ΠΗΓΗ: Έχω Μάτια και Βλέπω
Το άρθρο «Η Γερμανία εναντίον της Ευρώπης» με την υπογραφή του καθηγητή Οικονομικών της Σεβίλης Χουάν Τόρες Λόπες, αφού αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της ισπανικής εφημερίδας«El Pais», αποσύρθηκε «βίαια» λόγω του παραλληλισμού του Χίτλερ με τη Μέρκελ. Ο Ισπανός οικονομολόγος εξηγεί στο μπλογκ του ότι λυπάται για την ερμηνεία που δέχτηκε η τοποθέτησή του στο άρθρο του, καθώς δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στις δύο πολιτικές ούτε στις ζημιές που προκάλεσαν. Υποστηρίζει ότι αυτή η ερμηνεία εξυπηρετεί προφανώς τον αποπροσανατολισμό της προσοχής από την ουσία του κειμένου, που ήταν άλλη. Η σύγκριση αφορούσε μόνο δύο οικτρά ιστορικά γεγονότα, άνισου φυσικά κόστους.
«Είναι αξιοσημείωτο που συνήθως μιλάμε για τιμωρία για να αναφερθούμε στα μέτρα τα οποία η Μέρκελ και οι υπουργοί της επιβάλλουν στους λαούς που έχουν πληγεί από την κρίση.
Λένε στους συμπατριώτες τους ότι πρέπει να τιμωρήσουν την ανευθυνότητά μας έτσι ώστε να μην πληρώσουν οι Γερμανοί την κατασπατάληση και τα χρέη μας.
Αλλά ο συλλογισμός είναι λάθος, αφού οι ανεύθυνοι δεν ήταν οι λαοί τους οποίους η Μέρκελ έχει βαλθεί να τιμωρεί, αλλά οι γερμανικές τράπεζες, τις οποίες προστατεύει, όπως και οι τράπεζες των άλλων χωρών στις οποίες δάνειζαν με ανευθυνότητα, για να αποκτήσουν εγγυήσεις πολυεκατομμυριούχων.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομικές ομάδες κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν ένα μοντέλο ευρωπαϊκής ενότητας πολύ ατελές και ασύμμετρο, το οποίο εν συνεχεία αναπαρήγαγε και μεγέθυνε τις αρχικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες που το απάρτιζαν. Επιπλέον, χάρη στην τεράστια επενδυτική ικανότητα και στη μεγάλη εξουσία των κυβερνήσεών τους, οι μεγάλες εταιρίες του Βορρά κατάφεραν να μείνουν με μεγάλη ποσότητα επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων ολόκληρων τομέων χωρών της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Αυτό προκάλεσε μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις τελευταίες και πλεόνασμα σε όλη τη Γερμανία και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλες χώρες.
Παράλληλα, οι πολιτικές των διαδοχικών γερμανικών κυβερνήσεων συγκέντρωσαν ακόμα περισσότερο το εισόδημα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, κάτι που αύξησε το ήδη υψηλό επίπεδο αποταμίευσης. Από το 1998 έως το 2008 ο πλούτος του 10% των πιο πλουσίων της Γερμανίας πέρασε από το 45% στο 53% του συνόλου, ο πλούτος του επόμενου 40% πιο πλούσιου κοινωνικού στρώματος πέρασε από το 40% στο 46% και ο πλούτος του 50% του κοινωνικού συνόλου, που είναι οι πιο φτωχοί, πέρασε από το 4% στο 1%.
Αυτές οι συνθήκες έθεσαν στη διάθεση των γερμανικών τραπεζών τεράστιες ποσότητες χρήματος. Ομως αντί να αφοσιωθούν στη βελτίωση της εσωτερικής γερμανικής αγοράς και στη βελτίωση της κατάστασης των επιπέδων των πιο χαμηλών εισοδημάτων, το χρησιμοποίησαν (704.000.000 ευρώ ως το 2009 σύμφωνα με τη Διεθνή Τράπεζα Πληρωμών) για να χρηματοδοτήσουν τις ιρλανδικές τράπεζες, την ισπανική φούσκα ακινήτων, το χρέος των ελληνικών τραπεζών ή για σπέκουλα, γεγονός που έκανε το ιδιωτικό χρέος να εξαφανιστεί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και τις γερμανικές τράπεζες να φορτωθούν τις τοξικές μετοχές (900.000.000 ευρώ το 2009).
