Tο κουράσαμε πολυ το θέμα

Κάποιος είχε πει πως, "είσαι μεσήλικας όταν έχεις συναντήσει τόσο πολύ κόσμο ώστε κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις σου θυμίζει κάποιον άλλο"

Αυτό τελικά πρέπει να αποδεχτώ. Είμαι μεσήλικας. Και σε μια χώρα μόλις δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων καταλαβαίνετε τι συμβαίνει. Όλοι μου θυμίζουν όλους. Η εμμονή μου να βρω την έκπληξη ίσως είναι μια έμμεση άρνηση να συνειδητοποιήσω πως μεγάλωσα. Τόσο, ώστε η έκπληξη να μη βρίσκεται πλέον στους ανθρώπους, αλλά σε μικρές λεπτομέρειες που συναντάω γύρω μου.

Ένα απλό παράδειγμα. Κατέβαινα με τους αγανακτισμένους σαράντα μέρες στο σύνταγμα, θεωρώντας πως θα είμαστε η έκπληξη. Κοιτάζοντας γύρω μου ήταν όλοι γνωστοί. Έβλεπα μια παρέα κι από τις φάτσες ένοιωθα όλο το πακέτο που κουβάλαγαν μέσα στο μυαλό τους. Τις συνήθειές τους. Το τρόπο σκέψης τους. Το τι ακριβώς έκαναν από την ώρα που γεννήθηκαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν κάποιοι άγνωστοι, αλλά ήταν φτυστοί με τους γνωστούς που είχα γνωρίσει από κοντά τόσα χρόνια. Η πρώτη σκέψη λοιπόν ήταν πως αυτό που κάναμε ήταν μια φάρσα. Γιατί κανείς από αυτούς που έβλεπα δεν θα έκανε τίποτα περισσότερο από ότι είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Ο ευσεβής πόθος όμως για την "έκπληξη" με οδηγούσε να πιστεύω πως όλο αυτό το πλήθος θα έκανε κάτι περισσότερο για μια φορά στη ζωή του....

Η απόλυτη βλακεία. Στη πλατεία ήμασταν γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παίξουν ένα άσχημο παιχνίδι με τις ζωές μας. Αυτό το κάποιοι δεν ήταν αφηρημένο. Είχε ονοματεπώνυμο. Δεν ήταν οι κάποιοι που ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Ήταν οι ίδιοι που έθρεψαν και τους έκαναν διάσημους, όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που ήταν από κάτω και τους κράζανε. Κι αυτοί οι κάποιοι δεν άλλαξαν ξαφνικά. Οι ίδιοι είναι όπως τόσοι άλλοι που γνωρίζαμε. Κι οι γνωστοί-άγνωστοι της πλατείας τους φέρανε στο σημείο να αποφασίζουν για τις ζωές τους με πλήρη συνείδηση του τι είναι και τι καπνό φουμάρουν. Τους ήξεραν. Τους επέλεξαν κατ΄εικόνα και ομοίωση.

Οπότε βρισκόμουν μέσα σ΄ενα εντελώς σουρεάλ τοπίο, όπου γνωστοί είχαν δώσει εξουσία σε γνωστούς, γνωρίζοντας τι είναι ικανοί να κάνουν και πόσο ασύδοτα λειτουργούν, γιατί η ασυδοσία ήταν κοινό χαρακτηριστικό και στους μεν και στους δε, και διαμαρτυρόντουσαν γιατί πολύ απλά οι γνωστοί που ψήφισαν τελικά έκαναν την έκπληξη και δεν τους συμπεριέλαβαν στο γνωστό παιχνίδι.

Η παρουσία των ματ σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια σημαίνει ακριβώς αυτό. Οι γνωστοί που έχουν τη δύναμη στα χέρια τους, επειδή γνωρίζουν ακριβώς αυτούς που τους ζαλίζουν τ'@ρχίδια με τη γκρίνια τους, στέλνουν τα ματ υπό μορφή "βούλωσε το πια ρε Μήτσο, μας τα ζάλισες". Και φυσικά ο Μήτσος κάνει αυτό ακριβώς που οι γνωστοί του ξέρουν ότι θα κάνει. Το βουλώνει και βάζει το κεφάλι πάλι κάτω. Ή στη καλύτερη περίπτωση θα γίνει φίρμα στα κανάλια και θα συνεχίζει να γκρινιάζει ανούσια με τα ακουστικά στ΄αυτιά.

Γιατί ο Μήτσος δεν παλεύει για την έκπληξη. Αλλά για να μπει πάλι στο παιχνίδι που έπαιζε μαζί με τους άλλους. Το γνωστό παιχνιδάκι που τόσα χρόνια τον έθρεψε, του πότισε το μυαλό, του διαμόρφωσε όλο το τρόπο ύπαρξής του. Ο κάθε Μήτσος είναι το παιδί τους. Όλη η Ελλάδα είναι μεσήλικας που δεν έχει εκπλήξεις γιατί ο ένας μας θυμίζει τον άλλον με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.

Φτύνεις κάτω, φτύνεις τα πόδια σου, φτύνεις πάνω φτύνεις τη μούρη σου. Υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που επιμένουν να είναι έφηβοι. Να μην μεγαλώσουν γιατί σιχαίνονται αυτό το κόσμο των μεσήλικων. Γιατί η ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς χωρίζει τους ανθρώπους σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Είναι εκείνοι που γεννιούνται πάντα γέροι κι εκείνοι που πεθαίνουν πάντα νέοι. Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό που βιώνουμε με τα μνημόνια δεν είναι κάτι νέο. Είναι μια άλλη εκδοχή όλου του σάπιου συστήματος που γνωρίζουν γενιές και γενιές. Και συνεχίζουν να το θρέφουν και να του δίνουν άλλοθι.

Ο ελληνικός λαός δείχνει την ίδια υποκριτική αγανάκτηση όπως οι παπαγάλοι της ενημέρωσης. Μοιάζει έξω φρενών που η Πολιτεία είναι ασύδοτη, λες κι αυτό είναι κάτι καινούργιο. Έκλεψαν, έφαγαν, κορόιδεψαν, πήραν μίζες, διόρισαν ασύδοτα τους πελάτες τους, έκαναν μπίζνες με αδίστακτους επιχειρηματίες, ανάδειξαν αναξιοκρατικά άχρηστους κι επικίνδυνους σε κάθε επίπεδο, γίνονται βίαιοι και στέλνουν δυνάμεις καταστολής να βαράνε ότι βρουν, διασπείρουν διχόνοιες και μίση, συνεργάζονται με ξένα κέντρα και είναι υποχείρια διεθνών κερδοσκόπων. Μεγάλη έκπληξη! Μεγάλη ανακάλυψη!

Όλα αυτα΄έτσι ήταν κι έτσι είναι απλά η πίτα περιελάμβανε και την ενορία, ενώ τώρα το συσσίτιο περιορίστηκε σε λίγους κι απαραίτητους για το σύστημα, κι οι υπόλοιποι πήγα για τα μπάζα γιατί ήρθαν καιροί οικονομικού συμμαζέματος και τακτοποίησης των άσκοπων εξόδων. Μια επιχείρηση είναι το κράτος που στο τελευταίο meeting οι μάνατζερ αποφάσισαν περικοπές για να περιορίσουν ζημιές και να ελέγξουν καλύτερα το κέρδος.

Οι εκτοπισμένοι από τα νέα πλάνα της επιχείρησης δεν ξέρουν να κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό που είχαν μάθει. Υπάλληλοι ήταν τόσα χρόνια κι αυτό ξέρουν. Και το σημαντικότερο. Δεν θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαν μάθει. Δεν είναι ήρωες οι αγανακτισμένοι πολίτες. Είναι τσαντισμένοι πελάτες του συστήματος που τους πέταξε σαν τη τρίχα από το ζυμάρι.....

Κι έτσι στα γρήγορα όσοι δεν παίζουμε αυτό το παιχνίδι και το σιχαινόμαστε πρέπει να μείνουμε εκτός. Δεν έχουμε καμιά δουλειά μαζί με όλους αυτούς. Το λέω έτσι στεγνά και χωρίς ίχνος ντροπής. Δεν με ενδιαφέρει πλέον όλος αυτός ο συρφετός. Και ντρέπομαι για τον εαυτό μου που τόσες φορές παρασύρθηκα και παραμυθιάστηκα πως μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη ήξερα.

Είμαστε μόλις δέκα εκατομμύρια. Έχεις δει έναν, τους έχεις δει όλους. Αυτοί που δεν είναι έτσι, δεν έχουν ανάγκη να τους τα πει κανείς. Είναι αυτάρκεις και ξέρουν τι να κάνουν στη ζωή τους και πως να παραμείνουν αξιοπρεπείς ακόμα και μέσα στα σκατά. Οι υπόλοιποι?

Πολύ απλά ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν. Δεν συμφωνείς με τα χαράτσια? Μη πληρώνεις. Σιχαίνεσαι τη τηλεόραση? Κλείστην. Θέλεις κάτι καλύτερο για τα παιδιά σου? Μάθε πρώτα ποιο είναι το καλύτερο για να διδάξεις κι αυτά να το διεκδικήσουν αλλιώς βούλωστο. Θέλεις μια κοινωνία με αλλιώτικες αξίες από αυτή που ζεις? Σταμάτα να ζεις λατρεύοντας και υπηρετώντας τις ίδιες σαχλαμάρες. Δεν μπορείς να συντηρήσεις το αυτοκίνητο? Πούλα το και πήγαινε με τα πόδια. Δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου ή τον εαυτό σου? Γύρνα στο χωριό σου και φύτεψε κανένα μαρούλι, πάρε και μια κότα να τη βγάλεις καθαρή. Σε καρπαζώνουν από το πρωί ως το βράδυ σε μια κωλοδουλειά για πενταροδεκάρες? Σήκω φύγε και ζήσε στο παγκάκι, φάε από τα σκουπίδια, κοιμήσου στο δρόμο. Περισσότερη αξιοπρέπεια θα έχεις από αυτή τη ξεφτίλα που είσαι τώρα.

Κι αν σου ζητήσουν να ψηφίσεις ξανά και σκέφτεσαι πως κανένας από όσους σου πλασάρονται δεν αξίζει φράγκο. Μη ψηφίζεις τίποτα. Αν ελπίζεις πως κάποιος λέει κάτι καλύτερο από τους υπόλοιπους ψήφισε αυτόν με γνώμονα μόνο πως τον γουστάρεις, ούτε γιατί το είπε ο άλλος, ούτε γιατί υποσχέθηκε, ούτε γιατί μπορεί να είναι εξουσία και να φας κι εσυ από τα ψίχουλα και όλες οι αηδίες που σε κατάντησαν έτσι. Με λίγα λόγια θέλεις να είσαι ξεφτίλας? Με γειά σου και χαρά σου. Είναι δικό σου πρόβλημα όχι δικό μου. Συμπαράσταση και συνεργασία στη ξεφτίλα τέλος.

Το κουράσαμε πολύ το θέμα.

Πηγή: RAMNOUSIA