πηγή : ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Αγ. Ελεούσα, Κλεισούρα Αιτωλοακαρνανίας
Η θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου είναι η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Εκκλησία πάντοτε θεράπευε τον χώρο της ψυχής. Είχε διαπιστώσει, από την Εβραϊκή παράδοσι και από τον ίδιο τον Χριστό και τους Αποστόλους ότι στον χώρο της φυσικής καρδιάς λειτουργεί κάτι, που οι Πατέρες ωνόμασαν «νουν».
Πήρανε δηλαδή τον παραδοσιακόν «νουν», που σημαίνει διάνοια και λόγος, και κάνανε μία διαφοροποίησι. Ωνόμασαν νουν αυτήν την νοερά ενέργεια, η οποία λειτουργεί στην καρδιά του υγιούς ψυχικά ανθρώπου. Δεν γνωρίζομε πότε έγινε αυτή η διαφοροποίησις, διότι συμβαίνει επίσης μερικοί Πατέρες να ονομάζουν με την ίδια λέξι, νουν, και την λογική, αλλά και την νοερά ενέργεια, όταν αυτή κατεβαίνη και λειτουργή στον χώρο της καρδιάς
Έτσι η λογική λατρεία γίνεται για τον απόστολο Παύλο με τον νουν (δηλαδή με την διάνοια, την λογική), ενώ η νοερά ευχή γίνεται με το πνεύμα και είναι η πνευματική ευχή, δηλαδή η καρδιακή προσευχή(2). Έτσι εκείνο, που λέγει ο Απόστολος Παύλος, «αλλ’ εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, ή μυρίους λόγους εν γλώσση»(Α΄ Κορ. 14, 19) σημαίνει ότι προτιμούσε να πη πέντε λέξεις, πέντε λόγια δηλαδή, για να κατηχήση τους άλλους· παρά να προσεύχεται νοερώς. Αυτό, που λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, ερμηνεύεται από μερικούς μοναχούς ότι μίλησε ο Απόστολος για την ευχή του Ιησού, δηλαδή για το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», που αποτελείται από πέντε λέξεις. Αλλά εδώ ο Απόστολος Παύλος μιλάει για λόγια με τα οποία κατηχούσε τους άλλους(3). Διότι πώς μπορεί να γίνη κατήχησις με νοερά προσευχή, αφού η νοερά προσευχή είναι εσωτερική προσευχή του ανθρώπου και οι άλλοι γύρω του δεν ακούνε τίποτε; Η κατήχησις όμως γίνεται με λογική διδασκαλία και λογική λατρεία. Διδάσκουμε και μιλούμε μέσω της λογικής, που είναι η συνήθης επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων(4).
Επικοινωνία όμως έχουν μεταξύ τους και όσοι έχουν νοερά ευχή μέσα στην καρδιά τους. Μπορούν δηλαδή να καθίσουν μαζί και ο ένας να επικοινωνή με τον άλλον νοερώς, χωρίς να μιλάνε. Να υπάρχη δηλαδή μεταξύ τους πνευματική επικοινωνία. Αυτό φυσικά συμβαίνει σ’ αυτούς και εκ του μακρόθεν. Και αυτοί επίσης έχουν το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Με το διορατικό ανιχνεύουν τα αμαρτήματα κάθε ανθρώπου, καθώς και τις σκέψεις τους, ενώ με το προορατικό βλέπουν και μιλάνε για πράγματα, πράξεις και γεγονότα μέλλοντα. Πράγματι υπάρχουν τέτοιοι χαρισματούχοι άνθρωποι και, αν πάτε να εξομολογηθήτε σ’ αυτούς, ξέρουν όλα όσα έχετε κάνει στην ζωή σας, πριν ανοίξετε το στόμα σας για να τους τα πήτε.
(1): Που σημαίνει, ότι το Πνεύμα του Θεού μιλάει στο δικό μας πνεύμα, ο Θεός, δηλαδή, μιλάει μέσα στην καρδιά μας δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Βλ. Φιλοκαλία, τόμος Δ’, έκδοσις Το Περιβόλι της Παναγίας, 1987, σ. 281. Εδώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στον β’ λόγο του Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, αναφέρει ότι η «καρδιά» είναι ο ηγεμόνας όλης της υπάρξεως· εκεί είναι ο νους και όλοι οι λογισμοί της ψυχής. Εδώ ο άγιος Γρηγόριος με τον όρον καρδιά δεν εννοεί την φυσική καρδιά, αλλά την βαθεία καρδία, ενώ με τον όρο νους δεν εννοεί την διάνοια, αλλά την ενέργεια της καρδιάς, την νοερά ενέργεια, η οποία πηγάζει από την ουσία του νου, δηλ. την καρδιά. Οι όροι καρδιά και νους ως ουσία ταυτίζονται. Γι’ αυτό προσθέτει ο άγιος Γρηγόριος: Ο νους είναι το ενδότατο σώμα του σώματος, δηλαδή η καρδιά (ό.π., σ. 282). Με αυτούς ταυτίζεται και ο όρος πνεύμα.
(2): Βλ. Μητρ. Ιεροθέου (Βλάχου), Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση, έκδοσις Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Λεβάδεια, 1994, σ. 24, όπου αναφέρονται τα εξής: Ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Το ένα είναι ο νους, που είναι το κατάλληλο όργανο για να δεχθή την αποκάλυψη του Θεού, η οποία στην συνέχεια διατυπώνεται με την λογική, και το άλλο είναι η λογική, που γνωρίζει τον αισθητό κόσμο που μας περιβάλλει.
(3): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’,έκδοσις Αστέρος,1976,σ. 42, § 29,και σ. 352, πθ’.
(4): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’, έκδοσις Αστέρος, 1976, σ. 352, πθ’
Αγ. Ελεούσα, Κλεισούρα Αιτωλοακαρνανίας
Πήρανε δηλαδή τον παραδοσιακόν «νουν», που σημαίνει διάνοια και λόγος, και κάνανε μία διαφοροποίησι. Ωνόμασαν νουν αυτήν την νοερά ενέργεια, η οποία λειτουργεί στην καρδιά του υγιούς ψυχικά ανθρώπου. Δεν γνωρίζομε πότε έγινε αυτή η διαφοροποίησις, διότι συμβαίνει επίσης μερικοί Πατέρες να ονομάζουν με την ίδια λέξι, νουν, και την λογική, αλλά και την νοερά ενέργεια, όταν αυτή κατεβαίνη και λειτουργή στον χώρο της καρδιάς
Οπότε εξ αυτής της απόψεως η νοερά ενέργεια είναι μία και μόνη ενέργεια της ψυχής, η οποία στον μεν εγκέφαλο λειτουργεί ως λογική, η ίδια όμως λειτουργεί συγχρόνως και στην καρδιά ως νους. Δηλαδή το ίδιο όργανο, ο νους, προσεύχεται αδιάλειπτα στην καρδιά, σε όσους εννοείται έχουν αδειάλειπτη καρδιακή προσευχή, και συγχρόνως σκέπτεται π.χ. μαθηματικά προβλήματα και ο,τιδήποτε άλλο, στον εγκέφαλο.
Πρέπει να πούμε ότι αυτό που ο Απόστολος Παύλος ονομάζει νουν ταυτίζεται με αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν διάνοια. Είναι μια διαφορά στην ορολογία. Όταν ο Απόστολος Παύλος λέγη «προσεύξομαι τω πνεύματι»(A'Κορ. 14, 5), εννοεί αυτό που λένε οι Πατέρες «προσεύξομαι τω νοΐ». Και, όταν λέγη «προσεύξομαι τω νοΐ», εννοεί «προσεύξομαι τη διανοία». Το όνομα «νους» των Πατέρων δεν είναι ο «νους» του αποστόλου Παύλου, αλλά είναι το πνεύμα του αποστόλου Παύλου. Όταν λέγη προσεύξομαι τω νοΐ, προσεύξομαι τω πνεύματι ή ψαλλώ τω νοΐ, ψαλλώ τω πνεύματι, και όταν λέγη το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών, με την λέξη πνεύμα εννοεί αυτό που λένε οι Πατέρες νουν. Και με την λέξη νους εννοεί την διάνοια, την λογική.
Στην έκφρασί του «το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών»(Ρωμ. 8, 16), μιλάει για δύο πνεύματα: Για το Πνεύμα του Θεού και για το ανθρώπινο πνεύμα. Αυτό το ανθρώπινο πνεύμα κατά κάποια παράξενη εξέλιξι εμφανίζεται αργότερα στην εποχή του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου να ονομάζεται νους , και μόνο τα ονόματα λόγος και διάνοια να παραμένουν και να αναφέρωνται στην λογική του ανθρώπου. Έτσι ταυτίσθηκε ο «νους» με το «πνεύμα», δηλαδή με την «καρδιά». Διότι ο χώρος του πνεύματος του ανθρώπου είναι η καρδιά, κατά τον Απόστολο Παύλο(1).
(1): Που σημαίνει, ότι το Πνεύμα του Θεού μιλάει στο δικό μας πνεύμα, ο Θεός, δηλαδή, μιλάει μέσα στην καρδιά μας δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Βλ. Φιλοκαλία, τόμος Δ’, έκδοσις Το Περιβόλι της Παναγίας, 1987, σ. 281. Εδώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στον β’ λόγο του Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, αναφέρει ότι η «καρδιά» είναι ο ηγεμόνας όλης της υπάρξεως· εκεί είναι ο νους και όλοι οι λογισμοί της ψυχής. Εδώ ο άγιος Γρηγόριος με τον όρον καρδιά δεν εννοεί την φυσική καρδιά, αλλά την βαθεία καρδία, ενώ με τον όρο νους δεν εννοεί την διάνοια, αλλά την ενέργεια της καρδιάς, την νοερά ενέργεια, η οποία πηγάζει από την ουσία του νου, δηλ. την καρδιά. Οι όροι καρδιά και νους ως ουσία ταυτίζονται. Γι’ αυτό προσθέτει ο άγιος Γρηγόριος: Ο νους είναι το ενδότατο σώμα του σώματος, δηλαδή η καρδιά (ό.π., σ. 282). Με αυτούς ταυτίζεται και ο όρος πνεύμα.
(2): Βλ. Μητρ. Ιεροθέου (Βλάχου), Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση, έκδοσις Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Λεβάδεια, 1994, σ. 24, όπου αναφέρονται τα εξής: Ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Το ένα είναι ο νους, που είναι το κατάλληλο όργανο για να δεχθή την αποκάλυψη του Θεού, η οποία στην συνέχεια διατυπώνεται με την λογική, και το άλλο είναι η λογική, που γνωρίζει τον αισθητό κόσμο που μας περιβάλλει.
(3): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’,έκδοσις Αστέρος,1976,σ. 42, § 29,και σ. 352, πθ’.
(4): Βλ. Φιλοκαλία, Γ’, έκδοσις Αστέρος, 1976, σ. 352, πθ’
ΣΧΟΛΙΟ : Η λογική λοιπόν έξω τρέφεται καί εξωστρέφεται. Είναι μιά ενέργεια λογική η οποία ζεί "έξω". Τί έκανε λοιπόν ο Αυγουστίνος; Αυτή τήν ίδια ενέργεια, λόγω τής ιδιοσυγκρασιακής του καταστάσεως, τήν έστρεψε πρός τά μέσα.
Συνεχίζει νά τρέφεται από έξω, αλλά δέν αποδίδει, δέν επιστρέφει έξω αυτά πού επεξεργάστηκε μέ τήν λογική, μέ τήν γνώμη. Κατακρατεί καί κλέβει τόν πλούτο τών αισθητηρίων, επεξεργάζεται κριτικά τήν αίσθησή των, καί συσσωρεύοντας τό πλούτο αυτόν, δημιουργεί τό υποκείμενο. Αυτή είναι η εσωτερικότης πού ανακάλυψε ο Αυγουστίνος καί προσπαθούν νά μάς τήν πουλήσουν σάν νέο άνθρωπο.
Όπως δήλωσε ρητά ο Αυγουστίνος, στήν εσωτερικότητα τού υποκειμένου δέν είναι δυνατόν νά συναντηθεί ο Θεός.
Συνεχίζει νά τρέφεται από έξω, αλλά δέν αποδίδει, δέν επιστρέφει έξω αυτά πού επεξεργάστηκε μέ τήν λογική, μέ τήν γνώμη. Κατακρατεί καί κλέβει τόν πλούτο τών αισθητηρίων, επεξεργάζεται κριτικά τήν αίσθησή των, καί συσσωρεύοντας τό πλούτο αυτόν, δημιουργεί τό υποκείμενο. Αυτή είναι η εσωτερικότης πού ανακάλυψε ο Αυγουστίνος καί προσπαθούν νά μάς τήν πουλήσουν σάν νέο άνθρωπο.
Όπως δήλωσε ρητά ο Αυγουστίνος, στήν εσωτερικότητα τού υποκειμένου δέν είναι δυνατόν νά συναντηθεί ο Θεός.
Σήμερα ονομάζεται καί εσωστρέφεια. Τό μόνο πού συναντά η εσωστρέφεια είναι ο πόθος τής γνώσεως (τού καλού καί τού κακού). Σήμερα, προσθέτοντας τήν κατηγορία τής κοινωνίας στό ήδη υπάρχον, στό ήδη δημιουργημένο υποκείμενο, λαμβάνουμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Είναι ο γνωστός σέ όλους μας εγω-κεντρισμός. Ο εσωτερικός κόσμος.
Ο μεγαλύτερος εχθρός τού προσώπου, είναι ο Νούς, η νοερή ενέργεια τής καρδίας, η οποία έχει εγγεγραμμένο τόν Νόμο. Ο εσωτερικός άνθρωπος. Ο Νόμος μάς προστατεύει από τήν ειδωλολατρεία, διότι στό κέντρο του διατηρεί ανέπαφο τόν πόθο τού Κυρίου, τόν πόθο τής γνώσεως τού Θεού. Ο πρώτος νόμος είναι αυτός ο οποίος μάς αποκαλύπτει τόν θησαυρό ο οποίος προστατεύεται αφράστως στό κέντρο τού Νόμου καί ο οποίος εξαργυρώνεται μέ τήν ένωσή μας μέ τόν Κύριο. Εάν δέν τηρηθεί ο νόμος τότε η ενέργεια αντιστρέφεται, κατακαίγοντας τήν καρδιά από τόν πόθο νά ενωθούν όλοι μαζί της, γεννώντας τόν ψευδοπροφήτη, τόν πρόδρομο τού αντιχρίστου. Η αντιστροφή τήν οποία κληρονομούμε σάν ευκολία, επιτυγχάνεται διά τού φθόνου, τού φόνου (όπως τήν πέτυχε ο όφις) .
Αμέθυστος
«Σήμερα, προσθέτοντας τήν κατηγορία τής κοινωνίας στό ήδη υπάρχον, στό ήδη δημιουργημένο υποκείμενο, λαμβάνουμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Είναι ο γνωστός σέ όλους μας εγω-κεντρισμός. Ο εσωτερικός κόσμος.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμία σχέση δεν έχει αυτό που γράφεις εδώ με το πρόσωπο του Γιανναρά.
Ο Γιανναράς γράφει.
«το πρωταρχικό νοηματικό περιεχόμενο της λέξης
αποκλείει να ερμηνεύσουμε το πρόσωπο ως ατομικότητα καθαυτή ..»
«Ο άνθρωπος ...υπάρχει ως πρόσωπο, μονάχα σε σχέση και μάλιστα σε σχέση αγαπητική.»
Το πρόσωπο του Γθανναρά είναι σχέση, δεν είναι ατομικότητα ή εγωϊσμός .
Στην πατερική θεολογία, συμπληρώνει ο Γιανναράς, το πρόσωπο προηγείται της ουσίας .
Η παπική εκκλησία καταργώντας την προτεραιότητα του προσώπου οδηγηθήκανε στο φιλιόκβε , στην αποθέωση της ουσίας .
Κ.Λ
Φίλε Κ.Λ. καλό απόγευμα. Σ'ευχαριστούμε γιά τίς διευκρινήσεις στήν ανάρτησή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητική σχέση ακριβώς είναι η σημασία τής κοινωνίας. Διότι επικαλούμαστε τήν κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος καί τό Άγιο Πνεύμα στήν δυτική Αυγουστίνειο παράδοση δέν υπάρχει καθεαυτό, είναι η αγάπη τού Πατρός πρός τόν Υϊό καί τού Υϊού πρός τόν Πατέρα.
Πρώτος ο Αυγουστίνος ονόμασε τά πρόσωπα σχέσεις, διότι απέρριψε τόν όρο Υπόσταση λόγω τής απολυτότητός του.
Οι Πατέρες τής δικής μας παραδόσεως διδάσκουν ότι οι σχέσεις είναι τά ονόματα τών προσώπων, ο τρόπος μέ τόν οποίον μπορούμε νά τά προσλάβουμε, πώς έχουν μεταξύ τους, όχι πώς είναι.
Ο Γιανναράς ακολουθώντας τόν Ακινάτη καί τόν Αυγουστίνο ταυτίζει τόν Θεό μέ τό Είναι καί τό Είναι μέ τήν θέληση.
Οι σχέσεις σημαίνουν ονόματα, όχι Είναι. Καί γιαυτό μάς προειδοποιούν νά μήν προσθέσουμε καί άλλους συγγενικούς μας όρους στήν Άγία Τριάδα, όπως έκανε ο Μπουλγκάκοφ, ο οποίος πρόσθεσε τήν Θεία-Σοφία.
Ο Γιανναράς νομίζει πώς ξεπερνά τήν ουσία, βάζοντας στήν θέση της τήν θέληση. Κάι πέφτει στόν ανθρωπομορφισμό, ο δύστυχος, από υπερβολική εξυπνάδα.
Ο Γιανναράς αγνοεί παντελώς καί ολοκληρωτικώς τούς Πατέρες τής Εκκλησίας. Όπως καί ο Ζηζιούλας, γνωρίζει μόνον τά αποσπάσματα πού συναντά στίς δυτικές πραγματείες, ο θλιβερός.
Στή Πατερική θεολογία δέν προηγείται κάτι έναντι κάποιου άλλου, διότι τότε θά είχαμε ΠΡΩΤΕΙΟ.
Η παπική εκκλησία κατήργησε ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.