Για την αιωνιότητα της Κόλασης!! Χρήστος Γιανναράς.

Χρήστος Γιανναράς.

Στην Σύναξη 121 πάντοτε, παρέα με τον μεγάλο του συνέταιρο στον εκσυγχρονισμό της εκκλησίας, τον Ζηζιούλα, πρόσφερε για το θέμα ένα κείμενο εξόχως επιθετικό και νευρικό. Μέ μεγάλες καί εντυπωσιακές ομοιότητες μέ τόν Ζηζιούλα, που δείχνουν τά κοινά τους θεμέλια.  Από το κείμενο αυτό θα δούμε ορισμένα σημεία.
Είναι γνωστό ότι ο Γιανναράς αγνοεί παντελώς τους Πατέρες και ότι παγιδεύτηκε στις οργανώσεις για πάρα πολλά χρόνια. Η γλώσσα του είναι δύσκολη, διττή, διότι εννοιολογικά κατάγεται από τα διαβάσματά του και μυστηριωδώς αφήνει την εντύπωση ότι ίσως να μιλάει ορθόδοξα και να μήν γίνεται κατανοητός, διότι δέν διαθέτουμε τις τεράστιες γνώσεις του. Θα δούμε.

«Η Εκκλησία, όπως αυτο-ορίζεται στο Ευαγγέλιο της, είναι χωράφι με σιτάρι και ζιζάνια. Υπάρχουν λοιπόν εκφάνσεις της μαρτυρίας της που είναι εκκλησιαστικές με άκρα συνέπεια! Υπάρχουν παράλληλα και οι ζιζανιώδεις εκδοχές της σωτηρίας».

Γεννημένος στην πόλη, ο κ.Γιανναράς δέν γνωρίζει πως ο ίδιος ο σπόρος του σιταριού βγάζει τα ζιζάνια και απαιτεί συνεχή φροντίδα μήπως πνιγεί από τα λαίμαργα. Δέν υπάρχουν παράλληλες εκδοχές της σωτηρίας. Μήπως πρέπει να προσέξουμε καλύτερα την διευκρίνηση του Κυρίου: ...εις τους λοιπούς δίδονται (τα μυστήρια της Βασιλείας) με παραβολές, για να κοιτάζουν και να μήν βλέπουν και να ακούουν αλλά να μήν καταλαβαίνουν.

Η Σωτηρία λοιπόν έχει άμεση σχέση με την Βασιλεία και κακώς ο κ.Γιανναράς επιδίδεται σε ετυμολογίες: «Σωτηρία είναι το αποτέλεσμα του σώζομαι και σώζομαι σημαίνει γίνομαι σώος, ακέραιος, φθάνω στην ολοκληρία των υπαρκτικών δυνατοτήτων. Προσδιορίζεται η σωτηρία με κριτήρια και μέτρα πληρότητας, όχι αντίθεσης σε μία απειλή».

Και με σαφήνεια λοιπόν ο κ.Γιανναράς ορίζει τις δύο σωτηρίες. Η μία εκφράζεται με σαφήνεια, η άλλη προκύπτει από την ορμέμφυτη, ενστικτώδη ανάγκη του ανθρώπου για ατομική σωτηρία. Να κατέχει το εγώ μου την αντικειμενική αλήθεια, να θωρακίζεται σαν ιδιοκτήτης της γνήσιας Ορθοδοξίας.

Η μία ευαγγελίζεται την απελευθέρωση από τους όρους-περιορισμούς της κτιστότητας και την μετοχή σε αγαπητική κοινωνία. Την πραγμάτωση του κενωτικού τρόπου ενανθρώπισης, την μετοχή στον εικονισμό της τριαδικής αγαπητικής αλληλοπεριχώρησης των υπαρκτικών υποστάσεων της υπερούσιας θεαρχίας.

Κύριε Γιανναρά, με την χρυσοποίκιλτη γλώσσα, που σε τίποτε δέν διαφέρει από τα χρυσά άμφια των επισκόπων, η κτίση δέν είναι σκλαβιά. Ο Θεός δέν δημιούργησε μία φυλακή, στην οποία μας φυλάκισε και κατόπιν μας ελευθέρωσε για να ολοκληρωθούμε. Ο αληθινός Θεός της Εκκλησίας, και όχι τα είδωλα που εικονίζετε, είναι ικανός να δημιουργήσει μία καλή λίαν φύση και κτίση, η οποία απέχει πολύ απο μία φυλακή. Δέν είναι ένας ανίκανος Θεός γιά τό αγαθό, όπως τό υπονοείτε. Μας ελευθέρωσε από την αμαρτία, χωρίς να καταργήσει τα όρια της κτιστότητος.  Ακόμη και οι Άγιοι πεθαίνουν. Την αμαρτία την δημιουργήσαμε εμείς!

Δέν πραγματώνω την ελεύθερη θέλησή μου με την μετοχή μου στον Εκκλησιαστικό τρόπο. Στην Εκκλησία πραγματώνεται τό θέλημα τού Θεού.

