Η εσχατολογία στή Δύση είναι ένα παρακλάδι τής βιβλικής θεολογίας. Αυτό όλοι μας τό γνωρίζουμε. Λίγοι όμως υποπτευόμαστε ότι η βιβλική θεολογία πηγάζει από τό φιλοσοφικό λεξικό τού Βολταίρου, στό οποίο ελέγχεται ορθολογικά η Π.Δ. Όπου γίνεται περίγελως τού Βολταίρου ο πατριάρχης Αβραάμ, η ηλικία του, οι ηλικίες στίς οποίες αποκτούν απογόνους οι προφήτες κτλ. Τί θά πεί ορθολογισμός; Σημαίνει κοινός τρόπος ζωής, τήν προκήρυξη τού αστικού τρόπου ζωής σάν τό αποκορύφωμα τής εξελίξεως τής κοινωνικής ζωής. Μιά μετριότης καί μιά μεσότης χωρίς τό μέτρο τής αληθείας. Τόν θρίαμβο τού διανοουμενισμού, τήν πηγή όλων τών ιδεολογιών, οι οποίες μέχρι σήμερα πολεμούν γιά τήν κυριαρχία τής γής.
Άς ξεκινήσουμε μέ όσα βασικά αναφέρει ο Αγουρίδης γιά τήν εσχατολογία.
«Χωρίς Θεό έχει ο άνθρωπος ελπίδα; Στη ζωή τής εκκλησίας η ελπίδα τού χριστιανού συνδέεται με το κήρυγμα τού Ιησού και των Αποστόλων περί τής Βασιλείας τού Θεού. Η έμφαση στο κήρυγμα αυτό βρισκόταν στο μέλλον, ως τον μεταμορφωμένο κόσμο. Μέσα σ’αυτή την εσχατολογική προοπτική το παρόν, η «παρούσα ζωή», θεωρείται ως ο πονηρός αιώνας, και η παρούσα ζωή δέν διαθέτει πλέον απεριόριστα όρια χρόνου για τυχόν αναβολές, έτσι που να μπορεί να καθυστερήσει η μετάνοια και να έρθει ο νέος προσανατολισμός μας προς την Βασιλεία τού Θεού.
Επειδή λοιπόν ο Θεός αποκαλύπτεται, κατά την Βίβλο, μέσα στην ιστορία, είναι αυτονόητο πώς ούτε Χριστιανική διδαχή ούτε μορφές πνευματικής ζωής υπάρχουν ασχέτως προς την ιστορία» .
Εννοεί Φυσικά τον Ησυχασμό, την Αγιότητα, τα θαύματα, ιδίως την ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
Ούτε λόγος για προφήτες, για το προφητικό γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου, για την Θεοτόκο.
Ο Κύριος μπήκε στην Ιστορία, δίπλα στον Μ.Αλέξανδρο, στον Καίσαρα. Και παλεύει να κυριαρχήσει απέναντι σ’αυτούς τους μεγάλους. Δέν έκοψε την ιστορία στα δύο. Δέν ξεκίνησε η ιστορία της Σωτηρίας. Δέν είναι διαφορετική η ιστορία πού ζούμε σαν χριστιανοί, αλλά μοιραζόμαστε τήν ίδια ιστορία μέ τούς Βησιγότθους.
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.
Μέ τά ίδια εκλεπτυσμένα κριτήρια πού έκρινε τόν Ιούλιο Καίσαρα. Ο Κύριος μπήκε στήν ιστορία τού Ηροδότου καί τού Θουκυδίδη.
Καί τελειώνουμε μέ τό καλύτερο : «Ενώ όμως η Βασιλεία αναμενόταν ‘‘εγγύς’’, δέν ήρθε τόσο γρήγορα όσο την περίμεναν οι πρώτοι χριστιανοί. Καθυστέρησε, και το διάστημα μεταξύ τής πρώτης έλευσης τού Χριστού και τής ανακαίνισης τού κόσμου απέκτησε μεγάλη σημασία για τη ζωή των χριστιανών. Αυτή είναι η περίοδος τού «αναμεταξύ», μιά παράξενη περίοδος πού δέν ανήκει ούτε στον «παρόντα αιώνα», στον χρόνο κυριαρχίας τού σατανά, ούτε στον μέλλοντα αιώνα τής Βασιλείας».
Καμιά υποψία ότι η Δευτέρα Παρουσία ξεκίνησε μέ τόν Απόστολο Παύλο καί έκτοτε δέν έχει τελειωμό. Πώς η Βασιλεία είναι ήδη γεμάτη Αγίους καί αδελφούς τού Κυρίου καί συνεχίζει νά πληρούται μέ τούς πιστούς τού Κυρίου μας. Καμιά υποψία ότι τό Γεροντικό περιγράφει τή Δευτέρα Παρουσία τού Κυρίου. Καμιά υποψία ότι τό «αναμεταξύ» τό γέννησε ο πάπας.
Ο Αγουρίδης αναφέρεται στόν χριστιανισμό σαν μιά κατηγορία ζωής πού δημιούργησε κυριολεκτικά ο Αυγουστίνος.
Ο Αυγουστίνος έγραψε ένα περίπλοκο σύγγραμμα, την Πολιτεία του Θεού, όπου χωρίζει δύο πολιτείες, την πολιτεία ακριβώς του Θεού και την πολιτεία των καταδικασμένων, οι οποίες δέν σχετίζονται με την κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων και του πολιτισμού. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, στην οποία κατοικούν και ανήκουν μόνον οι προορισμένοι. Ο σκοπός τών προορισμένων είναι να ξεχωρίσουν, μέσω της Εκκλησίας, την ανθρώπινη κοινωνία από την ανθρώπινη πολιτεία των καταδικασμένων και να οδηγήσουν αυτήν την κοινωνία, με τη μεταστροφή, στην πολιτεία του Θεού. Δημιουργώντας όμως, αυτονόητα, μέσα στην ιστορία μία παγκόσμια πολιτεία (τον Χριστιανισμό), η οποία δέν ταυτίζεται ακριβώς με την Εκκλησία, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στήν ειρήνη, και επικεφαλής τής οποίας πρέπει να είναι ο πάπας, ο οποίος κατέχει και τις δύο εξουσίες: και την κοσμική και την θρησκευτική.
Αυτός ο Χριστιανισμός πραγματοποιείται στις μέρες μας, σαν οικουμενισμός. Μία ένωση όλων τών ανθρώπων μέσω τών θρησκειών τους, διότι όλες οι θρησκείες, μετά τον Ευαγγελισμό τών Αποστόλων, έχουν δεχθεί τις βασικές επιρροές τού Χριστιανισμού, έστω και αν δέν είναι Εκκλησίες. Ο σκοπός του Οικουμενισμού δέν είναι η ένωση των Εκκλησιών, και γι’ αυτό υπάρχει δογματική αδιαφορία, αλλά η δημιουργία του Χριστιανισμού, μίας χαλαρής πραγματικότητος, μίας ιστορικής προόδου, που δεν έχει αληθινή σχέση με την Εκκλησία
Στόν χριστιανισμό αυτό ανήκουν καί ο κληρικαλισμός καί ο οικουμενισμός. Σήμερα επιτέλους, μέ τήν «θεολογία του» τού Ζηζιούλα ο χριστιανισμός αποκτά εκκλησία.
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ.
Ο Ζηζιούλας μοιράζει τήν εσχατολογική χάρη, μαζί μέ τόν Βαρθολομαίο, ο πάπας έχει ήδη πάρει, πρώτοι κοινωνούν ο Ιγνάτιος καί ο Καλαϊτζίδης. Αυτοί θά ζήσουν μέχρι τά έσχατα, διότι θά προσθέσουν ένα σκαλί πρός τήν κατεύθυνσή τους, μέσα στήν ιστορία. Γράφουν ιστορία όλοι τους.
Δημιουργούν νέα εκκλησία. Πραγματικά οι τελευταίοι ‘‘θεολόγοι’’, ο πάτος τής πίστεως. Οι έσχατοι πού θά παραμείνουν γιά πάντα έσχατοι.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου