Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμιὰ ἀξία νὰ ὑποστηρίζουμε ὅτι ἡ κοινωνία μας εἶναι χριστιανική, ἀφοῦ τὰ μέλη της εἶναι βαπτισμένα. Τὸ συμπέρασμα εἶναι βεβιασμένο, ἂν ὄχι καὶ ἐσφαλμένο. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καθημερινὰ δίπλα μας, δείχνει ὅτι λείπει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ στὴ θέση του ἔχουν βάλει κάποιον πλούσιο, κάποιον πετυχημένο, ἕνα πολιτικό, ἕνα ἐπιστήμονα, ἕνα φιλόσοφο, ἕνα καλλιτέχνη, ἕνα ἀθλητὴ κ.λπ. Ἐμπνέονται ἀπὸ αὐτούς, ἐπιδιώκουν σχέσεις μαζί τους, τοὺς μιμοῦνται καὶ προσπαθοῦν νὰ τοὺς μοιάσουν ἢ καὶ νὰ τοὺς ξεπεράσουν.

Ἂν μποροῦσαν ὅμως οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν τὴν καρδιὰ ἐκείνων ποὺ θαυμάζουν, ἴσως νὰ ἄλλαζαν γνώμη καὶ νὰ δέχονταν ὅτι εἶναι ὀλέθριο νὰ τοὺς μιμεῖσαι. Θὰ διαπίστωναν ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ πλουσίου εἶναι αἰχμάλωτη τοῦ ἀκόρεστου πάθους τῆς πλεονεξίας, τοῦ πετυχημένου κατὰ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη εἶναι ἀχρεία καὶ ρυπαρή, τοῦ πολιτικοῦ εἶναι γεμάτη πάθη καὶ φιλοδοξίες, τοῦ ἐπιστήμονα κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἄκαμπτο ἐγωϊσμό, τοῦ φιλοσόφου εἶναι δέσμια τοῦ πάθους τῆς ὑπεροχῆς, τοῦ καλλιτέχνη εἶναι γεμάτη ἀκατανόμαστα πάθη, τοῦ ἀθλητῆ γεμάτη ρυπαρότητα καὶ χυδαιότητα κ.λπ.

Ὅλοι αὐτοί —τὰ πρότυπα τοῦ λαοῦ, ὅπως πιστεύουν πολλοὶ— εἶναι ἀδιάφοροι στὰ θέματα τῆς πίστεως. Μερικοὶ μάλιστα ἀπερίφραστα ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἄλλοι, γιὰ νὰ μὴ προκαλέσουν εἰς βάρος τους ἄσχημες ἐντυπώσεις, μιλοῦν γιὰ κάποιον «δικό τους Θεό». Μέσα σὲ μιὰ τέτοια κοινωνία, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ ἐκ μέρους τῶν κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν εἶναι ἀναγκαία καὶ ὑποχρέωση, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται. Ἐπιτυγχάνεται ὅμως μόνο ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἀρνοῦνται τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν κόσμο. Ὅποιος θελήσει νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸ Χριστό, ζώντας δίχως ἠθικὲς ἀξίες καὶ περιφρονώντας τὶς ἐντολές, βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο δρόμο καὶ σὲ τίποτα δὲν τὸν ὠφελεῖ οὔτε καὶ στοὺς ἄλλους εἶναι χρήσιμος.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ ὅσα σημειώνει ἕνας ἔμπειρος ἐπίσκοπος σχετικὰ μὲ τὴ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ πρέπει νὰ δίνουν οἱ χριστιανοί: «Ἂς τὸ ξεκαθαρίσουμε στὸ μυαλό μας. Ζοῦμε σὲ χρόνια κατ᾽ ἐξοχήν —ἂς τὰ ὀνομάσουμε ἔτσι— ὁμολογιακὰ καὶ μαρτυρικά. Εἶναι ἀνάγκη σὲ κάθε στιγμὴ νὰ παρέχεται ἡ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, μὰ ἀπ᾽ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Μπροστὰ καὶ πρῶτοι βέβαια οἱ ἱερεῖς σὰν καλοὶ ποιμένες, τοὺς ὁποίους ἀκολουθεῖ μ᾽ ἐμπιστοσύνη τὸ ποίμνιο. Ὅλα ὅσα ἀκούγονται καὶ γίνονται στὸν κόσμο, ποὺ δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς ὁμαδικῆς παραφροσύνης καὶ μανίας τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν Ἐκκλησία σημαίνουν τὴν ὥρα τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς μαρτυρίας. Τῆς μαρτυρίας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν εἶναι κοσμικὴ δύναμις καὶ δραστηριότης, ἀλλὰ ἁγιωσύνη μέσα στὴ ρυπαρότητα τῆς ἁμαρτίας, δικαιοσύνη μέσα στὸ κράτος τῆς ἀδικίας, λιτότης καὶ ἁγία πτωχεία μέσα στὴ θεωρία τοῦ ὑλικοῦ κέρδους καὶ πλουτισμοῦ, πραότης καὶ ἀγάπη μέσα στὴ βάναυση δυναμικότητα καὶ τὸ μῖσος».

Οἱ χριστιανοὶ στὴν ἐποχή μας σηκώνουν τὸ δικό τους σταυρό. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὁμολογεῖς τὴν πίστη σου καὶ νὰ δέχεσαι τὸ χλευασμὸ τῶν κοσμικῶν καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν ἰσχυρῶν ἀντιχρίστων, εἴτε αὐτοὶ εἶναι πολιτικοὶ εἴτε ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν διαβρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀθεΐα καὶ πνέουν μένεα κατὰ τῶν χριστιανῶν. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουμε «ριζωμένη μέσα μας τὴν ἰδέα τῆς μαρτυρίας τοῦ αἵματος».

Ορθόδοξος Τύπος, 21/09/2012
εδώ

Πηγή : ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