Δέν υπάρχει η Εκκλησία για να σώσουμε, για να ολοκληρώσουμε τον εαυτό μας. Αυτό που περιγράφετε είναι ο εαυτός, ο οποίος, όπως πολύ σωστά το βιώνετε, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το ΕΓΩ. Στην Εκκλησία εγκαταλείπουμε και τον εαυτό και το ΕΓΩ! Αυτό δέν διδάσκει η εντολή της Αγάπης;;

Ο παράδεισος και η κόλαση κ.Γιανναρά είναι προϊόντα της πρόνοιας του Θεού! Ό,τι κάνουμε εδώ στη Γή, οι πράξεις μας και τα έργα μας, απηχούν στην αιωνιότητα. Στην Εκκλησία ανοίγουν οι πύλες της Βασιλείας, της Καινής Κτίσεως, της ενώσεως όχι της μετοχής, ή δέν ανοίγουν.

Μάλλον έχετε ακολουθήσει λάθος διδασκαλία. Έπρεπε να ρωτήσετε πρίν την οικειοποιηθείτε.

Η Γραφή κ.Γιανναρά δέν είναι ειδωλοποιημένο ταμπού, ούτε και η πρώτη σήμανση της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Περιέχει τους λόγους του Κυρίου, τους σπόρους που θα βγάλουν καρπό, τον νέο άνθρωπο, και περιέχει και τις εντολές του Κυρίου. Αυτή είναι η Εκκλησιαστική άσκηση κ.Γιανναρά, η τήρηση των εντολών του Κυρίου. Με την οποία δείχνουμε την πρώτη μας αγάπη προς τον Κύριο. Η αγαπητική - σχέση μετοχή μας στην Εκκλησία δέν είναι η σωτηρία, είναι ο προθάλαμος που ανοίγει σιγά-σιγά την καρδιά  για να δεχθεί τον λόγο της Σωτηρίας. Καθένας μας διαφορετικό (λόγο), σύμφωνα με το Θείο σχέδιο για την οικοδομή της Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού, δέν υπάρχει σώμα Εκκλησίας. Η γλώσσα της Εκκλησίας είναι καρπός προσευχής και όχι σχέσεως κ.Γιανναρά. Ο άνθρωπος σχετίζεται με τους συνανθρώπους του με τα πάθη του.

Η εκκλησία στήν οποία αναφέρεστε είναι ο προθάλαμος τής Βασιλείας, δέν είναι η ΣΩΤΗΡΙΑ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Οι οικουμενιστές έχουν θολώσει τά νερά μέ τόν λόγο : "όπου ο επίσκοπος εκεί καί η εκκλησία". Ε, καί;; Αυτή η εκκλησία βρίσκεται έξω από τήν Βασιλεία, καί όχι μόνο δέν βοηθά τήν έισοδό μας στήν Βασιλεία, αλλά θέλοντας νά γίνει τό όλον τής Σωτηρίας κρύβει τήν πύλη τής Βασιλείας. Αυτό είναι τό κατόρθωμα τού κληρικαλισμού. Γι'αυτό καί τήν χειροτονία από άνθρωπο, στήν οποία στηρίζει τήν  εξουσία του ο κληρικαλισμός, την ονομάζει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ΚΛΟΠΗ. Κ. Γιανναρά, οραματίζεστε μιάν εκκλησία κλεφτών πού δέν έχει καμία σχέση μέ τόν Κύριο. Σέ όλη τή διάρκεια τού Βυζαντίου η πύλη τής Βασιλείας παρέμενε ανοιχτή. ΄Ετσι ελπίζουμε νά κατανοείτε καί τό παράδοξο τού Αγίου Νικοδήμου, πού τόσο σάς ταλαιπωρεί καί σάς παραμένει άλυτο. Τό Πηδάλιο αναφέρεται σ' αυτόν τόν προθάλαμο, καί τό Συμβουλευτικό εγχειρίδιο, όπως καί η Ησυχαστική παράδοση, στήν πορεία πρός τήν Βασιλεία.

Η αγάπη κ.Γιανναρά δέν αποτελεί μέρος της προσωπικότητος του ανθρώπου. Η ανταπόκριση στην κλήση της αγάπης του Θεού δέν είναι ούτε προϊόν βουλητικής απλώς πρόκρισης, ούτε στάση που διαμορφώνεται κατά τη διαδρομή του βίου, από την ποιότητα της διαθέσεως του ανθρώπου. Η αγάπη δέν είναι αυτογνωσία. Η αγάπη του Θεού, η Ειρήνη του Θεού, η Ησυχία του Θεού δέν είναι ανθρώπινες. Και ένα τελευταίο!

Εάν η ποιότητα της διαθέσεως του ανθρώπου στην κλήση του Θεού, κρίνεται μόνο από τον Θεό, Εσείς πώς κρίνετε την πίστη των ζιζανίων;

Εάν υπάρχει ενδεχόμενο για σας, ο Θεός-αγάπη να παγιδεύει στην ύπαρξη τον αρνητή τής σχέσης μαζί του, για να τον βασανίζει αιώνια για την άρνησή του, αυτό το ενδεχόμενο το ονομάζετε πίστη ή αμφιβολία; Πιστεύετε ή εμπιστεύεστε; Στην κόλαση του Ευαγγελίου καταλήγουν όσοι αρνούνται την ελευθερία από την αμαρτία, όχι όσοι αρνούνται την αγάπη!

Αμέθυστος