Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου
Είναι πιο εύκολο να κουβεντιάζεις το φευγιό σου, όταν είσαι των θετικών επιστημών. Φίλοι μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κομπιουτεράδες και διάφορες άλλες ειδικότητες που η γλώσσα τους είναι διεθνής ή διεθνοποιημένα επιστημονική, όταν ανοίγουν τέτοιες συζητήσεις, εμείς σωπαίνουμε. Εννοώ εμείς, που όλες οι εκφάνσεις και οι τομείς της δραστηριότητάς μας εξαρτώνται αποκλειστικά από τη γλώσσα, τα ελληνικά. Ξέρουμε ότι αυτήν την επιλογή ή εν δυνάμει επιλογή δεν την είχαμε και δεν θα την έχουμε ποτέ. Εκτός βέβαια αν φτάσεις σε εκείνο το σημείο που θα διακυβεύεται η ύπαρξή σου -κυριολεκτικώς και ουχί θεωρητικώς- οπότε πηγαίνεις ακόμη και να καθαρίσεις όσους δρόμους της Στοκχόλμης ξέχασε να περάσει ένα χέρι ο ΓΑΠ.
Ωπ! Να άλλη μία διαχωριστική που μας χάραξε το Μνημόνιο!
Εκείνοι που θεωρητικώς θα μπορούσαν κι εκείνοι που μακριά από την Ελλάδα μοιάζουμε κινητό χωρίς φορτιστή, με δέκα ώρες ζωής. “Εγκλωβισμένοι”, να γράφουμε τα λόγια μας στα ελληνικά, τα τραγουδάκια μας στα ελληνικά, τα βιβλιαράκια μας στα ελληνικά, και τις εκπομπές στα ελληνικά, παίζοντας τραγούδια στα ελληνικά. Θα μου πεις, τα μισά από αυτά δεν θα μπορούσες να τα κάνεις και απέξω και να τα στέλνεις στην Ελλάδα; Εσύ τώρα μου μιλάς για εξορία κι εγώ για ζωή. Σκοπός είναι να χτίσεις ζωή όπου πας. Να μπερδευτείς με τους ανθρώπους, με τους ρυθμούς τους, το τρέξιμό τους, να συνεργαστείς μαζί τους, να φτιάξετε από κοινού πραγματάκια, να αγχωθείτε μαζί, να χαρείτε το καλό μαζί.
Δεν μπορούμε. Δεν ξέρω ούτε αν προλαβαίνουμε πια, αλλά ας μην πιάσουμε τα ακραία σενάρια, μεγαλοβδομαδιάτικα. Το ψωμί μας βγαίνει αποκλειστικά από τη γλώσσα μας. Από τη μία χαίρομαι που έχουμε ένα τόσο ισχυρό άλλοθι, από την άλλη δεν κρύβω ότι με σκοτεινιάζει οποιοσδήποτε μονόδρομος, οποιαδήποτε έλλειψη επιλογής. Ούτε είμαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Δεν μπορώ να ακολουθήσω δηλαδή τη ζωή του Ρεμπώ και μετά τα είκοσι (ή τα σαράντα πέντε) να αρχίσω να πουλάω όπλα. Μακάρι να είχα τα άντερα για τόσο κοσμοπολιτισμό…
Άρα, όσο οι κίνδυνοι είναι ακόμη διαχειρίσιμοι, όσο βρίσκονται πέντε άνθρωποι να γίνονται συνομιλητές σου σε ό,τι σκαρώνεις, και εκείνοι που αγαπάς τελεσίδικα πια, βρίσκονται εδώ γύρω, εδώ γύρω θα είσαι κι εσύ.
Έτσι κι αλλιώς δεν ανήκεις σε εκείνες τις κατηγορίες που οι επιτυχίες τους κάνουν το μοντέρνο, ιδιότυπα πολιτικό life style, να θριαμβολογεί στα editorial του, τους επιστήμονες. Έτσι, γενικά, επιστήμονες… Σε κανένα από αυτά τα κείμενα δεν έχω διαβάσει ούτε νύξη για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα με τον πολιτισμό της και με τους ζώντες καλλιτέχνες της. Με όλη αυτήν τη δευτεράντζα δηλαδή, που ο ρόλος της είναι να ψυχαγωγεί και να γελάμε ή να κλαίμε, αλλά δεν μπορεί να έχει και σοβαρό ρόλο στο στήσιμο μιας γερής σύγχρονης χώρας!
Για πολλά έχουν δίκιο, λόγω φύσης δεν είναι καθόλου εξαγώγιμα, όμως αναφέρομαι περισσότερο στην κολλημένη τους ανάγνωση του κόσμου.
Ο στοχασμός είναι ένα ροζ κορδελάκι στα μαλλιά μιας μπέμπας. Το σωματίδιο του Θεού στα εργαστήρια του CERN, δεν είναι κατ΄ ανάγκη κάτι διαφορετικό, ούτε εχθρικό. Αντιθέτως, είναι συμπληρωματικό. Όμως εμείς εδώ, ακόμη χωρίζουμε αυθαιρέτως τα πράγματα σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα, αποκόβοντάς τα, αφιλοσόφητοι απέναντι σε κάθε έννοια “συμπαντικής” ενότητας, αγνοώντας εγκληματικά τις συνέπειες που μπορεί να έχει η εξαφάνιση ακόμη κι ενός σχετικά άγνωστου τραγουδιού!
