Πηγή: www.olympia.gr
«Από το Παρίσι ως το Βερολίνο, περνώντας από το Δουβλίνο και τη Μαδρίτη, οι κυβερνήσεις κάνουν η καθεμιά του κεφαλιού της. Ο καθένας το ευρώ του», διατείνεται η έγκυρη εφημερίδα Λε Φιγκαρό στις οικονομικές της σελίδες.
Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στις 17 χώρες της Ευρωζώνης θα έλεγε κανείς ότι αγαπούν το ευρώ με τον όρο να προσαρμόζεται στα γούστα τους, παρατηρεί η εφημερίδα σε ένα ιδιαίτερα σκληρό άρθρο για την κακοφωνία στις χώρες της Ευρωζώνης που οφείλεται σε έλλειψη κεντρικής διακυβέρνησης.
Το είδαμε στην περίπτωση της Ιρλανδίας, συνεχίζει η εφημερίδα, όπου μόνο ένας στους δυο ψηφοφόρους μετακινήθηκε για να ψηφίσει το μέλλον του ευρώ. Για έναν και μοναδικό λόγο υπερψήφισαν το σύμφωνο οι Ιρλανδοί, για να μη διακοπεί η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αφού για κάθε κάτοικο ισοδυναμούν 19.000 ευρώ ευρωπαϊκή βοήθεια επί 4,5 εκατομμύρια κατοίκους, σημειώνει το άρθρο.
Στη Γαλλία τα πράγματα δεν είναι καλύτερα από αυτή την άποψη, γράφει η εφημερίδα. Ο κατώτερος μισθός, οι ανελαστικές εργασιακές σχέσεις και το ύψος των δημοσίων δαπανών είναι θέματα που προκαλούν τριβές μεταξύ Γαλλίας και Βρυξελλών.
Η κατάσταση κορυφώνεται στην Ισπανία όπου ζούμε ένα πινγκ πονγκ με τους ευρωπαίους ηγέτες. Η κυβέρνηση Ραχόι, γράφει η εφημερίδα, πρέπει να βρει 80 ως 100 δις ευρώ για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζές της. Τα χρήματα αυτά δεν τα διαθέτει αλλά επιμένει ότι θα τα καταφέρει μόνη της. Η Ισπανία ελπίζει ότι θα ξεφύγει από ένα ταπεινωτικό, κατά την άποψή της, σύμφωνο διάσωσης στο οποίο υπέκυψαν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία.
Και μέσα σε όλα αυτά, σημειώνει η Le Figaro, οι ισπανοί και ιταλοί καταθέτες τρέχουν να βάλουν τις οικονομίες τους σε άλλες κρυψώνες φοβούμενοι ότι οι χώρες τους θα εγκαταλείψουν το ευρώ.
Προχωράμε λοιπόν ολοταχώς, συνεχίζει ο αρθρογράφος, σε μια «επανεθνικοποίηση» της αγοράς κεφαλαίων. «Ο κίνδυνος δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ αλλά η αχρηστία του ευρώ» αναφέρει στην εφημερίδα ο οικονομολόγος Πατρίκ Αρτούς. Πράγματι, το ευρώ έχει πάψει να εκπληρώνει τις φυσιολογικές λειτουργίες ενός κοινού νομίσματος που είναι να διευκολύνει τις μετακινήσεις καταθέσεων και επενδύσεων μεταξύ χωρών.
Να που οδηγεί η άρνηση να ακολουθήσουν οι χώρες της Ευρωζώνης συλλογική πειθαρχία ή δημοσιονομική ένωση ή τραπεζική ένωση, έννοιες τις οποίες τώρα η ΕΕ προσπαθεί να εφεύρει. Προς το παρόν, καταλήγει η εφημερίδα, είναι σαν να έχουμε 17 διαφορετικά ευρώ που ο καθένας διαχειρίζεται όπως νομίζει.
iefimerida.gr
«Από το Παρίσι ως το Βερολίνο, περνώντας από το Δουβλίνο και τη Μαδρίτη, οι κυβερνήσεις κάνουν η καθεμιά του κεφαλιού της. Ο καθένας το ευρώ του», διατείνεται η έγκυρη εφημερίδα Λε Φιγκαρό στις οικονομικές της σελίδες. Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στις 17 χώρες της Ευρωζώνης θα έλεγε κανείς ότι αγαπούν το ευρώ με τον όρο να προσαρμόζεται στα γούστα τους, παρατηρεί η εφημερίδα σε ένα ιδιαίτερα σκληρό άρθρο για την κακοφωνία στις χώρες της Ευρωζώνης που οφείλεται σε έλλειψη κεντρικής διακυβέρνησης.
