ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Η ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΟΨΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ( I )

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Με μάρτυρες γι’ άλλη μια φορά τους παππάδες! Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι δεν αρνούνται την Ανάσταση. Την τυποποιούν. Της αφαιρούν την Ζωή, την ελπίδα και την προσδοκία. Καθιστούν μάταιη την πίστη μας! ΠΑΣΧΑ! Η αποθέωση του κληρικαλισμού. Η πορεία προς την Νίκη, στα χέρια των επαγγελματιών, μεταμορφώνεται στην μεγαλύτερη ήττα του ανθρώπου και της Ιστορίας.

Αυτή την Πύρρειο νίκη του αδιάφορου πιστού, την εξήγησή της, τον λόγο της, θα παρακολουθήσουμε με την βοήθεια ενός αποκαλυπτικού «ορθοδόξου» κειμένου, τον συγγραφέα του οποίου θα βρούμε στο τέλος της συντόμου εκθέσεώς μας!

«Ο χριστιανισμός [όχι ο Κύριος] γκρέμισε όλους τους φραγμούς και τις διακρίσεις σε ατομικό και εθνικό επίπεδο και απηύθυνε το κήρυγμα της σωτηρίας προς “πάντες”. Παρομοίως θεραπεύει τους “πάντες”. «Πας ο όχλος» ακολουθούσε τον Χριστό. Δεν εξήρεσε κανένα από την δυνατότητα σωτηρίας [εκτός από τον Παύλο] και θεράπευε τους πάντες. Γι’ αυτό και ένα από τα βασικά γνωρίσματα της Εκκλησίας είναι η καθολικότης, η παγκοσμιότης, η οικουμενικότης».

Εδώ έχουν ήδη τελειώσει τα πάντα. Η Εκκλησία εφαρμόζει πλέον τον αρχαίο φιλοσοφικό πόθο της καθολικότητας και η σωτηρία ταυτίζεται με την θεραπεία. Καμία υποψία για τον ρόλο της Θεοτόκου στο μυστήριο της ενσαρκώσεως του Κυρίου, για την πρόσληψη μόνο των ατρέπτων παθών της φύσεώς μας. Εμφανίζονται ήδη δύο μεγέθη, ο χριστιανισμός και η Εκκλησία, τα οποία στη συνέχεια σαν την Σκύλα και την Χάρυβδη θα κατασπαράξουν την Οικονομία της καινής κτίσεως.

Η σωτηρία τονίζεται εκ νέου, είναι η προσπάθεια απαλλαγής από το κακό και τα πάθη, μια κάποια λύτρωση ανάμεσα στις τόσες που προσφέρονται ήδη από τις θρησκείες.

«Η αποκτώμενη θεϊκή υιοθεσία καθιστά τους Χριστιανούς καθόλα ίσους και ομοτίμους καθώς δια του βαπτίσματος αποκτάται η εν Χριστώ χάρη και σωτηρία, που καταργεί όλες τις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις. Ο Χριστός είναι το ενοποιητικό στοιχείο (Γαλ. 3,27-28): “ουκ ένι ιουδαίος ουδέ έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς είς (ένας) εστέ εν Χριστώ Ιησού”».

Ο Χριστός ενοποιητικό στοιχείο, το είς εστέ, ισότης και αδελφότης. Και λογικώς έρχεται και η εκκοσμίκευση να μας αναπαύσει όλους.
«Η Εκκλησία επί αιώνας εφήρμοσε και εφαρμόζει στους κόλπους της όσα ακόμη και σήμερα ο κόσμος, ο εκτός αυτής, επιδιώκει να αποκτήσει». Έρχεται η εκτόπιση και η εξορία του Κυρίου στην δόξα Του και στην Δευτέρα παρουσία Του, διότι η «τελεία ισότης των Χριστιανών, η αδελφότης και ισοτιμία, εξασφαλίζεται από την παρεχόμενη από την Εκκλησία χάρη». Η Εκκλησία, όπως ακριβώς και το σύμπαν στην φαντασίωση του Καντ, εδημιουργήθη και κατόπιν ο Θεός την έσπρωξε μαλακά στην Ιστορία να συνεχίσει το έργο Του μέχρις εσχάτων. Ο Ίδιος μέχρι τότε θα αναπαύεται ικανοποιημένος.

Και ο Μέγας κληρικός, ο κληρονόμος του Μεγάλου ιεροεξεταστού, μας προσφέρει την θεολογία της αναπαύσεώς μας και της θεραπείας μας.

«Η ισότητα αυτή και ομοτιμία στην προσφερόμενη χάρη και στη σωτηρία δεν αποκλείει την διαφορότητα λειτουργιών και χαρισμάτων, την ιεραρχική δομή και οργάνωση της Εκκλησίας, την διασφάλιση της αρμονίας και της τάξεως στη λειτουργία του εκκλησιαστικού οργανισμού. Ακόμη και στον υπερβατικό χώρο της θεότητος, μεταξύ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, που αποτελούν και το αρχέτυπο κάθε αληθινής κοινωνίας, υπάρχουν η Αρχή του Πατρός και η σειρά στην αρίθμηση των Προσώπων, που δεν λυμαίνονται την ενότητα και ομοτιμία».

Ο θρήνος μας έχει περισσεύσει. Όποιος θέλει να δει την φρίκη αυτής της θεολογίας μπορεί να ρίξει μια ματιά στο κείμενό μας Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, όπου ο Ζηζιούλας, μεγάλος προαγωγός αυτής της φρίκης, εξηγεί γλαφυρότατα πώς ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός και το Άγιο Πνεύμα τρίτος.

Μετά την οργιαστική, αναλογική θεολογία, η συνέχεια είναι γλίστρημα στο τίποτα, στο μηδέν. «Η Εκκλησία κατά το σύστημα διοικήσεως και οργανώσεως, έχει θεϊκή αρχή και δεν υπόκειται σε αλλαγές και ρυθμίσεις ανθρώπων νομοθετών. Η ιερωσύνη έχει την αρχή της όχι σε άνθρωπο νομοθέτη, αλλά στον Θεό, ο οποίος καθόρισε με ακρίβεια και τον τρόπο λειτουργίας του θεσμού ώστε να εξασφαλιστεί εις το διηνεκές στη ζωή της Εκκλησίας η μετάδοση και η οικείωση της σωτηρίας».

Σε κάποιο δε συμβολικό κείμενο, στην ορθόδοξη ομολογία Δοσιθέου, ο γκρεμός βαθαίνει περισσότερο «Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ».
ΙΕΡΩΣΥΝΗ: «Κατάλληλα πρόσωπα, τα οποία παρεμβάλλονται μεταξύ του προσφέροντος την σωτηρία Χριστού και του έχοντος ανάγκη αυτής λαού. Γίνονται δε τα μέσα, οι υπηρέτες, οι λειτουργοί της χάριτος».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είναι γερά θεμελιωμένη. Τα λίγα αποσπάσματα που εκθέσαμε ανήκουν στον π. ΘΕΟΔΩΡΟ Ν. ΖΗΣΗ. Περιέχονται δε στο μικρό βιβλιαράκι «Οι λαϊκοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία» των εκδόσεων Βρυέννιος, ο οποίος π. Θ. Ζήσης θεωρείται ηγέτης του Αντί-οικουμενισμού. Η τραγωδία και η σάτυρα μαζί, δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την πατρίδα τους, την Ελλάδα.

Και του χρόνου και του παραχρόνου…

Αμέθυστος