ΠΕΡΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Είναι ίσως γνωστός αλλά πάντως δεδομένος ο λόγος τού Νίτσε, πού βρίκεται  στό κείμενο πού έγραψε εναντίον τού Στράους : μα καλά, ακόμη δέν έμαθε πώς δέν υπάρχουν πλέον χριστιανοί; Πώς είναι όλοι βουδιστές;

Είναι επίσης γνωστός καί ο λόγος τού Χάϊντεγκερ πώς δεδομένου ότι τό υποκείμενο δέν υπάρχει στήν αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, η πηγή του μάλλον θά πρέπει νά ερευνηθεί στήν ανατολή, στόν βουδισμό.

Είναι επίσης γνωστή καί η κοινοτοπία τού Καλαϊτζίδη, πού οδηγεί τίς εξελίξεις στήν εκκλησία τής Ελλάδος. Τό υποκείμενο είναι μιά μεγάλη κατάκτηση τής νεωτερικότητος καί οφείλουμε νά τό προσλάβουμε καί νά τό αφομοιώσουμε.

Άς δούμε λοιπόν πόσο νεωτερικό είναι : Στό βουδιστικό κείμενο Bodhicaryavatara (εισαγωγή στήν πρακτική τής αφυπνήσεως) γραμμένο από έναν μεγάλο δάσκαλο τού 7^ου αιώνος μ.Χ., τόν Santideva αντιπροσώπου τού μεγάλου οχήματος, ένα κείμενο τό οποίο  έχει ήδη παρομοιαστεί μέ τό δυτικό βιβλίο ‘‘μίμησις Χριστού’’ , υπαρχει η περιγραφή τού Μποντισάτβα, αυτού πού υποσχέθηκε νά κατακτήσει τήν αφύπνιση, τό νιρβάνα.

«Τό μεγάλο μυστικό τού Μποντισάτβα είναι η ανατροπή καί επομένως τό ξεπέρασμα (η υπέρβαση) τής έννοιας τού εαυτού καί τών άλλων. Γι αυτόν οι άλλοι πρέπει νά γίνονται αισθητοί σάν ο δικός του εαυτός καί αντιστοίχως ο δικός του εαυτός σάν αυτό πού είναι οι άλλοι γιά τόν κοινό άνθρωπο».

Άς θυμηθούμε λοιπόν καί τόν διάσημο ορισμό τού υποκειμένου από τόν κ.Γιανναρά : Τό υποκείμενο γεννιέται στόν άλλον.

Αυτή η διάσημη νεωτερικότης λοιπόν πού απαιτεί νά μεταρρυθμίσουμε καί νά εξελίξουμε τήν εκκλησία, χάνεται μάλλον στά βάθη τών χιλιετιών, στίς διδασκαλίες τού βουδισμού.

Αμέθυστος