Πηγή: Πρωταγών
Πηγή : Ας μιλήσουμε επιτέλους
Είναι πιο εύκολο να κουβεντιάζεις το φευγιό σου, όταν είσαι των θετικών επιστημών. Φίλοι μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κομπιουτεράδες και διάφορες άλλες ειδικότητες που η γλώσσα τους είναι διεθνής ή διεθνοποιημένα επιστημονική, όταν ανοίγουν τέτοιες συζητήσεις, εμείς σωπαίνουμε. Εννοώ εμείς, που όλες οι εκφάνσεις και οι τομείς της δραστηριότητάς μας εξαρτώνται αποκλειστικά από τη γλώσσα, τα ελληνικά. Ξέρουμε ότι αυτήν την επιλογή ή εν δυνάμει επιλογή δεν την είχαμε και δεν θα την έχουμε ποτέ. Εκτός βέβαια αν φτάσεις σε εκείνο το σημείο που θα διακυβεύεται η ύπαρξή σου -κυριολεκτικώς και ουχί θεωρητικώς- οπότε πηγαίνεις ακόμη και να καθαρίσεις όσους δρόμους της Στοκχόλμης ξέχασε να περάσει ένα χέρι ο ΓΑΠ.
Ωπ! Να άλλη μία διαχωριστική που μας χάραξε το Μνημόνιο!
Εκείνοι που θεωρητικώς θα μπορούσαν κι εκείνοι που μακριά από την Ελλάδα μοιάζουμε κινητό χωρίς φορτιστή, με δέκα ώρες ζωής. “Εγκλωβισμένοι”, να γράφουμε τα λόγια μας στα ελληνικά, τα τραγουδάκια μας στα ελληνικά, τα βιβλιαράκια μας στα ελληνικά, και τις εκπομπές στα ελληνικά, παίζοντας τραγούδια στα ελληνικά. Θα μου πεις, τα μισά από αυτά δεν θα μπορούσες να τα κάνεις και απέξω και να τα στέλνεις στην Ελλάδα; Εσύ τώρα μου μιλάς για εξορία κι εγώ για ζωή. Σκοπός είναι να χτίσεις ζωή όπου πας. Να μπερδευτείς με τους ανθρώπους, με τους ρυθμούς τους, το τρέξιμό τους, να συνεργαστείς μαζί τους, να φτιάξετε από κοινού πραγματάκια, να αγχωθείτε μαζί, να χαρείτε το καλό μαζί.
Δεν μπορούμε. Δεν ξέρω ούτε αν προλαβαίνουμε πια, αλλά ας μην πιάσουμε τα ακραία σενάρια, μεγαλοβδομαδιάτικα. Το ψωμί μας βγαίνει αποκλειστικά από τη γλώσσα μας. Από τη μία χαίρομαι που έχουμε ένα τόσο ισχυρό άλλοθι, από την άλλη δεν κρύβω ότι με σκοτεινιάζει οποιοσδήποτε μονόδρομος, οποιαδήποτε έλλειψη επιλογής. Ούτε είμαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Δεν μπορώ να ακολουθήσω δηλαδή τη ζωή του Ρεμπώ και μετά τα είκοσι (ή τα σαράντα πέντε) να αρχίσω να πουλάω όπλα. Μακάρι να είχα τα άντερα για τόσο κοσμοπολιτισμό…
Άρα, όσο οι κίνδυνοι είναι ακόμη διαχειρίσιμοι, όσο βρίσκονται πέντε άνθρωποι να γίνονται συνομιλητές σου σε ό,τι σκαρώνεις, και εκείνοι που αγαπάς τελεσίδικα πια, βρίσκονται εδώ γύρω, εδώ γύρω θα είσαι κι εσύ.
Έτσι κι αλλιώς δεν ανήκεις σε εκείνες τις κατηγορίες που οι επιτυχίες τους κάνουν το μοντέρνο, ιδιότυπα πολιτικό life style, να θριαμβολογεί στα editorial του, τους επιστήμονες. Έτσι, γενικά, επιστήμονες… Σε κανένα από αυτά τα κείμενα δεν έχω διαβάσει ούτε νύξη για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα με τον πολιτισμό της και με τους ζώντες καλλιτέχνες της. Με όλη αυτήν τη δευτεράντζα δηλαδή, που ο ρόλος της είναι να ψυχαγωγεί και να γελάμε ή να κλαίμε, αλλά δεν μπορεί να έχει και σοβαρό ρόλο στο στήσιμο μιας γερής σύγχρονης χώρας!
Για πολλά έχουν δίκιο, λόγω φύσης δεν είναι καθόλου εξαγώγιμα, όμως αναφέρομαι περισσότερο στην κολλημένη τους ανάγνωση του κόσμου.
Ο στοχασμός είναι ένα ροζ κορδελάκι στα μαλλιά μιας μπέμπας. Το σωματίδιο του Θεού στα εργαστήρια του CERN, δεν είναι κατ΄ ανάγκη κάτι διαφορετικό, ούτε εχθρικό. Αντιθέτως, είναι συμπληρωματικό. Όμως εμείς εδώ, ακόμη χωρίζουμε αυθαιρέτως τα πράγματα σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα, αποκόβοντάς τα, αφιλοσόφητοι απέναντι σε κάθε έννοια “συμπαντικής” ενότητας, αγνοώντας εγκληματικά τις συνέπειες που μπορεί να έχει η εξαφάνιση ακόμη κι ενός σχετικά άγνωστου τραγουδιού!
Πηγή: Πρωταγών
Πηγή : Ας μιλήσουμε επιτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου