Mιά περιεκτική απάντηση στόν μοντερνισμό τής θεολογίας τού προσώπου.

πηγή : Ένα πείραμα σε βάθος- Η ζωγραφική τού Γιώργου Κουρκούβελου

Κάποτε στην Ζωγραφική εικονίζονταν τρεις τόποι. Ο τόπος του θανάτου, ο τόπος της γης και ο ανοιχτός ουρανός, ο τόπος του Θεού. Αυτοί οι τόποι αποτελούσαν μαζί και μία κλίμακα ανάβασης, ελπίδας, σωτηρίας. Μάλιστα ο Θεοτοκόπουλος χρησιμοποιούσε σχεδόν άλλη τεχνική για να αποδώσει τον ουράνιο θόλο, σαν να είναι από άλλο ζωγράφο. Κατηγορήθηκε ασφαλώς για αυτή του την "υπερβολή" από την Ιερά Εξέταση, η οποία θεωρούσε τους κανόνες της, "ουρανό".

Τα χρόνια πέρασαν, ο Θεοτοκόπουλος ξεχάστηκε και τον ανακάλυψαν ξανά οι Μοντέρνοι, οι οποίοι τον αγάπησαν ακριβώς λόγο αυτής της υπερβολής. Βέβαια πίστη πλέον δεν υπήρχε, και έτσι η υπερβολή αποτέλεσε μία ξέχωρη ποιότητα που μπορεί να εκφράσει κάθε είδους πόθο. Έτσι αποσυνδέοντας τη μορφή από το πρωτότυπο, έχουμε τον τρόπο, θα λέγαμε την "σάρκα" της ζωγραφικής, το πιο ανιαρό μέρος της διαδικασίας το οποίο συνήθως το εκτελούσαν οι βοηθοί. Μάλιστα λένε πως οι μεγάλοι μάστορες έβαζαν το τελευταίο, το λεπτότερο φως στα πρόσωπα.