Με την εγκατάσταση της κρίσης υπέφεραν σημαντικά αλλά κατάφεραν η χρεοκοπία τους, αντί να παρουσιαστεί ως το αποτέλεσμα μιας μεγάλης μη σύνεσης και ανευθυνότητας (στην οποία η Μέρκελ δεν αναφέρεται ποτέ), να εμφανιστεί ως το αποτέλεσμα κατασπατάλησης και δημόσιου χρέους των χωρών στις οποίες βρίσκονταν οι τράπεζες που είχαν δανείσει.
Οι Γερμανοί σήκωσαν γρήγορα τα χρήματά τους από αυτές τις τράπεζες, αλλά το χρέος παρέμενε στον ισολογισμό των χρεωμένων τραπεζών. Η Μέρκελ έλαβε υπερασπιστική θέση υπέρ των Γερμανών τραπεζιτών και για να τους βοηθήσει έβαλε σε εφαρμογή δύο στρατηγικές: Η πρώτη ήταν οι “διασώσεις”, τις οποίες πούλησαν σαν να ήταν προορισμένοι να σώσουν τους λαούς αλλά στην πραγματικότητα συνίσταται στο να δώσουν στις κυβερνήσεις δάνεια, τα οποία πληρώνουν οι λαοί για να τα μεταβιβάσουν στις εθνικές τράπεζες έτσι ώστε εκείνες να τα ανακτήσουν όσο το δυνατόν νωρίτερα και να τα πληρώσουν εν συνεχεία στους Γερμανούς. Η άλλη στρατηγική ήταν να παρεμποδίσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κόψει από τη ρίζα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο χρέος της περιφέρειας, έτσι ώστε στην άνοδο των ασφαλίστρων κινδύνου των υπολοίπων να πέφτει το κόστος με το οποίο χρηματοδοτείται η Γερμανία.
Η Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, κήρυξε τον πόλεμο στην υπόλοιπη ήπειρο, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσει έναν οικονομικό ζωτικό χώρο. Μας τιμωρεί για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις της και τις τράπεζές της και επίσης για να κρύψει από το εκλογικό σώμα της την ντροπή ενός μοντέλου που έκανε το επίπεδο της φτώχειας στη χώρα της να είναι το υψηλότερο των τελευταίων 20 ετών, το 25% των μισθωτών της να κερδίζει λιγότερα από 9,15 ευρώ την ώρα και στον μισό πληθυσμό να αντιστοιχεί ένα άθλιο 1% του συνόλου του εθνικού πλούτου.
Η τραγωδία είναι η τεράστια συμπαιγνία μεταξύ των πανευρωπαϊκών οικονομικών συμφερόντων που κυριαρχούν πάνω στις κυβερνήσεις, οι οποίες, αντί να μας υπερασπιστούν με πατριωτισμό και αξιοπρέπεια, μας προδίδουν για να δράσουν σαν ασήμαντοι κομπάρσοι της Μέρκελ».
Από τον Χουάν Τόρες Λόπες
Επιμέλεια: Δήμητρα Αθανασοπούλου
«Είναι αξιοσημείωτο που συνήθως μιλάμε για τιμωρία για να αναφερθούμε στα μέτρα τα οποία η Μέρκελ και οι υπουργοί της επιβάλλουν στους λαούς που έχουν πληγεί από την κρίση.
Λένε στους συμπατριώτες τους ότι πρέπει να τιμωρήσουν την ανευθυνότητά μας έτσι ώστε να μην πληρώσουν οι Γερμανοί την κατασπατάληση και τα χρέη μας.
Αλλά ο συλλογισμός είναι λάθος, αφού οι ανεύθυνοι δεν ήταν οι λαοί τους οποίους η Μέρκελ έχει βαλθεί να τιμωρεί, αλλά οι γερμανικές τράπεζες, τις οποίες προστατεύει, όπως και οι τράπεζες των άλλων χωρών στις οποίες δάνειζαν με ανευθυνότητα, για να αποκτήσουν εγγυήσεις πολυεκατομμυριούχων.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομικές ομάδες κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν ένα μοντέλο ευρωπαϊκής ενότητας πολύ ατελές και ασύμμετρο, το οποίο εν συνεχεία αναπαρήγαγε και μεγέθυνε τις αρχικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες που το απάρτιζαν. Επιπλέον, χάρη στην τεράστια επενδυτική ικανότητα και στη μεγάλη εξουσία των κυβερνήσεών τους, οι μεγάλες εταιρίες του Βορρά κατάφεραν να μείνουν με μεγάλη ποσότητα επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων ολόκληρων τομέων χωρών της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Αυτό προκάλεσε μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις τελευταίες και πλεόνασμα σε όλη τη Γερμανία και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλες χώρες.
Παράλληλα, οι πολιτικές των διαδοχικών γερμανικών κυβερνήσεων συγκέντρωσαν ακόμα περισσότερο το εισόδημα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, κάτι που αύξησε το ήδη υψηλό επίπεδο αποταμίευσης. Από το 1998 έως το 2008 ο πλούτος του 10% των πιο πλουσίων της Γερμανίας πέρασε από το 45% στο 53% του συνόλου, ο πλούτος του επόμενου 40% πιο πλούσιου κοινωνικού στρώματος πέρασε από το 40% στο 46% και ο πλούτος του 50% του κοινωνικού συνόλου, που είναι οι πιο φτωχοί, πέρασε από το 4% στο 1%.
Αυτές οι συνθήκες έθεσαν στη διάθεση των γερμανικών τραπεζών τεράστιες ποσότητες χρήματος. Ομως αντί να αφοσιωθούν στη βελτίωση της εσωτερικής γερμανικής αγοράς και στη βελτίωση της κατάστασης των επιπέδων των πιο χαμηλών εισοδημάτων, το χρησιμοποίησαν (704.000.000 ευρώ ως το 2009 σύμφωνα με τη Διεθνή Τράπεζα Πληρωμών) για να χρηματοδοτήσουν τις ιρλανδικές τράπεζες, την ισπανική φούσκα ακινήτων, το χρέος των ελληνικών τραπεζών ή για σπέκουλα, γεγονός που έκανε το ιδιωτικό χρέος να εξαφανιστεί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και τις γερμανικές τράπεζες να φορτωθούν τις τοξικές μετοχές (900.000.000 ευρώ το 2009).
Με την εγκατάσταση της κρίσης υπέφεραν σημαντικά αλλά κατάφεραν η χρεοκοπία τους, αντί να παρουσιαστεί ως το αποτέλεσμα μιας μεγάλης μη σύνεσης και ανευθυνότητας (στην οποία η Μέρκελ δεν αναφέρεται ποτέ), να εμφανιστεί ως το αποτέλεσμα κατασπατάλησης και δημόσιου χρέους των χωρών στις οποίες βρίσκονταν οι τράπεζες που είχαν δανείσει.
Οι Γερμανοί σήκωσαν γρήγορα τα χρήματά τους από αυτές τις τράπεζες, αλλά το χρέος παρέμενε στον ισολογισμό των χρεωμένων τραπεζών. Η Μέρκελ έλαβε υπερασπιστική θέση υπέρ των Γερμανών τραπεζιτών και για να τους βοηθήσει έβαλε σε εφαρμογή δύο στρατηγικές: Η πρώτη ήταν οι “διασώσεις”, τις οποίες πούλησαν σαν να ήταν προορισμένοι να σώσουν τους λαούς αλλά στην πραγματικότητα συνίσταται στο να δώσουν στις κυβερνήσεις δάνεια, τα οποία πληρώνουν οι λαοί για να τα μεταβιβάσουν στις εθνικές τράπεζες έτσι ώστε εκείνες να τα ανακτήσουν όσο το δυνατόν νωρίτερα και να τα πληρώσουν εν συνεχεία στους Γερμανούς. Η άλλη στρατηγική ήταν να παρεμποδίσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κόψει από τη ρίζα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο χρέος της περιφέρειας, έτσι ώστε στην άνοδο των ασφαλίστρων κινδύνου των υπολοίπων να πέφτει το κόστος με το οποίο χρηματοδοτείται η Γερμανία.
Η Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, κήρυξε τον πόλεμο στην υπόλοιπη ήπειρο, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσει έναν οικονομικό ζωτικό χώρο. Μας τιμωρεί για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις της και τις τράπεζές της και επίσης για να κρύψει από το εκλογικό σώμα της την ντροπή ενός μοντέλου που έκανε το επίπεδο της φτώχειας στη χώρα της να είναι το υψηλότερο των τελευταίων 20 ετών, το 25% των μισθωτών της να κερδίζει λιγότερα από 9,15 ευρώ την ώρα και στον μισό πληθυσμό να αντιστοιχεί ένα άθλιο 1% του συνόλου του εθνικού πλούτου.
Η τραγωδία είναι η τεράστια συμπαιγνία μεταξύ των πανευρωπαϊκών οικονομικών συμφερόντων που κυριαρχούν πάνω στις κυβερνήσεις, οι οποίες, αντί να μας υπερασπιστούν με πατριωτισμό και αξιοπρέπεια, μας προδίδουν για να δράσουν σαν ασήμαντοι κομπάρσοι της Μέρκελ».
Από τον Χουάν Τόρες Λόπες
Επιμέλεια: Δήμητρα Αθανασοπούλου
δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου