Τοῦ Πρωτοπρεσβ. Γεωργίου Δ.
Μεταλληνοῦ
KΑΤΑ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο «πολὺς
τῆς συνηθείας (ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξουσίας, προσθέτουμε) ὁ παραλογισμός». Τὸ
ἀπολυταρχικὸ καὶ ὁλοκληρωτικὸ «πρωτεῖο ἐξουσίας» δὲν εἶναι σύμπτωμα μόνο τῆς
παπικῆς πτώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀλλοτριωμένης Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν Παπολατρῶν τῆς
ἐποχῆς μας. Ἀπὸ τοὺς περσικοὺς Σατράπες περάσαμε, στὴν ἱστορική μας διαδρομή,
στοὺς χριστιανοὺς «Δεσπότες», ποὺ νοοῦν τὸν τίτλο ὡς σατραπικὸ ἀξίωμα, τελοῦντες
σὲ μιὰ μόνιμη διάσταση μὲ τοὺς πατερικοὺς Ἐπισκόπους, ποὺ σώζουν τὴν
ἀποστολικοπατερικὴ παράδοση τοῦ Ποιμένα, ποὺ θυσιάζεται ὑπὲρ τῶν προβάτων (Ἰωάν.
10, 11 ἑπ.) καὶ δὲν θυσιάζει τὰ πρόβατα γιὰ τὴν ἐπιβολή του...
Παρόμοια νοσηρὰ φαινόμενα ἀπαντοῦν δυστυχῶς καὶ στὸν οἰκουμενιστικὸ καὶ μεταπατερικὸ κατήφορο τῆς ἐποχῆς μας. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς «δεσπόζει» ἡ περιφρόνηση καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν διαμαρτυρομένων, καὶ ἐπιδιώκεται ἡ καταδίκη καὶ συντριβή τους. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ ἐπεμβαίνουν παπικὰ σὲ ἄλλες δικαιοδοσίες, καθορίζοντας τὴν πορεία τῶν ἄλλων κατὰ τὶς δικὲς τους σκοπιμότητες. Ἡ δική τους (τῶν «παπολατρῶν Ἀλλατίων») ἀνακολουθία ἀπέναντι στοὺς Πατέρες μας παραθεωρεῖται, καὶ ἀντὶ νὰ θρηνοῦν μετανοοῦντες γιὰ τὸ ὅτι μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ πολιτική τους κατάντησαν (δυστυχῶς) μητραλοῖες καὶ πατραλοῖες, πολεμοῦντες μὲ τὰ ἔργα τους τὴν Μητέρα Ὀρθοδοξία καὶ τὰ γνησιότερα καὶ συνεπέστερα Τέκνα της, τοὺς Ἁγίους μας Πατέρες, ἐπιχειροῦν μὲ κάθε μέσο τὴν φίμωση καὶ ἐξόντωση τῶν ἐλεγχόντων τὰ ἔργα τους!
KΑΤΑ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο «πολὺς
τῆς συνηθείας (ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξουσίας, προσθέτουμε) ὁ παραλογισμός». Τὸ
ἀπολυταρχικὸ καὶ ὁλοκληρωτικὸ «πρωτεῖο ἐξουσίας» δὲν εἶναι σύμπτωμα μόνο τῆς
παπικῆς πτώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀλλοτριωμένης Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν Παπολατρῶν τῆς
ἐποχῆς μας. Ἀπὸ τοὺς περσικοὺς Σατράπες περάσαμε, στὴν ἱστορική μας διαδρομή,
στοὺς χριστιανοὺς «Δεσπότες», ποὺ νοοῦν τὸν τίτλο ὡς σατραπικὸ ἀξίωμα, τελοῦντες
σὲ μιὰ μόνιμη διάσταση μὲ τοὺς πατερικοὺς Ἐπισκόπους, ποὺ σώζουν τὴν
ἀποστολικοπατερικὴ παράδοση τοῦ Ποιμένα, ποὺ θυσιάζεται ὑπὲρ τῶν προβάτων (Ἰωάν.
10, 11 ἑπ.) καὶ δὲν θυσιάζει τὰ πρόβατα γιὰ τὴν ἐπιβολή του...Παρόμοια νοσηρὰ φαινόμενα ἀπαντοῦν δυστυχῶς καὶ στὸν οἰκουμενιστικὸ καὶ μεταπατερικὸ κατήφορο τῆς ἐποχῆς μας. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς «δεσπόζει» ἡ περιφρόνηση καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν διαμαρτυρομένων, καὶ ἐπιδιώκεται ἡ καταδίκη καὶ συντριβή τους. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ ἐπεμβαίνουν παπικὰ σὲ ἄλλες δικαιοδοσίες, καθορίζοντας τὴν πορεία τῶν ἄλλων κατὰ τὶς δικὲς τους σκοπιμότητες. Ἡ δική τους (τῶν «παπολατρῶν Ἀλλατίων») ἀνακολουθία ἀπέναντι στοὺς Πατέρες μας παραθεωρεῖται, καὶ ἀντὶ νὰ θρηνοῦν μετανοοῦντες γιὰ τὸ ὅτι μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ πολιτική τους κατάντησαν (δυστυχῶς) μητραλοῖες καὶ πατραλοῖες, πολεμοῦντες μὲ τὰ ἔργα τους τὴν Μητέρα Ὀρθοδοξία καὶ τὰ γνησιότερα καὶ συνεπέστερα Τέκνα της, τοὺς Ἁγίους μας Πατέρες, ἐπιχειροῦν μὲ κάθε μέσο τὴν φίμωση καὶ ἐξόντωση τῶν ἐλεγχόντων τὰ ἔργα τους!
Τὸ ἐπιχείρημα τῶν «φονευόντων τοὺς Προφήτας» (Ματθ.
23,31) στὴν ἐποχή μας εἶναι ἡ δῆθεν ἀθέτηση καὶ ὁ κλονισμὸς τῶν θεσμῶν, ποὺ τοὺς
ταυτίζουν ὅμως μὲ τὰ πρόσωπά τους. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι ἄλλο οἱ θεσμοὶ καὶ ἄλλο τὰ
πρόσωπα, ποὺ φέρονται ὡς φορεῖς των. Ὁ Χριστός μας στὸ 10ο κεφάλαιο τοῦ Ἰωάννου
(10,12) κάνει λόγο γιὰ ψευδοποιμένες καὶ μισθωτούς, καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ
20ὸ κεφ. τῶν Πράξεων μιλεῖ γιὰ «λύκους βαρεῖς», ποὺ δὲν «φείδονται τοῦ
ποιμνίου», ἀλλὰ καὶ «ἄνδρας λαλοῦντας διεστραμμένα» (Πράξ. 20, 29 – 30).
Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὑπάρχουν στὰ ἐκκλησιαστικὰ (ἀλλὰ καὶ
πολιτειακά) μας πράγματα φορεῖς καὶ «ἀχθοφόροι» τῶν θεσμῶν καὶ τῶν ἀξιωμάτων. Οἱ
πρῶτοι (πρέπει νὰ) ἔχουν πάντα τὸ σεβασμό καὶ τὴν ἀγάπη μας. Οἱ δεύτεροι ὅμως ἀξίζουν τὴν ἀποστροφή καὶ τὸν μόνιμο
ἔλεγχό μας, διότι σφετερίζονται καὶ καπηλεύονται τοὺς θεσμοὺς καὶ τὰ ἀξιώματα,
κατοχυρωνόμενοι πίσω τους, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τὰ ἀθετοῦν καὶ
εὐτελίζουν.
Καὶ ἀπὸ μὲν τοὺς πολιτικοὺς «ὑπουργοὺς» (ὑπηρέτες μας)
δὲν περιμένουμε κατανόηση. Ἀπὸ τοὺς
ἐκκλησιαστικούς μας ὅμως Ποιμένες καὶ Διακόνους μας τὸ ἐλπίζουμε. Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς
συγχωρήσει καὶ νὰ τοὺς φωτίσει! Καλὴ Ἀνάσταση!
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Με την ευκαιρία της υπενθύμισης της σημασίας της λ. υπουργός = υπηρέτης, ας καθιερώσουμε τη χρήση του δεύτερου όρου. Από ΄δω και στο εξής λοιπόν θα έχουμε: Υπηρέτη Υγείας, Υπηρέτη Δικαιοσύνης, Υπηρέτη Παιδείας, κτλ. Έτσι, να ακούγεται! Ανανέωση στη γλώσσα δε θέλουμε; Ας γίνει εκεί που πρέπει! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Τ.
Συμφωνώ και επαυξάνω,αδελφέ.Χρειάζεται επειγόντως,τάχιστα ευρυτάτη αλλαγή λεξιλογίου,ορολογίας,φρασεολογίας αλλά,προπάντων,περιεχομένου και ανεύρεσης νοήματος για ένα νέο εθνοκοινωνικό συμβόλαιο οράματος για την επίγεια αυτή πατρίδα μας,καθώς δε φαίνεται να συνεννοούμεθα 'στο ελάχιστο,'στα στοιχειώδη (ακόμη και) μεταξύ μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή