Η “ΣΑΛΑΜΟΕΙΔΗΣ” ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

ΠΗΓΗ: Τρελο-Γιάννης

. Ἡ “θρονικὴ” Ἑορτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὶς ἐθιμοτυπικὲς καὶ διαρκῶς παγιουμένου ΕΘΙΜΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ «συμ-παραστάσεις» καὶ οἰκουμενιστικὲς ἀγάπες δὲν «συγκινεῖ». Ἐπῆλθε ἡ …ποθουμένη ἐξοικείωση! Θὰ ἀκολουθήσει ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ τὸ ἑπόμενο βῆμα (π.χ. κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πἀσχα)! Σαλαμοειδῶς.

. Σημασία πάντως ἔχει καὶ ἐκεῖνο ποὺ συνήθως παραθεωρεῖται καὶ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ σύγχυση περὶ τὴν Πίστη (Ὁμολογικὴ Πίστη – Ἱ. Κανόνες/Τάξη – Ὀρθόδοξη Εὐσέβεια [lex credendi καὶ lex orandi]) ποὺ βιώνεται στὸν ὀρθόδοξο κόσμο καὶ εἰδικότερα στὰ ὀρθόδοξα περιβάλλοντα μέσα σὲ ἑτερόδοξα κοινωνικὰ πλαίσια, στὶς ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες τῆς Διασπορᾶς. Σύγχυση πού -παρὰ τὰ τηρούμενα ἐξωτερικὰ “ὀρθόδοξα τυπικά”- ΚΑΤΑΛΥΕΙ τὴν διάκριση τῆς Πίστεως ἀπὸ τὴν Αἵρεση.

Τὰ κατωτέρω παραδείγματα ἁπλῶς πρὸς ὑπενθύμιση:

1. Τὸ πρῶτο καὶ γνωστό: Ἡ -ἔστω καὶ περιπτωσιακῶς ἀναφερομένη- μετάδοση τῆς Θ. Κοινωνίας σὲ μὴ Ὀρθοδόξους, εἴτε ἐξ ἀσυγγνώστου ἀπροσεξίας εἴτε ἐξ αἰτίας κακῶς νοουμένης “ἀγάπης” δημοσίων σχέσεων!

2. Τὸ ἐπίσης πασίγνωστο: Τέλεση δεύτερης Θ. Λειτουργίας τὴν ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ ἀπὸ τὸν ΙΔΙΟ ΙΕΡΕΑ, μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ θεολογικοῦ ἐπιχειρήματος τῆς “ἀνάγκης”. (Ἔτσι θὰ ἠδύνατο λ. χ. νὰ γίνει “κατ᾽ ἀνάγκην” ἀποδεκτὴ καὶ ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας μὲ …κονιάκ! Λόγῳ ἀνάγκης, δηλ. λόγῳ ἐλλείψεως γλυκοῦ οἴνου!)

3. Θλιβερὴ καὶ ἀτέλειωτη περιπτωσιολογία πλημμελοῦς καὶ ἀντικανονικῆς ἀσκήσεως τῆς ἱερατικῆς/ποιμαντικῆς διακονίας. Ἐνδεικτικὴ ἁπλῶς ἐκείνη Ὀρθοδόξου ἱερέως (Ἕλληνος τὸ γένος καὶ πολυμηχάνου…!) σὲ εὐρωπαϊκὴ χώρα. Στοὺς μικτοὺς γάμους φέρεται νὰ ἐφάρμοζε τὸ ἑξῆς ἀπίστευτο τέχνασμα: Κατὰ τὴν ὑποδοχὴ τῶν μελλονύμφων στὴν Ἐκκλησία ἔχριε ἀκαριαία καὶ αἰφνιδιαστικὰ (ἐννοεῖται χωρὶς τὴν συγκατάθεσή του) μὲ Ἅγιο Μῦρο τὸ ἑτερόδοξο μέλος! Κατόπιν τελοῦσε, κατὰ τὴν μωρία του, ἀμιγῆ γάμο, ὀρθοδόξων!

4. Ἡ εἰσδοχὴ ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἄνευ συστηματικῆς ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ.

5. Ἡ ἐν τοῖς πράγμασι κατάργηση τοῦ θεοπαραδότου θεσμοῦ τῆς Νηστείας καὶ ἡ δημόσια ἀθέτησή της ἀπὸ Κληρικούς.

6. Ἡ ἀδίστακτη χειροτονία ἀγάμων κληρικῶν ἄνευ οἱασδήποτε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ἀναφορᾶς στὸν μοναχικὸ βίο καὶ τὶς ὀρθόδοξες ἡσυχαστικὲς προϋποθέσεις μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐκ προθέσεως ἐγκληματικὴ ΕΚΘΕΣΗ τῶν κληρικῶν αὐτῶν σὲ πνευματικοὺς κινδύνους εἰδικούς (δηλ. τῶν ἰδίων προσωπικῶς) ἀλλὰ καὶ γενικοὺς λόγῳ τοῦ ΔΙΑΣΥΡΜΟΥ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέσα σὲ ἀλλόδοξα περιβάλλοντα!

7. Ἡ κάλυψη ἐφημεριακῶν «ἀναγκῶν» (πάλι ἠ πρόταξη τῶν ἀναγκῶν…) μὲ ἀκατάλληλα (Κανονικῶς καὶ “μορφωτικῶς”) πρόσωπα, τὰ ὁποῖα δὲν χαίρουν ἐκτιμήσεως καὶ σεβασμοῦ (συνεπῶς μὲ μηδενικὴ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ-ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ἐπιρροή, ἄρα ἐπὶ ζημίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας) οὔτε στὶς στενότερες ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες (Ἐνορίες), οὔτε καὶ στὸν ἀλλόδοξο-κοσμικό περίγυρο.

8. Ἡ ἐμπλοκὴ τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν [καὶ Ἀντιπροσώπων] σὲ ἕνα ἀτέρμονα καὶ ἐν πολλοῖς ἀδιέξοδο διάλογο μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἡ ὀποία συνεπιφέρει μιὰ διαρκῆ τριβή, ἕνα μόνιμο συμφυρμὸ μὲ ἀναπόφευκτες ἐπιδράσεις καὶ συνεπακόλουθες πνευματικὲς συνέπειες, τόσο σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο (τῶν ἰδίων τῶν ἐμπλεκομένων) ὅσο καὶ σὲ γενικὸ (ἡ ψευδὴς ἐντύπωση ποὺ δημιουργεῖται στοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν ἐπικοινωνιακὸ ἀναμηρυκασμὸ τῶν ἴδιων ἀχώνευτων τελετῶν). Τὸ Ἰωάννειο, τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς ἀγάπης, «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β´ Ἰω. 10) ἔχει πάει ἐν τοῖς πράγμασι “στὸν βρόντο”, μαζὶ μὲ τὴν πατερικὴ ὑπογράμμιση: «ἵνα μὴ δεχόμενοι αὐτοὺς καὶ φιλοξενοῦντες μεθέξετε ἀπὸ τὴν αἵρεσιν καὶ ἀσέβειάν του». (Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης).

πηγή