ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (27)

Συνέχεια από Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ όπως αναπτύχθηκε από τον C.G.Jung.

Της Barbara Hannah
Κεφάλαιο 7^ο (συνέχεια)

ANNA MARJULA : Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΕΠΊΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑΝ ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΕΥΡΩΣΗΣ

{S.O. S. Το κεφάλαιο πού ακολουθεί περιέχει ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της γυναικείας ψυχής και ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη ασθένειά της.}

Εικοστή πρώτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής: Έχω το τρομερό αίσθημα ότι όλοι έχουν αποτραβηχθή από μένα. Υπάρχει κενό παντού γύρω μου. Ο Θεός έχει αποσυρθή μέσα στα σύννεφα.
Μεγάλη Μητέρα: Ίσως ο Θεός αισθάνεται τόσο έρημος όσο κι εσύ, επειδή αρνήθηκε να παίξη στην άρπα σου. Ίσως ήταν η δική Του διάθεση που προβάλλει επάνω σου.
Α.: Εννοείς ότι ο Θεός παίζει την κακή του διάθεση επάνω στην άρπα μου; Τότε είναι κακός παίκτης.
Μ.Μ.: Όχι μόνον επάνω σε σένα. Επάνω στην ανθρωπότητα, θα μπορούσαμε να πούμε. Ο Θεός θέλει να γίνη συνειδητός, και όμως δεν θέλει. Η αμφιταλάντευσή του βαραίνει επάνω στο ανθρώπινο γένος. Εσύ είσαι ένας από αυτούς που θα μπορούσαν να κληθούν για να συντρέξουν τον Θεό στην κατάταση του nigredo ( μαυρίλα – Σ. τ. μ.: Ένα από τα στάδια της προετοιμασίας του λίθου στην Αλχημεία).
Α.: Πώς μπορώ να το κάνω αυτό;
Μ.Μ.: Έχε συνείδηση του nigredo μέσα σου, αλλά χωρίς να το βλέπης σαν προσωπικό. Είναι παγκόσμιο. Εσύ δεν μπορείς να σώσης ούτε τον κόσμο ούτε τον Θεό. Αλλά θα μπορούσες να σώσης ένα απειροελάχιστο μέρος από τη δυστυχία του, τόσο μεγάλο ή τόσο μικρό όσο είσαι πρόθυμη να υποφέρης η ίδια.
Α.: Δεν μπορώ να δω καθαρά τον Θεό. Αντί γι’ αυτόν βλέπω σύννεφα.
Μ.Μ.: Προβάλλεις τον animus σου στον Θεό. Αυτό είναι αντιμεταβίβαση, ή το αντίστροφο. Να είσαι πολύ ταπεινή, γιατί αλλοιώς ο Θεός θα επιτεθή εναντίον σου. Θα μπορούσε κανείς να συγκρίνη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Θεός, με αυτήν του πνεύματος πριν από τη δημιουργία. Ο Θεός πρέπει να προβάλη αυτήΝ την απελπισία που προκαλείται από το nigredo επάνω στο ανθρώπινο γένος. Επειδή Αυτός δεν έχει συνείδησή της. Εάν δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι για να πάρουν στους ώμους τους το nigredo του Θεού, τότε είναι πιθανή μια καταστροφή. Αλλά όταν γνωρίζης τί κουβαλάς όταν αισθάνεσαι άρρωστη και δυστυχισμένη, εάν δεν αισθάνεσαι τα βάσανά σου μόνο σαν προσωπικά, αλλά καταλαβαίνεις ότι ένα αρχέτυπο από το συλλογικό ασυνείδητο σε αγγίζει, τότε μπορείς να τα υποφέρης καλύτερα. Βλέπεις; Το να μεταφέρης τον δικό σου σταυρό σημαίνει να μεταφέρης επίσης ένα μέρος από τον σταυρό του Θεού.
Α.: Εάν αντιδράσω στην απογοήτευσή μου με το να κρίνω ολόκληρη την ανάλυσή μου σαν ένα λάθος, αυτό είναι φυσικά μια γνώμη του animus.
Μ.Μ.: Ναι, τέτοιες σκέψεις είναι γνώμες του animus. Αλλά το αίσθημα του nigredo, όπως θα το λέμε, πρέπει να χωρισθή απ’ αυτές, και, σε παρακαλώ, να μην καταπιεσθή.

Εικοστή δεύτερη σύζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Δύο ημέρες αργότερα, ο προηγούμενος διάλογος συνεχίσθηκε ως εξής:

Ασθενής: Εάν ο Θεός θέλη να μπολιάση την αρνητική του πλευρά μέσα μου…

Μεγάλη Μητέρα (τη διακόπτει): Πρέπει να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Εάν ο Θεός το έκανε πραγματικά αυτό, δεν θα είχες την παραμικρή δυνατότητα να το αντέξης. Δεν είσαι σε θέση να φέρης μέσα σου μιαν ενσάρκωση του διαβόλου. Μόνο σε μιαν ανώτερη περιοχή θα μπορούσε να γίνη μια τέτοια ενσάρκωση. Εάν ο Θεός σε διάλεγε γι’ αυτόν τον σκοπό, κατά πάσα πιθανότητα θα πέθαινες ή θα τρελλαινόσουν. Δεν είσαι ικανή να χωρέσης την εικόνα του αντιχρίστου. Το να αφήσης αυτήν την ιδέα να σε κυριέψη θα σήμαινε διόγκωση.
Α.: Δεν ξέρω εάν είχα αυτήν την ιδέα ή όχι. Στην πραγματικότητα, δεν πιστεύω ότι την είχα.
Μ.Μ.: Την είχες με έναν τρόπο, ίσως ασυνείδητα. Απόκτησε συνείδηση της προσωπικής σκιάς σου και κατάλαβε μέσω αυτής ότι και ο Θεός έχει μια σκιά· δηλαδή τον γιό του, τον Σατανά. Ο Θεός πρέπει να αποκτήση συνείδηση της σκιάς του. Δεν έχει ακόμη επαρκή γνώση της. Αυτό είναι η κατάσταση του nigredo του Θεού, και η εικόνα αυτής της κατάστασης μέσα στις ανθρώπινες ψυχές γεννάει τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο. Με ένα μέρος από τη δυσκολία του Θεού πρέπει να παλέψη κάθε ανθρώπινο ον. Η οικογενειακή σου ιστορία είναι κατά το ήμισυ προσωπική και κατά το ήμισυ απρόσωπη. Είναι σαν μια σκάλα που ενώνει τις δύο περιοχές. Η νεοαποκτημένη σου συνειδητότητα στην προσωπική περιοχή, όπως και αυτήν του animus, θα σε βοηθήση να συμφιλιωθής με τον Θεό, επειδή όλον τον καιρό που πολεμούσες με τους οικογενειακούς σου τρόμους, πολεμούσες επίσης με τον Σατανά, που είναι μέρος του Θεού.
Α.: Ο διάβολος είναι αυτό το μέρος του Θεού που δεν δέχεται την άρπα μου;
Μ.Μ.: Είναι αυτό ειδικά το τραγούδι που ο Θεός δεν θέλει να παίξη στην άρπα σου. Προτιμάει να το αφήση στον διάβολο. Κρατάει για το Εαυτό του τις ακτίνες του ήλιου και τον κοσμικό ύμνο.

Σαν αποτέλεσμα αυτή της συζήτησης, η ασθενής προσπαθεί τώρα να κοιτάξη την εσωτερική της ιστορία στην πνευματική πλευρά της. Ονομάζει πρώτα αυτήν την πλευρά αντανάκλαση της ιστορίας της στον ουρανό. Αλλά σε σχέση μ’ αυτό, λέξεις όπως αντανάκλαση, καθρέφτισμα, εικόνα και τα λοιπά, φαίνονται αταίριαστες. Σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα να αλλάξη την οπτική της γωνία έτσι, ώστε να μπορή να μάθη να βλέπη την ανθρώπινη τραγωδία της σαν να ήταν η εικόνα, σε μικρογραφία, ενός παγκόσμιου δράματος. Προσπαθεί ακόμη να δη την ζωή της σαν ένα απείρως μικρό, γήινο σύμβολο για τις ουράνιες εξελίξεις.

Για να βρη αυτήν την πνευματική σκοπιά, ξεκινάει τώρα μια συμβολική πορεία προς μιαν άγνωστη χώρα με την επίβλεψη της Μεγάλης Μητέρας, ελπίζοντας να βρη αυτό το καινούργιο σημείο παρατήρησης που αναζητάει. Ζη αυτό το ταξίδι σαν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, που το περιγράφει σε μια μακρά σειρά από συζητήσεις με τη Μεγάλη Μητέρα.

Οι διάλογοι περιλαμβάνουν μιαν ενεργητική φαντασία, από την οποία θα δώσουμε τα κυριώτερα σημεία υπό τη μορφή διήγησης. Η ασθενής ονομάζει τη φαντασία της:

Μια σχοινοβάτις διασχίζει την άβυσσο

Σ’ αυτήν τη φαντασία η ασθενής στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα σε δύο περιοχές: την παλιά, γήινη άποψή της, και την πιο πνευματική αντίληψη της ζωής, που φιλοδοξεί τώρα να αποκτήση.

Ένα σχοινί συνδέει τις δύο άκρες του γκρεμού, και προφανώς αυτό το σχοινί υποκαθιστά μια γέφυρα. Πρόκειται να το διασχίση χορεύοντας μια σχοινοβάτις! Οπισθοχωρεί στην αρχή μπροστά στον κίνδυνο. Αλλά η Μεγάλη Μητέρα τής δίνει θάρρος, λέγοντας ότι αυτή – η Μεγάλη Μητέρα – είναι το σχοινί, και ότι η ασθενής δεν μπορεί να πάθη κακό, επειδή είναι γερά δεμένη σ’ αυτό το σχοινί, έστω και μόνο με ένα δάχτυλο, μέχρι στιγμής, του ποδιού. Εξ άλλου, λέει η Μεγάλη Μητέρα, η ασθενής έχει στα χέρια της μιαν ομπρέλλα για να ισορροπή, δηλαδή τα ένστικτά της. Μετά από αυτά, η φτωχή, άμαθη σχοινοβάτιδά μας αποφασίζει να τολμήση το πέρασμα.

Αλλά όταν βρίσκεται στη μέση του περάσματος, κάνει την ανοησία να κοιτάξη κάτω στα βάθη, και εκεί βλέπει τον animus της και τη σκιά της να χορεύουν βαλς μαζί και να φιλιούνται! Η θέα τής προκαλεί ίλιγγο. Χάνει την ισορροπία της και πέφτει, αλλά μένει κρεμασμένη, με το κεφάλι προς τα κάτω, από το σχοινί με το οποίο είναι δεμένη μόνο με το ένα δάχτυλο.

Αυτό ακριβώς τώρα το μοιραίο γλύστρημα είναι που χωρίζει τους εραστές. Η ασθενής κρέμεται τώρα ανάμεσά τους, με το κεφάλι κάτω, σαν ένα σπαθί που τους χωρίζει. Η ανάγκη να τελειώση το βάσανό της την κάνει να θυμηθή την ομπρέλλα ισορροπίας (τα ένστικτά της). Προσπαθεί να φθάση στο βάθος του γκρεμού με την άκρη της ομπρέλλας, αποκτώντας επαφή με τη γη (τη δική της γη), αλλά η ομπρέλλα δεν είναι αρκετά μακριά. Πώς μπορεί να την κάνη μακρύτερη; Η αγωνία της την αναγκάζει να φωνάξη στο τέλος τη σκιά της, ικετεύοντάς την να έρθη σε βοήθειά της. Και ύστερα, μετά την επανένωση με τη σκιά της, τα ένστικτά της έρχονται στην ζωή, κι έτσι το άκρο της ομπρέλλας μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Όταν αγγίζη τον πάτο της αβύσσου, καταφέρνει σπρώχνοντας δυνατά, να σηκωθή πάλι όρθια επάνω στο σχοινί, και προχωράει έπειτα προς τα εμπρός, και φθάνει στην άλλην άκρη του φαραγγιού.

Φυσικά, είναι εύκολο να λέμε επάνω στο χαρτί, ότι η ασθενής ενώθηκε με τη σκιά της, αλλά στην «πραγματικότητα» της φαντασίας, η γυναίκα βρισκόταν στον έσχατο βαθμό ανάγκης όταν φώναξε για βοήθεια, και η κραυγή της προς τη σκιά ήταν γεμάτη φόβο και αγωνία. Η ασθενής εξέφρασε την ανάγκη της ως εξής:

Μια συνομιλία με τη σκιά 

Ασθενής.: Σκιά! Άσε τον animus ήσυχο! Ενώσου μαζί μου. Μου ανήκεις!
Σκιά: Ναι! Τώρα που ο διάβολος εξορκίσθηκε απ’ αυτόν, αυτός ο animus δεν είναι παρά μια πολύ αντιπαθητική μάζα από μιζέρια. Δεν με ενδιαφέρει πια! Προτιμώ φλερτάκια με αληθινούς άνδρες, και θέλω να τα αποκτήσω μέσα από σένα!
Α.: Είπες «φλερτάκια». Ως εδώ εντάξει. Αλλά δεν θέλω να με πλημμυρίσης με τη σεξουαλικότητά σου.
Σ.: Αποφάσισε αν θα με πάρης ή θα με αφήσης! Στο τέλος, ο animus μπορεί να γίνει καλά και εγώ να πάω πάλι μαζί του!

Εικοστή Τρίτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Μεγάλη Μητέρα: Μπορείς να δης το λάθος που έκανες;
Ασθενής: Ώ, ναι. Έπρεπε να την πάρω ολόκληρη, όταν ήταν πρόθυμη να έρθη σε εμένα.
Μ.Μ.: Τη φοβάσαι τρομερά, όπως και τα ένστικτα, ότι μπορεί να σε κατακλύσουν.
Μέσα απ’ αυτήν τη συζήτηση η ασθενής κέρδισε – σαν να άστραψε φως – μια βαθύτερη κατανόηση. Κάτι που ήταν μέχρι τότε σκοτεινό και απροσπέλαστο μέσα της, ξαφνικά φωτίσθηκε.

Είδε ότι η αντίληψή της για το ανδρικό στοιχείο ήταν μια παρανόηση· ήταν τυλιγμένη στο σκοτάδι από γνώμες, που στην πραγματικότητα ανήκαν κάπου αλλού. Όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με το ανδρικό στοιχείο – είτε στην ανθρώπινη μορφή του, στο βασίλειο του animus, είτε σε μιαν πνευματική σφαίρα – τότε ο πανικός της ήταν, κατά βάθος, φόβος μήπως κατακλυσθή και παρασυρθή από τα ίδια της τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις και τα ένστικτα. Ο σεξουαλικός της πανικός ερχόταν τώρα στην επιφάνεια καλούμενος από ασυνείδητες σκιώδεις περιοχές που τις είχε προβάλλει στο ανδρικό στοιχείο, μαζί με την αδιάντροπη έκφραση, εκ μέρους της σκιάς, των σεξουαλικών της αναγκών και του πάθους της. Η συνειδητοποίηση από τη γυναίκα, ότι αυτή η προβολή θα έπρεπε να επιστρέψη πάλι στον εαυτό της, έβαλε τέλος στη διασκέδαση του σκοτεινού ζευγαριού που χόρευε και φιλιόταν μέσα στην άβυσσο.

Συμβολικά, αυτή ήταν η στιγμή που η ομπρέλλα των ενστίκτων της άγγιξε τη γη. Ήταν επίσης η στιγμή που μπόρεσε να ξαναβρή την όρθια στάση της και να προχωρήση επάνω στο σχοινί, ακουμπώντας γερά επάνω στην ομπρέλλα της, που στηριζόταν στον βυθό του φαραγγιού, καθώς προχωρούσε. Αυτή η επανειλημμένη επαφή με τα ίδια της τα βάθη τη στήριζε, κι έτσι μπόρεσε να φθάση στην άλλην άκρη της χαράδρας. Εδώ βρισκόταν – όπως είχε πει από πριν η Μεγάλη Μητέρα – η  Γη της Επαγγελίας, το πνευματικό βασίλειο που μπορούσε τώρα να αρχίση να εξερευνά, ο «κόσμος πέρα από τη νεύρωσή της», όπως τον ονόμαζε. Σ’ αυτόν τον κόσμο, έλπιζε να βρη τον Θεό.

VI. Μια παραμονή σε έναν πνευματικό κόσμο

Όμως, η πρώτη συνάντηση που είχε η ασθενής στον «κόσμο πέρα από τη νεύρωσή της» δεν ήταν οπωσδήποτε αυτή που είχε επιθυμήσει. Γιατί η πρώτη μορφή που βγήκε να την προϋπαντήση ήταν ο Σατανάς ο ίδιος!
Ο Σαντανάς άρχισε αμέσως μιαν αποθαρρυντική κουβέντα μαζί της:

Συζήτηση με τον Σατανά

Σατανάς: Αλήθεια, νομίζεις ότι μπορείς να κρατήσης τη θέση σου; Ανόητο παιδί! Δεν έχεις την παραμικρή πιθανότητα να μου αντισταθής.
Ασθενής: Η Μεγάλη Μητέρα με προστατεύει.
Σ.: Είμαι ανώτερος από τη Μεγάλη Μητέρα. Ανήκω στην τετραδικότητα του Θεού, κι αυτή δεν ανήκει.

 Εδώ η συζήτηση κόπηκε απότομα, επειδή η ασθενής δεν μπόρεσε να βρη μιαν απάντηση στα αναιδή λόγια του Σατανά. Αλλά η ασθενής μας είχε μιαν αναλύτρια στην οποία μπορούσε να καταφύγη, κι αυτή η αναλύτρια είχε πρόχειρη μιαν απάντηση. Η αναλύτρια είπε: «Ο Σατανάς έχει διόγκωση, εάν νομίζη ότι είναι ανώτερος από τη Μεγάλη Μητέρα», και έκανε το ακόλουθο σχεδιάγραμμα της τετραδικότητας:

Έτσι εφοδιασμένη, η ασθενής μας αισθανόταν καλύτερα οπλισμένη απέναντι σε πιθανές επιθέσεις εκ μέρους του ισχυρού αντιπάλου της. Διακινδύνευσε μιαν ακόμη συζήτηση μαζί του, κι αυτήν τη φορά ήταν εκείνη στη θέση του επιτιθεμένου.

Συζήτηση με τον Σατανά

Ασθενής: Τώρα άκουσέ με, Σατανά. Η αναλύτριά μου με πληροφόρησε ότι σαν Γη, η Μεγάλη Μητέρα ανήκει στην τετραδικότητα ακριβώς όσο κι εσύ! Η θέση σου δεν είναι ανώτερη από της Μεγάλης Μητέρας, και δεν πρόκειται να καταστρέψης τη σχέση μου μαζί της.

Σατανάς: Την κατέστρεψα ήδη από τη δική σου πλευρά, και ξέρεις πως το έκανα.
Α.: Ήταν αλήθεια πως ένοιωσα σαν να έφευγε από κοντά μου. Σχεδόν έκλαψα από την απογοήτευσή μου. Αλλά τώρα βλέπω ότι εσύ έβαλες το χέρι σου στο παιχνίδι. Προσπάθησες να μας χωρίσης! Φύγε! Θέλω τη Μεγάλη Μητέρα, όχι εσένα.
Σ.: Η Μεγάλη Μητέρα έχει κι αυτή μια σκιά. Και αυτή η σκιά είμαι εγώ!
Α.: Όχι, δεν είσαι! Η Μεγάλη Μητέρα έχει μια σκιά, ακριβώς όπως κι εσύ συνδέεσαι με τον Χριστό. Τώρα άφησέ με!

Εικοστή τέταρτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Μεγάλη Μητέρα: Μπράβο! Αυτήν τη φορά δεν μπόρεσε να σε κερδίση.
Ασθενής: Αλλά μόνο χάρη σε σένα! Η κατάπληξή μου στην αρχή προκλήθηκε από τις συγκεχυμένες σκέψεις μου σχετικά με σένα και το Ταυτό.
Μ.Μ.: Η αναλύτριά σου σού είπε ότι είμαι η Γη. Και σαν Γη, είμαι ένα μέρος της τετραδικότητας. Μπαίνω σ’ αυτήν σαν το αντίθετο του Θεού Πατέρα.
Α.: Έχεις σκοπό να με εγκαταλείψης;
Μ.Μ.: Πάντοτε είμαι παρούσα. Αλλά εξαρτάται από σένα το εάν έχης συνείδηση αυτού του γεγονότος ή όχι.

Φυσικά ο Σατανάς δεν παρέδωσε τα όπλα έτσι εύκολα. Δεν έκανε πια επιθέσεις στο θύμα του ανοιχτά· αντί γι’ αυτό, χρησιμοποιούσε έναν καλυμμένο τρόπο για να τη δελεάση και να την ξαναφέρη στην παλιά κατάσταση. Εκμεταλλευόταν τη φιλοδοξία της σκιάς της και τη σχεδόν ακαταμάχητη δύναμη που είχε ο animus επάνω στην ασθενή, με το να της δίνη την έμπνευση στη μουσική, σε βάρος της ανάλυσης. Η ασθενής, χωρίς να το έχη αναγνωρίσει αυτό σαν σχέδιο του Σατανά, είπε στη Μεγάλη Μητέρα σχετικά με τον πειρασμό της:

Εικοστή Πέμπτη συζήτηση με τη Μεγάλη Μητέρα

Ασθενής: Αισθάνομαι έναν τρομερό πειρασμό να ξαναγυρίσω στη μουσική, και δεν ξέρω εάν θα ήταν σωστό ή λάθος να το κάνω.
Μεγάλη Μητέρα: Μπορείς να παρατήσης τη Γιουγκιανή ψυχολογία και να ξαναγίνης καλλιτέχνις της μουσικής. Έχεις αρκετό ταλέντο γι αυτό. ΄Η μπορείς να προχωρήσης σε μεγαλύτερα βάθη εξατομίκευσης. Στέκεσαι σε ένα σταυροδρόμι τώρα, και πρέπει να παρθή μια απόφαση.
Α.: Ξέρω ότι στόχος μου είναι η εξατομίκευση, αλλά νοιώθω τρομερό πειρασμό να ξεφύγω, μαζί με τον animus, ψηλά στα σύννεφα. Αυτό με βάζει σε δοκιμασία.
Μ.Μ.: Εάν ξέρης τον στόχο σου, τότε πάρε την απόφασή σου γρήγορα. Μη συνεχίσης να βασανίζης τον εαυτό σου.
Α.: Αυτό είναι μια πραγματική θυσία.
Μ.Μ.: Δεν είναι ανάγκη να μου το πης· το ξέρω. Είναι η πραγματική αντιμετώπιση από εσένα του animus σου. Εάν γοητευθής απ’ αυτόν, θα τον ακολουθήσης και θα ξαναγίνης καλλιτέχνις. Είσαι ελεύθερη να το κάνης! Ή μπορείς να θυσιάσης τη γοητεία με το να διαλέξης να αποκτάς όλο και περισσότερη συνείδηση του animus σου.
Α.: Εδώ είμαι. Σου ανήκω! Έχω λατρέψει τον animus μου σαν να ήταν Θεός. Πρέπει να τον θυσιάσω τώρα, γιατί αλλοιώς δεν θα μπορέσω ποτέ να δω τον Θεό. Αυτό είναι η κόλασή μου. Νόμιζα ότι κόλαση ήταν το να είμαι νευρωτική και άρρωστη και όλα αυτά τα πράγματα, αλλά τώρα βλέπω την αιτία της νεύρωσής μου στην τάση μου να γοητεύομαι από τον animus. Θέλω να το συζητήσω μαζί του τώρα.
(Η ασθενής απευθύνεται στον animus)
Α.: Animus μου, γιατί με έκανες να παλεύω με τη μουσική για περισσότερο από σαράντα χρόνια;
Animus: Ώ, για να περάση η ώρα.
Α.: Μη με κοροϊδεύης.
Animus: Το ύφος μου είναι κοροϊδευτικό, αλλά λέω την αλήθεια. Το ασυνείδητό σου πάλευε με τους οικογενειακούς τρόμους, αλλά εσύ η ίδια δεν ήσουνα σε θέση να το κάνης αυτό. Έτσι τα καταφέραμε χωρίς εσένα. Δώσαμε στο εγώ σου μιαν ασχολία, για να μη χαλάση το έργο μας ή μας διακόψη.
Α.: Ποιοι είσαστε «εσείς»;
An.: Η Μεγάλη Μητέρα μού είπε να απασχολούμαι μαζί σου, ενώ αυτή καταπιανόταν με τα ασυνείδητα προβλήματά σου. Σου είπε πολλές φορές ότι είχε ζήσει την ζωή σου για σένα.
Μεγάλη Μητέρα (διακόπτει τον animus και απευθύνεται στην ασθενή): Αυτό είναι αλήθεια. Αυτός ήταν που σε έκανε να προχωράς μπροστά στη μουσική. Αλλά εγώ ήμουν μια ακόμη βαθύτερη αιτία από αυτόν. Εγώ τον έκανα να σε σπρώχνη. Του έδωσα κάτι για να περνάη την ώρα του, ακριβώς για να εμποδίσω την ανάμειξή του στη δουλειά μου, που ήταν να προετοιμάσω το ασυνείδητό σου για μια μεταγενέστερη εξατομίκευση. Αυτή η εξατομίκευση είναι τώρα ο στόχος.
Έχοντας βγη από την πάλη με τον Σατανά και με τον animus σώα και αβλαβής, η ασθενής είδε τώρα ένα σημαντικό όνειρο, που ξεκαθάρισε τον ψυχικό ουρανό της με θαυμάσιο τρόπο.

(συνεχίζεται)

Αμέθυστος