Οι Τούρκοι, το αρμένικο και το ελληνικό

πηγή : Άρδην – Ρήξη

από το ιστολόγιο Αντίσταση Τώρα

Τις τελευταίες μέρες, βάσει όσων συμβαίνουν γύρω από το Αρμένικο, η Τουρκία αποκαλύπτει διεθνώς το πραγματικό, αποτρόπαιο, φασιστικό της πρόσωπο. Σε απάντηση της ψήφισης νομοσχεδίου που ποινικοποιεί την άρνηση του ολοκαυτώματος των Αρμενίων από τους Τούρκους, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις Τούρκων στο Παρίσι, ενώ ο Ερντογάν επιδόθηκε σ’ ένα ρεσιτάλ υστερικών και μισαλλόδοξων δηλώσεων, καθυβρίζοντας τους Γάλλους. Έφτασε δε σε σημείο να κατηγορεί την Γαλλία για γενοκτονία στην Αλγερία (την θυμήθηκε γιατί τον συμφέρει, όπως και την Παλαιστίνη μιας και η Τουρκία εκμεταλλεύεται τον πόνο των άλλων λαών, μόνο για να προωθήσει τα δικά της κρατικά συμφέροντα) , ενώ ο Νταβούτογλου διεμήνυσε με νόημα ότι η Τουρκία είναι πλέον ισχυρή και ότι μπορεί να επιβάλει τις απόψεις τους. Φαίνεται πως η Τουρκία έχει χάσει κάθε μέτρο στις αντιδράσεις και στο τι εκτοξεύουν οι κορυφαίοι της πολιτικής της ηγεσίας, σε σημείο να εκτίθεται ανεπανόρθωτα διεθνώς. Φανταστείτε την Γερμανία να προέβαινε σε παρόμοιες αντιδράσεις, κάθε φορά που ψηφίζεται η ποινικοποίηση της άρνησης του εβραϊκού ολοκαυτώματος. Για τέτοια αλαζονεία μιλάμε…
Στο προκείμενο, η Τουρκία πετάει τις μάσκες και συμπεριφέρεται σαν αυτό που είναι: Σαν ναζιστικό κράτος. Η επιθετικότητά της δε θυμίζει εκείνην των Σιωνιστών σε ό,τι έχει να κάνει με την διεθνή κατακραυγή που ξεσηκώνουν με τις σφαγές των Παλαιστινίων. Και μάλιστα δεν υπάρχει καν το προηγούμενο, που βίωσαν οι Εβραίοι, μιας και ιστορικά οι Τούρκοι διεκδικούσαν πάντοτε για τον εαυτό τους το ρόλο του θύτη. Ασφαλώς υπάρχουν και διαφορές. Αν η προσπάθεια του Ισραήλ να εξολοθρεύσει του Παλαιστίνιους βρίσκονται σε εξέλιξη, η Τουρκία έχει πετύχει προ πολλού -με την καθοριστική συμβολή πολλών των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (λέγε με Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία)- παρόμοιους στόχους, με την γενοκτονία των Αρμένιων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και των Ασσυρίων. Εκκρεμούν βέβαια οι Κούρδοι στη νοτιοανατολική Τουρκία, και γι’ αυτό τα στρατεύματα των Τούρκων κάνουν ό,τι μπορούν. Ωστόσο, η κύρια δουλειά -δηλαδή η κατασκευή ενός εθνικά ομοιογενούς κορμούς, πάνω στα πτώματα λαών και πολιτισμών που διατηρούσαν επί αιώνες τις πατρογονικές τους εστίες στην Μικρά Ασία και τον Πόντο, έχει συντελεστεί. Τόσο πετυχημένα, δε, ώστε κάποιοι ‘προοδευτικοί’ να τολμούν σήμερα να προσπερνούν όλα αυτά τα γεγονότα, προωθώντας την εικόνα μιας ήπιας και δημοκρατικής Τουρκίας-γέφυρας συνεννόησης με τον ισλαμικό κόσμο.

Αυτά και άλλα πολλά τέτοια αστεία μπορεί κανείς ν’ ακούσει να εκτοξεύονται από τα στόματα φαντασμένων νεοραγιάδων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ό,τι και να κάνουν, ωστόσο, για να συγκαλύψουν αυτήν την πραγματικότητα, η στάση της Τουρκίας στο προκείμενο εγείρει ορισμένα πολύ σημαντικά ερωτήματα: Γιατί κάθε άνθρωπος, κίνημα ή λαός σ’ αυτόν τον πλανήτη, που θεωρεί ότι παλεύει για την δικαιοσύνη, αναγνωρίζει την γενοκτονία των Εβραίων από τους Γερμανούς, αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια των σύγχρονων Σιωνιστών να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από τις πατρογονικές τους εστίες, ενώ σιωπά χαρακτηριστικά στην περίπτωση των Τούρκων; Γιατί η σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, καθώς και όσα συνέβησαν στην Κύπρο το 1974 τελούν σε καθεστώς παγκόσμιας λήθης; Γιατί η Τουρκία απολαμβάνει τέτοιας ασυλίας για τα ιστορικά εγκλήματά της;

Κανονικά, στην παγκόσμια συλλογική μνήμη, δίπλα στις μαύρες επετείους της κατάκτησης της Αμερικής και της Αυστραλίας, των σφαγών και των εξανδραποδισμών που εξαπέλυσαν οι Λευκοί στην αυγή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας τους, θα πρέπει να προσθέσουμε και το 1453, το 1922 και το 1974 ως στιγμές-ορόσημο ενός αντίστοιχου (και ενιαίου!) εγκλήματος από την πλευρά των Τούρκων, της γενοκτονίας των Ελλήνων, την οποία μεθοδεύουν εδώ και αιώνες για να εγκαθιδρύσουν την δική τους αυτοκρατορία. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αν μας φαίνεται υπερβολική, είναι γιατί εμείς, ως θύματα, αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες του αγώνα για την ιστορική μας δικαίωση.

Εντούτοις, όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία με βάση το Αρμενικό ζήτημα, και κυρίως η νεο-οθωμανική υστερία, αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξαναθέσουμε επί τάπητος της παγκόσμιας σκηνής τούτα τα ζητήματα. Και όχι μόνον για την ιστορική μας δικαίωση, αλλά κυρίως, για να θωρακιστούμε έναντι του νέου επεκτατικού ξεσπάσματος των Τούρκων, το οποίο μέρα με τη μέρα θεριεύει, απειλώντας εκ νέου τον ελληνισμό με υποδούλωση.