Τρείς θεολογικές ζωγραφιές!

Θ. Παπαθανασίου

1^ον Αναδιατύπωση τών αιωνίων αληθειών στό πρόσκαιρο. Βουλγαράκης.

2^ον Η ανανέωση είναι αίτημα τής ίδιας τής φύσης τής εκκλησίας, τού γεγονότος τής εκκλησίας δηλ. πώς συγκροτείται η εκκλησία στόν χρόνο καί στόν τόπο. Αγουρίδης

3^ον  ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αν δεν προσληφθούν τά υλικά, πού αποτελούν τή ζωή τού εκάστοτε χριστιανού, στόν εκάστοτε πολιτισμό τότε ο Χριστός μένει άσαρκος καί ανενεργής στήν συγκεκριμένη περίοδο τού συγκεκριμένου τόπου. Π. Νέλλας

Υποτίθεται ότι αυτές οι ζωγραφιές αποτελούν τήν αλήθεια τού χριστιανισμού, τό αληθινό του βάθος. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΥΛΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝ-ΙΣΜΟΥ. Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΣΤΥΛΟΣ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗ.


Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝ-ΙΣΜΟ.

Άς δούμε μέ τί έχει σχέση:

«Ο Αυγουστίνος έγραψε ένα περίπλοκο σύγγραμμα, την Πολιτεία του Θεού, όπου χωρίζει δύο πολιτείες, την πολιτεία ακριβώς του Θεού και την πολιτεία των καταδικασμένων, οι οποίες δεν σχετίζονται με την κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων και του πολιτισμού. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, στην οποία κατοικούν και ανήκουν μόνον οι προορισμένοι. Ο σκοπός των προορισμένων είναι να ξεχωρίσουν, μέσω της Εκκλησίας, την ανθρώπινη κοινωνία από την ανθρώπινη πολιτεία των καταδικασμένων και να οδηγήσουν αυτήν την κοινωνία, με τη μεταστροφή, στην πολιτεία του Θεού. Δημιουργώντας όμως, αυτονόητα, μέσα στην ιστορία μία παγκόσμια πολιτεία (τον Χριστιαν-ισμό) η οποία δέν ταυτίζεται ακριβώς με την Εκκλησία, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στήν ειρήνη, και επικεφαλής τής οποίας πρέπει να είναι ο πάπας, ο οποίος κατέχει και τις δύο εξουσίες: και την κοσμική και την θρησκευτική.

Αυτός ο Χριστιαν-ισμός πραγματοποιείται στις μέρες μας, σαν οικουμενισμός. Μία ένωση όλων των ανθρώπων μέσω των θρησκειών τους, διότι όλες οι θρησκείες, μετά τον Ευαγγελισμό των Αποστόλων, έχουν δεχθεί τις βασικές επιρροές του Χριστιαν-ισμού, έστω και αν δεν είναι Εκκλησίες. Ο σκοπός του Οικουμενισμού δέν είναι η ένωση των Εκκλησιών, και γι’ αυτό υπάρχει δογματική αδιαφορία, αλλά η δημιουργία του Χριστιαν-ισμού, μίας χαλαρής πραγματικότητος, μίας ιστορικής προόδου, που δεν έχει αληθινή σχέση με την Εκκλησία».

Αυτή η ιστορία βεβαίως δεν έχει σχέση μέ τόν Χριστό, αλλά τό κυριώτερο δεν έχει σχέση μέ τούς ανθρώπους. Είναι ένα πολιτισμικό φαινόμενο.

Ποιόν πολιτισμό προσέλαβε ο Κύριος; Δεν προσέλαβε προφητική σάρκα; Δεν προσέλαβε μόνον τά αδιάβλητα πάθη; Ο πολιτισμός δεν είναι η δημιουργία τών διαβλητών παθών; Ο Κύριος δεν καλεί στήν εκκλησία τούς ανθρώπους Του; Δεν συγκροτεί σέ κάθε εποχή τό ποίμνιό Του; Αυτοί οι άνθρωποι πού καλούνται νά Τον ακολουθήσουν καί Τόν ακολουθούν, δεν πουλάνε τά πάντα; Η Βασιλεία τών Ουρανών είναι εκ τού κόσμου τούτου; Εάν ήταν δέν θά είχε σταυρωθεί. Οι άνθρωποι τού Κυρίου οι οποίοι μεγαλώνουν μέ τίς αξίες τού εκάστοτε πολιτισμού, δέν τίς μεταμορφώνουν γιά νά γνωρίσουν τόν Κύριο;

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΝΑΝΕΩΘΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΦΟΣΟΝ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;


Πώς βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι απομονωμένοι σέ κάποιο εκκλησιαστικό άβατο καί σήμερα μετανοημένοι γιά νά ζήσουν στόν κόσμο καί νά γλείψουν λίγο κόκκαλο θέλουν νά υποχρεώσουν τήν εκκλησία νά προσλάβει τό αντικείμενο τής επιθυμίας τους; Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΟΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;


Θά μπορούσαμε να δεχθούμε τήν αστοχία του, ποιητική αδεία, αλλά καί πάλι μάς εμποδίζει ο ίδιος. Απολαύστε τόν ποιητή:

         Τό "νέο κύμα" τής θεολογίας

Κατά Ιωάννην κεφ 17: 14 ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. 15 οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ' ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ. 16 ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσὶν καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμὶ.

Aμέθυστος