του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012 στην ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών δημοσιεύονται δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στη Σχολή Ευελπίδων
Ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει: «Έρχονται μερικοί Αρχιερείς –και επηρεάζουν και μερικούς λαϊκούς– και λένε “τι τον θέλουμε αυτόν τον διάλογο;” Κατ’ αρχήν, χριστιανικά, δεν μπορούμε να απορρίψουμε ποτέ τον διάλογο...
Με όλους πρέπει να μιλάμε. Το θέμα είναι να κρατάμε εμείς την αλήθεια. Έχουμε, λοιπόν, αυτόν τον διάλογο και υπάρχουν μερικοί που λένε “όχι!”. Μα δεν είναι απόφαση μόνο δική μας. Είναι απόφαση που έχουν πάρει όλοι οι Ορθόδοξοι. Δεν είναι θέμα δικό μου να πω “όχι στο διάλογο”».
Την επομένη, Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012 στην ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου δημοσιεύεται Επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την οποία ζητείται η λήψη μέτρων εις βάρος όσων αμφισβητούν την «οικουμενική κίνηση».
Μία μέρα μετά, την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012 στο amen δημοσιεύεται Επιστολή καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ προς τη Σύνοδο στην οποία ζητείται και πάλι αντιμετώπιση της δράσης των αντιοικουμενιστών.
Τυχαία χρονική σύμπτωση; Προφανώς όχι. Πρόκειται για σαφή συντονισμό όσων μετέχουν ή υποστηρίζουν την «οικουμενική κίνηση» από το Φανάρι. Πρόθυμοι στρατιώτες στο κάλεσμα του Φαναρίου και κάποιοι πανεπιστημιακοί Θεολόγοι. Η αγάπη και η αφοσίωσή τους προς τον οικουμενικό θρόνο σε συνδυασμό με τις νεωτεριστικές και μεταπατερικές απόψεις πολλών εξ αυτών, τους μετατρέπει σε πρόθυμους υπηρέτες του Οικουμενισμού.
Η Επιστολή των καθηγητών προς τη Σύνοδο περιέχει, εκτός από την ομολογία τους ότι μετέχουν ενεργά και πολλοί από αυτούς σε οικουμενιστικές δράσεις, δριμεία επίθεση εναντίον του αγωνιστού επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου και των κοινωνούντων μαζί του. Οι πανεπιστημιακοί με περισσή ευκολία και χωρίς καμία αντίρρηση αποδέχονται πλήρως τις αποφάσεις της Συνόδου της Εκκλησίας της Σερβίας, ονομάζουν τον επίσκοπο Αρτέμιο «μοναχό» και «εγνωσμένα σχισματικό πρώην Επίσκοπο». Αυτή, αλήθεια, είναι και η γνώμη του Φαναρίου για τον επίσκοπο Αρτέμιο;
Θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς θεολόγους που γνωρίζουν κανονικό δίκαιο και εκκλησιαστική ιστορία να κρατούν περισσότερο κριτική στάση απέναντι σε αντικανονικές αποφάσεις Συνόδων και να γνωρίζουν ότι η Σύνοδος μιας τοπικής Εκκλησίας στην Ορθοδοξία δεν περιβάλλεται με αλάθητο παπικού τύπου. Λησμονούν άραγε ληστρικές Συνόδους που καταδίκασαν αδίκως μεγάλους αγίους;
Για όσους ωστόσο παρακολουθούν τη δράση των Οικουμενιστών τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Το Φανάρι, μια ομάδα καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ο «μεταπατερικός» Βόλος και οι ΚΑΙΡΟσκόποι θρησκειολόγοι έχουν το ίδιο φρόνημα και υπηρετούν τους ίδιους σκοπούς. Εργάζονται παντοιοτρόπως για την προώθηση και επικράτηση του Οικουμενισμού αδιαφορώντας για ιερούς Κανόνες, αντικανονικές δίκες και άδικες καταδίκες και εξαπολύουν απειλές από καθέδρας επισκοπικής ή καθηγητικής.
Όλοι αυτοί αποδέχονται άραγε την διδασκαλία του προσφάτως και επίσημα ανακηρυχθέντος οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς περί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού; Ή δέχονται τον άγιο, απορρίπτουν όμως την διδασκαλία του; Ίσως ένας τέτοιος τρόπος απόδοσης τιμής προς τους αγίους Πατέρες εντάσσεται στα πλαίσια της «μεταπατερικής θεολογίας», της δίδυμης αδελφής του Οικουμενισμού.
πηγή
Πηγή : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Ο φαναριώτικος οικουμενισμός της εποχής Βαρθολομαίου-Ζηζιούλα έχει μία ιδιοτυπία έναντι των λοιπών οικουμενισμών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίζεται σε μία παραδοχή που αλλοιώνει βαθύτατα την ορθόδοξη εκκλησιολογία: Ότι, δηλαδή, πρέπει να υπάρχει ένας Πρώτος μέσα στην Εκκλησία και ότι η ύπαρξη Πρώτου είναι δογματικό ζήτημα. Κατά σύνέπεια, αν αποφασίζει κάτι αυτός ο Πρώτος, έχοντας ως προκαλυμμα μία Ιερά Σύνοδο-μαϊμού (αποτελούμενη κατά το ήμισυ τουλάχιστον από τιτουλάριους άεργους "μητροπολίτες"), είναι υποχρεωμένοι οι πάντες να το ακολουθούν. Έχουμε δηλαδή την υποκατάσταση της Ορθοδοξίας από μία τουρκο-φαναριώτικη ψευδο-ορθοδοξία, που στην ουσία μεταφέρει το παπικό δόγμα περί πρωτείου στα καθ'ημάς, με τις αναγκαίες προσαρμογές φυσικά, ώστε να μην προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις.
Αν αφεθεί αυτό το ιδεολόγημα των τουρκο-φαναριωτών (με επεξεργασία Ζηζιούλα, διότι οι τουρκο-φαναριώτες δεν διαθέτουν θεολόγους) να επικρατήσει, θα σημάνει την καταστροφή της Ορθοδοξίας. Η Ρώμη εξέπεσε της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατ' αρχήν μέσω της σταδιακής αλλοίωσης της εκκλησιολογίας. Το filioque ήρθε αργότερα και υιοθετήθηκε από τη Ρώμη μόλις τον 11ο αιώνα, ενώ η αλλοίωση της εκκλησιολογίας ήταν ήδη γεγονός.
Γ.