Το φοβικὸ σύνδρομο «Βαρθολομαίος» και ο "Ορθόδοξος Οικουμενισμός" του μητρ. Γόρτυνος Ιερεμίου

ΠΗΓΗ: Πατερική Παράδοση

 Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο

καὶ τὴν οἰκουμενιστική του ὁμάδα

ποιός ὠφελεῖται ἄραγε ἀπὸ τέτοιες

παράδοξες ποιμαντικὲς μεθοδεύσεις;

Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας χθές, κατὰ τὴν διάρκεια Πανηγυρικοῦ Πολυαρχιερατικοῦ Συλλείτουργου, ὁμίλησε μὲ θέμα «Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὡς Ἱεροκῆρυξ καὶ ὡς Ὀρθόδοξος Οἰκουμενιστής»! Τὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ μητροπολίτης διευκρίνησε ὅτι τὴν κάνει κατ΄ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱ. Συνόδου. Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν ὁμιλία, ἀλλ’ στὴν ἄτυχη καὶ καινοτόμο ἔμπνευσή του,  νὰ ὀνομάσει τὸν ἀπόστολο Παῦλο «ὀρθόδοξο Οἰκουμενιστή»! Οἱ Ὀρθόδοξοι ὁμιλοῦν γιὰ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας κι ὄχι γιὰ Οἰκουμενισμό. Εἶπε συγκεκριμένα ὁ μητροπολίτης Ἱερεμίας:

«Τέλος, θέλω νά παρουσιάσω τόν ἀπόστολο Παῦλο ὡς οἰκουμενιστή, ὀρθόδοξο οἰκουμενιστή καί πρότυπο γιά μᾶς, γιά νά κηρύττουμε καί ἐμεῖς ἕναν Οἰκουμενισμό σάν τόν ἰδικό του».

Καινοφανής, λοιπόν, ποιμαντική θεώρηση του Οἰκουμενισμοῦ, ἢ ἀδιάκριτη, ἢ ἀσυνειδήτως ἀπὸ κάποια κέντρα προερχόμενη καὶ κατευθυνόμενη.

Εἶναι δυνατόν, ὅμως, σὲ κάποιον ποὺ θέλει νὰ ἐξουδετερώσει μιὰ αἵρεση, π.χ. τὸ Χιλιασμό, ἢ τὸν Προτεσταντισμό, νὰ μιλᾶ γιὰ «ὀρθόδοξο Χιλιασμό», ἢ «ὀρθόδοξο Προτεσταντισμό», ἢ «ὀρθόδοξο Μονοφυσιτισμό»; Μποροῦμε νὰ ἀνασκευάζουμε μιὰ αἵρεση, διατηρώντας ὀρθοδοξοποιημένο τάχα, τὸ ὄνομά της;

Καὶ διερωτᾶται κανείς: Αὐτὸ δὲν ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιτύχουν καὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές; Νὰ πείσουν τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγνοοῦν, ὅτι -ὅσα κάνουν- εἶναι ὀρθόδοξα καὶ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο;

Σκεφτήκατε, πάτερ, τί ἐξυπηρετεῖτε μὲ αὐτὲς τὶς καινοτομίες σας; Σκεφτήκατε, ποιός θὰ εἶχε κάθε λόγο νὰ συσκοτίσει τα πράγματα, νὰ μπερδέψει ἀκόμα περισσότερο τοὺς ἤδη μπερδεμένους πιστοὺς γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Δὲν θὰ εἶχε τέτοιο συμφέρον ὁ ἡγέτης τῆς παναιρέσεως, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Γιατί λοιπόν τὸν ἐξυπηρετεῖτε;

Ὑπάρχει, δυστυχῶς, γιὰ τὸν μητροπολίτη Γόρτυνος καὶ ἡ προϊστορία, ἡ ὁποία ἴσως ἐξηγεῖ κάπως τὰ πράγματα.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι εἶχε κι αὐτὸς ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καὶ ἐπειδὴ ὁ Πατριάρχης ἐνοχλήθηκε καὶ ἀπείλησε μὲ τιμωρίες, ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του, ζητώντας συγγνώμη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, τὸν ἀρχηγέτην τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖον Οἰκουμενισμὸ τώρα πολεμᾶ μὲ χαρτοπόλεμο (ἔντυπο καὶ ἠχητικό), χωρὶς νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ σκανδάλισε μὲ τὴν συγγνώμη ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν αἱρεσιάρχη! Διαβᾶστε πόσο γλαφυρὰ περιγράφει ὁ ἴδιος σὲ Ἐγκύκλιό του, τὸ γεγονός:

«Ἐκάλεσα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μας, νά διαθέσει ἕνα μόνο ἀπογευματινό καί νά ἔλθει καί στήν Δημητσάνα μας, γιά νά μᾶς εὐλογήσει. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχου ἦταν ἀρνητική, δικαιολογημένη ὅμως...· ὁ Πατριάρχης εἶναι πικραμένος μαζί μου γιά τήν ὑπογραφή πού ἔθεσα» (στὴν «Ὁμολογία Πίστεως»), μάλιστα ἔμαθα ὅτι εἶπε: “Πῶς τό ἔκανε αὐτό ὁ Γόρτυνος, Καθηγητής Πανεπιστημίου αὐτός, πού πρέπει νά βλέπει μέ θεολογική εὐρύτητα τά πράγματα;”... Αὐτό πιά μοῦ ἔγινε μεγαλύτερη ὀδύνη καί βάσανος... Μετά πιά ἀπό αὐτό συνέταξα σύντομα ἕνα κείμενό μου πρός τόν Πατριάρχη... Στό κείμενό μου αὐτό ζητῶ συγγνώμη ἀπό τόν Πατριάρχη μας γιά τήν πικρία πού τοῦ ἐπροξένησα... Ἡ ἐπιστολή μου αὐτή πῆρε ἀπό πάνω μου ὅλο τόν προηγούμενο ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μου καί χάρηκα, γιατί εἶμαι καί ἐγώ τώρα, μέ τήν ἄρση τῆς ὑπογραφῆς μου, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας»!!!

Ἡ πικρία τοῦ Πατριάρχη δημιούργησε στὸν Μητροπολίτη Ἱερεμία "ὀδύνη καὶ βάσανο καὶ ἔλεγχο συνειδήσεως", ἀλλὰ δὲν τοῦ δημιούργησε ὀδύνη καὶ βάσανο κι ἔλεγχο συνειδήσεως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπημένος του Πατριάρχης ἐδώρησε τὸ «ἱερὸ κοράνιο» στὸν Μουχτὰρ τῆς Κόκα–Κόλα· τὸ ὅτι ἀποκάλεσε θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως τοὺς Ἁγίους Πατέρες –ποὺ κατὰ τὴν πλανεμένη γνώμη του δημιούργησαν τὸ σχίσμα μὲ τοὺς Παπικούς· τὸ ὅτι ἀναγνωρίζει τὴν ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν· τὸ ὅτι ἀποκάλεσε τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τείχη τοῦ αἴσχους καὶ τόσα ἄλλα!

Νά, λοιπόν, ποὺ στοὺς συγχρόνους Ἐπισκόπους προκαλεῖται χαρά, ὄχι ὅταν στενοχωροῦν, ἀλλὰ ὅταν δὲν στενοχωροῦν τοὺς αἱρετικούς! Ὅταν στενοχωροῦν τοὺς αἱρετικούς, αὐτὸ τοὺς γίνεται «ὀδύνη καί βάσανος». Ὅταν παίρνουν τὴν εὐλογία τῶν αἱρετικῶν, χαίρονται, ὅταν στεροῦνται τὴν εὐλογία τους, λυποῦνται, καὶ ἐπιδιώκουν νὰ ἐξιλεωθοῦν ζητώντας συγγνώμη! Ὅταν ἀνήκουν κι αὐτοὶ στὴ συντροφιὰ τῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν, ποὺ εἶναι εἴτε ἐνεργοί, εἴτε παθητικοί, εἴτε φανεροί, εἴτε σιωπηλοὶ Οἰκουμενιστές, τότε ἀναπαύονται, ἔχουν χαρά ἀνεκλάλητη!

Ὁ σύγχρονος Ἐπίσκοπος χαίρεται, ἐπειδὴ ἀνήκει στὴν ὁμάδα τῶν Οἰκουμενιστῶν ἢ φιλο-Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων· χαίρεται ὅταν ὁ Πατριάρχης τὸν ἀποδέχεται, ἔστω κι ἂν ὁ Πατριάρχης ἀρνεῖται ἐπισήμως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀρνεῖται δηλ. τὴν Μία Ἐκκλησία, ἔστω κι ἂν οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἐντεταγμένοι ὡς μέλη καὶ ἀναγνωρίζουν  καὶ τὴ ΜΙΑ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καὶ τὸ Π.Σ.Ε. τῶν ἑκατοντάδων αἱρετικῶν Ἐκκλησιῶν! Αὐτὸ εἶναι ἐξάλλου τὸ ἀπατηλὸ μυστικὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν: τὰ δέχονται καὶ ἀνέχονται ὅλους καὶ ὅλα.

Καὶ ὁ μητρ. Γόρτυνος Ἱερεμίας ἔκτοτε, ζεῖ σὲ σχιζοφρενικὴ πνευματικότητα, πράττει τὸ ἀδιανόητο γιὰ Ὀρθόδοξο ποιμένα: ἀποδέχεται ὁλόψυχα τὸν Πατριάρχη, ἀλλά, βέβαια, κάνει καὶ χαρτοπόλεμο κατὰ ἑνὸς ἀόρατου Οἰκουμενισμοῦ, ὡσὰν ἡ αἵρεση αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ στὴν ἱστορία, ποὺ δὲν ἔχει ἡγέτες καὶ ἐπιτελεῖς· τρέμει δὲ καὶ νὰ ὀνομάσει (οὔτε νὰ σκεφθεῖ νὰ μὴ μνημονεύσει) τὸν κ. Βαρθολομαῖο ὡς διακινητὴ τοῦ χειρότερου ναρκωτικοῦ τῶν Ὀρθοδόξων συνειδήσεων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Κι ὅλα αὐτὰ φαίνεται πὼς τὰ κάνει ὁ Γόρτυνος (ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ποιμένες), γιὰ νὰ καθησυχάσουν τὴν συνείδησή τους, ἡ ὁποία ἐλέγχει ἀλάνθαστα, καθένα ποὺ γνώρισε τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ποὺ δίδαξε περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ ὑπέγραψε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ ἔκτοτε ἐπικαλεῖται καὶ περιφέρει ὅλα αὐτὰ μόνο ὡς τίτλους ἀντι-οἰκουμενιστῆ ἡγέτη, χωρὶς ἀντίκρυσμα, χωρὶς κανένα πρακτικὸ ἀποτέλεσμα!

Μήπως πάσχει καὶ ὁ κ. Ἱερεμίας ἀπὸ τὸ φοβικὸ σύνδρομο «Βαρθολομαῖος», τὸ ὁποῖο τοῦ ἐπιβάλλει ψυχαναγκαστικὰ νὰ προβαίνει σὲ ἐνέργειες ἐξευμενισμοῦ τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη;

Μήπως αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι «ἀντι-οἰκουμενιστὲς ἡγέτες», ἀρνοῦνται νὰ καταπιαστοῦν μὲ τὴν ἀναίρεση τῶν αἱρετικῶν ἐνεργειῶν καὶ ἀποκυημάτων τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου, τοῦ μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, τοῦ Δημητριάδος Ἰγνατίου, τοῦ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιου καὶ ὅσων ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων ἔχουν ἀναλάβει ἐργολαβικὰ τὴν θεωρητικὴ στήριξη καὶ διεκπεραίωση τῶν κακοδοξιῶν τους, ὅπως εἶναι οἱ κ.κ. Γιαγκάζογλου, Π. Βασιλειάδη, Καλαϊτζίδη κ.λπ.

Κι ἂν αὐτὴ τὴ θεάρεστη ἀνασκευὴ τῶν κακοδοξιῶν τῶν ἡγητόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν τὴν κάνουν οἱ ἱερωμένοι (ποὺ ἔχουν καὶ τὰ ἀνάλογα ἐπιστημονικὰ ἐφόδια), ἀπὸ ποιούς περιμένουν νὰ τὴν κάνουν; Εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ μιλοῦν γενικὰ καὶ ἀόριστα γιὰ τὴν αἵρεση ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἢ τὸ Ἀρχονταρίκι τους, χωρὶς νὰ παύουν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετιζόντων, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, σαφῶς γιὰ τοὺς ἱερωμένους τουλάχιστον καὶ χωρὶς νὰ ἀναφέρουν ὀνόματα (περιπίπτοντες ἔτσι στὴν αἵρεση τοῦ “ὀνοματοκρυπτισμοῦ”). 

Πρὸς τὸ τέλος τῆς, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἀδιάφορου Οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου, ὁμιλίας του ὁ μητροπολίτης Γόρτυνος εἶπε τὰ ἑξῆς ὀρθόδοξα, ἀλλ’ ἀκίνδυνα γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς ὁποίους οὐδόλως ἐνοχλοῦν οἱ διὰ λόγων (ἐξ ἄλλου ἀναμενόμενες) ἀντιδράσεις, ἀλλὰ τρέμουν τὶς πράξεις, τὴν διακοπὴ μνημοσύνου ἢ ἄλλες ἀπρόβλεπτες ἐνέργειες:

«Αὐτόν τόν Οἰκουμενισμό δέχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί γιά ἕναν τέτοιο Οἰκουμενισμό προσευχόμαστε στήν θεία μας λατρεία λέγοντες «Ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»! Τά ἄλλου εἴδους οἰκουμενιστικά κινήματα, τό νά προσεγγίζουμε δηλαδή τούς αἱρετικούς Παπικούς καί τούς ἄλλους ὀπαδούς τῶν ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας θρησκευμάτων, χωρίς νά τούς λέγουμε καθαρά ὅτι εἶναι αἱρετικοί καί πλανεμένοι, ἀλλά ἀντίθετα καί νά τούς ἀγκαλιάζουμε μέ περισσή ἀγάπη καί νά συμπροσευχόμαστε μαζί τους καί μάλιστα νά τούς λέγουμε καί «ἁγιωτάτους», αὐτά τά κινήματα, λέγω, δέν δημιουργοῦν ἑνότητα, ἀλλά φέρουν διχασμό καί ταραχή στόν Οἶκο μας». 

Σεβασμιώτατε, καθηγητὰ καὶ δάσκαλε· εἶναι γνωστότατος σὲ σᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, πολὺ καλύτερα καὶ νωρίτερα ἀπ’ ὅτι σὲ μένα: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι· Κύριε κύριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ' ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ἐγὼ πταίω σὲ ἄλλα καὶ ἐπιζητῶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Ἐσεῖς δὲν ξέρω γιὰ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ἐξετᾶστε τὸν ἑαυτό σας σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζητᾶτε συγγνώμη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη γιὰ θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν αἱρετική του συμπεριφορά! Αὐτὸ μόνο οἱ ἀρνούμενοι τὴν ὀρθόδοξη πίστη τὸ ἔκαναν. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοεῖτε ὡς Ἐπίσκοπος καὶ ἀκαδημαϊκὸς δάσκαλος ὅτι τὸ νὰ μνημονεύετε τὸν μὴ καταδικασθέντα ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ αὐταπόδεικτα αἱρετίζοντα Πατριάρχη εἶναι ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας ἀπαράδεκτο. Καὶ ἐξωφρενικό, ὅταν ταυτόχρονα κατηγορεῖτε τὴν αἵρεση ποὺ αὐτὸς ὁ Πατριάρχης κηρύττει καὶ ὑπηρετεῖ. Ἔτσι, παίρνετε στὸ «λαιμό» σας τοὺς πιστοὺς «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε».

Γιὰ θυμηθεῖτε, ἔτσι ἔκανε ὁ δάσκαλός σας, ἀείμνηστος γέρων Αὐγουστῖνος Καντιώτης;

 Σημάτης Παναγιώτης