Το είδαμε στην περίπτωση της Ιρλανδίας, συνεχίζει η εφημερίδα, όπου μόνο ένας στους δυο ψηφοφόρους μετακινήθηκε για να ψηφίσει το μέλλον του ευρώ. Για έναν και μοναδικό λόγο υπερψήφισαν το σύμφωνο οι Ιρλανδοί, για να μη διακοπεί η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αφού για κάθε κάτοικο ισοδυναμούν 19.000 ευρώ ευρωπαϊκή βοήθεια επί 4,5 εκατομμύρια κατοίκους, σημειώνει το άρθρο.
Στη Γαλλία τα πράγματα δεν είναι καλύτερα από αυτή την άποψη, γράφει η εφημερίδα. Ο κατώτερος μισθός, οι ανελαστικές εργασιακές σχέσεις και το ύψος των δημοσίων δαπανών είναι θέματα που προκαλούν τριβές μεταξύ Γαλλίας και Βρυξελλών.
Η κατάσταση κορυφώνεται στην Ισπανία όπου ζούμε ένα πινγκ πονγκ με τους ευρωπαίους ηγέτες. Η κυβέρνηση Ραχόι, γράφει η εφημερίδα, πρέπει να βρει 80 ως 100 δις ευρώ για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζές της. Τα χρήματα αυτά δεν τα διαθέτει αλλά επιμένει ότι θα τα καταφέρει μόνη της. Η Ισπανία ελπίζει ότι θα ξεφύγει από ένα ταπεινωτικό, κατά την άποψή της, σύμφωνο διάσωσης στο οποίο υπέκυψαν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία.
Και μέσα σε όλα αυτά, σημειώνει η Le Figaro, οι ισπανοί και ιταλοί καταθέτες τρέχουν να βάλουν τις οικονομίες τους σε άλλες κρυψώνες φοβούμενοι ότι οι χώρες τους θα εγκαταλείψουν το ευρώ.
Προχωράμε λοιπόν ολοταχώς, συνεχίζει ο αρθρογράφος, σε μια «επανεθνικοποίηση» της αγοράς κεφαλαίων. «Ο κίνδυνος δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ αλλά η αχρηστία του ευρώ» αναφέρει στην εφημερίδα ο οικονομολόγος Πατρίκ Αρτούς. Πράγματι, το ευρώ έχει πάψει να εκπληρώνει τις φυσιολογικές λειτουργίες ενός κοινού νομίσματος που είναι να διευκολύνει τις μετακινήσεις καταθέσεων και επενδύσεων μεταξύ χωρών.
Να που οδηγεί η άρνηση να ακολουθήσουν οι χώρες της Ευρωζώνης συλλογική πειθαρχία ή δημοσιονομική ένωση ή τραπεζική ένωση, έννοιες τις οποίες τώρα η ΕΕ προσπαθεί να εφεύρει. Προς το παρόν, καταλήγει η εφημερίδα, είναι σαν να έχουμε 17 διαφορετικά ευρώ που ο καθένας διαχειρίζεται όπως νομίζει.
iefimerida.gr
«...είναι σαν να έχουμε 17 διαφορετικά ευρώ που ο καθένας διαχειρίζεται όπως νομίζει.». Μακάρι να ήταν έτσι, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι «δημοσιογράφοι» της παγκοσμιοποίησης, σπέρνουν τον πανικὸ δείχνοντας ότι κινδυνεύει αυτό (το κοινό χρεόγραφο), από το οποίο κινδυνεύουμε! Δυστυχώς βασίζονται στην μεθοδευμένη δουλειά που έχουν υποστεί τοσα χρόνια οι συνειδήσεις μας, οι οποίες έμαθαν να ζούν με την χρεοκρατία και την υποδούλωση, καί να φοβούνται πλέον την ελευθερία. Το ύπουλο χρεόγραφο δεν περνάει καμμία κρίση. Κρίση περνούν οι συνειδήσεις μας, βλέποντας ποιό είναι το αληθινό πρόσωπο στο οποίο είμαστε χρεωμένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή