% και η επιπλέον προμήθεια σε 0,10% επί της αξίας του δανείου. Για το προηγούμενο δεκαετές δάνειο θα καταβάλλεται επιτόκιο 5,26% ετησίως και η πρόσθετη προμήθεια που δόθηκε εφάπαξ έφτασε σε 0,15%. Το νέο στοιχείο της πρακτικής που ακολουθεί φέτος η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι η ανάθεση των δανείων σε μεγάλα τραπεζικά μονοπώλια του εξωτερικού (CSFB, J.P. Morgan, Sao Paolo, Salomon Smith Barney, HSBC, Leahman) ενώ από «ελληνικής» πλευράς συμμετείχαν με πολύ μικρότερα ποσοστά οι τράπεζες Εθνική, Eurobank (του ομίλου Λάτση) και Πειραιώς (του ομίλου Σάλλα).
Ο συνολικός δανεισμός για το 2002 θα εκτιναχτεί στα 29 δισ. ευρώ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την πρόωρη αποπληρωμή παλαιότερων χρεών. Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό, το παλαιότερο χρέος που θα αποσυρθεί μέσα στο 2002 είναι μόλις 2,2 δισ. ευρώ. Είναι φανερό ότι μεγάλο μέρος του φετινού δανεισμού οφείλεται στην ωρίμανση των πολυετών δανείων που συνάφθηκαν κατά την αλήστου μνήμης εποχή της «σύγκλισης με την ΟΝΕ». Ενας πρόσθετος τρόπος δανεισμού που εξετάζεται από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών είναι η λεγόμενη τιτλοποίηση μελλοντικών δημοσίων εσόδων, τα οποία θα αναλάβει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Μια τέτοια εξέλιξη αναμένεται για το δεύτερο εξάμηνο του έτους.
Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί ότι στο εξάμηνο Γενάρης – Ιούνης 2002 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει δανειστεί το ποσόν των 20 δισ. ευρώ (κυρίως από ξένες τράπεζες). Με δεδομένο ότι για ολόκληρο το έτος ο δανεισμός του Δημοσίου έχει προγραμματιστεί να ανέλθει σε περίπου 29 δισ. ευρώ (ποσό που αντιστοιχεί στο 20% του ΑΕΠ), τα 20 δισ. ευρώ που δανείστηκε στο πρώτο εξάμηνο αποτελούν πάνω από τα 2/3 (για την ακρίβεια το 69%) του ετήσιου δανεισμού.
Ο συνολικός κρατικός δανεισμός για το 2002 θα εκτιναχτεί σε 29 δισ. ευρώ και είναι σαφές ότι δεν μπορεί να αιτιολογηθεί με την «απόσυρση παλαιότερου χρέους» που επικαλείται η κυβέρνηση. Το παλαιότερο χρέος που προγραμματίζουν να αποσύρουν μέσα στο 2002 είναι μόλις 2,2 δισ. ευρώ, δηλαδή λιγότερο από το μισό της αξίας του 10ετούς δανείου που υπέγραψαν προχτές στο Λονδίνο. Σε κάθε περίπτωση η απόσυρση των παλαιότερων δανείων (αν ποτέ πραγματοποιηθεί) θα γίνει με τους επαχθείς όρους που θα βάλουν οι μεγαλοτραπεζίτες και οι άλλοι ρεντιέρηδες που έχουν στην κατοχή τους τα συγκεκριμένα ομόλογα.
Αλλεπάλληλες εκδόσεις ομολόγων
Σε συνεχόμενο κρατικό δανεισμό καταφεύγει η κυβέρνηση για να καλύψει τρέχουσες διαχειριστικές ανάγκες του νέου κρατικού προϋπολογισμού, να πληρώσει παλαιότερα δάνεια τα οποία λήγουν, αλλά και για να χρηματοδοτήσει τα ολυμπιακά έργα, κοινοτικά προγράμματα κλπ. Αυτό προκύπτει από σχετική ανακοίνωση του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, που παραθέτει στοιχεία για το πρόγραμμα δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου στο πρώτο τρίμηνο του 2004.Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά – εκτός από το δανεισμό μαμούθ, 5 δισ. ευρώ, που πραγματοποιήθηκε με την κοινοπρακτική έκδοση του 10ετούς ομολόγου αναφοράς – θα ακολουθήσουν δύο ακόμα κοινοπρακτικές εκδόσεις ενός 5ετούς ομολόγου, αλλά και η επανέκδοση ενός ομολόγου με ρήτρα τον τρέχοντα πληθωρισμό, το οποίο λήγει στις 25 Ιούλη του 2025.
Αν και στην ανακοίνωση του ΟΔΥΧ δεν αναφέρεται το ακριβές ύψος του δανεισμού από τις δύο νέες κοινοπρακτικές εκδόσεις, σύμφωνα με πληροφορίες το ύψος του κρατικού δανεισμού το τρίμηνο Γενάρη – Μάρτη 2004 θα φτάσει τα 15 δισ. ευρώ (περί τα 5 τρισ. δραχμές).
Σε δηλώσεις του ο υπουργός Οικονομίας, προσπαθώντας να απαντάει στην κριτική που ασκεί η ΝΔ ότι η προσφυγή σε αφειδή δανεισμό αποτελεί ομολογία της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής, υποστήριξε χτες ότι ο δανεισμός είναι προγραμματισμένος, ενώ το κόστος δανεισμού που επιτεύχθηκε με την κοινοπρακτική έκδοση του ομολόγου, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Δανεικά 20 δισ. ευρώ στο εξάμηνο
Στο 20% του ΑΕΠ θα φτάσουν τα νέα δάνεια το 2002
Νέο δάνειο 3ετούς διάρκειας και ύψους πάνω από 1,1 δισ. ευρώ (περίπου 380 δισ. δρχ) θα συνάψει την ερχόμενη Τρίτη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ετσι το σύνολο των διαφόρων δανείων για το α’ εξάμηνο του 2002, από τους Ελληνες και ξένους μεγαλοτραπεζίτες και τους άλλους ρεντιέρηδες των χρηματαγορών, που συνεχίζουν να θησαυρίζουν με το δημόσιο χρέος της χώρας, φτάνει στο ιλιγγιώδες ύψος των 20 δισ. ευρώ (ή 6,8 τρισ. δρχ.). Για ολόκληρο το 2002 ο κρατικός δανεισμός θα φτάσει τα 29 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 20% του φετινού ΑΕΠ (περίπου 140 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό).Η σπουδή που δείχνουν οι τραπεζίτες να δανείσουν το ελληνικό κράτος οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι η χώρα εξακολουθεί να πληρώνει τα ψηλότερα επιτόκια ανάμεσα σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης, να καταβάλει δηλαδή τα ψηλότερα επιτόκια για το ενιαίο «κοινό» νόμισμα.
Η μεγάλη μάζα του φετινού χρέους έχει συναφθεί στη χρηματαγορά του Λονδίνου μέσω «κοινοπρακτικών δανείων. Το ποσό αυτό πλησιάζει τα 10 δισ. ευρώ και προέρχεται από δυο απανωτά δάνεια (10ετούς και 5ετούς διάρκειας), στις αρχές του Φλεβάρη, για τα οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκτός από τα πολύ ψηλά (για τα δεδομένα του ευρώ) επιτόκια πλήρωσε και πρόσθετα ποσά για προμήθειες. Αλλά και τα δάνεια που δόθηκαν στο «εσωτερικό» της χώρας (10 δισ. ευρώ για το α’ εξάμηνο) κατέληξαν σε μεγάλο βαθμό σε ξένες τράπεζες. Από αυτή την κατηγορία τα 5 δισ. ευρώ προήλθαν από 10ετή ομόλογα. Τα υπόλοιπα 4,2 δισ. ευρώ από 7ετή, 5ετή και 3ετή, έναντι μόλις 619 εκατ. ευρώ που αφορούν βραχυπρόθεσμο δανεισμό από έντοκα γραμμάτια (ετήσια, εξάμηνα και τρίμηνα). Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την τακτική της λεγόμενης «χρονικής επιμήκυνσης» του χρέους.
Νέο δάνειο – μαμούθ
Στους μεγαλοτραπεζίτες – ρεντιέρηδες της διεθνούς χρηματαγοράς προσέφυγε για δανεισμό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το νέο δάνειο – μαμούθ ύψους 3,5 δισ. ευρώ (περίπου 1,2 τρισ. δρχ.) επιβαρύνεται με ετήσιο επιτόκιο 5,91%. Την έκδοση του ομολόγου επιμελήθηκαν οι τράπεζες Εμπορική και Εθνική καθώς και οι Deutshe Bank, Goldman Sachs και Morgan Stanley.ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Νέα δάνεια ύψους 9 δισ. ευρώ
Η Ελλάδα πληρώνει τα μεγαλύτερα επιτόκια της ευρωζώνης. Από τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το δημόσιο δανείζεται το 2002 με ρυθμό 300 εκατ. ευρώ ή 102,2 δισ. δρχ. τη μέρα
Στο ιλιγγιώδες ποσόν των 9 δισ. ευρώ (πάνω από 3 τρισ. δρχ.) έφτασε ο φετινός δανεισμός του ελληνικού δημοσίου από τη διεθνή χρηματαγορά. Πρόκειται για δυο απανωτά δάνεια, ένα δεκαετούς διάρκειας για 5 δισ. ευρώ στο τέλος του Γενάρη, και ένα πενταετούς διάρκειας για 4 δισ. ευρώ, που υπογράφτηκε προχτές στο Λονδίνο. Με βάση τα παραπάνω δύο δάνεια που συνάφθηκαν το Γενάρη του 2002, προκύπτει ότι το ελληνικό δημόσιο δανείζεται με ρυθμό 300 εκατ. ευρώ ή 102,2 δισ. δραχμές τη μέρα.Το ελληνικό δημόσιο εξακολουθεί να πληρώνει τα πιο υψηλά επιτόκια ανάμεσα στα κράτη της ευρωζώνης, γεγονός που πυροδοτεί το ενδιαφέρον των ρεντιέρηδων του διεθνούς χρηματεμπορίου, ενώ, ξέχωρα από τα επιτόκια, πληρώνει αρκετά δισ. δρχ. πρόσθετα ποσά για προμήθειες. Συγκεκριμένα, για το 5ετές ομόλογο το επιτόκιο έφτασε στο 4,7% και η επιπλέον προμήθεια σε 0,10% επί της αξίας του δανείου. Για το προηγούμενο δεκαετές δάνειο θα καταβάλλεται επιτόκιο 5,26% ετησίως και η πρόσθετη προμήθεια που δόθηκε εφάπαξ έφτασε σε 0,15%. Το νέο στοιχείο της πρακτικής που ακολουθεί φέτος η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι η ανάθεση των δανείων σε μεγάλα τραπεζικά μονοπώλια του εξωτερικού (CSFB, J.P. Morgan, Sao Paolo, Salomon Smith Barney, HSBC, Leahman) ενώ από «ελληνικής» πλευράς συμμετείχαν με πολύ μικρότερα ποσοστά οι τράπεζες Εθνική, Eurobank (του ομίλου Λάτση) και Πειραιώς (του ομίλου Σάλλα).
Ο συνολικός δανεισμός για το 2002 θα εκτιναχτεί στα 29 δισ. ευρώ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την πρόωρη αποπληρωμή παλαιότερων χρεών. Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό, το παλαιότερο χρέος που θα αποσυρθεί μέσα στο 2002 είναι μόλις 2,2 δισ. ευρώ. Είναι φανερό ότι μεγάλο μέρος του φετινού δανεισμού οφείλεται στην ωρίμανση των πολυετών δανείων που συνάφθηκαν κατά την αλήστου μνήμης εποχή της «σύγκλισης με την ΟΝΕ». Ενας πρόσθετος τρόπος δανεισμού που εξετάζεται από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών είναι η λεγόμενη τιτλοποίηση μελλοντικών δημοσίων εσόδων, τα οποία θα αναλάβει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Μια τέτοια εξέλιξη αναμένεται για το δεύτερο εξάμηνο του έτους.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Νέο τριετές δάνειο με 4,33%
Με επιτόκια, πολύ πάνω από αυτά που ισχύουν για τα άλλα κράτη της ευρωζώνης, εξακολουθεί να δανείζεται το ελληνικό Δημόσιο, τροφοδοτώντας έτσι την αύξησης της κερδοφορίας των μεγαλοτραπεζιτών που λυμαίνονται το δημόσιο χρέος της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό, οι «προσφορές» που υποβλήθηκαν για τα 3ετή ομόλογα, που δημοπρατήθηκαν χτες, έφτασαν σε 3,7 δισ. ευρώ έναντι 1,32 δισ. ευρώ που δανείστηκε το Δημόσιο με μεσοσταθμικό επιτόκιο 4,33%.Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί ότι στο εξάμηνο Γενάρης – Ιούνης 2002 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει δανειστεί το ποσόν των 20 δισ. ευρώ (κυρίως από ξένες τράπεζες). Με δεδομένο ότι για ολόκληρο το έτος ο δανεισμός του Δημοσίου έχει προγραμματιστεί να ανέλθει σε περίπου 29 δισ. ευρώ (ποσό που αντιστοιχεί στο 20% του ΑΕΠ), τα 20 δισ. ευρώ που δανείστηκε στο πρώτο εξάμηνο αποτελούν πάνω από τα 2/3 (για την ακρίβεια το 69%) του ετήσιου δανεισμού.
ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ
Υπερβολικό τίμημα στους τραπεζίτες
Απεργάζονται πλασματική μείωση του νέου δανεισμού με εκχώρηση στο ιδιωτικό κεφάλαιο μελλοντικών κρατικών εσόδων
Με δυσμενείς όρους, με επιτόκια πολύ πάνω από αυτά που ισχύουν για άλλες χώρες της ευρωζώνης, καθώς και με πρόσθετες προμήθειες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε στο Λονδίνο ένα νέο δεκαετές δάνειο – μαμούθ ύψους 5 δισ. ευρώ (ή 1,7 τρισ. δρχ.). Το επιτόκιο έφτασε σε 5,26% ετησίως δηλαδή 38 εκατοστά της μονάδας πάνω από τα επιτόκια που πληρώνει το γερμανικό κράτος, ενώ η επιπλέον προμήθεια που δόθηκε στους τραπεζίτες -μεγαλοδανειστές του ελληνικού Δημοσίου έφτασε σε 0,15% επί της αξίας του δανείου, δηλαδή σε 750 εκατ. ευρώ (ή 2,5 δισ. δρχ.). Το γεγονός αυτό αποδείχνει με τρόπο ανάγλυφο ότι η ένταξη στην ΟΝΕ και η εισαγωγή του κοινού νομίσματος κάθε άλλο παρά εξίσωση επιτοκίων σημαίνει. Το Ελληνικό Δημόσιο – σε πείσμα της δήθεν κοινής νομισματικής πολιτικής και των δήθεν κοινών επιτοκίων – θα συνεχίσει να επιβαρύνεται με υπέρογκα ποσά για τόκους και χρεολύσια, τα οποία θα συνεχίζουν να καρπώνονται οι τραπεζίτες. Στο πλαίσιο αυτό το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών προγραμματίζει για το Φλεβάρη και νέο δάνειο από την ευρωπαϊκή τραπεζική αγορά, διάρκειας 5 χρόνων και ύψους 4 δισ. ευρώ (ή 1,37 τρισ. δρχ.).Ο συνολικός κρατικός δανεισμός για το 2002 θα εκτιναχτεί σε 29 δισ. ευρώ και είναι σαφές ότι δεν μπορεί να αιτιολογηθεί με την «απόσυρση παλαιότερου χρέους» που επικαλείται η κυβέρνηση. Το παλαιότερο χρέος που προγραμματίζουν να αποσύρουν μέσα στο 2002 είναι μόλις 2,2 δισ. ευρώ, δηλαδή λιγότερο από το μισό της αξίας του 10ετούς δανείου που υπέγραψαν προχτές στο Λονδίνο. Σε κάθε περίπτωση η απόσυρση των παλαιότερων δανείων (αν ποτέ πραγματοποιηθεί) θα γίνει με τους επαχθείς όρους που θα βάλουν οι μεγαλοτραπεζίτες και οι άλλοι ρεντιέρηδες που έχουν στην κατοχή τους τα συγκεκριμένα ομόλογα.
Αγιώτατε Πάπα, βοήθησον ήμίν!
Πηγή: Ακτίνες
Το οίκουμενιστικό τσουνάμι, πού έχει παρασύρει τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο από της αναρριχήσεως του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, τον έφερε για μια ακόμη φορά στο Βατικανό όπου συναντήθηκε με τον Πάπα και του ζήτησε να μεσολάβηση, ώστε να ασκηθούν πιέσεις στους Τούρκους να «αρχίσουν συντήρηση των μνημείων μας και να μάθουν να σέβονται τις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα»! Ω της δουλοπρέπειας του ανδρός! Φαντασθείτε τον Μ.Αθανάσιο να εκλιπαρεί τον Άρειο να ασκήσει την επιρροή του στα ανάκτορα υπέρ της χειμαζομένης Αλεξανδρινής Εκκλησίας! Ως φανατικός οίκουμενιστής ό Κύπρου Χρυσόστομος παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη θεολογία, ως Έλλην δε, δυστυχώς, αγνοεί την ιστορία! Πότε ό Πάπας της Ρώμης βοήθησε την Ελλάδα και την Ορθοδοξία; Τί έκανε μέχρι σήμερα ό Πάπας για το Κυπριακό; Σταυροφορίες, εκφοβισμοί και εκβιασμοί στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, σκόπιμη αδράνεια κατά την πτώση του Βυζαντίου, Ούνία, έκλατινισμός, θερμά συγχαρητήρια στον Κεμάλ Άτατούρκ για τη Μικρασιατική Καταστροφή, υποστήριξη των Σκοπίων είναι μερικές μόνο «βοήθειες», πού μας προσέφερε ό Πάπας.
Το οίκουμενιστικό τσουνάμι, πού έχει παρασύρει τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο από της αναρριχήσεως του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, τον έφερε για μια ακόμη φορά στο Βατικανό όπου συναντήθηκε με τον Πάπα και του ζήτησε να μεσολάβηση, ώστε να ασκηθούν πιέσεις στους Τούρκους να «αρχίσουν συντήρηση των μνημείων μας και να μάθουν να σέβονται τις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα»! Ω της δουλοπρέπειας του ανδρός! Φαντασθείτε τον Μ.Αθανάσιο να εκλιπαρεί τον Άρειο να ασκήσει την επιρροή του στα ανάκτορα υπέρ της χειμαζομένης Αλεξανδρινής Εκκλησίας! Ως φανατικός οίκουμενιστής ό Κύπρου Χρυσόστομος παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη θεολογία, ως Έλλην δε, δυστυχώς, αγνοεί την ιστορία! Πότε ό Πάπας της Ρώμης βοήθησε την Ελλάδα και την Ορθοδοξία; Τί έκανε μέχρι σήμερα ό Πάπας για το Κυπριακό; Σταυροφορίες, εκφοβισμοί και εκβιασμοί στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, σκόπιμη αδράνεια κατά την πτώση του Βυζαντίου, Ούνία, έκλατινισμός, θερμά συγχαρητήρια στον Κεμάλ Άτατούρκ για τη Μικρασιατική Καταστροφή, υποστήριξη των Σκοπίων είναι μερικές μόνο «βοήθειες», πού μας προσέφερε ό Πάπας.
Άγιε Κύπρου, όσο ήταν δυνατόν ή Σκύλλα να βοηθήσει τον Οδυσσέα να γλυτώσει από την Χάρυβδη, άλλο τόσο είναι δυνατόν να βοηθήσει ό Παπισμός την Κύπρο να γλυτώσει από τον νεοοθωμανισμό! Γι’ αυτό, αντί να καταφεύγεις στον θρησκευτικό Αττίλα προς αντιμετώπιση του Τουρκικού Αττίλα, θα ήταν φρονιμότερο να καταφύγης στον Θεό, να κηρύξης μετάνοια στον μαρτυρικό Κυπριακό λαό, να εγκαταλείψης τον Οικουμενισμό και έτσι να είσαι βέβαιος, ότι ή Κύπρος θα σωθεί. Διαφορετικά, ας έτοιμαζώμεθα για νέες εθνικές δοκιμασίες...
«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011