ΚΑΤΑ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011.

            Στην εισαγωγή τού Γιαγκάζογλου εκτίθεται με μεγάλη επιτυχία η παραληρηματική οντολογία, με την οποία η σχολή του Ζηζιούλα, διέλυσε την πίστη μας. Μία οντολογία που πήρε την θέση της Αγιότητος και της θεώσεως, που είναι ο αρραβών της Σωτηρίας μας, όπου ο χθεσινός Άγιος μεταλλάχθηκε στον σημερινό οντολόγο, που ζαλίζει την διάνοιά μας με την σύγχρονη Γλωσσολαλία που επινόησε η ομάδα αυτή, στα ίχνη του Χάιντεγκερ.

Η σύγχρονη οντολογία όμως αυτή είναι απλώς η επιστήμη της λογικής, όπως την παρουσίασε και ο Χάιντεγκερ στο κείμενο του «τα μεταφυσικά θεμέλια της λογικής». Όπου η λογική αυτή, η οντολογία του Γιανναρά και του Ζηζιούλα, που μηρυκάζει και ο Γιαγκάζογλου, είναι στην πραγματικότητα η Αρχή της επαρκούς νοήσεως! Βάσει της οποίας δίνεται η δικαίωση και η δικαιολόγηση των πάντων. Δηλαδή του υπαρκτού νοήμονος ανθρώπου που δικαιολογεί τις σχέσεις του με τα όντα, τον κόσμο. Αυτό το υπαρκτό ανθρώπινο υποκείμενο που βρίσκεται ριγμένο στον κόσμο και επαναπροσδιορίζει την Μονάδα του Λάϊμπνιτς. Η δικαιολογία αυτή, το νόημα, στηρίζει στην συνέχεια την κριτική σκέψη, την κρίση του ανθρώπου, η οποία είναι μία υπέρβαση ελευθερίας. Ακριβώς δέ επειδή το υποκείμενο-αντικείμενο του Χάϊντεγκερ, το Dasein (το υπαρκτό) έχει στην σύστασί του την υπερβατικότητα, το θεμέλιο και την αρχή του προσώπου, θεμελιωμένη με την σειρά της στο δώρο της ελευθερίας, η μονάδα αυτή έχει έναν κόσμο, τον οποίο οφείλει να φροντίση εξ’αρχής, διότι αυτός ο κόσμος είναι ένα σχέδιό της, μία προβολή της, μία εκπόρευσή της, κατ’αναλογίαν του Αγίου Πνεύματος, το οποίο εκπορεύεται και εκ του Υιού. Καθότι ο νέος ανθρωπόθεος που γεννήθηκε από τον Χριστιανισμό, της ενσάρκωσης της Μεταφυσικής Αρχής, της Θεοδικίας του Λάϊμπνιτζ, αναλόγως του Χριστού, σωσμένος πλέον, εκπορεύει την σωτηρία του και σώζει τον κόσμο.

            Να πώς τα περιγράφει ο Γιαγκάζογλου: «Στην Θεία Λειτουργία της Εκκλησίας η ευχαριστιακή πράξη της πρόσληψης και αναφοράς της ζωής του κόσμου, εκφράζει έμπρακτα τη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει πρόσωπο μέσα στην ιστορία, υπερβαίνοντας την βιολογική του υπόσταση, η οποία τελεί υπο το κράτος της φθοράς και του θανάτου».

«Στην καθολικότητα του προσώπου υποστασιάζονται οι δυνατότητες τής φύσεως και του κόσμου». «Η άσκηση είναι η πάλη του προσώπου με την ίδια την αυτονομημένη φορά της φύσης του». Σύμφωνα και με την ασκητική του Καζαντζάκη, ο οποίος ζητούσε χρόνο, για να ολοκληρώσει την μεταμόρφωση του σώματος σε πνεύμα!  σύμφωνα με την ασκητική του Αυγουστίνου ο οποίος συνειδητοποιώντας ότι άλλα ήθελε και άλλα έκανε, κατόρθωσε διά της Βουλήσεως να κάνει αυτά που θέλει. Γι’αυτό και προστάζει ακόμη τους Οικουμενιστές. Αγαπάτε και κάντε ό,τι θέλετε!

            Αυτό το όν λοιπόν, το Dasein, το υπαρκτό, το οποίο ακούγοντας τόν Λόγο που έρχεται απο τα μακρυνά έσχατα, και δημιουργώντας μέσω αυτού του ακούσματος την νέα Γλώσσα, την γλώσσα των σχέσεων, του Είναι, του όντος σαν όντος, διότι βρίσκεται μέσω αυτού τού ακούσματος δίπλα στα πράγματα και κατανοεί την κοινωνία με τους όμοίους του, σαν απάντηση καί επι-κοινωνία, στον λόγο των εσχάτων, τον μόνο Ικανό να θεμελιώση κάθε δυνατό ανθρώπινο διάλογο.

            Όπως δηλαδή σήμερα θεμελιώνει, τον μέχρι τώρα αδύνατο διάλογο των Εκκλησιών. Αδύνατο διότι ο Βυζάντιο άκουγε την Αρχή, όχι το τέλος της Ιστορίας. Ο Ζηζιούλας κατόρθωσε τελικώς να ακούσει το happy end.

            Αυτή η γλώσσα λοιπόν του Είναι, που σιγά-σιγά συστήνεται, μέσω του διαλόγου των Εκκλησιών, θα μας σώσει και απο την σύγχρονη Βαβέλ, στην οποία μας επανέφερε το σύγχρονο υποκείμενο.

            Αυτό το άκουσμα, το οποίο αντικαθιστά την πίστη εξ’ ακοής του Απ.Παύλου, εικονίζει επίσης και την ανθρώπινη ελευθερία, σαν την αντίληψη, την σύλληψη του βογγητού που ανεβαίνει απο ολόκληρη την φύση, αυτή την αποκαραδοκία της κτίσεως, αυτό τον μελαγχολικό ψίθυρο των πλασμάτων και της πλάσης ολοκλήρου, των οποίων η ζωή στον αιώνα τούτο, έγινε αγχώδης, κουραστική και μελαγχολική. Και αυτό το άκουσμα, φονταμενταλιστές Χριστιανοί, δέν έχει την ανάγκη της Χριστιανικής πίστεως πλέον, όπως ψευδώς μάς την παρουσιάζει ο Απ.Παύλος (Ρωμ 8,19).

            Αυτόν τον Χάιντεγκερ, μετάλλαξαν σε Εκκλησία οι Οικουμενιστές τύπου Γιανναρά και Ζηζιούλα και κατέκτησαν πνευματικά την Ορθοδοξία! Πέταξαν έξω απο την Εκκλησία τον Κύριο και στην καλύτερη περίπτωση κράτησαν, αυτονομημένο, το Άγιο Πνεύμα, το οποίο άφησε ο Κύριος ανάμεσα μας, όταν μας εγκατέλειψε για τους Ουρανούς, υποχρεωμένος απο τους περιορισμούς του σώματος που ανέλαβε.

            Έχει δίκαιο ο Βασιλειάδης : ο Απ. Παύλος συσκότισε την σωτηρία μας. Διότι διδάσκει αντιΧαϊντεγκεριανά: «Όσοι γάρ πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι είσιν υιοί Θεού. Ου γάρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν είς φόβον, αλλ’ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ώ κράζομεν αββά ο Πατήρ. αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού.... η γάρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται.... ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται απο της δουλείας τής φθοράς εις την ελευθερίαν τής δόξης των τέκνων του Θεού.»

            Στην εκκοσμικευμένη Εκκλησία του Οικουμενισμού, τα τέκνα του Θεού, αυτονομήθηκαν και έγιναν οι Φορείς του απρόσωπου, ριγμένου στη Γή, Dasein, του ουδετέρου υπαρκτού, το οποίο καλείται ακούγοντας την κραυγή της κτίσεως, νά την κάνει Γλώσσα και να σώσει έτσι και την κτίση. Ευχαριστώντας τον Θεό των εσχάτων. Τον μόνον αληθινό Θεό, όπου όλες οι θρησκείες αναγκαστικώς θα συναντηθούν.

            Και τί λέει αντιθέτως ο Απόστολος; (Προς Εφεσίους 1,13): «Και εσείς ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας υμών (και όχι τα βογγητά της κτίσεως), εν ώ και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε τω πνεύματι της επαγγελίας τω Αγίω, ός έστιν αρραβών της κληρονομίας ημών, εις απολύτρωσιν της περιποιήσεως (του λαού που απέκτησε ο Θεός), εις έπαινον της δόξης αυτού».

Η εκκοσμίκευση δέν είναι μόνον η παράδοση στην ηδονή και στο κοσμικό φρόνημα αλλά και η σωτηρία του κόσμου, ώστε η ηδονή να διαρκέσει αιώνια. Διότι όπως μας προειδοποίησε ο Κύριος, οι άνθρωποι δέν θα μετανοήσουν, για να μήν θεραπευθούν.

            Και θα κατασκευάσουν θεραπευτήρια για τους πιστούς!! Για να μήν μολύνουν με την πίστη τους τους άπιστους.

Αμέθυστος.