Το Μυστικό Του Χάους

Γιατί σήμερα πλέον δεν υπάρχει Ελληνικός Λαός;
Λόγω μεγαλομανίας βεβαίως!

Διότι μπήκαμε αργά στην κοινωνία και στόν πολιτισμό της Δύσεως, που είναι πολιτισμός πρωτείου, μια κοινωνία βασισμένη στο πρωτείο του πάπα, στο αλάθητο του πρώτου, όπου ο δεύτερος δεν υφίσταται, απροετοίμαστοι. Και δέχθηκαμε τον σκοπό του πρωτείου, βιαστικά, αψυχολόγητα, σαν μεγαλομανία, καταστρέφοντας την ψυχολογία μας. Η οποία έχει λάβει Θέση Ψυχής στον Δυτικό Πολιτισμό.

Και πως φανερώνεται η μεγαλομανία; Ποίος είναι ο τρόπος της; Το νέο ένδυμα; Πώς καλύπτεται η έλλειψη λογικής που επικράτησε φυσιολογικά μετά την εγκατάλειψη της Ιδιοπροσωπείας μας; Της παιδείας, της αρετής και του φιλότιμου; Με τον Φαρισαϊσμό της κληρονομικότητος! Είμαστε κληρονόμοι της αρχαίας σοφίας, εάν είμαστε κοσμικοί άθεοι ή κληρονόμοι της Χάρης των Αποστόλων, εάν υποδυόμεθα τους Χριστιανούς. Και η ζωή μάς εγκαταλείπει σταδιακά και σταθερά! Σε όλα τα επίπεδα. Διότι η ζωή περιμένει και δοξάζει τον άσωτο πάντοτε, αυτόν που επιστρέφει, εγκαταλείποντας στα σκοτάδια του τον αιώνιο πρεσβύτερο με τον οποίο ταυτίστηκε ο Νεοέλληνας.

Ένα μεγαλειώδες παράδειγμα αυτής της ά-νοιας, βρίσκεται παραπεταμένο στο περιοδικό Σύναξη, στο τελευταίο τεύχος, στο ν. 124 στην σελίδα 104 και εκτίθεται σαν βιβλιοκριτική από τον π. Αντώνιο Καλλιγέρη του βιβλίου του π. Αθανασίου Παραβάντσου, οι ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Ανακινεί το μεγάλο θέμα της ποιμαντικής, στην οποία βασίζεται η νεοελληνική μεγαλομανία, μετά την Ιστορική εγκατάλειψη κάθε περιεχομένου, που η ίδια αποφάσισε. Μια ποιμαντική που κρύβει το σύγχρονο πάθος για εξουσία και εμποδίζει ακόμη και την ύπαρξη δασκάλου, όχι μόνον πατέρα μιας οικογένειας ή αληθινού πολιτικού προσώπου.

Η ποιμαντική ορίζεται αμέσως σαν η «τέχνη του ανέφικτου», διότι «ένας άνθρωπος αγωνίζεται να σηκώσει το βαρύ φορτίο του ποιμένα, που επιχειρεί όσα είναι κατορθωτά μόνο με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος». Και γιατί αγωνίζεται; Διότι κληρονόμησε. Έκανε μια απλή αποδοχή κληρονομίας. Και αμέσως εισήλθε στον Δημόσιο στίβο της αναγνωρίσεως. Στον αγώνα της ταυτότητος.

Αυτή η αποδοχή κληρονομιάς, θεωρείται σήμερα Πατερική, συνέχεια του τρόπου των πατέρων. Στην συνέχεια όμως, αναπόφευκτα, αποκαλύπτεται η απουσία περιεχομένου. Γίνεται προσπάθεια να αντικατασταθεί η παντελής απουσία Αγίου Πνεύματος με την ψυχιατρική και την ψυχανάλυση. Με την νεωτερικότητα δηλ. και καταγγέλλεται ανεπίγνωστα η μαύρη τρύπα στην οποία οικοδομούμε τις ζωές μας. «Πως θα αντιμετωπίσει το βαθύ μοναδικό μυστήριο του κάθε ανθρώπου που προσέρχεται σάυτόν όταν δεν νιώθει ότι έχει εμβαθύνει επαρκώς στην δική του προσωπική αλήθεια;».

Η μόνη ελπίδα πλέον απομένει η εξουσία βάσει των κανόνων. Όχι μόνον δεν είναι Χριστιανός, ο οποίος αγαπά τον Κύριο με όλη την ψυχή και την διάνοια και τον πλησίον του ως σεαυτόν, αλλά δεν είναι ούτε άνθρωπος, καθότι δεν διαθέτει ούτε εαυτό!  Πως να αγαπήσει τον πλησίον ως σεαυτόν;

Και πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα; Με απόλυτη έλλειψη λογικής. Με μέθοδο, «δεν πρέπει να αγνοούμε τον κόσμο στον οποίο απευθυνόμαστε», πού είμαστε κρυμμένοι δηλαδή; «Πρέπει να υπάρξει ποιμαντική στρατηγική!» Διότι ο πλησίον, λόγω άγνοιας, είναι εχθρός που πρέπει να κατακτηθεί. «Η επικοινωνία του πνευματικού πρέπει να στεγαστεί στον περιβάλλοντα χώρο.» Στο προαύλιο. Φυσικά, διότι η Εκκλησία σκεπάζει πιστούς, όχι κληρονόμους πλουσιόπαιδες. «Πρέπει να συνδράμει η Εκκλησιαστική διοίκηση, με ειδική εκπαίδευση στην ποιμαντική.» Γιατί δεν απευθυνόμαστε στην διπλανή ομάδα σαϊεντολογίας; «Πρέπει να δημιουργηθεί ενορία.» Διότι το Κυριακό σώμα, δεν διαθέτει πλέον ύπαρξη τίς υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδος. Είναι ήδη σωσμένο. Μια εξομολόγηση και παίρνουμε εισιτήριο για τήν Βασιλεία της Κυριακής, γύρω από τον απλώς παριστάμενο επίσκοπο.

Αυτό είμαστε σήμερα! Η σατυρική εκδοχή όλων όσων νομίζουμε ότι κληρονομήσαμε!

Αμέθυστος.